The Firecracker

Μέρος 1ᵒ - Come on Eileen

Δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος που να έχει δει έστω και μια φορά στη ζωή του την Eileen και δεν του έχει μείνει αξέχαστη. Με την απίθανη χαμογελαστή της φατσούλα, με τις χαριτωμένες της φακίδες, με τα πράσινά της μάτια και με το κοντό κόκκινο μαλλί της, είναι σα να ξεπήδησε από τον καμβά κάποιου ταλαντούχου καλλιτέχνη. Και όμως, αυτή η μινιόν φιγούρα, με τη λεπτή κοριτσίστικη φωνή και το υπέροχο κελαρυστό γέλιο, κρύβει μέσα της ένα τόσο εκρηκτικό ταμπεραμέντο που δικαιολογεί πλήρως το παρατσούκλι που της είχαν δώσει οι φίλοι της από τα παιδικά της κιόλας χρόνια: the firecracker, το δυναμιτάκι.

Εδώ και κάμποσα χρόνια βγάζω τον επιούσιό μου ως freelancer κάνοντας program και project management σε έργα πληροφορικής και, μιας και του λόγου της είναι UI/UX designer, την γνώρισα ως εξωτερική συνεργάτη στο redesign του mobile application μιας πολύ γνωστής εταιρίας στο οποίο θα είχα τους ρόλους του Agile Coach και του Scrum Master. Είχα συνεργαστεί σε διάφορα έργα με την εν λόγω εταιρία, οπότε είχα αρκετούς γνωστούς, ωστόσο με την Eileen, αν και γνώριζα την ύπαρξή της, δεν είχε τύχει να συνεργαστώ μέχρι τώρα καθώς τα έργα που αναλάμβανα συνήθως αφορούσαν κυρίως back-end συστήματα.

Σε αντίθεση με τα προηγούμενα έργα τα οποία είχα τρέξει σε waterfall, το mobile app θα το τρέχαμε πολλές ομάδες με agile τρόπο, καθώς δεν θα το αλλάζαμε μια και έξω, κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει σε ένα app με τόσους χρήστες, θα κάναμε σε sprints των δύο εβδομάδων, παραδίδοντας νέες λειτουργικότητες και τροποποιήσεις σε μικρά βήματα. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει μικρές ομάδες, όχι πάνω από 7-8 άτομα, και εντατικούς ρυθμούς. Η δική μου ομάδα ήταν η πρώτη και, πέρα από τις βελτιώσεις και τις νέες λειτουργικότητες που θα δίναμε στο app, θα λειτουργούσε και ως proof of concept σε μια εταιρία δεινόσαυρο που δεν είχε μάθει να λειτουργεί με τέτοιο τρόπο. 

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα την Eileen στο teams. Είχα μπει πρώτος στο call και περίμενα τους υπόλοιπους. Πρώτος μπήκε ο Φάνης, ένας από τους senior react developers. Στην ομάδα του development είχαμε ακόμα ένα junior react developer, τον Κωστή, μία senior backend developer, την Ελένη, που θα αναλάμβανε το πίσω μέρος της επικοινωνίας, και την UI/UX designer, την Eileen. Την ομάδα συμπλήρωναν ο Θωμάς ως business analyst, η Ευαγγελία ως Product Owner και εγώ ως ο Scrum Master. Το σημερινό call ήταν το αζμπέτε μας καθώς δεν γνωριζόμασταν όλοι μεταξύ μας· εγώ, λόγου χάρη, γνώριζα μόνο την Ευαγγελία και την ύπαρξη των Θωμά και Eileen, τους άλλους ούτε που τους είχα ματαξαναδεί.

- «Καλησπέρα» μου είπε ο Φάνης μπαίνοντας στο call. «Ο Δημήτρης θα μπει σε λίγο.»

- «Γεια σου Φάνη, εγώ είμαι ο Γιώργος. Θα πρέπει να ανοίξουμε κάμερες, το Scrum βασίζεται πολύ στο face to face.»

- «Ναι, το ξέρω! Ανοίγω!» είπε και άνοιξε και την κάμερα. Είχε καστανά μαλλιά και επιμελώς ατημέλητο μουστάκι και μούσι.

- «Είσαι εδώ, Αθήνα ή remote?» τον ρώτησα για το τυπικό καθώς γνώριζα την απάντηση.

- «Αθήνα είμαι!»

- «Ωραία, γιατί καλό το work from home αλλά ακόμα καλύτερο θα είναι να βρισκόμαστε δυο-τρεις φορές την εβδομάδα στον ίδιο χώρο. Σήμερα είχα κάποιες δουλειές και δεν πήγα στα γραφεία αλλά έχω δει την αίθουσα που μας παραχώρησαν, νομίζω θ’ αρέσει σε όλους!»

- «Ναι, κανένα θέμα από τη μεριά μου, μη σου πω ότι προτιμώ περισσότερο το γραφείο γιατί με τα δίδυμα στο σπίτι καταλαβαίνεις τι γίνεται…»

- «Να σας ζήσουν! Αγοράκια; Κοριτσάκια; Πόσο είναι;»

- «Κατά σειρά γεννήσεως, ένα κοριτσάκι και ένα αγοράκι, τη Φαίδρα μας και τον Ορέστη μας. Έξι μηνών είναι τα θηρία μου… και κάπου τόσο έχουμε να κοιμηθούμε ολόκληρο βράδυ» μου είπε γελώντας.

- «I can relate to that, τα ίδια είχαμε περάσει και με το καμάρι μου» είπα αναφερόμενος στην κόρη μου, που μόλις φέτος είχε ξεκινήσει το λύκειο. «Και όχι τίποτε άλλο αλλά η Βασιλική ήταν και γκρινιάρα μικρή, την ψυχή μας είχε βγάλει. Βέβαια όταν μπήκε στην εφηβεία ομολογώ ότι με έκανε να αναπολήσω με νοσταλγία τις αϋπνίες τους πρώτους της μήνες ή όταν της κόψαμε την πιπίλα, και τι καλά που είχε πάει αυτό…» 

- «Έχουμε μπόλικο ψωμί μέχρι τότε!» μου απάντησε χαμογελώντας με τα παθήματά μου.

- «Δε βαριέσαι ρε Φάνη, κι εγώ έτσι έλεγα και πότε πρόλαβαν και πέρασαν 16 χρόνια, ούτε που το κατάλαβα!»

- «Πόσο είσαι, αν επιτρέπεται;»

- «18 με 27 χρόνια προϋπηρεσία, δεν είναι κρατικό μυστικό» του απάντησα κάνοντάς τον να χαμογελάσει και πάλι.

- «Μάλλον θα είσαι ο παππούς της ομάδας!»

- «Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια! Αλήθεια, με τους υπόλοιπους έχεις συνεργαστεί ξανά;»

- «Μόνο με τον Κωστή και την Eileen.»

- «Ναι, ούτε τον ένα έχω γνωρίσει, ούτε την άλλη!»

- “You are for a treat!”

- «Τι εννοείς;»

- «Θα καταλάβεις όταν γνωρίσεις την Eileen!»

- «Γιατί το λες αυτό;»

- «Γιατί η Eileen εκτός από cream of the crop designer είναι και τυπάρα!»

Η περί ούσης ο λόγος τυπάρα χίλια χρόνια θα ζήσει! Μερικές στιγμές αργότερα μπήκε και εκείνη στο call με ανοιχτή κάμερα.

- “Hello all!” είπε και δύο πράγματα παρατήρησα αμέσως, την υπέροχη χαμογελαστή της φάτσα και τη γλυκιά κοριτσίστικη φωνή της.

- «Καλησπέρα» της απάντησα με τη σειρά μου.

- “If you don’t mind, I will speak in English, I can understand when listening to Greek fairly, but speaking is a whole different level of hell” μου είπε κάνοντάς με να χαμογελάσω.

- “No problem whatsoever, do you want to continue in English?”

- “Not needed, listening is not a problem, speaking is, not to mention that practice make perfect!”

- «Ωραία, στα ελληνικά τότε. Εγώ είμαι ο Γιώργος και θα είμαι ο Scrum Master της ομάδας. Με το Φάνη γνωρίζεστε και οι υπόλοιποι δε μας έχουν κάνει ακόμα την τιμή…»

- “As long as you don’t ask us to come crawling faster” απάντησε η Eileen κάνοντάς με να γελάσω.

- “Damn, this would made an interesting daily scrum!” της απάντησα κάνοντας με τη σειρά μου χαβαλέ κερδίζοντας το γέλιο της· και είχε υπέροχο, κελαρυστό γέλιο.

Λίγες στιγμές αργότερα άρχισαν να μπαίνουν και οι υπόλοιποι οπότε η επόμενη ώρα αναλώθηκε στις συστάσεις και στις γενικές γραμμές του πως θα τρέχαμε το έργο. Πριν κλείσουμε ζήτησα σε όλους τους το επόμενο πρωί να έρθουν στα κεντρικά καθώς θα έπρεπε να τους κάνω εισαγωγή στις βασικές έννοιες του scrum και του πως θα δουλεύαμε.

Πράγματι, την άλλη μέρα το πρωί πήγα από νωρίς στα κεντρικά και ήμουν ο πρώτος στην αίθουσα που μας είχε παραχωρηθεί. Η αίθουσα καθ’ αυτή ήταν ένα εντυπωσιακό open space με ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, 65άρα τηλεόραση και θέσεις εργασίας στην μία μεριά του τοίχου και μπροστά από τα παράθυρα. Η εταιρία ήθελε να το στρίψει στο agile και, κρίνοντας από την αίθουσα που μας είχε παραχωρηθεί, τουλάχιστον για τις πρώτες ομάδες, δεν είχε κάνει τσιγκουνιές, μέχρι και darts και ένα μίνι επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι μας είχαν βάλει.

Όχι, η εταιρία δεν έγινε Google εν μια νυκτί, απλά το scrum process έχει αρκετά playful προσέγγιση στη agile διαχείριση ενός project. Όταν είχα πάει να κάνω την εκπαίδευση και να πάρω και το certification για Scrum Master, αν και το είχα διασκεδάσει, πίστευα ότι τουλάχιστον στην Ελλάδα δεν υπήρχε περίπτωση αυτό να δουλέψει, η playful αυτή προσέγγιση των πραγμάτων είναι ριζικά διαφορετική από την εν πολλοίς στριμόκωλη των PRINCE2 και PMP.

Επέλεξα να κάτσω στη δεξιά γωνία μεταξύ τοίχου και παραθύρων γυρνώντας την ατομική θέση εργασίας να έχει πλάτη στον τοίχο ώστε να μπορώ να βλέπω όλη την αίθουσα. Σήμερα τις τρεις πρώτες ώρες θα τις αφιέρωνα αρχικά σε μια σύντομη -όχι πάνω από 15-20 λεπτά- παρουσίαση της scrum μεθοδολογίας και μετά παιχνίδια με βασικό στόχο την εξοικείωση με τις βασικές έννοιες και διεργασίες της μεθοδολογίας.

Η πρώτη που ήρθε ήταν η Eileen. Φορούσε ένα γουστόζικο μίντι καθημερινό φόρεμα και η κάμερα την αδικούσε, αν μέσα από το φακό της ήταν μια φορά απίθανο μούτρο, από κοντά ήταν δέκα!

- «Καλημέρα!» μου είπε με ελαφρά σπαστά ελληνικά χαρίζοντάς μου ένα υπέροχο, φωτεινό χαμόγελο.

- «Καλημέρα!» της απάντησα, ανταποδίδοντας το χαμόγελο, και σηκώθηκα να της δώσω το χέρι μου. «Γιώργος!»

- “Eileen” μου είπε, συνεχίζοντας να χαμογελάει. «Που να κάτσω;» συνέχισε στα αγγλικά.

- «Όπου θέλεις! Το να έρχεσαι πρώτη έχει και τα καλά του!»

- «Χμμμ…» μουρμούρισε. «Θέλω φυσικό φως αλλά όχι πλάτη στο παράθυρο. Μπορώ να φέρω την καρέκλα ώστε να έχω πλάτη προς την αίθουσα όπως έχουν οι θέσεις προς τον τοίχο;»

- «Βεβαίως! Μήπως προτιμάς να κάτσεις εδώ ώστε να έχεις πίσω σου τον τοίχο και δεξιά σου το παράθυρο;» τη ρώτησα δείχνοντας της τη θέση που καθόμουν.

- «Όχι, όχι, θέλω το monitor να έχει πλάτη στο παράθυρο» μου είπε και κοντοστάθηκε. «Χμμμ» έκανε ξανά και αφού το σκέφτηκε για λίγο ξεκίνησε το “Eeny meeny miny moe”, το αντίστοιχο δηλαδή του δικού μας “α-μπε-μπα-μπλομ”, κάνοντάς με να γελάσω, την έκανα πολύ γούστο! “What?”

- «Τίποτα, συνέχισε» της είπα γελώντας ακόμα και αντί απάντησης μου έκανε γκριμάτσα σουφρώνοντας τα χείλη της, κερδίζοντας ξανά το γέλιο μου.

- “Eeny meeny miny moe catch a tiger by the toe, if he hollers let him go, eeny meeny miny moe. Here!” μου είπε και επέλεξε το ακριβώς διπλανό από μένα τραπέζι.

Εκείνη την ώρα χτύπησε η πόρτα. Σηκώθηκα και πήγα να την ανοίξω, ήταν ένας νεαρός με ένα καρότσι πάνω στο οποίο υπήρχαν δύο κουτιά.

- «Καλημέρα, είμαι από το IT Help Desk. Είναι εδώ η Eileen O’ Reilly?»

- “That’s me!” απάντησε η Eileen και ήρθε στην πόρτα. 

- «Σας έφερα τις οθόνες σας, πού να τις αφήσω;»

- «Αφήστε τες στο τραπέζι και θα τις ταχτοποιήσουμε» του απάντησα.

Πραγματικά η εταιρία δεν είχε κάνει τσιγκουνιές, οι 32’’ Apple PRO XDR που τις είχαν παραχωρηθεί κόστιζαν πάνω από πέντε χιλιάρικα η καθεμία και η Eileen δεν ήταν καν εργαζόμενη της εταιρίας, όπως και η αφεντιά μου ήταν εξωτερική συνεργάτης! Την βοήθησα να γυρίσει την ατομική θέση εργασίας που επέλεξε ώστε να έχει πρόσωπο προς στο παράθυρο αντί πλάτη, που είχε αρχικά, και κάθισα κι εγώ στο γραφείο μου να διαβάσω e-mails. Που και που της έριχνα κρυφές ματιές, μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Αναστέναξα και προσπάθησα να συγκεντρωθώ.

- «George, τι ώρα θα τελειώσουμε;» με ρώτησε κάποια στιγμή.

- «Λογικά μέχρι τις πέντε θα έχουμε τελειώσει, γιατί;»

- «Αν γίνεται μπορώ να φύγω λίγο νωρίτερα; Πήγα το πρωί το αυτοκίνητό μου στο service και πρέπει να πάω να το πάρω και είναι στη Νέα Κηφισιά.»

- «Ναι, κανένα πρόβλημα. Αν δεν κλείνουν νωρίς, και μπορείς να περιμένεις μέχρι τις πέντε, μπορώ να σε πετάξω εγώ, μην πληρώσεις και ταξί!»

- «Ευχαριστώ αλλά δε χρειάζεται να με τρέχεις εκεί, δεν είναι κοντά!»

- «Στο δρόμο μου είναι η Νέα Κηφισιά, τ' απογεύματα φεύγω συνήθως από Αττική οδό γιατί μένω Εκάλη και τα στενάκια, από τα οποία έρχομαι τα πρωινά, είναι σχεδόν πάντα δράμα. Που ακριβώς θες να πας;»

- «Στην Toyota… σίγουρα δε σε βάζω σε φασαρία; Εννοώ ότι κι εγώ Νέα Ερυθραία μένω, δεν είναι ότι έχω να κάνω κανένα ταξίδι αφού πάρω το αυτοκίνητό μου!»

- «Καμία φασαρία φτάνει να μπορείς να περιμένεις μέχρι τις 17:00, στις 15:30-16:30 έχω Scrum of Scrums.»

- «Μπορώ!»

- «Ωραία, κανονίστηκε!» της είπα και μου χάρισε ένα ακόμα από τα υπέροχά της χαμόγελα.

Κοίταξα το ρολόι μου, είχε πάει 09:30, που στο καλό ήταν οι υπόλοιποι; Δεν πρόλαβα να ανησυχήσω καθώς λίγη ώρα αργότερα άρχισαν να έρχονται ένας-ένας και μέχρι τις 10:00, που είχαμε ορίσει για να ξεκινήσουμε, είχαν μαζευτεί όλοι. Με εξαίρεση εμένα, την Eileen και τον Φάνη, οι υπόλοιποι δεν είχαν δουλέψει ξανά με τη scrum μεθοδολογία, οπότε μετά την πρώτη σύντομη παρουσίαση αναλώσαμε λίγο πάνω από δύο ώρες στο παιχνίδι, προκειμένου να εμπεδωθούν βασικές έννοιες και αρχές, και ο τρόπος που θα λειτουργούμε σαν ομάδα. Το πρώτο τους σοκ ήταν η αυτοοργάνωση, ο Scrum Master έχει διεκπεραιωτικό και όχι διοικητικό ρόλο, η κύρια δουλειά του είναι να βοηθάει την ομάδα στην αυτοοργάνωση, στη συνεργασία και στη συνεχή βελτίωση καθώς και στην επικοινωνία με τους υπόλοιπους ενδιαφερόμενους του έργου.

Ένας από τους λόγους επιτυχίας του scrum είναι η παιγνιώδης του προσέγγιση, όπως για παράδειγμα το planning poker για την εκτίμηση του απαιτούμενου effort ή τα sprint retrospectives για τον απολογισμό του sprint, που γίνονται με τη μορφή παιχνιδιού. Παιγνιώδης είναι και ο τρόπος να αντιμετωπίζονται οι διαφωνίες, αυτός ήταν ο λόγος που είχαμε τα darts και το επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι. Βέβαια με την Eileen και τον Φάνη θα ήταν ένα θέμα γιατί αμφότεροι ήταν εξπέρ, η μία στα darts και ο άλλος στο ποδοσφαιράκι, οπότε θα έπρεπε να σκαρφιστώ κάτι διαφορετικό για τους δυο τους.

Τις υπόλοιπες ώρες τις αναλώσαμε βλέποντας τι έχουμε μπροστά μας και εκεί τον λόγο τον πήρε η Product Owner που μας παρουσίασε τα business requirements τα οποία θα τα μεταφράζαμε σε user stories που ήταν η βάση του backlog, με βάσει το οποίο θα προγραμματίζαμε τα sprints. Από εκεί και πέρα, η διαδικασία γίνεται fine tune σύμφωνα με το velocity της ομάδας και τις προτεραιότητες της εταιρίας.

Για τις θέσεις δεν υπήρξαν διαφωνίες, οι developers κάθισαν και οι τρεις μαζί στις θέσεις εργασίας, γυρνώντας τες ωστόσο να έχουν πλάτη στον τοίχο, ενώ business analyst και product owner κάτσανε κατοπτρικά σε σχέση μ’ εμένα και την Eileen, ο ένας στη γωνία και η άλλη στο παράθυρο. Αφού ταχτοποιήθηκαν όλοι, κάτσαμε να κάνουμε διαβούλευση και ψηφοφορία για το πως θα ονομαστεί η ομάδα καθώς και προτάσεις για το logo της. Εκεί είχαμε την ώρα του παιδιού καθώς ο καθένας έπρεπε να κάνει τρεις προτάσεις, με την πρώτη να είναι υποχρεωτικά χαβαλεδιάρικη. Επικράτησε η πρόταση της Eileen και έτσι η ομάδα ονομάστηκε “The Scrumbugs” και φυσικά το logo θα ήταν στην ανάλογη γραμμή. Η ίδια, ως graphic designer, το πήρε πάνω της και υποσχέθηκε στην ομάδα ότι θα έρθει με δυο-τρεις προτάσεις την Παρασκευή για να επιλέξουμε.

Όπως της είχα πει και το πρωί, στις 15:30 πήγα στο Scrum of Scrums, ο Θεός να το κάνει, δηλαδή, καθώς ακόμα ήμασταν δύο ομάδες και η πρώτη μετά από εμάς δεν είχε καν ξεκινήσει, θα ξεκινούσε την επόμενη εβδομάδα. Αν και τελειώσαμε σχετικά γρήγορα, έχοντας, εκτός από το ρόλο του Scrum Master της ομάδας και το head coaching του tribe, κάθισα λίγο παραπάνω να τα πω με την CPO για να πλανάρουμε τα επόμενα βήματα που αφορούσαν την δημιουργία και τη σύσταση και των υπόλοιπων ομάδων και tribes, καθώς και το πρόγραμμα των εκπαιδεύσεων για τα μέλη των ομάδων του πρώτου.

Λίγο μετά τις 16:30 γύρισα στο γραφείο για να κάνουμε το τελευταίο πράγμα που απέμενε για σήμερα, να συμφωνήσουμε τις ώρες που θα γίνεται το daily scrum. Η ομάδα συμφώνησε να γίνεται κάθε μέρα στις 09:15 – 09:30 και μετά αποφασίσουμε να το διαλύσουμε και να συνεχίσουμε αύριο, όπου μετά το daily scrum θα κάναμε και το πρώτο μας planning poker για το πρώτο μας sprint.

- «Επίσης αύριο να συμφωνήσουμε και σε ένα πρόγραμμα για το πότε θα ερχόμαστε εδώ και πότε θα τα λέμε μέσω teams» είπα στην υπόλοιπη ομάδα. «Προσωπικά προτείνω το 3-2, τρεις μέρες γραφείο, δύο μέρες σπίτι, αλλά αυτό θα το αποφασίσει η ομάδα. Μία φορά στο τέλος κάθε sprint, την ημέρα του sprint review και του retrospective, η παρουσία όλων εδώ είναι υποχρεωτική, από εκεί και πέρα ο καθένας μπορεί να ακολουθήσει αυτό που τον βολεύει περισσότερο.»

Κανονικά, και σύμφωνα με τo “Scrum guide”, όλοι όσοι συμμετέχουν σε μια scrum ομάδα πρέπει να έχουν αποκλειστική απασχόληση στο αντικείμενο της ομάδας, ωστόσο αυτό δεν είναι ιδιαίτερα ρεαλιστικό για μια Ελληνική εταιρία, οπότε καλώς ή κακώς, όλα τα μέλη θα είχαν και …εξωσχολικές δραστηριότητες, στο βαθμό που αυτό δε θα είχε επίπτωση στο velocity της ομάδας. Τυπικά οι πιο «ακριβοί» πόροι της ομάδας ήμουν εγώ, η Eileen και η Ευαγγελία, ειδικά η πρώτη. Αν η διάθεση της εταιρείας δεν ήταν «καινούργιο κοσκινάκι μου…» δεν υπήρχε περίπτωση να μας την είχαν παραχωρήσει ως μέλος αυτής ή οποιασδήποτε άλλης scrum ομάδας· ούσα senior graphic UI/UX designer -και, ακόμα περισσότερο, εξωτερική συνεργάτης- η ανθρωποώρα της μετριότανε σε χρυσάφι. Εγώ ως Agile coach, εκτός από scrum master της εν λόγω ομάδας, θα έπρεπε να βοηθήσω την εταιρία στο transition στα agile processes, οπότε οι δυο μας ζήτημα θα ήταν αν εργαζόμασταν home office έστω και μια φορά την εβδομάδα.

Όπως και να έχει τους ζήτησα όλοι να έρθουν και την επόμενη στα κεντρικά, και από εκεί και πέρα θα συμφωνούσαμε το πρόγραμμα της παρουσίας μας εδώ τις υπόλοιπες μέρες. Κάπως έτσι, λίγο μετά τις 17:00 το διαλύσαμε, δίνοντας ραντεβού για την ερχόμενη μέρα στις 09:00.

- «Σίγουρα δε σε βάζω σε κόπο;» με ρώτησε ξανά η Eileen καθώς φεύγαμε από τα γραφεία.

- «Σίγουρα, στο είπα βρε, στο δρόμο μου είναι έτσι κι αλλιώς!»

- “OK” μου απάντησε χαρίζοντάς μου ακόμα ένα από τα απίστευτα χαμόγελά της και κατεβήκαμε στο parking. Στο δρόμο πετύχαμε τον Στεργίου, τον CFO της εταιρίας, τον είχα δει στα γραφεία το πρωί, οπότε κάπου είχε πάει και επέστρεφε εκείνη την ώρα στο γραφείο.

- «Γεια σου Αντώνη!» του είπα εγκάρδια, γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια, και, άλλωστε, με δική του πρόταση είχα έρθει ως εξωτερικός συνεργάτης στην εταιρία.

- “Hello guys!” μας είπε εγκάρδια, μιλώντας στα αγγλικά, μάλλον γνώριζε και εκείνος την Eileen.

- “Hello Tony!” του απάντησε με τη σειρά της.

- «Πώς πάει η πρώτη agile ομάδα;»

- «Μια χαρά, από αύριο ξεκινάμε και επίσημα το πρώτο sprint, για σήμερα πάντως το διαλύσαμε. Εσύ τώρα γυρίζεις;»

- «Ναι, ήμασταν σε μια παρουσίαση με τον Βασίλη» μας απάντησε αναφερόμενος στον CEO της εταιρίας. «Λοιπόν πάω πάνω!»

- «Να μην το ξενυχτίσεις πάλι!» τον πείραξα, στα ελληνικά.

- «Ναι μπαμπά!» μου είπε κάνοντας την Eileen να γελάσει. Με τον Αντώνη είμαστε συνομήλικοι, αν και με αυτό που είχε περάσει πρόπερσι, με το χαμό της γυναίκας του, στο μαλλί είχε γίνει πιο άσπρος και από τον κινέζο δάσκαλο της Uma Therman στο Kill Bill.

Πήγαμε στο αυτοκίνητό μου και της άνοιξα την πόρτα για να περάσει μέσα και περίμενα να μπει, για να την κλείσω, κερδίζοντάς ένα “Awwww”, συνοδευόμενο πάλι από το χαμόγελό της που μ’ έκανε να λιώνω. Οφείλω να παραδεχτώ ότι χωρίς να τη γνωρίζω καλά-καλά ούτε μια μέρα είχα κρασάρει μαζί της. Φυσικά δε θα έκανα κάτι γι’ αυτό, αφενός της έριχνα σχεδόν 18 χρόνια, η Eileen είναι 27, και αφετέρου, καίτοι χρόνια διαζευγμένος, έχοντας χωρίσει και από την τελευταία μου σχέση πριν ένα μήνα, δεν είχα ιδιαίτερες ορέξεις, πόσο μάλλον με κάποια με την οποία θα εργαζόμασταν μαζί.

Αν και έλεγα αλήθεια ότι δεν έβγαινα από το δρόμο μου, και πως τα απογεύματα σχεδόν πάντα γύριζα από Αττική Οδό, εκείνη την ημέρα η επιλογή ήταν εξαιρετικά ατυχής, γινόταν του πουταναριού! Και να πεις ότι δεν την είδα την ταμπέλα που έλεγε ότι έχει πήξιμο στην έξοδο προς Λαμία, την είδα τη ρημάδα, αλλά τι να έκανα;

- “No good deed left unpunished” μου είπε σα να διάβασε τη σκέψη μου.

- “Look at the bright side, at least I’m not suffering alone” της απάντησα κάνοντάς τη να γελάσει.

- “Is this your definition of a bright side?”

- “As they say, if you can’t avoid it, shut up and enjoy it!” της απάντησα, κερδίζοντας άλλη μια γκριμάτσα της, ήταν σκέτη γλύκα η ρουφιάνα! «Αλήθεια, πως και αποφάσισες να γίνεις digital nomad;» την ρώτησα, γυρνώντας και πάλι στα ελληνικά.

- «Καλά πήγε αυτό!» μου είπε χαχανίζοντας. «Digital nomad με παρουσία στα γραφεία της εταιρίας 4 φορές την εβδομάδα!»

- «Ουδείς τέλειος. Όχι ότι έχω παράπονο που έχω στην ομάδα άτομο με το portfolio σου, αλλά η Ελλάδα δεν είναι και η καλύτερη επιλογή για digital nomads.»

- «Καλά, δεν ήρθα μόνο για τον ήλιο και τη θάλασσα!»

- «Ναι το φαντάστηκα ότι δεν ήρθες γι’ αυτό το λόγο!»

- «Ήταν πάντως ένας από τους βασικούς λόγους, την λατρεύω την Ελλάδα! Η προγιαγιά μου είναι Ελληνίδα, έχω έρθει κάμποσες φορές για διακοπές. Μεγάλωσα στο Δουβλίνο και στα 18 μου πήγα στο Rhode Island school of design, οπότε όπως καταλαβαίνεις από κρύο και συννεφιές, το χειμώνα τουλάχιστον, άλλο τίποτα. Όταν τέλειωσα και το master μου πήγα San Francisco και από τη στιγμή που επέλεξα να γυρίσω Ευρώπη μετά από τέσσερα χρόνια California, το Δουβλίνο ήταν no-go.»

- «Γιατί έφυγες από Αμερική, αν επιτρέπεται;»

- «Γιατί δε μου άρεσαν οι εργασιακές συνθήκες και οι ανύπαρκτες κοινωνικές παροχές. Δεν το μετάνιωσα που πήγα, σπούδασα, έχτισα την καριέρα μου, έβγαλα χρήματα αλλά το να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου εκεί ήταν κάτι που δεν ήθελα. Έτσι κι αλλιώς η εργασία μου δε χρειάζεται φυσική παρουσία, είχα και τις ρίζες, οπότε είπα γιατί όχι; Και παρόλο που έρχομαι στο γραφείο έχω και άλλες δουλειές, ήταν η συμφωνία που έκανα, εφόσον αυτές δεν είναι σε ανταγωνιστικές εταιρίες.»

Το design της Eileen ήταν ένας από τους κύριους λόγους που το site της εταιρίας είχε δει μεγάλη αύξηση στην επισκεψιμότητά του και στη χρήση του από τους πελάτες μας, και μπορεί η ώρα της να κόστιζε χρυσάφι αλλά η επένδυση που έγινε πάνω της επιστράφηκε στο πολλαπλάσιο. Σειρά είχε και το mobile application, που ήταν τομέας που χωλαίναμε πολύ άσχημα, και ήταν και ένας από τους λόγους που στήθηκε το tribe που θα το δούλευε με την agile μεθοδολογία. Αυτός ήταν και ο πραγματικός λόγος που χρειαζόταν να δίνει φυσική παρουσία 3-4 φορές την εβδομάδα, παρόλο που ανήκε στην ομάδα μας, θα βοηθούσε και τις υπόλοιπες ομάδες, βοηθώντας και συντονίζοντας, όπου χρειαζόταν, τους junior UI/UX designers.

- «Τι θα κάνεις μετά;» με ρώτησε κάποια στιγμή.

- «Τίποτα το ιδιαίτερο. Η κόρη μου είναι με τη μητέρα της οπότε θα κάνω Netflix και Chill με τον γάτο μου.»

- «Ε, δε θα γυρίσουν σπίτι;»

- «Εχμ είμαι διαζευγμένος!»

- "Oh!"

- «Δε βαριέσαι, φρέσκα κουλούρια, που λένε και στο χωριό» της απάντησα αλλά η Eileen δεν την ήξερε την έκφραση.

- «Τι σημαίνει το φρέσκα κουλούρια;»

- «Ειρωνική έκφραση, με την πρώην γυναίκα μου έχουμε χωρίσει εδώ και αρκετά χρόνια. Εσύ τι θα κάνεις;»

- «Έλεγα να κάτσω σπίτι αλλά μιας και τελειώσαμε τόσο νωρίς, και με τη ζέστη που κάνει, σκέφτομαι σοβαρά να πάω για κανένα μπάνιο, δεν έχω κάνει φέτος!»

- «Εξαιρετική ιδέα!» της είπα χωρίς να δώσω περισσότερη σημασία.

- «Έχεις όρεξη να πάμε παρέα;»

Η αλήθεια είναι ότι για μερικές στιγμές σκάλωσα, όχι ότι δε μου άρεσε η παρέα της, ίσα-ίσα, αλλά μου ήρθε τελείως απότομο, έτσι όπως το πέταξε από το πουθενά. Οκ, τι γίνεται εδώ; Φύσει επιφυλακτικός άνθρωπος, προσπαθούσα να καταλάβω αν η πρότασή της ήταν σαν ένα απλό ευχαριστώ που την πήγαινα να πάρει το αυτοκίνητό της ή…

Μπα… Δε νομίζω…

- «Αν δεν έχεις όρεξη, δεν πειράζει» μου είπε βλέποντάς με να μην απαντώ.

- «Ξέρεις κάτι; Ναι, θέλω!» Πράγματι, γιατί όχι, και η παρέα της μου άρεσε και σάμπως είχα να κάνω και τίποτα καλύτερο;

- «Ωραία!» μου είπε χαμογελώντας. «Θα περάσω να σε πάρω αν είναι, θέλω να οδηγήσω σήμερα! Πού θέλεις να πάμε;»

- «Όπου θέλεις, εσύ θα οδηγάς άλλωστε!»

- «Θα ήθελα να πάω προς Σούνιο αλλά τέτοια ώρα θα φάμε πολλή κίνηση» μου είπε, και δεν είχε άδικο, είχαμε βγει με τα πολλά στην Εθνική και η κάθοδος ήταν …parking.

- «Ναι, δεν είναι καλή ιδέα για τέτοια ώρα. Μπορούμε να πάμε στο Σχοινιά, εκεί που πηγαίνω συνήθως με τη μικρή. Ξέρω και ένα καλό beach bar γιατί η αλήθεια είναι ότι καλή η θάλασσα, αλλά να φάμε και τίποτα, δεν έχω φάει όλη μέρα!»

- “Sold!” μου απάντησε μονολεκτικά.

Λίγη ώρα αργότερα βγήκα στον κόμβο Καλυφτάκη και από εκεί την πήγα στην αντιπροσωπία της Toyota.

- «Αχ, να το!» μου είχε ενθουσιασμένη δείχνοντάς μου το αυτοκίνητο της, το οποίο ήταν ένα κόκκινο τρίθυρο GR Yaris. Κοίτα να δεις! Βέβαια στα λεφτά που κόστιζε αυτό το αυτοκίνητο εγώ θα διάλεγα κάτι διαφορετικό, αλλά περί ορέξεως που λένε. «Σ’ ευχαριστώ πολύ!»

- «Τίποτα βρε!» της απάντησα χαμογελώντας.

- «Στείλε μου το στίγμα σου στο Teams, λογικά σε μια ώρα θα περάσω να σε πάρω. Εκάλη είπες ότι μένεις, σωστά;»

- «Σωστά!»

- «Ωραία, τα λέμε σε καμιά ώρα!» μου είπε βγαίνοντας από το αυτοκίνητο.

Τη χαιρέτησα κι εγώ και κίνησα να επιστρέψω σπίτι. Από το πουθενά η υπόλοιπη μέρα είχε πάρει άξαφνα πολύ ενδιαφέρουσα τροπή!

Μέρος 2ᵒ - Itchy bitchy tiny winy yellow polka dot bikini

Με το που μπήκα στο σπίτι μού την έπεσε ο Cato Fong, το υπέροχο κατάμαυρο τερατάκι μου. Δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα τις γάτες μέχρι που βρήκα ένα γατάκι να ψυχορραγεί σ’ ένα πεζοδρόμιο. Δε μου έκανε καρδιά να το αφήσω να πεθάνει αβοήθητο, το περιμάζεψα και το πήγα τρέχοντας στον πρώτο κτηνίατρο που βρήκα στο δρόμο μου. Χωρούσε μέσα στη χούφτα μου, έτρεμε και ήταν αδύναμο, σχεδόν σκελετωμένο, και ο γιατρός δεν ήταν αισιόδοξος ότι θα ζήσει. Πήγα και πήρα ό,τι μου είπε ότι χρειαζόταν, αντιβιώσεις, γάλατα σε σκόνη, μπιμπερό και τα ρέστα, γνωρίζοντας ότι κατά πάσα πιθανότητα θα πήγαιναν χαμένα.

Ακόμα και σε αυτά τα χάλια έδειξε το χαρακτήρα του, όχι απλά έζησε, έφτασε να γίνει ολόκληρο θηρίο, εννιά κιλά παρακαλώ, οπότε ναι, όταν σου την πέφτει από το πουθενά, είναι ένα θέμα. Προφανώς και δεν το έκανε επιθετικά, ήταν το παιχνίδι μας, από μικρούλης λάτρευε να μου στήνει ενέδρες, εξ ου και το όνομα. Βέβαια είναι άλλο να πηδάει πάνω σου όταν είναι 200 γραμμάρια και άλλο όταν είναι εννιά κιλά, αλλά τι να τον κάνω τον μούργο;

- «Μπα π’ ανάθεμά σε θα με σκοτώσεις!» τον μάλλωσα και πήδηξε κάτω και άρχισε να μου τρίβεται και να μου κάνει τρίλιες. Είχε πλάκα να τον βλέπεις να κάνει έτσι αν λάβεις υπόψη σου τι τραμπούκος είναι, σας το ορκίζομαι, στις αρχές, όταν είχε μετακομίσει ο γείτονας, είχε στρώσει στο κυνήγι το ροτβάιλερ του, και δεν ήταν κουτάβι, ήταν ολόκληρο θηρίο! Ήταν για γέλια και για κλάματα, ο φουκαράς ο Τζέθρο ήταν στην αυλή του και έκανε το μοιραίο λάθος να του γαυγίσει και ο Cato Fong το πήρε προσωπικά και πήδηξε το μαλακισμένο να κάνει τσαμπουκά στο θηρίο, και δεν έκανε απλά τσαμπουκά, μιλάμε τον έστρωσε κανονικά στο κυνήγι· αν δεν είχαμε το βίντεο από την κάμερα του γείτονα δε θα μας πίστευε κανείς!

Τελικά αναγκάστηκα και πήγα με τα αυτιά κάτω στον γείτονα να μαζέψω τον τραμπούκο, ενώ ο φουκαράς ο Τζέθρο είχε στριμωχτεί σε μια γωνία. Από εκείνη την ημέρα στην οποία ο γάτος μου έδειξε ποιος είναι το αφεντικό, πάντως, γίνανε besties, και είναι η μόνη γάτα με την οποία τα πάει καλά ο Τζέθρο. Βέβαια που και που μανουριάζουν για τα μάτια της Μισέλ, της κόρης του γείτονα στην οποία αμφότεροι έχουν τρομερή αδυναμία, και μου κόβονται τα ύπατα γιατί όσο τσαμπουκάς και αν είναι ο μαλάκας ο δικός μου, ο Τζέθρο έχει το μέγεθος να τον κάνει μια χαψιά, και δεν ξέρω πως τα καταφέρνει μα πάντα είναι αυτός που τρώει το ξύλο τελικά. Τι να πω, του έχει πάρει για τα καλά τον αέρα το μαύρο κάθαρμα!

Ο περί ου ο λόγος ταραξίας μου νιαούρισε δείχνοντάς μου ότι θέλει να του ανοίξω να βγει έξω, και ελπίζω να μη μου έφερνε πάλι κανένα ποντίκι, ή ακόμα χειρότερα φίδι. Ναι, το έχει κάνει και αυτό, π’ ανάθεμά τον, και όχι τίποτε άλλο, αλλά σε αντίθεση με το ποντίκι, το φίδι δεν είχε προλάβει να το σκοτώσει και έπαθα απανωτά εγκεφαλικά όταν τον είδα να παίζει βασανίζοντάς το στον κήπο. Δεν έχω ιδέα από φίδια, μάζεψα το κοπρόγατο με τα χίλια ζόρια και άρχισα να προσεύχομαι σε όποιον άγιο ήξερα το φίδι να έχει ακόμα δυνάμεις να μπορέσει πάρει των ομματιών του, πράγμα που τελικά -και προς απέραντή ανακούφισή μου- έκανε.

Με το που βγήκε έξω έριξε ένα σάλτο και σκαρφάλωσε στη μάντρα του γείτονα, μάλλον είχε όρεξη για παιχνίδι με τον Τζέθρο. Δεν είχα αξιωθεί να κατεβάσω ακόμα τα καλοκαιρινά μου ο ανεπρόκοπος και έτσι χρειάστηκε να κάνω ένα ξεθάψιμο για να βρω το μαγιό μου. Έστειλα το στίγμα του σπιτιού στην Eileen και μπήκα να κάνω ένα γρήγορο ντουζ. Αν και είχα λυσσάξει στην πείνα εν όψει της θάλασσας δεν έφαγα παρά ένα μικρό παξιμάδι Κυθήρων, περισσότερο για να λέω ότι μασούλησα κάτι. Έβαλα το μαγιό μου και πήγα στο αποθηκάκι του κήπου όπου είχα την τσάντα με τα είδη της θάλασσας για να πάρω και το αντηλιακό μου. Έχω λίγο από βρικόλακα και δεν την παλεύω ούτε καν με τον απογευματινό ήλιο!

- «Cato;» είπα βγαίνοντας να τον φωνάξω για να του βάλω να φάει. Ναι, good luck, ήταν στο σπίτι του γείτονα και έπαιζε με το Τζέθρο και την Μισέλ και καλή τύχη να τον ξεκολλήσεις· ο δικός μου είχε απίστευτη αδυναμία στο καστανόξανθο διαβολάκι.

- «Παίζουμε!» μου δήλωσε η πιτσιρίκα, κάνοντάς με να χαμογελάσω, ενώ ο ανεπρόκοπος με έγραψε εκεί που δεν παίρνει μελάνι.

Τι να πεις, γάτες… δεν τις υιοθετείς εσύ, εκείνες σε υιοθετούν και σου κάνουν τη χάρη να σε αφήνουν να μένεις στο σπίτι τους.

Κάπου κοντά στις 18:30 βούιξε το τηλέφωνό μου, είχα κλίση στο teams, ήταν η Eileen.

- “Hiya! I’m here!”

- «Κατεβαίνω!» της απάντησα, πήρα το καλοκαιρινό μου σακίδιο, πέταξα μέσα κινητό, πορτοφόλι, γυαλιά ηλίου, πετσέτα και αντηλιακό και κατέβηκα κάτω. «Καλησπέρα!»

- “Hiya!” μου επανέλαβε όταν μπήκα, χαμογελώντας μου. Φορούσε ένα καλοκαιρινό λεπτό φορεματάκι και γυαλιά ηλίου. «Πρέπει να μου πεις πως να πάμε, δεν έχω πάει ποτέ Σχοινιά!»

- «Βεβαίως. Προχώρα ευθεία και μέχρι να βγούμε στην Αγία Τριάδα!»

Με το που φτάσαμε εκεί, πήραμε την Ανοίξεως μέχρι τη διασταύρωσή της με τη Μαραθώνος. Ο περισσότερος κόσμος πάει μέχρι τον Άγιο Στέφανο για να μπει στο δρόμο προς το φράγμα αλλά εγώ ήξερα και άλλους δρόμους, κι έτσι, αντί να στρίψουμε αριστερά στη Μαραθώνος της είπα να πάει ευθεία και κάπως έτσι φτάσαμε στην Ανοίξεως-Σταμάτας και από εκεί ξανά στη Μαραθώνος, στο δρόμο για το φράγμα.

Και εκεί μου έδειξε γιατί είχε πάρει το GR, το ομολογώ ότι τα χρειάστηκα κάπως, η Eileen το γκάζωνε, δεν αστειευόταν, και, Toyota ή όχι, το GR Yaris είναι πύραυλος!

- «Δεν άργησα, έτσι;» με ρώτησε ενώ εγώ έψαχνα ΤΑΠ να δαγκώσω.

- «Όχι, καθόλου… δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε!» της πέταξα τη σπόντα.

- “Don’t be a pussy!” μου απάντησε, κάνοντάς μου γκριμάτσα, και γκάζωσε ακόμα περισσότερο.

Να μην είμαι άδικος, ωστόσο, το κορίτσι ήξερε να οδηγεί, και το GR είναι πολύ καλά στημένο αυτοκίνητο. Σε κάθε περίπτωση, φτάσαμε στο Nuevo αρκετά νωρίτερα απ’ ότι είχα υπολογίσει αρχικά· αν οδηγούσα εγώ ακόμα στο Μαραθώνα θα ήμασταν. Παρά τη ζέστη το γεγονός ότι σήμερα ήταν Τρίτη, άρα ανοιχτά τα μαγαζιά, έκανε το μέρος να μην έχει πολύ κόσμο, φτάσαμε σχεδόν μέχρι την είσοδο με το αυτοκίνητο και το έβαλε κάτω από ένα πεύκο. Κατεβήκαμε, πήγε στο πορτμπαγκάζ και πήρε μια τσάντα, και προχωρήσαμε προς την καφετέρια.

- «Δε θέλω ξαπλώστρα, προτιμώ στην άμμο!» μου απάντησε. Εγώ πάλι δεν ήμουν για τέτοια, ωστόσο επέλεξα μια από τις ξαπλώστρες στην άκρη.

Εκεί έβγαλε το φόρεμά της και έμεινε μόνο με το μπικίνι της και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το “Itsy bitchy tiny winy yellow polka dot bikini” του Brian Hylland. Με πολύ κόπο κατάφερα να μην καρφώσω το βλέμμα μου πάνω της, ενώ εκείνη δεν έδειξε ίχνος νευρικότητας, για την ακρίβεια δεν έδειξε καν να το σκέφτηκε· στην τελική, ρε παιδί μου, δεν είμαστε και παλιοί γνωστοί, σήμερα τη γνωριστήκαμε και, αν μη τι άλλο, είμαστε και συνάδελφοι!

- «Πάω να μπω μέσα!» μου δήλωσε.

- «Θες να σου παραγγείλω καφέ, μπύρα ή αναψυκτικό;»

- «Αμέ! Κάτσε, εσύ δε θα μπεις;»

- «Θα παραγγείλω και θα έρθω να σε βρω. Λοιπόν, τι θέλεις;»

- «Καφέ, φρέντο εσπρέσο σκέτο!»

- «Εντάξει, πήγαινε και θα έρθω να σε βρω μέσα!»

Να μπορέσω να σηκωθώ κιόλας χωρίς να γίνω θέαμα!

Μέτριου αναστήματος, κάπου γύρω στο 1,60, είχε εντυπωσιακό μπούστο και εξίσου εντυπωσιακά οπίσθια, οπίσθια τα οποία τα έφερε σχεδόν μπροστά στα μούτρα μου όπως σηκώθηκε για να πάει να βουτήξει. Αυτή τη φορά κατάφερα να στενάξω ελεύθερα, καλά θα πήγαινε αυτό… Πάνω στην ώρα που ήρθε μια κοπελίτσα για να της δώσω την παραγγελία, χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν η Βασιλική.

- «Μισό λεπτό μωρό μου» της είπα και γύρισα προς την γκαρσόνα. «Ένα φρέντο εσπρέσο σκέτο, ένα φρέντο καπουτσίνο μέτριο και μια κανάτα νερό» είπα στην κοπέλα και μετά γύρισα ξανά στο τηλέφωνο. «Τι κάνεις κοριτσάρα μου;»

- «Μπαμπουίνε μουυυυυ!!!!»

- «Με θυμήθηκες βρε γαϊδούρρρρρ;» την ψευτομάλλωσα, είχε να με πάρει τηλέφωνο τρεις μέρες από μόνη της, το κωλοπαίδι!

- «Παραπονιάρη! Πήρα να σου κάνω αιφνιδιαστικό έλεγχο!»

- «Well, μ’ έπιασες να έχω ξεπορτίσει!»

- «Μπα; Πού γυρνάς μεσιέ για να έχουμε καλό ρώτημα;»

- «Βρε ουστ που θα σου δώσω λογαριασμό, νιάνιαρο!» της είπα κάνοντάς την να βάλει τα γέλια.

- «Οι σημερινοί γονείς δεν έχετε κανένα σεβασμό… teddyfathers!» μου είπε αντιγράφοντας την ατάκα από τον «Ατσίδα», κάνοντας να βάλω με τη σειρά μου τα γέλια. Η κόρη μου μπορεί να ήταν γκρινιάρα μικρή αλλά εξελίχθηκε σε μεγάλο troll, το τι έχουμε ακούσει κατά καιρούς κι εγώ και η μάνα της, δεν λέγεται. Στο γάμο τα κάναμε λίγο σκατά, είναι η αλήθεια, αλλά κάτι σωστό κάναμε κι εμείς, τουλάχιστον όσον αφορά την ανατροφή της Βασιλικής.

- «Τι κάνει η μάνα σου;»

- «Καλά είναι, κι εκείνη κάπου έχει ξεπορτίσει με το Γιάννη, αμέρικαν μπαρ μου το έχετε κάνει!» είπε αναφερόμενη στον πατριό της.

- «Κι εσύ τι θα κάνεις, σπόρε;»

- «Περιμένω το Χρήστο να έρθει να με πάρει, θα πάμε στο Κεφαλάρι και θα βρούμε τη Χαρά με το Μανώλη να πιούμε καφεδάκι!»

Αναστέναξα αλλά ου γαρ έρχεται μόνον… ο Χρήστος ήταν το πρόσφατο αμόρε της… και τι να κάνεις; Αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων!

- «Καλά να περάσετε και να προσέχετε!»

- «Στο κεφαλάρι θα πάμε ρε μπαμπά, όχι για bungie jumping στον Ισθμό!»

- «Το καλό που σου θέλω, φουκαριάρα μου!»

- «Σμουτς σμουτς σμουτς σμουτς! Σ’ αγαπάω πολύ-πολύ μπαμπουίνε μου!»

- «Κι εγώ μωρό μου» της είπα και έκλεισα το τηλέφωνο. Σηκώθηκα και αφού ψεκάστηκα καλά-καλά με αντηλιακό κίνησα να μπω κι εγώ στο νερό.

Η Eileen είχε πάει αρκετά μέσα και, εδώ που τα λέμε, λογικό είναι, τα νερά εδώ είναι αρκετά ρηχά και χρειάζεται αρκετό περπάτημα για να σου φτάσει το νερό έστω και στο στέρνο. Στα μέσα Ιούνη, και παρά τις ζέστες, η θάλασσα ήταν ακόμα αρκετά κρύα, και δαγκώθηκα λίγο, να τα λέμε αυτά. «Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει» είπα μέσα μου και πήρα τη μεγάλη απόφαση και βούτηξα στο νερό, δαγκώνοντάς τον εκ νέου. Παρά το γεγονός ότι το νερό ήταν ρηχό, προτίμησα να πάω μέσα κολυμπώντας αντί περπατώντας μπας και ζεσταθώ. Μέχρι να φτάσω την Eileen, το αίμα είχε αρχίσει να κυκλοφορεί και πάλι στις αρτηρίες μου.

- “Gotcha!”

- «Μμμμμ» μου έκανε ξανά μια γκριμάτσα, κάνοντας με να γελάσω.

- «Συγνώμη που άργησα λίγο, πάνω που ήρθε η κοπέλα για να κάνω παραγγελία με πήρε η κόρη μου να μου κάνει, κατά τα λεγόμενά της, αιφνιδιαστικό έλεγχο! Drill Sergeant, όχι αηδίες!»

- «Χαχαχα» μου έκανε με το υπέροχο κελαρυστό της γέλιο. “Poor old daddy got his ass kicked by his own blood!”

- «Τι να πεις; Αυτά είναι τα ολέθρια αποτελέσματα της ξαφνικής διακοπής ρεύματος!» της είπα κάνοντάς την να βάλει και πάλι τα γέλια.

- «Τώρα που μου το είπες, θα πρέπει να πάρω κι εγώ τηλέφωνο τους γονείς μου, έχω να μιλήσω μαζί τους τρεις μέρες!»

- «Καλή είσαι και του λόγου σου!» της έκανα αποδοκιμαστικά.

- «Έλα, μην είσαι τέτοιος!» μου είπε παραπονιάρικα στα ελληνικά!

- «Καλά κάνω, που φεύγετε και ρίχνετε πίσω σας μαύρη πέτρα!»

- «ΜΜΜΜ» έκανε και πάλι τη γκριμάτσα, σουφρώνοντας τα μούτρα της και κάνοντας μακροβούτι μου έβγαλε και πάλι τα μάτια, όπως βγήκε το απίθανο κωλαράκι της στην επιφάνεια του νερού. Πέρασαν γύρω στο μισό λεπτό και δεν είχε βγει, αλλά πριν προλάβω να ανησυχήσω βγήκε στην επιφάνεια, πρέπει να είχε κάνει πάνω από 20-30 μέτρα κάτω από το νερό! Ο Χριστός και η Παναγία! “Come!” μου είπε και τι να κάνω, την ακολούθησα, πάνω από το νερό εννοείται.

- «Έχεις κάνει ειδικές δυνάμεις;»

- “I’m GI Jane!” μου δήλωσε.

- «Αμ, δεν το βλέπω;»

- «Μ’ αρέσει πολύ η κολύμβηση, πηγαίνω τρεις φορές την εβδομάδα!»

- «Πού πας, αλήθεια;»

- «Στο Aqua Life, ξέρεις που είναι;»

- «Αυτό στην Άνοιξη λες;»

- «Ναι, δε σου είπα ότι μένω στη Νέα Ερυθραία;»

- «Μου το είπες. Πού μένεις ακριβώς, αν επιτρέπεται;»

- «Όχι πολύ μακριά από σένα, πίσω από το Domotel Kastri»

- «Όντως είσαι κοντά! Αλήθεια, πώς και δεν επέλεξες κάτι πιο κοντά στο κέντρο;»

- «Δε μου αρέσει η φασαρία και άλλωστε είναι δικό μου, αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που αποφάσισα να έρθω Ελλάδα. Δηλαδή δεν είναι ακριβώς δικό μου, των γονιών μου είναι, η προ-γιαγιά μου είχε κάνει μόνο τη γιαγιά μου, και η γιαγιά μου έκανε μόνο τη μητέρα μου.»

- «Και έχεις σπίτι από την προγιαγιά σου;»

- «Όχι, δεν υπήρχε σπίτι, μόνο το οικόπεδο. Ήθελαν να το πουλήσουν αλλά με εμάς στο Δουβλίνο δεν ήταν και πολύ εύκολο αλλά κάποια στιγμή πριν καμιά δεκαριά χρόνια, κάποιος τελικά επικοινώνησε μαζί μας και μας έκανε την πρόταση αντί να του το πουλήσουμε, να του το δώσουμε να χτίσει ένα τριώροφο με αντάλλαγμα ένα από τα δύο διαμερίσματα του πρώτου ορόφου. Η αλήθεια ήταν ότι προτιμούσαν να το πουλήσουν αλλά μετά από τόσα χρόνια είχαν αρχίσει να απογοητεύονται, οπότε τελικά αποφάσισαν να προχωρήσουν έτσι και να νοικιάσουν το διαμέρισμα μέχρι να βρουν κάποιον να του το πουλήσουν. Πάνω που έφυγε ο τελευταίος που το είχε νοικιάσει, πήρα την απόφαση να φύγω από την Αμερική, οπότε το ανακαίνισα και ήρθα να μείνω.»

- «Καλή φάση!»

- “What now?”

- «Εννοώ ότι σε ευνόησαν οι περιστάσεις. Δε μου λες, θες να πάμε έξω να πιούμε τους καφέδες μας πριν ζεσταθούν;»

- «Αμέ!» μου είπε και ξεκίνησε να βγαίνει έξω με σταθερές απλωτές, που δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσω να ακολουθήσω, και πρόλαβε να απομακρυνθεί κάμποσο πριν συνειδητοποιήσει ότι εγώ ήμουν σχεδόν στο ίδιο μέρος που με είχε αφήσει. “Come on George, move your ass!”

Ωραία, βρήκαμε κι άλλον drill sergeant!

- “Yes ma’am” της είπα και ξεκίνησα κι εγώ να κολυμπάω προς το μέρος της, αν και με σημαντικά μικρότερη ταχύτητα. Κάπου εκεί με λυπήθηκε, και μιας και είχα φτάσει σε σημείο που πατώνω, μου έκανε τη χάρη να με αφήσει να βγω περπατώντας.

Ευτυχώς οι καφέδες πινόντουσαν ακόμα αλλά η Eileen αποφάσισε πως αρκετά με τις κουβέντες, και μου δήλωσε ότι θέλει να κάτσει να λιαστεί. Μην έχοντας τι να κάνω, έπιασα το κινητό μου και χάζεψα λίγο στο Facebook, που δε με λυπήθηκε καθόλου, σχεδόν όλα τα videos που μου έβγαζε στο feed ήταν για φαγητά. Εντωμεταξύ η κυρία είχε γυρίσει μπρούμητα και σα να μην έφτανε που είχε τουρλώσει τον κώλο της, έλυσε και το πάνω μέρος του μαγιό της, και μπορεί μεν τα στήθη της να μη φαίνονταν ολόκληρα, αλλά φαινόταν ένα σεβαστό τους κομμάτι, και είμαι και σε ηλικία εμφράγματος. Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, γύρισα και πάλι στο Facebook να υποστώ το μαρτύριο της πείνας.

Είμαι πολύ καλός στο να ψυχολογώ ανθρώπους, είχα χτίσει την καριέρα μου πάνω σε αυτή την ικανότητα, ωστόσο προς το παρόν με την πάρτη της είχα βρει τοίχο. Θα μου πεις ήταν μεγαλωμένη αλλιώς, και πιθανότατα πολύ πιο απελευθερωμένη από το συνηθισμένο, οπότε η άνεση που έδειχνε να πήγαζε από εκεί. Δεν ξέρω, μπορεί να είμαι εγώ ο συντηρητικός, αλλά ακόμα και αν ήταν ένα απλό ευχαριστώ για την εξυπηρέτηση που της έκανα το απόγευμα, το να με καλέσει να πάμε μαζί για μπάνιο, και μάλιστα φορώντας το μαγιό που φοράει, μου φαινόταν too much.

Βαρέθηκα το Facebook και δεν άντεχα να βλέπω άλλα βίντεο με φαγητά, οπότε -και μη θέλοντας να την ενοχλήσω- άνοιξα το kindle και συνέχισα από εκεί που είχα μείνει στο βιβλίο που διάβαζα αυτό τον καιρό. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε, είχα απορροφηθεί τελείως, και ήταν η Eileen που με επανάφερε.

- “George?”

- «Ναι;» είπα και γύρισα προς το μέρος της. Είχε σηκωθεί και είχε δέσει και πάλι το πάνω μέρος του μαγιό της.

- «Έχεις όρεξη να πάμε να κάνουμε μια τελευταία βουτιά και μετά να πάμε κάπου να φάμε;»

- «Αμέ, αλλά αν θέλεις μπορούμε να φάμε κι εδώ, αν δηλαδή έχεις όρεξη για κάτι σε στυλ μπέργκερ ή κλαμπ σάντουιτς.»

- «Έχω καλύτερη ιδέα. Έχεις όρεξη για μεξικάνικο;»

- «Μεξικάνικο; Έτσι θα πάμε;»

- «Γιατί, τι έχουμε; Έλεγα να πάμε στο Buffalo Wings & Rings, το ξέρεις;»

- «Ναι, είχα πάει μια φορά με τη Βασιλική. Ναι, γιατί όχι;»

Πήγαμε και βουτήξαμε αλλά η Eileen ήθελε να κολυμπήσει, οπότε κάθισα κι εγώ σε ένα σημείο και την άφησα να ξελυσσάξει, μωρέ του έδωσε και κατάλαβε, και όχι τίποτε άλλο αλλά δεν είχα μαζί μου και το kindle για να περάσει η ώρα μου.

- «Eileen, βγαίνω έξω να κάνω ένα ντουζάκι και θα σε περιμένω!»

- “Ok!” μου απάντησε μονολεκτικά.

Βγήκα έξω, έκανα το ντουζάκι μου και πλήρωσα τους καφέδες, και έπιασα και πάλι το kindle για να περάσει η ώρα μου μέχρι να το πάρει απόφαση να βγει έξω. Όταν λέω ότι του έδωσε και κατάλαβε το εννοώ, μαζεύτηκε αφού είχε πέσει ο ήλιος για τα καλά. Έκανε και εκείνη το ντουζάκι της και αφού σκουπίστηκε καλά-καλά, πήγε στα αποδυτήρια για να αλλάξει.

- «Να πληρώσουμε!»

- «Πλήρωσα εγώ. Έλα τώρα, μη μου κάνεις σκηνή για ένα καφέ, και στην τελική-τελική, έβαλες τη βενζίνη!»

Και όχι τίποτε άλλο, αλλά το GR-άκι της καίει τον κώλο του, ειδικά όπως έτρεχε λες και έκανε ειδική!

Ναι, η επιστροφή ήταν ακόμα πιο συγκλονιστική εμπειρία, καθώς για την αλητεία είπαμε να γυρίσουμε από Νέα Μάκρη και Διόνυσο, και ο δρόμος έχει περισσότερο στροφιλίκι από την άλλη διαδρομή και η Eileen την είδε οδηγός αγώνων, και δεν λέω, είναι πολύ καλή οδηγός και δεν έκανε χαζομάρες, πχ προσπεράσεις σε στροφές, αλλά όπου έβρισκε ευκαιρία το σανίδωνε. Αποτέλεσμα είναι ούτε μισή ώρα αργότερα να είμαστε στη Νέα Ερυθραία. Παρκάραμε κάπου πίσω από τον Κωτσόβολο και το πήραμε ποδαράτο, δεν ήταν και μακριά.

- «Θέλεις μαργαρίτα;» με ρώτησε κοιτάζοντας τον κατάλογο.

- «Τι μαργαρίτα;»

- «Λεμόνι η Φράουλα, τις φτιάχνουν πολύ καλές, αλλά δε θέλω να πιώ ολόκληρη κανάτα μόνη μου»

- «Εντάξει, θα πιώ κι εγώ» τη διαβεβαίωσα, και έτσι προστέθηκε στην παραγγελία και μια κανάτα μαργαρίτα φράουλα. Εκείνη πήρε chicken fajita ενώ εγώ beef και μοιραστήκαμε μια μερίδα nachos με sour cream.

Τη μαργαρίτα τη φέρανε πριν το φαγητό, οπότε γέμισα τα ποτήρια μας από την κανάτα.

- “Cheers!” μου είπε και τράβηξε μια γερή ρουφηξιά, για να το μετανιώσει μερικές στιγμές αργότερα. “Fuck… Fuck!!!!”

- «Τι έπαθες;» την ρώτησα ανήσυχος.

- “Brain freeze… Fuck, fuck, fuuuuuck!”

Όπως λένε, αν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να μαθαίνεις από τα λάθη σου, είναι να μαθαίνεις από τα λάθη των άλλων! , οπότε η ρουφηξιά που τράβηξα ήταν πολύ πιο συντηρητική.

- “Thanks for the heads-up!” την πείραξα και έβαλα τα γέλια όπως με κεραυνοβόλησε με το βλέμμα της.

- “I hate you already!” μου δήλωσε και μου έκανε και πάλι γκριμάτσα σουφρώνοντας το στόμα της.

- «Πού να με γνωρίσεις και καλύτερα!» της απάντησα, συνεχίζοντας το δούλεμα.

- “I will hate you more!”

- “That’s the spirit!” της απάντησα, κάνοντάς την να βάλει τα γέλια. Εκείνη την ώρα βούιξε το κινητό της και πήρε να το δει, και το βλέμμα της σκοτείνιασε για λίγο.

- “Well, fuck you too!” είπε και άφησε το κινητό της ξανά κάτω, και εγώ, φρονίμως ποιόν, έκανα την πάπια, αν ήθελε να μου πει κάτι, ας μου το έλεγε η ίδια. “Sorry!” μου είπε απολογητικά.

- “Nah, never mind!”

- “Actually, I do mind!”

- «Δεν υπάρχει λόγος βρε» της απάντησα στα ελληνικά.

- “Anyway, fuck her and the horse she rode on!”

- «Ναι, δεν ευκολύνομαι αυτή τη στιγμή» της είπα με deadpan ύφος, και με το γέλιο πού έριξε, γύρισαν κάμποσα τραπέζια να μας κοιτάξουν.

- “Ok, now I hate you a little less” μου δήλωσε σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα μάτια της.

- «Θα σου περάσει μέχρι αύριο» τη διαβεβαίωσα κερδίζοντας ξανά το γέλιο της το οποίο δε χόρταινα να ακούω. «Έχεις κρασάρει πολύ άσχημα με τη μικρή, γερομπισμπίκη» μάλωσα τον εαυτό μου.

- «Μπαμπά;» άκουσα μια γνωστή και μη εξαιρετέα φωνή.

Απαρτία!

- «Βασιλική;» έκανα έκπληκτος; «Πώς από εδώ;»

Που να σου πάρει ο διάολος τον πατέρα;

- «Ήρθαμε να φάμε!»

- «Ωραία, καθίστε μαζί μας! Να σου γνωρίσω και την Eileen, συνάδελφος!»

- «Χαίρω πολύ» είπε η κόρη μου κοιτάζοντάς την εξεταστικά.

- “Nice to meet you!” της απάντησε η Eileen, χαρίζοντάς της ένα αφοπλιστικό χαμόγελο.

Είχε έρθει με το αγόρι της, την κολλητή της και με το αγόρι της κολλητής της. Δεν είχε τύχει να δω μέχρι στιγμής από κοντά το …γαμπρουδάκι μου, και ο φουκαράς άσπρισε ακούγοντας την Βασιλική να με λέει μπαμπά. Βέβαια μας έκαναν τις συστάσεις αλλά σιγά που θα καθόντουσαν μαζί μας, έφυγαν σαν να τους κυνηγάνε όλοι οι δαίμονες της κόλασης. Win-Win, αν θέλετε τη γνώμη μου!

- “Your daughter is very pretty!” μου είπε η Eileen.

- «Ναι, ευτυχώς πήρε την εμφάνισή της μάνας της και το μυαλό του πατέρα της, φαντάζεσαι να είχε συμβεί το ανάποδο;»

- “You ‘re gonna be the death of me” μου δήλωσε όταν ηρέμισε από τα γέλια.

- “…and back in the I hate you track!”

- “Nah!” μου απάντησε και, μην έχοντας πάρει το μάθημά της από νωρίτερα, τράβηξε πάλι μια γερή γουλιά από τη μαργαρίτα. “Oh fuck” έκανε πάλι όταν συνειδητοποίησε τι έκανε, και πράγματι, πιο σίγουρο και από την εφορία, το brain freeze έκανε την εμφάνισή του μερικές στιγμές αργότερα.

- «Spartans! Tonight, we dine in Hades!» της είπα τράβηξα και του λόγου μου μια γερή ρουφηξιά. “Oh fuck!” δε θα πει τίποτα, για μερικές στιγμές παρακαλούσα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί!

- “Oh poor Georgieeee, why did you do that?”

- “I’m true to my ‘look at the bright side’ definition!” της απάντησα, και το γέλιο της βοήθησε να ηρεμίσει λίγο η κεφάλα μου.

- “Your bright side definition left things to be desired!”

Κάπου εκεί άρχισαν να μας φέρνουν τα φαγητά, οπότε αφήσαμε την πάρλα και πέσαμε να φάμε σα λύκοι, μωρέ του δώσαμε και κατάλαβε, αλλά θα μου σχεδόν μου τσιτσιδώθηκε χωρίς καν να το σκεφτεί, σ’ αυτό θα κολλούσε; Δεν αστειεύομαι, εγώ άφησα πρώτος κάτω το πιρούνι!

- “I’m done!”

- “Really?” με ρώτησε με απορία και συνέχισε να τρώει. Πού στο διάολο τα έβαζε, μου λες; Το μαγαζί σερβίρει μεγάλες μερίδες, του λόγου μου είναι γύρω στα 85 κιλά και μου έφτασε μέχρι τα αφτιά, εκείνη, που ανάθεμα αν ήταν πάνω από 50, και αυτά λόγω …αερόσακων, που τα χώρεσε;

- “Now I’ done!” μου είπε μετά από λίγο και ξάπλωσε πίσω να κάνει το βόα.

- «Πάνω που είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως είναι κακή ιδέα να έχω τα χέρια μου στο τραπέζι! Τι να σου πω, τρόμαξε το μάτι μου» και αντί απάντησης μου έκανε πάλι μία από τις χαριτωμένες της μουσούδες.

Κι εκεί, βούιξε το κινητό της και πάλι. Το κοίταξε για μερικές στιγμές και κάνοντας ένα νεύμα αποδοκιμασίας το άφησε και πάλι στο τραπέζι. Ήμουν σίγουρος ότι ήταν κάτι «γκομενικό» αλλά όπως και πριν δεν είπα τίποτα.

- “I hate drama queens” μου δήλωσε.

- “Oook…” είπα διστακτικά αλλά συνειδητοποίησα ότι κάπως μου έκανε πάσα. “Boyfriend trouble?” τη ρώτησα, έχοντας ξεχάσει το “fuck her and the horse she rode on” που είχε πετάξει νωρίτερα.

- “Ex girlfriend, actually.”

- “I take she didn’t take well the ‘ex’ part…”

- “I hate cheaters!”

- «Κάτσε, σου τα φόρεσε και τώρα στο παίζει δράμα;»

- «Ακριβώς!»

- “I can relate to that” είπα αναστενάζοντας, τα ίδια είχα τραβήξει κι εγώ με την πρώην γυναίκα μου, και σα να μην έφτανε το κέρατο, είχαμε και τα «Μη φεύγεις Ντορή μου, θα φαρμακωθώ!» όταν ζήτησα διαζύγιο.

- “Oh!” είπε η Eileen κάνοντας τη σύνδεση. «Εντάξει, τουλάχιστον δεν ήμασταν και παντρεμένοι με παιδί.»

- “Thank God for small favors” της είπα με μια γερή δόση πίκρας.

- «Την αγαπούσες;»

- «Κομμάτι…»

- «Μια φορά έχω ερωτευτεί στη ζωή μου» μου είπε χωρίς να τη ρωτήσω. «Και όχι τίποτε άλλο αλλά ήταν και καθηγητής μου…»

- “He?” τη ρώτησα μπερδεμένος. “Aren’t you…”

- “Nope… I’m bi”

Tell me about surprises…

Μέρος 3ᵒ - 七転び八起き(Επτά φορές να πέσεις…)

Αν και ξαφνιάστηκα προσπάθησα να μην το δείξω καθώς για ξάφνιασμα το λες και ευχάριστο. Δεν είμαστε με τα καλά μας! Εννοώ… δεν ξέρω πως, αλλά μέσα σε μια μέρα με είχε καταφέρει να δαγκώσω γερά τη λαμαρίνα με την πάρτη της. Βέβαια, με τη λαμαρίνα δαγκωμένη ή όχι, το εννοώ ότι δεν είχα σκοπό να αποπειραθώ να κάνω κάτι μαζί της, ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που έδειχνε ανάλογο ενδιαφερόταν και η ίδια. Για αρχή, της έριχνα δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια στο κεφάλι, για μένα τέτοια διαφορά ηλικίας είναι too much. Επιπλέον, και ακόμα χειρότερα, δουλεύαμε μαζί, και πείτε ό,τι θέλετε για το HR αλλά κάποιοι κανόνες έχουν λόγο που υπάρχουν, δεν γράφτηκαν γιατί κάποιος ξύπνησε στραβά.

- «Professor? Δεν υποτίθεται ότι απαγορεύεται;»

- «Δεν υποτίθεται, απαγορεύεται! Ακόμα χειρότερα, ήταν παντρεμένος!»

- «Κάτσε, δε μου είπες πριν ότι μισείς τους cheaters?»

- «Γιατί, το ήξερα; Το έμαθα αργότερα και μου ήρθε να τον πνίξω!»

- «Και;»

- «Τι και; Τον χώρισα επί τόπου αλλά το κακό είχε γίνει, είχα προλάβει να τον ερωτευτώ.»

- «Και από τότε δεν ερωτεύτηκες κάποιον/κάποιαν άλλη;»

- «Όχι, έδωσα προτεραιότητα στις σπουδές και στη συνέχεια στην εργασία μου, έκανα μεν κάποιες σχέσεις αλλά τίποτα ιδιαίτερα το σοβαρό, δε ήθελα κάτι σοβαρό.»

- «Καλά εσύ, οι άλλοι;»

- «Το ξεκαθάριζα από την αρχή ότι ο μόνος μου σκοπός ήταν να περάσω καλά και ότι δεν ήθελα δεσμεύσεις και σε όποιους άρεσε.»

- «Αυτό είναι κάτι που δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Εννοώ… οκ, δεν έμπαινα σε σχέση ντε και σώνει για να καταλήξω σε γάμο αλλά έμπαινα ωστόσο με την ελπίδα μακροπρόθεσμα να αποδειχτεί ότι έχει προοπτικές.»

- «Αν επιτρέπεται, τι έγινε με την πρώην γυναίκα σου;»

- «Μέσες άκρες αυτό που κατάλαβες, ανακάλυψα ότι μ’ απατούσε και μάλιστα από πριν καν παντρευτούμε.»

- “Shit!” μου απάντησε μονολεκτικά.

- «Δε θα πει τίποτα, και ξέρεις ποιο είναι το ακόμα χειρότερο; Μου πήρε χρόνια ολόκληρα να το καταλάβω…»

- “Fuck… Η Βασιλική…» πήγε να πει αλλά σταμάτησε.

- «Η Βασιλική ήταν επτά χρονών όταν έμαθα για το κέρατο που είχα φάει όλα αυτά τα χρόνια. Μου ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι αλλά, δική μου ή όχι, τη μεγάλωσα σαν κόρη μου, την αγάπησα σαν κόρη μου, τι θα άλλαζε αν μάθαινα ότι δεν είναι δικό μου αίμα; Θα μου έδινε κάποιος πίσω την αγάπη και τη στοργή που της πρόσφερα; Θα μου έπαιρναν πίσω τις χαρές και τις συγκινήσεις που μου πρόσφερε; Την πρώτη φορά που περπάτησε; Την πρώτη φορά που με είπε «μπαμπά;» Την πρώτη της μέρα στο σχολείο; Το πρώτο της κομμάτι στο πιάνο; Την πρώτη φορά που με κέρδισε στο σκάκι; Και έπειτα, τι μου έφταιγε το παιδί για τις μαλακίες της μητέρας της; Δεν ήθελα να μάθω και δε θα μάθαινα αν δε με είχε πιέσει ο δικηγόρος μου.»

- «Είναι… είναι κόρη σου;»

- «Βιολογικά όχι» της απάντησα και η Eileen έγινε ο πρώτος άνθρωπος εκτός του στενού οικογενειακού τίτλου, και φυσικά των δικηγόρων, που το μάθαινε. «Είναι ωστόσο κόρη μου με όλους τους δυνατούς τρόπους που ένα κορίτσι μπορεί να είναι κόρη του πατέρα της· είμαι ο πατέρας της! Εγώ θα την πάω στην εκκλησία, δικά μου εγγόνια θα είναι τα παιδιά της. Δεν της το είπαμε ποτέ και ούτε θα το κάνουμε, η Χριστίνα για να μη χάσει η Βασιλική πάσα ιδέα για τη μητέρα της, κι εγώ γιατί δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να δώσω μια τέτοια στεναχώρια στο παιδί μου.»

- “You’re one of a kind…”

- «Όχι, δεν είμαι. Όταν μια μέρα με το καλό κάνεις παιδιά κι εσύ, αν δηλαδή θέλεις κάτι τέτοιο, θα καταλάβεις ότι ο πραγματικός δεσμός δεν είναι αυτός του αίματος, είναι η κάθε στιγμή που περνάς μαζί τους.»

- “Be that as it may, you are a wonderful person George…” ξεκίνησε να μου λέει, και κάπου εκεί, και με ελάχιστη καθυστέρηση, απέδειξε ότι είναι πανέξυπνη. Με κοίταξε για λίγο διστακτικά, προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα κάνει την ερώτηση που της γεννήθηκε.

- «George…»

- «Πες μου…»

- «Όχι… όχι… δεν έχω δικαίωμα να σε ρωτήσω κάτι τέτοιο.»

- «Στο παραχωρώ εγώ» της είπα, έχοντας πολύ καλή ιδέα για το τι ήθελε να με ρωτήσει, και το ήξερα γιατί για την Eileen η Βασιλική δεν ήταν μια απλή αναφορά, την είχε δει πριν λίγη ώρα με τα ίδια της τα μάτια.

- «Έχεις… έχεις αδέρφια;»

- «Είχα…» της είπα, απαντώντας εμμέσως την πραγματική ερώτηση που της γεννήθηκε στο μυαλό. Πριν, όταν μου είπε ότι η κόρη μου ήταν όμορφο κορίτσι, είχα αστειευτεί ότι ευτυχώς έμοιασε από τη μάνα της, ωστόσο στην πραγματικότητα η Βασιλική μοιάζει και σε μένα, και μόλις της είπα ότι δεν είμαι ο βιολογικός της πατέρας έκανε πολύ γρήγορα το 1+1 = 2.

- “Fuck” είπε ξανά και έκανε κάτι που δεν περίμενα, έβαλε τα χέρια της πάνω στα χέρια μου και, αφού τα χάιδεψε τρυφερά, τα έκλεισε μέσα τους. Σήκωσα τα μάτια μου και την κοίταξα. “Your own fucking brother? For fuck’s shake…”

- «Όπως σου είπα και πριν, δεν είχα καν σκοπό να κάνω τεστ πατρότητας και, άλλωστε, δεν ένιωθα ότι έχω και λόγο, όπως είδες και η ίδια η Βασιλική δε μοιάζει μόνο στη μητέρα της· πιο πολύ το έκανα για να ξεφορτωθώ το δικηγόρο μου. Όπως καταλαβαίνεις όταν βγήκαν τ’ αποτελέσματα μου ήρθε ξανά ο ουρανός στο κεφάλι, είχα μάθει ότι η Χριστίνα μου τα είχε φορέσει κάμποσες φορές αλλά δε μπορούσα να διανοηθώ ότι θα το έχει κάνει και με τον ίδιο μου τον αδερφό! Οι γονείς μας τον αποκήρυξαν στη στιγμή κι εγώ του ορκίστηκα πως αν το μάθει ποτέ η Βασιλική από τον ίδιο θα τον φυτέψω στο χώμα. Τελικά δε χρειάστηκε να ζήσω μ’ αυτό το φόβο, karma is a bitch, που λένε, πήγε ο μαλάκας και καρφώθηκε με τη μηχανή του κάτω από ένα φορτηγό. Αν πήγα στην κηδεία του ήταν μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ ότι ήταν αυτός ο πούστης μέσα στην κάσα.»

- “Fuck” επανέλαβε για τρίτη φορά.

- “Do you still believe that I am a wonderful person?” τη ρώτησα, μισο-περιμένοντας να τραβήξει τα χέρια της, αλλά εκείνη αντιθέτως μου τα έσφιξε περισσότερα.

- “Yes, I do. Your brother’s undoing was not your fault, he brought it to himself. What you did with Vasiliki, however, is extraordinary. You know? You are right, it’s not the blood that bonds.”

- “The things we do for love…”

- “Thanks for sharing this with me, I’m truly honored” μου είπε και αφού μου έσφιξε και μου χάιδεψε τα χέρια για τελευταία φορά, τα τράβηξε απαλά.

- «Carpe diem, ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει…»

- «It’s like the verse from aerials. Life is a waterfall, we ‘re one with the river and one again after the fall. You know, Japanese have a saying…»

- “Nana korobi, ya oki” της είπα, διακόπτοντάς την. «Επτά φορές να πέσεις, οκτώ φορές να σηκωθείς.»

- “Exactly!” μου είπε και προς στιγμή τα μάτια της άστραψαν. “You can’t control what life brings; only your reactions.”

- «Μόνο που όταν η ζωή σου φέρνει λεμόνια, δεν μπορείς πάντα να φτιάχνεις λεμονάδα» της απάντησα, γυρνώντας και πάλι στα ελληνικά.

- «Ακόμα κι έτσι…Αλήθεια… γιατί μου τα είπες όλα αυτά;»

- «Γιατί με ρώτησες!» της απάντησα, κάνοντάς την αυτή τη φορά να χαμογελάσει αμήχανα.

- «Συγνώμη αν έγινα αδιάκριτη!» μου είπε κάπως δαγκωμένη.

- «Δεν έγινες αδιάκριτη, σε πειράζω!» της είπα χαμογελώντας της ζεστά. «Άλλωστε, κι εσύ μου είπες κάτι που δεν φαντάζομαι να το διαφημίζεις!»

- «Δεν ήταν quid pro quo!»

- «Το φαντάστηκα, μου είπες ό,τι μου είπες γιατί υποθέτω ότι ένιωσες την ανάγκη να το πεις σε κάποιον. Το ίδιο έκανα κι εγώ, οπότε, no worries!»

- “Usually I’m much more reserved” μου έκανε ντροπαλά.

- «Ναι, δε σε είδα όταν πηγαίναμε και όταν γυρίζαμε;» την πείραξα, κάνοντάς τη να γελάσει και πάλι!

- “Don’t be a pussy!”

- “Speaking of pussies”, ξεκίνησα, «θα με κάνει μαύρο ο Cato Fong!»

- «Ποιος είναι πάλι αυτός;»

- «Ο γάτος μου, συνήθως τα βράδια κάνω ένα περίπατο εκεί στη γειτονιά και βγαίνει και γυρνοβολάει μαζί μου και σήμερα του την έσκασα!»

- «Χαχαχα, σε καταπιέζει όπως η κόρη σου;»

- «Ναι, με τη διαφορά ότι του λόγου του το κάνει 24/7, η Βασιλική μόνο την εβδομάδα που την έχω εγώ!»

- «Ασυνήθιστο όνομα, σημαίνει κάτι;»

- «Πρέπει να δεις ροζ πάνθηρα για να το καταλάβεις, τις ταινίες εννοώ, όχι το cartoon!»

- «Δεν έχω δει καμία!»

- «Κακώς, πάρε άσκηση για το σπίτι, δε θα σου μείνει άντερο!»

- «Εντάξει!» μου είπε χαμογελαστή, «θα τις βάλω στο πρόγραμμά μου. Αλήθεια, τι είδους μουσική ακούς;»

- «Είμαι old fashioned, κυρίως rock, λίγο punk και λίγο metal, από ξένα δηλαδή. Εσύ;»

- «Δεν έχω ιδιαίτερες προτιμήσεις»

- «Να σου πω, να πληρώσουμε να φύγουμε; Κοντεύει να πάει 23:00 και δεν τον έχω ταΐσει και θα τα πληρώσει πάλι ο φουκαράς ο Τζέθρο τα σπασμένα!» της είπα, και δε μου διέφυγε η στιγμιαία απογοήτευση στα μάτια της.

Ρε μπας;

- «Ποιος είναι ο Τζέθρο;»

- «Το ροτβάιλερ του γείτονα!» της απάντησα και έβαλε τα γέλια μέχρι που συνειδητοποίησε ότι της μιλούσα σοβαρά.

- “Really now?”

- “Don’t take my word for it; seeing is believing!” της είπα και έψαξα το video που είχε τραβήξει η κάμερα του γείτονα την μέρα που ο Τζέθρο υπέπεσε στο ολέθριο σφάλμα να γαυγίσει στον Cato Fong.

- “I’ll be damned!” μου είπε αφού ηρέμισε από τα γέλια, και πως να μη γελάσεις, το video ήταν τραγελαφικό! «Οκ, άντε να πληρώσουμε να σε πάω σπίτι σου!» Μοιραστήκαμε το λογαριασμό και πήγαμε στο αυτοκίνητο και λίγη ώρα αργότερα φτάσαμε και σταμάτησε μπροστά απ’ το σπίτι μου.

- «Σ΄ ευχαριστώ που με πήγες στο συνεργείο μα πάνω απ’ όλα για την όμορφη βραδιά!»

- «Εγώ σ’ ευχαριστώ! Α, που είσαι, αν αύριο δείτε να μην έχω έρθει, το σπίτι μου το ξέρεις, κάπου θα μ’ έχει φυτέψει ο Cato Fong!» της είπα κερδίζοντας για μια ακόμα φορά το υπέροχο, κελαρυστό της γέλιο. «Α, να τος, χίλια χρόνια θα ζήσει!» είπα καθώς το κοπρόγατο μας πήρε γραμμή και ήρθε να κάνει επιθεώρηση. «Μη μου νιαουρίζεις εμένα, το απόγευμα που σε φώναζα να φας μ’ έγραψες… άντε, μην πω που μ’ έγραψες!»

- «Είναι υπέροχος!» μου είπε η Eileen.

- «Είναι αλλά καλού-κακού κάτσε μέσα, ήρθε τσαμπουκαλεμένος!» της είπα, κάνοντάς την να βάλει και πάλι τα γέλια.

- «Message received loud and clear: Αν το πρωί δεν έρθεις στο γραφείο, θα στείλω αστυνομία και πυροσβεστική!»

- «Ασθενοφόρο μην ξεχάσεις… αν δηλαδή είμαι τόσο τυχερός ώστε να το χρειάζομαι ακόμα!»

- «Χαχαχα, θα με πεθάνεις!»

- «Ποιος ξέρει, μπορεί τα προβλήματά σου να λυθούν απόψε!»

- «Έλα αηδίες!» μου είπε σε άπταιστα ελληνικά, κάνοντάς με να χαχανίσω.

- «Καλή σου νύχτα!» της είπα και βγήκα από το αυτοκίνητο για να αντικρύσω τη μοίρα μου σαν πραγματικός άντρας!

- «Καληνύχτα! Τα λέμε αύριο το πρωί… ή όχι!» μου είπε κάνοντας αυτή τη φορά εμένα να βάλω τα γέλια. Την παρακολούθησα μέχρι που την έχασα από τα μάτια μου και μετά γύρισα προς το ρεμάλι που μου τριβόταν στα πόδια.

- «Άντε ρεμάλι, πάμε μια βολτίτσα» του είπα, και αντί να μπω στο σπίτι, κατηφορίσαμε για την καθιερωμένη μας βραδινή βόλτα.

Αν και η Αγία Τριάδα είναι κοντά, κανονικά δε χρειάζεται πάνω από 10-15 λεπτά να πας και να γυρίσεις, καλή τύχη αν έχεις μαζί σου το μούργο, είναι και η ρεματιά στη μέση, οπότε ναι, μας πήρε πάνω από μισή ώρα μέχρι να πάμε και να γυρίσουμε. Μπήκαμε στο σπίτι και αφού του έβαλα να φάει, πήγα στο μπάνιο και έκανα ένα καλό ντουζ. Βγήκα τυλιγμένος με το μπουρνούζι και ο Cato, όπως πάντα, ήρθε και άρχισε να μου τρίβεται και να με δαγκώνει στα πόδια.

- «Άσε με ήσυχο βρε ποδολάγνε!» τον μάλωσα καθότι με δαύτον να μπουρδουκλώνεται συνεχώς στα πόδια μου, και να μου τραβάει και δαγκωνιές από πάνω, η διαδρομή μπάνιο-δωμάτιο είχε κάτι από νυχτερινή πορεία με πλήρη εξοπλισμό. 

Έβαλα στα γρήγορα ένα μποξεράκι αλλά δεν είχα καν τη δύναμη να επιστρέψω το μπουρνούζι στο μπάνιο, το παράτησα πάνω σε μια καρέκλα και έπεσα στο κρεββάτι ξερός, πριν προλάβει να έρθει το κοπρόγατο και να μου κάνει κατάληψη. Το επόμενο πρωί ήμουν ο δεύτερος στο γραφείο, η Eileen είχε πάει πρώτη και κάτι ζωγράφιζε, όπως αποδείχτηκε αργότερα ήταν μία από τις τρεις προτάσεις της για το λογότυπο της ομάδας. Η πόρτα ήταν ανοιχτή και όπως ήταν αφοσιωμένη σε αυτό που ζωγράφιζε, κι έχοντας κιόλας πλάτη προς την είσοδο, δεν με πήρε χαμπάρι.

- «Καλημέρα!» της είπα ξαφνιάζοντάς τη και κάνοντάς τη ν’ αναπηδήσει!

- «Καλημέρα George!» μου απάντησε στα ελληνικά γυρνώντας με την καρέκλα προς εμένα. «Μη μου κάνεις τον ninja!» συμπλήρωσε, κάνοντάς με να γελάσω.

- «Έχω μάθει από τον καλύτερο!» της απάντησα. «Τέτοια μου κάνει και του λόγου του το κοπρόγατο!»

- «Τουλάχιστον δεν χρειάστηκε να φωνάξω την αστυνομία!»

- «Δεν λες τίποτα!» της είπα και πήγα στη θέση εργασίας μου και σύνδεσα το laptop και το άνοιξα. «Δε μου λες, θα πεταχτώ κάτω για καφέ, θες τίποτα;»

- «Κάτσε, θα έρθω κι εγώ, δεν έχω πάρει καφέ, καταπιάστηκα με το logo και ξεχάστηκα!»

Στην καφετέρια πετύχαμε και την Ευαγγελία και όταν πήραμε τους καφέδες μας κάτσαμε για λίγο έξω να της κάνουμε παρέα στο τσιγάρο της, εκείνη δηλαδή κάπνισε, η Eileen δεν καπνίζει κι εγώ το έχω κόψει εδώ και πολλά χρόνια. Πάνω στην ώρα εμφανίστηκε και ο Φάνης με τον Κωστή και όταν τέλειωσε η Ευαγγελία με το τσιγάρο ανεβήκαμε όλοι πάνω στο γραφείο, να περιμένουμε και τους άλλους δύο. Όταν ήρθαν, ξεκινήσαμε και επίσημα το πρώτο μας sprint, κάνοντας το πρώτο μας daily scrum στο οποίο, πέρα από την Eileen που είχε ξεκινήσει να ζωγραφίζει το logo, δεν είχε να αναφέρει κανείς τίποτε ιδιαίτερο.

- «Πριν ξεκινήσουμε με το planning poker, να συμφωνήσουμε το πότε θα ερχόμαστε όλοι εδώ. Όπως είπαμε και χθες, το τρεις μέρες στο γραφείο και δύο home office είναι το ιδανικό, για όσους δηλαδή θέλουν να εργάζονται με home office, αλλά από εκεί και πέρα ο καθένας θα επιλέξει αυτό που του ταιριάζει καλύτερα, και, αν εξαιρέσουμε το scrum review και το retrospective, δεν χρειάζεται καν να ερχόμαστε στο γραφείο τις ίδιες μέρες.»

- «Εγώ θα προτιμήσω το δύο μέρες γραφείο, τρεις μέρες home office» απάντησε η Ελένη και το ίδιο ήθελαν και όλοι οι υπόλοιποι εκτός εμένα, της Eileen και του Φάνη. Ο τελευταίος ήθελε τρεις μέρες γραφείο και δύο home office, ενώ η Eileen και εγώ, λόγω και των υπόλοιπων υποχρεώσεων, θα ερχόμασταν σχεδόν κάθε μέρα στο γραφείο.

- «Ωραία, θέλετε το πρόγραμμα να είναι σταθερό, δηλαδή να έρχεστε κάθε φορά τις ίδιες δύο μέρες;» ρώτησα για να λάβω καθολικά αρνητική απάντηση. «Οκ, και το τελευταίο, όπως είπαμε και χθες, η εμπειρία έχει δείξει πως οι …εξωσχολικές δραστηριότητες βοηθούν πολύ τη σύσφιξη της ομάδας, οπότε προτείνω τουλάχιστον μια φορά το μήνα να έχουμε μια κοινή δραστηριότητα, πχ να βγούμε για καμιά μπύρα, να πάμε έξω να φάμε, να πάμε να παίξουμε…»

- «Τι να παίξουμε;» ρώτησε ο Θωμάς.

- «Οτιδήποτε μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί, ακόμα και φλιπεράκια που λέει ο λόγος. Bowling για παράδειγμα!»

- «Εξαιρετική ιδέα!» είπε χαμογελώντας μέχρι τ’ αφτιά η Ευαγγελία και συμφώνησαν μαζί της και οι υπόλοιποι. «Μπορούμε να ξεκινήσουμε και αυτή την εβδομάδα» συνέχισε. «Πώς σας φαίνεται η Παρασκευή;»

- «Αυτή την Παρασκευή δε θα μπορέσω, έχει τον πέμπτο τελικό στο μπάσκετ!»

- «Κάτσε να χρειαστεί ο πέμπτος!» είπε ο Κωστής που είναι Ολυμπιακός.

- «Θα χρειαστεί!» τον διαβεβαίωσα ως ένθερμος Παναθηναϊκός.

- «Καλά ναι, κάνε όνειρα!» με πείραξε με τη σειρά του.

- «Εδώ θα ‘μαστε!» του απάντησα.

Και αποδείχτηκε ότι είχα δίκιο, το ίδιο βράδυ ο Παναθηναϊκός ανταπέδωσε το break που είχε κάνει ο Ολυμπιακός την προηγούμενη Τετάρτη και έτσι το πρωτάθλημα θα κρινόταν στο πέμπτο παιχνίδι το οποίο θα γινόταν την Παρασκευή στο ΟΑΚΑ. Με το που τέλειωσε το παιχνίδι πήρα τηλέφωνο τη Βασιλική.

- «Τους σκίσαμε και με 100-0 κόντρα διαιτησία!!!!» μου απάντησε ενθουσιασμένη, γνωρίζοντας καλά γιατί την πήρα τηλέφωνο.

- «Μη μου τη θυμίζεις, ακόμα τρέμω από τα νεύρα μου! Λοιπόν, ίδια ώρα με την Κυριακή;» τη ρώτησα, εννοώντας τι ώρα θα περνούσα να την πάρω για να πάμε στο γήπεδο.

Έχω αγοράσει διαρκείας για τους δυο μας οπότε δεν υπήρχε θέμα εισιτηρίων. Με τη Βασιλική πήγαμε και στο Βερολίνο, εγώ τον είχα πιστέψει τον Αταμάναρο και είχα κλείσει από το Νοέμβρη εισιτήρια για το final four. Η Χριστίνα είχε γκρινιάξει λίγο ότι της κακομαθαίνω την κόρη, αλλά την έγραψα στα παλαιότερα των υποδημάτων μου, στο κάτω-κάτω δε φταίω εγώ που η ίδια με το Γιάννη δεν έχουν την δική μου οικονομική άνεση.

- «Δεν μπορώ να έρθω, το ξέχασες ότι το τριήμερο θα πάμε Βοϊδομάτη με τη μαμά το Γιάννη και τον Νίκο;»

Μπορεί οι σχέσεις μου με τη Χριστίνα να είναι τυπικές, και αυτό για το καλό του παιδιού, αλλά ο Γιάννης, σύμφωνα με τη Βασιλική, τουλάχιστον, είναι εξαιρετικός άνθρωπος. Χήρος, έχασε τη γυναίκα του από την επάρατο, ούτε καν μερικούς μήνες μετά τη γέννα του πρώτου τους παιδιού. Όταν τα φτιάξανε με τη Χριστίνα το αγοράκι του ήταν τριών και η μικρή, στα δώδεκα τότε, το λάτρεψε. Το είχα ξεχάσει, γαμώτο, μα σάμπως και περίμενα ότι θα φτάσουμε σε πέμπτο παιχνίδι; Το είχα σίγουρο ότι θα τους σκουπίσουμε ή στη χειρότερη θα το παίρναμε 3-1, τέλος πάντων…σουμε σε πέμπτο παιχνίδι; Το είχα σίγουρο ότι θα τους σκουπίσουμε… τέλος πάντων…

- «Το είχα ξεχάσει…»

- «Δεν πειράζει, μπαμπουίνε μου, φώναξε και για μένα!»

- «Εντάξει μωρό μου. Λεφτά έχεις, έτσι;»

- «Με κοροϊδεύεις τώρα; Εδώ καλά-καλά δεν τρώω ούτε το ένα τρίτο από αυτά που μου δίνεις κάθε μήνα!»

- «Να το μειώσουμε τότε!»

- «Δικέ μου, την πάτησες ε;» μου είπε κάνοντάς με να βάλω τα γέλια. «Για πες μου τώρα που είμαστε οι δυο μας, το γύρισες στις πιτσιρίκες;»

- «Μπα που να σου πάρει ο διάολος τον πατέρα!»

- «Μη μου στρίβεις διά του αρραβώνος εμένα, μολόγατα όλα!»

- «Βρε πας καλά; Όχι απλά είναι πιτσιρίκα, είναι και συνάδελφος!»

- «Πας συχνά με συναδέλφους για μπάνιο και μετά για φαγητό; Αλήθεια, πόσο είναι;»

- «Εικοσιεπτά» της είπα απαντώντας μόνο τη δεύτερη ερώτηση.

- «Αν και δε μου απάντησες την πρώτη ερώτηση, σιγά την πιτσιρίκα, λες και σε πήρανε οι αιώνες!» μου απάντησε, και σιγά μην της διέφευγε, η Βασιλική είναι πιο έξυπνη κι από ένα λόχο μαθηματικών!

- «Όπως και να έχει είναι συνάδελφος»

- «Έλα τώρα… εσύ συνεργάζεσαι μαζί τους, δεν δουλεύεις εκεί!»

- «Δεν έχει σημασία, συνεργαζόμενοι ή εργαζόμενοι, δουλεύουμε μαζί!»

- «Καλά, δεν επιμένω!»

- «Το καλό που σου θέλω, νιάνιαρο!»

- «Εγώ φταίω που θέλω το καλό σου. Για να σου πω, δεν σε μεγάλωσα για να μου γίνεις κοσμοκαλόγερος!» με μάλωσε, κάνοντάς με να βάλω και πάλι τα γέλια. «Ορίστε, γελάει ο ανεδέστατος, κάνε γονείς να δεις καλό!» Και πού να ‘ξερε τι κασκαρίκα μου είχε κάνει η μάνα της, τέλος πάντων… «Με το μπαμπά μιλάω ρε μαμά!» είπε απευθυνόμενη στη Χριστίνα. «Έχεις χαιρετίσματα από τη μαμά!»

- «Επίσης, πες της! Λοιπόν, νιάνιαρο, άντε για ύπνο τώρα!»

- «Σιγά μην κοιμηθώ από τώρα! Θα πάω να διαβάσω γαυροφόρουμς, θα είναι τρελή απόλαυση σήμερα!»

- «Χαχαχα, καλά-καλά!» της απάντησα, και -μεταξύ μας- το ίδιο σκόπευα να κάνω κι εγώ αργότερα. Το μήλο κάτω απ' τη μηλιά, που λένε …

Κλείσαμε και πήρα τον τραμπούκο να πάμε τη βραδινή μας βόλτα, παρά τη ζέστη που έκανε. Πράγμα παράδοξο για γάτο -και πέρα από τις βόλτες που έκοβε γύρω-γύρω- δεν απομακρυνόταν όταν βγαίναμε μαζί για περπάτημα εκτός δηλαδή και αν ήταν να τραμπουκίσει κάποιο σκύλο που τον στραβοκοίταξε, δεν είναι μόνο ο Τζέθρο που έχει φάει κυνήγι και ξύλο, στην καριέρα του έχει στρώσει κάμποσους! Μιας και δεν είμαι για να τσακώνομαι με όλο τον κόσμο, εδώ και καιρό βγαίνω για βόλτα μαζί του μόνο αργά το βράδι. Μωρέ αν δεν τον είχα βγάλει Cato Fong θα τον φώναζα honey badger, ίδια σκατά με δαύτους είναι το καμάρι μου.

Δεν ξέρω από που είχε πάρει το μέγεθός του, δεν είναι καθόλου χοντρός, ίσα-ίσα, και τον πήγαινα πολύ τακτικά στον γιατρό γιατί μου είχε πει ότι είναι αφύσικα μεγάλος και θέλει να τον ελέγχει συχνά. Μάλλον έκανα μαλακία που δεν τον στείρωσα αλλά πραγματικά δε μου έκανε καρδιά να τον κάνω Καστράτο, και εδώ που τα λέμε ήθελα μια μέρα να γίνω και γατοπαππούς, αν δηλαδή δεν έχω γίνει ήδη χωρίς να το γνωρίζω.

- «Μη μου νιαουρίζεις, ρεμάλι!» τον ψευτομάλωσα και ο παπάρας αποφάσισε να μου κάνει τον παπαγάλο σκαρφαλώνοντας πάνω μου και είναι και εννιά κιλά που να του πάρει ο διάολος τον πατέρα! «Ρε ουστ!» είπα και τον πήρα από τον ώμο μου και τον κατέβασα ξανά κάτω. «Κούνα τον κώλο σου, τεμπέλαρε!» του έκανα, λαμβάνοντας μια αποδοκιμαστική τρίλια για απάντηση.

Όταν γυρίσαμε, και μετά το ντουζ, κάθισα στο laptop να χαζέψω τ’ αθλητικά και όταν επέστρεψα στο κρεββάτι βρήκα τον κύριο να έχει καθίσει στη μέση του κρεββατιού σαν πασάς στα Γιάννενα, και που μου επέτρεψε να ξαπλώσω στο κρεββάτι μου, πάλι καλά να λέω. Έπεσα να ξεραθώ και ξύπνησα λίγο πριν το ξυπνητήρι από τα πατουσάκια του Cato που τον έπιασαν πρωινιάτικα τρυφερότητες. Άνοιξα τα μάτια μου και μου έτριψε την κεφάλα του στο χέρι μου για να τον χαϊδέψω.

Η μέρα στο γραφείο κύλησε ήρεμα, σήμερα και πάλι είχαν έρθει όλοι στα κεντρικά. Οι developers αφιέρωσαν τη μισή μέρα για να γράψουν το technical design πάνω στο οποίο θα βασίζονταν ο κώδικας, η Eileen με την Ευαγγελία ήταν στον ηλεκτρονικό πίνακα και συζητούσαν για το UI, με την πρώτη να ζωγραφίζει σκαριφήματα και τη δεύτερη να κάνει τα σχόλια και τις παρατηρήσεις της, ενώ ο Θωμάς έγραφε το αναλυτικό FSD για τα επόμενα sprints. Εγώ μπήκα σε διάφορα calls που είχαν να κάνουν με την οργάνωση των υπόλοιπων ομάδων και tribes και έτσι η ώρα πήγε 18:30 χωρίς να το καταλάβω.

- «Θα κάτσεις κι άλλο;» με ρώτησε η Eileen που είχε μείνει τελευταία στο γραφείο.

- «Ναι, έχω συνάντηση με το Γιάννη» της απάντησα, εννοώντας τον CIO. «Έτρεχε σήμερα όλη μέρα και δεν είχε χρόνο, οπότε αναγκαστικά θα τα πούμε τώρα.»

- «ΟΚ, εγώ φεύγω, αρκετά για σήμερα. Θα έρθεις αύριο ή θα κάνεις home office όπως οι υπόλοιποι;»

- «Δεν ψήνομαι ιδιαίτερα, κι έχω και να πάω στο γήπεδο το βράδυ, αλλά θα έρθω, έχω κάμποσες συναντήσεις ακόμα και θέλω να τις κάνω διά της ζώσης.»

- «Γήπεδο;»

- «Ναι βρε, αύριο είναι ο πέμπτος τελικός, ευτυχώς που έχω διαρκείας γιατί αλλιώς θα έμενα με την όρεξη, με το που βγήκαν τα εισιτήρια η αναμονή έφτασε τις διακόσες χιλιάδες κόσμο, και μιλάμε ότι η πλατφόρμα άνοιξε λίγο μετά τα μεσάνυχτα!»

- «Είχα πάει το 2022 στο πέμπτο παιχνίδι με τους Boston Celtics!»

- «Βλέπεις basket?»

- «Όχι ιδιαίτερα αλλά μου έκαναν δώρο πρόσκληση οπότε είπα γιατί όχι; Ωραία ήταν!»

- «Ναι, τα παιχνίδια στην Ευρώπη είναι κάτι το τελείως διαφορετικό, από άποψη κοινού εννοώ, είναι κάτι που αν δεν το έχεις ζήσει δεν μπορείς να το φανταστείς! Στο πέμπτο παιχνίδι με τη Maccabi στα play-offs κάποια στιγμή μετρήθηκε η ένταση στα 110 dB!»

- “What???” ρώτησε μην πιστεύοντας στ’ αφτιά της.

- «Σοβαρά σου μιλάω, την άλλη μέρα βούιζαν τ’ αφτιά μου. Καλά, όχι ότι στο Βερολίνο είχε λιγότερη φασαρία!»

- «Βερολίνο;»

- «Ναι, στο final four, είχα πάει με τη Βασιλική!»

- «Χαχαχα, παίρνεις και την κόρη σου μαζί;»

- «Εννοείται, έχουμε διαρκείας, αν και αύριο δυστυχώς θα λείψει, και μου γαμάει και λίγο τα γούρια!»

- «Τα ποια;»

- “Charms” της εξήγησα στα αγγλικά. «As they say you are atheist until the plane starts falling and you don’t believe in superstitions until your favorite team plays in the final”

- “Be that as it may, no prayer keeps the plane in the air” μου είπε, κάνοντάς με να γελάσω.

- «Δε μου λες» τη ρώτησα έχοντας ξαφνική έκλαμψη. «Έχεις όρεξη να πάμε μαζί; Μη μου φορέσεις κόκκινα μόνο, δε θα πάει καλά αυτό!»

- «Αμέ!» μου απάντησε με ενθουσιασμό χαρίζοντάς μου ένα από τα υπέροχα χαμόγελά της.

- «Μη με κατηγορείς μόνο αν βουίζουν τ’ αφτιά σου μετά!»

- «No worries! Τι να φορέσω;»

- «Κατά προτίμηση κάτι σε πράσινο αλλά δεν είναι αναγκαστικό. Γενικά οτιδήποτε γουστάρεις και αγαπάς φτάνει να μην είναι κόκκινο, εντάξει, τα νύχια εξαιρούνται!»

- «Τα μαλλιά;» με ρώτησε πειρακτικά.

- «Θα σου φέρω πράσινη περούκα!» της απάντησα στον ίδιο τόνο και μου έκανε μια από τις γκριμάτσες της. 

Θεέ μου, είναι ζωγραφιά!

Μέρος 4ᵒ - Είσαι ένα χόρτο μαγικό

Την Παρασκευή το πρωί ήμουν μόνος μου στο γραφείο καθώς η υπόλοιπη ομάδα επέλεξε να δουλέψει από το σπίτι. Στο daily scrum η Eileen, και όπως μας είχε υποσχεθεί, είχε τρεις προτάσεις για το λογότυπο, η πρώτη ήταν καθαρά χαβαλές ενώ οι άλλες δύο ήταν πιο σοβαρές, και μαντέψτε ποια ήταν αυτή που επικράτησε τελικά… Την υπόλοιπη ημέρα την ανάλωσα σε calls και face to face συναντήσεις και όταν αποφάσισα να σηκωθώ να φύγω η ώρα είχε πάει 17:30. Με την Eileen είχαμε συνεννοηθεί να περάσω να πάρω την από το σπίτι της στις 19:30.

Έβαλα στον τραμπούκο να φάει αλλά με έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια και πήγε πάλι στο γείτονα για να παίξει με την Μισέλ και τον Τζέθρο. Τσίμπησα κάτι ελαφρύ για να με κρατήσει καθώς σκόπευα το βράδυ μετά το παιχνίδι να προτείνω στην Eileen να πάμε για βρώμικο. Αυτό δηλαδή αν κερδίζαμε, αν γινόταν καμιά στραβή και μας έκανε καμιά κηδεία ο γαύρος δε θα κατέβαινε μπουκιά, οπότε με τη μία ή με την άλλη, το πρόβλημα του βραδινού ήταν λυμένο. Λίγο πριν φύγω από το γραφείο, και όπως της είχα ζητήσει να κάνει όταν έφταναν στο Βίκο, με πήρε τηλέφωνο και η Βασιλική για να μου πει ότι έφτασαν καλά.

Συντηρητικός μέχρι το μεδούλι, η ιδέα του rafting δε με ξετρέλαινε ακριβώς, αλλά δεν ανησυχούσα ιδιαίτερα. Ο Γιάννης, ο οποίος είναι και πολύ έμπειρος, ένιωθε ότι είναι ασφαλές ακόμα για το Νίκο που είναι μόλις επτά χρονών, οπότε δε νομίζω ότι η Βασιλική, η οποία είναι και άριστη κολυμβήτρια, θα είχε κανένα πρόβλημα, όχι δηλαδή ότι είχαν σκοπό να βουτήξουν από τη βάρκα χωρίς σωσίβιο! Της ευχήθηκα να περάσει όμορφα, μου ευχήθηκε «και με τη νίκη» για το βράδυ, και κλείσαμε.

Παρά το γεγονός ότι χθες το απόγευμα έκανα χαβαλέ στην Eileen, είχα όντως μια πράσινη περούκα και αποφασίζοντας να συνεχίσω το χαβαλέ έψαξα και τη βρήκα. Φόρεσα το συλλεκτικό μπλουζάκι “The king is back” με τη μπάλα του basket με το έβδομο πλέον αστέρι και κατέβηκα. Μένουμε πολύ κοντά, στην πραγματικότητα στην ευθεία η απόσταση δεν είναι ούτε τρία χιλιόμετρα, οπότε φεύγοντας στις 19:25 πέντε λεπτά αργότερα ήμουν σπίτι της.

- «Έλα, είμαι από κάτω!» της είπα καλώντας τη στο teams.

- «Κατεβαίνω!» απάντησε και δυο λεπτά αργότερα ήρθε φουριόζα. Με είχε ακούσει, φορούσε ένα απλό τζιν, σνίκερς και από πάνω ένα πράσινο t-shirt. “Hiya!” μου έκανε με το που μπήκε μέσα.

- «Καλώς την» της απάντησα και έσκυψα και άνοιξα το μπροστινό ντουλαπάκι και βγάζοντας την περούκα της την έδωσα. “I always deliver!” της δήλωσα, κάνοντάς την να σκάσει στα γέλια και ούσα easy going, και με φοβερό χιούμορ, δεν έμεινε στο γέλιο, την πήρε και την φόρεσε και γύρισε και μου έκανε μια από τις χαρακτηριστικές της γκριμάτσες!

- “Cry 'Havoc!', and let slip the dogs of war.”

- “That’s the spirit!”

- “I’m a fighting Irish!”

- “You were meant to be Panathinaikos fan!” της είπα και δείχνοντάς της το τριφύλλι στη μπλούζα μου ξεκίνησα βάζοντας στο τέρμα το “Born to be wild” των Steppenwolf.

Get your motor runnin'

Head out on the highway

Lookin' for adventure

And whatever comes our way

Yeah, darlin', go make it happen

Take the world in a love embrace

Fire all of your guns at once and

Explode into space

Τραγουδώντας και οι δύο, εγώ με τη γαϊδουροφωνάρα μου και η Eileen με την όμορφη κοριτσίστικη δική της, ξεχυθήκαμε στο δρόμο για το ΟΑΚΑ όπου, καλώς εχόντων των πραγμάτων, σήμερα το βράδυ θα στεφόμασταν πρωταθλητές Ελλάδας κάνοντας ένα ανεπανάληπτο χουνέρι στον γαύρο γυρίζοντας τη σειρά από 0-2. Εντάξει, όχι ακριβώς ανεπανάληπτο, τους είχε κάνει ανάλογο χουνέρι και η ΑΕΚ το 2002 σε μια χρονιά κόλαση για το γαύρο. Αρχικά αυτοκτόνησε χάνοντας από την Ολύμπια στο εξοχικό, δίνοντάς μας έτσι την ευκαιρία να πάμε εμείς στη Μπολόνια και να σηκώσουμε το τρίτο κλείνοντας το σπίτι της γηπεδούχου Κίντερ ανήμερα του Πάσχα! Μη ρωτάτε, ναι, ήμουν μέσα, ξεκινώντας από το Παρίσι το 1996 δεν έχω χάσει ούτε ένα final four!

Κατάγομαι από πολύ ευκατάστατη οικογένεια και -αν και θα προτιμούσα τα πράγματα να είχαν κυλίσει διαφορετικά- είχα απομείνει και μοναδικός κληρονόμος. Αν και σε καμία περίπτωση δεν είμαι από αυτούς που δεν ξέρουν τι έχουν, η οικονομική μου επιφάνεια είναι αρκετά μεγάλη ώστε να μου επιτρέπει να προσφέρω στον εαυτό μου εξτραβαγκάντσες τύπου VIP κάρτα διαρκείας. Πέρσι το καλοκαίρι, και πιστεύοντας στην επιστροφή του Γιαννακόπουλου, πήγα και αγόρασα δύο, ένα για μένα και ένα για τη Βασιλική. Στην Eileen δεν είχα αναφέρει κάτι σχετικό, της το φιλούσα για έκπληξη, και χασκογελούσα μέσα μου στην ιδέα του πως θα αντιδρούσε. Πάρκαρα το αυτοκίνητο και την πήρα και ανεβήκαμε στο VIP lounge.

- “Woah!” είπε η Eileen!

- “Am I the best or what?” την πείραξα κερδίζοντας και πάλι μια από τις υπέροχες μουτσουνίτσες της. Μου δήλωσε ότι ήθελε κι εκείνη μπλούζα “The king is back” οπότε πήγαμε στη μπουτίκ και πήρε μία στο μέγεθός της και όχι μόνο αυτό πήγε και άλλαξε ώστε να τη φορέσει! Αφού επέστρεψε, και ήπιαμε τις μπύρες μας, κατεβήκαμε στην εξέδρα. Παρά το ότι ήταν ακόμα σχετικά νωρίς οι εξέδρες ήταν σχεδόν γεμάτες.

- “Woah!” επανέλαβε για δεύτερη φορά.

Κουβέντα δε μπορούσε να γίνει υπό αυτές τις συνθήκες οπότε την άφησα να τραβήξει φωτογραφίες και βίντεο ενώ εγώ ακολούθησα τα συνθήματα που είχαν ήδη αρχίσει. Η Eileen σταμάτησε να τραβάει βίντεο την εξέδρα και γύρισε προς τα μένα που εκείνη τη στιγμή τραγουδούσα με όλο το υπόλοιπο γήπεδο το “χόρτο μαγικό”.

Είσαι ένα χόρτο μαγικό,

δώσε μου λίγο για να πιώ…

Τον ΠΑΟ μου να ονειρευτώ

και να φωνάξω στο Θεό!

Πανάθα μου σε αγαπώ

σαν ηρωίνη, σα σκληρό ναρκωτικό,

σαν το χασίς, το L.S.D.

Για σένα ΠΑΟ μαστουρώνει όλη η Γη!

ΟΛΗ Η ΓΗ!

- «Πώς σου φαίνεται;» τη ρώτησα φωνάζοντας για να ακουστώ ενώ εκείνη συνέχιζε να τραβάει βίντεο την εξέδρα.

- «Woah, just woah, καμία σχέση με το ΝΒΑ, είναι σα να συγκρίνεις θέατρο με το Κολοσσαίο!»

- «Που να δεις τι θα γίνει όταν βγουν οι ομάδες»

Voodoo Vodoo

Vodoo Voodoo

Και πράσινη μαγεία!

Το κύπελλο το φέραμε

από τη Γερμανία!

Στη δεύτερη επανάληψη διαπίστωσα ότι η Eileen είχε αφήσει το κινητό και χοροπηδούσε προσπαθώντας να πει το σύνθημα, κάνοντάς με γελάσω με το πόσο πατριωτικά το είχε πάρει. Όταν άρχισαν να βγαίνουν οι παίχτες για προθέρμανση έγινε της καραπουτανάρας, από τις ιαχές για τους παίχτες του επτάστερου και τις γιούχες για τους πρωταθλητές συμμετοχής. Παρόλη την αδρεναλίνη της στιγμής παραδέχομαι ότι το άγχος μου είχε χτυπήσει κόκκινο, ο γαύρος είναι πολύ δυνατή ομάδα, ο Μπαρτζώκας, καίτοι αντιπαθέστατος ως χαρακτήρας, είναι πολύ καλός τακτικιστής, και φυσικά μιλάμε για ντέρμπι αιωνίων που είναι πάντα “ειδικών συνθηκών”, οπότε η νίκη που έδινε και το πρωτάθλημα κάθε τι παρά εξασφαλισμένη ήταν.

Το πρώτο ημίχρονο, αν και ξεκίνησε άσχημα, βρέθηκε να προηγείται ο γαύρος με δέκα πόντους στις αρχές του παιχνιδιού, πήγε καλύτερα στη συνέχεια καθώς ισορροπήσαμε και με το Σλούκα να κάνει όργια στο παρκέ, έκλεισε με διαφορά οκτώ πόντων υπέρ του Παναθηναϊκού.

- «Θέλεις να πάμε στο lounge?»

- “No fucking way!”

Ήταν εκστασιασμένη, πραγματικά τα ευρωπαϊκά ντέρμπι στο μπάσκετ, ειδικά παιχνίδια όπως τα Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός ή Ρεάλ-Μπαρτσελόνα ή Παρτιζάν-Ερυθρός Αστέρας, είναι κάτι που πρέπει να τα ζήσεις από κοντά, καμιά περιγραφή δεν μπορεί να δώσει την πλήρη εικόνα του τι πραγματικά σημαίνουν.

Σε αντίθεση με το πρώτο ημίχρονο που είχε πάει καλά, το δεύτερο ημίχρονο ήταν για πολλαπλά εμφράγματα! Ο γαύρος επανάκαμψε και όχι απλά ισοφάρισε κάποια στιγμή αλλά κατάφερε να περάσει και μπροστά, και αν δε μου βγήκε η ψυχή μαζί με την κραυγή στο post κάρφωμα του Grant στα μούτρα του Παπανικολάου να μη με λένε Γιώργο, αλλά τι λέω; Εδώ κόντεψε να πάθει παράκρουση η Eileen, εγώ θα έμενα απαθής;

Τα τελευταία λεπτά ήταν μαρτύριο, δεν ξέρω που είχε πάει η πίεσή μου αλλά αν δεν είχα χτυπήσει κανένα τριαντάρι θα ήταν θαύμα, και να ήμουν ο μόνος; Τα τελευταία 14.2 δευτερόλεπτα του παιχνιδιού, από τη στιγμή δηλαδή που ο Gosh βγήκε από τα μαρκαρίσματα και κατάφερε να χάσει το σουτ ενώ σούταρε μόνος του από τα 3-4 μέρα, και μέχρι και το τελικό σφύριγμα, διήρκησαν δώδεκα ολόκληρα λεπτά, δεν κάνω πλάκα, το είδα μετά ξανά στο video, η φάση με το Gosh έγινε στο 1:47:10 ενώ η λήξη έγινε στο 1:59:20.

- “George, are you all right?” με ρώτησε ανήσυχη η Eileen βλέποντάς με να σωριάζομαι στην καρέκλα μετά την τελευταία κόρνα της γραμματείας.

- “I’m too old for this shit!” της απάντησα παίρνοντας βαθιές ανάσες και προσπαθώντας να κατεβάσω τους χτύπους της καρδιάς μου που πρέπει να χτύπησαν διακοσάρια.

- “We won!!!!” μου είπε χρησιμοποιώντας το πρώτο πληθυντικό, εκείνο το βράδυ ο Παναθηναϊκός κέρδισε ακόμα έναν οπαδό!

- «Και που να σου πω και τα καλύτερα! Μετά την απονομή θα μπορέσουμε να δούμε και τους παίχτες από κοντά!»

- “What???” με ρώτησε μην πιστεύοντας τ’ αυτιά της.

- “VIP member, baby!” της είπα χαρίζοντάς της ένα αστραφτερό χαμόγελο, και αυτό που ακολούθησε δε μπορούσα να το φανταστώ ούτε σε τρεις ζωές! Η Eileen, χωρίς να καν να το σκεφτεί, με άρπαξε από το σβέρκο, με τράβηξε πάνω της και κόλλησε τα χείλη της στα δικά μου, και δεν ήταν απλό φιλί, κανονική λαρυγγοσκόπηση ήταν και μπορεί να είμαι επιφυλακτικός στα όρια της μαλακίας, αλλά τόσο μαλάκας δεν είμαι, έτσι, και παρά τον αρχικό μου αιφνιδιασμό, ανταποκρίθηκα στο φιλί της ξεχνώντας για λίγες στιγμές γήπεδο, πρωτάθλημα, ποιος είμαι και που πάω κλπ κλπ κλπ.

- “Oh poor Georgieeeee” μου είπε κοροϊδευτικά.

- “Thank you” της απάντησα και προς στιγμή σκάλωσε και με κοίταξε με απορία. “For reminding my name, that is!” συμπλήρωσα κάνοντας την να βάλει γι' ακόμα μια φορά τα γέλια!

- “That’s the spirit!” μου απάντησε όταν ηρέμισε.

Μετά την απονομή, και όπως της είχα υποσχεθεί, κατεβήκαμε κάτω και είδαμε και από κοντά κάποιους παίχτες, αλλά τους αφήσαμε στην ησυχία τους καθώς εκείνη τη στιγμή -και απολύτως δικαιολογημένα- ήταν στην κοσμάρα τους. Εξαίρεση αποτέλεσε ο Lessort που είναι απίστευτο τρελοκομείο, και κάπως έτσι έβγαλα και τρίτη selfie μαζί του, είχα ήδη δύο από το Βερολίνο, μία στο γήπεδο και μία στο ξενοδοχείο.

- «Πεινάς ή θέλεις να σε πάω σπίτι σου;»

- “You fucking kidding me? No way Jose!”

- «Ωραία, οπότε θα συνεχίσουμε με παραδοσιακές γηπεδικές συνήθειες, βρώμικο!!!!»

- “Attaboy!” μου απάντησε αποδεικνύοντας ότι ήξερε τι σημαίνει το “βρώμικο”.

- «Και έχω και αυτά!» της είπα και έβγαλα από την τσέπη μου δυο πούρα, αν και η αλήθεια είναι ότι σιχαίνομαι τη γεύση τους, τα γούρια είναι γούρια και δεν τ’ αλλάζω με τίποτα.

- «Καπνίζεις;» με ρώτησε με απορία.

- «Όχι, αλλά τα γούρια είναι γούρια! Εντάξει, στη Βασιλική προφανώς δε δίνω αλλά εσύ είσαι μεγάλο παιδάκι!»

- «Μα αφού το πήραμε το πρωτάθλημα!» είπε χρησιμοποιώντας και πάλι το πρώτο πληθυντικό!

- “We don’t tempt the the Goddess of Fate; next year just begun!”

- “Ok! After eating, though…”

- “Attagirl!” της απάντησα προσπαθώντας να κάνω high-five.

- “What is this shit, are you a five-year-old?”

- “No ma’am” της απάντησα και παρότι είμαι μεγάλη κοτάρα πλησίασα διστακτικά να τη φιλήσω ελπίζοντας να μην έχω κάνει λάθος εκτίμηση και φάω καμιά ξανάστροφη μέσα στον κόσμο. 

Δεν έχω αποφασίσει αν με είχε κόψει για χαλβά και ήθελε να μου δώσει θάρρος ή απλά βαρέθηκε να με περιμένει, γιατί τελικά με άρπαξε και πάλι και με κόλλησε πάνω της κάνοντάς μου νέα λαρυγγοσκόπηση, κερδίζοντας σφυρίγματα επιδοκιμασίας και χειροκροτήματα από τον κόσμο που πέρναγε δίπλα μας. Δεν ξέρω πόση ώρα φιλιόμασταν έτσι, γι’ ακόμα μια φορά είχα χάσει τ’ αυγά και τα πασχάλια, η αίσθηση του χρόνου θα μου γλίτωνε; Και όχι τίποτε άλλο αλλά τέτοιες καταστάσεις μου ήταν παντελώς πρωτόγνωρες, ποτέ δεν ήμουν από αυτούς που αφήνονται, και δεν αναφέρομαι μόνο στις σχέσεις! Η Eileen ήταν τυφώνας σε μικρογραφία, δεν ξέρω πως, αλλά είχε τον τρόπο της να τα παίρνει όλα αμπάριζα, της αφεντιάς μου συμπεριλαμβανομένης.

- «Και τώρα πάμε να φάμε!» μου είπε και ούτε που κατάλαβα πως πήγαμε στο αυτοκίνητο, ήμουν σε reboot!

- «Δε μου λες, πού θες να πάμε; Θες σ’ αυτό στη γέφυρα της Βαρυμπόμπης ή έχεις όρεξη για βόλτα!» τη ρώτησα όταν ολοκληρώθηκε το reboot.

- «Βόλτα!»

- “Aye-aye!” της απάντησα, και βγαίνοντας από το ΟΑΚΑ πήρα το δρόμο για Αττική οδό και από εκεί για Εθνική.

- «Πού πάμε;»

- «Παλιό Φάληρο!»

- «Δεν πάει πιο γρήγορα ο κουβάς σου;» με πείραξε καθώς δεν τρέχω.

- «Αν και ο κουβάς μου επιταχύνει το ίδιο γρήγορα με το go-cart, σου έχει ηλεκτρονικό κόφτη στα 180» της απάντησα στον ίδιο τόνο, εντάξει, μπορεί το GR Yaris να είναι μικρό και γρήγορο αλλά το q4 55 e-tron μου έχει 0-100 σε 5,4’’, ίδια δηλαδή επίδοση με το δικό της μοντέλο.

- “Party pooper!”

- «Be that as it may έχω παιδί και θέλω να δω και εγγόνια, μας κυνηγάει κανείς;» της απάντησα πολύ σοβαρά και κάπου μαγκώθηκε οπότε βιάστηκα να αλλάξω κουβέντα. «Λοιπόν, για πες μου, σου άρεσε το σημερινό;»

- «Ένα πράγμα θα σου πω, στον πέμπτο τελικό στο San Francisco δεν είχα τραβήξει ούτε μια φωτογραφία, εδώ έφαγα τη μισή μπαταρία!»

- «Στο είπα, μπορεί το NBA να έχει περισσότερο θέαμα και καλύτερους αθλητές αλλά τα ευρωπαϊκά ντέρμπι είναι κάτι πρέπει να ζήσεις από κοντά για να το καταλάβεις.»

- «Ναι! Στο είπα και πριν, νομίζω, σα να συγκρίνεις θεατρική παράσταση με μονομαχία στο Κολοσσαίο… ΑΑΑΑΑΑΑ!» φώναξε ξαφνιασμένη καθώς εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να επιταχύνω, και τα ηλεκτρικά δεν είναι σαν της εσωτερικής καύσης, δίνουν όλη τους τη ροπή από την αρχή! «Που θα με πεις εμένα party pooper, νιάνιαρο!»

- «ΜΜΜΜΜ» μου έκανε και πάλι γκριμάτσα, βγάζοντας αυτή τη φορά τη γλώσσα της.

Από τη στιγμή που καταφέραμε να βγούμε στην Κύμης δε νομίζω ότι μας πήρε πάνω από 20-25 λεπτά για να φτάσουμε στην καντίνα που είχα υπόψη μου, και προχώρησα το αυτοκίνητο μερικά μέτρα γιατί δεν ήθελα να κατέβω με τη μπλούζα του Παναθηναϊκού, όχι σ' αυτή την περιοχή. 

- «Eileen, θα κατέβω εγώ, εσύ περίμενέ με στο αυτοκίνητο σε παρακαλώ!»

- «Γιατί;»

- «Γιατί εδώ δεν είναι και πολύ καλό μέρος να κατέβεις με μπλούζα του Παναθηναϊκού!»

- «Κι εσύ φοράς!»

- «Ναι, αλλά εγώ έχω πίσω και άλλη και το κυριότερο μπορώ να αλλάξω επιτόπου.»

- “Nonsense” μου είπε. «Μέχρι να πας να αλλάξεις μπλούζα θα αλλάξω κι εγώ! Άντε, πήγαινε!»

- “Yes ma’am!” της είπα και πήγα στα γρήγορα και άλλαξα τη μπλούζα που φορούσα με ένα άσπρο t-shirt και πράγματι μέχρι να τελειώσω είχε αλλάξει κι εκείνη.

Στην καντίνα και παρά το …ακόμα πολύ μικρό της ώρας, είχε κάμποσο κόσμο, οπότε φάγαμε γύρω στα δέκα λεπτά να περιμένουμε να έρθει η σειρά μας.

- «Τι να πάρω;» με ρώτησε.

- «Μ’ εμπιστεύεσαι; Να παραγγείλω εγώ για σένα;»

- «Χμμμ…» μου απάντησε σκεπτική. «Οκ, κάνε μου έκπληξη!»

- «Δύο ποικιλία αλλαντικών με λουκάνικο και δυο μπύρες» ήταν η παραγγελία μου. 

Την καντίνα του Μερακλή τη γνωρίζω και την επισκέπτομαι τακτικά από τα δεκαοκτώ μου. Η Eileen που δεν ήξερε τι να περιμένει γούρλωσε τα μάτια της όταν είδε τα θηρία που μας έφεραν. Δυστυχώς το πάρκο κλείνει από τις 22:00 αλλά σταθήκαμε τυχεροί καθώς εκείνη τη στιγμή η παρέα που καθόταν στο μοναδικό παγκάκι που υπάρχει δίπλα ακριβώς από την καντίνα σηκώθηκε να φύγει. Κάτσαμε και μασουλήσαμε τα σάντουιτς μας και ήπιαμε τις μπύρες μας με την ησυχία μας, με την Eileen να μου κάνει περιγραφή του πώς έζησε τον πέμπτο τελικό στο Σαν Φρανσίσκο και πόσο διαφορετική ήταν η σημερινή της εμπειρία. Όταν λέω ότι η Πανάθα κέρδισε ακόμα έναν οπαδό, δεν αστειεύομαι!

- «Λοιπόν, τι κάνουμε, γυρνάμε σπίτια μας;» τη ρώτησα όταν μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο.

- “You are on curfew or something?”

- “No ma’am, I’m a full grown men, pinky promise!” της απάντησα κάνοντάς την να βάλει τα γέλια και πάλι.

- “You know something, George? I really love how you make me laugh!”

- «Να σου εξομολογηθώ κι εγώ κάτι τότε, επίτηδες το κάνω, δεν χορταίνω να σ’ ακούω να γελάς!»

- “Awwwww” μου είπε και με άρπαξε για μια εκ νέου λαρυγγοσκόπηση και αυτή τη φορά, καθότι προετοιμασμένος, νομίζω ότι ανταποκρίθηκα καλύτερα, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι κάπου είχε αρχίσει να με κόβει για μεγάλο μπάμια και ήθελα απελπισμένα να το σώσω. “Now, let’s get going” μου είπε.

- «Πού θες να πάμε;»

- “Don’t know, don’t care, just drive!”

Το κορίτσι ήθελε βόλτα και ποιος ήμουν εγώ να του χαλάσω το χατίρι; Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε την παραλιακή προς τα κάτω ακούγοντας τη μουσική του Rock FM. Η Eileen είχε γύρει πίσω στο κάθισμα και κοίταζε έξω από το παράθυρο και την άφησα στην ησυχία της ν’ απολαύσει απερίσπαστη τη νυχτερινή παραλιακή. Περάσαμε τη Γλυφάδα, περάσαμε την Βουλιαγμένη, περάσαμε τη Βάρκιζα, ακούγοντας μουσική χωρίς να μιλάμε, εκείνη κοιτούσε έξω κι εγώ οδηγούσα ρίχνοντάς της κλεφτές ματιές. 

- «Τι όμορφα που είναι έξω! Που είμαστε τώρα;» με ρώτησε κάποια στιγμή.

- «Λίγο πριν την Ανάβυσσο» της απάντησα συμβουλευόμενος το GPS. 

- «Μπορούμε να σταματήσουμε;»

- «Βεβαίως, αν και δε νομίζω ότι θα βρούμε ανοιχτό κανένα beach bar τέτοια ώρα.»

- «Δεν πειράζει, δεν θέλω να κάτσω, θέλω να περπατήσω λίγο στην ακροθαλασσιά.»

- «Ό,τι θέλει το κορίτσι» της απάντησα και λίγη ώρα αργότερα βγήκα από το δρόμο και σταμάτησα κοντά στην παραλία.

Η Eileen έβγαλε τα snickers της και κατέβηκε ξυπόλυτη στην αμμουδιά. Η αλήθεια είναι ότι δε μου αρέσει να περπατάω ξυπόλυτος αλλά δεν ήθελα να της χαλάσω το χατίρι κι έτσι, αναστενάζοντας, έβγαλα κι εγώ παπούτσια και κάλτσες και την ακολούθησα μέχρι που φτάσαμε στο νερό και, μπαίνοντας ίσα για να βρέξουμε τα πόδια μας, ξεκινήσαμε να περπατάμε.

Είχαμε φιληθεί ήδη τρεις φορές, τις δυο με δική της πρωτοβουλία και μία με έντονη δικής ενθάρρυνσή και αν και δεν είχα προλάβει να επεξεργαστώ μέσα μου όλα όσα είχαν συμβεί σήμερα το απόγευμα, για ένα πράγμα ήμουν σίγουρος, δεν της ήμουν αδιάφορος. Από την άλλη, και σύμφωνα με όσα μου είχε πει, είχαμε διαφορετική οπτική στις σχέσεις και, ακόμα χειρότερα, δουλεύαμε και μαζί. Το να κάνω το οτιδήποτε μαζί της παραβίαζε κάθε επαγγελματική μου αρχή και παρόλο που έχω λυμένο το βιοποριστικό μου, η εργασία μου είναι κάτι που παίρνω πολύ στα σοβαρά.

Και να ήταν μόνο αυτό; Παρά τη γοητεία που μου ασκούσε, είχαμε δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια διαφορά, too much στα δικά μου μάτια. Ακόμα χειρότερα, αν και είμαι από εκείνους που πατάνε πολύ γερά στα πόδια τους και διαθέτουν μεγάλη σιγουριά για τον εαυτό τους, ώρες-ώρες μπροστά της ένιωθα σαν παιδάκι και αυτό με προβλημάτιζε ακόμα περισσότερο καθώς δεν μπορούσα να προσδιορίσω το γιατί!

«Τι σκέφτεσαι;» με ρώτησε πιάνοντάς με παντελώς απροετοίμαστο. Μου πέρασαν από το μυαλό ένα σωρό παπάτζες, το να μπορώ να ελιχθώ ακόμα και απροετοίμαστος ήταν ένα από τα πολύ δυνατά μου σημεία, αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωσα μέσα μου ότι τελικά δεν είχε νόημα να κάνω κάτι τέτοιο. Ποιος ο λόγος να ελιχθώ; Ποιος ο λόγος, ο πραγματικός λόγος να αμυνθώ;

Truth will set you free!

- «Σπούδασα μαθηματικά και συνέχισα στην επιστήμη των υπολογιστών, έκανα μεταπτυχιακό και διδακτορικό αλλά τελικά συνειδητοποίησα ότι η πραγματική μου ικανότητα δεν είναι να διαβάζω και να κατανοώ τύπους, θεωρήματα, κώδικες και αλγόριθμους. Η πραγματική μου ικανότητα, αυτή στην οποία στήριξα όλη την επαγγελματική μου σταδιοδρομία, είναι να διαβάζω και να κατανοώ τους ανθρώπους, δε θα ήμουν τόσο επιτυχημένος επαγγελματικά αν δεν την είχα. Μαζί σου ομολογώ ότι έχω πέσει σε τοίχο, δε μπορώ να καταλάβω πως σκέφτεσαι, δεν μπορώ να προβλέψω πως θ’ αντιδράσεις, ξέρω μόνο ότι με γοητεύει αφάνταστα η παρουσία σου. Ξέρω επίσης ότι είσαι συνάδελφος και ξέρω ότι οι κανόνες που βάζουν τα HR ανά την υφήλιο δεν είναι επειδή κάποιοι ξύπνησαν μια μέρα στραβά.»

- «Και;»

- «Τι κάνουμε εδώ, Eileen;»

- «Σου αρέσω;»

- «Εσύ τι λες;»

- «Δε μου απάντησες, George!»

- «Δε μου αρέσεις απλά, με έχεις γοητεύσει. Όχι, όχι… λάθος λέξη, δεν είναι γοητεία αυτό που νιώθω, είναι γητειά, σαγήνη!»

- «Δεν τις ξέρω αυτές τις λέξεις»

- «Enchantment είναι η πιο κοντινή αγγλική απόδοση της πρώτης λέξης, και enthrallment της δεύτερης.»

- “You know what’s wrong with you? You’re thinking too much!”

- «Δεν ξέρω πως να λειτουργήσω διαφορετικά!»

- “Sometimes instead of thinking it’s better to let the instincts take over.”

- «Δεν μπορώ να λειτουργήσω έτσι, Eileen.»

- «Δοκίμασες ποτέ;»

- «Όχι» ομολόγησα διστακτικά.

- “Life is a waterfall; we drink from the river then we turn around and put out our walls. Swimming through the void, we hear the word, we lose ourselves, but we find it all! Cause we are the ones that want to play, always want to go, but you never want to stay, and we are the ones that want to choose, always want to play but you never want to lose.” μου είπε τραγουδιστά.

- “Aerials in the sky, when you lose small mind you free your life” της απάντησα, εξίσου τραγουδιστά.

- “Attaboy!” μου είπε, κάνοντάς με να χαμογελάσω. «Θυμάσαι George; Nana korobi, ya oki αλλά ξέρεις κάτι; Αν δεν πέσεις, πότε δε θα μάθεις να σηκώνεσαι.»

- «Προτιμώ γενικά να μην πέφτω!»

- «Μπορεί, αλλά όσο ο φόβος της πτώσης σε κρατάει στο έδαφος ποτέ δε θα μάθεις πόσο ψηλά μπορείς να σκαρφαλώσεις.»

- «Ίσως να είναι κι έτσι!»

- «Χωρίς ίσως! George, γιατί δε μου λες τι είναι αυτό που πραγματικά σε φοβίζει;»

- «Ξέρεις τι με φοβίζει;»

- «Ναι, το ξέρω· και το ξέρεις πως το ξέρω!»

- «Ωραία λοιπόν, θα στο πω ωμά· το όσα φάμε, όσα πιούμε και όσα αρπάξει ο κώλος μας είναι κάτι που δε με εκφράζει. Δεν ξέρω τι κάνουμε εδώ, Eileen, ξέρω μόνο πως εμένα τουλάχιστον δεν μου αρκεί απλά το “θέλω να περάσω καλά χωρίς έγνοιες και δεσμεύσεις”. Ναι, ξέρω, δεν μπαίνεις σε μια σχέση με τη λογική να οδηγήσει σε γάμο, αλλά, από την άλλη, το να περάσω καλά χωρίς καμία προοπτική είναι κάτι τελείως ξένο στη φύση μου!»

- “George, you’re dwelling too much on it. Right here, right now, what really counts is the fact that we like each other. The future is uncertain, but one thing is clear; the only journeys we miss are the ones we don’t embark on. Yes, back then, I didn’t want to commit myself because my priorities were different, but along the road I made a significant realization; commitment is not a solitary endeavor, rather is something that two people work on together, or at least attempt to. It’s not an end goal; it’s one of the countless paths that unfold with every decision we make, whether small or significant.”

- «Δεν έχεις άδικο μωρέ Eileen, αλλά αν υπάρχει κάτι που με έχει μάθει η ζωή με το σκληρό τρόπο είναι πως η διαφορά της θεωρίας από την πράξη είναι μικρή στη θεωρία αλλά μεγάλη στην πράξη.»

- “Free yourself, George, it’s the only way!”

- “It’s not only that… We work together, Eileen…”

- “Oh, for fuck’s shake, George, do you want to live forever?” μου είπε και με τράβηξε κοντά της.

Στην αρχή αντιστάθηκα μα εκείνη επέμεινε, με τράβηξε πάνω της πιο δυνατά. Ξαφνικά κάτι γύρισε μέσα μου και παραδόθηκα, παραδόθηκα συνειδητά, χωρίς άλλη αντίσταση… και καθώς χανόμουν στο φιλί μας, για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα πραγματικά ελεύθερος.

Μέρος 5ᵒ - Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται…

Αυτή τη φορά το φιλί ήταν πιο τρυφερό και σε αντίθεση με τα τρία προηγούμενα στα οποία -στην κυριολεξία!- με είχε σβερκώσει, τώρα απλά με είχε αγκαλιά έχοντας σταυρώσει τα χέρια της πίσω από το σβέρκο μου. Άνοιξα στα κλεφτά τα μάτια μου για μερικές στιγμές και την κοίταξα, τα δικά της ήταν κλειστά. Οι γλώσσες μας έπαιζαν στην άκρη των χειλιών μας και ασυναίσθητα, όπως την κρατούσα από τη μέση, την τράβηξα πάνω μου και άρχισα να τη χαϊδεύω στη μέση και την πλάτη.

Δεν ξέρω πόση ώρα μείναμε εκεί, για ακόμα μία φορά έχασα κάθε αίσθηση του χρόνου, και σάμπως είχε και σημασία; Είχα αφεθεί, είχα παραδοθεί, έστω και για λίγες στιγμές έθαψα βαθιά τις αμφιβολίες και τις ανησυχίες μου, και ήλπιζα με όλη μου την καρδιά να παραμείνουν θαμμένες. Στο μυαλό μου ήρθαν ασυναίσθητα οι στίχοι του “Flight of Icarus” των Iron maiden. “Fly on your way like an eagle, fly as high as the sun”. Ναι, στο μύθο δεν πήγε καλά αυτό. Από την άλλη, όπως έλεγε και ο Κάλβος…

- “A penny for your thoughts” μου είπε, διακόπτοντας τις σκέψεις μου.

- «Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται, ζυγὸν δουλείας, ἂς ἔχωσι· θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία.»

- “My understanding of Greek is good but not that good!”

- “Let those who feel the heavy brazen hand of fear, bear slavery; freedom needs virtue and daring! It’s from the poem “To Samos” written by Andreas Kalvos, some five years after the Greek revolution of 1821.”

- “Well, he got a point!”

- «Πράγματι!» της απάντησα και γυρνώντας και πάλι στα ελληνικά, και τότε μου ήρθε μια ιδέα, μια υπέροχη και ταυτόχρονα εξωφρενική για τα μέτρα μου ιδέα!

Είχα πει ότι δεν τρέχω, και αυτό είναι αλήθεια... αλλά όχι η ολόκληρη. Μου άρεσε πάντα το συγκεκριμένο μοντέλο αλλά το τελευταίο της ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά και όταν τελικά ήρθε και στην Ελλάδα, δεν δίστασα στιγμή! Όπως είπα, έχω μεγάλη οικονομική άνεση, και, με την και με τη Βασιλική μου εξασφαλισμένη μέχρι και τα δισέγγονά της, μπορώ να απολαμβάνω ακριβά χόμπι, και άλλωστε δεν θα τα πάρω και μαζί μου! Σε κόκκινο, αν και Παναθηναϊκός, η Ιταλίδα δαιμόνισσα μου είναι η διέξοδος, η βαλβίδα αποσυμπίεσης που ανοίγω να εκτονώσω τη συσσωρευμένη πίεση.

- “George?”

- «Μόλις είχα μια καταπληκτική ιδέα!»

- «Τι ιδέα;»

- «Έκπληξη!»

- “Ok, make my day!”

Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και μισή ώρα αργότερα φτάσαμε σπίτι μου, όπου σταμάτησα και πάρκαρα απ’ έξω. Η Eileen με κοίταξε εξεταστικά για μερικές στιγμές αλλά το βλέμμα της δεν είχε ίχνος δυσφορίας ή ανησυχίας, θα έλεγα ότι περισσότερο ήταν έκπληξης και περιέργειας.

- «Κατέβα και περίμενέ με, ταΐζω το κοπρόγατο και έρχομαι!»

- «Τι θα κάνουμε;»

- «Εσύ υπομονή! Εγώ θα ταΐσω τον Cato και θα επιστρέψω σε πέντε λεπτά, εντάξει;»

- “Ok!” μου είπε και κατέβηκε από το αυτοκίνητο.

Έξω με περίμενε και ο Cato Fong που μάλλον είχε λυσσάξει της πείνας, ας πρόσεχε, εγώ πήγα να του βάλω να φάει το απόγευμα και αυτός μ’ έγραψε στα μαύρα τριχωτά του παπάρια! Μου νιαούρισε αποδοκιμαστικά και μετά πήγε στην Eileen και τη μύρισε προσεκτικά. Οι γάτες λειτουργούν πολύ με την όσφρηση και κατά τα φαινόμενα του άρεσε αυτό που μύρισε, καθώς μερικές στιγμές αργότερα την έσπρωξε με την κεφάλα του, κάνοντας τη να λερώσει τα βρακιά της!

- «Μπορώ να τον χαϊδέψω ή θα με φάει ζωντανή;»

- «Μπορείς! Βλέπεις την ουρά του που είναι τελείως σηκωμένη ψηλά; Αυτό σημαίνει ότι ο Cato έχει καλή διάθεση και αισθάνεται φιλικά.»

- “Hello Cato!” του είπε κι έσκυψε να τον χαϊδέψει στο κεφάλι.

- «Βλέπεις πως σου τρίβεται και σου κάνει κουτουλιές; Αυτό που θέλει τώρα είναι να του τρίψεις τα μάγουλα, αλλά αν κάνει να τραβηχτεί, άφησέ τον αμέσως!»

Εντάξει, για αμφότερους ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά και ο Cato, και με εξαίρεση την Μισέλ, δε με είχε συνηθίσει να δείχνει σε ξένους τέτοια οικειότητα, εδώ καλά-καλά τους γονείς μου μετά βίας τους ανέχεται. Με τη Βασιλική έχει εξίσου μεγάλο έρωτα και η εβδομάδα που είναι μαζί μου είναι και η εβδομάδα που μπορώ να κοιμηθώ σαν άνθρωπος στο κρεββάτι μου, καθώς το βράδυ γίνεται της προσκολλήσεως στην κόρη μου. Ουφ, μου είχε λείψει το κωλόπαιδο και θα έπρεπε να κάνω ακόμα μία εβδομάδα υπομονή.

- «Λοιπόν, ρεμάλι, αρκετά για σήμερα! Πάμε να σου βάλω να φας, βόλτα αργότερα!» είπα και έσκυψα και τον πήρα αγκαλιά να τον πάω μέσα. «Δε θέλω διαμαρτυρίες!» τον μάλωσα καθώς προσπάθησε να ξεφύγει, αλλά τον γράπωσα για τα καλά. «Σε δυο λεπτά επιστρέφω!» είπα στην Eileen.

Έβαλα στον μαύρο εξολοθρευτή να φάει και, μιας και βιαζόμουν, αντί να του καθαρίσω την άμμο, την άδειασα τελείως και του έβαλα καινούργια. Πήρα το μπρελόκ της Ιταλίδας καλλονής μου, και λίγες στιγμές αργότερα βγήκα στο από το υπόγειο parking στο δρόμο σταματώντας πίσω από το SUV μου. Χαμογέλασα βλέποντας την Eileen να με κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα. Κατέβηκα και βγήκα από το αυτοκίνητο.

- “I’ll be damned!” μου είπε φανερά εντυπωσιασμένη. “Not in a million years I would ever imagine of you owning a Maserati!”

- “Τι να πω, είμαι γεμάτος εκπλήξεις!”

- “That’s the thing, you really aren’t!” μου είπε πετσοκόβοντάς με τελείως! “So, where are we going?”

- “Wherever you like, you’re driving!”

- “Don’t mess with me George!”

- «Δεν αστειεύομαι! Θα σε κάνω μια μικρή βόλτα για να δεις πως αλλάζουν οι ταχύτητες από το τιμόνι και μετά θα το πάρεις να το οδηγήσεις εσύ και έχεις μέχρι τα διόδια του Καπανδριτίου να εξοικειωθείς.»

- «Και μετά;»

- «Όπου μας βγάλει ο δρόμος…»

- “You sure?”

- «Τα πολλά λόγια είναι φτώχια! Έμπα!»

- “This should be interesting!”

- «Αυτόματο έχεις οδηγήσει ξανά, έτσι;» τη ρώτησα όταν πέρασε μέσα.

- «Ναι, βέβαια, στην Αμερική.»

- «Ωραία, αν εξαιρέσεις ότι τα χειριστήρια είναι touch και βρίσκονται κάτω από την οθόνη, δεν διαφέρουν από αυτά που γνωρίζεις. Η διαφορά είναι ότι εδώ υπάρχουν paddle αλλαγής ταχυτήτων και στο τιμόνι, εφόσον δηλαδή θέλεις να τα χρησιμοποιήσεις… και πίστεψέ με, θέλεις!»

Ξεκίνησα και έκανα μια σύντομη βόλτα με την Eileen να με παρακολουθεί προσεκτικά. Βγήκαμε στον παράδρομο της Εθνικής και στρίβοντας αριστερά φτάσαμε μέχρι τα φανάρια του κόμβου της Βαρυμπόμπης, αλλά αντί να βγούμε εθνική συνέχισα πάνω από τη γέφυρα και μπήκα στον παράδρομο της καθόδου και από εκεί ξανά μέχρι το Βασιλόπουλο.

- «Σειρά σου» της είπα και κατέβηκα από το αυτοκίνητο για να αλλάξουμε θέσεις. «Θα πάμε ξανά τον ίδιο κύκλο για να εξοικειωθείς με τα χειριστήρια στο τιμόνι και τη δεύτερη φορά θα στρίψεις δεξιά να βγούμε στην εθνική, εντάξει;»

Δεν απάντησε, απλά μου έγνεψε καταφατικά. Χάιδεψε για λίγο το τιμόνι και ξεκίνησε προσεκτικά. Η Eileen, εκτός από πολύ καλή οδηγός, τα παίρνει και εύκολα, σε βαθμό που έκρινα ότι δε χρειάζεται να κάνουμε όλο τον κύκλο.

- «Δεν χρειάζεται άλλη εξάσκηση, μια χαρά το πας, βγες εθνική!»

- “You sure?” με ρώτησε ξανά.

- “You aren’t?” της απάντησα προκαλώντας την.

- “No, I’m good” μου είπε χαρίζοντάς μου το χαμόγελό της. Στη γέφυρα έστριψε δεξιά και με το μπήκαμε στην εθνική η Eileen άρχισε να επιταχύνει σιγά-σιγά, αλλά όχι όπως έκανε με το δικό της αυτοκίνητο. Δεν της είπα τίποτα, την άφησα να το πάει με το ρυθμό που έκρινε η ίδια και μέχρι να φτάσουμε στα διόδια δεν πήγε πάνω από 130.

- «Σανίδωσέ το!» της είπα με το που περάσαμε τα διόδια. Δεν απάντησε και άλλωστε το ότι κολλήσαμε στα καθίσματα ήταν απάντηση από μόνο του!

- “Woah! Woah!” φώναξε ενθουσιασμένη. “What the fuck!!!” φώναξε ξανά, βλέποντας το κοντέρ να γράφει 305, η Ιταλίδα δαιμόνισσα είναι πύραυλος και η Eileen, παρασυρμένη από τη δίνη της ταχύτητας, δεν είχε καταλάβει πόσο γρήγορα έφτασε να τρέχει! Ψύχραιμα και χωρίς βιαστικές κινήσεις άρχισε να κόβει σταδιακά ταχύτητα μέχρι που έπεσε στα 150.

- «Τι περίμενες πουλάκι μου; Η κόκκινη δαιμόνισσα δεν είναι σαν το go-cart σου, 550 άλογα, 0-100 σε 3,5 sec και τελική 320!» της είπα πειρακτικά. Δεν ανησυχούσα, μπορεί να έλεγα το GRάκι της go cart αλλά κι εκείνο βολίδα είναι, με απενεργοποιημένο το speed limiter τελικιάζει στα 270, και η Eileen είναι *καλή*.

- “She is… oh my gods… It’s ecstatic… So, where now?”

- «Και Θεσσαλονίκη, αν σου κάνει κέφι!» της είπα και γύρισε και με κοίταξε καλά-καλά. “I shit you not!”

- “Fuck it!” είπε και πάτησε και πάλι το γκάζι, ο δρόμος ήταν άδειος, μόνο κάτι φορτηγά είχε, και μέχρι που φτάσαμε στα διόδια στη Θήβα δεν είχε πέσει κάτω από τα 200 αλλά ούτε και πέρασε τα 250. “Οκ, I’m officially in love!”

Τελικά φτάσαμε μέχρι και την Αταλάντη, εκεί μπήκαμε μέσα, και αφού ξαναγεμίσαμε το ρεζερβουάρ -η δαιμόνισσά πίνει τη βενζίνη σα νεροφίδα όταν πατάς το γκάζι- πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

- «Πώς σου φάνηκε;» τη ρώτησα όταν φτάσαμε στο σπίτι.

- “It was… fuck… I can’t find the words… it was… it was pure ecstasy!”

- “You took me for a ride, I took you for a ride, we’re even” της έκλεισα πονηρά το μάτι.

- “Technically speaking I took you for a ride twice, we are not even close to be even” μου απάντησε, κάνοντάς με να γελάσω με την καρδιά μου.

- “You are a hard mistress!”

- “You have no idea!”

- «Κάτι έχω αρχίσει να ψυλλιάζομαι! Δε μου λες, έχεις όρεξη να μου κάνεις παρέα να βγάλω τον Cato τη βραδινή του βόλτα;»

- “For real?” με ρώτησε με απορία. “I thought that you were yanking my chains the othery day!”

- «Δεν τον βγάζω βόλτα όπως θα έκανα με κάποιο σκύλο. Μου αρέσει να περπατάω και κάποια στιγμή άρχισε να έρχεται μαζί μου, οπότε ναι. Α, και βγαίνω πάντοτε αργά για βόλτα, είναι τραμπούκος και επιτίθεται σε όποιον σκύλο τον στραβοκοιτάξει, δεν έχει κάνει μαύρο μόνο τον Τζέθρο, μέχρι τώρα στην καριέρα του έχει στρώσει στο κυνήγι και κάμποσους άλλους και κάποια στιγμή βαρέθηκα να τσακώνομαι με τον κόσμο! Αν δεν έχεις όρεξη πάντως, δεν πειράζει, θα σε πάω σπίτι σου και θα βγω για περπάτημα όταν επιστρέψω.»

- “No, I 'd really love to!” μου είπε και ανεβήκαμε από το parking στο σπίτι, όπου μας υποδέχτηκε με χαρούμενες τρίλιες ο Cato, που μάλλον είχε βαρεθεί τη ζωή του.

- «Άντε ρεμάλι, σήμερα θα έχουμε και παρέα!»

Και τί παρέα!

Βγήκαμε έξω και περπατώντας αργά πήραμε το δρόμο προς την Αγία Τριάδα με τον Cato που και που να μας παρατάει και να πηγαίνει να χώνεται στους θάμνους.

- “George!!!!” μου είπε σε μια φάση κοκαλώνοντας. “A boar!”

- «Ήρεμα!» της είπα μιλώντας χαμηλόφωνα. «Μην το κοιτάς, αγνόησέ το, κυκλοφορούν εδώ και κάμποσα χρόνια στην περιοχή και είναι εξοικειωμένα με τους ανθρώπους, δεν τα πειράζει κανείς οπότε δεν έχουν λόγους να αισθάνονται απειλή, αν τ’ αγνοήσεις θα σε αγνοήσουν και εκείνα.»

Αυτό βέβαια ήταν ψιλά γράμματα για τον Cato και, το ομολογώ, μου έφτασε το σκατό στην κάλτσα όπως καμπούριασε με το τρίχωμα κάγκελο, παίρνοντας επιθετική στάση μπροστά στο αγριογούρουνο, συρίζοντας και δείχνοντας νύχια και δόντια. Ευτυχώς, πάντως, πέρα από αυτό, δεν έκανε κάποια άλλη επιθετική κίνηση. Το αγριογούρουνο ρουθούνισε και έκανε διστακτικά ένα βήμα πίσω, και μετά άλλο ένα. Με τον Cato ακόμα σε επιθετική στάση, το αγριογούρουνο αποφάσισε ότι δεν άξιζε η φασαρία και ότι έχει καλύτερα πράγματα να κάνει νυχτιάτικα, και χώθηκε και πάλι στη ρεματιά. Στον Cato, από την άλλη, πήρε λίγη ώρα για να πέσουν τα επίπεδα της αδρεναλίνης και να ηρεμίσει.

- “I’m too old for this shit” είπα εκπνέοντας βαθιά, ούτε που είχα καταλάβει ότι για λίγη ώρα κρατούσα την ανάσα μου. «Πολλές συγκινήσεις για μια μέρα και είμαι και σε κρίσιμη ηλικία!» Αφού ηρεμίσαμε, κι εγώ κι ο Cato, αποφάσισα ότι αρκετά για σήμερα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. «Συγνώμη που στο χάλασα!»

- “Nonsense, truth to be told I really need a drink, it wasn’t only you who shat your pants!”

- “What’s your poison?”

- “Whiskey, neat!” μου απάντησε. Τι ρωτάω κι εγώ…

- «Αν δεν φοβάσαι να με ακολουθήσεις στη φωλιά του δράκου, και λέγοντας δράκος εννοώ τον Cato Fong, you’re for a treat!» της είπα κάνοντάς τη να βάλει δυνατά γέλια, ξεσπώντας έτσι όλη την συσσωρευμένη ένταση.

- “You know something, George? For a person that predictable, you’ re full of surprises!”

- «Δεν είμαι γενικά απρόβλεπτος, Eileen, δεν μ’ έχεις διαβάσει λάθος, bon-viveur είμαι. Μου αρέσει να περνάω καλά και ο Θεός; Η τύχη; με ευλόγησαν να έχω την οικονομική δυνατότητα να μπορώ να το κάνω.»

Ανεβήκαμε στο σπίτι και ο Cato Fong, που ακόμα δεν είχε ξεπεράσει το ταράκουλο που του προκάλεσε το αγριογούρουνο, πήγε και χώθηκε σφαίρα μέσα στην αγαπημένη του κρυψώνα.

- «Θέλεις να πάμε να κάτσουμε στον κήπο; Έχει όμορφη βραδιά!»

- «Αμέ!» μου απάντησε και την οδήγησα στο αίθριο δίπλα από την πισίνα.

- «Πάω να μας βάλω να πιούμε!»

- “Is the drink the treat you were talking about? Because seeing the pool I’m starting to have doubts!”

- «Η πισίνα είναι μπόνους, δεν είχα αυτή στο μυαλό μου όταν σου είπα το “you’re for a treat!”»

- “A very nice addition, nonetheless!”

- «Πάω να βάλω να πιούμε. Κλείσε τα μάτια σου σε παρακαλώ!»

- “Ok!” μου απάντησε χαμογελώντας.

- “As I said, I always deliver! ”

- “Well, you delivered this far, so that would be a big yes!” μου απάντησε χαμογελώντας και έκλεισε τα μάτια της. Πήγα στην κάβα και πήρα δυο ποτήρια καθώς και το μπουκάλι με το ουίσκι. Επέστρεψα, της γέμισα το ποτήρι και αφού γέμισα και το δικό μου, της το έδωσα στο χέρι.

- «Μην ανοίξεις τα μάτια σου, απλά δοκίμασε!»

- “Ok!” μου απάντησε και κάνοντας απαλές κυκλικές κινήσεις έφερε το ποτήρι κοντά στη μύτη της και το μύρισε για μερικές στιγμές. Μετά, φέρνοντας το ποτήρι στα χείλη της, το έγειρε αφήνοντας να κυλίσει λίγο από το κεχριμπαρένιο νέκταρ στο στόμα της. “Oh… this is good!!!!”

- “Describe the sensation, please!”

- “It has very deep flavors. It’s a mix, subtle notes of fruit and caramel”. Δοκίμασε ακόμα μια γουλιά. “There is also a hint of spices and maybe wood.”

- «Σ’ αρέσει;»

- «Πολύ! Αν δεν ήξερα πόσο δυσεύρετο είναι θα ορκιζόμουν ότι είναι Teeling» μου είπε και μ’ εντυπωσίασε πραγματικά! Δεν έκανε λάθος, ήταν όντως το “Teeling 34-Year-Old Vintage Reserve”.

- “You do know your whiskey” της είπα. “Paint me impressed!”

- “What?” με ρώτησε μην πιστεύοντας αυτό που άκουσε. Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε το μπουκάλι. “I’ll be damned!!!!”

- «Στο είπα, είμαι bon-viveur!»

- “That you are! That you are, indeed!”

- «Λοιπόν, για να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει… δεν είμαι απρόβλεπτος, ίσα-ίσα, είμαι άνθρωπος της συνήθειας και της βολής. Δε μου αρέσουν οι εκπλήξεις, ή μάλλον, για να το θέσω πιο σωστά, δε μου αρέσει να βρίσκομαι προ εκπλήξεως, και επειδή στο σύμπαν γενικά αρέσει να κρατάει τις ισορροπίες, και, καθώς με ευλόγησε να έχω την οικονομική άνεση να πραγματοποιώ τις διάφορες καυλάντες μου, για να κρατήσει τα ίσια, μου πέταξε και κάμποσες ιδιαίτερα δυσάρεστες εκπλήξεις, τις δύο τις ξέρεις.»

- “Yup…”

- «Μπορεί να μου έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι όταν έμαθα ότι η Χριστίνα με κεράτωσε με τον αδερφό μου και πως στην πραγματικότητα η Βασιλική είναι ανιψιά μου και όχι κόρη μου, μα όσο και αν δεν ήθελα να τον ξαναδώ στα μάτια μου δεν ήθελα να πεθάνει, και ας σου είπα ότι πήγα στην κηδεία μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ ότι είναι αυτός μέσα στην κάσα.»

- «Ναι, το καταλαβαίνω…»

- «Αυτό που δεν ξέρεις, ωστόσο, είναι ότι το ίδιο βράδυ υπέστην οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και αν δεν ήμουν με τους δικούς μου, που κατάλαβαν γρήγορα πως κάτι δεν πήγαινε καλά και φώναξαν ασθενοφόρο, δε θα ήμουν εδώ και οι δικοί μου θα είχαν χάσει και τα δυο τους παιδιά μέσα σε τρεις μέρες.»

- “What???”

- “Don’t take my word for it” της είπα και έβγαλα τη μπλούζα μου μένοντας γυμνός από πάνω. «Ορίστε!» της είπα, δείχνοντας την ουλή.

- “Damn!”

- «Κάπου είχα παρατήσει τον εαυτό μου, Eileen. Μπορεί να μην είχα ποτέ πραγματική ανάγκη να εργαστώ για να βγάλω τα προς το ζην, αλλά ο γάμος μου με τη Χριστίνα δεν ήταν χαρούμενος, ακόμα και όταν δεν ήξερα για το κέρατο που έτρωγα. Δεν ήθελα καν να παντρευτούμε, το έκανα όταν έμεινε έγκυος»

- “Shit… is this about what I'm thinking?”

- «Δεν ήταν στη Βασιλική και τώρα πια δεν ξέρω καν αν ήταν δικό μου, αν και η Χριστίνα μου ορκίζεται ότι ήταν.»

- «Τι… τι έγινε;»

- «Γεννήθηκε πολύ πρόωρο… δεν… δεν έζησε.»

- “Fuck” μου είπε δακρυσμένη. “I’m so sorry George…”

- «Όπως και να έχει είμαι από τους ανθρώπους που τιμούν τις επιλογές τους, καλές ή κακές. Δεν την αγαπούσα αλλά… Ίσως σε ένα βαθμό να ευθύνομαι κι εγώ για το κέρατο… θα μου πεις ότι το έκανε και πριν παντρευτούμε… αλλά ποτέ δε φταίει μόνο ένας. Το έριξα στη δουλειά, για μένα ήταν διέξοδος, και αυτό μου γέννησε άγχη που δεν χρειαζόταν καν να έχω. Πάχυνα, έφτασα σχεδόν τα 130 κιλά, κάπνιζα σα φουγάρο και έπινα, όχι στο βαθμό να γίνω αλκοολικός, αλλά πολύ περισσότερο απ’ όσο συνήθιζα να κάνω μέχρι τότε. Το έμφραγμα… ήταν ξύπνημα, όσο παραιτημένος και αν είχα νιώσει μετά την αποκάλυψη, είχα μια κόρη να μεγαλώσω. Έκοψα μαχαίρι το τσιγάρο, έκανα δίαιτα να αδυνατήσω, μέχρι που έφτασα τα 85 κιλά που είμαι και σήμερα, και άρχισα να γυμνάζομαι, όχι τίποτα το φοβερό δηλαδή, περπάτημα κυρίως, κολύμπι στην πισίνα το καλοκαίρι και μια-δυο φορές την εβδομάδα χαλαρό τζόκινγκ.»

- «Σ’ ευχαριστώ που τα μοιράζεσαι αυτά μαζί μου!»

- «Ξέρεις… είμαι πολλά χρόνια στο κουρμπέτι…»

- «Στο πιο;»

- «Στην πιάτσα, στη δουλειά.»

- «Ναι, κάτι έχω καταλάβει. Γιατί μου το λες;»

- «Άσε με να ολοκληρώσω και θα καταλάβεις!»

- «Ναι, βεβαίως, συγνώμη!»

- «Την κάνω πολλά χρόνια αυτή τη δουλειά και είμαι πραγματικά καλός σε αυτό που κάνω. Μπορώ να διαβάζω τους ανθρώπους, μπορώ να προβλέψω πως θα αντιδράσουν, ξέρω να ελίσσομαι, ξέρω ν’ αφουγκράζομαι τι γίνεται γύρω μου και μπορώ να διαβάζω τις καταστάσεις με ακρίβεια. Γιατί στα λέω αυτά; Πριν, στην παραλία, όταν μετά το φιλί με ρώτησες τι σκέφτομαι, με έπιασες τελείως απροετοίμαστο, αφενός γιατί πραγματικά δεν περίμενα να μου κάνεις αυτή την ερώτηση, και αφετέρου γιατί δεν είχα, και ούτε έχω δηλαδή, προλάβει να επεξεργαστώ τα όσα έγιναν μεταξύ μας. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν να ξεφύγω, να πω μια παπάτζα για να βγω από το μέρος που άθελά σου με είχες στριμώξει» της είπα και σταμάτησα, ίσα για να πιώ μια γουλιά απ' το ουίσκι μου.

- «Συνέχισε…»

- «Και τότε ήταν σαν να έγινε μέσα μου αποκάλυψη! Για ποιο λόγο ένιωθα στριμωγμένος; Τι έκανες πέραν του να είσαι αυτή που έδειξες να είσαι, έστω τις λίγες μέρες που σε ξέρω; Γιατί να ελιχθώ; Γιατί να αμύνομαι; Θα σου πω γιατί, γιατί μ’ έβγαλες βίαια από το comfort zone μου και δεν ήξερα που πατούσα εκείνη τη στιγμή, και η αλήθεια είναι πως ούτε τώρα είμαι σίγουρος πως ξέρω. Η αλήθεια θα σ’ ελευθερώσει, σκέφτηκα μέσα μου, και αυτό έκανα, σου είπα απλά την αλήθεια.»

- «Και τι θα κάνεις που ακόμα δεν ξέρεις που πατάς;»

- «Τίποτα, Eileen. Για μια φορά στη ζωή μου θα αφεθώ στο κύμα.»

- «Και αν σε πετάξει στα βράχια;»

- «Τότε, όπως λέει μια φίλη απ’ το χωριό, θα μάθω να σηκώνομαι» της είπα και συνέχισα στα αγγλικά. “Rather than worrying myself to death, I'm going to try and let him enjoy the ride for as long as it lasts. Ἀνεῤῥίφθω κύβος… και ταμείο στο τέλος!»

- «Τι σημαίνει πάλι αυτό;»

- “You probably know it as ‘Alea jacta est’.”

- “The die is cast... Don't pull a Gus Vardalos on me!”

- “Julius Caesar actually spoke in Greek when he crossed the Rubicon, or at least he did according to Plutarch's account.”

- “Oh! I didn’t know that!”

- «Κοντά σου θα γίνω λιγότερο κοτάρα και κοντά μου θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος!» της είπα σοβαρά-σοβαρά κερδίζοντας για μία ακόμα φορά το γέλιο της.

Ήπιε μια γουλιά από το ποτό της και χωρίς να της το ζητήσω άρχισε να μου μιλάει για τον εαυτό της.

- «Την πρώτη μου σχέση την έκανα στα δεκατρία αλλά μέχρι τα δεκαοχτώ μου, που γνώρισα τον Nigel, δεν είχα ερωτευτεί ή, αν το είχα κάνει, δεν ήταν σε αυτό τον βαθμό. Δεν είχα ξανανιώσει έτσι, George, δεν ήξερα τι με βρήκε! Το μόνο που ήξερα είναι ότι ήθελα να είμαι συνέχεια μαζί του και στο διάολο όλος ο κόσμος. Δεν ήταν εύκολος άνθρωπος, καθόλου, μα ήμουν τελείως τυφλωμένη από έρωτα. Είχε… είχε κάποια περίεργα γούστα, ή, για να είμαι ακριβής, ούσα παντελώς άβγαλτη τα θεωρούσα περίεργα, μα δε μ’ ένοιαζε τίποτα. Το ξέρεις το “wanna be your dog”?»

- «Φυσικά!»

- «Κάπως έτσι ένιωθα. Δε μ’ ένοιαζε που ήταν καθηγητής μου, δε μ’ ένοιαζαν οι συνέπειες που θα αντιμετωπίζαμε αν μαθαινόταν, δε μ’ ένοιαζε που με είχε όποτε με ήθελε, με όποιο τρόπο με ήθελε… και δεν ήταν εύκολο George, δεν ήμουν μαθημένη να παραδίνομαι και να αφήνω τον έλεγχο του εαυτού μου αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, δεν ήθελα να κάνω αλλιώς! Μπορεί σε σύγκριση μ’ αυτά που πέρασες η προδοσία του να ήταν πταίσμα αλλά με τσάκισε, με τσάκισε πραγματικά.»

Σταμάτησε να μιλάει και άδειασε μονοκοπανιά το ποτήρι της. Το Teeling δεν είναι για να το πίνεις έτσι αλλά να πάει να γαμηθεί, χωρίς να μου το ζητήσει της γέμισα ξανά το ποτήρι.

- «Αν θες να πιείς και από το μπουκάλι, κάν’το, δεν παίρνω πράγματα για να μου στολίζουν τις βιτρίνες, τα παίρνω για να τα χρησιμοποιώ, για να είναι χρήσιμα. Απλά… αν θες τη συμβουλή μου… με ρέγουλα!»

- «Τέλος πάντων… Όταν το έμαθα ξύπνησε μέσα μου η fighting Irish, δεν του ζήτησα να χωρίσουμε, του το ανακοίνωσα. Αυτό που σου είπα, ότι για αρκετά χρόνια μετά έκανα σχέσεις απλά για να περάσω καλά, είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι όλη η αλήθεια. Δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να αφεθεί και μπορεί να μην πληγωνόμουν αλλά είχα ένα κενό μέσα μου που δε γέμιζε με τίποτα. Λίγο μετά την άφιξή μου στο San Francisco γνώρισα την Abi. Ήξερα από μικρή ότι ελκύομαι σεξουαλικά και από τα δύο φύλα αλλά δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να ερωτευτώ κάποια γυναίκα. Ε, με την Abi το έκανα και αν και τελικά χωρίσαμε μετά από ένα χρόνο, δεν το μετάνιωσα, ένιωσα σα να γεννήθηκα ξανά!»

- «Γιατί χωρίσατε, αν επιτρέπεται;»

- «Κάπου κουραστήκαμε, δουλεύαμε και οι δύο σε εξοντωτικούς ρυθμούς και δεν επενδύσαμε το χρόνο που άξιζε αυτή η σχέση, γιατί άξιζε. Η Abi είναι υπέροχος άνθρωπος, μου ξύπνησε στοιχεία του χαρακτήρα μου που ήταν σε λήθαργο και με έκανε να συνειδητοποιήσω πως αυτό που πραγματικά επιθυμώ, αυτό που πραγματικά με γεμίζει, δεν είναι να αφήνομαι εγώ σε κάποιον, το ακριβώς αντίθετο. Μου έκανε φοβερή εντύπωση, εννοώ ο Nigel με έκανε ό,τι ήθελε… αλλά ξέρεις τι κατάλαβα τελικά; Δεν το έκανα γιατί το ήθελα η ίδια, το έκανα γιατί φοβόμουν μην τον χάσω και τελικά αυτό έγινε, ακόμα και αν ήμουν η ίδια που το τερμάτισα.»

- «Σε πιστεύω. Δεν ξέρω, δεν έχω ποτέ μου ερωτευτεί τόσο δυνατά που να τρέμω και μόνο στην ιδέα μη τη χάσω… Δεν ξέρω… δεν ξέρω καν αν μπορώ να ερωτευτώ τόσο έντονα. Ποτέ δε μ’ ενδιέφερε το “πάνω χέρι-κάτω χέρι”, ίσα-ίσα, το έβρισκα παιδιάστικο και κουραστικό. Πάντως… μιας που έχουμε πιάσει και τις εξομολογήσεις, στην παραλία που αφέθηκα σε σένα… αφέθηκα τελείως… και… ήταν λυτρωτικό!»

- “Well, sometimes the only correct answer is a question. Come on, you sons of bitches, do you want to live forever?”

- “You' re a Marine, now?”

- «Ξέρεις κάτι;» με ρώτησε αγνοώντας το πείραγμά μου. «Θέλω να βουτήξω στην πισίνα!»

- «Έχεις μαζί σου μαγιό;» τη ρώτησα απορημένος.

- «Δεν χρειάζομαι μαγιό!» μου είπε ορθά-κοφτά και σαν να μην τρέχει τίποτα έβγαλε μπλούζα και παντελόνι, μένοντας γυμνή από πάνω και με το κιλοτάκι της από κάτω, και πήγε τρέχοντας στην πισίνα, αφήνοντάς με κάγκελο…

…και πάνω και κάτω!

Μέρος 6ᵒ - Mr. Mojo Risin' 

Δεν ήταν μόνο το ότι από το πουθενά της ήρθε να βουτήξει νυχτιάτικα στην πισίνα, είναι και η άνεση με την οποία τσιτσιδώθηκε φόρα παρτίδα μπροστά στα μάτια μου που έκανε τα μάτια μου να γουρλώσουν σαν του βατράχου. Για να είμαι βέβαια ειλικρινής δεν ήταν μόνο το ξάφνιασμά που μου έκανε τα μάτια να πεταχτούν έξω! Όχι ότι δεν είχε φανεί πως ήταν σαν άγαλμα όταν την είχα δει για πρώτη φορά με μαγιό, αλλά, αδερφάκι μου, άλλο να τη φαντάζεσαι γυμνή και άλλο να τη βλέπεις μπροστά σου με τα ίδια σου τα μάτια!

Το στήθος της, γι’ αρχή, ήταν αριστούργημα! Δεν φορούσε σουτιέν και μεταξύ μας δεν το είχε καν ανάγκη, και τα στήθη της δεν τα έλεγες και μικρά! Αμ το κωλαράκι της, πού το πας; Εδώ με το μαγιό και μου είχε πετάξει τα μάτια έξω, όχι με αυτό που φορούσε σήμερα! Μαύρο, brazilian slip με σχήμα ανοιχτού V και μαυροκόκκινη φλοράλ δαντέλα -μη ρωτάτε πως τα γνωρίζω αυτά πράγματα, απλά δεχτείτε το!- αγκάλιαζε υπέροχα το σώμα της και έδενε απίστευτα πάνω στο σμιλευτό της κωλαράκι!

Και δεν είναι ρε παιδί μου ότι τα πέταξε έχοντας με πλάτη, το έκανε μπροστά μου φόρα παρτίδα και είμαι σίγουρος ότι το έκανε επί τούτου, στην τελική δεν ήμουν και το gay φιλαράκι της! Αν αυτό δεν ήταν ερωτικό κάλεσμα, δεν ξέρω κι εγώ τι θα μπορούσε να είναι! Βέβαια, τιμώντας την κοτάρα μέσα μου, δεν το κούνησα ρούπι κάνοντας το αμίλητο και ακούνητο αγαλματάκι ενώ η Eileen πλατσούριζε μέσα στο νερό…

- “What are you waiting for?”

- “I’m trying really-really hard not to have a stroke!” της είπα προκαλώντας της ξανά το γέλιο.

- “Looking at the bright side, it would be for a noble reason!”

- ««Μπορούμε να κρατήσουμε μόνο το noble και ν’ αφήσουμε το έμφραγμα στην άκρη; Μετά την εμπειρία που είχα δεν ψήνομαι ιδιαίτερα, αλήθεια λέω, δε το κάνω για να στο παίξω ιστορία!» της είπα προκαλώντας νέα γέλια.

- “I don’t see any movement, what are you waiting for, you big pussy?”

- “Ouch, that hurt!”

- “If you make me come out I will hurt you even more!”

- «Αφού το θέτεις έτσι…» είπα, και μένοντας μόνο με το μποξεράκι, βούτηξα μέσα στο νερό. Εκάλη… νύχτα… κακή ιδέα, πολύ κακή ιδέα, θα ορκιζόμουν ότι το όργανό μου εξαφανίστηκε! «Να σου γαμήσω!» είπα με τα δόντια μου να κροταλίζουν. «Καλά, εσύ δεν κρυώνεις;»

- “I’m a fighting Irish and you’re a big pussy!”

Είναι να μη σου βγει τ’ όνομα…

- «Μια στο καρφί και μια στο πέταλο!» της είπα και την πλησίασα, και με το που την έφτασα της πέταξα νερό στα μούτρα!

- “Oh, you ‘re gonna pay for this big time!” μου δήλωσε και αρχίσαμε να πετάμε νερό ο ένας στον άλλον φωνάζοντας, γελώντας και τσιρίζοντας σα να ήμασταν πεντάχρονα, και όχι τίποτε άλλο αλλά κόντευε να ξημερώσει, πρέπει να ήταν περασμένες πέντε.

Σταματήσαμε να πάρουμε μερικές ανάσες και εκεί ήρθε προς τα μένα και με αγκάλιασε κολλώντας το στήθος της στο στέρνο μου και τυλίγοντας τα πόδια της στη μέση μου, το νερό επέτρεπε τέτοια ζογκλερικά.

- “Well, if that isn’t real happiness…” μου είπε πειρακτικά νιώθοντας τον ερεθισμό μου καθώς το όργανό μου ξέχασε τα κρύα και βγήκε από την κρυψώνα του.

- “Sorry, not sorry!”

Τα μάτια μου έκλεισαν μόνα τους πριν καν τα χείλη της αγγίξουν τα δικά μου. Όπως και στην παραλία, έτσι και τώρα, το φιλί χωρίς να χάνει τίποτα από τον ερωτισμό του ήταν και πάλι τρυφερό και γι’ ακόμα μία φορά έχασα κάθε αίσθηση του χρόνου. Τα στήθη της πίεζαν το στέρνο μου, κάνοντάς το όργανό μου να κοντέψει να σπάσει έτσι φυλακισμένο μέσα στο μποξεράκι. Χωρίς να φύγει από πάνω μου τραβήχτηκε απαλά σταματώντας το φιλί και με κοίταξε στα μάτια.

- “What?” με ρώτησε βλέποντάς με ξαφνικά να βάζω τα γέλια.

- “As we were kissing with you riding on me, I couldn’t help but notice that's literally the third time that you took me for a ride today !”

- “You own me big time, mister!” μου απάντησε στον ίδιο τόνο χτυπώντας μου παιχνιδιάρικα τη μύτη με το δάχτυλό της

- «Οι ωραίοι, έχουν χρέη και πληρώνουν με φιλιά!» της απάντησα τραγουδιστά.

- “Cringe!” μου απάντησε γελώντας με την καρδιά της.

- «Δεν ξέρω τι λες εσύ, αλλά εμένα δε μου αρέσει να χρωστάω!» της είπα και, παίρνοντας για πρώτη φορά στη βραδιά την πρωτοβουλία, την έσφιξα πάνω μου και τη φίλησα ενώ η ίδια απλά σταύρωσε τα χέρια της πίσω απ’ το σβέρκο μου.

- “Attaboy!” μου είπε χαμογελαστή όταν σταματήσαμε.

- «Πάμε έξω γιατί έχω αρχίσει να τον δαγκώνω πραγματικά;»

Όχι ότι εκείνη πήγαινε πίσω αν κρίνω από το πως είχε ανατριχιάσει και πως είχαν πετρώσει οι ρώγες της, και σίγουρα όχι από την τέχνη του φιλιού μου!

- «Ναι, πάμε!»

Βγήκαμε έξω και για ακόμα μία φορά δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της, ήταν πραγματικά σαν ζωντανό άγαλμα! Πήγα στο σπιτάκι του κήπου και έφερα δυο πετσέτες για να σκουπιστούμε, με την Eileen να τυλίγεται στη δική της σα μπουρέκι.

- «Θες να σου φέρω μια φόρμα για να μη βάζεις το τζιν; Έχεις πάνω-κάτω το ίδιο μπόι με τη Βασιλική, νομίζω πως θα σου κάνει μια χαρά!»

- «Ναι αμέ!»

- «Πάω! Μήπως θέλεις να σου φέρω και κανένα ελαφρύ φούτερ;»

- «Όχι-όχι, με τη μπλούζα θα είμαι ok!»

- «Θέλεις να… θέλεις να μου δώσεις το εσώρουχό σου να το βάλω να στεγνώσει; Δε νομίζω ότι θα χρειαστεί παραπάνω από μισή ώρα στο στεγνωτήριο, και πολύ λέω!»

- “Sure!” μου απάντησε και τυλιγμένη με την πετσέτα κατέβασε το κιλοτάκι της και μου το έδωσε δίχως ίχνος δισταγμού και περιττής ντροπής.

Το έβαλα στο στεγνωτήριο και με πολύ κόπο κατάφερα να κρατηθώ και να μη το τρίψω στη μούρη μου. Πείτε με ανόητο αλλά αν ήταν να κάνω κάτι τέτοιο, δεν ήθελα να το κάνω κρυφά από την Eileen. Αφού το έβαλα στο στεγνωτήριο πήγα στο δωμάτιο της Βασιλικής, πήρα μια από τις φόρμες της και επέστρεψα στον κήπο. Όταν γύρισα η Eileen είχε φορέσει τη μπλούζα της και ήταν τυλιγμένη από τη μέση και κάτω με την πετσέτα. Της έδωσα τη φόρμα και γύρισα την πλάτη μου για ν’ αλλάξει.

- “Ready!” είπε και με πολύ μεγάλη δυσκολία κατάφερα να μην καρφώσω το βλέμμα μου στο μπλουζάκι της καθώς οι πετρωμένες ρώγες της θαρρείς πως προσπαθούσαν να το τρυπήσουν. Κάθισα και παίρνοντας το κινητό στο χέρι μου άνοιξα το Spotify και το έβαλα να παίξει σε χαμηλή ένταση μουσική από τα ηχεία που είχα στο αίθριο.

- «Τι θα κάνεις απόψε;»

- “I will go out with my boyfriend” μου απάντησε και για λίγες στιγμές σκάλωσα και έβαλε τα γέλια με το ύφος δυσπιστίας και απορίας που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου. “It’s you, I'm talking about you, numbnuts!”

- «Μη μου τα κάνεις απότομα αυτά, θες να πάθω κι άλλο έμφραγμα;»

- “My bad! I figured that today’s events made crystal clear who my boyfriend is, you big buffoon!”

- «Το παραδέχομαι, ειδικά σ’ αυτά τα θέματα είμαι κλάψε με μάνα κλάψε με. Τι λες να κάνουμε απόψε; Δεν ξέρω αν προλαβαίνω…»

- “Listen here, sport!” μου είπε κόβοντάς με και πάλι στη μέση. “Ditch the project manager hat and step into your boyfriend shoes, pronto!”

- “Yes ma’am, I’ll do my best!”

- “You’d better, mister; or I'm gonna ride your ass so hard that you'll go crying to your momma and after explaining what happened, she's gonna ride your ass too! Did I make myself clear?”

- “When I said earlier, "I'm here for the ride," I didn't quite have that in mind!” της είπα κερδίζοντας και πάλι το υπέροχο γέλιο της, πραγματικά λάτρευα να την κάνω να γελάει, δεν υπήρχε ομορφότερο πράγμα από αυτό της το γέλιο.

Και ήταν ροντέο, πραγματικό ροντέο. Ούτε καν πέντε μέρες δεν την ήξερα καλά-καλά και πρόλαβα να δαγκώσω τη λαμαρίνα τόσο δυνατά που κροτάλισαν τα δόντια μου! Διαπέρασε όλες μου τις άμυνες σα να μην υπήρχαν, μ’ έκανε να κλείσω τα μάτια μου σε όλους μου τους φόβους και δισταγμούς και να αφεθώ να με παρασύρει το κύμα μη δίνοντας δεκάρα που θα με βγάλει. Ποιον; Εμένα; Έναν άνθρωπο επιφυλακτικό στα όρια της παράνοιας και που στα προσωπικά του μέχρι να κουνήσει το ένα πόδι βρωμούσε το άλλο!

- «Εντάξει, τι θέλεις να κάνουμε;»

- «Θέλω να σε πάω σε παραδοσιακή Ιρλανδέζικη μπυραρία, την James Joyce, την ξέρεις;»

- «Δε θα έλεγα ότι την ξέρω, πού είναι;»

- «Στο κέντρο, ανάμεσα σε Μοναστηράκι και Θησείο.»

- «Αμέ, γιατί όχι; Έχει καλή μπύρα, να φανταστώ;»

- «Βαρελίσια Guiness, nuff said!»

- «Ωραία, αγόρασα!»

- «Είναι κλασσική παμπ, έχει και φαγητό! Έχεις φάει ποτέ πίτα του βοσκού;»

- «Όχι, αλλά κάτι μου λέει ότι θα δοκιμάσω απόψε!»

- “Attaboy!”

Εκείνη τη στιγμή έκανε την εμφάνισή του -και μετά από πολλή ώρα- ο Cato Fong.

- «Μπα, τον βρήκες το δρόμο λεβέντη;» τον ρώτησα καθώς μας πλησίασε νωχελικά. Μ’ έγραψε στα παπάρια του, όπως πάντα, και μ’ ένα σάλτο βρέθηκε πάνω στην Eileen, και όχι τίποτε άλλο αλλά δε φορούσε και βρακί να λερώσει! Αφού έκανε τις καθιερωμένες του δυο-τρεις σβούρες μέχρι να βολευτεί, θρονιάστηκε και της έτριψε με τη μουσούδα του το χέρι της. «Καλή τύχη αν θες να σηκωθείς…»

- “I ‘ve no such intention!” απάντησε κολακευμένη από την προτίμηση που της έδειξε το κοπρόγατο και άρχισε να τον τρίβει κάνοντας τον λίγες στιγμές αργότερα να γουργουρίζει σα χαλασμένο τρακτέρ. “He is really big!”

- «Αν είναι λέει; Εννιά κιλά και κάτι, και είναι κοπρόγατος, δεν είναι κανένα Maine Coon ή Νορβηγικού δάσους για να δικαιολογείται αυτό το μέγεθος!»

- «Πόσο καιρό τον έχεις;»

- «Τον βρήκα να ψυχορραγεί σε ένα πεζοδρόμιο πριν ενάμιση περίπου χρόνο. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 30-40 ημερών, χωρούσε στη χούφτα μου. Ήταν σκελετωμένος και αδύναμος και δεν μου έκανε καρδιά να τον αφήσω να πεθάνει αβοήθητος, τον μάζεψα και τον πήγα στον πρώτο κτηνίατρο που βρήκα στο δρόμο. Με ρώτησε αν θα τον κρατήσω και του είπα ότι δεν έχω ιδέα από γάτες. Τον τάισε, του έδωσε αντιβίωση, μου είπε τι τροφές και τι χάπια έπρεπε να του πάρω, αλλά μου είπε και να είμαι προετοιμασμένος για το ενδεχόμενο να μην επιβιώσει. Και είδες; Όχι απλά επιβίωσε, έγινε και το υπέροχο μαύρο θηρίο που βλέπεις.»

- «Είναι κούκλος!»

- «Ξέρεις ποιο είναι το αστείο; Ποτέ μου δε συμπαθούσα ιδιαίτερα τις γάτες και αποδείχτηκε ότι όλα αυτά τα χρόνια απλά δεν ήξερα τι έχανα! Δε είχα την παραμικρή ιδέα πόσο τρυφερά, πόσο επικοινωνιακά, πόσο χαδιάρικα και παιχνιδιάρικα, πόσο υπέροχα βλαμμένα ζώα είναι οι γάτες. Καμία σχέση με τα σκυλιά, στην πραγματικότητα δεν υιοθετείς εσύ τη γάτα, η γάτα υιοθετεί εσένα. Δεν μένεις σπίτι σου, μένεις σπίτι της και σου κάνει τη χάρη να ανέχεται την παρουσία σου!»

- «Αν και δεν είχα ποτέ μου την τύχη να ζήσω με κάποια γάτα είναι από τ’ αγαπημένα μου ζώα!» μου απάντησε συνεχίζοντας να χαϊδεύει τον Cato Fong που γουργούριζε σα να μην υπάρχει αύριο. «Ξέρεις, δεν είναι τυχαία τραγούδια σαν το “wanna be your dog” ή το “Senorita”. Μπορεί πια να ανατριχιάζω και μόνο στην ανάμνηση αλλά κι εγώ, όπως σου είπα, δεν ήμουν καλύτερη με τον Nigel…»

- «Γίνεσαι σκληρή με τον εαυτό σου, δεκαοχτώ χρονών κοριτσόπουλο ήσουν. Αν δεν κάνεις τα όποια λάθη σου σ’ αυτή την ηλικία, πότε θα τα κάνεις;»

- «Αυτό που έκανα ήταν ανεπίτρεπτο, George, καταπίεζα τον εαυτό μου. Εγώ δεν είμαι σαν την Abi που ένιωθε άνετα μόνο όταν είχε κάποιαν να την εξουσιάζει, ακριβώς το αντίθετο. Απλά… ο Nigel μου είχε πάρει τα μυαλά και τον… τον άφηνα να με κάνει ό,τι θέλει γιατί φοβόμουν μην τον χάσω. Αυτό το “my way or the highway” τόσα χρόνια μετά και ακόμα με στοιχειώνει και με στοιχειώνει γιατί ήταν δική μου επιλογή. Ήξερα ότι δεν είμαι έτσι αλλά… δεν ξέρω… τον άφησα να με πείσει ότι ήμουν αυτό που εκείνος επιθυμούσε. George, γέμισέ μου το ποτήρι, σε παρακαλώ…»

- «Ναι, αμέσως!» της είπα και γέμισα τα ποτήρια και των δυο μας. «Eileen… δεν χρειάζεται να μου τα πεις αυτά αν δεν νιώθεις άνετα…»

- «Δεν θα το έκανα αν δεν ένιωθα άνετα… και άλλωστε τόσα μου έχεις πει κι εσύ!»

- «Δεν είναι tit-for-tat, στο είπα και προχθές!»

- «Ναι, το ξέρω… Θα το θέσω διαφορετικά, γιατί μου είπες όσα μου έχεις πει;»

- «Δεν ξέρω… υποθέτω ότι ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου, και με ποιον να συζητούσα τέτοια πράγματα; Γιατί εσένα; Η ίδια απάντηση, δεν ξέρω… απλά μου βγάζεις κάτι ζεστό και ειλικρινές. Και γιατί… γιατί κατά κάποιο τρόπο μοιάζεις με τον Cato Fong… δεν μπορώ να το προσδιορίσω αλλά ώρες-ώρες όταν σε παρατηρώ δεν βλέπω απέναντί μου την όμορφη κοκκινομάλλα με το κουκλίστικο πρόσωπο αλλά μια γάτα με ανθρώπινη μορφή. Παιχνιδιάρα, τρυφερή, αλλά αν χρειαστεί θα κατεβάσεις τα μάγουλα του άλλου! Θυμάσαι τις λέξεις που σου είπα; Γητειά και σαγήνη, δεν τις επέλεξα τυχαία!»

- “Cat! I like that!” μου είπε χαμογελώντας. Πήρε το ποτήρι στο χέρι της, και χωρίς να σταματήσει με το άλλο να χαϊδεύει τον Cato Fong, ήπιε μια μικρή γουλιά, απολαμβάνοντας την αίσθηση. «Δεν είναι tit-for-tat, George, πες το προαίσθημα, πες το διαίσθηση, αλλά μου βγάζεις μια θετική αύρα, και δεν έχω συναντήσει και πολλούς να το κάνουν…»

- «Χαίρομαι που τ’ ακούω!»

- «Για να συνεχίσω από εκεί που είχα μείνει, με είχε πείσει ότι είμαι κάτι που δεν ήμουν, κάτι που δεν ήταν παρά προβολή των δικών του επιθυμιών. Ήταν μεγάλος, πάνω από πενήντα, και δεν ξέρω… κάπως κατάφερε να με πείσει ότι είμαι σκλάβα.»

- «Τι πράγμα;» την ρώτησα μην πιστεύοντας στ’ αφτιά μου.

- «Σκλάβα… όχι βέβαια με την κλασσική έννοια!»

- «Έχει κι άλλη έννοια;» την ρώτησα απορημένος.

- «Φυσικά, την BDSM-ική!»

- «BDSM; Λουριά, δέρματα, μαστίγια και τα ρέστα;» τη ρώτησα, σάμπως ήξερα ή με είχε απασχολήσει και ποτέ;

- «Όχι ακριβώς» μου είπε χαμογελώντας αδιόρατα.

- «Να σου πω την αλήθεια δεν έχω ιδέα, έχω ακούσει την λέξη αλλά δε με απασχόλησε ποτέ στη ζωή μου, δεν έχω τέτοια kinks!»

- «Δεν είναι kink, για κάποιους είναι τρόπος ζωής!»

- «Συγνώμη, δεν ήθελα να σε προσβάλλω… σου είπα, δεν γνωρίζω!»

- “No worries, I don’t get offended that easy, besides it’s not my way of life. However, naming it kink is oversimplification and frankly derogating for the people engaging and living this way!”

- “And what’s your way of life?”

- “Spicy!” μου είπε κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι!

- “May you live in interesting times and meet interesting people! Both check!” της απάντησα, κερδίζοντας και πάλι το χαμόγελό της.

Ξαφνικά ο Cato Fong έριξε ένα πήδο και κατέβηκε από την Eileen και πήρε στάση επιφυλακής.

- «Τι έπαθε αυτός;»

- «Κάτι θα είδε, θα άκουσε ή θα μύρισε» της είπα και πράγματι, λίγες στιγμές αργότερα άρχισε να γαυγίζει και ο Τζέθρο. Ο Cato πήγε τρέχοντας προς την μάντρα και δίνοντας ένα σάλτο σκαρφάλωσε πάνω της και πήγε να βρει τον κολλητό του.

- “Since you accused me that I’m like Cato…” μου είπε και σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου και κάθισε πάνω μου με πρόσωπο προς τα μένα!

- “Oh boy!” είπα ενθουσιασμένος και έγειρε πάνω μου και με φίλησε.

Αυτή τη φορά δεν ήταν σαν τις δύο τελευταίες, ήταν σαν τις δύο πρώτες, το φιλί της ήταν άγριο και επιθετικό. Με κρατούσε με τα δυο της χέρια από το πιγούνι και η γλώσσα της δεν έμεινε στην άκρη των χειλιών της, μπήκε μέσα στο στόμα μου, και, όπως και τις πρώτες φορές, της παραδόθηκα αμαχητί. Άρχισα να τη χαϊδεύω στην πλάτη και πέρασα το χέρι μου μέσα από τη μπλούζα της, λίγο παραπάνω από το ύψος της μέσης. Παίρνοντας θάρρος από την αντίδρασή της, σήκωσα το μπλουζάκι, και η Eileen έκανε πίσω και σήκωσε τα χέρια της για να με βοηθήσει να της το βγάλω.

Με πολύ μεγάλη δυσκολία κατάφερα να μην ξεροκαταπιώ βλέποντας πάλι τα στήθη της, ήθελα να τα χουφτώσω και να τα γλείψω, αλλά παρά το ότι ούτε καν μερικές στιγμές νωρίτερα είχα βρει το θάρρος να της σηκώσω τη μπλούζα, κώλωσα και πάλι. Ή είμαστε κότες λυράτες ή δεν είμαστε! Και τότε μου ήρθε ξανά το “Come on, you sons of bitches, do you want to live forever?” Διστακτικά, έφερα το δεξί μου χέρι αρχικά στο πλάι και στη συνέχεια απαλά πάνω στο δεξί της στήθος. Η ένταση του φιλιού, που δε μειώθηκε, μου έδωσε το σημάδι ότι μπορούσα να προχωρήσω.

Τα στήθη της ήταν σαν πέτρα, γεμάτα και στητά, και η αίσθηση στην παλάμη μου… πέραν πάσης περιγραφής. Η ανάσα της έγινε λίγο πιο κοφτή, σταμάτησε το φιλί και ανασηκώθηκε πάνω μου, φέρνοντας τα στήθη της στο πρόσωπό μου. Ok, τό 'χω! Έσκυψα μπροστά και έφερα τα χείλη μου πάνω στη ρόγα του δεξιού της στήθους ενώ της μάλαζα απαλά το αριστερό. Την έγλειψα και μετά την πήρα ανάλαφρα στα χείλη μου και όπως άρχισα να την πιπιλάω της ξέφυγε ένας ηδονικός στεναγμός.

- «Πάμε μέσα;» με ρώτησε σταματώντας με για λίγο, και προς στιγμή πήγα να την ρωτήσω αν είναι σίγουρη, αλλά με τον τρόπο που με κοίταξε αποφάσισα to forever hold my peace, που λένε και οι Αμερικάνοι.

- «Πάμε» της απάντησα και σηκωθήκαμε και την οδήγησα προς το δωμάτιό μου και να δω τι σκατά θα έκανα που δεν είχα προφυλακτικά! Σάμπως και φανταζόμουν πως θα συμβεί κάτι τέτοιο;

Ξαπλώσαμε στο κρεββάτι και γερμένοι στο πλάι αρχίσαμε να φιλιόμαστε και πάλι. Τη χούφτωσα ξανά στο στήθος αλλά η Eileen δε χάριζε κάστανα· χωρίς χρονοτριβή με χούφτωσε κι εκείνη περνώντας το χέρι της μέσα απ’ το σορτσάκι μου και αυτή τη φορά ήμουν εγώ αυτός που αναστέναξε! 

Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Το σύμπαν έχει χιούμορ! Στον κήπο είχα βάλει να παίζει μουσική από το Spotify του κινητού με έξοδο στα ηχεία του κήπου, αλλά με το που ανεβήκαμε στο δωμάτιο, συνδέθηκε αυτόματα στα πάνω ηχεία και φυσικά συνέχιζε να παίζει μουσική, και το τραγούδι που έπαιζε εκείνη τη στιγμή, ειδικά στη στροφή που ήταν, δεν μπορούσε να ταιριάξει περισσότερο με το παιχνίδι του χεριού της στ’ όργανό μου!

Mister mojo risin', mister mojo risin'

Mister mojo risin', mister mojo risin'

Got to keep on risin'

Mister mojo risin', mister mojo risin'

Mojo risin', gotta mojo risin'

Mister mojo risin', gotta keep on risin'

Risin', risin'

Gone risin', risin'

Mojo Risin’ δε θα πει τίποτα! Η Eileen μου είχε κατεβάσει το μποξεράκι και μου τον έπαιζε κανονικά και με το νόμο και αποφάσισα να κάνω κάτι για να το ανταποδώσω, και αν μη τι άλλο για να μην την κάνω και χάλια! Δεν ήταν μόνο η εξαιρετική της τέχνη, την τελευταία εβδομάδα τον άγγιζα μόνο για κατούρημα και όπως είναι αντιληπτό δεν άντεχα και πολλά-πολλά! Πέρασα το χέρι μου κάτω από τη φόρμα της και το έφερα ανάμεσα στα πόδια της. Ξυρισμένη εκτός από μια κοντή φούντα, τσεκ! Υγρή, τσεκ! Την έβαλα να ξαπλώσει ανάσκελα και ξεκινώντας από το στήθος της, άρχισα να τη φιλάω και να τη γλείφω χαμηλώνοντας όλο και περισσότερο, μέχρι που έφτασα στο ύψος της φόρμας.

Έκανα να την κατεβάσω και εκείνη ανασήκωσε τη λεκάνη της για να με βοηθήσει να της την βγάλω τελείως. Κατέβηκα χαμηλά φιλώντας την απαλά και πρόσεξα πως φούντα της ήταν και αυτή κόκκινη! Τι περίμενες ρε μεγάλε, μωβ φτερά; Κοντή και περιποιημένη, ήταν πραγματικά υπέροχη! Όσο για το κυρίως πιάτο… σας το ορκίζομαι, δεν έχω δει πιο όμορφο, πιο ζουμερό, πιο καλοσχηματισμένο μουνάκι στη ζωή μου!

Σχεδόν όρμισα πάνω του, εναλλάσσοντας το παιχνίδι της γλώσσας μου, πότε στην κλειτορίδα και πότε στα χείλη της, και τολμώ να πω ότι την έκανα πύραυλο! Οι αναστεναγμοί της άρχισαν να γίνονται βογγητά, πνιχτά στην αρχή, πιο φασαριόζικα στη συνέχεια! Μύριζε υπέροχα και τη γεύση της θα την ζήλευε και ο καλύτερος ζαχαροπλάστης! Γενικά η αιδοιολειχία μου αρέσει πολύ, και έχω να το παινευτώ πως όλες μου οι παρτενέρ μου έλεγαν ότι είμαι πολύ καλός, αλλά με μουνάκι σαν το δικό της, έδωσα πραγματικό ρεσιτάλ!

Πότε έγλειφα, πότε πιπιλούσα και πότε δάγκωνα απαλά την κλειτορίδα της, πότε έγλειφα τα χείλη της και πότε έκανα εναλλαγές δακτύλων και γλώσσας μέσα της, πραγματικά την είχα κάνει πύραυλο! Το κορμάκι της έτρεμε και τεντώνονταν σαν τόξο, τα βογγητά της είχαν γίνει ηδονικοί λυγμοί, οι ανάσες της έβγαιναν με δυσκολία, λες και είχε ξεχάσει πως να εκπνέει, κι εγώ εκεί, συνέχιζα να λατρεύω το κέντρο της θηλυκότητάς της, θέλοντας αυτές οι στιγμές να μην τελειώσουν ποτέ!

Και εκεί πήρα την ανταμοιβή μου, με κράτησε ακίνητο από τα μαλλιά -μου τα ξερίζωσε σχεδόν!- και με έκανε …λούτσα, καθώς βγάζοντας ένα τελευταίο δυνατό βογγητό με πιτσίλησε κανονικά και με το νόμο! Συνεχίζοντας να με κρατάει από τα μαλλιά, μου κόλλησε το κεφάλι πάνω της, και σιγά μην το χάσει ο Τσόρι! Ρούφηξα αχόρταγα το νέκταρ της, και μπορεί να μην είμαι ο Σπαλιάρας, αλλά δεν ήταν δα και το πρώτο μου ροντέο!

Σηκώθηκα και ξάπλωσα δίπλα της ενώ η Eileen κοίταγε το υπερπέραν, κάνοντας την καρδιά μου να χοροπηδήσει! Boy, did I deliver! Ήμουν κι εγώ καυλωμένος τέρμα αλλά δε μ’ ένοιαζε καθόλου, αυτή τη στιγμή το μόνο πράγμα που μέτραγε ήταν το απλανές της βλέμμα, η ατράνταχτη απόδειξη του πόσο είχε απολαύσει αυτό που της είχα προσφέρει. Κούνησε το κεφάλι της, σα να προσπαθούσε να συνέλθει, και γύρισε κι εκείνη στο πλάι, με το απλανές χαμόγελο ακόμα να μην έχει σβήσει από το πρόσωπό της.

- “Oh my God! Oh my God!!!” μου είπε απλά.

- «Χάλια, ε;»

- “One of the best fucking muff divings I 've ever had, I shit you not!”

- “Well, you took me for a ride, I took you for a ride” την πείραξα, και, αν και ήταν η πρώτη φορά που άκουσα τον όρο, δεν ήθελε και πολύ μυαλό να καταλάβω τι σημαίνει.

- «Μιας και λες για καβάλημα…» μου είπε και το χέρι της επέστρεψε και πάλι στο όργανό μου.

- «Πίστεψέ με, δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο που θα ‘θελα αυτή τη στιγμή αλλά υπάρχουν τεχνικές δυσκολίες!»

- «Τι είδους τεχνικές δυσκολίες; Μια χαρά τον βλέπω να ανταποκρίνεται!»

- «Δεν έχω προφυλακτικά! Πού… πού να το φανταστώ;»

- «Γι’ αυτό σκας; Έχω εγώ!» μου είπε και κατέβηκε κάτω στο σαλόνι όπου είχε αφήσει το τσαντάκι της. «Ορίστε!» είπε επιστρέφοντας, και μου έδωσε ένα κουτί προφυλακτικά. Με γεύση! Φράουλα!

- «Μ’ αρέσεις γιατί είσαι μερακλού!»

- “Oh, that? Sometimes sucking really sucks!” μου είπε κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.

- «Γι’ αυτό τα έχεις;»

- «Και γι’ αυτό!» μου δήλωσε πονηρά και κατέβηκε προς τα κάτω. «Δοκιμή πρώτα!» μου δήλωσε και τον πήρε στο στόμα της και ένιωσα τα χείλη της ν' αγκαλιάζουν απαλά το όργανό μου.

Oh my gods! Είχα ξεχάσει από πότε είχαν να μου κάνουν καλή πίπα, οι δυο τελευταίες μου σχέσεις δεν το είχαν με τίποτα σ’ αυτό τον τομέα, και, εδώ που τα λέμε, συνήθως προτιμώ να γλείφω εγώ παρά να με γλείφουν. Η Eileen ωστόσο έδινε ρέστα, το κορίτσι είναι αστέρι, όχι μαλακίες, μπορούσε να με πάρει όλο μέσα στο στόμα της και δεν μου τον λες μικρό και τριανταφυλλένιο!

- “Nope, we 're good, main dish only!” μου δήλωσε σταματώντας για λίγο και με ξαναπήρε βαθιά στο στόμα της, οπότε ναι, της άρεσε η γεύση μου!

- «Αν συνεχίζεις έτσι δε θα έχει main dish και όχι τίποτε άλλο αλλά δεν ξέρω τις απόψεις σου για το σιρόπι!»

- «Some other time!» μου υποσχέθηκε και μου ζήτησε να της δώσω το κουτί με τα προφυλακτικά. Έβγαλε ένα από μέσα και, αφού μου το φόρεσε με απίστευτη τέχνη, ήρθε και κάθισε πάνω μου.

- “As my boyfriend says, you take me for a ride, I take you for a ride!”

- “Lucky bastard!” πρόλαβα να πω πριν αρχίσει να χορεύει πάνω μου, να χορεύει όμως, όχι μαλακίες!

Και, ακόμα καλύτερα, είχα τις απίστευτες βυζάρες της μπροστά μου, ελεύθερες για χούφτωμα και ζούληγμα, και για μαλάκες ψάχνετε; Μ’ εκείνη να κουνιέται πότε πάνω-κάτω και πότε μπρος-πίσω, την γράπωσα από τα στήθη και του έδωσα και κατάλαβε. Στην αρχή απλά τα χάιδευα αλλά κάποια στιγμή δεν άντεξα, τα ζούπισα μέσα στις παλάμες μου πιάνοντας γραμμή με Βαλχάλα!

Και σάμπως ήμουν και ο μόνος; Αλλά θα μου πεις αν δεν έπιανε γραμμή με Βαλχάλα η κοκκινομάλλα Βαλκυρία μου, ποια θα το έκανε; Όπως είχα διαπιστώσει και από την κατάδυσή μου στα χαμηλά της, δεν ήταν ιδιαίτερα φωνακλού, τα πνιχτά βογγητά της ωστόσο ήταν από μόνα τους μελωδία, όσο για μένα, απορούσα που κρατιόμουν ακόμα!

- “Harder!” φώναξε κάποια στιγμή ζητώντας μου να τη ζουπίσω ακόμα πιο δυνατά! Μωρέ αυτό που είπα έγινε, της έδωσα και κατάλαβε! Έτσι όπως είχα αρχίσει και του λόγου μου να την ακούω νιώθοντας το τέλος να έρχεται ποδοβολώντας, δαχτυλιές της άφησα, μη σας πω και λίγα έκανα, αν κρίνω από τα μπινελίκια τύπου “Harder, harder you fucking cunt!” που άκουσα.

Και η Eileen μπορεί να μην ακουγόταν αλλά εγώ ακούστηκα, και παρόλο που έδειξα χαρακτήρα και κατόρθωσα να κρατηθώ για πάνω από δέκα λεπτά, όταν ήρθε το τέλος ήταν τόσο έντονο που προς στιγμή νόμιζα ότι θα της μείνω στα χέρια, και τι καλά που θα πήγαινε αυτό! Από την άλλη είχα υποσχεθεί στο κορίτσι μου ότι θα πάμε μαζί στην Ιρλανδέζικη pub και όπως έχω πει, είμαι από αυτούς που το λόγο τους τον κρατάνε!

Και μπράβο μου!

Μέρος 7ᵒ - Fifteen minutes of fame

Μετά απ' όλα όσα έγιναν πριν λίγη ώρα, ούτε λόγος να την πάω σπίτι της! Ευτυχώς που είχα ανοιχτό το air-condition γιατί όπως με άρπαξε στην αγκαλιά της για να κοιμηθούμε θα βγάζαμε τη μπέμπελη, ειδικά όταν αποφάσισε να μας κάνει την τιμή και το κοπρόγατο! Κρίνοντας από τις ανάσες της, η Eileen θα πρέπει να ήταν στο τρίτο όνειρο αλλά, παρόλο ότι κόντευε να πάει έξι, δε μ’ έπαιρνε ο ύπνος. Ομολογώ βέβαια ότι ήταν για καλό… δηλαδή τι καλό, για εξαιρετικό λόγο! Από το απόγευμα και μετά η μέρα ήταν γεμάτη συγκινήσεις, με τη μία να διαδέχεται στα καπάκια την άλλη!

Η αγωνία για το παιχνίδι. Το λυτρωτικό φινάλε. Το απροσδόκητο φιλί που μου έδωσε. Η βόλτα μας στα νότια. Η λυτρωτική άφεσή μου στα χέρια της. Η βόλτα με την κόκκινη δαιμόνισσα. Το ποτό μας στον κήπο βγάζοντας τα εσώψυχά μας. Το μπάνιο μας σχεδόν γυμνοί στην πισίνα! Η …ανακοίνωση ότι είμαι δικός της και η απίστευτη χαρά και ανακούφιση που ένιωσα. Το σεξ που κάναμε. Τι να πιάσεις και τι ν’ αφήσεις!

It’s a new dawn

It’s a new day

It’s a new life

For me

…And I’m feeling good

Ο μόνος μου φόβος ήταν τι θα έκανε το σύμπαν για να κρατήσει τις ισορροπίες, είχε τρομάξει το μάτι μου με δαύτο, οι δυσάρεστες εκπλήξεις που μου σάρωνε ήταν πάντα επικές! Γιατί, μεταξύ μας, καλό και όμορφο και γεμάτο συγκινήσεις το κύμα, αλλά αν σε τραβήξει μέσα ή σε πετάξει σε τίποτα βράχια, φασκελοκουκούλωστα και να ζήσουμε να τον θυμόμαστε τον Κίτσο τον λεβέντη, τον καραμπουζουκλή…

- «Άσε το κορίτσι ήσυχο βρε παπάρα!» μάλωσα τον Cato Fong που τον έπιασαν οι καυλάντες του και άρχισε να κάνει πατουσάκια στην Eileen, και όχι τίποτε άλλο αλλά ήμασταν και τσίτσιδοι! Καλά, είτε η Eileen είχε πέσει σε καταληψία, είτε ο Cato Fong δε χρησιμοποιούσε νύχια πάνω της, δεν εξηγείται αλλιώς! Φυσικά, και όπως πάντα, μ’ έγραψε στα μαύρα του τα παπάρια και συνέχισε να της κάνει μασάζ. Όταν με τα πολλά αποφάσισε ότι αρκετά για σήμερα, ήρθε και ξάπλωσε στο μαξιλάρι μου, κολλώντας τον κώλο του στη μούρη μου, π’ ανάθεμά τον!

- «Νιαρ» μου έκανε εννοώντας «γουστάρεις τίποτα φίλε;»

- «Αν κάνεις ότι μου τραβάς κανένα κλανίδι θα σ’ αφισοκολλήσω, μούλε!» τον απείλησα και έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να κοιμηθώ!

Όταν τα άνοιξα ξανά είχε πάει 11:30, ο Cato την είχε κοπανίσει ενώ η Eileen συνέχιζε ακόμα τις ανηφόρες. Δεν είχα κοιμηθεί ούτε καν πεντάωρο αλλά εδώ και λίγα χρόνια δε μπορούσα να κοιμηθώ και πολύ παραπάνω. Μη θέλοντας να την ενοχλήσω σηκώθηκα προσεκτικά και αφού έκανα την πρωινή μου τουαλέτα και έπλυνα και δοντάκια, πήγα στην κουζίνα για να φτιάξω καφέ. Ανέβηκα στη βεράντα του δευτέρου για να πιώ τον καφέ μου και κοιτάζοντας τον κήπο των γειτόνων, είδα τον Cato ξαπλωμένο δίπλα στον Τζέθρο ενώ η Michelle καθόταν στο τραπεζάκι και κάτι έγραφε ή ζωγράφιζε.

Οι γείτονες μου ήταν Γάλλοι και δεν ήταν ιδιαίτερα γατόφιλοι, αλλά έλα που ο Cato Fong ερωτεύτηκε την πιτσιρίκα, οπότε μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς; Η Francine, η μητέρα της Michelle, βγήκε στον κήπο να πει κάτι στη μικρή και ο Τζέθρο έδωσε ένα σάλτο και πετάχτηκε να πάει να της κάνει χαρές ενώ το δικό μου το ρεμάλι δεν καταδέχτηκε να της ρίξει ούτε μια δεύτερη ματιά.

- «Μαμά, φέρε λιχουδιά και για τον Cato» απαίτησε η μικρή. Τι να κάνουν οι άνθρωποι, γάτο δεν είχαν, γάτο απέκτησαν, οπότε αφού με συμβουλεύτηκαν τι να πάρουν, είχαν πάντα μια πρόχειρη λιχουδιά και για τον κόπρο.

- «Πρώτα θα πιείς την πορτοκαλάδα σου!» της είπε τρυφερά.

- «Θα την πιώ!» είπε η μικρή και πήρε το ποτήρι στο χέρι και το κατέβασε μονοκοπανιά! «Λιχουδιές φέρε!»

Η μητέρα της μπήκε μέσα και επέστρεψε με δυο λιχουδιές, μια για τον Τζέθρο και μια για το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη, και τις έδωσε στη Michelle. Ο Τζέθρο, που είναι ένα τεράστιο -εβδομήντα κιλά μου είχαν πει- και πολύ εκφοβιστικό στην όψη ροτβάιλερ, πήρε το μεζέ πολύ προσεκτικά από τα χέρια της μικρής αλλά ο άλλος ο ρέμπελος δεν κουνήθηκε καν, πήγε η μικρή και του το έδωσε στο στόμα, κατάλαβες ο αχαΐρευτος;

Χαμογελώντας, και με το tablet ανά χείρας, ξεκίνησα να χαζεύω τ’ αθλητικά, και φυσικά μπήκα και στα γαυροφόρουμς για να πάρω μάτι, schadenfreude το λένε οι φίλοι μας οι Γερμανοί. Μετά θυμήθηκα ότι είχα και μια κόρη η οποία με είχε εξίσου γραμμένο με το κοπρόγατο, και την πήρα τηλέφωνο για να της γκρινιάξω, έτσι, για να πάει καλά η μέρα!

- «Καλημέρα πρωταθλητή!»

- «Πού είσαι εσύ μωρή αχάριστη κόρη;»

- «Άρχισες την γκρίνια πρωινιάτικα;»

- «Τι πρωινιάτικα βρε ανεπρόκοπο πλάσμα, δώδεκα κοντεύει να πάει!»

- «Ναι, και; Έχω να βγω να μοιράσω το γάλα;»

- «Ορίστε, μου πουλάει και πνεύμα! Κάνε παιδί να δεις καλό!»

- «Ας έβλεπες τηλεόραση!» μου είπε το τρολ!

Μωρέ το πρόβλημα δεν ήταν ότι δεν έβλεπα τηλεόραση, το πρόβλημα ήταν *ακριβώς* ότι έβλεπα τηλεόραση ενώ η μάνα της έβγαζε τα μάτια της με τον αδερφό μου …

- «Δεν είχε τίποτα καλό εκείνη τη μέρα και ιδού τα ολέθρια αποτελέσματα δεκαεπτά σχεδόν χρόνια μετά!»

- «Άσε τη γκρίνια και λέγε, πώς περάσατε στο γήπεδο;» με ρώτησε και εκείνη τη στιγμή δεν έδωσα σημασία στον πληθυντικό.

- «Τι να πω… Της κακομοίρας έγινε, αν και το τέλος ήταν για εμφράγματα!»

- «Εσύ τι να πεις; *Εγώ* τι να πω που το έβλεπα από την καφετέρια!»

- «Ας πρόσεχες!»

- «Έχεις τίποτε άλλο να μου αναφέρεις, μεσιέ;»

- «Δεν αντελήφθην το πνεύμα σας, μαμαζέλ»

- «Την κατάφερες τη μικρούλα τελικά, γερομπισμπίκη;»

- «Βασιλική, για συμμαζέψου!» της είπα αυστηρά.

- «Εγώ να συμμαζευτώ; Καλά, θα σε δείρω όταν γυρίσω σπίτι αλλά ένα μόνο σου λέω, γίνατε διάσημοι και οι δυο σας!»

- «Τι λες μωρέ;»

- «Για το show λέω, αυτό που δώσατε με τη συνάδελφό σου σε ζωντανή σύνδεση και μπροστά σε όλο το πανελλήνιο! Εκεί, λίγο μετά το τέλος του παιχνιδιού!» μου είπε και μου έκοψε τα γόνατα ενώ εκείνη έβαλε τα γέλια! «Έπρεπε να δεις τη μαμά, πρέπει ν’ άλλαξε πάνω από δέκα χρώματα! Μη μου αγχώνεσαι μπαμπουίνε μου, στο είπα, δε σε μεγάλωσα για να μου γίνεις καλόγερος, το ξύλο σου θα το φας που μου έκρυψες το ευτυχές γεγονός, κατά τα άλλα έχεις τις ολόθερμες ευχές μου! Δε μου λες τώρα, τι δώρο θα κάνεις στο καμάρι σου για τα γενέθλιά του την άλλη εβδομάδα;»

- «Ενσωματωμένο GPS για να βλέπω που γυρίζεις, σ’ έχει φοβηθεί το μάτι μου!»

- «Χα χα χα, γελάσαμε βρε παιδιά!» μου απάντησε ειρωνικά.

- «Πώς τα περάσατε χθες; Πήγατε για rafting;» τη ρώτησα προσπαθώντας απελπισμένα ν’ αλλάξω συζήτηση.

- «Πότε να προλάβουμε να πάμε ρε μπαμπά, αργά το απόγευμα φτάσαμε! Σήμερα θα πάμε, σε λίγο ξεκινάμε για την ακρίβεια!»

- «Να περάσετε όμορφα και να προσέχεις!»

- «Εγώ να προσέχω; Εσύ να προσέχεις με τις μικρούλες γιατί είσαι και μιας άλφα ηλικίας! Λοιπόν, με φωνάζουν, σε κλείνω!»

- «Να με πάρεις το απόγευμα όταν γυρίσετε, δεν είμαι να πάθω και τρίτο έμφραγμα»

- «Τρίτο;;; Γιατί, πότε έπαθες δεύτερο;;;»

- «Πριν δυο λεπτά!» της είπα κάνοντάς τη να βάλει τα γέλια.

- «Θα σε πάρω, φοβιτσιάρη! Φιλάκια! Σμουτς σμουτς σμουτς!»

- «Φιλάκια μωρό μου!» της είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.

Ωραία… The cat was out of the bug! Άκου να μας πάρει η κάμερα, δηλαδή πόσο γκαντέμης; Μεταξύ μας, πάντως, με αυτό που μου είπε για τη μάνα της, που από μεταφορική σουπιά έγινε και κυριολεκτική, μου έφτιαξε λίγο τη διάθεση. Τέλος πάντων, λύσαμε το άγχος του πως θα της το φέρω για την Eileen και πιάσαμε το άγχος του πώς θα τα πάνε μεταξύ τους. Πήρα το tablet και πήγα στο forum των οπαδών του Παναθηναϊκού να δω μήπως είχε βάλει κανείς links για το κατέβασμα του παιχνιδιού, και bingo!, κάποιος χριστιανός το είχε ανεβάσει! Το άνοιξα on-line, ενώ ταυτόχρονα το έβαζα να κατεβαίνει, και πήγα καρφί στη λήξη του παιχνιδιού, γούστο θα είχε να μ’ έχει ψαρέψει το νιάνιαρο και να κατάπια το δόλωμα αμάσητο σα τον χάνο! Όταν λέω πως η κόρη μου είναι πιο έξυπνη και από ένα λόχο μαθηματικών δεν αστειεύομαι!

Ναι, τελικά δεν ήταν τόσο ραδιούργα όσο είχα φοβηθεί, λίγο μετά το τέλος του παιχνιδιού είδα, όπως και το υπόλοιπο πανελλήνιο, την Eileen να μ’ έχει σβερκώσει και να με φιλάει σα να μην υπάρχει αύριο και σα να μην έφτανε αυτό, ο μαλάκας ο cameraman ζούμαρε και πάνω μας! Καλά πήγε αυτό… Τέλος πάντων, πέρα από το ταράκουλο που το έμαθε η κόρη μου μ’ αυτό τον τρόπο, δεν έγινε και τίποτα τραγικό, στην τελική μεγάλα παιδάκια ήμασταν. Βέβαια δεν είχα ιδέα πως θα το έπαιρνε η …συμπρωταγωνίστρια, αλλά υποθέτω πως θα το μαθαίναμε σε λίγη ώρα.

Εκεί μου ήρθε ακόμα μια ιδέα· για να τη γλυκάνω και λίγο, πριν της το μπουμπουνίσω, να την ξυπνήσω σερβίροντάς της στο κρεββάτι ιρλανδέζικο πρωινό! Κοίταξα στα γρήγορα να βρω συνταγές και βλέποντας τα υλικά που χρειαζόντουσαν στην αρχή απογοητεύτηκα λίγο. Φασόλια πες βρίσκεις, πού στο καλό θα έβρισκα blood pudding ή ιρλανδέζικο ψωμί σόδας; Δεν παραιτήθηκα ωστόσο, θα της έφτιαχνα πρωινό έστω και με μερικές τροποποιήσεις σε σχέση με το παραδοσιακό, απλό λουκάνικο αντί blood pudding, ψωμί του τοστ αντί σόδας, και χωρίς φασόλια, μα πώς στο διάολο μπορούν και τρώνε φασόλια πρωινιάτικα;

Ξεκίνησα με τα υλικά που είχα, χοντροκομμένες φέτες bacon τις οποίες τηγάνισα και μετά, χωρίς να αδειάσω το τηγάνι, πρόσθεσα βούτυρο και αφού έλιωσε έσπασα δυο αυγά και συμπλήρωσα με μανιτάρια και φέτες ντομάτας. Ταυτόχρονα στο grill έψησα και ένα μεγάλο λουκάνικο ανοιγμένο στα δύο. Όταν τα έβγαλα από το τηγάνι πέταξα μέσα και δυο φέτες ψωμί του τοστ και τις πίεσα μέσα μέχρι να ροδίσουν και από τις δυο πλευρές.

Τσάι δεν είχα, δεν πίνω, οπότε της έφτιαξα τον καφέ που ξέρω ότι της αρέσει, φρέντο εσπρέσο σκέτο. Τα έβαλα σ’ ένα δίσκο και ανέβηκα πάνω όπου βρίσκονται και τα υπνοδωμάτια. Το σπίτι είναι διώροφη μεζονέτα, στο πρώτο επίπεδο είναι το σαλόνι, η κουζίνα, το γραφείο μου, ένα μικρό WC, ο χώρος με το πλυντήριο και το στεγνωτήριο, το play room με το home theater και τέλος η μεγάλη βεράντα που βλέπει στον κήπο. Στο πάνω επίπεδο είναι τα τρία υπνοδωμάτια, το μεγάλο μπάνιο και η δεύτερη βεράντα.

Εκ των πραγμάτων το ένα υπνοδωμάτιο είναι πάντα άδειο οπότε το χρησιμοποιώ σαν πρόχειρο αποθηκευτικό χώρο και έχω την πόρτα μόνιμα κλειστή. Αυτή είναι και η μόνιμη γκρίνια της Altin, της γυναίκας που έρχεται και μου κάνει το σπίτι κάθε δύο εβδομάδες, καθώς πάντα το τακτοποιεί και πάντα λίγο καιρό αργότερα το βρίσκει ρημαδιό! Δε βαριέσαι, η μαμαδίστικη γκρίνια της, πέραν του ότι είναι πολύ καλή και έμπιστη, είναι ένας από τους λόγους που δεν την αλλάζω με τίποτα!

Όταν επέστρεψα στο δωμάτιο η Eileen κοιμόταν ακόμα του καλού καιρού. Ακούμπησα προσεκτικά το δίσκο στο κομοδίνο που βρίσκεται στη μεριά της και την σκούντησα απαλά. Ευτυχώς δεν ήταν σαν το καμάρι μου που μου βγάζει την ψυχή ανάποδα για να ξυπνήσει, με το δεύτερο κιόλας σκούντημα άνοιξε τα μάτια της.

- «Καλημερούδια!» της είπα τρυφερά.

- «Καλημέρα!» μου απάντησε σα νυσταγμένη ζωγραφιά! «Τι ώρα είναι;»

- «Λίγο μετά τις δώδεκα. Σου έφτιαξα πρωινό!»

- «Πρωινό;» με ρώτησε ξυπνώντας με τη μία!

- «Για τι μας περάσατε, μαντάμ; Το κατάστημα διαθέτει καθαρές πετσέτες, πισίνα, μπιλιάρδο, κινηματογραφική αίθουσα και τζακούζι για να κάνετε το SPA σας, το πρωινό στο κρεββάτι θα έλειπε;»

- «Μπιλιάρδο; Τζακούζι;»

- «Bon-viveur, μη τα λέμε πάλι! Λοιπόν, πήγαινε να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου να ξυπνήσεις και μετά γρήγορα πίσω!»

- “Aye-Aye Sir!” μου είπε και με χαιρέτισε στρατιωτικά βγάζοντάς μου τη γλώσσα της, καθόλου στρατιωτικά!

- «Στο ντουλαπάκι δεξιά από τον καθρέφτη έχει και καινούργια οδοντόβουρτσα!»

- «Εντάξει, σ’ αγάπησα λίγο παραπάνω τώρα!»

- «Να δεις τι σού ‘χω για μετά!» της υποσχέθηκα.

- «Άρχισες εξαιρετικά, το μόνο σίγουρο!» μου είπε και πήγε στο μπάνιο να ρίξει νερό στο πρόσωπό της, να πλύνει τα δόντια της, και φαντάζομαι να κάνει και την πρωινή της τουαλέτα.

- «George, έχει ζεστό νερό;»

- «Χειμώνα-καλοκαίρι!» την διαβεβαίωσα.

- «Ωραία, θα κάνω κι ένα ντουζάκι!» μου δήλωσε και πήγα να της φέρω το μπουρνούζι της Βασιλικής, το δικό μου θα της έπεφτε κομμάτι μεγάλο!

Έχοντας πλέον βγάλει τα μάτια μας, μπήκα στο μπάνιο για να της αφήσω το μπουρνούζι χωρίς να διστάσω. Η Eileen είχε μπει στην καμπίνα και, αν κρίνω από τους ατμούς, θα έβγαινα σε υγρή μορφή αν έκανα την αποκοτιά να μπω κι εγώ μαζί της! Δεν το μπορώ το ζεστό νερό με την καμία, για την ακρίβεια οτιδήποτε πιο ζεστό από το χλιαρό μου προκαλεί δυσφορία, και τι καλά που είχα περάσει όταν είχα πάει με τη μικρή στην Ισλανδία…

 - «Σου άφησα μπουρνούζι!»

- «Τι, έτσι θα φύγεις; Δε θα μπεις να μου κάνεις παρέα;»

- «Στη θερμοκρασία που φαίνεται να έχεις το νερό; No fucking way! »

- “Don’t be a pussy!”

- «Χίλιες φορές κοτάρα λυράτη παρά κοτάρα βραστή! Και άλλωστε έχεις και το πρωινό σου που σε περιμένει, μην κρυώσει!»

- «Καλά, θα σε περιλάβω αργότερα!» μου υπορχέθηκε.

Επέστρεψα στο δωμάτιο και ξάπλωσα στο κρεββάτι περιμένοντάς την, και μερικά λεπτά αργότερα ήρθε κουκουλωμένη με το μπουρνούζι, όχι ότι έμεινε και πολύ ώρα με δαύτο, κι έτσι, για πρώτη φορά, την είδα τελείως γυμνή και στο φως του ήλιου.

- “My eyes are up here, mister!”

- «Είμαι μακαρονάς, τι να κάνουμε;»

- “What?”

- “Boobies tend to capture the undivided attention of boys!”

- “You ‘re lucky that I’m in forgiving mood!”

- «Να υποθέσω ότι σου αρέσει το πρωινό!»

- «Τι να πω, μ’ αρέσει να με κακομαθαίνουν γι’ αυτό φοβού!»

- «Ναι, τι να σου πω, πάνω μου τα έκανα ο δυστυχής. Αν εσένα σου αρέσει να σε κακομαθαίνουν, εμένα μ’ αρέσει να σε κακομαθαίνω!»

- «Καλά το πας!» μου είπε μασουλώντας. «Εσύ δε θα φας;»

- «Όχι, για σένα το έφτιαξα!»

- «Χάνεις, ο καλός μου έχει ταλέντο στη μαγειρική!»

- «Και μπράβο του!»

Η Eileen εξαφάνισε το πρωινό χωρίς περιττές ντροπές, πολύ γουστάρω τους ακομπλεξάριστους ανθρώπους που μπορούν να είναι ο εαυτός τους χωρίς να δίνουν δεκάρα τι θα πει ο κόσμος… και μιας που λέμε για κόσμο και για δεκάρες, χρώσταγα να της πω πως μας πήρανε χαμπάρι και μάλιστα σε ζωντανή μετάδοση! Δεν ξέρω, από τη μια ήμουν σχεδόν σίγουρος πως απλά θα το έριχνε στο χαβαλέ, αλλά από την άλλη φοβόμουν πως θα το πάρει που έμαθε την ύπαρξή της η κόρη μου. Μπορεί για την Eileen αυτό να ήταν too much από τόσο νωρίς και να έμενα και πάλι με το πουλί στο χέρι…

- “George?” με ρώτησε παίρνοντας χαμπάρι ότι κάτι τρέχει.

- «Συνέβη κάτι χαζό αλλά όσο χαζό και αν είναι φοβάμαι πως θα το πάρεις!»

- «Σαν τι;» με ρώτησε απλά.

- «Χθες… μετά το τέλος του παιχνιδιού που με άρπαξες και με φίλησες…» είπα και σταμάτησα, κωλώνοντας και πάλι.

- «Θα μου πεις ή θα με σκάσεις;»

- «Μας τράβηξε η κάμερα και μας είδε όλο το πανελλήνιο!»

- «Σοβαρά;» ρώτησε χαχανίζοντας, καλό σημάδι αυτό!

- “Yup!”

- «Καλά, κι εσύ πως το έμαθες;»

- «Ναι, εδώ είναι τα δύσκολα… μου το είπε η κόρη μου!»

- “What?”

- «Μας είδε στην τηλεόραση, και το πρωί που μιλήσαμε στο τηλέφωνο το έριξε στο δούλεμα!» της είπα και της διηγήθηκα τα καθέκαστα με το νι και με το σίγμα.

- «Χαχαχα, θα σκότωνα να μπορούσα να δω τη φάτσα σου τη στιγμή που στο είπε!»

- «Δεν… δεν σε πειράζει;»

- «Γιατί να με πειράξει βρε μπούφο, κάναμε κάτι κακό;»

- «Όχι-όχι… δεν λέω αυτό… αλλά…»

- “George, you’re overthinking it again! That been said you are so sweet το worry about me!” μου είπε χαρίζοντάς μου ένα γλυκό χαμόγελο.

- “Worrying is my middle name!”

- “Stop worrying, numbnuts, I’m not going anywhere!”

- “You ‘re gonna like Vasiliki, anyway!”

- “The way that she trolls you, I love her already!”

- «Για να λέμε και τα θετικά αυτό που μου ανέφερε γελώντας, για το πόσα δηλαδή χρώματα άλλαξε η μάνα της, μου έφτιαξε τη διάθεση, γιατί το ομολογώ, ένας κόλπος μου ήρθε στην αρχή!»

- “Screw her!”

- “No fucking way, I have a girlfriend now!”

- “Awww” μου είπε και μου ρίχτηκε και μερικές στιγμές αργότερα βρέθηκα κι εγώ χωρίς ρούχα.

Όπως και μερικές ώρες νωρίτερα, ξεκινήσαμε με φιλί, συνεχίσαμε με μένα να τη γλείφω στα στήθη και εκείνη να με παίζει με το χέρι της, και καταλήξαμε στο αγαπημένο μου είδος καταδύσεων. Αυτή τη φορά έδειξα μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση και το πήγα πολύ πιο χαλαρά, ποιος μας έβιαζε άλλωστε; Έσφιξα την κλειτορίδα της στα χείλη μου και ξεκίνησα να την παίζω με τη γλώσσα με αυξανόμενο ρυθμό, έχοντας κλείσει τα μάτια και έχοντας επικεντρωθεί στο να προσπαθώ να την ακούσω και να διαβάσω το σώμα της.

Η μαντεψιά που είχα κάνει το πρωί δεν ήταν λάθος, δεν ήταν οι ανάσες της που πρόδιναν το πόσο το ευχαριστιόταν, ήταν το τρέμουλο του κορμιού της και το ασυναίσθητο τέντωμα της λεκάνης της. Αποφασισμένος να κάνω και πειραματική επαλήθευση επικεντρώθηκα στο να της κάνω της κάνω αυτά που της το προκαλούν και μετά να σταματάω κάνοντας κάτι άλλο, και πράγματι, κάθε φορά η αντίδρασή της ήταν η ίδια!

Συγχάρηκα τον εαυτό μου για την επιστημονική μου προσέγγιση και για το ότι δε με σπούδασαν τσάμπα οι γονείς μου και επικεντρώθηκα να την κάνω να πιάσει και πάλι γραμμή με Βαλχάλα. Αν και ο βασικός μου σκοπός ήταν να την κάνω να τελειώσει, μου άρεσε τόσο πολύ το… muff diving, που δε μου έκανε καρδιά να σταματήσω, και μόνο ένας τρόπος υπήρχε γι’ αυτό, να την κάνω να τελειώσει.

Καλά, όχι ότι έδειξε να χαλιέται που το τράβαγα όσο μπορούσα, μπορεί το σώμα της να πρόδιδε τι της άρεσε πραγματικά αλλά τα βογγητά και οι στεναγμοί της έδειχναν και πόσο πολύ το ευχαριστιόταν. Δεν ξέρω κι εγώ πόση ώρα την έτρωγα, κάποια στιγμή άρχισε να με πιάνει το σαγόνι μου, οπότε -και για να μη μείνουμε στη μέση- ενέτεινα το ρυθμό μου. Ούτε καν ένα-δυο λεπτά μετά τα τινάγματα έγιναν σπαρτάρισμα και γραπώνοντάς με δυνατά από το μαλλί, με κίνδυνο να μη μου μείνει τούφα για τούφα, τεντώθηκε σαν τόξο κολλώντας το πρόσωπό μου πάνω της.

- “AAAAAH… OH GAWD… OH GAAWD!!! AAAH!!! AAAAAH!!! AAAAAAAH!!!” φώναξε και ένιωσα και πάλι τον πίδακα στο πρόσωπο και στο στόμα μου, νέκταρ κυρίες και κύριοι, πραγματικό νέκταρ! Συνέχισα να την παίζω με το στόμα μου μέχρι που μην αντέχοντας άλλο, με σταμάτησε.

- «Βλέπεις που ανησυχούσες που δεν πήρα το πρωινό μου;» της είπα πειρακτικά ανεβαίνοντας προς τα πάνω.

- “Oh my god…”

- “Pleasure to serve you, Princess!”

- «Ξάπλωσε!» με διέταξε και χωρίς να χρονοτριβήσει κατέβηκε χαμηλά και με πήρε στο στόμα της, όχι ότι χρειαζόταν κάτι ιδιαίτερο για να μου γίνει και πάλι κατάρτι.

Δεν ήταν όμως αυτός ο σκοπός της, δεν ήθελε απλά να μου τον κάνει να σηκωθεί και να με καβαλήσει, όπως διαπίστωσα μερικές στιγμές αργότερα λέγοντάς της πως είμαι έτοιμος.

- “Shut up!” μου είπε ορθά-κοφτά και επέστρεψε στην πίπα.

Και είναι καλή, πραγματικά καλή! Όπως είχα διαπιστώσει και το πρωί, μπορούσε να με πάρει όλο στο στόμα της, μα αυτό ήταν το λιγότερο! Ήταν ο τρόπος της που με απογείωνε, δεν έκανε την πίπα για να πει απλά ότι την έκανε, το απολάμβανε! Αν κι εν γένει να προτιμώ να κάνω γλειφομούνι από το να μου κάνουν πίπα, δε με χαλούσε κιόλας, πόσο μάλλον όταν γινότανε με τόση τέχνη! Διστακτικά την έπιασα από το κεφάλι προσπαθώντας να διαβάσω την αντίδρασή της, ήταν φανερά άτομο που θέλει να έχει την πρωτοβουλία στο σεξ και δεν ήμουν σίγουρος πως θα το πάρει!

Ο αμείωτος ενθουσιασμός της ήταν ό,τι απάντηση χρειαζόμουνα, οπότε την κράτησα πιο ενεργητικά, δίνοντάς της ρυθμό, απαλά στην αρχή, και πιο έντονα στη συνέχεια. Σταμάτησε να με ρουφάει και βγάζοντάς τον από το στόμα της, άρχισε να με γλείφει από το το κεφαλάκι μέχρι τη βάση, κάνοντάς με να δω αστεράκια. Την κοίταξα και σα να ένιωσε το βλέμμα μου, σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε, κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι.

- “Eileen… where…”

- “Into my mouth!” μου απάντησε διακόπτοντάς με και επέστρεψε επί τω έργω, παίρνοντάς με ξανά μέχρι το λαρύγγι.

Κοίτα να δεις, δεν το περίμενα με τίποτα!

Καλά, όχι ότι παραπονέθηκα για την κακή μου τη μοίρα, ίσα-ίσα που αφέθηκα νιώθοντας πολύ πιο χαλαρωμένος, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω έλεγχο στον οργασμό μου, και μου έρχεται και απότομα, οπότε υπήρξαν κάποιες φορές που δεν είχε πάει καθόλου καλά αυτό! Πέραν του φόβου των αφροδίσιων, αυτός ήταν κι ένας ακόμα λόγος που δεν έκανα σεξ χωρίς χρήση προφυλακτικού. Από τη μια η τέχνη της Eileen, από την άλλη η χαλάρωση που ένιωθα, τελικά δε μου πήρε και πολλή ώρα για να φτάσω στο τέλος, και αν δε μου γύρισαν τα μάτια ανάποδα τη στιγμή που το όργανό μου έκανε σπασμούς μέσα στο στόμα της, να μη με λένε Γιώργο!

Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα τα φτύσει, και για ακόμα μια φορά έπεσα έξω! Η Eileen όχι απλά τα κατάπιε όλα, συνέχισε κιόλας για λίγη ώρα ακόμα να με ρουφάει και να με γλείφει, μέχρι που στο τέλος μου τον έκανε λαμπίκο! Αμέσως μετά ανέβηκε προς τα πάνω για να μου ανταποδώσει, τρόπο τινά και χωρίς περιθώρια αντίδρασης, τη λαρυγγοσκόπηση· όχι ότι είχα σκοπό να της το παίξω ιστορία, να πούμε. Ξέρω ότι πολλοί άντρες σιχαίνονται να τους φιλάνε μετά την πίπα αλλά εγώ δεν είμαι απ' αυτούς.

- «Δεν αντιστάθηκες, πολύ χαίρομαι!» μου ομολόγησε.

- «Αυτό θα έλειπε μετά από την ηδονή που μου προσέφερες!»

- «Δεν είναι όλοι σαν εσένα. Τέλος πάντων, εσύ είσαι μαζί μου, να πάνε να γαμηθούν οι υπόλοιποι!»

- «Θέλεις να πάμε στην πισίνα;»

- «Αργότερα! Μου είπες ότι έχεις μπιλιάρδο, τι μπιλιάρδο;»

- “Snooker!”

- “You know how to make a girl happy!” μου είπε χαμογελώντας μου σαν σε διαφημιστικό οδοντόκρεμας!

- «Eileen, να τολμήσω να σου ζητήσω κάτι;»

- “Let me guess” μου είπε λες και διάβασε τη σκέψη μου, “you’d love to see me playing topless! Anything to distract you, sport!” μου είπε κάνοντάς μου μια από τις μουτσουνίτσες της και προκαλώντας μου φυσικά τα γέλια. “Could you at least bring me my undies?”

- «Φυσικά, αλλά δεν είπες ότι θέλεις να μου αποσπάσεις την προσοχή;» την ρώτησα πειράζοντάς την.

- “According to my lifelong experience tight undies are way more distracting than naked ass!”

- «Φιλοσοφημένη, μ’ αρέσεις! Λοιπόν, φόρα το μπουρνούζι σου και πάμε κάτω.»

- «Γιατί, θα μας δει κανείς;»

- «Όχι βρε, για να το βάλουμε κι αυτό στο στεγνωτήριο!»

- “Doh!” έκανε και χτύπησε με το δάχτυλο το κεφάλι της.

Κατεβήκαμε στο ισόγειο και αφού της έδωσα το κιλοτάκι της και έβαλα για στέγνωμα το μπουρνούζι, πήγαμε στο playroom.

- “What the fuck!” ήταν η πρώτη της αντίδραση.

- «Σου είπα, είμαι καλοπερασάκιας!»

- “You have two fucking pinball machines and three arcades? And what is that room?”

- “That would be the home theater!”

- “And she cheated on you? My fucking gods!”

- «Για να είμαστε δίκαιοι, τα υλικά αγαθά μπορεί να βοηθούν αλλά δεν αρκούν από μόνα τους…»

Με κοίταξε καλά-καλά σα να μην πίστευε στ’ αφτιά της που ακόμα και μετά απ’ όλα αυτά που συνέβησαν δεν τα φόρτωσα όλα στη Χριστίνα, αναγνωρίζοντας και τα δικά μου σφάλματα, και της απάντησα σηκώνοντας τους ώμους μου, such is life, my sweet fiery Irish girl…

- “Screw it, let’s play!”

- «Τώρα μιλάς σωστά!» της είπα και τοποθέτησα τις μπάλες στο μπιλιάρδο.

- “Do you have a coin? Of course you have” απάντησε μόνη της βλέποντάς με να παίρνω ένα από τα νομίσματα που είχα στα φλιπεράκια.

- “Heads or tails?” την ρώτησα

- “Hmmm… you choose!”

- “I’d take heads anytime!” της είπα πειρακτικά, κάνοντάς την να βάλει τα γέλια με το υπονοούμενο. «Γράμματα, εσύ σπας!»

- “How many frames?”

- “Let’s start with five!”

- “Ok, let the best player win!”

- “Thank you” της είπα πειράζοντάς την.

- “Oh, shut up!” μου είπε και έσπασε, και όχι απλά έσπασε, ξεκίνησε και καλά, πέντε κόκκινες και πέντε μαύρες στη σειρά!

Ρε συ αυτή είναι καλή!!!

Μέρος 8ᵒ - Βουνό με βουνό

Ήταν πραγματικό ντέρμπι, παίζω μπιλιάρδο από μικρός, και γαλλικό, και αμερικάνικο, και φυσικά snooker, και είμαι *καλός*, αλλά η κοκκινομάλλα μου δεν πήγαινε πίσω, και φτάνοντας στην πέμπτη παρτίδα ήμασταν ισόπαλοι. Την έκανα απίστευτο χάζι όπως προσπαθούσε να μου αποσπάσει την προσοχή κουνώντας μου προκλητικά κώλο και βυζιά όταν ήταν η σειρά μου να παίξω!

- “You ‘re playing dirty!”

- “This is war!” μου είπε κάνοντας με να βάλω τα γέλια, και πάρε και τέσσερις πόντους ποινής να έχεις! “Well, thank you my good Sire!”

- «Καλά, θα σου δείξω εγώ, θα δεις τι θα πάθεις!» της είπα κάνοντας τον Χλαπάτσα, ξεχνώντας ότι μιας και δεν μεγάλωσε Ελλάδα δεν είχε ιδέα από της Ελλάδος τα παιδιά!

- “Don’t be a sore loser!”

- «Δεν έχω χάσει ακόμα!»

- «Δε θέλω να τελειώσουμε ακόμα. Το πάμε στα 7;»

- «Ό,τι θέλει το κορίτσι!»

Όπως στο τένις έχει πλεονέκτημα αυτός που σερβίρει, και στο σκάκι αυτός που έχει τα λευκά, έτσι και στο snooker το πλεονέκτημα το έχει αυτός που σπάει, και στο πέμπτο που είχαμε ξεκινήσει εδώ και δέκα λεπτά κατάφερα να της κάνω break. Αν δε με ισοφάριζε θα έκανα το 4-2 και θα τελείωνε το παιχνίδι, και καταφέρνοντας να διατηρήσω το πλεονέκτημα πήρα την παρτίδα και μαζί της το παιχνίδι.

- «Είσαι εξαιρετική παίκτρια!»

- «Αν και όχι στο δικό σου επίπεδο!»

- «Παίζω μπιλιάρδο από πριν καν γεννηθείς, λογικό δεν είναι; Πάντως δεν αστειεύομαι, πραγματικά είσαι εξαιρετική!»

- «Σ’ ευχαριστώ!» μου είπε χαμογελώντας μου ντροπαλά. «Αλήθεια, τι ώρα είναι;»

- «Τρεις έχει πάει, παίζαμε πάνω από δύο ώρες! Δε μου λες, πεινάς;»

- «Όχι ιδιαίτερα, το πρωινό που μου έφτιαξες ήταν πολύ χορταστικό!»

- «Και αν σου πω ότι ξέρω που φτιάχνουν το καλύτερο κοκορέτσι;»

- «Κοκορέτσι;;; Ήταν ένας από τους λόγους που έτρωγα τους γονείς μου να ερχόμαστε Ελλάδα το Πάσχα αντί για το καλοκαίρι!»

- «Βρε το κοκορέτσι φτιάχνεται σε όλες τις εποχές!»

- «Σοβαρά; Πίστευα πως ήταν πασχαλιάτικο φαγητό!»

- «Πασχαλιάτικο είναι περισσότερο γιατί είναι βαβούρα η προετοιμασία του παρά για οποιοδήποτε άλλο λόγο, τον υπόλοιπο χρόνο μπορείς να το βρεις σε κάθε ψητοπωλείο που σέβεται τον εαυτό του! Αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι στη Νέα Ερυθραία και φτιάχνει κοκορέτσι καλύτερο και από σπιτικό, ψήνεσαι;»

- «Δεν πεινάω, αλλά θα τσιμπήσω λίγο!»

- «Attagirl! Λοιπόν, πάμε πάνω να βάλεις τη φόρμα σου και μια μπλούζα και πάμε!»

- «Πρέπει να πάω και από το σπίτι μου κάποια στιγμή, δεν σκοπεύω να πάω με τη φόρμα στην pub!»

- «Θα σε πάω αργότερα. Και να σου πω, θέλεις να πάρεις και κανένα ρούχο μαζί σου να έρθουμε εδώ το βράδι, να κάνουμε αύριο και το μπάνιο μας στην πισίνα;»

- «Αμέ!» μου απάντησε ενθουσιασμένη!

Ντυθήκαμε στα γρήγορα και πήγαμε στο ψητοπωλείο του Σταύρου και πήρα εκτός από μισό κοκορέτσι και μισό κιλό κοντοσούβλι κοτόπουλο, που είναι εξίσου αριστούργημα, καθώς και μια χωριάτικη. Είχε πολύ ζέστη για να κάτσουμε έξω, οπότε αποφασίσαμε να φάμε στην κουζίνα. Παρά το γεγονός ότι δήλωσε πως δεν πεινούσε, όταν τα δοκίμασε της άρεσαν τόσο πολύ, τόσο το κοκορέτσι, όσο και το κοντοσούβλι, που τελικά έφαγε δύο κομμάτια από το καθένα, και όχι μόνο, έφαγε και σαλάτα!

- «Αλήθεια, εσύ τον έχεις τον Ροζ πάνθηρα;»

- «Φυσικά!»

- «Ωραία, ευκαιρία να δω και τι ψάρια πιάνει το home cinema σου!»

- «Βεβαίως!» της και γέλασαν μέχρι και τ’ ανύπαρκτα μουστάκια μου.

Την πήγα στο σπίτι της γύρω στις πέντε και δώσαμε ραντεβού να περάσω να την πάρω στις οκτώ. Μου είπε ότι θα φορούσε φόρεμα οπότε θα φορούσα πουκάμισο και υφασμάτινο παντελόνι. Στο μεταξύ με είχε πάρει και η Βασιλική να μου πει ότι επέστρεψαν, οπότε πιο ήσυχος, γύρω στις επτά και μισή, έβαλα στον Cato Fong να φάει και πήγα και έριξα και ένα ξύρισμα με την ξυριστική. Λίγο πριν τις οκτώ κατέβηκα στο αυτοκίνητο, το Audi εννοείται, και στις οκτώ ακριβώς ήμουν κάτω από το σπίτι της. Αυτή τη φορά δεν την κάλεσα στο teams, για πρώτη φορά την πήρα στο τηλέφωνό της.

- “Hiya!” μου απάντησε. “You here?”

- «Ναι, από κάτω είμαι!»

- «Ανέβα λίγο πάνω, δεν έχω τελειώσει ακόμα!»

- «Εντάξει!» της είπα και κατέβηκα απ’ το αυτοκίνητο. Της χτύπησα και λίγες στιγμές αργότερα άκουσα το χαρακτηριστικό βουητό της πόρτας που ξεκλείδωνε. Μου είχε πει ότι μένει στον πρώτο οπότε ανέβηκα κατευθείαν.

- «Καλώς τον!» μου είπε ανοίγοντας και με αγκάλιασε δίνοντάς μου ένα πεταχτό φιλί. «Σε πέντε λεπτάκια θα είμαι έτοιμη!»

- «Με την ησυχία σου κοριτσάρα μου, δε βιαζόμαστε!»

Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα ακριβώς τι της είχε μείνει να κάνει, φορούσε ένα υπέροχο κόκκινο καλοκαιρινό φόρεμα που έφτανε μέχρι τα γόνατα, με υπέροχες ανοιχτές ίδιου χρώματος γόβες με λουράκι που αγκάλιαζε τη γάμπα της. Τα νύχια της, παραδόξως, δεν ήταν βαμμένα κόκκινα, ήταν σε θαμπό ροζ γαλλικού στυλ.

Με οδήγησε στο σαλόνι και έφυγε για να πάει να τελειώσει, ό,τι και αν ήταν αυτό, αφήνοντάς με μόνο. Το χρώμα του σαλονιού ήταν απαλό μπεζ της άμμου και ήταν διακοσμημένο με εξαιρετικό γούστο. Πάνω από τον καναπέ ήταν κρεμασμένο ένα υπέροχο γυμνό, ζωγραφισμένο με μολύβι, που από το σώμα κατάλαβα πως το μοντέλο ήταν η ίδια η Eileen.

Εντάξει τι να λέμε τώρα, το κορίτσι αυτό δεν υπήρχε, έτσι απλά! Τελείως ακομπλεξάριστη το έδειχνε, το φώναζε με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο. Ο πίνακας δεν ήταν σε κάποια κρυμμένη γωνιά, ήταν φάτσα φόρα σε οποιονδήποτε έμπαινε στο σαλόνι. Θα μου πεις τέτοιο σώμα να το κρύβεις ήταν ή να το δείχνεις με περηφάνια σε όλο τον κόσμο; Και εδώ που τα λέμε δεν ήταν δα και κλεμμένο! Δεν ξέρω αν ήταν ο έμφυτος συντηρητισμός μου αλλά η απίθανη εκρηκτική ιρλανδέζα δεν έμοιαζε με καμία από τις γυναίκες που είχε τύχει να συσχετιστώ μέχρι σήμερα και αναρωτήθηκα φευγαλέα τι ακριβώς έβλεπε σ’ εμένα. Η αφεντιά μου ήταν λογικό να μαγευτεί με την πάρτη της, εκείνη όμως τι μου έβρισκε; Κούνησα το κεφάλι μου νευριασμένος για να διώξω τις κακές σκέψεις, δεν θα το δηλητηρίαζα με τις ανασφάλειές μου. Είχε δίκιο και εδώ, το κούραζα πολύ.

- «Έτοιμη!» μου είπε και γύρισα και την κοίταξα προσπαθώντας να καταλάβω τι διαφορά είχε από πριν. Κραγιόν, φορούσε κραγιόν!

- «Είσαι κούκλα!» της είπα και γελώντας μου χαρούμενα έκανε ένα κύκλο να τη δω απ’ όλες τις μεριές. «Αλήθεια, ποιος το ζωγράφισε αυτό;» τη ρώτησα δείχνοντας το κορνιζαρισμένο σκίτσο.

- «Σ’ αρέσει; Η Abi το ζωγράφισε από φωτογραφία που με είχε τραβήξει για να ανεβάσω στο 4-chan!»

- «Τι πράγμα;» τη ρώτησα γνωρίζοντας το ποιόν αυτού του site.

- «Δεν το ξέρεις το 4-chan;»

- «Το ξέρω, γι’ αυτό απορώ!»

- «Τότε το ξέρεις το ‘boobs or it didn’t happen.’”

- «Δεν το ξέρω, δε συχνάζω εκεί, και αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι τι δουλειά είχες με τους αγάμητους μισογύνηδες που το κατακλύζουν!»

- «Καυλάντιζα!» μου αποκρίθηκε ωμά ανασηκώνοντας τους ώμους. «Τέλος πάντων, η φωτογραφία της άρεσε τόσο πολύ που αποφάσισε να την κάνει και σκίτσο.»

- «Ταλαντούχα!»

- «Ναι, πολύ!»

- «Διατηρείτε επαφές;»

- «Ναι, τα λέμε που και που, μπορεί να ήταν στενάχωρος ο χωρισμός μας αλλά ήταν φιλικός, το είχαμε χάσει και οι δύο και δεν υπήρχε λόγος να το τραβάμε…»

- «Λοιπόν, πάμε;» είπα τερματίζοντας την εν λόγω κουβέντα.

- «Ναι! Α! Παραλίγο να ξεχάσω το σακίδιό μου!» είπε και έφυγε από το σαλόνι για να γυρίσει ούτε μισό λεπτό αργότερα!

- «Δεν θα παθαίναμε και καμιά ζημιά αν το ξεχνούσες βρε πουλάκι μου, θα περνούσαμε να το πάρουμε στην επιστροφή!»

- «Σωστό κι αυτό… τέλος πάντων, πάμε!»

Κατεβήκαμε κάτω και ξεκινήσαμε να κατέβουμε κέντρο και καμιά σαρανταριά λεπτά αργότερα πάρκαρα σε κάποιο κοντινό parking, εκεί που ήταν η pub δεν υπήρε ούτε μια στο εκατομμύριο να βρω θέση στη μαούνα.

- «Θα βρούμε να κάτσουμε;»

- «Πάλι ανησυχείς, George?»

- “Nope! Zipping it!”

Το parking δεν ήταν ακριβώς δίπλα, μας πήρε κανένα δεκάλεπτο να φτάσουμε. Στον πεζόδρομο που βρισκόταν το μαγαζί γινόταν της μουρλής, και δεν είμαι σε ηλικία ούτε να στριμώχνομαι αλλά ούτε και να τη βγάζω στο όρθιο. Άδικα ανησυχούσα πάντως, η Eileen είχε τα κονέ της, οπότε, εμείς τουλάχιστον, βρήκαμε να κάτσουμε. Να πω ότι μου άρεσε, θα ήταν ψέμα, πολύ μικρό και με πολλή φασαρία για τα γούστα μου, ωστόσο το έραψα καθώς η Eileen ήταν στο στοιχείο της. Οφείλω να ομολογήσω, πάντως, πως όταν ήρθαν οι μπύρες τα φαγητά, αναθεώρησα άρδην. Δεν είχα φάει ποτέ στη ζωή μου πίττα του βοσκού και παραλίγο να φάω και το πιάτο να πούμε, για να μη μιλήσω για την μπύρα! All-in-all très εξερετίκ!

- «Δε μου λες, έχεις όρεξη να πάμε μετά σε ένα ωραίο μπαράκι που ξέρω στα Βριλήσσια;»

- «Αμέ!» μου απάντησε χωρίς να ρωτήσει τα τι και τα πως. Πρέπει να μάθω να το κάνω κι εγώ αυτό αυτό το κόλπο!

Γύρω στις 23:30, και με την Eileen να έχει καταναλώσει μια καθόλα σεβαστή ποσότητα μπύρας, σηκωθήκαμε να πάμε στο μέρος που της πρότεινα, και μόνο τότε με ρώτησε για δαύτο.

- «Νομίζω ότι θα σ’ αρέσει. Είναι rock bar και παίζει μόνο rock και metal. Α, και νομίζω θα λατρέψεις το διάκοσμο, είναι πολύ ατμοσφαιρικός και με fantasy θεματολογία, να φανταστείς ότι εκτός από το ομοίωμα του Merlin υπάρχει μέχρι και δράκος που κρέμεται από την οροφή!»

- «Δράκος;» με ρώτησε με απορία.

- «Ναι, ο Φλογοδόντης, από τον Έλρικ του Μελνιμπονέ!»

- «Δεν τον ξέρω το κύριο αλλά με είχες από το “μόνο rock και metal”…»

- «Εσύ δε μου είπες πως δεν είχες ιδιαίτερες προτιμήσεις;»

- «Ακούω τα πάντα, αλλά εντάξει, η παλιά ροκ έχει τη γοητεία της!»

- “You’re for a treat then!”

Όπως και χθες το βράδυ, ξάπλωσε στο κάθισμα ρουφώντας τις εικόνες της νυχτερινής Αθήνας, και αν και θα μας έπαιρνε λιγότερη ώρα να επιστρέψουμε από Εθνική και να πάμε στα Βριλήσσια μέσω Κηφισιάς, αποφάσισα να πάμε μέσα από το κέντρο για να μπορέσει να χαζέψει με την ησυχία της. Ακόμα κι έτσι, πάντως, λίγο μετά τις δώδεκα, φτάσαμε στην Κρύπτη, η οποία ήταν τίγκα!

- «Την πατήσαμε, είναι γεμάτη! Θες να περιμένουμε λίγο μήπως φύγει κανείς ή να την κάνουμε;»

- “I really need to pee!”

- «Με τις ευλογίες μου!» της απάντησα, τι να της έλεγα; Εμ τόσες μπύρες που ήπιε, αν δεν κατασκήνωνε στην τουαλέτα, πάλι καλά να έλεγε.

- “Where is the loo?”

- «Βλέπεις τη σκάλα με το μάγο; Οι τουαλέτες είναι η πόρτα ακριβώς μετά!»

- “Thanks!” μου είπε και έφυγε σαν σίφωνας, μάλλον κόντευε να σκάσει. Πέντε λεπτά αργότερα επέστρεψε με ένα βλέμμα απέραντης ανακούφισης. “Guess what! I think Tony is here along with a young lady, I assume his daughter, and two couples!”

- “Tony who?” την ρώτησα με απορία, καθώς δεν γνώριζα κανέναν Αντώνη με κόρη.

- “Mr. Stergiou!”

Ποια κόρη; Τον Στεργίου τον ξέρω πολλά χρόνια και είμαι σίγουρος ότι δεν είχε παιδιά!

- «Είσαι σίγουρη;»

- «Δες και μόνος σου» μου είπε και μου έδειξε που να κοιτάξω.

Να με πάρει και να με σηκώσει, ήταν όντως ο Αντώνης! Δίπλα του καθόταν μια πολύ όμορφη καστανομάλλα με μακρύ μαλλί γύρω στα είκοσι. Αριστερά της καθόταν μια εξίσου όμορφη καστανομάλλα, του λόγου της με κοντό μαλλί, γύρω στα εικοσιπέντε. Την παρέα συμπλήρωναν ένας γκριζομάλλης γύρω στα πενήντα και ένα όμορφο ζευγάρι γύρω στα σαράντα, και την κοκκινομάλλα του ζευγαριού θα ορκιζόμουν ότι κάπου την έχω ξαναδεί! Το μόνο σίγουρο ήταν πως η πιτσιρίκα που καθόταν δίπλα στον Αντώνη δεν ήταν κόρη του.

- “George?”

- «Ναι… Δεν ξέρω ποια είναι αυτή που τον συνοδεύει, αλλά στο υπογράφω πως δεν είναι κόρη του! Τον Αντώνη τον γνωρίζω πολλά χρόνια και ξέρω μετά λόγου γνώσης ότι δεν έχει παιδιά!»

- “Good for him!” μου είπε χωρίς να δώσει συνέχεια. «Πάμε να τους χαιρετήσουμε πριν φύγουμε;» συνέχισε κάνοντάς με να ξεροκαταπιώ. 

- «Δεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα…»

- «Γιατί;»

- «Eileen, δεν έχει να κάνει με εμάς τους δύο. Δεν θέλω να τον κάνω να στριμωχτεί και να νιώσει άσχημα!»

- «Γιατί να νιώσει άσχημα;»

- «Γιατί η πιτσιρίκα ΔΕΝ είναι ούτε κόρη του, ούτε ανιψιά του, ούτε τίποτα!»

- «Ε, και; Κακό είναι;»

- «Δεν είναι κακό μωρέ Eileen, αλλά εδώ δεν είναι San Fransisco!»

- “George, you ‘re overthinking it! Again!”

Ίσως να έχει δίκιο, μερικές φορές το κούραζα πολύ, και άλλωστε δεν ήθελα να νομίζει ότι ο δισταγμός μου οφείλονταν στο ότι θα μας δουν μαζί.

- «Εντάξει, πάμε να τους χαιρετήσουμε!» της είπα και πήγαμε στο τραπέζι τους. «Μικρός που είν’ ο κόσμος!» έκανα χαμογελώντας στον Αντώνη που μας κοίταξε με φανερή έκπληξη.

- «Γιώργο! Eileen!» Τον κοίταξα casually ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να τον διαβάσω, και με τον Αντώνη δεν ήταν εύκολο, δε θα επιβίωνε στη θέση που κατέχει αν ήταν ανοιχτό γράμμα για τον καθένα! Από την άλλη εγώ δεν είμαι ο καθένας, είμαι *πραγματικά* καλός στο να διαβάζω πρόσωπα και καταστάσεις, και αυτό που διάβαζα εκείνη τη στιγμή ήταν έκπληξη, αλλά όχι δυσάρεστη.

- “Hiya!” έκανε η Eileen χαρίζοντας σε όλη την παρέα το χαμόγελό της.

- «Παιδιά» είπε προς τους υπόλοιπους «ο Γιώργος και η Eileen είναι συνάδελφοι!»

- «Γεια σας!» είπα κι εγώ με τη σειρά μου. «Αντώνη, σας είδαμε και είπαμε απλά να σας χαιρετήσουμε πριν φύγουμε!»

- «Κάτσε, είστε ώρα εδώ; Εμείς ήρθαμε γύρω στις 23:30 και δεν σας είδαμε!»

- «Όχι, μόλις τώρα ήρθαμε αλλά είναι γεμάτο οπότε…»

- «Και γιατί δεν κάθεστε εδώ μωρέ;»

- «Δεν θέλουμε να σας ενοχλήσουμε!»

- «Γιατί, στους ώμους μας θα κάτσετε; Έλα τώρα! Λοιπόν, να σας συστήσω, από αριστερά προς δεξιά, η Αναστασία, η Μαριλίζα, ο Αρίστος, η Φοίβη και ο Ανδρέας!»

- «Χαίρω πολύ!» είπα με το μυαλό μου να δουλεύει στις δεκάδες χιλιάδες στροφές γιατί με το που άκουσα το όνομα Φοίβη σκάλωσα. Βέβαια! Καλά το έλεγα ότι κάπου τη γνώριζα, ήμουν σχεδόν σίγουρος πως ήταν η Μαρτίνου, την είχα καθηγήτρια στην Κρήτη όταν έκανα μεταπτυχιακά στο τμήμα της επιστήμης υπολογιστών, δίδασκε αλγόριθμους και πολυπλοκότητα! «Αν δεν κάνω κάποιο τεράστιο λάθος η Φοίβη είναι η Δρ. Μαρτίνου και έχουμε γνωριστεί, αν και δεν νομίζω να με θυμάται μετά από τόσα χρόνια!»

- «Ναι, εγώ είμαι αυτή! Πού έχουμε γνωριστεί;» με ρώτησε η Μαρτίνου με περιέργεια.

- «Έκανα μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, σε είχα καθηγήτρια στο ‘αλγόριθμοι και πολυπλοκότητα’. Not a happy memory, μας είχες πάει αίμα και φαντάσου πως εγώ ήμουν και μαθηματικός, οι υπόλοιποι να δείτε τι κλάμα είχαν ρίξει!» της είπα κάνοντάς την να βάλει τα γέλια.

- “Yup, that would be me!”

- «Να δω πότε θα φας το λιντσάρισμα που σου αξίζει, κακούργα!» την πείραξε ο Ανδρέας που μάλλον ήταν ο σύζυγός της.

- «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡ» του έκανε κάνοντας όλους τους υπόλοιπους να βάλουμε τα γέλια.

- «Καθίστε, τι περιμένετε;» μας είπε ο Αντώνης. «Περιμένουμε και άλλους δύο αλλά όλοι οι καλοί χωράνε!»

Δεν προλάβαμε να κάτσουμε καλά-καλά και ακούσαμε τη Φοίβη να λέει «Κατά φωνή!» δείχνοντάς μας ένα ζευγάρι που μπήκε και έδειχνε να ψάχνει αριστερά και δεξιά. «Εδώ! Εδώ!» είπε κουνώντας το χέρι της μέχρι να τη δουν. Η γυναίκα ήταν μια εξωπραγματική ξανθιά με κοντό μαλλί, γύρω στα τριάντα με τριανταπέντε, ενώ αυτός που τη συνόδευε πρέπει να ήταν καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλύτερος.

- «Γεια σας!» είπε η ξανθιά.

- «Θα στριμωχτούμε λίγο αλλά όπως λένε, όλοι οι καλοί χωράμε!» είπε ο Αντώνης.

- «Εμείς σας φάγαμε τις θέσεις» τους είπα απολογητικά προσπαθώντας πολύ σκληρά να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω της.

Ρε συ τι ήταν τούτη δω; Φέρτε στο νου σας την Charlize Theron στα νιάτα της και προσπαθήστε να την φανταστείτε σαν την άσχημη και άχαρη μικρή αδερφή της ξανθιάς που στεκόταν μπροστά μας. Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να μην την κοιτάζω σαν χάνος και το λέω εγώ, που εδώ και λίγες μέρες δεν έχω μάτια για άλλη πέραν της εκρηκτικής μου κοκκινομάλλας!

Με τους δύο επιπλέον χρειαζόταν μια μικρή αναδιάταξη, και μιας και οι απρόσκλητοι ήμασταν εγώ με την Eileen, σηκωθήκαμε και στριμωχτήκαμε στον πάγκο με τον Αντώνη, την Αναστασία και την Μαριλίζα.

- «Λοιπόν, πάμε πάλι τις συστάσεις» είπε αυτή τη φορά η Μαρτίνου. «Τον Αρίστο τον έχετε γνωρίσει, όπως και τη Μαριλίζα. Ο σεβάσμιος γέροντας με το άσπρο μαλλί είναι ο Αντώνης, συμπέθερος του Αρίστου, που μεσολάβησε για να μας φέρει τον Σίμπα μας! Αριστερά του είναι η Αναστασία. Ο Γιώργος και η Eileen είναι συνάδελφοι του Αντώνη και της Μαριλίζας!

Συνάδελφοι της Μαριλίζας; Όσο πήγαινε γινόταν και καλύτερο…

- «Από εδώ ο Μάριος και η Μπίλι, συμμαθητές μας απ’ το σχολείο…»

Συμμαθητές; Ξέρω ότι η Μαρτίνου είναι γύρω στα πενήντα, το μακρινό 2001 που τη είχα καθηγήτρια στο μεταπτυχιακό, ήταν στα εικοσιέξι της η νεότερη καθηγήτρια του τμήματος! Αυτό με τη σειρά του σήμαινε ότι Μάριος και Μπίλι πρέπει ήταν συνομήλικοί της και θα ορκιζόμουν ότι η τελευταία δεν ήταν με την καμία πάνω από τριανταπέντε!

- «…και είναι η αιτία που στριμωχτήκαμε εδώ σήμερα!»

- «Κάτσε, εμείς είμαστε οι ουρανοκατέβατοι, τα παιδιά είναι η αιτία;»

- «Είναι! Γιατί τους είπαμε να βγούμε χθες και ξέρεις τι μας απάντησαν; Παναθηναϊκού παίζοντος πάσα αρχή παυσάτω!»

- «ΤΙ! ΛΕΣ! ΤΩΡΑ!;!;» φώναξα ενθουσιασμένος. «Πήγατε γήπεδο χθες;»

- «Εννοείται!!!!» μου απάντησε με τον ίδιο ενθουσιασμό ο Μάριος.

- “Voodoo voodoo!” άρχισε να τραγουδάει η Eileen κάνοντάς Μάριο και Μπίλι να βάλουν τα γέλια!

- «That’s the spirit!! Η Eileen, αν και Ιρλανδικής καταγωγής, από εχθές είναι η νέα προσθήκη στην τάξη των οπαδών του Επτάστερου!»

Εντάξει, ένα έχω να πω, η ιδέα μου να έρθουμε στην Κρύπτη αποδείχτηκε εξαιρετική, και ας έφαγα στην αρχή ταράκουλο βλέποντας τον Αντώνη. Eileen και Φοίβη ήταν αυτό που λέμε κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι, και καλά την Eileen την ήξερα, για τη Φοίβη δεν είχα ιδέα ότι είναι τέτοιο τσίρκο, καθηγήτρια την είχα στην Κρήτη, όχι κολλητή! Όπως και να έχει, και με την συμπαράσταση του Ανδρέα ο οποίος είναι ανάλογο τσίρκο, έγιναν το επίκεντρο, και ευτυχώς να λέω, γιατί με τη Μπίλι φάτσα-φόρα θα είχα περάσει πολύ δύσκολα! Δεν αστειεύομαι, ήταν απίστευτα δύσκολο να την έχεις απέναντι σου και να μην την κοιτάζεις σα χάνος.

Εντωμεταξύ, όπως κι εγώ, έτσι και ο Μάριος με τη Μπίλι είχαν διαρκείας, το ’96 μάλιστα είχαν πάει Άμστερνταμ και στα καπάκια στο Παρίσι, και από το 2007 και μετά που επανασυνδέθηκαν δεν είχαν χάσει final-four της Πανάθας, και Βερολίνο είχαν πάει, και Βαρκελώνη είχαν πάει, και Πόλη είχαν πάει… ναι, το τελευταίο κακή εμπειρία… και φυσικά φέτος πήγαν ξανά στο Βερολίνο. Ο Αρίστος ήταν συνάδελφος της Φοίβης, ίδιο αντικείμενο, αλγόριθμους και πολυπλοκότητα, μόνο που εκείνος δίδασκε στο πολυτεχνείο. Στην αρχή χαμογέλασα μέσα μου μαθαίνοντας το επίθετό του, καθώς στο μυαλό μου ήρθε το "Δεσποινίς Διευθυντής", αλλά μόλις μας ανάφερε με τι ασχολούνταν μου έκανε αμέσως κλικ! Αυτός ο Σαμιωτάκης! Βέβαια! Από τα ιδρυτικά σχεδόν μέλη της Google, και ακόμα θυμάμαι τη Φοίβη καθηγήτρια να έχει γερό scientific crush με την πάρτη του! Κοίτα να δεις ρε φίλε!

Η Eileen, αν και με τρόπο, της το αναγνωρίζω, έκανε απολύτως ξεκάθαρο ότι πλέον ήμασταν ζευγάρι. Κάπου εκεί χαλάρωσε και ο Αντώνης με την Αναστασία, που όπως είχα πολύ καλά ανθιστεί, ήταν η φίλη του! Ομοίως, ζευγάρι ήταν και ο Αρίστος με τη Μαριλίζα, που έμαθα ότι είναι προϊστάμενη στο Call Center. Κοίτα να δεις που έχουμε τελικά πέραση εμείς οι μπαρμπάδες, με τον Αρίστο είχαν εικοσιπέντε χρόνια διαφορά στην ηλικία, ενώ ο Αντώνης με την Αναστασία εικοσιεπτά. Σε σύγκριση με δαύτους, τα δεκαοκτώ χρόνια μου με χώριζαν από την Eileen, ήταν …πταίσμα!

Η υπόλοιπη βραδιά κύλισε πολύ ωραία, αν και προς το τέλος το κορίτσι μου έγινε ψιλοντίρλα από τις μπύρες που ήπιε, πού διάολο τις έβαλε, μπορείτε να μου πείτε; Κατά τις 04:00 το διαλύσαμε, όχι γιατί δε θέλαμε να κάτσουμε άλλο αλλά γιατί άρχισαν να μας αγριοκοιτάζουν από το μαγαζί. Πάντως νομίζω ότι ο λογαριασμός που κάναμε, συνοδευόμενος μάλιστα και από το πουρμπουάρ που δώσαμε, δεν πρέπει να τους άφησε με παράπονο! Εννοείται ότι πρόσθεσα με τη μία Μάριο και Μπίλι στο Facebook, δίνοντάς τους ραντεβού το Σεπτέμβρη στο γήπεδο.

- «Όμορφη βραδιά!» είπα στην Eileen όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο.

- «Εσύ να τα βλέπεις που ανησυχούσες χωρίς λόγο!»

- «Έχεις δίκιο, κοριτσάρα μου!»

- «Το ξέρω!» μου είπε κάνοντάς με να χαμογελάσω.

Δέκα, δεκαπέντε λεπτά αργότερα ήμασταν μπροστά από το σπίτι, και ο Cato που μας πήρε γραμμή βγήκε έξω να μας υποδεχτεί, και όχι τίποτε άλλο αλλά δεν είχα καμία όρεξη να βγω για περπάτημα.

- «Πάμε πάνω να αλλάξω και να πάω τουαλέτα, γιατί θα σκάσω, και τον πάμε και τη βόλτα του! Όχι ότι έχω όρεξη για περπάτημα, για άλλα έχω όρεξη, αλλά αν δεν τον βγάλουμε βόλτα είμαι σίγουρη πως δε θα μας αφήσει σε ησυχία!»

- «Ναι, ένα δίκιο το έχεις!» της απάντησα, οπότε κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία πήγαμε πάνω να αλλάξουμε και να πάμε και τουαλέτα.

Βλέποντας την Eileen με κοντό σορτσάκι σάμπως να ξύπνησα, και μάλλον γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το φόρεσε! Κατεβήκαμε κάτω και πήγαμε τη βόλτα μας και αυτή τη φορά ευτυχώς δεν είχε απρόοπτα. Μεταξύ μας, δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή να γυρίσουμε σπίτι για να επιδοθώ στο ευγενές άθλημα των καταδύσεων, πόσο μάλλον όταν το κορίτσι μου δήλωσε ότι είχε ορεξούλες, ωστόσο ομοίως ορεξούλες είχε και το κοπρόγατο και τελικά όταν επιστρέψαμε σπίτι ήταν περασμένες πέντε.

- «Λοιπόν, τι θες να κάνουμε; Θες να κάτσουμε στην πισίνα να πιούμε τα ουισκάκια μας;»

- “Later! For now all I want is go upstairs and fuck like rabbit!”

- “If you’re in a harry, we can start here!” της είπα μισο-αστεία μισο-σοβαρά.

- “Now you’re talking, babe!”

Την έβαλα να κάτσει αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα στο σαλόνι, και αφού έτζασα τον Cato μη μας κάνει κανένα χουνέρι, γονάτισα μπροστά της και της έβγαλα τα snickers της, δεν είχε φορέσει κάλτσες. Τα δάχτυλα των ποδιών της ήταν όμορφα και καλοσχηματισμένα και τα νύχια της ήταν βαμμένα στο ίδιο χρώμα που είχαν και αυτά των χεριών της, θαμπό ροζ σε γαλλικό στυλ. Δεν είμαι ποδολάγνος και απόρησα με τον εαυτό μου από την ξαφνική μου επιθυμία να της γλείψω τα δάχτυλα. Σήκωσα το αριστερό της πόδι και το έφερα μπροστά από το πρόσωπό μου και διστακτικά στην αρχή και με περισσότερο θάρρος στη συνέχεια, άρχισα να της το γλείφω πάνω και κάτω. Έφερα στο στόμα μου ένα-ένα τα δάχτυλά της και τα πιπίλησα και μετά πήρα σχεδόν τη μισή της πατούσα μέσα στο στόμα μου.

Σήκωσα τα μάτια μου να την κοιτάξω, είχε ξαπλώσει πίσω αφημένη στα χάδια μου. Άφησα το αριστερό της πόδι και επανέλαβα την ιεροτελεστία στο δεξί, ωστόσο όταν τελείωσα δεν το άφησα κάτω, συνέχισα να ρουφάω και να την πιπιλάω σε όλο το μήκος του ποδιού, ανεβαίνοντας μέχρι τέρμα. Ανασηκώθηκε για να με βοηθήσει να της βγάλω σορτσάκι και εσώρουχο, ένα απίστευτα σέξι κόκκινο δαντελωτό string, και όταν έμεινε τελείως γυμνή, έπεσα με τα μούτρα να λατρέψω το υπέροχο μουνάκι της.

“Yeah baby… make me cum!”

Η μυρωδιά της εκεί με ξετρέλανε, την προτιμούσα χίλιες φορές έτσι παρά με αυτή του σαπουνιού, ήταν φυσική, ήταν θηλυκή, ήταν υπέροχη! Με γράπωσε και πάλι από το μαλλί καθώς ο σύγχρονος Ιεροφάντης λάτρευε τη Θεά του, και ας μην ήταν η Δήμητρα, ας ήταν η κοκκινομάλλα Βαλκυρία μου, που μου είχε κάνει τα μυαλά πουρέ, που ήταν εκεί για να με τραβήξει από το μαλλί όταν πήγαινα να χώσω το κεφάλι μου στο χώμα. Έχοντας το απόγευμα επιβεβαιώσει τι ακριβώς της αρέσει, επικεντρώθηκα στο να της το προσφέρω, και δεν μου πήρε παρά λίγα λεπτά για να την κάνω να σπαρταράει σαν ψάρι, και να με πλημμυρίσει και πάλι με τα υγρά της.

- “Get up!” μου είπε και με το που σηκώθηκα έσκυψε προς τα μπροστά και με πήρε για λίγη ώρα στο στόμα της, μέχρι που μου έγινε και πάλι κατάρτι. “Go get the condoms, I want you to fuck me hard, to fuck me like there’s no tomorrow! Go!” με διέταξε και πήγα με διέταξε και πήγα τρέχοντας στο δωμάτιο να τα φέρω. 

Φόρεσα το προφυλακτικό και η Eileen γύρισε στα τέσσερα ακουμπώντας στην πλάτη της πολυθρόνας. Τσακίστηκα να το φορέσω και τον έβαλα μέσα της κερδίζοντας ένα ηδονικό της βογγητό, και στη συνέχεια, αρπάζοντάς την από τους γλουτούς, άρχισα να μπαινοβγαίνω μέσα της όπως με διέταξε, σα να μην υπάρχει αύριο!

Μέρος 9ᵒ - Ride of the Valkyries

Έφερα τα χέρια μου μπροστά της και αρπάζοντάς την από τα στήθη την έφερα πίσω σχεδόν σηκώνοντάς την, κάνοντάς τη να ξεφωνίσει “OΟΟΟΟΟH GAWWWWDD OOΟΟOOOOOH ΟΟΟΟΟΟΟΗ” και ν’ αρχίσει τα “HARDER! HARDER!”, τα οποία συνοδευόντουσαν από διάφορα κοσμητικά· πάνω στην καύλα της έφαγα το μπινελίκι της αρκούδας! Από “Cunt”, “Bitch” και “Whore” μέχρι “Motherfucker” και “Son of a bitch”, και το αστείο είναι πως όσο πιο πολύ μου τα έχωνε, τόσο πιο πολύ φτιαχνόμουν! Τι να πω, δεν είχα ιδέα πως η λεκτική ταπείνωση θα μ’ έφτιαχνε έτσι!

- “SLAP ME!”

Ορίστε;

- “FUCKIN’ SLAP ME YOU SON OF A BITCH! SLAP ME!!!!!”

Δεν είμαστε με τα καλά μας! Την άφησα να πέσει πάλι προς τα μπροστά και της έδωσα διστακτικά μια σιγανή σφαλιάρα στο δεξί κωλομέρι.

- “WHAT IS THIS SHIT YOU PATHETIC CUNT? WHAT ARE YOU, A LITTLE GIRL? SLAP ME BITCH!”

Αυτή τη φορά ήμουν λιγότερο φειδωλός, για την ακρίβεια ήταν αρκετά δυνατή και φοβήθηκα μη το πάρει αλλιώς και μου γαμήσει ότι έχω αγάμητο. Ναι, καμία σχέση…

- “HARDER MOTHERFUCKER! HARDER!”

Να πω ότι μου άρεσε όλο αυτό, οι σφαλιάρες εννοώ, όχι το μπινελίκι, θα ήταν ψέμα. Από την άλλη άρεσε φανερά στην Eileen οπότε… την έκανα μαύρη, ή έστω κόκκινη· πραγματικά όταν τελειώσαμε είχανε μείνει και στα δυο της κωλομέρια αποτυπώματα της παλάμης μου, και όχι τίποτε άλλο, μου ζητούσε να τη βαρέσω τόσο δυνατά που στο τέλος εγώ πονούσα περισσότερο! Δεν ξέρω αν ήταν στο σχέδιό της ώστε να αποσυντονιστώ και να κρατηθώ περισσότερη ώρα αλλά αν ήταν της βγάζω το καπέλο, πρέπει να μου πήρε πάνω από 20 λεπτά να τελειώσω, ενώ εκείνη, κρίνοντας από τις φωνές της και το σώμα της, πρέπει να τέλειωσε κάμποσες. Κατέβηκε από την πολυθρόνα με τον κώλο κατακόκκινο, ενώ εγώ, με ανάλογο χρώμα στα μούτρα, τσακίστηκα να πάω να πετάξω το προφυλακτικό στο σκουπιδοτενεκέ. Γύρισα στο σαλόνι και, σας το ορκίζομαι, δεν τολμούσα να την κοιτάξω στα μάτια.

- “George? Are you ok, babe?”

- “Well, I guess there is a first time for everything…”

- “Are you ok?”

- “Well, the “name calling” was… let’s say that not in a million years I would imagine humiliation to be so… arousing, and you got very creative!”

- “So, you liked it!”

- “What can I say, I’ m your little bitch!” της είπα πειρακτικά κάνοντάς την να βάλει τα γέλια. “On the other hand, and in a more serious tone, slapping you… well, let’s say I didn’t especially enjoy, if you catch my drift. I mean… your buttocks are red for fuck’s shake! Are you ok?”

- “Am I ok? I’m much-much more than ok, actually this was the best fuck I 've had since a while!”

- “I mean… I’ve never…”

- “Come here you big oaf!” μου είπε τρυφερά και όταν έφτασα κοντά της με πήρε αγκαλιά και πατώντας στην άκρη σχεδόν των δακτύλων της με φίλησε απαλά. “Don’t feel bad babe, I really-really enjoyed this!”

- «Δεν αισθάνθηκα άσχημα, άβολα αισθάνθηκα. Εννοώ… απλά ήταν κάτι που δεν είχα ξανακάνει, και ούτε είχα φανταστεί ότι θα κάνω, πόσο μάλλον με κάποια σαν εσένα. Και για να μην υπάρχει παρεξήγηση εννοώ τις σφαλιάρες που μου ζήτησες να σου ρίξω, όχι τα μπινελίκια που μου έριχνες. Τα βρομόλογα δεν είναι ρε παιδί μου κάτι ασυνήθιστο, το άλλο… δεν ξέρω, μου φάνηκε βαρύ!»

- «Έχω κάνει πολύ χειρότερα!»

- «Πόσο χειρότερα;»

- «Πολύ… ωστόσο σε αντίθεση με τότε, σήμερα πραγματικά μου άρεσε.»

- «Εννοείς τον Nigel?»

- “Yup… Let’s have that drink!”

- «Eileen, αν δεν θέλεις…»

- “Shut up!” μου είπε κόβοντας μαχαίρι οποιαδήποτε αντίρρηση.

- “Yes ma’am” της είπα και παίρνοντας το μπουκάλι με το Teeling και δύο ποτήρια βγήκαμε στον κήπο και πήγαμε στις ξαπλώστρες δίπλα απ’ την πισίνα. Γέμισα τα ποτήρια μας και αφού τσουγκρίσαμε άρχισε να μου μιλάει για το παρελθόν της με τον Nigel.

- «Όπως σου είπα και τις προάλλες, ο Nigel είχε κάποια γούστα που τότε τα θεωρούσα περίεργα. Τον έφτιαχνε ο πόνος, του άρεσε να τον προκαλεί, μην πετάγεσαι, δεν ήταν εγκληματίας, δεν το έκανε χωρίς συναίνεση… και, καλώς ή κακώς, τη δική μου την είχε. Ομολογώ πως τα χαστούκια στον κώλο μου αρέσουν πολύ, ωστόσο τα άλλα που έκανε -ή τουλάχιστον μεγάλο μέρος τους- όχι, τα υπέμενα γιατί φοβόμουν ότι θα ξενερώσει και θα τον χάσω.»

- «Πώς μπορείς να μιλάς για συναίνεση! Ο εκβιασμός δεν είναι συναίνεση!»

- «Δεν ήταν εκβιασμός, George, ήταν statement: ‘my way or the highway’. Εγώ ήμουν που έπρεπε να επιλέξω αν θα καθόμουν μαζί του ή θα έφευγα. Μπορεί ακόμα και τώρα να με στοιχειώνει αυτή η φράση αλλά εγώ επέλεξα ν’ ακολουθήσω αυτό το δρόμο. Το ασυγχώρητο ήταν το ψέμα του, το ότι μου έκρυψε ότι είναι παντρεμένος και ακόμα χειρότερα με παιδιά.»

- «Εξακολουθεί να μην είναι συναίνεση εφόσον αποσπάστηκε με απάτη, Eileen!»

- «Δεν αναιρείται η συναίνεση George, αναιρείται η καλή πίστα σύμφωνα με την οποία δόθηκε και σύμφωνα με την οποία επέλεξα να αφεθώ να με κάνει ό,τι θέλει.»

- «Έστω. Αν επιτρέπεται, ποια ήταν τα χειρότερα;»

- «Πάνω μου έχω δοκιμάσει και μαστίγιο, και ζώνη, και βίτσα, και flogger…”

- «Τι είναι πάλι τούτο;»

- «Σκέψου μια κοντή λαβή στην άκρη της οποίας βρίσκονται λωρίδες ίδιου μήκους, πλάτους και πάχους από πλαστικό ή δέρμα. Το χειρότερο, μακράν, ήταν το μαστίγιο, πονούσε σα διαβολεμένο. Καλά, όχι ότι βίτσα και ζώνη δε πονούσαν, αλλά σε σχέση με δαύτο ήταν βόλτα στο πάρκο. Το flogger στα κωλομέρια δεν ήταν άσχημο, στα στήθη είναι άλλη συζήτηση, ειδικά όταν πριν μου είχε φορέσει clamps.»

Δεν απάντησα, πρέπει να την κοιτούσα με το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας.

- «Και πέρα από τα σαδομαζοχιστικά παιχνίδια ήταν και ο έλεγχος που ασκούσε στη ζωή μου. Που θα πάω και με ποιους θα βγω, τι θα φορέσω, πως να του μιλάω… και φυσικά σεξουαλικά με είχε όπως με ήθελε, όποτε με ήθελε, με όποιο τρόπο με ήθελε. Μέχρι τότε δεν είχα κάνει ποτέ μου στοματικό, κοντά του έμαθα το deep throat, με τον πολύ δύσκολο τρόπο, ξέρεις πόσες φορές μ’ έβαλε να γλείψω τον εμετό μου από το πάτωμα; Και μετά ακολουθούσε πάντα βίτσα, μέχρι που τα μεριά μου γινόντουσαν μωβ… και μετά με έπαιρνε από πίσω… και δεν εννοώ όπως το κάναμε πριν από λίγο.»

- «Για όνομα του Θεού μωρέ Eileen» κατόρθωσα να αρθρώσω. Δεν είμαι βίαιος άνθρωπος, καθόλου, αλλά εκείνη τη στιγμή αν είχα μπροστά μου αυτόν τον πούστη θα τον ξεκοίλιαζα με τα ίδια μου τα νύχια!

- «Κι όμως, George, δεν το ένιωθα καθόλου έτσι… εννοώ, δεν το έβλεπα όπως νομίζω ότι το βλέπεις αυτή τη στιγμή. Για μένα τότε, όσο και αν με ζόριζε, ήταν περίπου φυσιολογικό, πραγματικά δεν ήθελα αλλιώς. Ή, έστω, τυφλωμένη από τον έρωτα έτσι νόμιζα. Αυτό ήταν το πρόβλημα, George, δεν είχα υποταχτεί στον Nigel, είχα υποταχτεί στον έρωτά μου για τον Nigel. Πάντως δεν ήταν πάντα δύσκολα μαζί του, πέρα από τα sessions και το έντονο sex, ήταν πολύ γλυκός. Και ακόμα και σε αυτά τα παιχνίδια, ήταν πάντα πράος… ναι, όσο και αν σου φαίνεται περίεργο. Το παιχνίδι μας ήταν βίαιο αλλά ο ίδιος όχι. Στη σχέση που είχαμε η σωματική τιμωρία θεωρείται κάτι το φυσιολογικό, για εκείνον η τιμωρία ήταν πάντα παιχνίδι, κι εννοώ ότι δε με τιμωρούσε σωματικά αν κάτι δεν έκανα σωστά, και μεταξύ μας δεν χρειαζόταν κιόλας, η απογοήτευση στα μάτια του ήταν στα δικά μου χίλιες φορές χειρότερη απ' οποιαδήποτε τιμωρία. Ακόμα και αυτό που σου ανέφερα πριν, για το deep throat, παιχνίδι ήταν, και το ξέρω γιατί *πάντα* μου έδινε να το καταλάβω. Ποτέ δεν έκανε περισσότερα απ’ όσα μπορούσα να αντέξω, υπήρχαν φορές που σταμάτησε ο ίδιος το παρά φύσιν όταν καταλάβαινε ότι δεν άντεχα, και πάντα, μα πάντα, το παιχνίδι το ακολουθούσε after care, άπλωνε κρέμα στα σημεία που είχε χτυπήσει, με έπαιρνε αγκαλιά και μου μιλούσε τρυφερά, με χάιδευε, και γενικά έκανε τα πάντα για να μου δώσει να καταλάβω ότι για εκείνον ήταν αυτό ακριβώς, παιχνίδι!»

- «Δεν μπορώ να το δω έτσι, συγνώμη!»

- «Και όμως, κατά κάποιο τρόπο το έκανες… πριν!»

- «Δε μου άρεσε που σου έριχνα χαστούκια, το έκανα επειδή άρεσε σε σένα.»

- «Μετάνιωσες;»

- «Όχι!»

- «Φοβήθηκες ότι θα με χάσεις αν δεν το κάνεις;»

- «Όχι βέβαια!»

- «Όταν σε γκάζωνα, θύμωσες; Νευρίασες;»

- «Όχι, φυσικά όχι!»

- «Γιατί;»

Ναι, έτσι όπως το έθεσε είχε τα δίκια της. Έκανα ό,τι έκανα γιατί μου το ζήτησε, γιατί κατάλαβα ότι της αρέσει και το μόνο που είχε σημασία ήταν να την κάνω να το ευχαριστηθεί όσο περισσότερο γινόταν. Άλλωστε η λεκτική ταπείνωση εκτός context βία δεν είναι;

- “I see your point…” της είπα τελικά.

Αντί απάντησης σηκώθηκε και ήρθε στην ξαπλώστρα μου και κάθισε στα πόδια μου με πρόσωπο προς τα μένα. Την κοίταξα στα μάτια και της χαμογέλασα και εκείνη έσκυψε απαλά προς το μέρος μου και με φίλησε τρυφερά στο στόμα. Έβαλα τα χέρια μου στην πλάτη της και την έσφιξα πάνω μου. Τραβήχτηκε απαλά και της αγκάλιασα το πρόσωπο κρατώντας το μέσα στα δυο μου χέρια. Με κοίταξε σταθερά στα μάτια και για λίγη ώρα χάθηκα στο σμαραγδένιο των δικών της. Συνειδητοποίησα πως αυτό που ένιωθα ξεπερνούσε κατά πολύ τα όρια του crush, είχα αρχίσει να την ερωτεύομαι, και όμως· αυτή μου η συνειδητοποίηση αντί να με τρομάξει, με ξελάφρωσε! Μα το πιο περίεργο ήταν η ξαφνική μου ανάγκη να της το πω, να το ακούσει, να το μάθει… και γαία πυρί μιχθήτω.

- “I started falling hard for you” της είπα απλά.

- “You’d better, Mister!” μου απάντησε, ρίχνοντάς μου μια απαλή στη μύτη με το δάχτυλό της, κάνοντας την καρδιά να χοροπηδήσει.

- “I don’t want to scare you but… I just wanted you to know that.”

- “I’ not scared that easy, George, and besides, I’m in the same boat!”

- “I mean I... Wait! What?” τη ρώτησα ξαφνιασμένος, κάνοντάς την να βάλει τα γέλια. “You are?”

- “Why the hell not?” μου απάντησε σοβαρεύοντας ξαφνικά. “Sure, you may come off as overly serious, to put it mildly; actually, sometimes it’s more like you were born with a huge stick shoved up your ass! Yet, you’re passioned, you make me laugh, you' re laid-back, you’re kind-hearted, you're always keen to please me and make me feel good, and by gods, you are so delightfully silly! All-in-all, you're an incredible person in every fucking way possible, so really, George, why the hell not?”

- “Well, that was unexpected in the most pleasant way!”

- “Come here you big goof!”

- “There are some technical difficulties, my Riding Valkyrie!” της είπα, εννοώντας ότι καθόταν πάνω μου, και έβαλε και πάλι τα γέλια.

- “See what I’m saying?” είπε και έσκυψε και με φίλησε και χαθήκαμε και πάλι σ’ ένα ατελείωτο, τρυφερό φιλί, τόσο υπέροχα μεθυστικό που μπροστά του δεν έπιαναν μπάζα όλα τα Teeling του κόσμου τούτου!

Τσίτσιδοι και οι δυο, αρχίσαμε και πάλι να χαϊδευόμαστε και λίγη ώρα αργότερα ήμασταν αμφότεροι έτοιμοι και για δεύτερο γύρο. Βλαστημώντας μέσα μου, σηκώθηκα και να πάω στο σαλόνι να φέρω τα προφυλακτικά, και όπως είχα σηκωθεί η Eileen βρήκε την ευκαιρία και μου έριξε μια σφαλιάρα στο κωλομέρι, βάζοντας τα γέλια με το προσωρινό μου σκάλωμα! Focus! Πήγα τρέχοντας στο σαλόνι και με το που γύρισα, ξάπλωσα και πάλι στην ξαπλώστρα και φόρεσα το προφυλακτικό, όχι, δε μου είχε πέσει!

Καθώς πήγαινε να με καβαλήσει, μου ήρθε και πάλι ιδέα, οπότε έπιασα στα τυφλά το κινητό μου, και προσπάθησα να βρω αυτό που ήθελα. Η Eileen σταμάτησε και με κοίταξε για λίγο με απορία, αλλά όταν έπεσαν οι πρώτες νότες έβαλε τα γέλια, και κάπως έτσι, υπό τον ήχους του Ride of the Valkyries, με καβάλησε και ξεκίνησε το ροντέο. Είχα καταλάβει ότι της αρέσει να της σφίγγω δυνατά τα στήθη και άλλο που δεν ήθελα, μα δεν ήταν στήθος αυτό, ήταν ο ορισμός του “βυζί γιαταγάνι” που έλεγε ο αείμνηστος φαφούτης.

Κάπου εκεί, και επειδή όπως χόρευε πάνω μου υπήρχε ο κίνδυνος να διαλύσουμε την ξαπλώστρα και να βρεθούμε στο γκαζόν, αλλάξαμε τακτική, έγειρε τελείως πάνω μου, και σφίγγοντάς την, ήμουν εγώ αυτός που κουνώντας τη λεκάνη μου, πήρα την πρωτοβουλία. Μεταξύ μας, προτιμούσα το άλλο, και ήταν και λιγότερο κουραστικό, αλλά στο τέλος, και με τη γλώσσα έξω, κατάφερα να υψώσω ψηλά τη σημαία! Εντωμεταξύ, τρεις φορές σεξ σε μια μέρα, για να μην αναφέρω την πίπα, είχα να κάνω από τα τριανταπέντε μου να πούμε, και αν η Πριγκηπέσσα μου ήθελε και τέταρτο, θα πήγαινα και τέταρτο, και πέμπτο… όσο πήγαινε, μέχρι να κουραστεί ή να αφήσω πίσω μου τον μάταιο τούτο κόσμο με ψηλά το κεφάλι, έστω και το κάτω· ό,τι ερχόταν πρώτο.

 

- “I’ cumming! I’ cumming” φώναξα νιώθοντας το τέλος να έρχεται ποδοβολώντας σαν ρινόκερος.

- “Yeah baby… cum for me… yeah… oh gawd… yeah….” φώναξε με τη σειρά της νιώθοντας το όργανό μου να κάνει σπασμούς βαθιά μέσα στο μουνάκι της.

Ανασηκώθηκε προσεκτικά ώστε να μη βγω από μέσα της και κάθισε και πάλι πάνω μου ενώ εγώ προσπαθούσα ακόμα να βρω τις ανάσες μου. Στα μάτια της έπεσε ένα τσουλούφι και προσπάθησε να το διώξει φυσώντας και σήκωσα το χέρι μου και της το έφτιαξα. Δεν μιλήσαμε, καθίσαμε έτσι για λίγη ώρα απλά απολαμβάνοντας τη στιγμή, χαμογελώντας ο ένας στον άλλον. Η καρδιά μου χτύπαγε δυνατά στα στήθη μου, με αυτή τη γνώριμη, υπέροχη και συνάμα τόσο τρομακτική αίσθηση του να ερωτεύεσαι, να επιστρέφει και πάλι μετά από πολλά χρόνια, και δεν ήμουν ο μόνος που είχε αρχίσει να ερωτεύεται. Το απόγευμα προσπάθησα να καταπνίξω αυτό τον πανικό στη σκέψη “μα τι μου βρίσκει”, αν μη τι άλλο για να μην το χαλάσω, μην το δηλητηριάσω με τις ανασφάλειές μου, και, όταν πριν λίγη ώρα μου ξέφυγε, η Eileen ήταν εκεί να τις καταλαγιάσει με τρόπο πολύ καλύτερο απ’ όσο τολμούσα να ονειρευτώ!

- “A penny for your though!” μου είπε χτυπώντας μου παιχνιδιάρικα με το δάχτυλο το μύτη μου.

- “Your boyfriend is the luckiest bastard in the world!”

- “Yes, he is!” μου δήλωσε κάνοντάς με να χαμογελάσω!

- «Να σου κάνω μια ερώτηση; Αλλά μη θυμώσεις!»

- “Shoot!”

- «Έχεις ανεβάσει κι άλλες φωτογραφίες στο 4-chan?»

- «Κάμποσες, γιατί ρωτάς;»

- «Απλή περιέργεια…Προσπαθώ να καταλάβω γιατί το έκανες, εννοώ δε φαντάζομαι να είχες ανάγκη επιβεβαίωσης!»

- «Σου είπα γιατί το έκανα, για την καβλάντα!»

- «Δεν σ’ ενοχλούσαν τα σχόλια που έκαναν;»

- «Μα αυτός ήταν ο σκοπός, να ποστάρω τις φωτογραφίες και μετά να γελάσουμε με τα σχόλια. Και άλλωστε για ποιον άλλο λόγο να μ’ ενδιαφέρει τι έγραφαν, σάμπως τους ήξερα και με ήξεραν; Όπως και νά 'χει, το χαβαλέ μας κάναμε, βάλε και ότι είμαι λίγο exhibitionist… ήταν ένα από τα παιχνίδια μας με την Abi.»

- «Έχεις κρατήσει καμία; Για ένα φίλο απ’ το χωριό ρωτάω, μη νομίζεις!»

- «Όχι, εκτός από αυτές τις δύο που ζωγράφισε δεν έχω κρατήσει άλλες!»

- «Δύο; Έχεις και δεύτερη;»

- «Δεν την έχω εγώ, την έχει η Abi! Αν θες πάντως να στη δείξω, πολύ ευχαρίστως!»

- «Τη φωτογραφία ή το σκίτσο;»

- «Τη φωτογραφία όπως την ανέβασα στο 4-chan.»

- «Ομολογώ ότι μια ακαδημαϊκή περιέργεια την έχω!»

- «Ακαδημαϊκή περιέργεια, ε;» μου είπε χαχανίζοντας και σηκώθηκε να φέρει το κινητό της. «Ορίστε!», συνέχισε δείχνοντάς τη μου. «Βέβαια στο σκίτσο φαίνεται και το πρόσωπό μου, στο 4-chan εννοείται ότι ανέβασα αυτή που βλέπει... ο φίλος σου απ’ το χωριό!»

Δεν ξέρω πριν πόσο καιρό την είχε τραβήξει, φαντάζομαι πως δεν είναι πάνω από δυο-τρία χρόνια, πάντως δεν είχε αλλάξει καθόλου. Εντάξει, πόσο τυχερός μπάσταρδος ήμουν; Αν έβλεπα αυτή τη φωτογραφία στο internet θα έπαιρνα άσκηση για το σπίτι, από το είδος των ασκήσεων που προκαλούν κάλους στα χέρια και αύξηση της τριχοφυΐας στις παλάμες. Και την είχα μπροστά μου, ολοζώντανη, και δεν ήταν φαντασίωση, ήταν πραγματικότητα! Και εκεί ο Cato, που τον είχαμε ξεχάσει, βρήκε την ευκαιρία και έκανε ένα σάλτο πάνω στο στέρνο μου, κόβοντάς μου ταυτόχρονα ύπατα και ανάσα, είναι και εννιά ολόκληρα κιλά ο μαλάκας!

- «Βρε μαλάκα, θες να με σκοτώσεις; Ποιος θα σε ταΐζει μετά;» τον μάλωσα, κάνοντας την Eileen να βάλει και πάλι τα γέλια.

- «Άντε, για να σου απαλύνω τον πόνο που σε κακομεταχειρίζεται ο Cato έχω και τρία βίντεο… για το φίλο σου απ’ το χωριό!»

- «Θα κάνεις τον φίλο μου πολύ ευτυχισμένο!» της είπα χαμογελώντας σαν κρετίνος. 

- «Ορίστε!» μου είπε και με άφησε να δω τα βίντεο ενώ εκείνη πήγε μέσα να πετάξει το προφυλακτικό που μου είχε βγάλει με το που σηκώθηκε για να πάρει το κινητό της. Και στα τρία βίντεο φαινόταν το σώμα της από το σαγόνι και κάτω και το μαλλί της ήταν μακρύ, όχι όπως το έχει τώρα.

Το πρώτο βίντεο ήταν τραβηγμένο σε μια κρεβατοκάμαρα και η Eileen φορώντας μαύρα εσώρουχα καθόταν στην άκρη του κρεβατιού κουνώντας προκλητικά τη λεκάνη της και στη συνέχεια ανοίγοντας τα πόδια της. Κατόπιν έβγαλε το σουτιέν καλύπτοντας για λίγο τα στήθη με το χέρια της και χουφτώνοντάς τα άρχισε να τα μαλάζει, πριν τελικά τα πάρει από πάνω της αφήνοντας τα στήθη της να φανούν σε όλο τους το μεγαλείο. Το δεύτερο είχε τραβηχτεί στο ίδιο δωμάτιο με τη δεύτερη φωτογραφία. Φορούσε ροζ μάλλινο πουλόβερ και μόνο το ένα κόκκινο κιλοτάκι από κάτω, όπως φάνηκε στη συνέχεια καθώς σήκωσε αργά και αισθησιακά το πουλόβερ και αφού απελευθέρωσε τα στήθη της από τη φυλακής τους ξεκίνησε να λικνίζεται προκλητικά. Το τρίτο βίντεο είχε τραβηχτεί σε κάποιο άλλο δωμάτιο, φορούσε μαύρη φούστα και κοντό κόκκινο τοπ που άφηνε στομάχι και αφαλό ακάλυπτα. Αυτή τη φορά άρχισε να χοροπηδάει καθώς άρχισε να τραβάει το τοπ μέχρι το λαιμό, και όπως και στο δεύτερο βίντεο δεν φορούσε σουτιέν. Εντάξει, αν με τις φωτογραφίες και τα βίντεο δεν είχε σκοτώσει στρατιές αγέννητων, να μη με λένε Γιώργο. Εκείνη την ώρα επέστρεψε και η Eileen και πήγε και κάθισε στην ξαπλώστρα της, και ο Cato σηκώθηκε από πάνω μου και πήγε κι έκατσε πάνω της, και ξεκίνησε να της κάνει πατουσάκια.

- «Αν σου βγάλει νύχια θα τον φυτέψω!» της είπα δίνοντάς της το κινητό.
- «Όχι, δεν έχει βγάλει νύχια! Αχ! Πλάκα έχει! Γιατί το κάνει;»
- «Είναι ένας από τους πολλούς τρόπους που έχουν οι γάτες να σου δείξουν τρυφερότητα, κατά τα φαινόμενα δεν είμαι το μόνο αρσενικό στην οικογένεια που έχεις γοητεύσει. Και σε είδα και με μακρύ μαλλί!»
- «Ναι, τότε είχα μέχρι την πλάτη. Και στις άλλες δύο που είδες είχα μακρύ μαλλί, απλά το είχα μαζέψει για τη φωτογραφία. Θέλεις να σου δείξω;»
- «Αμέ!» της είπα και το επόμενο μισάωρο το περάσαμε χαζεύοντας παλιότερές της φωτογραφίες. «Σου πήγαινε πολύ και το μακρύ, όχι ότι όπως είναι τώρα δεν είσαι κούκλα!»
- «Σ’ ευχαριστώ!» μου είπε χαμογελώντας και πάλι ντροπαλά. «Τα έκοψα κάποια στιγμή για να επιτρέψω στην τρίχα να δυναμώσει, είχα μακριά μαλλιά από κοριτσάκι, ωστόσο τελικά αποφάσισα να τα κρατήσω μέχρι τους ώμους γιατί κακά τα ψέματα, τα μακριά μαλλιά είναι φασαρία!»

Μόλις τελειώσαμε τα ποτά μας, πήρα ποτήρια και μπουκάλι για να τ’ αφήσω μέσα, και μετά ανεβήκαμε στο δωμάτιο όλη η τριάς! Η Eileen, όπως και εχθές, κουλουριάστηκε στην αγκαλιά μου ενώ ο Cato πήγε και έκατσε πίσω από τα λυγισμένα της γόνατα.

- «Καληνύχτα Πριγκηπέσσα!»
- “I like that!” μου είπε χαμογελώντας μου νυσταγμένα! “Nighty night, babe!” μου είπε και ανασηκώθηκε ίσα για να μου δώσει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. Με την Eileen κουλουριασμένη στην αγκαλιά μου, και σε αντίθεση με χθες, ο γενικός έπεσε χωρίς να το καταλάβω!

Όπως και χθες ξύπνησα πολύ πιο νωρίς από την Eileen και, παρόλο που ένιωθα ακόμα τα μάτια μου βαριά, ήξερα ότι δεν είχα άλλο ύπνο. Μετά την πρωινή μου ρουτίνα, και ένα γρήγορο ντουζάκι, κατέβηκα στην κουζίνα για να φτιάξω καφέ. Ο Cato εμφανίστηκε από το πουθενά και κάνοντάς μου χαρούμενες τρίλιες έριξε ένα σάλτο στον πάγκο.

- «Καλώς τον λεβέντη μου!» του είπα και του έτριψα τη μούρη και, υπό την υψηλή του εποπτεία, έφτιαξα τον καφέ μου. «Κήπο ή βεράντα;» Δεν πήρα φυσικά απάντηση και έτσι πήγα στον κήπο, και επειδή όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια, γύρισα στο σαλόνι για να πάρω το tablet. Δεν είχα προλάβει να πιώ ούτε δυο γουλιές όταν, θαύμα θαυμάτων, με πήρε το καμάρι μου τηλέφωνο. «Δε θα μείνει φούρνος στην περιοχή!» της είπα αντί για καλημέρα.
- «Πάλι με γκρίνια άρχισες;»
- «Για να πάει καλά η μέρα! Πώς και αυτό το ξαφνικό;»
- «Δεν σε παίρνω, μου γκρινιάζεις! Σε παίρνω, μου γκρινιάζεις! Ε, τι θέτε;»
- «Εντωμεταξύ, πώς και είσαι ξύπνια τέτοια ώρα;»
- «Γιατί έπεσα με τις κότες! Στα είπα και χθες, τα πόδια μας δε μπορούσαμε να πάρουμε όταν γυρίσαμε!»
- «Δεν είχε ξέφρενο clubbing?»
- «Γιωργάκη, ορεξούλες βλέπω… και θα κάνω την τολμηρή υπόθεση ότι τουλάχιστον κάποιος από τους δυο μας πέρασε καλά χθες το βράδυ!»
- «Μωρή δεν ντρέπεσαι; Τι είναι αυτά που λες στον πατέρα σου;»
- «Μπάλα στην εξέδρα και πέναλτι για το γαύρο! Κατάλαβα, κατάλαβα… αμέρικαν μπαρ το έχεις κάνει!»
- «Καλά, συνέχισε εσύ και θα τα πούμε καλά οι δυο μας την ερχόμενη εβδομάδα!»
- «Μη μου κάνεις εμένα τον Κόναν!»
- «Για πες τώρα, τι έχει το πρόγραμμα της ημέρας;»
- «Θα εκδράμομεν εις τα εξοχάς και θα λιανίσομεν κοπάδια αμνοεριφίων, ελπίζω δηλαδή!»
- «Το μυαλό στο φαγητό εσύ!»
- «Τι να πω, είμαι παιδί του μπαμπά μου!»

Και δεύτερο πέναλτι για το γαύρο…

- «Σιγά βρε μαλάκα!» φώναξα ξαφνιασμένος καθότι ο Cato αποφάσισε ότι καλό θα ήταν να μου τραβήξει μια δαγκωνιά στο πόδι, γιατί έτσι, τού ‘ρθε.
- «Πάλι σε τραμπουκίζει ο Cato?»
- «Κάνει και τίποτε άλλο; Άντε να έρθεις να μπορέσω να κοιμηθώ μια εβδομάδα σαν άνθρωπος!»
- «Γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι ο Cato σ’ εμποδίζει να κοιμηθείς τις τελευταίες μέρες, καημενούλη μου!»

Που να σου πάρει ο διάολος τον πατέρα! Όχι τον original, αυτόν τον έχει πάρει ήδη, τον άλλον εννοώ, αυτόν που πληρώνει τα σπασμένα!

- «Θεωρώ ανάξια και διαψεύσεως ακόμα τα όσα κακόβουλα και συκοφαντικά ετοποθέτησαν εις το στόμα μου οι τελείως εξαχρειωθέντες πλέον πολιτικοί μας αντίπαλοι.»
- «Με φωνάζουν… saved by the bell! Τώρα μαμά, έρχομαι. Με το μπαμπά μιλάω. Λοιπόν σε κλείνω, σμουτς σμουτς σμουτς, φιλάκια!»
- «Φιλάκια μωρό μου» της είπα και κλείσαμε.

Είχα να φάω δούλεμα απ’ τη μικρή που θα έλεγα το δεσπότη Παναγιώτη, αλλά δε βαριέσαι, χίλιες φορές προτιμότερο αυτό από άλλα δράματα γιατί -μεταξύ μας- έχει τρομάξει το μάτι μου με δαύτη! Έχει και του λόγου της τη δυνατότητα να διαβάζει τον κόσμο σαν ανοιχτό βιβλίο και εκτός από παρατηρητική είναι οξύνους σε σχεδόν τρομακτικό βαθμό, και δεν είναι απλά book smart, είναι και street smart! Θα μου πεις στη μάνα της δεν είχε κάνει δράματα όταν της γνώρισε το Γιάννη αλλά ξέρω ‘γω; Άλλο πράγμα για μια κόρη η μητέρα της και άλλο ο πατέρας της.

Τέλος πάντων, αυτό θα το βλέπαμε στην ώρα του, το να κάθομαι και να το σκέφτομαι από τώρα το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να μου το χαλάσει με τελικό αποτέλεσμα το όποιο γκρέμισμα να μου προκύψει σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Έπιασα και πάλι το tablet αλλά πέντε λεπτά μετά το παράτησα, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ με την καμία. Στο τέλος έκανα αυτό που έκανα πάντα όταν ήθελα να καθαρίσω το μυαλό μου, το απασχόλησα με τρόπο που δεν του άφηνε ελεύθερο χρόνο για σκέψεις. Χθες της είχα φτιάξει παραδοσιακό ιρλανδέζικο πρωινό, σήμερα θα της έφτιαχνα ελληνικό, στραπατσάδα για την ακρίβεια.

Είναι εύκολο φαγητό, δε θέλει πολλή ώρα, αλλά πάνω που το ξεκίνησα διαπίστωσα ότι δε μου άρεσε να κάθομαι στα μουγκά οπότε αποφάσισα να βάλω μουσική. Χμμμ, τι θα ταίριαζε σε αυτή την περίπτωση; Χαμογελώντας με την ιδέα που μου ήρθε έψαξα να βρω στη βιβλιοθήκη μου αυτό που είχα στο νου μου, ήταν το ‘The Orgy’ από το sound track του Conan, το οποίο ήταν μετά σκηνή της κουζίνας. Ασυναίσθητα άρχισα να κουνιέμαι σα να χορεύω βαλς καθώς έκοβα ένα κρεμμύδι και μια σκελίδα σκόρδο σε κομματάκια, ενώ στη συνέχεια έτριψα και δυο ντομάτες. Την ώρα που σκούπιζα τα χέρια μου, και πριν προλάβω να βάλω τα υλικά να τσιγαριστούν, ένιωσα το βλέμμα της πάνω μου, είχε κατέβει και με κοίταζε χαμογελαστή να χορεύω μόνος μου. Χωρίς να το σκεφτώ καν, πήγα και την πήρα στα χέρια μου.

- «Δεν ξέρω να χορεύω βαλς!» μου είπε ντροπαλά.

- «Δεν πειράζει, ακολούθησε εμένα!» της είπα, και πιάνοντάς την αρχίσαμε να στροβιλιζόμαστε στους ήχους του αριστουργήματος του Πολυδούρη!

Μέρος 10ᵒ - Απ' όλες τις ημέρες η Κυριακή μ' αρέσει!

Ξεκίνησα να χορεύω πριν καμιά εικοσαριά χρόνια και αυτό ως χαβαλέ. Ήμουν στο πάρτι αρραβώνων μιας παιδικής μου φίλης και ως γεννημένο ξυλάγγουρο, αυτό που λέει η Eileen “born with a huge stick shoved up in my ass”, είχα καθίσει στον καναπέ και ούτε γι’ αστείο να σηκωθώ να χορέψω με τους υπόλοιπους. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, τον ανένδοτο εγώ! Έτσι είσαι βρε πούστη, σκέφτηκε το αγόρι μιας άλλης παιδικής μου φίλης, και ήρθε και με τράβηξε με το ζόρι, κι έγινε της κακομοίρας από τα γέλια, μιλάμε δε με άφησε σε χλωρό κλαρί. Χρόνια αργότερα η φίλη μου με το σύζυγό της μου λένε πως καμιά φορά βλέπουν το βίντεο για να γελάσουν.

Δε με πείραξε ο χαβαλές που γινόταν εις βάρος μου, άλλωστε κι εγώ είχα γαμηθεί στα γέλια, ωστόσο ορκίστηκα στον εαυτό μου την επόμενη φορά να τους κάνω να μείνουν με το στόμα ανοιχτό, και κάπως έτσι ξεκίνησα τα μαθήματα χορού. Στο γαμήλιο γλέντι του γάμου μεταξύ της άλλης παιδικής μου φίλης και του άνδρα της, αυτού δηλαδή που με είχε σούρει να χορέψουμε, πήρα το αίμα μου πίσω. Όταν ο Δημήτρης ήρθε και πάλι να με σηκώσει με το ζόρι για το χαβαλέ τον πήγα αίμα, μωρέ αν είχα τη μυϊκή δύναμη θα τον είχα σηκώσει στα χέρια όπως ο Swayze την Grey στο Dirty Dancing!

Κάπως έτσι, λοιπόν, έμαθα να χορεύω και επειδή no good deed left unpunished, στα μαθήματα που έκανα γνώρισα και τη Χριστίνα, την πρώην γυναίκα μου. Τέλος πάντων, water under the bridge, και, αν μη τι άλλο, είναι και εκπληκτική χορεύτρια και η Βασιλικούλα μου έχει κληρονομήσει το ταλέντο της· αν περίμενε από εμένα -ή έστω, στην περίπτωση μας, από τον μαλάκα τον αδερφό μου- θα είχε πιάσει από κούπες.

Ταλέντο πάντως, έστω και ακαλλιέργητο, είχε και η κοκκινομάλλα μου, αν κρίνω από την ευκολία με την οποία με ακολούθησε. Από κάτω φορούσε καθημερινό μαύρο εσώρουχο και πάνω ένα μαύρο φανελάκι που αγκάλιαζε υπέροχα το πάνω μέρος του κορμού της. Κρίνοντας από το ενθουσιώδες, σχεδόν παιδιάστικο, γέλιο της, φάνηκε να της της άρεσε τόσο πολύ που για λίγες στιγμές φλέρταρα με τη σκέψη να συνεχίσουμε το χορό, ωστόσο εκεί θυμήθηκα ότι είχα αφήσει το πρωινό στη μέση και ξύπνησε και πάλι μέσα μου ο σφιχτοκώλης.

- «Νηστικό αρκούδι δε χορεύει! Σήμερα θα φας ελληνικό πρωινό!»

- “You da best!” μου αποκρίθηκε δίνοντάς μου ένα πεταχτό φιλί.

- «Θες να βοηθήσεις;»

- «Αμέ!»

- «Ωραία, όσο φτιάχνω τη στραπατσάδα, στην κατάψυξη έχω φράουλες και κομμένα ροδάκινα, βγάλ’τα να φτιάξουμε smoothies, φρέσκο γάλα και γιαούρτι έχω στο ψυγείο! Α, και φέρε μου σε παρακαλώ κι έξι αυγά!» της είπα και ξεκίνησα να τσιγαρίζω κρεμμύδι και ντομάτες. Η Eileen έκανε δυο βόλτες, πρώτα μου έφερε τα αυγά και μετά πήγε να φέρει και τα φρούτα, μαζί με το γάλα και το γιαούρτι. «Λοιπόν για το smoothie…»

- “I know how to make smoothies, babe!”

- «Εντάξει κοριτσάρα μου!»

- «Λες να είναι νωρίς για αλκοόλ;» με ρώτησε αθώα.

- «Συμμαζέψου!» της έκανα πειρακτικά κάνοντάς τη να βάλει ξανά τα γέλια σαν παιδάκι, το κορίτσι μου ήταν χαρούμενο και δεν κρυβόταν.

- “Aye-aye, Sir!” μου είπε και με χαιρέτησε στρατιωτικά.

- «Εντωμεταξύ το πρωί με πήρε η προκομμένη μου και με άρχισε και πάλι στο δούλεμα!»

- «Δηλαδή;»

- «Είχα κέφια και όταν την πείραξα που έπεσε χθες για ύπνο από νωρίς, ξέρεις τι μου είπε το κωλοπαίδι; ‘Κεφάκια, κεφάκια; Θα κάνω την τολμηρή υπόθεση πως τουλάχιστον κάποιος ένας απ’ τους δυο μας πέρασε καλά χθες το βράδυ!’»

- “Well, she got a point!” μου είπε όταν σταμάτησε τα γέλια.

- «Δεν την πιάνεις από πουθενά, δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, και δεν είναι απλά παρατηρητική, είναι και πανέξυπνη! Παίζω σκάκι από τα δέκα μου και μπορεί να μην είμαι κανένας master, αλλά είμαι αρκετά αξιοπρεπής, b-level αν ξέρεις την κατηγορία. Ε, η Βασιλική με κερδίζει -και με ευκολία, έτσι;- από τα δώδεκα της.»

- «Πρέπει να δεις πως λάμπει το πρόσωπό σου όταν μιλάς για την κόρη σου… και γνωρίζοντας αυτά που γνωρίζω, είναι δυνατόν βρε μπούφο να με ρωτάς τι σου βρίσκω;»

- «Είμαι, ώρες-ώρες…»

- “Sometimes, yeah, right” μου απάντησε ειρωνικά. “You are the loveliest goof I’ve ever met!” συνέχισε, κάνοντάς την καρδιά μου να χάσει μερικούς χτύπους και πάλι.

- «Eileen; Θες… θες να γνωρίζεις τη Βασιλική;»

- «Γιατί, σκόπευες να με κρατήσεις κρυφή;» με ρώτησε διασκεδάζοντας με την αμηχανία μου.

- «Όχι βέβαια! Απλά… φοβήθηκα μήπως…Ναι, μην το πεις, το κουράζω…»

- “Again!”

- «Πρώτα σου βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Την Παρασκευή που μας έρχεται ξεκινάει η εβδομάδα που θα είναι μαζί μου. Θέλεις… θέλεις το Σάββατο το βράδυ να σου κάνουμε το τραπέζι, να τη γνωρίσεις και επίσημα; Αν δε θέλεις…»

- «Θέλω!» μου είπε κόβοντάς με.

- «Επειδή μου έχεις πει…»

- «Θα σε κοπανίσω!» με απείλησε σε άπταιστα ελληνικά!

- “Zipping it!”

- «Το γλίτωσες προς το παρόν το ξύλο αλλά αν ξέρεις, εγώ βαράω και για το σπορ!» μου είπε βάζοντας τα γέλια με τον πανικό που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου. “You have to see your face!” μου είπε και ξεράθηκε εκ νέου στα γέλια ενώ εγώ πρέπει να ήμουν στο τρίτο reboot.

- «Δε με λυπάσαι γέρο άνθρωπο που έχω περάσει και έμφραγμα;»

- «Δεν ανησυχώ, πλέον είσαι γερό σκαρί… μετά λόγου γνώσης!» μου είπε κλείνοντάς μου πειρακτικά το μάτι.

- «Ναι, έκαναν καλή δουλειά οι γιατροί… αλλά και τι παρτενέρ, έχω, να τα λέμε αυτά!»

- “I’m the fountain of youth!”

- «Είσαι! Επίσης έχεις ταλέντο στο χορό… εννοώ ακόμα και που δεν ήξερες να χορεύεις βαλς με ακολούθησες πολύ εύκολα!»

- «Ποιος σου είπε ότι δεν ξέρω να χορεύω; Απλά δεν είχα χορέψει ποτέ μου βαλς!»

- «Δεν είχα ιδέα! Και ποιο είναι το αγαπημένο σου είδος χορού;»

- “Pole dancing” μου απάντησε αφήνοντάς με παντελώς μαλάκα. «Έτσι έβγαζα το προς το ζην μου όσο σπούδαζα, δεν γεννήθηκα πλούσια!»

- «Δεν είχα ιδέα!»

- «Αν το είχα θελήσει θα είχα λύσει το οικονομικό μου, ωστόσο δεν είμαι τέτοια, έμεινα απλά στο στριπτήζ. Και για όποιον άπλωνε τα ξεράδια του, του ιδιοκτήτη του club συμπεριλαμβανομένου, έχω Sam dan. Μετά την κατ’ ιδίαν επίδειξη σε αυτόν και σε δυο μπράβους του, ήμασταν από μακριά και αγαπημένοι.»

- «Πήγε… πήγε να σε βιάσει;»

- «Να με βιάσει όχι, νόμιζε ότι αν με πίεζε θα υποχωρούσα και θα σήκωνα τα πόδια μου στον αέρα!»

- «Μα ανέφερες τους μπράβους!»

- «Επενέβησαν όταν τον ξάπλωσα. Στη συνέχεια τους ξάπλωσα και αυτούς και κάπου εκεί το πήραν το μήνυμα, και αυτός, και τα τσιράκια του.»

- «Και λίγα του έκανες του πούστη! Αλήθεια, τι είναι το Sam dan?»

- «Το τρίτο επίπεδο μετά τη μαύρη ζώνη στο kung-fu.»

- “Woah!” 

- “Yeah… I think that was what excited Nigel the most; my obedience while at the same time I could break him down into tiny little pieces. More or less, he confessed me so, he told me that training a dog posed no real challenge; taming a tiger, on the other hand, was the true test.”

- “Let me take a wild guess, you wet your pants…”

- “Yeah, you’re right, he played me like a two-dollar banjo, it took me a while to figure this out…”

- «Κάλιο αργά παρά ποτέ, τουλάχιστον βγήκες σοφότερη…»

- “Yup, it was the Oxford definition of the term learning experience…”

- «Το να βγεις σοφός είναι ένα πράγμα, το να φυσάς και το γιαούρτι επειδή κάηκες με το χυλό είναι κάτι τελείως διαφορετικό.»

- «Αναφέρεσαι στο πως έβλεπα τις σχέσεις μου μετά, σωστά; Ναι, δεν ήταν αυτός ο λόγος, δεν είναι ότι φοβόμουν μην πληγωθώ και πάλι, απλά κάηκα αρκετά ώστε να μην έχω όρεξη να δοκιμάσω τίποτα το σοβαρό, και άλλωστε, κάπου εκεί θυμήθηκα για πιο λόγο είχα βρεθεί Αμερική εξαρχής, οπότε επανακαθόρισα τις πραγματικές μου προτεραιότητες. Όταν βρήκα άτομο που θεωρούσα ότι μπορούσα να κάνω σοβαρή σχέση, το έκανα, και εννοώ φυσικά την Abi.»

- «Μετά την Abi?»

- «George μου, να συνεχίσουμε την ανάκριση τρώγοντας;»

- «Δεν είναι ανάκριση!» της είπα κόκκινος.

- «Το ξέρω βρε μπούφο!» μου είπε και μου έριξε μια σιγανή με το δάχτυλο στη μύτη.

Όπως και να έχει, επειδή πλάκα ή όχι μ’ έτσουξε ως οικοδεσπότη, δεν συνεχίσαμε την κουβέντα μέχρι που τελειώσαμε την προετοιμασία του πρωινού και βγήκαμε να το φάμε στη βεράντα του κήπου. Εκτός από τη στραπατσάδα και τα smoothies της έφτιαξα τον καφέ της και πήρα μαζί μου και φρυγανιές, βούτυρο, μαρμελάδες και μέλι. Η Eileen με περίμενε και μόλις κάθισα αρχίσαμε να τρώμε.

- «Μετά την Abi» μου είπε αλείφοντας μέλι σε μια φρυγανιά «δεν έτυχε να γνωρίσω κάποιον ή κάποιαν που να μου προκαλέσει το ενδιαφέρον, για μόνιμη σχέση εννοώ, και άλλωστε όχι ότι κάθισα και πολύ, γύρω στον ένα χρόνο μετά επέστρεψα Ευρώπη. Κάθισα περίπου ένα μήνα με τους δικούς μου και μετά από το San Fransisco, πώς να το κάνουμε, οτιδήποτε διαφορετικό από Μεσόγειο είναι κάπως, και έτσι πήρα τη μεγάλη απόφαση και ήρθα Ελλάδα.»

- «Και πολύ καλά έκανες, και μπράβο σου! Στην εταιρία πώς ήρθες;»

- «Από αγγελία στο linked-in. Στην αρχή θέλανε να με προσλάβουν full time αλλά τους ξεκαθάρισα ότι δεν υπήρχε καμία απολύτως περίπτωση, και κάπως έτσι άρχισα τη συνεργασία μου μαζί της. Αχ, πολύ νόστιμη η ομελέτα! Αλήθεια, τι θα μαγειρέψεις το Σάββατο;»

- «Έλεγα να πάμε κάπου έξω…»

- «Τι, δε θα μου μαγειρέψεις με τα χεράκια σου;»

- «Χαχαχα, θέλεις να σου μαγειρέψω;»

- «Εμ πώς, έτσι θα το ρίξεις το κομενάκι;» με ρώτησε στα ελληνικά κάνοντάς με να σκάσω στα γέλια.

- «Αν δεν το έχω ρίξει το κομενάκι δεν μου το έχει δείξει καθόλου!» της είπα και αντιγράφοντας τη Φοίβη μου έκανε «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ», προκαλώντας ένα νέο γύρο γέλιου. «Τι θα κάνουμε σήμερα;» τη ρώτησα ενώ ταυτόχρονα πήγα να πιώ μια γουλιά καφέ, τι το ήθελα;

- “We will stay here and keep fucking like rabbits!” μου είπε κάνοντας τον καφέ να μου φύγει από τη μύτη. “What?”

- «Τίποτα! Γαμώ θα περάσουμε, με το Oxford definition του ορισμού, που λέει και μια γνωστή απ’ το χωριό!» της απάντησα με deadpan ύφος και ήταν η σειρά της να βάλει τα γέλια.

- «Λοιπόν, τα δικά μου στα είπα, για πες μου και τα δικά σου!»

- «Χμμμ… λοιπόν… την πρώτη μου σοβαρή σχέση, εννοώ να κράτησε παραπάνω από δυο-τρεις μήνες την έκανα με μια συμφοιτήτριά μου.»

- «Πού σπούδασες;»

- «Εδώ στην Αθήνα, μαθηματικά.»

- «Και η Κρήτη;»

- «Στην Κρήτη έκανα μεταπτυχιακά! Λοιπόν τι έλεγα, α ναι, την έλεγαν Βαγγελιώ και σπούδαζε κι εκείνη μαθηματικά. Ήμασταν κανένα χρόνο μαζί αλλά της πέρασε και μου ζήτησε να χωρίσουμε, εκεί έζησα και το πρώτο μου heart break. Σχέση έκανα ξανά όταν ήμουν στο τρίτο έτος αλλά αυτή κράτησε ούτε καν τρεις μήνες. Ήμουν καλός φοιτητής και πέρασα όλα τα απαραίτητα για το πτυχίο μαθήματα με το τέλος του τρίτου έτους, βάλε και ότι είχα κερδίσει χρόνο…»

- «Τι εννοείς;»

- «Παλιά υπήρχε νομοθεσία που όποια παιδιά γεννιόντουσαν μέχρι και τις 30 του Μάρτη πήγαιναν σχολείο ένα χρόνο νωρίτερα. Γεννήθηκα Γενάρη, οπότε…»

- «Οκ, συνέχισε!»

- «Τέλος πάντων, το Σεπτέμβρη του 2000 κατέβηκα Κρήτη όπου κάθισα και μέχρι το 2005 που πήρα το διδακτορικό μου. Εκεί έκανα και άλλες δύο σχέσεις, με την Κατερίνα που κράτησε γύρω στο χρόνο και μετά με την Ελένη η οποία κράτησε άλλον έναν. Γύρισα από το στρατό ένα χρόνο μετά και στη σχολή που είχα πάει για μαθήματα χορού γνώρισα τη Χριστίνα, και τα υπόλοιπα τα ξέρεις!»

- «Με τη Χριστίνα είστε κάμποσα χρόνια χωρισμένοι, έτσι δεν είναι;»

- «Ναι αλλά μετά δεν έκανα καμιά σοβαρή σχέση, όχι ότι δεν ήθελα, απλά δε μου βγήκε, τυχερά είναι αυτά. Η τελευταία που έκανα πίστευα ότι είχε προοπτικές μέχρι που κατάλαβα ότι εκείνη δεν το έβλεπε έτσι.»

- «Πώς το κατάλαβες;»

- «Ήμασταν γύρω στους πέντε μήνες μαζί και θέλησα σιγά-σιγά να τη γνωρίσω στην Βασιλική, και η Ρένα -έτσι την λένε- με το που το άκουσε άσπρισε και μου είπε ότι δεν είναι έτοιμη για τόσο σοβαρή δέσμευση και τα ρέστα, λες και της έκανα πρόταση γάμου να πούμε! Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι έκοψε ρόδα μυρωμένα, που λένε και στο χωριό. Eileen, δε θέλω να νομίζεις ότι προσπαθώ να σε στριμώξω…»

- «Δεν το βλέπω έτσι, μην ανησυχείς. Η κόρη σου είναι μεγάλο μέρος της ζωής σου και εφόσον πλέον το ξέρει, δεν βρίσκω κανένα λόγο να μην την γνωρίσω, άλλωστε δε μου ζήτησες να γίνω και μητριά της…»

- «Όχι-όχι, εννοείται πως…»

- “Dumbass!” μου είπε κόβοντάς με.

- «Λίγο μόνο!»

Όταν τελειώσαμε με το πρωινό μας με βοήθησε να πάμε τα πράγματα μέσα, εκείνη ξέπλυνε πιάτα, ποτήρια και μαχαιροπίρουνα ενώ εγώ τα έβαλα στο πλυντήριο, όπως φυσικά και το τηγάνι.

- «Λοιπόν, θες να κάτσουμε εδώ ή να πάμε θάλασσα! Εγώ ψηφίζω εδώ για να μπορείς να κάνεις και ηλιοθεραπεία γυμνόστηθη, όχι δηλαδή ότι έχω κανένα συμφέρον, από αγνό ενδιαφέρον στο λέω!»

- «Αφενός σου είπα ότι θέλω να πηδηχτούμε μέχρι να πέσουμε ξεροί και αφετέρου ποιος σου είπε ότι χρειάζεται να μείνω εδώ για να πετάξω το από πάνω, topless κάνω μπάνιο!»

- «Ε… επειδή όταν πήγαμε τις προάλλες…»

- “I wasn’t alone, numbnuts!”

- “True dat…”

- «Από τη στιγμή που πλέον είμαστε μαζί δεν υπάρχει λόγος να μην το συνεχίσω, δεν φαντάζομαι να έχεις τέτοια κολλήματα!»

- «Όχι βέβαια, αυτό θα έλειπε!»

- «Χμμμ… ξέρεις τι; Την πατήσαμε!»

- «Γιατί;»

- «Γιατί εσύ καλά μου το είχες πει να φέρω πράγματα μαζί μου αλλά ξέχασα να φέρω την τσάντα της θάλασσας!»

- «Και γι’ αυτό σκας; Πάμε σπίτι σου και τα παίρνουμε, ούτε δέκα λεπτά δε θα μας πάρει!»

- «Ωραία, αν δε σε πειράζει να πάρω και το laptop να κάνω και καμιά δουλειά γιατί τις τελευταίες μέρες το έχω ρίξει στην παλαβή…»

- «Οι κακές παρέες! Φυσικά και δεν με πειράζει, μη σου πω να πάρεις μαζί σου αυτά που θα φορέσεις αύριο στο γραφείο, χαζομάρα θα είναι να τρέχουμε με δύο αυτοκίνητα στο Νέο Ηράκλειο!»

- “Carpooling! Nice idea!”

- «Και όχι μόνο αύριο, μπορούμε αν θες να το κανονίσουμε, είτε να έρχομαι να σε παίρνω εγώ και να πηγαίνουμε με το δικό μου, είτε να έρχεσαι και να με παίρνεις εσύ και να πηγαίνουμε με το δικό σου… αν θες δηλαδή, και φυσικά μόνο για τις μέρες που θες να πας κι εσύ στα κεντρικά!»

- «Ναι θέλω, γιατί να μη θέλω; Υπενθυμίζω ότι μεταξύ των δυο μας αυτός που είχε το κόλλημα μη μας δουν μαζί ήσουν εσύ!»

- «Δεν είχα τέτοιο κόλλημα… ειλικρινά στο λέω ότι χθες τον Αντώνη δεν ήθελα να φέρω σε δύσκολη θέση!»

- «Απαλλάσσεσαι λόγω αμφιβολιών! Λοιπόν, πάμε να πάρουμε τα πράγματα;»

- «Ναι, πάμε. Εντωμεταξύ που στο διάολο γυρίζει αυτό το ψοφόγατο πάλι; Cato? Cato?» φώναξα για να ακούσω από μέσα ένα ενοχλημένο «νιαρ», του τύπου «εδώ είμαι, τι μου τα σκοτίζεις ρε μπάρμπα;»

Η Eileen φόρεσε απλά ένα σορτσάκι από κάτω, αυτό με το οποίο βγήκαμε χθες για περπάτημα, και όχι μπράβο της γιατί έκανε το αίμα να μαζευτεί σε συγκεκριμένο σημείο και να μην κυκλοφορεί με την καμία! Έβαλα κι εγώ ένα μπλουζάκι, σορτς φορούσα ήδη, οπότε πήγαμε στο parking να πάρουμε τη μαούνα για να πάμε σπίτι της.

- “She’s such a fucking beauty!” μου είπε αναφερόμενη στην κόκκινη δαιμόνισσα.

- «Είναι, και αν καταφέρω να βγω ζωντανός από αυτά που μου ετοιμάζεις, μπορούμε το βραδάκι να ξαναβγούμε για βόλτα!»

- “Tempting… ok, I’m gonna try not to fuck you to death; no promises tho!” Πέντε λεπτά αργότερα ήμασταν σπίτι της. «Ανέβα για να μην περιμένεις στο αυτοκίνητο.»

- «Θα είσαι φρόνιμη;»

- «Θα σας ειδοποιήσουμε!» απάντησε και πάλι στα ελληνικά.

Χαχανίζοντας και οι δύο ανεβήκαμε και με άφησε στο σαλόνι για να πάει να πάρει τα πράγματα που ήθελε. Μην έχοντας τι να κάνω πέρασα την ώρα μου χαζεύοντας το σκίτσο που είχε φτιάξει η Abi, όχι δηλαδή ότι με άφησε να περιμένω και πολλή ώρα. Τελικά εκτός από αυτά που θα φορούσε την επόμενη πήρε το laptop της, το tablet της, μια ηλεκτρονική γραφίδα με τη βάση της και φυσικά την τσάντα του μπάνιου.

- «Θες να πάρουμε μαζί και μια από τις οθόνες σου;»

- «Όχι, δε χρειάζεται, δε θα παίξω σήμερα με τα χρώματα και αν χρειαστώ μεγάλη οθόνη μου κάνει και αυτή που έχεις.»

Σε πέντε λεπτά ήμασταν και πάλι στο σπίτι και αφήνοντας laptop, tablet και γραφίδα στο γραφείο μου ανεβήκαμε στο δωμάτιο για να αφήσει τα πράγματά της και να βάλουμε και τα μαγιό μας. Δηλαδή αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασμός γιατί, όπως είχε δηλώσει και πριν, το κορίτσι είχε ορέξεις και κάπως έτσι βρεθήκαμε στο κρεββάτι σε χρόνο ρεκόρ. 

- “I want you to eat me!”

- “With great pleasure!” της είπα αλλά με σταμάτησε όταν έκανα να κατέβω προς τα κάτω.

- “Not this way, lie down” μου είπε και με καβάλησε φέρνοντας το μουνάκι της στο πρόσωπό μου. Well, έτσι ή γιουβέτσι, δεν είχε διαφορά για μένα, οπότε ρίχτηκα αμέσως επί τω έργω! “Yeah baby… yeah… aaaaah aaaah” άρχισε να λέει, κάνοντάς με να συνεχίσω με ακόμα μεγαλύτερη όρεξη. Αν κρίνω από τις αντιδράσεις του κορμιού της φαινόταν η στάση αυτή να της αρέσει περισσότερο αλλά όπως αποδείχτηκε η Eileen είχε άλλο πράγμα στο μυαλό της, καθώς λίγες στιγμές αργότερα με σταμάτησε και γύρισε μεριά. “Keep going!” μου είπε και έσκυψε, μου κατέβασε το σορτς και με πήρε στο στόμα της.

Για να μην αποσυντονιστώ προσπάθησα ν' αγνοήσω την αίσθηση του οργάνου μου στο στόμα της και να συγκεντρωθώ να τη γλείψω όσο καλύτερα γινόταν, και δεν ήταν καθόλου εύκολο· η Eileen είναι πραγματικά καλή στην πίπα και κάνοντάς το ακόμα χειρότερο, με προειδοποίησε όταν αν τελείωνα πριν από εκείνη θα με έβαζε να τα καταπιώ! Τα δικά μου! Ναι, αυτό ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από το φιλί μετά την πίπα και δεν είχα ιδιαίτερη κάψα να δοκιμάσω το σπέρμα μου. Μεταξύ μας, όχι ότι υπήρχε πραγματικά αυτός ο κίνδυνος, δίνοντας όλη μου την προσοχή στο να την ικανοποιήσω ήταν αδύνατο να χαλαρώσω, κάτι που ήταν απολύτως απαραίτητο για να μπορέσω να τελειώσω σε πίπα. Καλά, όχι ότι φτάσαμε ως εκεί δηλαδή, πέντε λεπτά αργότερα με σταμάτησε και μου ζήτησε να φορέσω προφυλακτικό, το κουτί των οποίων είχαμε αφήσει κάτω, και άντε πάλι Γιάννη τα καράβια!

- “Last one!” της είπα φορώντας το.

- «Νομίζεις, έχω κι άλλο πακέτο!» μου δήλωσε το νυμφομανές γύναιο! Καλά το είπα, αν ζήσω έζησα!

Αυτή τη φορά δεν ανέβηκε πάνω μου, ξάπλωσε ανάσκελα και μου έκανε νόημα να πάω πάνω της, και, όπως και τις προηγούμενες φορές, σχεδόν γλίστρησα μέσα της. Άρχισα να κινούμαι αργά με την Eileen να σφίγγει τα πόδια της πίσω από τους γλουτούς μου, αγκαλιάζοντάς με. Είχε κλειστά τα μάτια της και της ξέφευγαν σιγανά βογγητά απόλαυσης. Σταμάτησα να κινούμαι και χαμήλωσα και αρχίσαμε να φιλιόμαστε ενώ εκείνη έσουρε απίστευτα αισθησιακά τα νύχια της πάνω στην πλάτη μου, δε με νύχιασε αλλά ούτε απλά τα ακουμπούσε, ήταν κάτι στο ενδιάμεσο, κάτι μεταξύ σιγανού πόνου και γαργαλήματος, δεν… δεν μπορώ να το περιγράψω επακριβώς!

Σταματώντας το φιλί ξεκίνησα και πάλι να μπαινοβγαίνω μέσα της με ολοένα και αυξανόμενο ρυθμό και τα βογγητά της άρχισαν να γίνονται σιγά-σιγά αναφιλητά, η ένταση του -ας το πούμε- νυχιάσματος αυξήθηκε χωρίς ωστόσο να ξεπεράσει τα όρια που θα μου προκαλούσε δυσφορία, και πάνω που είχα αρχίσει να μπαίνω στην τελική ευθεία με σταμάτησε, γύρισε μπρούμητα και μου ζήτησε να συνεχίσω έτσι.

- «Εχμ… κανονικά, έτσι;»

- “Without lubcricant? You’d better, if you value your well-being!”

With lubricant το συζητάμε δηλαδή; Ενδιαφέρον! Όπως και να ‘χει μήνυμα ελήφθη! Χαζεύοντας για μερικές στιγμές το υπέροχο κωλαράκι της, και με πολλή-πολλή προσοχή, οδήγησα το όργανό μου μέσα της και άρχισα να κινούμαι, σιγά στην αρχή, και πιο γρήγορα στη συνέχεια. Κάποια στιγμή άλλαξα τακτική, αντί να στηρίζομαι στα χέρια μου, έγειρα προσεκτικά πάνω της περνώντας τα δυο μου κάτω απ’ τον κορμό της, και γραπώνοντάς την και από τα δυο της στήθη. Σφίγγοντάς τα δυνατά -που ήξερα ότι της αρέσει- άρχισα να κινούμαι με αυξανόμενο ρυθμό και -αν κρίνω από τις αντιδράσεις της- φάνηκε να της αρέσει ακόμα περισσότερο, και μπράβο μου!

Άρχισα να μπαινοβγαίνω μέσα της σαν έμβολο σφίγγοντάς της δυνατά τα στήθη, και πότε-πότε τσιμπολογώντας και τις ρώγες της, μέχρι που το χάσαμε τελείως και οι δύο, εκείνη άρχισε τα “OH GAWD ΟOOOΟΗ”, ενώ εγώ προσπαθούσα να σκεφτώ ό,τι πιο άκυρο γινόταν προκειμένου να μπορέσω να κρατηθώ παραπάνω, ήθελα να κρατηθώ παραπάνω, ήθελα να της προσφέρω ηδονή, ήθελα κάνω την εκρηκτική μου Ιρλανδέζα να χύσει τόσο έντονα που να ξεχάσει τ’ όνομά της!

Τα ηδονικά της βογγητά αυξήθηκαν τόσο σε συχνότητα όσο και σ’ ένταση και τα οποία ακολούθησε ένα παρατεταμένο “I’M CUMMING!!!! AAAAAAAH AAAAAAAAAH AAAAAAAH AAAAAH YEAH FUCKING GOD!!! AAAAAAH!!!”, και ούτε η σκέψη της τριχωτής πλάτης του Νίκου Γκάλη δεν μπορούσε να με κρατήσει -σας είπα, σκεφτόμουν ό,τι πιο άκυρο μου ερχόταν! Κοκκάλωσα χύνοντας με σπασμούς, και πιθανότατα με τα μάτια να έχουν γυρίσει μέσα στις κόγχες τους· την άκουσα ΣΤΕΡΕΟ λέμε!

Τραβήχτηκα πολύ προσεκτικά και βγάζοντας το προφυλακτικό ξάπλωσα στο πλάι της. Η Eileen δεν άλλαξε στάση, απλά σταύρωσε τα χέρια της και ακούμπησε πάνω τους το σαγόνι της, γυρνώντας το κεφάλι της προς εμένα. Ήταν σκέτη γλύκα, γύρισα κι εγώ στο πλάι ώστε να την έχω αντικρυστά και τη χάιδεψα απαλά στο πρόσωπο, απομακρύνοντας το τσουλούφι που της είχε πέσει στο μάγουλο.

- “So, you 're buying condoms wholesale!” της είπα κι έβαλε τα γέλια.

- “As Salvor Hardin said ‘To succeed, planning alone is insufficient. One must improvise as well’”

- «Έχεις διαβάσει το Foundation;» τη ρώτησα εντυπωσιασμένος.

- “Of course I have!”

- “So, is that your favorite Hardin quote?”

- “Nope, I have several others, like ‘A fire-eater must eat fire even if he has to kindle it himself’ or ‘It pays to be obvious, especially if you have a reputation for subtlety’. Even better ‘Never let your sense of morals prevent you from doing what is right!’ or ‘Violence is the last refuge of the incompetent’. If I were to guess, your favorite should be ‘Nothing has to be true, but everything has to sound true!’”

- “Ouch!”

- “Yeah, you are a project manager; and a very good one according to my sources, so I assume that if needed you can bullshit your way out!”

- «Χαχαχα, ναι, έχω τον τρόπο μου να ξεστριμώχνομαι όταν βρίσκομαι προ εκπλήξεως αλλά ποτέ δε λέω ψέματα, είτε ακούγονται αληθινά είτε όχι. Η πραγματική τέχνη βρίσκεται στο να μπορείς να ελιχθείς χωρίς να πεις το παραμικρό ψέμα, τα ψέματα δημιουργούν *πάντα* έλλειμμα στην αλήθεια και που αργά ή γρήγορα θα πληρωθεί.»

- “When the truth offends, we lie and lie until we can no longer remember it is even there, but it is still there. Every lie we tell incurs a debt to the truth. Sooner or later, that debt is paid. That is how an RBMK reactor core explodes.”

- «Το θυμάσαι κατά λέξη βρε θηρίο;» τη ρώτησα με πραγματικό θαυμασμό.

- «Έχω φωτογραφική μνήμη!»

- «Για να επιστρέψουμε τώρα στα προηγούμενα, έκανες έρευνα αγοράς για την πάρτη μου;»

- «Φυσικά, κι εννοώ πριν δεχτώ να συμμετάσχω στο Scrum Project, δόξα τω Θεώ τα έχω καταφέρει αρκετά καλά στην καριέρα μου ώστε να μπορώ να είμαι επιλεκτική με το ποιους συνεργάζομαι!»

- «Και τι άκουσες, αν επιτρέπεται;»

- «Ότι είσαι πολύ καλός, δεν κάθεσαι ποτέ πάνω στο σβέρκο του άλλου και τον αφήνεις να κάνει τη δουλειά του ωστόσο, ταυτόχρονα, δεν δίνεις τρίτες ευκαιρίες, και ότι δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να προσπαθήσει κάποιος απέναντί σου να κάνει αυτό που …σε κατηγόρησα, bullshit his way out. Και ότι γενικά είσαι πολύ τυπικός και αν και πολλές φορές κάνεις σα να έχεις σκουπόξυλο στον κώλο, συνήθως είσαι easy going άνθρωπος αρκεί ο άλλος να είναι τυπικός και ειλικρινής μαζί σου.»

- «Σκουπόξυλο στον κώλο ε… let me guess, με την Ευαγγελία μίλησες...»

- «Δεν αποκαλύπτω τις πηγές μου!»

- «Δεν χρειάζεται, μου το έχει πει τόσες πολλές φορές που πλέον είναι σε φάση τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια! Λοιπόν, πάμε κάτω να κάνουμε τη βουτιά μας!»

- «Εσύ φταις που δεν έχουμε πάει ακόμα!»

- «Εγώ φταίω; Εσύ με άρπαξες!»

- «Καλά σου έκανα!»

- «Εντάξει κοριτσάρα μου» της είπα γελώντας, «Εγώ φταίω! Πάμε;»

- «Φιλάκι πρώτα!» μου είπε και με φίλησε τρυφερά! “Let’s go babe!”

Μέρος 11ᵒ - Full Metal Jacket

Στο δωμάτιο είχαμε ανέβει για ν' αφήσουμε τα πράγματά της, όχι ότι χρειαζόμασταν πραγματικά μαγιό. Ο κήπος βρίσκεται από την πίσω πλευρά του δρόμου και περιτριγυρίζεται από ψηλή μάντρα, εδώ βγάλαμε τα μάτια μας το πρωί, στο μπάνιο θα κολλούσαμε; Περισσότερο λόγω συνήθειας, παρά για κάποιο άλλο λόγο, βάλαμε τα μαγιό μας -δηλαδή η Eileen μόνο το κάτω μέρος- και κατεβήκαμε στην πισίνα. Το κύμα του μίνι καύσωνα δεν έλεγε να υποχωρήσει οπότε η δροσιά του νερού ήταν καλοδεχούμενη.

Το κτήμα στο οποίο είναι χτισμένο το σπίτι μου το είχαμε πολλά χρόνια και για λόγους πυροπροστασίας, και εκτός από τη μάντρα που ήταν ειδικής κατασκευής -και κατόπιν άδειας από το δασαρχείο- είχαμε κόψει τα πεύκα και τα είχαμε αντικαταστήσει με κουτσουπιές, βελανιδιές, πλατανομουριές καθώς και πλατάνια. Χώρια από το πλεονέκτημα στην πυρασφάλεια προσφέρουν και καλύτερη σκιά από το είδος της τοπικής πεύκης, και έτσι δεν κινδυνεύαμε να νταλακιάσουμε από τον ήλιο.

Από την άλλη βέβαια αυτό σήμαινε ότι το νερό της πισίνας δεν γινόταν ποτέ ιδιαίτερα ζεστό, και η περιοχή έχει κρύο νερό, όχι αστεία, αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας! Την Eileen πάντως δεν φάνηκε να την πειράζει ιδιαίτερα, ο χαλβάς της παρέας άλλωστε ήμουν εγώ, που εκτός από το ζεστό νερό δεν άντεχα ούτε και το κρύο, οπότε οι πρώτες μου στιγμές στον νερό δεν ήταν και οι καλύτερες.

- «Μπρρρρ» έκανα και άρχισα να κολυμπάω πάνω-κάτω προσπαθώντας να ζεσταθώ.

- «Κρυώνεις;» με ρώτησε με εμφανή απορία.

- «Είμαι λίγο χαλβάς, sue me!» της είπα κάνοντάς τη να βάλει τα γέλια.

- «Δεν πειράζει, θα σου κάνει καλό και λίγη γυμναστική!»

- «Η αλήθεια είναι ότι καλό θα ήταν να έχανα μερικά κιλά ακόμα αλλά και στα 85 που είμαι τώρα δεν έχω παράπονο!»

- «Πόσο θέλεις να πας;»

- «Κοίτα, είμαι 1,78 οπότε αν πήγαινα κάπου στα 75 θα ήταν το ιδανικό!»

- «Ωραία, θα σε βοηθήσω!»

- «Θα πηδιόμαστε μέχρι να χάσω ό,τι υγρά έχω;»

- «Ναι, αλλά όχι μόνο! Δίαιτα και γυμναστική! Εγώ εκτός από το κολύμπι κάνω το βράδυ και πέντε με επτά χιλιόμετρα τρέξιμο, jogging εννοώ. Και σε λίγο καιρό ξεκινάω και πάλι kung-fu, το είχα αφήσει με το που ήρθα στην Ελλάδα και ήρθε η ώρα να ξεσκουριάσω!»

- «Ελπίζω να μη με τρέχεις κι εμένα για kung-fu!»

- «Όχι, αλλά θα σε τρέχω για jogging, το βράδυ θα κάνεις ένα μικρό ζέσταμα βγαίνοντας για περπάτημα με τον Cato και όταν γυρίσεις και τον αφήσεις σπίτι ξεκινάς το τρέξιμο! Η γυμναστική κάνει καλό και θ’ αυξηθούν και οι αντοχές σου… αν μ’ εννοείς» μου είπε κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι.

- «Θα τρέχεις μαζί μου;»

- «Αν είμαι εδώ ευχαρίστως, αν είμαι στο σπίτι μου θα βγαίνουμε παρέα για τρέξιμο, εσύ εδώ κι εγώ εκεί! Διαιτολόγο έχεις;»

- «Είχα…»

- «Θα ξεκινήσεις και πάλι» μου είπε κόβοντάς με. «Αύριο θα τον πάρεις τηλέφωνο και από σήμερα ξεκινάει το τρέξιμο, capeesh?»

- «Κάτσε, σοβαρά…»

- “Capeesh?” με ρώτησε ακόμα πιο έντονα, διακόπτοντάς με και πάλι.

- “Si, padrone!” της απάντησα προσπαθώντας να κάνω χαβαλέ αλλά η ψυχούλα μου τό ‘ξερε, τούτη εδώ δεν αστειευόταν!

- “Good boy!”

- “Won’t you give me a cookie?” τη ρώτησα προσπαθώντας και πάλι να αστειευτώ.

- “It’s for your own good, so no, deal with it!”

- «Ζόρικη τούτη δω!» είπα μέσα από τα δόντια μου.

- “What did you say?”

- «Τίποτα-τίποτα!» βιάστηκα ν’ απαντήσω. «Δεν αστειεύεσαι!»

- «Καθόλου! Αν και τώρα που το σκέφτομαι πρώτα θα πάρεις το οκ από τον καρδιολόγο σου και μετά όλα τ’ άλλα!»

- «Ο καρδιολόγος μού γκρινιάζει που δεν ασκούμαι περισσότερο! Εντάξει, μου έχει πει ν’ αποφεύγω την έντονη γυμναστική, αλλά για χαλαρή κολύμβηση, περπάτημα και ελαφρύ jogging έχω τις ευλογίες του. Όπως έχεις δει περπάτημα κάνω κάθε μέρα ωστόσο κολύμπι, για ευνόητους λόγους, μόνο το καλοκαίρι!»

- «Για τις υπόλοιπες εποχές θα γραφτείς και στο κολυμβητήριο, θα έρχομαι να σε παίρνω και θα πηγαίνουμε παρέα!»

- «Ναι μαμά!»

- «Και μην τολμήσεις φουκαρά μου να μου φέρεις τη δουλειά ως δικαιολογία! Κι εγώ δουλεύω αλλά βρίσκω το χρόνο!»

- “Cross my heart and hope to die!”

- “Or I’m gonna kill you!”

- “That too!” της είπα κάνοντάς τη να γελάσει.

- «Ωραία, ξεκινάμε από τώρα! Εγώ θα κάνω κανονικά το κολύμπι μου κι εσύ θα κολυμπήσεις με χαλαρό ρυθμό.»

Μεγάλη πισίνα δεν ήθελες; Βάλ’τη στον κώλο κύριε Καρλάτε!

Το οικόπεδο στο οποίο έχω το σπίτι είναι μεγάλο, επτά στρέμματα, και το τελευταίο δεν πιάνει καλά-καλά ούτε μισό στρέμμα, οπότε, διαθέτοντας τεράστιο κήπο και κανένα οικονομικό πρόβλημα η πισίνα που έφτιαξα είναι μεγάλη. Δηλαδή τι μεγάλη, τεράστια είναι, δεκατρία μέτρα μήκος και επτά πλάτος, με ένα μέτρο βάθος στο πιο ρηχό σημείο και πέντε μέτρα στο πιο βαθύ όπου είναι και το βάθρο για καταδύσεις, όχι ότι έκανα ποτέ μου, αυτά τα κόλπα μόνο η κόρη μου και η μάνα της όσο ήμασταν μαζί. Στη ρηχή της άκρη έχει και μια παιδική τρία επί τρία την οποία είχα φτιάξει εκ των υστέρων για τη Βασιλική όταν ήταν μικρή. Η αλήθεια είναι πάντως ότι με τα pool parties που κάναμε παλιά με την πρώην γυναίκα μου, αλλά και σε αυτά που κάνει το καμάρι μου τώρα που έχει αρχίσει και μεγαλώνει, τα έχει βγάλει τα λεφτά της, και με το παραπάνω, αλλά να που ήρθε η ώρα να με δαγκώσει στον κώλο! Μωρέ καλά το είχα πει στο Σχοινιά, drill sergeant δεν είχαμε, drill sergeant αποκτήσαμε!

Αφού διαμαρτυρήθηκα εντόνως -από μέσα μου, εννοείται!- ξεκίνησα κι εγώ να κολυμπάω, σε αρκετά πιο χαλαρό ρυθμό από την Eileen που την είδε Felps, ξέρω ‘γω! Και πάλι καλά να λέω που μου έχει απαγορευτεί η έντονη άσκηση αλλιώς θα τον είχα πιεί στεγνά! Ακόμα και σε χαλαρό ρυθμό μια ώρα μετά τα είχα φτύσει, του λόγου της πώς άντεχε; Και όχι τίποτε άλλο, με τον λοχία Hartman δίπλα μου τολμούσα να σταματήσω; Όπως και να έχει μία ώρα και κάτι αργότερα για μένα είχε έρθει η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα.

- «Eileen, εγώ θα σταματήσω για λίγο, δεν αντέχω άλλο!»

- «Εντάξει, για πρώτη μέρα καλά είναι!» μου δήλωσε. Ωχ Παναΐαμ!

- «Δε μου λες, έχει τελειώσει ο καφές μου και η αλήθεια είναι ότι δε θέλω άλλο. Έχεις όρεξη να πεταχτούμε μέχρι το Μικέλ στον Άγιο Στέφανο να πάρουμε Mikeloccino;»

- «Τι είναι αυτό;»

- «Εσπρέσο με παγωτό βανίλια! Ναι, ξέρω… ε, μια παρασπονδία μια φορά την εβδομάδα μου την επέτρεπε ο διαιτολόγος!»

- “Fair enough… ok, why not?”

- «Μην αλλάξεις, απλά βάλε το πάνω μέρος απ’ το μπικίνι σου.»

- «Μα το κάτω είναι βρεγμένο, δεν θα προλάβει να στεγνώσει!»

- «Θα βάλουμε μια πετσέτα από κάτω βρε κορίτσι μου, γι’ αυτό σκας;»

- “You got a point! Ok, let’s go!”

- «Και μετά λες για μένα…»

- «Τι είπες;»

- «Τίποτα, για τον καιρό λέω, κάνει ζέστη!»

- «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡ!!!»

Λίγα λεπτά αργότερα σταμάτησα μπροστά από το Μικέλ και κατεβήκαμε και οι δύο. Ήταν λίγο μετά τις μία και είχε αρκετό κόσμο, κάποιοι από αυτούς, παρά την ώρα, τώρα θα πήγαιναν για μπάνιο. Αυτό που πάνε για μπάνιο ώρες που ο ήλιος βαράει κατακέφαλα αδυνατούσα να το καταλάβω, πραγματικά όμως! Τέλος πάντων, ο καθένας πράττει κατά τα περιεχόμενα της κεφαλής του. Αν και η αλήθεια είναι πως ένα ζόρι το ένιωθα βλέποντας τους υπόλοιπους να τρώνε με τα μάτια τους την Eileen, παραλίγο να βάλω τα γέλια κάποια στιγμή καθώς μια κοπέλα έπιασε τον δικό της στα πράσα να βλεφαριάζει την Eileen… και πολλή και καλή του τύχη… NOT!

Πάντως βγήκε και ένα καλό, το πάθημα του …μελλοθάνατου έγινε μάθημα στους υπόλοιπους, οπότε το βλεφάριασμα αραίωσε και έγινε και πιο διακριτικό. Και της αρέσει να κάνει μπάνιο και γυμνόστηθη… καλά θα περάσω μαζί της… Τι να κάνω, είμαι που είμαι λίγο ζηλιάρης, έχει καεί και η γούνα μου -διόρθωση- έχω γίνει και παρανάλωμα στο παρελθόν, ήρθε κι έδεσε. Όχι ότι είχε ιδιαίτερη σημασία, εδώ που τα λέμε, η Eileen είναι αυτή που είναι και χωρίς να μου το έχει πει με αυτές τις λέξεις είχα καταλάβει πως μαζί της it’s her way or the highway.

- “George?” με ρώτησε βλέποντάς με σκεπτικό.

- «Θα σου πω στο αυτοκίνητο…» της υποσχέθηκα. Πήραμε τους καφέδες μας και όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο της είπα τις σκέψεις μου. «Σε καμία περίπτωση δεν σου ζητάω να αλλάξεις αυτό που είσαι αλλά να ξέρεις ότι μερικές φορές θα ζορίζομαι, στο λέω απλά γιατί δε θέλω να σου κρατάω τίποτα κρυφό!»

- “It’s ok, babe” μου απάντησε χαμογελαστή.

- «Να σου εξομολογηθώ κάτι;»

- “Sure!”

- «Μπορεί να είμαι δεκαοκτώ χρόνια μεγαλύτερός σου αλλά ώρες-ώρες κοντά σου νιώθω σαν παιδάκι…»

- “Look, George, despite my fondness for your charming playfulness, you’re far from being childish. I’m drawn to older men, and there’s a reason we’re together. You exude confidence, navigate life with ease, and your life wasn’t easy despite your personal wealth! Instead of breaking you down it made you able to handle any situation gracefully.”

- «Δεν είπα ότι είμαι, είπα ότι μερικές φορές νιώθω σα να είμαι. Και δεν είναι κακό, κοριτσάρα μου, είναι πολύ όμορφο, είναι υπέροχο, λυτρωτικό! Είναι απελευθερωτικό για μένα να μην κάθομαι να σκέφτομαι το καθετί, λες να μην το ξέρω ότι πολλές φορές κάνω σα να έχω καταπιεί μπαστούνι; Μαζί σου, ακόμα και αν μερικές φορές τρώω reboot, έχω αρχίσει να παύω να το σκέφτομαι. Θυμάσαι τι μου είπες; ‘Sometimes instead of thinking it’s better to let the instincts take over’. Αυτό κάνω, αυτό προσπαθώ να κάνω! Ελπίζω… ελπίζω να μη σε τρομάζω…»

- «Στο είπα και χθες, δεν τρομάζω τόσο εύκολα. Δεν το ξέρω το μέλλον, George, κανείς μας δεν το ξέρει, ωστόσο ξέρω τούτο: Το παρελθόν δεν αλλάζει και το μέλλον δεν υπάρχει, η ζωή είναι στο παρόν. Προφανώς και δεν κάνω του κεφαλιού μου ωστόσο αυτό δε μ’ εμποδίζει να ζω το παρόν και το ίδιο πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε όλοι μας.»

- «Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.»

- “Cavafy had a point- the destination matters, but the journey itself matters even more.”

- “Do you know the poem ‘God forsakes Anthony? I’ve always thought that there is a deep connection between that poem and Ithaka!”

- “As one long prepared, and graced with courage, as is right for you who proved worthy of this kind of city, go firmly to the window and listen with deep emotion, but not with the whining, the pleas of a coward; listen -your final delectation- to the voices, to the exquisite music of that strange procession, and say goodbye to her, to the Alexandria you are losing.”

- “Exactly! Understanding what ‘these Ithakas mean’ and “say goodbye to her, to the Alexandria you are losing” convey the same meaning, do not cry at the end, even if it’s bitter, rejoice at the memory of the beautiful journey!”

- “Not a conversation I’ ve ever had with a little boy. Actually, excluding Nigel, not a conversation I’ve ever had with anyone!”

- «Του άρεσε η ποίηση;»

- «Από ποιον νομίζεις ότι έμαθα τον Καβάφη;»

- «Εξακολουθώ να θέλω να του σπάσω το κεφάλι!»

- “Well, get in line!”

- «Δεν του το έσπασες!»

- «Αυτό δεν σημαίνει πως δεν τό 'θελα!»

Εκείνη την ώρα φτάσαμε και στο σπίτι και μόλις έβαλα το αυτοκίνητο στο γκαράζ μας έκανε και την τιμή το κοπρόγατο που ποιος ξέρει που είχε εξαφανιστεί από το πρωί. «Νιαρ!» μας μάλωσε που σηκωθήκαμε και φύγαμε χωρίς να δώσουμε λογαριασμό, και τι το κάναμε εδώ, ξενοδοχείο;

- «Νιαρ στα μούτρα σου!» του απάντησα ανταποδίδοντας τον τόνο και κάνοντας την Eileen να σκάσει στα γέλια!

- «Σαν τους γέρους του Muppet Show κάνετε οι δυο σας!»

- «Έλα γκρίνια, πάμε να σου βάλω να φας!»

Ανεβήκαμε πάνω και αφού έβαλα στον Cato να φάει, γι’ αυτό γκρίνιαζε, και βγήκαμε επιστρέψαμε στις ξαπλώστρες μας να πιούμε τις καφεδάρες μας ενώ η Eileen βρήκε ευκαιρία να τα πετάξει όλα για να κάνει και ηλιοθεραπεία.

- «Άπλωσε το μου σε παρακαλώ στην πλάτη!» μου είπε δίνοντάς μου το αντηλιακό της.

- «Μόνο στην πλάτη;» τη ρώτησα πονηρά.

- «Αν μου το απλώσεις και μπροστά δε μας βλέπω να κάνουμε ηλιοθεραπεία!»

- «Μα γιατί; Από πάνω θα είσαι, θα σε βλέπει ο ήλιος!»

- “Oh my God, what have I done! I created a monster!” μου είπε γελώντας.

- «Εντάξει, δεν είναι και τόσο μεγάλος!»

- «ΠΡΡΡΡΡΡΡ» μου έκανε, πάει, το κόλλησε!

Τη βοήθησα να απλώσει το αντηλιακό της και καλά που φορούσα χαλαρό σορτσάκι έτσι όπως μου έγινε κάγκελο! Εντωμεταξύ είχε αρχίσει να κάνει και πάλι μια πείνα αλλά δεν ήθελα και πάλι κρέας. Ιδέα! Την Τετάρτη που είχα πάει λαϊκή είχα πετύχει κάτι υπέροχες τσακώνικες μελιτζάνες, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα ωραιότατο ιμάμ μπαϊλντί! 

- «Δε μου λες, τι έχεις όρεξη να φάμε σήμερα;»

- «Χμμμ…»

- «Ό,τι και να είναι το έχω κάψει προκαταβολικά!» της είπα και έβαλε τα γέλια. «Εδώ και δυο μέρες τρώμε κρέας, θέλεις σήμερα να φάμε κάτι άλλο; Έχεις φάει ποτέ σου ιμάμ μπαϊλντί;»

- «Όχι, τι είναι αυτό;»

- «Μελιτζάνες με γέμιση ντομάτα, κρεμμύδι, μαϊντανό και φέτα. Δεν το λες και ελαφρύ ωστόσο είναι εύκολο, καλοκαιρινό και πεντανόστιμο! Συνήθως σερβίρεται μόνο του αλλά αν θες μπορούμε να το συνδυάσουμε και με ρύζι. Τι λες, ψήνεσαι;»

- «Αμέ, γιατί όχι! Δεν παίρνει ώρα, έτσι;»

- «Πεινάς;»

- «Όχι αλλά δε θέλω να φάμε την ώρα μας στην κουζίνα!»

- «Δεν παίρνει πολλή ώρα στο μαγείρεμα αλλά χρειάζονται ξεπίκρισμα οι μελιτζάνες οπότε μια ωρίτσα θα πρέπει να την περιμένουμε. Αντέχεις;»

- «Ναι, κανένα πρόβλημα!»

- «Ωραία, πάω να τις βάλω να ξεπικρίσουν, γυρίζω αμέσως!»

- «Μπορείς σε παρακαλώ να μου φέρεις και το ψάθινο καπέλο μου από πάνω;»

- «Φυσικά κοριτσάρα μου!»

Έβαλα τις μελιτζάνες στο νερό και αφού πήγα στο δωμάτιο και πήρα το καπέλο της επέστρεψα στην πισίνα. Της το έδωσα και το έβαλε πάνω στο πρόσωπό της για να την προστατεύσει από την αντηλιά. Μη θέλοντας να την ενοχλήσω πήρα το tablet μου για να διαβάσω στο kindle. Με το που το άνοιξα είδα ειδοποίηση στο Facebook, Μάριος και Μπίλι είχαν αποδεχτεί το αίτημα φιλίας μου και εκεί -το ομολογώ- με έπιασε ο πειρασμός να δω τα προφίλ τους ή, για να είμαι ειλικρινής, φωτογραφίες της Μπίλι. Αν ήταν έτσι στα πενήντα της πώς θα ήταν νεότερη;

Λίγο αργότερα πήρα την απάντησή μου, εντάξει, η τύπισσα δεν υπήρχε, αν δεν είναι η ομορφότερη γυναίκα που έχουν αντικρύσει τα μάτια μου, σίγουρα ανήκει στην πρώτη πεντάδα. Όταν λέω ότι η Theron στα καλύτερά της φάνταζε μπροστά στη Μπίλι ως η άσχημη αδερφή δεν υπερβάλλω στο παραμικρό! Ξαφνικά ένιωσα πολύ άσχημα, καλά-καλά δεν είχαν περάσει ούτε δυο μέρες μαζί με την Eileen και καθόμουν και θαύμαζα μιαν άλλη γυναίκα, και να πεις ότι η κοκκινομάλλα μου δεν ήταν κουκλί; Έκλεισα το Facebook ταραγμένος.

Ξεκόλλα, φωτογραφίες μιας όμορφης γυναίκας είδες, δεν έκανες φόνο!

Ναι, αυτό είναι μια κουβέντα, άραγε πώς θα ένιωθα αν έβλεπα την Eileen να κάθεται και να χαζεύει φωτογραφίες του Ανδρέα ή του Μάριου; Και οι δύο -ειδικά ο πρώτος- είναι αντικειμενικά ωραίοι άντρες, και ας μην είναι εξωπραγματικοί όπως η Μπίλι. Γιατί ρωτάω, ξέρω την απάντηση, δε θα μου άρεσε καθόλου. Από την άλλη βέβαια η Eileen δεν κουβαλάει τα κολλήματά μου, το πιθανότερο θα ήταν αντί να θυμώσει να με πει “Silly!” Κλασσικά εικονογραφημένα θα καθόμουν να τρώγομαι με τα ρούχα μου μέχρι να ματώσω.

- «Eileen, να σε ρωτήσω κάτι;»

- “Shoot”

- «Θα με πεις πάλι ‘silly’ αλλά αν δεν το βγάλω από μέσα μου θα σκάσω!»

- “Ok, I’m all ears” μου είπε βγάζοντας το καπέλο από τα μάτια της.

- «Χθες το βράδυ έκανα αίτημα φιλίας στον Μάριο και τη Μπίλι και σήμερα μου απάντησαν και… και μπήκα και χάζευα τις φωτογραφίες της.»

- “…and?”

- «Αυτό… απλά… απλά ένιωσα άσχημα…»

- «Σκοπεύεις να με παρατήσεις για τα μάτια της;»

- «Όχι βέβαια… αλλά… από την άλλη σκεφτόμουν πως θα ένιωθα εγώ αν έβλεπες φωτογραφίες του Μάριου ή ακόμα περισσότερο του Ανδρέα! Δεν ξέρω μωρέ Eileen, εσένα κατηγόρησα ότι παρακάηκες με το χυλό, εγώ είμαι τελικά αυτός που το έχει κάνει!»

- “Silly!” μου είπε χαμογελαστή. «Θα μου έκανε εντύπωση να μην σου άρεσε η Μπίλι, εδώ εγώ και δεν μπορούσα καλά-καλά να πάρω τα μάτια μου από πάνω της… you know… I’m like British airways, both ways! Anyway, αν είναι να ζηλεύεις, άδικα ανησυχείς για τον Ανδρέα ή το Μάριο, αν κράσαρα με κάποια αυτή ήταν η Φοίβη!» μου είπε και έβαλε τα γέλια. 

- «Αυτό σκεφτόμουν για τις δυο σας χθες, κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι! Ένα εξάμηνο που την είχα στην Κρήτη μου είχε βγάλει την ψυχή ανάποδα, πραγματικά ούτε σε χίλια χρόνια δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι είναι τέτοιο απίστευτο τσίρκο! Κάποια στιγμή πόνεσε η κοιλιά μου από τα γέλια, ντε λόγο!»

- “De what?”

- «Έκφραση είναι, σημαίνει στο λόγο της τιμής μου.»

- “Anyhoo, Billie might be the prettiest, but Phoebe is my kind of gal!”

- «Το λες γιατί δεν την ήξερες ως καθηγήτρια… oops… μαλακία!» είπα συνειδητοποιώντας με τη μία τη γκάφα μου, είχα ρέντα σήμερα…

- “Well, if I had a gal like Phoebe, probably we we’d be still together!”

- «Αν τις αρέσουν τα κοριτσάκια!»

- “As chance would have it, she likes girls!”

- “You sure?”

- «Ντε λόγο!» μου απάντησε στα ελληνικά βάζοντας τα γέλια.

- «Καλά, πώς το κατάλαβες, έχετε κάποιο μυστικό χαιρετισμό;»

- «The same way you do, George, by being observant. I don’t claim that this is a mathematical certainty, but I’m 99.99% sure that she is also bi.”

- «Τέλος πάντων. Αλλαγή συζήτησης, μιας και σου αρέσει η επιστημονική φαντασία, θες να σου διαβάσω δυο-τρεις μικρές ιστορίες που έχω γράψει;»

- «Γράφεις ιστορίες sci-fi?»

- «Ναι, που και που το κάνω, τις ανεβάζω στο reddit!»

- «Έχεις και reddit?»

- «Ναι έχω και από αυτό, αν και παρακολουθώ πολύ συγκεκριμένα topics. Μη νομίζεις, κατά τύχη το είχα βρει στο google, έψαχνα μια συγκεκριμένη ιστορία, το ‘The road not taken’ του Turtledove και ανακάλυψα το R/HFY. Για πολύ καιρό απλά διάβαζα και μια φορά που είχα έμπνευση πόσταρα κι εγώ μία μικρή και πήρε πολύ καλή ανταπόκριση, πάνω από χίλια upvotes και ψηφίστηκε και στις καλύτερες του μήνα!»

- “Woah, you that good?”

- “I’d like to think so, yes!”

- “Well, I’ll be happy to listen to your stories!”

- «Πολύ ευχαρίστως!» της είπα και έπιασα το tablet μου. «Ι ιστορία που θα σου διαβάσω έχει τίτλο M.A.D.»

- «Τι σημαίνει αυτό;»

- «Θα καταλάβεις στη συνέχεια, λοιπόν ξεκινάω!  Humanity was the last one to join the galactic community. ‘Community’... It was more like the ancient far west…» Η Eileen είχε ξαπλώσει μπρούμητα στην ξαπλώστρα και με το κεφάλι της γυρισμένο προς εμένα με παρακολουθούσε με τόση προσήλωση που ομολογώ ότι κολακεύτηκα. “…I was deep in their home world’s sun’s core. That was it, that was the point of no return. The nova bomb was armed, Jarzin took everything from me but I wouldn’t go alone into the dark! They were to receive the hardest payback imaginable, and hopefully, the rest of the whole fucking galaxy would take the message; ‘DO! NOT! FUCK! WITH! US!’. My voice joined Bon Jovi’s singing ‘blaze of glory’. Moments later the blaze of a new supernova lit the galaxy.”

- “Woah! Woah! You wrote this? It was fucking amazing!”

- «Σ’ ευχαριστώ κοριτσάρα μου!»

- “Keep fucking reading the next!”

- «Ό,τι θέλει το κορίτσι. Η επόμενη ιστορία έχει τίτλο ‘Humanity's advanced battlecruiser class naming convention’. ABG-05 was the hull designation of the latest one of her class of latest …something, having a size between a heavy battlecruiser and a battleship…»

- “Hahaha, that was fucking hilarious; ‘And then there were none’, now that is what I call a fitting name for a battleship!”

- «Πολύ χαίρομαι που σ’ αρέσουν!» της είπα κολακευμένος.

- «Συνέχισε!»

- «Ωραία, θες να σου διαβάσω μια πιο δραματική; Αυτή δεν πήρε τόσα πολλά upvotes όπως οι δύο παραπάνω που σου διάβασα αλλά προσωπικά πιστεύω πως είναι η καλύτερη που έχω γράψει.»

- «Αμέ!»

- «Έχει τίτλο ‘Be all my sins remember’d. She realized that the figure sitting alone in the bar, looking at the glass he held into his hands, apparently lost in his thoughts was a human…»

- “Fucking cutting onion ninjas!” μου είπε σχεδόν κλαίγοντας στο τέλος της ιστορίας. “George, this was… this wasn’t merely good, this was brilliant, truly fucking brilliant!”

- «Σ’ ευχαριστώ κοριτσάρα μου!» της είπα χαμογελώντας σαν κρετίνος. «Λοιπόν, πρέπει να είναι εντάξει οι μελιτζάνες, θέλεις να μου κάνεις παρέα στο μαγείρεμα ή προτιμάς να συνεχίσεις την ηλιοθεραπεία σου;»

- “You do understand that when I'm saying you ‘re my little bitch I mean it strictly for bed, don't you?”

- «Χαχαχα, βάλε κάτι πάνω σου ωστόσο γιατί έχει τηγάνισμα!»

Πήγαμε μέσα και το επόμενο μισάωρο το αφιερώσαμε στην ετοιμασία του φαγητού και με το που τελειώσαμε τις βάλαμε στο φούρνο να ψηθούν, θα έπαιρνε κανένα σαρανταπεντάλεπτο, βάλε και άλλο ένα μισάωρο να κρυώσουν, είχαμε ακόμα μπόλικη ώρα μπροστά μας.

- «Έχουμε κάμποση ώρα μπροστά μας, τι θες να κάνουμε; Θες να κάνουμε ένα ντουζάκι και να βουτήξουμε ξανά;»

- «Πόση ώρα θα πάρει το φαγητό;»

- «Γύρω στα 40-45 λεπτά για να ψηθεί και τουλάχιστον ένα μισάωρο έξω για να κρυώσει.»

- “Good, because I have other plans!”

- “Oh boy!” είπα ενθουσιασμένος.

- “That’s the spirit!” μου είπε και ανεβήκαμε στο δωμάτιο.

Άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα κουτί με προφυλακτικά και μου το έδωσε. Τ’ άφησα στο κομοδίνο και πηγαίνοντας από πίσω της την πήρα στην αγκαλιά μου και άρχισα να τη φιλάω στο σβέρκο ενώ μάλαζα τα στήθη της πάνω από τη μπλούζα. Έγειρε το κεφάλι της πάνω μου και αφέθηκε στα χάδια της γλώσσας μου και των χεριών μου. Πέρασα τα χέρια μου μέσα από τη μπλούζα και τη χούφτωσα ξανά ενώ με τα δάχτυλά μου της τσίμπησα τις ρώγες που τόσο πολύ της άρεσε. Τη γύρισα προς τα μένα και γονατίζοντας μπροστά της έφερα το κεφάλι μου μπροστά στο μουνάκι της. Το ανάσανα για λίγο, ρουφώντας την υπέροχη θηλυκή του ευωδιά, και άρχισα να γλείφω απαλά την κλειτορίδα της, κερδίζοντας τα πρώτα ηδονικά της βογγητά που στ’ αφτιά μου ακούγονταν σαν μουσική!

Λατρεύω να κάνω στοματικό, στην πραγματικότητα το προτιμάω από οτιδήποτε άλλο, μπορώ να κάθομαι να “τρώω” την παρτενέρ μου με τις ώρες! Καλά, όχι ότι το έχω καταφέρει και ποτέ αλλά τουλάχιστον είναι για καλό λόγο, το κάνω τόσο καλά που δε μου έχει τύχει ούτε μια φορά κοπέλα που να μην την κάνω να τελειώσει μέσα σε δεκαπέντε, άντε το πολύ είκοσι, λεπτά. Σταματήσαμε για λίγο, ίσα για να τη βάλω να ξαπλώσει στην άκρη του κρεβατιού, και μετά επέστρεψα με ακόμα μεγαλύτερο ζήλο. Κάθε γυναίκα είναι διαφορετική, κάθε γυναίκα έχει τα δικά της θέλγητρα, αλλά με την φλογερή μου κοκκινομάλλα ήταν λες και του Θεού του είχε φύγει το καπάκι όταν την πασπάλιζε με δαύτα.

Δεν ήταν μόνο η υπέροχη θηλυκή της ευωδιά, ήταν και η υπέροχη γεύση της, πραγματικά δεν χόρταινα να τη ρουφάω και να τη γλείφω. Το κορμί της άρχισε και πάλι να τρέμει και τα βογγητά της αυξήθηκαν μέχρι που έμοιαζε σα να παλεύει για την κάθε της ανάσα. Με άρπαξε πάλι από τα μαλλιά και με κόλλησε πάνω της και μ’ ένα παρατεταμένο ‘I’ M CUMMING… OOOΟΟΗ OOOOOOΟΟΟOH OΟΟΟOOOOH OOOOΟΟΟOOOOH” έλαβα σε υγρή μορφή την ανταμοιβή μου και τη ρούφηξα μέχρι στάλας.

“My turn!” μου είπε, αφού βρήκε τις ανάσες της, και με έβαλε να καθίσω με τη σειρά μου στην άκρη του κρεββατιού και γονατίζοντας μπροστά μου, με πήρε στο στόμα της και παραλίγο να με κάνει να δω τα ραδίκια ανάποδα, αν αυτό δεν ήταν το τσιμπούκι της ζωής μου, δεν ξέρω κι εγώ τι ήταν. Μπορεί να μην είμαι ο John Holms να πούμε, αλλά το όργανό μου δεν το λες και μικρό, και όμως, η Eileen μπορούσε να το πάρει με τόση ευκολία μέσα της που μ’ έκανε ν’ απορώ. Εκ των υστέρων δηλαδή, γιατί όσο μου το έκανε μετά βίας μπορούσα να θυμηθώ ποιος είμαι και που βρίσκομαι.

Πέραν ωστόσο του deep throating σήμερα μου έκανε και κάτι που δεν είχε κάνει μέχρι τώρα ούτε η ίδια ούτε καμία άλλη στο παρελθόν μου. Μου έγλειψε και μου ρούφηξε τα μπαλάκια και εκεί πρέπει να μου γύρισαν ξανά τα μάτια στις κόγχες τους. Βάλε αυτό, βάλε το πόσο βαθιά μπορούσε να τον πάρει στο στόμα της, βάλε και με το πόση τέχνη μ’ έπαιζε προς το τέλος, δεν πρόλαβα να καταλάβω από που μου ήρθε, τέτοιας έντασης οργασμό σε πίπα δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά στη ζωή μου, νόμιζα ότι έχυνα με τις ώρες! Τα κατάπιε όλα, και όπως και την τελευταία φορά αφού μου τον έκανε λαμπίκο, μου έκλεισε πονηρά το μάτι και σηκώθηκε και με φίλησε.

- “I take you liked it…”

Αν μου άρεσε, λέει; Το ότι ζούσα ακόμα το λες και κατόρθωμα!

Μέρος 12ᵒ - Hac in hora, sine mora…

Εντάξει, πρέπει να την κοιτούσα σα να μ’ έχει χτυπήσει κεραυνός -καλά, όχι ότι απείχε και πολύ από την πραγματικότητα- γιατί έβαλε και πάλι τα γέλια. Στο μεταξύ εγώ προσπαθούσα να θυμηθώ ποιος είμαι, που είμαι, γιατί είμαι και τα ρέστα, μπορεί να προτιμώ να τρώω μουνάκια αλλά αν ήταν να μου κάνουν τέτοιες πίπες, μπορεί και να επαναξέταζα γούστα και προτεραιότητες!

- “Well, I’m still breathing, there is that too!”

- “Oh, poor Georgie!” μου είπε γελώντας ακόμα.

- “That’s it! That’s my name!” της είπα, προκαλώντας ακόμα ένα γύρο γέλιου.

- “Well, it takes two to tango! I’m glad you liked it, because, boy, your muff diving is even better than Abi’s!”

- “Now, that’s a real badge of honor…”

Πόσο μου άρεσαν αυτές οι στιγμές. Ήμουν ξαπλωμένος ανάσκελα και είχε γείρει στην αγκαλιά μου και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά μέσα στα στήθη μου. Ναι, γενικά αυτό δεν είναι καλό για κάποιον που έχει περάσει έμφραγμα, λέμε τώρα! Χθες της είπα ότι έχω αρχίσει να τη δαγκώνω γερά με την πάρτη της, σήμερα ένιωθα ερωτευμένος μέχρι τα μπούνια. Πότε πρόλαβα μέσα σε μια εβδομάδα; Και μάλιστα, ποιος, εγώ!

- “Hac in hora, sine mora, corde pulsum tangite, quod per sortem, sternit fortem, mecum omnes plangite” της είπα, απαγγέλοντας τους στίχους από την τελευταία στροφή του ‘O Fortuna’ των ‘Carmina Burana’.

- “ΟΚ google, translate!” μου είπε κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.

- “At this hour without delay touch the heartbeat, since fate strikes down the strong man; all mourn with me… ή όπως λέμε στα ελληνικά, θα με πας άκλαυτο!”

- «Όχι, εντάξει… θα σε κλάψω!» μου είπε κάνοντάς με βάλω εκ νέου τα γέλια.

- «Καλά που μου το είπες, να κοιμάμαι ήσυχος!»

- «Όχι ύπνο τώρα, έχουμε και φαγητό που μας περιμένει!»

Το φαγητό είχε κάμποση ώρα ακόμα οπότε τελικά, και μετά από ένα γρήγορο ντουζάκι στον κήπο, βουτήξαμε και πάλι στην πισίνα και ευτυχώς αυτή τη φορά δε με έβαλε να κάνω προπόνηση. Ως πρόκληση έκανε ένα μακροβούτι που εγώ ούτε σε εκατό αιώνες, έκανε δύο ολόκληρες φορές πάνω-κάτω ολόκληρη την πισίνα, πάνω από 50 μέτρα δηλαδή! Αν και όταν βγήκε πήρε βαθιές ανάσες σε καμία περίπτωση δεν έκανε σαν άτομο που είχε φτάσει στα όριά του, αν το πίεζε πιστεύω ότι θα μπορούσε και άλλο. Θα μου πεις κολυμπάει, γυμνάζεται, είναι στο τρίτο επίπεδο μαύρης ζώνης στο kung fu· η φύση την προίκισε με αγαλματένιο κορμί αλλά, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, συν Αθηνά και συ χείρα κίνει. Θυμήθηκα τα δικά μου χαΐρια, το πως είχα παραιτηθεί, πως είχα παρατήσει τον εαυτό μου και πως αν δεν είχα πάει να κάτσω με τους δικούς μου το βράδυ μετά την κηδεία του Κώστα, οι γονείς μου θα κήδευαν και το δεύτερό τους παιδί μέσα σε λίγες μέρες.

Ποτέ ξανά! Ήταν ο όρκος που έδωσα στον εαυτό μου, ποτέ ξανά. Ό,τι και είχε γίνει, είχα μια κόρη να μεγαλώσω, δε θα άφηνα το παιδί μου ορφανό από πατέρα, και ας μην ήμουν εγώ ο βιολογικός της. Μπορεί όλα στο γάμο μου να ήταν λάθος, μπορεί να στερήθηκα το πρωτότοκό μου, αλλά ακόμα και έτσι, μου έφερε στη ζωή μου τη Βασιλική μου. Ήμουν πολύ προσεκτικός, δεν της είχα γνωρίσει καμία από τις σχέσεις που έκανα μετά το διαζύγιό μου με τη μητέρα της -και όχι γιατί είμαι απλά από τη φύση μου ιδιωτικός άνθρωπος. Εκτός από τη Ρένα, με καμία δεν είχα φτάσει στο σημείο να θέλω να τη γνωρίσω στο παιδί μου, και να που με την Eileen, κόντρα σε όλα όσα έκαναν το Γιώργο μέχρι σήμερα, όχι απλά θα τη γνώριζα στη Βασιλική αλλά ένιωθα και ασφαλής να το κάνω! Που ουσιαστικά την ξέρω μια εβδομάδα! Που είμαστε μαζί ούτε καν δυο μέρες! Σε κάθε άλλη περίπτωση θα ήμουν με πολλαπλά εγκεφαλικά και μόνο στη σκέψη!

O fortuna – Ω Θεά Τύχη

velut luna – κι εσύ σαν τη σελήνη

statu variabilis – αλλάζεις διαθέσεις.

Semper crescis – Πάντα δίνεις

aut decrescis – και μετά στερείς

vita detestabilis – της ζωή η κατάρα.

Nuc obdurat – Άλλοτε τρυφερή

et tunc curat – άλλοτε σκληρή

ludo mentis aciem – για σένα είναι παιχνίδι.

Egestatem – Φτώχια

Potestatem – Δύναμη

dissolvit ut glaciem – Τα λιώνεις σαν τον πάγο.

Sors imanis – Μοίρα φρικτή

et inanis – και άδεια

rota tu volubilis – σαν τον τροχό γυρίζεις. 

Status malus – Μας κατατρέχεις

vana salus – χωρίς λυτρωμό

semper dissolubilis – τα πάντα καταστρέφεις.

- “A penny for your thought” μου είπε η Eileen βγάζοντάς με από το trans στο οποίο είχα πέσει χωρίς να το καταλάβω.

- «Μετάφραζα στο μυαλό μου τις πρώτες στροφές από το ‘O Fortuna’ των ‘Carmina Burana’.»

- «Κάτσε, μαθηματικός δεν είσαι; Ξέρεις λατινικά;»

- «Η κυρά-Βασιλική, η μητέρα μου, ήταν καθηγήτρια κλασσικής φιλολογίας στο ΕΚΠΑ και μικρός λάτρευα να μαθαίνω ξένες γλώσσες. Ναι, ξέρω και λατινικά, και αρχαία ελληνικά. Από τις μοντέρνες γλώσσες, εκτός από αγγλικά, έχω άριστη γνώση γαλλικών, γερμανικών, ιταλικών και ισπανικών και μπορώ να κατανοήσω ως ένα βαθμό μεσαιωνικά αγγλικά και γαλλικά. Μικρός, να φανταστείς, ήθελα να γίνω κι εγώ φιλόλογος, σαν τη μητέρα μου, αλλά τελικά με κέρδισαν τα μαθηματικά.»

- «Επιστήμη υπολογιστών δεν έκανες το διδακτορικό σου;»

- «Η αγάπη μου για την επιστήμη των υπολογιστών ήρθε αργότερα, αλλά, ακόμα κι αυτή, από τα μαθηματικά τη γνώρισα.»

- «Έστω… και πάμε πάλι στην αρχική ερώτηση, γιατί έκανες στο μυαλό σου το Google translate?»

- «To chat-gpt έκανα, για να είμαστε ακριβείς!»

- “Don’t change the subject, mister!”

- “I really don’t, not with you, anyway. Don’t look at me like that—I’m not trying to play you. I mean it, Eileen. I’m about to introduce you to my daughter; you’re the first who made the grade. That’s what led me to Carmina Burana—I was reflecting on my past. So, even if this makes you think I have a stick shoved up my ass, I’m going to ask you one final time; are you absolutely sure you want to be introduced to Vasiliki as my girlfriend? There’ll be no turning back after this, so, if you have any second thoughts, I’ll understand. I won’t be disappointed; I’ll just wait for another time, should the universe bless me to still be with you.”

- “I don’t know the future, George, but in this very moment, in this very place, I do want to be introduced to Vasiliki as your girlfriend, whenever you feel the time is right, whether it’s next week, next month, or beyond; as long as we’d be together, know that I’ll be here.”

- “I don’t know what to say…”

- “Then say nothing!”

- “I know however what I want to do!”

- “Then do it!”

Την πλησίασα και παίρνοντάς την στην αγκαλιά μου την έσφιξα πάνω μου. Σήκωσε το βλέμμα της πάνω μου και για μερικές στιγμές βυθίστηκα μέσα του. Έσκυψα απαλά προς το μέρος της και σφίγγοντας τα χέρια της πίσω από το σβέρκο μου τα χείλη μας βρέθηκαν και πάλι κολλημένα και οι γλώσσες μας να παίζουν μεταξύ τους στις άκρες τους. Την έσφιξα ακόμα πιο δυνατά πάνω μου και μου ανταπέδωσε σφίγγοντάς με και η ίδια. Αν δεν είχα βάλει το ρολόι να χτυπήσει μπορεί να μας έβρισκε εκεί το βράδυ, δεν ήθελα να ξεκολλήσω από πάνω της. Άστο να χτυπάει το γαμημένο, δε θα πάθει τίποτα το φαγητό αν μείνει δυο-τρία λεπτά ακόμα στο φούρνο. Συνεχίσαμε το φιλί για λίγο ακόμα και μετά, αργά και διστακτικά, τραβηχτήκαμε.

- «Σ’ αρέσει ο μουσακάς;»

- «Τον λατρεύω… αλλά πού κολλάει αυτό;»

- «Τις μελιτζάνες αρχικά τις είχα πάρει για να κάνω μουσακά. Δεν πειράζει, θα τον φτιάξω με μια εβδομάδα καθυστέρηση.»

- «Εντάξει!» μου είπε χαμογελαστή και έχοντας πιάσει το νόημα.

- «Το έριξα το κομενάκι;»

- «Είσαι πολύ κοντά!» μου είπε και μου χτύπησε παιχνιδιάρικα τη μύτη με το δάχτυλό της.

- «Λοιπόν, πάω να βγάλω το φαγητό από το φούρνο για να κρυώσει και επιστρέφω Δημήτριος!»

- “You’ll do what?”

- “Be back in a jiffy!” της είπα και ρίχνοντας ένα γρήγορο σκούπισμα πήγα στην κουζίνα και έβγαλα το ταψί έξω για να κρυώσει. Το σκέπασα με μια πετσέτα και γύρισα τρέχοντας προς στην πισίνα στην οποία μπήκα κάνοντας βουτιά! “Got you!” της είπα βγαίνοντας στην επιφάνεια!

- «Λοιπόν, τι άλλο δεν ξέρω για σένα;»

- «Χμμμ… μου αρέσει να βλέπω μπαλέτο, μου αρέσει πολύ η κλασσική μουσική… α, παίζω και λίγο κιθάρα! Όχι τίποτα το φοβερό, μη φανταστείς, αλλά μπορώ να τη γρατζουνάω αξιοπρεπώς!»

- «Σοβαρά; Θα μου παίξεις κάτι;»

- «Χαχαχα, τώρα δα;»

- «Ναι! Τώρα!»

- «Ό,τι θέλει η πριγκηπέσσα μου!» της είπα και βγήκα και πάλι από το νερό για να πάω στο δωμάτιο-αποθήκη να φέρω την κιθάρα. «Λοιπόν, θα σου παίξω το πρώτο κομμάτι που έμαθα -και με πολύ-πολύ-πολύ κόπο. Είναι πιο παλιό τραγούδι και αρκετά μελαγχολικό, το άκουγα συνεχώς όταν ήμουν στα πατώματα με την Βαγγελιώ, γιατί και αυτό μιλάει για τον πόνο ενός άντρα που τον παράτησε η γυναίκα που αγαπούσε. Ok, here goes nothing» συμπλήρωσα, και ξεκίνησα να παίζω στην κιθάρα την εισαγωγή, και λίγο μετά να τραγουδώ.

Μέσα στο τζάκετ μου σκυφτός,

γραμμή Βικτώρια-Πειραιά,

καθώς στριγγλίζουν οι γραμμές

κάτι μου τρώει τα σωθικά

Οι φίλοι μου μού το ‘χαν πει:

«Ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή.

Όσο και να το θέλεις πια,

δεν πρόκειται να ξαναρθεί»

- “Awwww” μου είπε κάνοντας την καρδιά μου να λιώσει. «Σε άφησε η Βαγγελιώ και έμαθες κιθάρα. Σε κορόιδευαν οι φίλοι σου και έμαθες να χορεύεις. Σε μαχαίρωσαν στα στήθη η γυναίκα σου με τον αδερφό σου και, παρόλο που η καρδιά σου κόντεψε να σπάσει, βρήκες τη δύναμη και σηκώθηκες ακόμα πιο δυνατός. Είναι δυνατόν βρε βλάκα να με ρωτάς τι σου βρίσκω;»

- «Δεν τα ήξερες όλα αυτά όταν με γνώρισες!»

- “No, but all these have shaped the very person you are today, so, if you ever question why I’ve started falling this hard that soon, stand in front of a fucking mirror and witness it firsthand!”

- «…»

- «Αυτό και ότι είσαι και το πουτανάκι μου!» μου πέταξε στα ελληνικά και έφτυσα τα σωθικά μου από τα γέλια, εννοείται βέβαια μετά το reboot.

- «Είσαι ΛΑΤΡΕΙΑ!» της είπα όταν κατάφερα να ηρεμίσω και να βρω τις ανάσες μου. «Αλήθεια, πότε πρόλαβες και το ‘μαθες αυτό;»

- «Από την πρώην μου, αυτή που μου τα φόρεσε εννοώ!»

- «Αλήθεια, τι έγινε με δαύτη;»

- «Σαν τι να γινόταν; To be fair, μου είχε πει ότι είναι πολυερωτική αλλά εγώ της είχα πει πως μαζί μου δεν παίζει κάτι τέτοιο. Ε, πήγε με κάποιαν άλλη κι έβγαλε τα μάτια της και, όπως έκανε την επιλογή της, έκανα κι εγώ τη δική μου. Και μετά είχαμε δράματα, και οδυρμούς και παρακάλια.»

- «Έτσι όπως τα λες είναι, ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του και του ανήκουν. Καλά το λένε, choice is a bitch!»

- “Yes, it is. I have warned her, and while in general I’m a very relaxed person, there are lines that once crossed there’s no turning back.”

- «Λοιπόν, ξέρεις τι έχω παρατηρήσει; Οι πιο διαλλακτικοί άνθρωποι είναι και οι πιο άτεγκτοι σε αυτά που οι ίδιο ορίζουν ως κόκκινες γραμμές. Εγώ ας πούμε, που με την καμία δεν ανήκω στην κατηγορία των διαλλακτικών ανθρώπων, αναγνωρίζω ότι έχουν υπάρξει φορές που έχω βάλει νερό στο κρασί μου, ακόμα και σε πράγματα που θεωρούσα κόκκινη γραμμή. Μπορεί να σου φανεί περίεργο, αλλά ακόμα και μετά απ’ όλα όσα έγιναν, ήμουν ακόμα διατεθειμένος να τ’ αφήσω πίσω μου και να δώσω μια τελευταία ευκαιρία στη Χριστίνα, αν και αναγνωρίζω ότι αυτό το θέλησα να το κάνω περισσότερο για τη Βασιλική παρά για μένα, και, όπως καταλαβαίνεις, όλοι μου οι φίλοι έπεσαν να με φάνε.»

- «Και γιατί δεν το έκανες, τελικά;»

- «Γιατί κατά βάθος γνώριζα καλά μέσα μου πως το κενό που υπήρχε μεταξύ μας δε θα γεφυρωνόταν ποτέ, ήξερα ότι ποτέ δε θα μπορούσα να την εμπιστευτώ για το παραμικρό, οπότε ακόμα και αν έμενα μαζί της για το καλό της Βασιλικής, μακροπρόθεσμα θα της κάναμε περισσότερο κακό παρά καλό, καλύτερα ένα άσχημο τέλος παρά μια ασχήμια δίχως τέλος.»

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό μου και κοιτάζοντας το ρολόι μου είδα ότι με καλούσε η Χριστίνα. Χίλια χρόνια θα ζήσει.

- «Παρακαλώ;»

- «Έλα Γιώργο καλησπέρα, τι κάνεις;»

- «Καλά είμαι, εδώ σπίτι. Εσείς δεν ήταν να πάτε έξω;»

- «Ναι, σε λίγο θα φύγουμε!»

- «Συνέβη κάτι;»

- «Όχι, όχι, μην ανησυχείς… απλά… θα ήθελα μια χάρη, αν γίνεται!»

- «Πες μου τι θες και θα σου πω…»

- «Μπορεί να έρθει η Βασιλική την Πέμπτη αντί για Παρασκευή; Έρχεται του Αγίου Πνεύματος και θα θέλαμε να πάμε τετραήμερο με το Γιάννη.»

- «Και ο μικρός;»

- «Την Πέμπτη το βράδυ θα τον πάρουν οι παππούδες του στο χωριό. Είπαμε και στη Βασιλική αν θέλει να πάει αλλά την ξέρεις τώρα…»

- «Τι εννοείς; Ξέρω ότι τ’ αγαπάει πολύ τα πεθερικά σου, παππού και γιαγιά τους ανεβοκατεβάζει!»

- «Έλα μωρέ Γιώργο, λες και δεν καταλαβαίνεις… Σιγά μην πάει να κάτσει στο χωριό με τα παππούδια όταν είναι εδώ το αμόρε της!»

- «Καλά τον είχα ξεχάσει, τι μου τον θύμησες τον προκομμένο;» της είπα κάνοντάς τη να βάλει τα γέλια. «Τέλος πάντων, ναι, φυσικά και γίνεται, αυτό θα έλειπε!»

- «Εντάξει! Σ’ ευχαριστώ πολύ!»

- «Τίποτα, αλίμονο!» της είπα και το κλείσαμε. «Η Χριστίνα ήταν, με ρώτησε αν μπορεί η Βασιλική να έρθει Πέμπτη αντί για Παρασκευή γιατί θέλει να πάει τετραήμερο του Αγίου Πνεύματος, είναι την άλλη Δευτέρα.»

- «Πρέπει να δεις τη φάτσα σου πως χαμογελάει!»

- «Γιατί να μη χαμογελάει; Είμαι χαρούμενος, είμαι με το κορίτσι μου, θα δω λίγο παραπάνω την κόρη μου που μου έχει λείψει, θα σας γνωρίσω και επίσημα να τρώω ξύλο από παντού… τι άλλο να ζητήσω ο άνθρωπος;»

- «Δεν έχεις άγχος;»

- «Φυσικά και έχω… για τι με πέρασες, για κανέναν χαλαρό; Από την άλλη, πάλι, τόσα χρόνια με το σκουπόξυλο στον κώλο, κάπου έχω αρχίζει να το συνηθίζω…»

- “Well, if you wanna try something different in your ass, I’m here for you!”

- «Οπότε όπως… Ορίστε;» της είπα γουρλώνοντας τα μάτια σαν βάτραχος μετά την απότομη συνειδητοποίηση του τι μου είπε, και κάνοντάς τη να βάλει τα γέλια.

- «Έχω μια υπέροχη συλλογή από strapons, σφήνες και dildos!»

- «Εεεε… εεεε…»

- “I will sweeten the deal for you... your ass for mine! I’m quite sure that you got a hard-on for my ass... Quid prod quo; since you like Latin!”

Μαλάκα μου, τι γίνεται εδώ;

- “Take your time, sport, my offer will remain open for the foreseeable future!”

- “Ok…” της απάντησα διστακτικά, τόσα απανωτά μαζεμένα reboot είχα να φάω χρόνια να πούμε.

Εννοείται ότι θα γούσταρα τρελά να την πάρω από το κωλαράκι της, ποιος άνδρας θα μπορούσε να του αντισταθεί; Είναι αυτό που λένε θα έδινα και το δεξί μου χέρι αλλά να δώσω και κώλο κάπως ήταν too much! Δεν λέω, προτιμώ στο σεξ να έχει η παρτενέρ μου το πάνω χέρι, όπως και γενικά μ’ αρέσει να την περιποιούμαι και να την κακομαθαίνω αλλά να δώσω και κώλο είναι κάτι που δεν μου είχε περάσει καν απ’ το μυαλό!

- “I thought you hated doing this thing!”

- “I admit that’s an acquired taste, but truth be told, and before meeting my self-appointed master, neither had tried nor wanted to even try this flavor.”

- “Is there any other way besides self-appointment? While I don’t know how these things work, I’d imagine that this title isn’t awarded by a committee.”

- “The thing is that this particular self-appointment does not last if it isn’t for real.”

- “And yet you ended it only after finding out that he was married.”

- “True, but trust me on this, even without that happening, our relation would eventually fail, and spectacularly so. I wasn’t what he really wanted, I was simply in love and blinded by the fact. Anyway, now we’ll never know...”

- “Anyhoo... about the other thing, even if it is an acquired taste, I’m not sure that I want to make this acquaintance. I admit, I do have a hard-on for your sculpted buttocks, but… giving mine in exchange, is a step too far!”

- “I was yanking your chain, dumb ass! I would never made such an exchange, if I ever wanted to be a fucking whore I had my chances back in Long Island!”

- «Συγνώμη!» της είπα ταραγμένος. «Δεν υπονόησα κάτι τέτοιο… νόμιζα ότι είναι ένα από τα παιχνίδια σου… και μεταξύ μας, τεχνικά μιλώντας, δεν είναι whoring, είναι αυτό που είπες: quid prod quo.”

- “No, I’m sorry for my outburst... you’re right of course... I don’t know, sometime these memories act like a PTSD... and the funny thing is that at some point I really started enjoying getting it into my ass, of course with a healthy dose of lubricant and taking it slowly... George, I would never do this thing to you, I 've just wanted to mess with you a little.”

- «Έλα εδώ βρε χαζούλα!» της είπα και ήρθε και την πήρα στην αγκαλιά μου, ήταν πραγματικά ταραγμένη. «Μπορεί να τα σκατώσω με χίλιους διαφορετικούς τρόπους αλλά ποτέ δε θα κάνω κάτι παρά τη θέλησή σου. Όχι ότι θα μπορούσα, ακόμα και αν είχα τέτοιες βλέψεις, θα μου έριχνες τα νταν στο κεφάλι και θα καθάριζες!»

- «Χαχαχα, τα νταν δε δουλεύουν μ’ αυτό τον τρόπο!»

- «Είναι που δεν έχεις δει το The Kopanoi!»

- «Τι είναι αυτό πάλι;»

- «Μια ελληνική cult κωμωδία αλλά δε νομίζω πως θά ‘ναι του γούστου σου, βασικά δεν θα την καταλάβεις. Όχι ότι είναι καμιά άσκηση στην υψηλή διανόηση, απλά για να γελάσεις απαιτεί παραστάσεις που δεν έχεις.»

- “You know something George? Sometimes I’m the one that feels like a little girl, and having someone like you it’s pretty comforting!”

- «Βάστα με να σε βαστώ ν’ ανεβούμε το βουνό!»

- “You’re still my little bitch, tho!”

- «Χαχαχα, δεν αμφέβαλλα στιγμή!»

Εκείνη τη στιγμή βούιξε το κινητό μου και πήρα να το δω, ήταν μήνυμα στο viber από τον Αντώνη. “Καλησπέρα! Αν δεν έχετε κανονίσει τίποτα για το απόγευμα, ο Αρίστος μου είπε αν θέλεις να έρθετε σπίτι του για να πιούμε καφέ. Εκτός από τη Αναστασία και τη Μαριλίζα θα είναι και ο Ανδρέας με τη Φοίβη, αύριο επιστρέφουν Κρήτη και είπαμε να πιούμε ένα τελευταίο καφεδάκι.”

- «Χα! Μήνυμα από τον Αντώνη, θα πάνε λέει στο σπίτι του Αρίστου για καφέ και θα είναι εκεί και ο νταλκάς σου με τον σύζυγό της και μας είπε ότι ο Αρίστος του είπε να ρωτήσει κι εμάς αν θέλουμε!»

- «Αμέ! Γιατί όχι!»

- «Κοίτα να δεις που τους πήρες τα μυαλά για τα καλά χθες το βράδυ, γιατί, στο υπογράφω, αποκλείεται να ερωτεύτηκαν εμένα!»

- «Όπως λέει και η προ-γιαγιά μου, μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα!» μου είπε στα ελληνικά.

- «Λέει; Ζει ακόμα;» τη ρώτησα απορημένος.

- «Καλέ, τι νόμιζες; Έκανε τη γιαγιά μου στα δεκάξι της, η γιαγιά μου έκανε τη μητέρα μου στα είκοσι της και η μητέρα μου έκανε εμένα επίσης στα είκοσι, 83 χρονών είναι και ελπίζω να ζήσει πολλά-πολλά χρόνια ακόμα!» 

- «Της το εύχομαι ολόψυχα!»

- «Μόνο που πρέπει και πάλι να πεταχτούμε σπίτι μου, έχω ρούχα για αύριο το πρωί αλλά για εδώ δεν είχα πάρει και πολλά, όπως σου είπα και πριν δεν σκόπευα να περάσω την Κυριακή φορώντας ρούχα, το ακριβώς αντίθετο!»

- «Κανένα πρόβλημα κοριτσάρα μου, πεταγόμαστε τώρα, ή, αν θες, περνάμε πρώτα από το σπίτι σου να αλλάξεις πριν πάμε να τους βρούμε.»

- «Θέλω να κάνω ένα ντουζάκι πρώτα, οπότε καλύτερα να πάμε τώρα για να μπορώ μετά να ετοιμαστώ και με την ησυχία μου…» 

- «Ό,τι θέλει η κοριτσάρα μου. Κάτσε να του απαντήσω, κιόλας!» της είπα και απάντησα στα γρήγορα στον Αντώνη, για να πάρω και με τη σειρά μου απάντηση μερικές στιγμές αργότερα. «Ώου!» έκανα διαβάζοντας το μήνυμα. «Είναι η τυχερή μας μέρα, το σπίτι του Αντώνη είναι στην Ιπποκράτειο πολιτεία, ακριβώς μπροστά στη λίμνη! Κάτσε, είπε θα μου στείλει και στίγμα… να το!» της είπα και ανοίξαμε το google maps για να καταλάβουμε που ακριβώς είναι το σπίτι. Το «Ώου!» αυτή τη φορά το κάναμε και οι δυο, καλά το είπε ο Αντώνης, το σπίτι ήταν ακριβώς μπροστά από τη λίμνη!

- “I had no idea that there was a second lake here, I thougt Marathon’s was the only lake in Attica”

- «Τεχνητή είναι κι αυτή, όπως του Μαραθώνα, αν και σημαντικά μικρότερη. Λοιπόν… πάμε;»

Είκοσι λεπτά αργότερα ήμασταν και πάλι πίσω και μιας και το φαγητό είχε κρυώσει επαρκώς, και επειδή εδώ που τα λέμε μας είχε κόψει και μια λόρδα, καθίσαμε να φάμε στη βεράντα του κήπου. Μια αγωνία αν θα της άρεσε το φαγητό την είχα, μην το κρύβω, αλλά τελικά -και για ακόμα μια φορά- άδικα ανησυχούσα, δεν της άρεσε απλά, ξετρελάθηκε! Αφού φάγαμε του σκασμού, καθίσαμε για λίγη ώρα στις καρέκλες σαν τους βόες, γιατί είπαμε, το ιμάμ δεν το λες και ελαφρύ φαγητό!

Στο μήνυμα ο Αντώνης έλεγε να είμαστε εκεί κατά τις επτά, και δεδομένου ότι ήταν ακόμα λίγο μετά τις τέσσερις, η Eileen μου δήλωσε ότι θέλει να κάνει και καμιά δουλειά, οπότε πήγε και κάθισε στο γραφείο μου και σύνδεσε το laptop της με την οθόνη μου, που μπορεί να μην Apple στην απόδοση χρωμάτων ωστόσο είναι αξιοπρεπέστατη 40-άρα ultrawide. Δεν είχα καμία όρεξη να ασχοληθώ με τη δουλειά και, θέλοντας να αφήσω την Eileen να κάνει με την ησυχία της τη δική της, επέστρεψα με τον Cato παρέα στην βεράντα.

- «Που γύρναγες εσύ λεβέντη μου;» τον ρώτησα με το που θρονιάστηκε στα γόνατά μου, για να μην πάρω φυσικά καμία απάντηση. Άρχισα να τον τρίβω αφηρημένα στο κεφάλι και εκεί χτύπησε και πάλι το τηλέφωνό μου, ήμουν τελικά πολύ δημοφιλής σήμερα, ήταν το καμάρι μου. «Βρε-βρε σαν τα χιόνια στην κορυφή των Ιμαλάιων!»

- «Μμμ, κρυάδες! Στα είπε η μαμά, έτσι;»

- «Ναι κοριτσάρα μου, μου τα είπε!»

- «Να σου πω, σε πειράζει να έρθω από Τετάρτη;»

- «Άκου τι λέει! Βρε μπούφο δε θα με πείραζε ακόμα και αν σ’ έφερνε εδώ η μάνα σου απόψε!»

- «Όχι, Τετάρτη καλά είναι, μην παίρνεις και θάρρος!»

- «Η αγάπη που μου δείχνεις με συγκινεί βαθύτατα!»

- «Για σένα το κάνω βρε κουτό, για να μην καλομαθαίνεις και μετά κάθεσαι και κλαις τη μοίρα σου… αλλά τι λέω, αυτή είναι η αγαπημένη σου ασχολία!»

- «Άκου τι λέει το κάθαρμα για τον πατέρα της!»

- «Από αγάπη στα λέω!»

- «Ωραία λοιπόν, είσαι η πρώτη που το μαθαίνεις… εντάξει, η δεύτερη, αποφάσισα να σταματήσω να κλαίω τη μοίρα μου!»

- «Η δεύτερη! Μπα-μπα; Πότε πρόλαβες βρε θηρίο;»

- «Αν είναι να κάνουμε κάτι το κάνουμε σωστά!»

- «Έτσι σε θέλω, λεβέντη!»

- «Σαν τον αετό φτερούγαγε στη στράτα, τον καμαρώνει η γειτονιά στα παραθύρια, με χαμηλά τα μαύρα του τα μάτια, λεβέντης εροβόλαγε.» της είπα τραγουδιστά.

- «Αφενός CRINGE και αφετέρου τα μάτια σου είναι μελιά!»

- «Βασιλική, στα σοβαρά τώρα… θέλεις… θέλεις να γνωρίσεις την Eileen?» τη ρώτησα με την ψυχή στα δόντια.

- «Φυσικά και θέλω, τι ερώτηση είναι αυτή! Άντε, καιρός σου ήταν, σου το έχω πει πολλές φορές, δεν σε μεγάλωσα να μου γίνεις καλόγερος!»

- «Ωραία, το Σάββατο θα της κάνουμε το τραπέζι!»

- «Αχ, θα μας μαγειρέψει κιόλας! Τι πατέρα έχω εγώ; Όχι, πες μου!»

- «Τον καλυτεροτερότερο!»

- «Και μπράβο μου! Και… και θέλω να σου πω κι εγώ κάτι!»

- «Μόνο μη μου πεις ότι θα γίνω προσεχώς παππούς, δεν θα τ’ αντέξει αυτό η καρδούλα μου!»

- «Τι; Ίουυυυυυ. Πρώτα διδακτορικό και δυο-τρία post-doc και μετά θα το συζητήσουμε αυτό! Άκου τι πήγε και σκέφτηκε!»

- «Ωραία, και τώρα που η καρδιά μου επέστρεψε στη θέση της, είμαι όλος αφτιά!»

- «Ναι, θα στα πω από κοντά!»

- «Γιατί, φοβάσαι ότι μας παρακολουθούν;»

- «Από κοντά, μπαμπά. Πήρα μια απόφαση για το μέλλον μου και θα έχεις τη χαρά και την τιμή να είσαι ο πρώτος που θα την ακούσει!»

- «Χμμμ, εγώ πάντως θα σ’ αγαπάω το ίδιο ακόμα και αν αποφασίσεις να σπουδάσεις φυσική, τα είπαμε αυτά!»

- «Ψιτ, μικρέ, μην προσπαθείς να με ψαρέψεις! Θα τα πούμε από κοντά!»

- “You can’t blame a man for trying! Δε μου λες, τι ώρα θα γυρίσετε;»

- «Ο Γιάννης λέει θα ξεκινήσουμε κατά τις 19:30, ε, με την Ιωνία οδό τώρα το πολύ γύρω στα μεσάνυχτα να είμαστε σπίτι. Λοιπόν, μπαμπακουλίνι μου, σ’ αφήνω να πάω να κάνω το βόα γιατί έχει αρχίσει και μου τρέχει η προβατίνα απ’ τ’ αφτιά! Σμουτς σμουτς σμουτς σμουτς!»

- «Φιλάκια αγάπη μου, να μου στείλεις μήνυμα μόλις μπείτε σπίτι!»

- «Θα σου στείλω! Φιλάκια!»

Χαμογελώντας μέχρι τ’ αφτιά πήρα το tablet μου και μπήκα να δω αν έχει γραφτεί τίποτα της προκοπής στο Reddit και στάθηκα τυχερός, ούτε που κατάλαβα πόσο γρήγορα απορροφήθηκα από την ιστορία που ξεκίνησα να διαβάζω.

Μέρος 13ᵒ - Sidewalk crouches at her feet

Απορροφήθηκα τόσο πολύ από την ιστορία που είχα ξεκινήσει να διαβάζω που όταν έφτασα στο τέλος και συνειδητοποίησα ότι δεν είχε άλλο, και πως θα έπρεπε να περιμένω για τις επόμενες συνέχειες, ξενέρωσα με τη ζωή μου. Πλάκα στην πλάκα, μπορεί στο εν λόγω topic να γράφουν μόνο ερασιτέχνες αλλά πολλοί έχουν και εξαιρετικές ιδέες αλλά και το ταλέντο να τις μετατρέψουν σε ιστορία που σε απορροφάει. Αν και σε καμία περίπτωση δεν είμαι από τους κορυφαίους στο topic, έχω γράψει κάμποσες ιστορίες που έχουν πάρει από 500 και πάνω upvotes, δυο-τρεις μάλιστα πάνω από χίλια. Επιπλέον με έχουν προσεγγίσει και κάμποσοι που μου έχουν ζητήσει να τους δώσω την άδειά μου για να κάνουν narate ιστορίες μου που τους άρεσαν στα podcasts τους, και φυσικά τους έδωσα τις ευχές μου!

Κοίταξα το ρολόι μου, η ώρα κόντευε να πάει έξι, και αμφιταλαντεύτηκα για μερικές στιγμές για τον αν θα έπρεπε να διακόψω την Eileen αλλά τελικά αποφάσισα να μην το κάνω καθώς είχαμε μπροστά μας αρκετή ώρα ακόμα. Προβληματίστηκα επίσης για το αν θα πηγαίναμε με την δαιμόνισσα ή με τη βάρκα, από τη μία είχα τάξει βόλτα στην πριγκηπέσσα μου αλλά από την άλλη… δεν ξέρω, δεν ήθελα να προκαλώ. «Κόψε τις μαλακίες, Καρλάτε, τι έχει περισσότερη σημασία για σένα, η πριγκηπέσσα σου ή τι θα πει ο κάθε άσχετος, και στην τελική-τελική, δεν την έκλεψες την Maserati» μάλωσα τον εαυτό μου.

Ἀνεῤῥίφθω κύβος, θα πηγαίναμε με την κόκκινη δαιμόνισσα και όποιος είχε πρόβλημα, ξυδάκι. Έβαλα να χαζέψω λίγο στο youtube και το πρώτο που μου έβγαλε στη λίστα ήταν το ‘Hello I love you’. Στην αρχή απλά το άκουγα αλλά κάποια στιγμή άρχισα να τραγουδάω κι εγώ με πάθος ιεροκήρυκα που είδε το φως το αληθινό.

She holds her head so high, like a statue in the sky

Her arms are wicked, and her legs are long

When she moves my brain screams out this song

Sidewalk crouches at her feet

Like a dog that begs for something sweet

Do you hope to make her see, you fool?

Do you hope to pluck this dusky jewel?

Πάνω που είχα πορωθεί και φώναζα τα “Hello! Hello”, και χωρίς να την πάρω χαμπάρι, ήρθε στη βεράντα η Eileen.

- “Well, you ‘re passioned, I give you this!”

- «Ουπς! Σου απέσπασα την προσοχή με την αγριοφωνάρα μου;»

- «Χαχαχα, όχι, τελείωσα πριν από λίγο και ήρθα να σε βρω αλλά δε μου έκανε καρδιά να σε σταματήσω!»

- «Κάτσε, είσαι ώρα εδώ;»

- «Ήρθα λίγο πριν αρχίσεις να τραγουδάς!»

- «Α, με πήρε τηλέφωνο το καμάρι μου, και για να μη τα πολυλογώ ο μουσακάς ισχύει για το επόμενο Σάββατο. Επίσης μου ζήτησε να έρθει Τετάρτη, κάτι έχει λέει να μου ανακοινώσει για το μέλλον της και θέλει να είμαι ο πρώτος που θα το μάθει!»

- «Αχά! Σου είπε τι;»

- «Όχι το κωλόπαιδο, με άφησε να βράζω στο ζουμί μου. Μάλλον τελικά κατέληξε τι θέλει να σπουδάσει, ήταν μεταξύ μαθηματικών, φυσικής και επιστήμης υπολογιστών, εγώ πάντως της είπα ότι θα την αγαπάω ακόμα και αν μου γίνει φυσικός!»

- «Καλοσύνη σου!»

- «Μα δεν είμαι πραγματικά υπέροχος;»

- «Είσαι, να τα λέμε αυτά!»

- «Λοιπόν, τι θέτε να κάνουμε; Έχουμε κάμποση ώρα μπροστά μας!»

- «Βασικά θέλω να κάνω ένα ζεστό μπάνιο!»

- «Βεβαίως madamme, το κατάστημα διαθέτει υδρομασάζ και καθαρές πετσέτες!»

- «Μαζί σου!»

- «Δε με λυπάσαι που θα γίνω σαν βραστό χταπόδι;»

- «Καθόλου!»

- «Σοβαρά Eileen, έχω πρόβλημα με το ζεστό νερό, δεν το αντέχω με την καμία. Λοιπόν, άκου να δεις τι θα κάνουμε, μπες εσύ να το ευχαριστηθείς στη θερμοκρασία που θέλεις και όταν τελειώνεις συμπληρώνεις κρύο νερό και έρχομαι κι εγώ!»

- “I will hold you to this!”

- “You do that!”

Ανεβήκαμε στο μεγάλο μπάνιο του πρώτου ορόφου και έβαλα τη μπανιέρα να γεμίζει, θα έπαιρνε κάμποση ώρα, και κρίνοντας από τη θερμοκρασία που προτιμούσε η Eileen, αν έμπαινα κι εγώ μέσα θα είχε κάτι από Shogun! Όσο γέμιζε η μπανιέρα πήγε και έφερε το βαλιτσάκι της και άρχισε να βγάζει από κει μέσα διάφορα μπουκάλια αλλά προτίμησα να κρατήσω τα σχόλια για το εαυτό μου, σάμπως η κόρη μου ή η προκομένη η μάνα της είναι καλύτερες; Εγώ ένα σαμπουάν έχω και ένα για το σώμα, και καμιά φορά όταν μου τελειώνει ένα από τα δύο βολεύομαι με το άλλο και για τις δυο δουλειές, μέχρι να τελειώσει και το άλλο, οπότε θέλοντας και μη πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ για αναπλήρωση.

- «Κάτσε να μου κάνεις παρέα!» μου είπε μπαίνοντας στο νερό.

- «Αμέ! Και παρέα θα σου κάνω, και θα σε λούσω, και όλα θα τα κάνω!»

- «Μμμ… με κακομαθαίνεις!»

- «Καλά σου κάνω, ή είμαι το πουτανάκι σου ή δεν είμαι, μισές δουλειές θα κάνουμε;» της είπα κάνοντάς την να χαχανίσει.

- “In this particular situation, the ‘little bitch’ part doesn’t quite fit in.”

- “How about ‘your faithful servant’?”

- “Oooh! I like that!”

- “Your faithful naughty servant!”

- “Well, to be naughty it requires joining me into the bath!”

- “No it doesn’t, there exist additional ways to make you forget your name!”

- “Ok, then, I’ll hold you to this, but beware! If you don’t deliver your ass is going to be acquainted with one of my butt plugs!”

Ναι, ε;

- “Challenge accepted, but if I *do* deliver then your ass will be acquainted with my penis, how about that?”

- “My, my, my, now that’s something I wouldn’t expect from you!”

- «Μπορεί να είμαι κοτάρα αλλά ταυτόχρονα ξέρω και τις δυνάμεις μου.»

- “Well, this should be interesting. Ok, you got a deal!”

Αν δεν την έκανα να χύσει θα έτσουζε, Θανάση μου, θα έτσουζε πολύ, πώς στο διάολο κατάφερα και έμπλεξα έτσι; Ναι, δε λέω, ήθελα σαν τρελός το κωλαράκι της, αλλά σίγουρα όχι βάζοντας σε ρίσκο την παρθενιά του δικού μου! Μπα π’ ανάθεμά με! Και το αστείο είναι ότι το από πίσω είναι τέταρτο… -τι τέταρτο, πέμπτο!- στην ιεραρχία μου μετά την αιδοιολειχία, το κανονικό σεξ, την πίπα και την ισπανική. Όχι εντάξει, τέταρτο,  η καλή ισπανική είναι ζόρικο πράγμα, αν και η αλήθεια είναι ότι πέρα από την Ελένη στην Κρήτη και την ανεπρόκοπη πρώην σύζυγο, δεν το είχα δοκιμάσει και με καμιά άλλη, τους έλειπαν τα απαραίτητα προσόντα. Εκεί μουτζώθηκα και πάλι γιατί η Eileen είχε τα εν λόγω προσόντα, και μάλιστα σε πολύ ανώτερη ποιότητα από τις προαναφερθείσες. Γιατί δεν επέλεγα αυτό; Πού στο διάολο μου καρφώθηκε το κωλαράκι της;

Ναι, χαζή ερώτηση, από την πρώτη φορά που την είδα με το μπικίνι της στο Σχοινιά, που έκανε τα μάτια μου να πεταχτούν από τις κόγχες τους και που περίμενα να περάσει κανένα δεκάλεπτο προτού αποτολμήσω καν να σηκωθώ από την ξαπλώστρα! Τέλος πάντων, τώρα ήταν αργά για δάκρυα, για να μην αναφέρω ότι δεκαοκτώ χρόνια διαφορά ή όχι, η μικρή με έπαιξε σα φτηνή κιθάρα, μπορεί να είμαι κοτάρα μεν αλλά είμαι ταυτόχρονα και εξαιρετικά ανταγωνιστική κοτάρα δε. Ρε το κωλόπαιδο! Έβαλα τα γέλια.

- “Why the chuckle?”

- “I just realized that I got played like a two dollar banjo!”

- “Really?” με ρώτησε κοιτώντας με αθώα.

- “Oh yes...”

- “And yet you’re not mad, quite the opposite!”

- “What can I say, fierce intelligence is my Achille’s heel.”

- “Yeah, I played you a little… but I wouldn’t act on this, George, it’s just another chain yanking!”

- «Τόσο πολύ που ρίσκαρες το κωλαράκι σου;»

- “As I said, it’s an acquired taste; and I got acquainted with it! Provided it is done with proper lubrication and slowly, it’s rather good! Ok, I’m not an anal slut like Abi or Irene, but, if done properly, it can be quite arousing!”

- “Who is Irene?”

- “My ex, before you!”

- «Εντάξει, ωστόσο το στοίχημά μας δεν αλλάζει, αν δεν σε καταφέρω να τελειώσεις… ο κώλος μου θα γίνει δικός σου.»

- “What? You sure? George, I meant it when I said I wouldn’t act on it!”

- «Τα παιχνίδια τα παίζουμε για δύο κυρίως λόγους, ο ένας είναι για τη χαρά του ίδιου του παιχνιδιού και ο άλλος είναι για την πρόκληση. Τα καλύτερα παιχνίδια είναι αυτά που συνδυάζουν και τα δύο! Ναι, είμαι σίγουρος!»

- “Ok, then!” μου είπε χαμογελώντας πιο χαλαρωμένη.

Για το λούσιμο δε χρειαζόταν να σηκωθεί από το τζακούζι και, όπως είναι στρογγυλό, δε χρειαζόντουσαν και ακροβατικά. Πήγα μέσα κι έφερα ένα σκαμπό και αφού κάθισα την έβαλα να μου γυρίσει την πλάτη της. Γέμισα τη χούφτα μου από το σαμπουάν της και, αφού έτριψα τα χέρια μου μεταξύ τους, το άπλωσα στο βρεγμένο της μαλλί. Προσέχοντας να μην πέσει στα μάτια της συνέχισα έτσι για λίγη ώρα μέχρι που όλο της το κεφάλι άρχισε να γεμίζει με απαλό αφρό. Άρχισα να την τρίβω απαλά, δεν της έκανα απλό λούσιμο, ταυτόχρονα της έκανα και μασάζ και, κρίνοντας από τους απαλούς της στεναγμούς ικανοποίησης, της άρεσε, της άρεσε πολύ.

Έδωσα το τηλέφωνο στην Eileen για να ρυθμίσει τη θερμοκρασία που ήθελε και όταν μου το έδωσε την ξέπλυνα προσεκτικά. Εκεί ήρθε η ώρα του conditioner, αφού της στέγνωσα απαλά το κεφάλι με την πετσέτα έβαλα την ποσότητα που μου υπέδειξε ότι χρειάζεται και της την άπλωσα στα μαλλιά και εκεί έμαθα και ότι δεν πρέπει να την απλώνεις από τη βάση της τρίχας αλλά από τη μέση και μέχρι τις άκρες. Είδες τι μαθαίνει κανείς; Εγώ αν χρειαζόταν θα μπορούσα να λουστώ και με υγρό για τα πιάτα!

Όπως και να έχει, και μέχρι να δράσει το conditioner, ήρθε η ώρα που περίμενα, να την πλύνω στο σώμα. Γέμισα τη χούφτα μου με αφρόλουτρο και αφού το άπλωσα στα χέρια μου, άρχισα να κάνω το ίδιο σε όλο της το κορμί, ή για να είμαι ακριβής σχεδόν σε όλο της το κορμί, για την ευαίσθητη περιοχή θα χρησιμοποιούσα τα περιεχόμενα ενός τρίτου μπουκαλιού! Και, επειδή είμαι και… μακαρονάς, αφιέρωσα πολύ περισσότερη ώρα στα στήθη της απ’ όσο πραγματικά χρειαζόταν. Αφού τελείωσα με το χέρι, ήρθε η σειρά του σφουγγαριού, την έτριψα απαλά από την κορυφή μέχρι τα νύχια ώσπου που γέμισε παντού αφρούς. Φτάνοντας στο κωλαράκι της, πρώτα την πέρασα απαλά με το σφουγγάρι και στη συνέχεια με το χέρι μου και στο τέλος με ελαφρύ δάχτυλο, και εκεί δεν κατάφερε να κρύψει ένα ελαφρύ ηδονικό βογγητό.

- «Καλά το πας!» της είπα γελώντας.

- “Ιf done properly, yada-yada-yada…”

Ξέπλυνα τα χέρια μου και μετά χρησιμοποιώντας τα περιεχόμενα του τρίτου μπουκαλιού έπλυνα και την ευαίσθητη περιοχή, και εκεί να δείτε βογγητά και στεναγμούς. Την έβαλα να κάτσει μέσα στο νερό και να μου δώσει τα πόδια της και, παίρνοντάς τα με τη σειρά, της έκανα μασάζ στις πατούσες και στα δάχτυλα, και κάπου εκεί τελείωσε το πρώτο μέρος. Άνοιξα το νερό και το άφησα να τρέξει για λίγο και αφού την ξέπλυνα καλά στο κεφάλι και μετά στο υπόλοιπο σώμα, ξεκίνησε το δεύτερο μέρος.

Γυρίζοντάς την να την έχω ξανά πλάτη, άρχισα να τη φιλάω απαλά στο σβέρκο και περνώντας τα χέρια μου μπροστά, άρχισα να της μαλάζω και τα δυο της στήθη, τσιμπώντας πότε-πότε τις ρώγες της, άλλοτε απαλά και άλλοτε πιο δυνατά. Κρατώντας το στήθος της με το αριστερό μου χέρι, κατέβασα το δεξί μου, περνώντας το δίπλα από το μουνάκι της, χωρίς ωστόσο να το ακουμπήσω, και συνέχισα αυτό το βασανιστικά ηδονικό παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού για κάμποση ώρα· μέχρι που ένιωσα ότι την έχω κάνει πραγματικά τούρμπο.

Χωρίς προειδοποίηση έφερα απότομα το χέρι μου ανάμεσα στα πόδια της και βύθισα το μεσαίο μου δάχτυλο στο μουνάκι της κάνοντάς την να μη μπορέσει να συγκρατήσει ένα δυνατό “AAAAAAH FUCK… OOOOOH DON’T STOP!” No such luck, τράβηξα το δάχτυλό μου και άρχισα και πάλι το γύρω-γύρω, για να το βυθίσω και πάλι αιφνιδιαστικά μέσα στο μουνάκι της, τσιμπώντας της ταυτόχρονα με το αριστερό μου χέρι δυνατά τη ρώγα και κάνοντάς την να ξεφωνίσει ακόμα πιο δυνατά. Άφησα το στήθος της και κατέβασα και το άλλο μου χέρι ανάμεσα στα πόδια της, το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού μου χεριού έπαιζε με την κλειτορίδα της ενώ το αντίστοιχο του αριστερού ήταν βυθισμένο στο μουνάκι της.

Και εκεί της έκανα κάτι που δεν περίμενε, εντείνοντας το παιχνίδι της κλειτορίδας με το δεξί, πήρα το αριστερό μου χέρι από το μουνάκι της και αργά, αλλά χωρίς δισταγμό, βύθισα το μεσαίο μου δάχτυλο στο κωλαράκι της, και αν μέχρι τώρα την είχε ακούσει stereo, με αυτό την άκουσε Dolby Surround με THX και τα ρέστα! “AAAAAH FUCK AAAAAH GEORGE AAAAAH AAAAAAH… YES BABE… AAAAAAAH AAAAAAH”, οι ανάσες της έγιναν και πάλι κοφτές και απότομες, και το κορμάκι της άρχισε να τρέμει. Αύξησα την ένταση των κυκλικών κινήσεων που έκανα τρίβοντας την κλειτορίδα της και από τα βογγητά της, και τις αντιδράσεις του σώματός της, κατάλαβα ότι το τέλος δεν ήταν μακριά. Εκεί άρχισα να κάνω ελαφρά κυκλικές κινήσεις και με το μεσαίο δάχτυλο του αριστερού μου χεριού που μέχρι εκείνη τη στιγμή το κρατούσα βυθισμένο μέσα στο κωλαράκι της, και όταν ένιωσα ότι ερχόταν στην κορύφωσή της, το τράβηξα απότομα από το κωλαράκι της κάνονταν την Eileen να πάθει αυτό που έπαθα κι εγώ στην πίπα, κόντεψε να μου μείνει στα χέρια! “AAAAAA I’M CUMMING BABE OOOH OOOOH I’M CUUU… AAAAH AAAAΑΑΑH AAAAAAAAAAH”. Ειλικρινά πρέπει να της πήρε κοντά στο λεπτό να βρει τις ανάσες της!

- “Oh my God… oh babe… oooh… I died and I’m in heaven!”

- “No babe, this is the shape of things to cum, and you just got a glimpse!”

- “HAHAHAHAHAHAHAHA”

- “And in another, but related topic… your ass is mine!” την τίζαρα.

- “Well… you won, fair and square! Go get the lube!”

- «Έχεις και λιπαντικό μαζί σου;» τη ρώτησα μην πιστεύοντας στ’ αφτιά μου.

- “Guilty as charged!”

- «Δεν χρειάζεται να γίνει τώρα… Είχε την πλάκα του ως challenge αλλά… όχι έτσι μωρό μου, όχι έτσι.»

Αντί απάντησης μ’ έσφιξε στην αγκαλιά της και με φίλησε.

- “I really want to do it with you, George, but I get it… I really do!” μου είπε και χαμογελώντας μου τρυφερά με έσφιξε πάνω της και με ξαναφίλησε. “You really are something…” μου είπε και χώθηκε στην αγκαλιά μου. “You really are something” μου επανέλαβε όπως τη χάιδευα τρυφερά. Μ’ έσφιξε πάνω της δυνατά. “I’m happy!” μου είπε και τραβήχτηκε χαρίζοντάς μου ακόμα ένα από αυτά τα απίθανα χαριτωμένα της χαμόγελα. "George?"

- «Τι είναι κοριτσάρα μου;»

- “Make love to me!”

Τη βοήθησα να βγει από το μπάνιο και αφού τη σκούπισα, και στα μαλλιά και στο σώμα, την πήρα απ’ το χέρι και την οδήγησα στο δωμάτιό μου. Σταματήσαμε ίσα-ίσα για να φιληθούμε, και αφού την έβαλα να ξαπλώσει, ξάπλωσα κι εγώ δίπλα της. Την κοίταξα για μερικές στιγμές, είδα στα μάτια τον πόθο και την προσμονή και… και κάτι ακόμα! Ναι, ήμουν σίγουρος, δεν έκανα λάθος, δεν ήμουν ο μόνος που είχε αρχίσει να ερωτεύεται. Έγειρα πάνω της και χαθήκαμε για λίγες στιγμές σε ένα βαθύ, ατελείωτο φιλί. Δεν χρειαζόμασταν περισσότερη προετοιμασία, ήταν έτοιμη για μένα και ήμουν έτοιμος για εκείνη. Φόρεσα το προφυλακτικό και ανεβαίνοντας προσεκτικά από πάνω της μπήκα μέσα της με μια απαλή κίνηση.

Κάθισα ακίνητος για μερικές στιγμές με τα μάτια μου να βυθίζονται στο απέραντο πράσινο των δικών της. Μου χάιδεψε τρυφερά το μάγουλο και σκύβοντας φιληθήκαμε και πάλι, και, χωρίς να σταματήσουμε ούτε στιγμή να φιλιόμαστε, άρχισα να κινούμαι μέσα της. Ήταν τελείως διαφορετικό απ' όλες τις υπόλοιπες φορές γιατί δεν ήταν σεξ· για πρώτη φορά στη σχέση μας κάναμε έρωτα. Τύλιξε απαλά τα πόδια της στους γλουτούς μου και με τράβηξε προς το μέρος της, βοηθώντας με να μπω μέσα της όσο πιο βαθιά γινόταν. Ακόμα και οι στεναγμοί της ηδονής της ήταν διαφορετικοί αυτή τη φορά, όλα ήταν διαφορετικά! Άρχισα να επιταχύνω και οι στεναγμοί της έγιναν πιο δυνατοί, πιο ρυθμικοί και μ' έσφιξε ακόμα πιο δυνατά πάνω της. Σταμάτησα να κινούμαι και άνοιξα τα μάτια μου, και σα να κατάλαβε ότι την κοίταζα και άνοιξε και εκείνη τα δικά της.

- «Κοίτα με μωρό μου, θέλω να με κοιτάς!»

Κούνησε το κεφάλι της χαμογελώντας μου, και, ασυναίσθητα, δάγκωσε τα χείλη της με το που ξεκίνησα και πάλι να κινούμαι. Τα μάτια της όμως δεν τα έκλεισε, και βυθίστηκα και πάλι μέσα τους χάνοντας κάθε αίσθηση του χρόνου. Όλο μου το σύμπαν είχε περιοριστεί σε δύο πράσινα μάτια που με κοιτούσαν, στις κοφτές της ανάσες και στα ηδονικά της αναφιλητά. Χωρίς να το καταλάβω άρχισα να κινούμαι ολοένα και πιο γρήγορα μέχρι που ένιωσα τη φλόγα να γίνεται φωτιά, τη φωτιά να γίνεται πυρκαγιά, και την πυρκαγιά έκρηξη! Δεν με άφησε να τραβηχτώ, με κράτησε μέσα της.

Δεν είπαμε τίποτα, δεν χρειαζόταν να πούμε τίποτα, μιλούσαμε με τα μάτια μας, έτσι όπως κοιταζόμασταν, με τα πρόσωπα μας να λάμπουν. Δεν υπήρχαν λέξεις, τα βλέμματά μας μετέφεραν τα συναισθήματα που μας πλημμύριζαν με τρόπο που καμία ανθρώπινη γλώσσα δεν θα μπορούσε. Καθίσαμε έτσι για μερικά λεπτά και μετά ξάπλωσα δίπλα της παίρνοντάς την στην αγκαλιά μου. Έτριψε το πρόσωπό της στο στέρνο μου και τη χάιδεψα τρυφερά στα μαλλιά. Σήκωσε το βλέμμα της και μου χαμογέλασε.

- «Πάμε για ντουζάκι;»

- «Ναι, πάμε!»

Όταν βγήκαμε ξανά από το μπάνιο κάθισα να της κάνω παρέα όσο στέγνωνε το μαλλί της και μετά επιστρέψαμε στο δωμάτιο για να ντυθούμε. Φόρεσε ένα απλά μαύρο εσώρουχο, δεν έβαλε σουτιέν, και για τον καφέ που θα πηγαίναμε επέλεξε να φορέσει ένα όμορφο midi εφαρμοστό φλοράλ φόρεμα που αγκάλιαζε υπέροχα το σώμα της, αναδεικνύοντας διακριτικά τις υπέροχες καμπύλες της.

- «Μη φορέσεις τακούνι!»

- «Δεν σκόπευα, πέδιλα έχω φέρει μαζί μου, αλλά γιατί;»

- «Γιατί σου είχα τάξη βόλτα με τη δαιμόνισσα!»

- “Another time, babe!”

- «Εντάξει καρδούλα μου!»

Δεν ένιωθα άνετα να πάμε στο σπίτι του Αρίστου πριν τον Αντώνη, οπότε του έστειλα μήνυμα για να τον ρωτήσω τι ώρα θα πήγαιναν. Πήρα απάντηση λίγη ώρα αργότερα, ήταν ήδη εκεί, και περίμεναν εμάς και τον Ανδρέα με τη Φοίβη. Του έγραψα ότι ξεκινάμε και εμείς σε λίγο και τον ρώτησα αν ξέρει τι γλυκά αρέσουν στον Αρίστο. «Γαλακτομπούρεκο» ήταν η απάντηση που έλαβα. Μια χαρά, καθώς θα πηγαίναμε προς τα κει θα κάναμε μια στάση στη Δροσιά να πάρουμε γαλακτομπούρεκο, αυτό του Λακαφώση συγκρίνεται στα ίσια με εκείνα του Βάρσου!

Έβαλα στον Cato να φάει και ξεκινήσαμε, και μετά από μια σύντομη στάση στη Δροσιά, πήραμε το δρόμο για την Ιπποκράτειο Πολιτεία και τη λίμνη Μπελέσι. Την ήξερα τη λίμνη αλλά δεν είχα πάει ποτέ εκεί, να που για όλα υπάρχει η πρώτη φορά! Που και που έριχνα κρυφές ματιές στην Eileen που κοιτούσε προς τα έξω, και κάποιες στιγμές μου ερχόταν πραγματικά να τσιμπηθώ για να βεβαιωθώ ότι δεν βλέπω κάποιο παλαβό όνειρο. Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου ερωτευτεί τόσο γρήγορα, πόσο μάλλον με μια κοπέλα που μέχρι πριν μια εβδομάδα την ήξερα μόνο ως όνομα. Κάποια στιγμή, σα να κατάλαβε ότι την κοιτούσα, γύρισε και με κοίταξε.

- “What, babe?” με ρώτησε χαμογελαστή.

- «Τίποτα… απλά μ’ αρέσει να σε βλέπω! Είναι… είναι τρελό αν το σκεφτείς, μέχρι πριν μια εβδομάδα δεν σε ήξερα καν… εννοώ… απλά ήξερα ότι η Εταιρία συνεργάζεται με την Eileen O’ Reilly που επιτέλους σχεδίασε ένα site που άξιζε να το επισκεφτείς. Και σήμερα… σήμερα… μια εβδομάδα αργότερα… είμαστε μαζί. Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι αν είμαι πραγματικά ξύπνιος ή βλέπω κάποιο όμορφο όνειρο…»

- “Awwww!”

- “I’m in love with you” της μπουμπούνισα. Δε μου ξέφυγε, ήταν συνειδητό, ήθελα να της το πω, ήθελα να το ξέρει, ακόμα και αν εκείνη δεν ένιωθε το ίδιο. 

- “You’d better, mister, cause Eileen is going to the same place and finding herself alone would make her very sad!”

- “She won’t!” της είπα χαμογελώντας μέχρι τ’ αφτιά με την καρδιά μου να χτυπάει και πάλι δυνατά στα στήθη μου.

- “Good! Because this would make her also very angry, and she has Sam dan!”

- «ΧΑΧΑΧΑ είσαι λατρεία!» της είπα και αρκέστηκε να μου χαμογελάσει σα να ήταν πρωταγωνίστρια σε διαφημιστικό οδοντόκρεμας. Λίγη ώρα αργότερα φτάσαμε στην Ιπποκράτειο Πολιτεία οπότε, και όπως είχαμε συνεννοηθεί, κάλεσα τον Αντώνη. «Καλησπέρα, φτάσαμε, σύμφωνα με το GPS είμαστε απ’ έξω.»

- «Ωραία, θα πω στον Αρίστο να ανοίξει την πόρτα, βάλε το αυτοκίνητο μέσα!»

Πράγματι λίγες στιγμές αργότερα άνοιξε η εξωτερική πόρτα και μπήκαμε μέσα και σταματήσαμε πίσω από την Americana του Αντώνη. Εκτός από τη μηχανή, μέσα ήταν μια υπέροχη μαύρη BMW 5, πρέπει να ήταν το μοντέλο των μέσων του ’80 καθώς και ένα κίτρινο I20. Εκεί μας περίμεναν ο Αρίστος με την Μαριλίζα και δίπλα τους καθόταν, με δυο κουτάβια μπλεγμένα στα πόδια του, ο μεγαλύτερος σκύλαρος που έχω δει στη ζωή μου, στο λόγο της τιμής μου, ήταν μεγάλος σα γάιδαρος!

- «Χριστέ μου, τ’ είναι αυτό;»

- «Ποιο;» με ρώτησε αφηρημένη καθώς χάζευε αφηρημένη την Americana του Αντώνη, που να τα λέμε αυτά, είναι θηρίο!

- «Το κτήνος που κάθεται δίπλα στον Αρίστο. Ρε συ αυτό δεν είναι σκύλος, αρκούδα  είναι!»

- “OOOH! Puppies!!!!” φώναξε ενθουσιασμένη.

- «Βρε την μάνα τους την είδες;» Χαμήλωσα το παράθυρο. «Αρίστο να βγούμε ή θα μας κλάψει η μανούλα μας;»

- «Χαχαχα, βγείτε, μη φοβάστε, δε θα σας πειράξει!»

Με τα γλυκά ανά χείρας κατεβήκαμε και πλησιάσαμε διστακτικά, εγώ δηλαδή, η Eileen δεν έδωσε δεκάρα. “May I pet her?”

- “Of course! Sadie αυτή είναι η Eileen! Καλή Eileen! Eileen, please give her your hand to sniff you, and don’t be afraid, she is not going to hurt you.”

Η Eileen άπλωσε χωρίς δισταγμό το χέρι της και Sadie αφού τη μύρισε προσεκτικά, άρχισε να κουνάει την ουρά της σπρώχνοντας με την κεφάλα της το χέρι της Eileen για να την χαϊδέψει, και άλλο που δεν ήθελε!

- “Who is a good girl? You are a good girl? Yes! You are! You are!” Τα κουτάβια πήραν θάρρος και ξετρύπωσαν και αυτά κάτω από τη Sadie και σχεδόν όρμισαν στην Eileen για να τους κάνει χαρούλες, και το ότι κατάφερε να μην κατουρηθεί πάνω της το λες και κατόρθωμα!

- «Γεια σας!» τους είπα κι εγώ.

- «Καλωσορίσατε!» μου είπε χαμογελαστός ο Αρίστος. Του έδωσα το κουτί με το γαλακτομπούρεκο.

- «Καλώς σας βρήκαμε. Γαλακτομπούρεκο, έμαθα ότι σ’ αρέσει!» του είπα γελαστός. «Και όχι ό,τι κι ό,τι, μπορεί να μην τον ξέρεις τον Λακαφώση αλλά τα γαλακτομπούρεκά του κοντράρουν στα ίσια του Βάρσου!»

- «Λακαφώσης; Αυτό στη Δροσιά;»

- “The one and only!”

- «Μόλις έγινες ο καλύτερός μου φίλος!» μου είπε και η Μαριλίζα δίπλα του έβαλε τα γέλια.

- «Καλωσορίσατε!» μας είπε με τη σειρά της.

Εκείνη τη στιγμή το ένα από τα δύο κουτάβια, το πιο μεγαλόσωμο και τριχωτό, άφησε Sadie και Eileen και ήρθε θαρρετά προς το μέρος μου κουνώντας την ουρά του τόσο δυνατά που νόμιζες ότι θα ξεκολλήσει!

- «Barkie! Φρόνιμα!» είπε τρυφερά ο Αρίστος!

- «Όχι, δεν πειράζει! Τι είναι κούκλε μου; Δε θα με φάει η μάνα του αν κάνω ότι θα τον χαϊδέψω, έτσι;»

- «Να *την* χαϊδέψεις, κοριτσάκι είναι η Barkie» είπε ο Αρίστος.

Έσκυψα να τη χαϊδέψω και το βλαμμένο σχεδόν πήγε να σκαρφαλώσει πάνω μου. 

- «Βρε, θα σου ξεκολλήσει η ουρά!»

- «Κοίτα να δεις έρωτα! Ούτε με μας δεν κάνει έτσι!» είπε η Μαριλίζα.

- «Είναι κουκλί! Αλήθεια, το όνομα πώς προκύπτει, γαυγίζει;»

- «Χαχαχα, όχι… Το Barkie βγήκε από το Ξέμπαρκη… ήταν να την πάρει η μικρή μου αδερφή αλλά πριν τρεις μήνες βρήκε ο ανιψιός μου ένα κουτάβι στο δρόμο και το περιθάλψανε και δεν ήθελαν να έχουν και δεύτερο σκυλί, οπότε μας ξέμεινε. Αν γνωρίζεις κάποιον με πολύ μεγάλο κήπο, που αγαπάει επιβεβαιωμένα τα ζώα και που ενδιαφέρεται για γιγαντόσωμο σκύλο, θα με υποχρεώσεις. Ναι ξέρω… δεν πάω να παίξω καλύτερα κανένα Τζόκερ; Τε’ς πα, πάμε μέσα που είναι και ο Αντώνης με την Αναστασία;»

- «Ναι, πάμε!»

Στο αίθριο που ήταν οι υπόλοιποι, και αφού χαιρετιστήκαμε και είπαμε στη Μαριλίζα που μας ρώτησε τι καφέ θέλαμε να πιούμε, καθίσαμε τον κώλο μας κάτω, με τη Barkie να μ’ έχει πάρει στο κατόπι και να μην λέει να ξεκολλήσει από πάνω μου.

- «Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος!» μας είπε τραγουδιστά η Αναστασία.

- «Πάντως, George, εσύ και μεγάλο κήπο έχεις και αγαπάς και τα ζώα!» μου είπε η Eileen ανάβοντάς μου φωτιές, αφενός γιατί το κοπρόσκυλο με είχε κάνει να λερώσω τα βρακιά μου, και αφετέρου γιατί και το καμάρι μου είχε λυσσάξει ότι θέλει σκύλο. Όλα αυτά καλά, ο μαύρος τριχωτός τραμπούκος δεν ήξερα πως θα το πάρει.

- «Μεγάλο κήπο έχω, τα ζώα τα αγαπάω, η κόρη μου θα ξετρελαθεί, στον Cato Fong δεν ξέρω αν θ’ αρέσει η ιδέα, και είναι και τραμπούκος που να του πάρει ο διάολος τον πατέρα!»

- “Cato Fong?” ρώτησε ο Αρίστος. «Καμία σχέση με το Ροζ Πάνθηρα;»

- «Από εκεί πήρε τ’ όνομά του το κοπρόγατο, μου κάνει τα ίδια που έκανε ο συνονόματός του στον Κλουζό, τη βρίσκει να μου στήνει καρτέρι και να μου την πέφτει από το πουθενά! Παιχνίδι είναι βέβαια αλλά από την άλλη είναι εννιά κιλά και βάλε, δεν έχει καθόλου πλάκα να πέφτει πάνω σου σα σωρός από τούβλα!»

- «Εννιά κιλά;» ρώτησε απορημένη η Αναστασία. «Τι είναι, Maine Coon ή Νορβηγικού δάσους;»

- «Όχι, ελληνικού πεζοδρομίου είναι ο κοπριτάκος μου, ιδέα δεν έχω πώς στο διάολο βγήκε τόσο μεγάλος, και δεν είναι χοντρός, ίσα-ίσα, δεν έχει ίχνος λίπους πάνω του!»

- “What George said, Cato is anything but fat!” επιβεβαίωσε η Eileen.

Μπορεί εκείνη τη στιγμή να ήμουν ο κλασσικός τραβάτε-με-να-κλαίω Γιώργος Καρλάτος, αλλά τη μάχη την είχα χάσει ήδη, οπότε, για να μην τα πολυλογώ, κάπως έτσι μπήκε στη ζωή μας η Barkie.

Μέρος 14ᵒ - Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο του Αρίστου. Ανδρέας και Φοίβη είχαν φτάσει κι έτσι ο Αρίστος με τη Μαριλίζα πήγαν να τους υποδεχτούν, με τη Sadie και το ένα κουτάβι να τους ακολουθούν κατά πόδας. Η Barkie, από την άλλη, δεν έδειχνε καμία διάθεση να φύγει από τα πόδια μου. Μεταξύ μας, το ίδιο είχε κάνει και το κοπρόγατο, και μου είχε κολλήσει, γιατί αρχικά - αφού επιβίωσε - σκόπευα να το δώσω, καθώς ποτέ δεν είχα γάτες και ούτε μ’ ενθουσίαζε η προοπτική ν’ αποκτήσω.

- «Κοίτα να δεις νταλκά που έχει πάθει μαζί μου η Barkie… Και μιας και λέμε για νταλκάδες, ήρθε και ο δικός σου!» πείραξα την Eileen που μου έβγαλε τη γλώσσα της κοροϊδευτικά. «Τη Φοίβη εννοώ!» εξήγησα σε Αναστασία και Αντώνη κάνοντάς τους να χαμογελάσουν.
- «Είναι απίθανη η ρουφιάνα!» επιβεβαίωσε ο Αντώνης.
- «Αλήθεια, από που τους γνωρίζετε;»
- «Έχουμε κοινό γνωστό που ήταν συμφοιτητής τους, είχε κάνει μια μάζωξη στο σπίτι του και τους γνωρίσαμε εκεί. Και κοίτα να δεις μικρός που είναι ο κόσμος, τον σκύλο μου, τον Ράντι, το μπαμπά της Barkie, μου τον είχε δώσει μια παιδική μου φίλη η οποία ήθελε να ζευγαρώσει ξανά τη μαμά του Ράντι αλλά αυτή τη φορά με καυκάσιο. Ε, ο γαμπρός είναι ο αδερφός της Sadie! Ο Αρίστος ήθελε να ζευγαρώσει τη Sadie και δεν τον ένοιαζε που ο Ράντι είναι μισός καυκάσιος μισός και μισός ελληνικός ποιμενικός και κάπως έτσι γνωρίσαμε τον Αρίστο και τη Μαριλίζα. Σε συζήτηση που είχαμε για τα σκυλιά αναφέραμε το Σίμπα που είχαν η Φοίβη με τον Ανδρέα και εκεί μάθαμε πως με τον Αρίστο είναι εδώ και πολλά χρόνια φίλοι.»
- «Στο μεταπτυχιακό η λεγάμενη μου είχε βγάλει την ψυχή ανάποδα, δεν είχα την παραμικρή ιδέα πως θα μπορούσε να είναι τέτοιο τσίρκο!»
- «Γεια σας, γεια σας!» μας είπε ο Ανδρέας όταν ήρθαν και μας βρήκαν. Η Φοίβη, απ’ την άλλη, δεν έμεινε στις απλές χαιρετούρες, πήρε αγκαλιά την Αναστασία και αφού την κάτσιασε για τα καλά, το επανέλαβε με την Eileen.
- «Γκρρρρ» της έκανα όταν πήγε να με πλησιάσει.
- «Ακόμα μανιάτικο μου το κρατάς το αλγόριθμοι και πολυπλοκότητα;» με ρώτησε γελώντας. «Εικοσιτόσα χρόνια πέρασαν, δεν παραγράφηκε;»
- «Εγώ και η Κύπρος δεν ξεχνάμε!»
- «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ» μου έκανε και, γράφοντάς με στα παπάρια της, με άρπαξε κι εμένα αγκαλιά και με φίλησε σταυρωτά.
- «Σιγά και θα ζηλέψει το κορίτσι!»
- “I will not! Well… maybe a little!” είπε η Eileen.
- “I was talking about Barkie…”
- «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ» ήταν η απάντησή που έλαβα, το οποίο με τη σειρά της οδήγησε την Φοίβη να χειροκροτήσει κατενθουσιασμένη.
- «Ορίστε οι κακές επιρροές!» είπε ο Ανδρέας δίνοντάς μου το χέρι του. «Αν κάνεις εσύ έτσι που σ’ έδερνε ένα εξάμηνο, τι να πω κι εγώ που τρώω ξύλο σχεδόν τριανταένα χρόνια;»
- «Τι είπες μωρουλίνι μου;» τον ρώτησε η Φοίβη.
- «Τίποτα, ο καιρός λέω… ζέστη!»
- «Έλεγα…»
- «Απαπαπα!»

Μωρέ αν δεν ταιριάζανε δεν θα συμπεθεριάζανε, καλά έλεγα τσίρκο τη Φοίβη αλλά ο καλός της δεν πήγαινε πίσω. Στο μεταξύ μιλάμε η Barkie με είχε ερωτευτεί κανονικά και με το νόμο, είχε ξαπλώσει στα πόδια μου και δεν κουνιόταν ρούπι. Υποτίθεται ότι σε αντίθεση με τις γάτες τα σκυλιά τα υιοθετείς εσύ… τι να πω, κι εκεί χαλβάς βγήκα! Δεν θα την έπαιρνα μαζί μου σήμερα, θα ζητούσα από τον Αρίστο αν γίνεται να έρθω να την πάρω μετά την Τετάρτη για να είναι μαζί μου και η Βασιλική.

- «Κοίτα να δεις αγάπες!» είπε ο Αρίστος. «Μωρή αλλού τρως, αλλού πίνεις κι αλλού πας και το δίνεις;» ψευτομάλλωσε τη Barkie. «Στο λόγο μου, είσαι ο πρώτος που του κάνει τέτοιες αγάπες, ούτε σε μας δεν κάνει έτσι!»

- “Well, this was meant to be!” είπε η Eileen. “She adopted you, end of discussion!”

- «Δεν το βλέπω; Αρίστο, όπως κατάλαβες δε μου πέφτει λόγος, η Barkie το αποφάσισε μόνη της!»

- «Ναι καημένε, καταστεναχωρήθηκες!» με πείραξε η Φοίβη.

- «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!!!» της έκανα με αποτέλεσμα να βάλουν όλοι τα γέλια. «Γίνεται να έρθω να την πάρω την Τετάρτη; Αφενός θέλω να έρθω με την Βασιλική, την κόρη μου, και αφετέρου πρέπει να πάω και να της ψωνίσω.»

- «Κανένα πρόβλημα, αλλά είσαι σίγουρος; Είναι γιγαντόσωμη ράτσα, ο πατέρας της είναι ακόμα μεγαλύτερος, και θέλουν και πολύ περπάτημα!»

- «Αν σου πω ότι κάθε βράδυ βγάζω βόλτα τον Cato, τι θα πεις;»

- «Με λουρί;;;;» με ρώτησε απορημένος.

- «Όχι!!!! Βγαίνω για περπάτημα, το κάνω κάθε μέρα αυτό, και από τότε που μεγάλωσε έρχεται και αυτός μαζί μου, το παίζει προστάτης. Και δεν κάνω πλάκα, πλέον βγαίνω αργά το βράδυ γιατί το κοπρόγατο έχει την τάση να τραμπουκίζει όποιο σκύλο τον αγριοκοιτάξει, και κάπου βαρέθηκα να τσακώνομαι με όλο τον κόσμο!»

- «Χαχαχα, σοβαρά μιλάς;»

- «Το καμάρι μου έχει στρώσει στο κυνήγι ροτβάιλερ 70 κιλών και μάλιστα στην έδρα του! Δεν με πιστεύετε, ε; Ελάτε να δείτε!» τους είπα και τους έδειξα το βίντεο με τον Cato να έχει στρώσει στο κυνήγι τον φουκαρά τον Τζέθρο, που όχι τίποτε άλλο, έτσι κλεισμένος στον κήπο του δεν είχε και από που να φύγει! «Με πήραν τηλέφωνο οι γείτονες και μου είπαν να πάω να τον μαζέψω, και προς στιγμή φοβήθηκα ότι θα τον μάζευα σε σακούλες. Εμένα μου λες; Ο Τζέθρο είχε κουβαριαστεί σε μια γωνία και κλαψούριζε και ο κύριος είχε καθίσει μπροστά του και ο άλλος ο φουκαράς δεν τολμούσε ούτε τα βλέφαρα να παίξει!»

- «Χαχαχα, κοίτα να δεις!»

- «Τέλος πάντων, αυτή είναι η μόνη μου ανησυχία, πως θα το πάρει με την Barkie. Και είναι και κουτάβι και θα θέλει παιχνίδια και δεν ξέρω κατά πόσο θα χαρεί ο Cato με τη γνωριμία. Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι με το Τζέθρο τα βρήκανε και είναι η μόνη γάτα την οποία ανέχεται. Πολύ σπάνια μανουριάζουν και είναι πάντα για τα μάτια της Michele, της κόρης του γείτονα, της έχουν και οι δυο τους φοβερή αδυναμία.»

- “George, stop worrying!”

- “Yes ma’am!”

- «Εσύ να τα βλέπεις αυτά που είσαι και ατάσθαλος!» είπε η Φοίβη στον Ανδρέα.

- «Μα δεν έκανα τίποτα!» απάντησε ο φουκαράς.

- «Για να μην κάνεις!»

- “Oh, she’s my kind of gal, already!” είπε η Eileen.

- «Tράβα με σε παρακαλώ μια φωτογραφία να τη στείλω στην Βασιλική!» της είπα και έσκυψα και πήρα την Barkie στην αγκαλιά μου. «Ρε παιδιά, πόσο είναι; Είναι πιο βαριά από τον Cato!»

- «Δεκατρία κιλά είναι η Barkie και έντεκα ο Shadow. Πενήντα ημερών είναι, αλλά είπαμε, γιγαντόσωμη ράτσα, η Sadie είναι 95 κιλά και λογικά και η Barkie κάπου εκεί θα φτάσει!» μου απάντησε ο Αρίστος.

- «Αλήθεια, πόσα γέννησε;»

- «Επτά έκανε τελικά και δόξα τω Θεώ έζησαν όλα. Ο Αντώνης πήρε τέσσερα, ένα έδωσα σε μια φίλη της Μαριλίζας, τον Shadow τον κράτησα εγώ, και αν δεν ήσουν εσύ θα μας έμενε η Barkie αμανάτι!»

- «Πήρες τέσσερα βρε θηρίο; Τι θα τα κάνεις, θα ανοίξεις club;»

- «Χαχαχα, όχι. Ένα το έδωσα στους παππούδες της Αναστασίας, ένα το πήρα για την αδερφή μου ένα κράτησα για μένα, ήθελα να έχω παιδί του Ράντι, και το τέταρτο το έδωσα σε ένα φίλο που έχει και ένα κοκονάκι!»

- «Και σ' έκανε και παππού!»

- «Ναι το αρκούδι μου… αυτός είναι 105 κιλά να φανταστείς! Έχω και μια γάτα, την Ιζόλδη και όπως καταλαβαίνεις το σπίτι μου έχει γίνει menagerie!»

- «Και σε χαλάει…»

- «Εμένα όχι, τον Τριστάνο χαλάει που τον κυνηγάνε συνέχεια για παιχνίδι η Ιζόλδη με τον Ozzy!»

- «Χαχαχα, Ozzy τον έβγαλες;»

- «Ε… είχα τον Randy Rhoads, να μην έχω και ένα Ozzy Osbourne?»

- «Ο Τριστάνο ποιος είναι;»

- «Ο γάτος μου!» είπε η Αναστασία. «Τερατάκι σαν τον δικό σου, μόνο που για τη ράτσα του προβλέπεται, είναι νορβηγικού δάσους!»

Στο μεταξύ η Eileen μου έστειλε την φωτογραφία αλλά όταν πήγα να αφήσω την Barkie κάτω άρχισε τις διαμαρτυρίες, με αποτέλεσμα να μείνει στην αγκαλιά μου λες και ήταν μωρό! Κοίτα να δεις μπελά που βρήκαμε, να δω πως στο διάολο θα καταφέρναμε να φύγουμε. Έστειλα τη φωτογραφία στην Βασιλική με τη λεζάντα “Πόσο μ’ αγαπάς;» με αποτέλεσμα σε χρόνο πιο μικρό και από αυτόν που μεσολαβεί μεταξύ ανάμματος του πράσινου και του πρώτου κορναρίσματος να χτυπήσει το τηλέφωνό μου.

- «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΥΚΛΙ;» φώναξε ενθουσιασμένη.

- «Αυτή είναι η Barkie και είναι το νέο μέλος της οικογένειας και αν είσαι καλό κορίτσι την Τετάρτη θα έρθουμε να την πάρουμε σπίτι!»

- «ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ! Θα είμαι το καλυτεροτεροτεροτεροτεροτεροεροτερότερο κορίτσι του κόσμου! Τράβα την βίντεο! Θέλω βίντεο! Και φωτογραφίες! Κι άλλα βίντεο! Κι άλλες φωτογραφίες! Δεν καθόμαστε! Τρέχουμε!»

- «Καλά το ξεκίνησες…»

- «Έλα μπαμπακουλίνο μου που σ’ αγαπάω πολύ-πολύ-πολύ-πολύ-πολύ!»

- «Καλά, θα τραβήξω κι άλλες φωτογραφίες… αν δηλαδή την καταφέρω να κατέβει από πάνω μου, μου έχει κολλήσει σα βδέλλα!»

- «Τι να πεις, όλα τα κοριτσάκια παθαίνουν με την πάρτη σου. Τι κάνει η Eileen;» μου πέταξε τη σπόντα, μη χάσει το κωλόπαιδο!

- «Μια χαρά είναι, εδώ γελάει με τα χάλια μου μαζί με όλους τους υπόλοιπους…»

- «Να της δώσεις χαιρετισμούς! Τι με ποιον μιλάω ρε μαμά, με τον γκόμενο! Ώχουυυυυ! Κοίτα να δεις που μου το παίζει γκεστάπο, δε θα τα πάμε καθόλου καλά!»

- «Βασιλική, συμμαζέψου!» τη μάλωσα.

- «Ουφ… Με το μπαμπά μιλάω ρε μαμά! Ναι… οκ, ναι το ξέρω! Το ξέρω λέμε! Μπαμπά, πρέπει να σε κλείσω για να φύγουμε, δεν αντέχω άλλη γκρίνια!»

- «Να με πάρεις το βράδυ με το που θα φτάσετε!»

- «Θα σε πάρω μπαμπακούλη μου, φιλάκια!»

- «Φιλάκια του!»

Αφού έκλεισα το τηλέφωνο, και μιας και είχαμε πιάσει για τα κατοικίδια, μας είπαν και η Φοίβη με τον Ανδρέα για τον Σίμπα τους, και τον original και το κουτάβι που είχαν από τα τέλη του Φλεβάρη καθώς και για τα δυο τους κατσίκια! Ναι, είχαν και από αυτά, και μας έδειξαν μερικά βίντεο, και σας τ’ ορκίζομαι, παραλίγο να φτύσω τα σωθικά μου από τα γέλια. Το τι μαλακίες έκαναν, κυρίως στον Ανδρέα που κατά τα φαινόμενα του είχαν τρομερή αδυναμία, δεν λέγεται! Εντωμεταξύ τα έλεγαν Μάκη και Σάκη παρόλο που και τα δύο ήταν κοριτσάκια, το είχαν ξανακάνει αυτό με μια γάτα!

Μετά η Eileen έπιασε πάρλα με την Αναστασία και τη Φοίβη, και κάπως έτσι, βρήκα την ευκαιρία και έπιασα κουβέντα κι εγώ με τη Μαριλίζα η οποία, όπως είχα μάθει το Σάββατο, δούλευε και αυτή στην εταιρία, για την ακρίβεια στο τηλεφωνικό μας κέντρο. Μια χαρά, για το module των βλαβών, των εγκαταστάσεων και των συντηρήσεων θα χρειαζόμασταν και testers από το Call Center, οπότε φρόντισα εγκαίρως να κάνω τις δημόσιες σχέσεις μου, καθώς η Μαριλίζα ήταν team leader. Γρήγορα κατάλαβα ότι μπροστά μου είχα ένα μελλοντικό στέλεχος, και ας μην το είχε καν συνειδητοποιήσει η ίδια.

- «Ρε συ αυτή είναι πολύ καλή!» είπα κάποια στιγμή εμπιστευτικά στον Αντώνη.

- «Για προφανείς λόγους προσπαθώ να μην ανακατεύομαι, έχει γίνει σχεδόν η μεγάλη αδερφή της Αναστασίας, αλλά αυτό που λες ισχύει, έχω ακούσει κι εγώ τα καλύτερα και όχι από τον καθένα, από την ίδια της την executive. Αλήθεια, γιατί θα σκάσω… πώς εσύ με την Eileen;»

- «Σάμπως και το κατάλαβα; Αύριο κλείνει μια εβδομάδα από τότε που την είδα για πρώτη φορά, μέχρι τότε για μένα ήταν απλά η designer που μας έφτιαξε το site.»

- “I can relate…” μου απάντησε, δεν χρειάστηκε να πούμε περισσότερα.

- «For what it matters, χαίρομαι που αποφάσισες να βγεις ξανά στον κόσμο των ζωντανών… Και ξέρεις κάτι, Αντώνη; Κατά κάποιο τρόπο το ίδιο έκανα κι εγώ.»

- «Ναι, το ξέρω ότι είχες άσχημο διαζύγιο.»

- «Άσχημο δε θα πει τίποτα… Τε’ς πα, το παρελθόν είναι παρελθόν.»

- “Hear-hear!”

Κάθισα πίσω στην καρέκλα μου χαϊδεύοντας αφηρημένα την Barkie, που δεν έλεγε να ξεκολλήσει από πάνω μου, παρακολουθώντας όλους τους υπόλοιπους να συζητάνε. Στην παρέα της Eileen, της Αναστασίας και της Φοίβης, προστέθηκαν και ο Αντώνης με την Μαριλίζα, ενώ Ανδρέας και Αρίστος είχαν πιάσει συζήτηση για τα drones. Δεν ξέρω αν το ένστικτο της Eileen ήταν σωστό σε σχέση με τη Φοίβη, ωστόσο οι δυο τους ήταν σα να κύλισε ο τέντζερης και να βρήκε το καπάκι, είχαν γίνει με περιφρονητική ευκολία το επίκεντρο της συζήτησης, μέχρι και τον Αντώνη τσάκωσα κάποια στιγμή να τις κοιτάζει σαν κουτάβι.

Δεν ξέρω, ήταν σα να ήμουν ένας νέος, τελείως διαφορετικός Γιώργος. Ο παλιός θα προσπαθούσε να κεντρίσει την προσοχή της Eileen, να την κάνει να ασχοληθεί μαζί του σε βαθμό που μπορούσε να γίνει ενοχλητικός. Ο νέος Γιώργος, αντιθέτως, απλά καθόταν και παρακολουθούσε την κουβέντα δίχως να νιώθει διόλου παραμελημένος. Δεν ξέρω, μπορεί απλά να ήταν τα χαμόγελα που μου έριχνε σε ανυποψίαστες στιγμές, ωστόσο, πραγματικά πιστεύω, πως περισσότερο ήταν το ότι με τον τρόπο της με είχε κάνει να νιώθω ασφαλής, πράγμα αξιοσημείωτο για άνθρωπο που η ίδια του η ζωή τον είχε κάνει να νιώθει ανασφαλής σε ό,τι είχε να κάνει με τις ερωτικές σχέσεις. Δεν το είχα πάρει χαμπάρι ο ίδιος αλλά χαμογελούσα, πράγμα που πρόσεξε η Φοίβη, και φυσικά δεν έχασε την ευκαιρία!

- «Προς τι το χαμόγελο, μεσιέ;» με ρώτησε· είχαν πιάσει συζήτηση για την ανισότητα στα μισθολογικά μεταξύ ανδρών και γυναικών.

- «Γιατί το να τα φορτώνουμε όλα αποκλειστικά στην πατριαρχία είναι στα δικά μου μάτια υπεραπλούστευση. Χωρίς να διαφωνώ πώς έχει παίξει το ρόλο της, είμαι της άποψης πως πέρα από το κοινωνικό φύλο παίζει το ρόλο του και το βιολογικό. Θα το θέσω απλά, οι άνδρες τείνουν να είναι πιο επιθετικοί σε θέματα διαπραγμάτευσης και περισσότερο διατεθειμένοι να πάρουν τ’ ανάλογα ρίσκα. Επαναλαμβάνω ότι αυτό είναι προσωπική άποψη και όχι κάποιο θέσφατο, πιστεύω ότι έχει να κάνει με αυτό ακριβώς, πέρα από το όποιο κοινωνικό condition υπάρχουν πολλά πράγματα που τα αγοράκια και τα κοριτσάκια προσεγγίζουν κατά μέσο όρο διαφορετικά.»

- «Εγώ πάλι, ως κοινωνιολόγος, συντάσσομαι με την θέση του Kimmel, ότι τελικά η ταυτότητα του φύλου είναι κοινωνικό κατασκεύασμα» είπε η Μαριλίζα.

- «Μπορεί να είναι και έτσι, Μαριλίζα, απλά στα δικά μου μάτια δεν μπορεί να μην επηρεαζόμαστε, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, από τη βιολογία μας. Οργανωμένες κοινωνίες έχουμε τα τελευταία πόσες χιλιάδες χρόνια; Να πούμε δέκα χιλιάδες; Προλάβαμε να αλλάξουμε μέσα σε αυτά τα δέκα χιλιάδες χρόνια; Επιπλέον, πες τον αφήσουμε τον homo sapiens στην άκρη, με τα υπόλοιπα είδη, ξεκινώντας από τα συγγενικά μας, τι γίνεται; Πώς αλλιώς μπορούν να εξηγηθούν οι διαφορές στη συμπεριφορά μεταξύ αρσενικών και θηλυκών τη στιγμή που εκεί δεν έχει νόημα η ίδια η έννοια του κοινωνικού φύλου; Και άλλωστε και οι κοινωνίες δεν προέκυψαν από το μηδέν, κάποιος λόγος υπήρχε που διαμορφώθηκαν έτσι, ακόμα και αν αυτοί οι λόγοι πλέον έχουν εκλείψει.»

- «Ωραία, ας το θέσω αλλιώς, ποιες είναι για σένα οι κοινωνικές επιρροές και ποιες οι βιολογικές;» ρώτησε ξανά η Μαριλίζα.

- «Δε μπορώ να απαντήσω στη γενικότητα, μπορώ ωστόσο να δώσω συγκεκριμένα παραδείγματα στα οποία, στα δικά μου μάτια, υπάρχει η επιρροή αυτού που αποκαλώ βιολογικό παράγοντα. Παράδειγμα, γυναίκες και STEΜ. Η άποψη μου είναι πως όταν οι γυναίκες, από κορίτσια ακόμα, δεν αποθαρρύνονται να ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι, μπορούν να τα καταφέρουν εξίσου καλά με τους άνδρες. Η εξήγηση γιατί στην κορυφή βρίσκονται περισσότεροι άνδρες από γυναίκες έχει να κάνει με αυτό που σας είπα και πριν, οι άνδρες είναι πιο επιθετικοί στην επιδίωξη των στόχων που βάζουν. Αλλά ας αφήσουμε το STEM και ας πιάσουμε ένα άλλο αγαπημένο μου παράδειγμα, το σκάκι. Γιατί υπάρχουν περισσότεροι άνδρες στην κορυφή από γυναίκες; Το κοινωνικό conditioning είναι ο πρώτος παράγοντας, το πλήθος των γυναικών που ενθαρρύνονται ν’ ασχοληθούν από μικρές με το σκάκι είναι αρκετά μικρότερο. Ο δεύτερος παράγοντας ισχυρίζομαι πως έχει να κάνει με τη βιολογία μας, ακόμα και οι καλύτερες σκακίστριες, πάντα κατά μέσο όρο, είναι λιγότερο επιθετικές στο pursuit αυτής της κορυφής απ’ ότι οι άνδρες, οπότε λογικό και επόμενο είναι στην κορυφή να βλέπεις πολλούς άνδρες και ελάχιστες γυναίκες.»

- «Ωχ, φουκαρά μου!» είπε ο Αρίστος αφήνοντας στην άκρη τη συζήτηση για τα drones. «Έπιασες λάθος παράδειγμα, ειδικά με το σκάκι!»

- «Γιατί το λες αυτό;»

- «Γιατί η μαντάμ εδώ» είπε δείχνοντάς μου τη Φοίβη, «για να μην αναφέρω την κόρη της, μπορούν να κάνουν grandmasters να βάλουν τα κλάματα, δηλαδή τι μπορούν, το έχουν κάνει πολλάκις!»

- «Δεν αμφιβάλλω καθόλου. Εγώ για παράδειγμα είμαι αρκετά αξιοπρεπής, B-level, το ELO μου είναι γύρω στα 1700 στο chess.com. Η Βασιλική, η κόρη μου, με κάνει του αλατιού από τα δώδεκα της, είναι πολύ-πολύ καλύτερη σκακίστρια από εμένα, ωστόσο παρόλο που της αρέσει το σκάκι, δε την ενδιαφέρει ν’ ανεβάσει ακόμα περισσότερο το ΕΛΟ της. Εγώ, από την άλλη, παρόλο που μου λείπουν τόσο το ταλέντο της όσο και η ωμή της ευφυία, προσπαθώ λυσσασμένα εδώ και χρόνια να ανέβω επίπεδο, και πού θα μου πάει, ακόμα κι έτσι, είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα το καταφέρω.»

- “And if that proves to be beyond your abilities?” ρώτησε η Eileen.

- «Then I’ll die trying…»

- «Και πιστεύεις ότι αυτό δεν το έχουν οι γυναίκες;» ρώτησε η Αναστασία.

- «Όχι, πιστεύω ότι κατά μέσο όρο το έχουν σε μικρότερο βαθμό απ’ ότι οι άντρες, και ο λόγος για μένα έχει να κάνει αποκλειστικά με τη χημεία του εγκεφάλου μας, όχι με τις νοητικές του ικανότητες.»

- «Μα αν είναι βιολογικός παράγοντας τότε πώς εξηγείται ότι υπάρχουν αυτές οι γυναίκες;» επέμεινε η Αναστασία.

- «Όπως εξηγείται η ύπαρξη γυναικών που είναι ψηλότερες από τον μέσο όρο των ανδρών, παρόλο που οι άνδρες είναι κατά μέσο όρο ψηλότεροι από τις γυναίκες. Εκτός και αν όλα είναι flat, δεν υπάρχει μέσος όρος χωρίς να υπάρχουν αποκλείσεις από δαύτον.»

- «Για να επανέλθουμε στην αρχική κουβέντα, πιστεύεις πως ο μόνος λόγος για αυτές τις μισθολογικές διαφορές είναι πως οι γυναίκες είναι λιγότερο επιθετικές στην απαίτηση τους;» ρώτησε η Μαριλίζα.

- «Όχι, η εντός εισαγωγικών επιθετικότητα κατά τη γνώμη μου δεν είναι αποκλειστικά βιολογικής προέλευσης, είναι και κοινωνικής. Όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον, είναι που είναι οι γυναίκες από τη φύση τους λιγότερο επιθετικές, βάλε και το εξ απαλών ονύχων πιπίλισμα που πέφτει να μην είναι επιθετικές, να είναι περισσότερο διαλλακτικές και υποχωρητικές, έρχεται και δένει το γλυκό. Ακόμα χειρότερα, η μπάλα παίρνει και γυναίκες που από φύση, σε διαφορετική περίπτωση, θα ήταν πιο επιθετικές από τον μέσο όρο των ανδρών. Αυτό, πάντως, που ήθελα να πω εξ’ αρχής, είναι ότι η πατριαρχία έχει βάλει μεν το χεράκι της αλλά δεν είναι δε η αποκλειστική αιτία για όλα τα βάσανα του κόσμου, αν και παραδέχομαι ότι είναι για ικανό τους ποσοστό!»

- «Έτσι, από περιέργεια, τι γνώμη έχεις για τις φεμινίστριες;»

- «Αν με τον όρο αναφέρεσαι σε εκείνες που μάχονται για την ισότητα στην αντιμετώπιση και κατά συνέπεια και στις ευκαιρίες, την καλύτερη. Τούτου λεχθέντος, ωστόσο, ακόμα και αυτές κατά τη γνώμη μου πολλές φορές γαυγίζουν κάτω από λάθος δέντρο.»

- «Τι εννοείς;» ρώτησε η Αναστασία.

- «Φωνάζουν μόνο για τα καλά. Έχεις ακούσει καμιά φεμινίστρια να διαμαρτύρεται για την ποσόστωση σε επαγγέλματα υψηλού κινδύνου και χαμηλού ενδιαφέροντος; Έχεις ακούσει καμιά να διαμαρτύρεται για το μικρό ποσοστό γυναικών ανθρακωρύχων; Εργατριών στην οικοδομή; Για εναερίτισσες στους πυλώνες υπερυψηλής τάσης;»

- «Κάτσε, γιατί τώρα μου θυμίζεις το διάλογο από το Life of Brian και το δικαίωμα των ανδρών στην κυοφορία» είπε η Φοίβη.

- «Με τη διαφορά ότι το εν λόγω δικαίωμα δεν έχει νόημα γιατί οι άνδρες δεν μπορούν να κυοφορήσουν και όχι λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος!»

- «Γιατί, ενδιαφέρονται;» επέμεινε η Φοίβη.

- «Δεν έχει σημασία, η λέξη ενδιαφέρον εδώ στερείται νοήματος!»

- «Γιατί;»

- «Αν σε ρωτήσω τι θα προτιμάς να φας, χώμα, μια μοσχαρίσια στο αίμα της ή μπάμιες, τι θα απαντήσεις;»

- «Θα σε εκπλήξει το αποτέλεσμα, μου αρέσουν οι μπάμιες!» απάντησε η Φοίβη.

- «Έστω. Χώμα όμως δε θα απαντήσεις, και λογικό είναι, δεν έχει νόημα να σε ρωτήσω αν ενδιαφέρεσαι να φας χώμα από τη στιγμή που δεν μπορείς να το μεταβολίσεις, ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που κατάφερνες να το φας χωρίς να πάθεις δηλητηρίαση. Στο παράδειγμα μου, το ισοδύναμο των εναεριτισσών είναι η προτίμηση στις μπάμιες, με τις φεμινίστριες να παλεύουν για τα δικαιώματα των γυναικών στις μοσχαρίσιες μπριζόλες, αλλά κουβέντα για τις μπάμιες που τρώνε αποκλειστικά άνδρες.»

- «Κι εγώ θα επιμείνω, από τη στιγμή που δεν υπάρχει ενδιαφέρον, ποιος ο λόγος να φωνάζουν γι’ αυτό;»

- «Γιατί η ισότητα δεν μπορεί να είναι μόνο στα καλά και συμφέροντα, Φοίβη. Αν ζητάς ποσοστώσεις στα white collar jobs θα πρέπει να ζητήσεις τις ίδιες ποσοστώσεις και στα blue collar, πολλά εκ των οποίων θα απαιτούσαν drafting για να συμπληρωθεί το απαιτούμενο ποσοστό σε γυναίκες.»

- «Δεν είναι το ίδιο πράγμα η ποσόστωση με τις ίσες ευκαιρίες.»

- «Πλέον δίνονται, Φοίβη. Το πλήθος των υψηλόβαθμων στελεχών που είναι γυναίκες έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, ακριβώς γιατί οι καιροί έχουν αρχίσει και αλλάζουν. Η θέση μου ωστόσο ήταν εξ αρχής πως το ποσοστό των γυναικών που έχουν *και* την επιθυμία *και* τη διάθεση να κάνουν όλα όσα απαιτούνται ώστε να αναρριχηθούν στην κορυφή της όποιας ιεραρχίας, είναι σημαντικά μικρότερο απ’ τ’ αντίστοιχο των ανδρών, και η πατριαρχία δεν είναι πλέον, ούτε η μόνη, ούτε η κύρια αιτία.»

- «Χμμμ…»

- «Και πλέον έχουμε και το ανάποδο πρόβλημα, να πιέζονται γυναίκες για να κάνουν καριέρα ενώ δεν το γουστάρουν. Αν η οποιαδήποτε θέλει για δικούς της λόγους απλά να κάνει το οκτάωρό της και τον υπόλοιπο χρόνο να τον αφιερώνει στη ζωή της, όποια και αν είναι αυτή, από το να κάνει διάφορες ασχολίες στον ελεύθερο χρόνο της μέχρι και ν’ αφοσιωθεί στην οικογένειά της, ποιοι είμαστε εμείς να της πούμε ότι δεν κάνει καλά;»

- «Ναι, εντάξει, δεν το πάμε σε αυτό το άκρο!»

- “Eileen, since you were born in a different country and lived and worked in more than one, what’s your take on this?” ρώτησε η Μαριλίζα.

- “My observations align with George's remarks; I've noticed fewer women showing interest in high-octane jobs compared to men, and I mention this merely as an observed fact without attempting to explain the reasons, which could indeed be what George suggested, among others. That being said, there are many highly motivated women who, based on my firsthand experiences, tend to direct their energy towards entirely different, more personal, pursuits. For instance, I have channeled my drive into multiple areas; I achieved my Sam dan before I even turned eighteen. I mastered dancing to the extent that it funded my education, and I exercise daily, among other things.”

- “Alright, two questions. First, what exactly is this Sam dan, and secondly and more importantly, were you a professional dancer?” ρώτησε η Φοίβη.

- “Sam dan is the third-degree black belt, mine in kung fu...”

- «Ορίστε, και μετά μου παραπονιέσαι ότι σε δέρνω!» πείραξε τον Ανδρέα η Φοίβη διακόπτοντας την Eileen. «Που δηλαδή να σε πιάσει στα χέρια της η Eileen, σε τεύχη θα σε μαζεύουμε φουκαρά μου!»

- «Μα δεν είπα τίποτα!» διαμαρτυρήθηκε ο Ανδρέας.

- “Regarding the second question, well… let’s just say that the first two years in America I worked as a pole dancer in a strip joint. I started temporarily to cover my expenses, and in the end, it nearly covered my whole college tuition; and if I had wanted to, I could have earned quite a lot more, you know what I mean?” συνέχισε κανένα δισταγμό και αφήνοντάς τους όλους για μερικές στιγμές τελείως μαλάκες.

- “OK, I’m in love” είπε μετά από μερικές στιγμές η Φοίβη.

- “Me too!” συμπλήρωσε η Μαριλίζα.

- “Me three!” υπερθεμάτισε με τη σειρά του ο Αρίστος.

- «Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα!» είπα με τη σειρά μου κάνοντας την παρέα να βάλει τα γέλια.

- «Κατάλαβες η Μεσσαλίνα; Τριάντα ολόκληρα χρόνια μαζί και ιδού η ανταμοιβή μου!» είπε δήθεν αγανακτισμένος ο Ανδρέας.

- «Εγώ τουλάχιστον τα λέω… όχι σα μερικούς-μερικούς που μου έκρυβαν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια ότι πριν από εμένα ήταν ερωτευμένοι με τη Μπίλι!»

- «Τι πας και θυμάσαι κι εσύ…» της είπε ο Ανδρέας με την ουρά στα σκέλια.

- “To be fair she is really gorgeous… Not that’s going to spare you, though!” τον πείραξε η Eileen για να της κάνει high five η Φοίβη.

- «Αμάν λύσσα κακιά όλοι σας!» είπε η Μαριλίζα. «Μέχρι και ο Μιχάλης, ο κολλητός μου, που το παίζει Ντι Κάπριο και δεν ασχολείται με γυναίκες που έχουν κλείσει τα 25, είχε πάθει ντουβρουτζά μαζί της, και την είχε γνωρίσει στα 35 της… Για να μην αναφέρω τον κύριο που κοιτάζει τα περιστέρια…» είπε, δείχνοντας τον Αρίστο που προσπαθούσε εις μάτην να γίνει αόρατος, «…που όταν τον ρώτησα αν είναι πράγματι τόσο όμορφη όσο μου την περιέγραψε ο Μιχάλης αναστέναξε λες και βάρεσε κανόνι η Google!»

- «Εγώ δεν είπα τίποτα! Κιχ δεν έβγαλα!» είπε ο Αντώνης προκαλώντας ένα νέο γύρο γέλιου.

Μεταξύ μας δεν αδικώ κανένα, ούτε τον Ανδρέα, ούτε τον Αρίστο, ούτε το Μιχάλη, όποιος και αν είναι δαύτος. Παρόλο, που με πρώτη και καλύτερη την φλογερή μου Ιρλανδέζα, όλες οι γυναίκες της παρέας ήταν από όμορφες ως πολύ όμορφες, η Μπίλι, ακόμα στα πενήντα της, ήταν εξωπραγματική! Προσπαθήστε λοιπόν να φανταστείτε πως ήταν στα είκοσι και στα τριάντα της, δεν είναι τυχαίο που είχα μείνει άφωνος με τις παλιές της φωτογραφίες κι ας μην είχα μάτια για άλλη γυναίκα από την Eileen. 

- «Και είναι και Παναθηναϊκός, όλα τα καλά του κόσμου έχει!»

- «Ωχ, μην αρχίσεις κι εσύ τα ποδοσφαιρικά!» είπε η Φοίβη.

- «Πού τέτοια τύχη, πάει το ποδόσφαιρο, κοντεύουμε να το ξεγράψουμε. Στο μπάσκετ όμως…»

- «Ούτε για μπάσκετ!»

- «Χα, δεν ξέρετε τι χάνετε! Eileen πες τους εσύ!»

Καλά το λέω ότι από προχθές ο επτάστερος κέρδισε μία ακόμα φανατική οπαδό, το πάθος με το οποίο διηγήθηκε την εμπειρία της από τον πέμπτο τελικό τους έκανε όλους να χαμογελάσουν.

- “…and after the game ended, he nearly collapsed saying ‘I’m too old for this shit!”

- “…And then she kissed me!”

Μέρος 15ᵒ - A bet is a bet!

Στην αρχή γελάσανε, μέχρι δηλαδή που συνειδητοποίησαν πως τους μιλούσα σοβαρά, και, αντί άλλης απάντησης, απλά τους έκανα το γνωστό νεύμα που γυρνάς τις παλάμες και των δυο χεριών ελαφρά προς τα πάνω, σα να τους έλεγα «τι να σας πω, έτσι έγινε!» Μας κοίταξαν για μερικές στιγμές με απορία ενώ η Eileen έβαλε τα γέλια με το σάστισμά τους. Μεταξύ μας, όσο και αν μου φάνηκε αστείο, δεν κατάλαβα προς τι το σάστισμα. Δηλαδή πού ήταν το περίεργο στο να κάνει μια κοπέλα την πρώτη κίνηση; Δεν ζούσαμε δα και στην εποχή των παππούδων μας!

- «Κάτσε, κάτσε… Η Eileen σε φίλησε πρώτη;» ρώτησε ο Ανδρέας.

- «Μπροστά σε όλο το πανελλήνιο!» του απάντησα χασκογελώντας. «Δεν υπερβάλω, μας πιάσανε στα πράσα την ώρα που η camera τραβούσε πλάνα από της εξέδρα, και ο παπάρας ο cameraman ζούμαρε πάνω μας μέχρι που με άφησε η Eileen! Εννοείται ότι δεν είχαμε ιδέα, το έμαθα το επόμενο πρωί από το καμάρι μου, που με πήρε στο ψιλό, κάνοντάς με να τα ομολογήσω όλα! Η μόνη μου παρηγοριά είναι ότι το παιχνίδι το έβλεπε και η πρώην γυναίκα μου η οποία, σύμφωνα με τη Βασιλική, ένα κόλπο τον έπαθε. Κακία ξε-κακία, θα σκότωνα για να δω τη μούρη της!»

- “As would Ι, when Vasiliki told you about our kiss!” είπε η Eileen κάνοντάς μου μια από τις μουτσουνίτσες της.

- «Χαχαχα κοίτα τι μπορείς να πάθεις στα καλά καθούμενα!» είπε η Φοίβη.

- «Καλά, το να σε φιλήσει η Eileen δεν το λες και πάθημα!»

- «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!!!!!»

- “If I waited for George to make the first move, we wouldn’t be here; he’s a kind of slacker on these things!”

- «Όποιος καεί με το χυλό…» πρόσθεσα προς υπεράσπισή μου.

- “Nonsense. If you really want something then you try to get it, not trying for whatever reason is just an excuse!”

- «To be fair… Κάτσε, γιατί σου μιλάμε στ’ αγγλικά αφού μας ζήτησες να σου μιλάμε στα ελληνικά;» αναρωτήθηκε η Φοίβη. «Anyway, που λέμε και στο χωριό, για να είμαστε δίκαιοι, έλα στη θέση του! Φαντάζεσαι τι θα γινόταν αν πήγαινε να σε φιλήσει χωρίς τη θέλησή σου;»

- “Yeah, you’re right… actually, you know, the owner of the strip joint tried something along the lines and it didn't work well, neither for him, nor for his cronies.”

- «Κάτσε, πήγε να σε βιάσει;» ρώτησε εξοργισμένη η Φοίβη.

- “Not exactly” είπε η Eileen κουνώντας το κεφάλι της.

- «Τότε τι;»

- “He didn’t try to force me per se, his trying to make out with me came with a hefty money offer. Truth is, a lot of the other girls I worked with were… let’s just say more morally relaxed, so he thought that by offering a hefty sum of money, and being persistent, would get him what he wanted cause, you know, it usually did. Well, the first time I just pushed him gently. This didn’t work, so the second time I made my displeasure more emphatic; you know? His two cronies didn’t like that, and they found the hard way that the displeasure was mutual.”

- «Καλά τα έκανες τα καθίκια!» είπε, ακόμα εξοργισμένη, η Φοίβη.

- “Thank you! Anyway, you’re right, I acted without thinking about it much. I liked George and I was quite sure that the feelings were mutual, so…”

- «Καλά, εσύ δε μ’ άρεσες απλά, είχες κάνει τα δόντια μου να κροταλίσουν από τη δύναμη με την οποία δάγκωσα τη λαμαρίνα!»

- «As my great grandma says, τέλος καλό όλα καλά!»

- «Εντωμεταξύ πρώτα τα ομολόγησα όλα στη μικρή και μετά πήγα να βρω το παιχνίδι, και όταν το έκανα δεν ήμουν καθόλου σίγουρος αν όντως μας πήρε η τηλεόραση ή αν το κωλόπαιδο με ψάρεψε και κατάπια το δόλωμα αμάσητο σαν το χάνο!»

- «Χαχαχα, την αγάπησα τώρα! Σου κάνει και τέτοια;» ρώτησε η Φοίβη.

- «Αυτή τη φορά όχι, άλλες φορές μ’ έχει κάνει να στενάξω…»

- «Φουκαρά μου που έπλεξες!» είπε η Eileen στα ελληνικά κάνοντας όλους να βάλουν τα γέλια.

- «Δε βαριέσαι, μέχρι τώρα έτρωγα ξύλο μονοφωνικά, στο εξής θα το τρώω και σε Dolby surround!»

- «Εσύ να τ’ ακούς αυτά που όλο γκρινιάζεις!» είπε η Φοίβη στον Ανδρέα.

- «Πότε γκρίνιαξα βρε ψεύτρα;»

- «Προηγουμένως δεν είπες στο Γιώργο ότι σε δέρνω 31 χρόνια;»

- «Α, το άκουσες;»

- «Εσύ τουλάχιστον τρως το ξύλο μονοφωνικά!»

- «Το ξύλο, ξύλο όμως!» είπε ο Ανδρέας κοιτάζοντας εμένα.

- «Για να μαλακώνει το δέρμα και να μου είσαι φράπα!» του είπε η Φοίβη παίρνοντάς τον αγκαλιά και δίνοντάς του ένα τρυφερό φιλί, κάνοντάς μας, θέλοντας και μη, να χαμογελάσουμε όλοι. Τι υπέροχο ζευγάρι ήταν οι δυο τους… 

- «Εμένα με ρέγουλα το ξύλο, έτσι Πριγκηπέσσα μου; Όχι τίποτε άλλο αλλά μελανιάζω κι εύκολα!»

- «Θα σας ειδοποιήσουμε!» απάντησε η Eileen, και πάλι στα Ελληνικά, κάνοντάς μας όλους να χαχανίσουμε.

- «Πριγκηπέσσα! Τι γλυκό!» είπε η Μαριλίζα.

- “My fiery Irish princess” είπα χαμογελώντας σα χαζός.

- «Είναι π’ ανάθεμά τη!» είπε η Φοίβη.

- “Awwww” είπε η Eileen και της έκανε καρδούλα με το χέρι.

- «Ψιτ, φρόνιμα, θα πάρω πέτρα!» είπε ο Ανδρέας.

- «Τι να κάνω η γυναίκα; Ηράσθειν σφόδρα!» είπε και η Eileen που δεν κατάλαβε την κοίταξε ερωτηματικά. “What I said earlier, I’m in love!”

- “Awwww” έκανε και πάλι η Eileen, και η αλήθεια είναι ότι παρά την διαβεβαίωσή της ότι είναι αυστηρά μονογαμική, δεν μπόρεσα να μη νιώσω ένα τσίμπημα ζήλιας. “Well…for what it matters, I prefer my men and women like my scotch!” της είπε κλείνοντάς της πονηρά το μάτι.

- “Men *and* women *and* mature? I’m in love even more!” της έκανε η Φοίβη.

- «Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει!» της απάντησε η Eileen στα ελληνικά και πάλι,  δίνοντας έτσι αφορμή να πάει το δούλεμα σύννεφο για λίγη ώρα.

Είχε πάψει πλέον να μου κάνει εντύπωση πόσο ακομπλεξάριστη είναι η Eileen και κατά τα φαινόμενα το ίδιο άρχισαν να κάνουν και οι υπόλοιποι. Όταν τους ανέφερε ότι έκανε στριπτήζ όσο ήταν φοιτήτρια, στην αρχή ένα ξάφνιασμα είχε πέσει· τώρα αντιθέτως το ότι τους είπε φάτσα φόρα ότι είναι bi το δέχτηκαν όλοι σα να ήταν το πιο φυσιολογικό – λάθος λέξη – το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. Τι να πω, μπορεί και να είναι και να είμαι εγώ που είχα χάσει επαφή με την νέα πραγματικότητα.

- «Αλλαγή θέματος. Τι έχετε κανονίσει για διακοπές; Εσύ ξέρω, Κέρκυρα…» είπα προς τον Αντώνη.

- «Φέτος θα σπάσουμε τις παραδόσεις!» είπε χαμογελώντας μέχρι τ’ αφτιά.

- «Μπα; Πώς αυτό;»

- «Είναι… είναι προσκύνημα. Είχα… είχα δώσει ένα όρκο στην Αγγελική… και… και θα τον τηρήσω. Θα πάμε North Capp με τη μηχανή» είπε με φωνή που σχεδόν έτρεμε και η Αναστασία του χάιδεψε τρυφερά το χέρι. Δε μίλησε κανείς, κατά πάσα πιθανότητα όσοι τον γνώριζαν σκεφτόντουσαν ό,τι κι εγώ.

Ήξερα σε τι αναφέρεται, μπορεί να μην είμαστε κολλητοί αλλά τους γνώριζα αρκετά χρόνια, και τον ίδιο, και την Αγγελική· ήταν τόσο όμορφο ζευγάρι… Μου είχαν πει παλιότερα πως σκόπευαν να κάνουν αυτό το ταξίδι και, παρά τα ζόρια που περνούσα τότε με το διαζύγιο, ο μεταδοτικός της ενθουσιασμός είχε καταφέρει να μου φτιάξει τη διάθεση. Ήταν υπέροχο πλάσμα η Αγγελική, πραγματικά υπέροχο, ήταν αδύνατο να είσαι δίπλα της και να μη σε παρασύρει η χαρά της για τη ζωή. Δεν ξέραμε ότι αυτές οι ανέμελες στιγμές τους ήταν μετρημένες, ο καρκίνος τη χτύπησε ξαφνικά και τη θέρισε μέσα σε δυο-τρεις μήνες. Έφυγε ένα κρύο πρωινό του Δεκέμβρη του ’21, αφήνοντας πίσω της έναν Αντώνη πραγματικό ερείπιο. Τα μαλλιά του άσπρισαν μέσα σε λίγες μέρες· μέχρι που το είδα με τα ίδια μου τα μάτια πίστευα πως αυτό δεν ήταν παρά σχήμα λόγου.

Μέχρι προχθές δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη της Αναστασίας, αλλά ήταν φανερό πως μάλλον ήταν η αιτία που ο Αντώνης είχε αρχίσει να συνέρχεται, αποφασίζοντας επιτέλους να γυρίσει στον κόσμο των ζωντανών. Θα έβαζα στοίχημα πως ό,τι έγινε μεταξύ τους ξεκίνησε πέρσι το Σεπτέμβρη, από τότε είναι που άρχισα να παρατηρώ αλλαγές στη συμπεριφορά του. Η σταδιακή επιστροφή του χιούμορ του – και είναι άνθρωπος με φοβερό χιούμορ – ήταν το πρώτο σημάδι πως κάτι είχε αρχίσει ν’ αλλάζει. Λίγο αργότερα άρχισε να γίνεται πιο χαλαρός, πιο ευδιάθετος, επιστρέφοντας, αργά αλλά σταθερά, στον Αντώνη που είχα γνωρίσει πριν δώδεκα χρόνια.

- «Συνεπιβάτες δέχεστε;» ρώτησε χασκογελώντας η Eileen σπάζοντας τη σιωπή.

- «Αν… αν το θες κι εσύ, μόλις μου ήρθε μια ωραία ιδέα, ταξίδι στο ακριβώς αντίθετο άκρο της Ευρώπης. Τι λες, ψήνεσαι να πάμε Γαύδο;»

- «Ναιιιιιιιιιιι!» είπε η Φοίβη χειροκροτώντας ενθουσιασμένη. «Να πάτε! Να πάτε! Και μιας και θα είστε και στη Λεβεντογέννα θα έρθετε και από εμάς, και δεν ακούω κουβέντα!»

- «Σιγά βρε άσπρε σίφωνα…» πήγε να τη συμμαζέψει ο Ανδρέας.

- «Αμέ! Θέλω!» είπε η Eileen και χωρίς να το σκεφτεί σηκώθηκε από τη θέση της και ήρθε και μου έσκασε ένα φιλάκι, τρομάζοντας λίγο τη Barkie που έριχνε τις υπνάρες της στην αγκαλιά μου. “Oooh, sorry sweety!” της είπε και την χάιδεψε προσπαθώντας να την ηρεμίσει.

- «Αν δεν σκοπεύετε να πάτε από τη δεύτερη εβδομάδα του Αυγούστου και μετά – έχω τάξει στη Μαριλίζα tour της Λεβεντογέννας – δε χρειάζεται καν να ψάξετε που να μείνετε, στο Ηράκλειο τουλάχιστον. Έχω δικό μου Airbnb στο κέντρο, για την ακρίβεια για τις μετακινήσεις σας εκεί δεν χρειάζεται καν αυτοκίνητο!»

- «Αρχές Αυγούστου έχω κανονίσει ένα δεκαήμερο με την κόρη μου έτσι κι αλλιώς. Αλήθεια, πού είναι;»

- «Στη μικρή Έβανς, φαντάζομαι ξέρεις που είναι!»

- «Εννοείται, τέσσερα χρόνια έζησα στο Ηράκλειο!»

- «Μην το σκέφτεσαι!» μου είπε ο Αντώνης. «Όταν είχαμε κατέβει κι εμείς Κρήτη στα τέλη Φλεβάρη, για να πάμε στα παιδιά τον Σίμπα, μείναμε εκεί και το αμάξι το χρησιμοποιούσαμε μόνο όταν πηγαίναμε να τους δούμε ή όταν βγαίναμε καμιά βόλτα έξω απ’ την πόλη.»

- «Και εννοείται ότι θα σας το δώσω σε πολύ καλύτερη τιμή από αυτή που το δίνω στους άλλους!» μου είπε ο Αρίστος, και αν και το οικονομικό δεν ήταν θέμα, μου άρεσε πολύ η χειρονομία.

- «Σ’ ευχαριστώ πολύ! Θα το οριστικοποιήσουμε με την Eileen, αν είναι, και θα σε ειδοποιήσουμε εγκαίρως, για αρχές Σεπτέμβρη έλεγα, αν συμφωνεί και η Πριγκηπέσσα!»

- “Me like-y!” είπε χαμογελώντας σαν να διαφήμιζε οδοντόκρεμα.

- «Νιιιιιιιιιιιι!!!» έκανε χειροκροτώντας και πάλι η Φοίβη, είναι απίθανη η ρουφιάνα!

- «Πωπω, έχω σχεδόν είκοσι χρόνια να κατέβω στη Λεβεντογέννα!»

- «Και αυτή τη φορά δε θα έχεις και αλγόριθμους και πολυπλοκότητα, αυτό που το πας;» με πείραξε ο Ανδρέας.

- «Ώπα! Κάτσε! Εγώ δε συμφώνησα σε κάτι τέτοιο!» είπε η Φοίβη κάνοντάς μας όλους να βάλουμε τα γέλια.

- «Χίλιες φορές σκάκι κι ας μην έχω καμιά ελπίδα!»

- «Γιατί, εκεί θα φας λιγότερο ξύλο;» ρώτησε η Αρίστος. «Και αυτό Dolby surround θα είναι, θα το φας και από μάνα και από κόρη!»

- «Πονάν μωρέ τα παλικάρια; Τέλος πάντων, για να επανέλθουμε, πότε με το καλό θα πάτε στο Nord Capp;»

- «Τις τρεις τελευταίες εβδομάδες του Ιούλη, θα ξεκινήσουμε στις 12 και θα επιστρέψουμε Αθήνα στις 2 του Αυγούστου.»

- «Φαντάζομαι θα πάτε και θά 'ρθετε μέσω Ιταλίας, έτσι;»

- «Ναι, αλλά από διαφορετική διαδρομή. Στο πήγαινε θα περάσουμε από Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Γερμανία, Δανία και από εκεί Νορβηγία, αλλά θα επιστρέψουμε από Σουηδία, Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία και μετά και πάλι Ιταλία και επιστροφή μέσω Πάτρας.»

- «Αλήθεια, πόσο είναι;»

- «Με περίπου οκτώ ώρες οδήγηση ανά ημέρα είναι δώδεκα το πήγαινε και οκτώ το έλα, road trip είναι, το αξιοθέατο είναι ο ίδιος ο δρόμος! Άλλωστε η Αμερικάνα γι’ αυτές τις δουλειές είναι φτιαγμένη!»

- «Κάθεσαι λες και είσαι σε αυτοκίνητο, μέχρι και κλιματισμό έχει! Το Δεκέμβρη είχαμε πάει Μονεμβάσια και φτάσαμε εκεί χωρίς σχεδόν να το καταλάβουμε!» συμπλήρωσε η Αναστασία.

- «Ε, έκανα και τα πειράγματά μου, κέρδισε 55 άλογα, τώρα είναι στα 227, πειράξαμε και τον κόφτη και κερδίσαμε άλλα 30 ανά ώρα… με ανάλογη αύξηση στην κατανάλωση, να τα λέμε αυτά. Αν την πηγαίνω συντηρητικά, πάντως, καίει ελάχιστα παραπάνω απ’ ότι απ’ τη μαμά της.»

- «Σάμπως και μας κυνηγάει κανείς;» είπε η Αναστασία.

- «Αυτό ξαναπές το!» της είπα κι εγώ, που εντάξει, έχω τη δαιμόνισσα για να ξεσκάω, αλλά γενικά δεν τρέχω. «Ωστόσο το έχω απορία, έχεις μια μηχανή που από τη μαμά της βγάζει… 172 άλογα» είπα κάνοντας στο μυαλό μου την πράξη. «Γιατί; Εννοώ… τι θα τα κάνεις 227 άλογα σε μια μηχανή;»

- «Γιατί μπορώ!»

- «Δεν το καταλαβαίνω…»

- «…είπε αυτός που αγόρασε grandtourismo” με πείραξε ο Αντώνης.

- “You got a point…” παραδέχτηκα.

- «Ώπα!» πετάχτηκε ο Αρίστος.

- «Μην αρχίσετε πάλι να μιλάτε για αυτοκίνητα θα σας πάρει και θα σας σηκώσει!» μας απείλησε η Φοίβη και αρχηγού παρούσης πάσα αρχή παυσάτω!

- “Party pooper!” την κατηγόρησε η Eileen που της αρέσουν εξίσου τα γρήγορα αυτοκίνητα. “Well, while I’m in love with my GR Yaris, the demoness is… is ecstatic.”

- «Δαιμόνισσα την έχω ονομάσει» εξήγησα στους υπόλοιπους.

- «Αχ κι εμένα μου άρεσε το GR Yaris αλλά είναι τρελοί αυτοί οι γιαπωνέζοι. Το σχέδιό του μου άρεσε, μη φανταστείτε· εγώ και αν δεν τρέχω καθόλου!» μας είπε η Μαριλίζα.

- «Και το συνεχίζουν οι θρασύτατες!!! Αυτό ήταν, θα σας αρχίσουμε στη θεωρία αλγορίθμων!»

- «Όχιιιιιιιιιιι» φώναξα απελπισμένος προκαλώντας εκ νέου τα γέλια.

Αλλάξαμε θέμα, μπορούσαμε να κάνουμε και αλλιώς; Παραγγείλαμε και τις πίτσες μας, ήπιαμε και τις μπύρες μας, και γύρω στις 23:30 μου ήρθε και το μήνυμα της κόρης μου ότι είχαν φτάσει Αθήνα, οπότε χαλάρωσα ακόμα περισσότερο, δηλαδή τι χαλάρωσα, ούτε που κατάλαβα για πότε πήγε μία η ώρα! Κανόνισα με τον Αρίστο να περάσουμε με την κόρη μου το απόγευμα της Τετάρτης να πάρουμε τη Barkie, η οποία όπως είχα μαντέψει μας έβγαλε την ψυχή για να την αφήσουμε, τι έρωτας κι αυτός με την πάρτη μου… Γυρίσαμε σπίτι και εκεί είχαμε και την ανάκριση πρώτου βαθμού από τον Cato που μύρισε πάνω μου σκύλο. 

- «Σιγά βρε σνιφάκια!» του είπα που σκαρφάλωσε πάνω μου και δεν έλεγε να ξεκολλήσει μυρίζοντάς με από την κορφή μέχρι τα νύχια. «Από μεθαύριο θα το μυρίζεις και live» …και να δούμε πως θα πάει κι αυτό. «Eileen, πάμε τη βόλτα μας;»

- «Αμέ! Πάμε ν’ αλλάξουμε και φύγαμε!»

- «Ναι αλλά σε παρακαλώ όχι jogging σήμερα!»

- «Καλά, άντε για σήμερα στη χαρίζω!»

Αφού αλλάξαμε και οι δύο, κατηφορίσαμε με τη συνοδεία του Cato σιγά-σιγά προς την Αγία Τριάδα. Αν και η θερμοκρασία αυτές τις μέρες ήταν ψηλή, τη βραδιά την έλεγες και δροσερή.

- «Αλήθεια, ελπίζω να μη σ’ έφερα σε δύσκολη θέση που σου πέταξα να πάμε Κρήτη από το πουθενά!» της είπα κάποια στιγμή που περιμέναμε τον Cato να βγει από κάτι θάμνους στους οποίους είχε χωθεί.

- «Καθόλου, χαζούλη! Σταμάτα να ανησυχείς!»

- «Μια κουβέντα είναι αυτή… Αλήθεια, εσύ έχεις κανονίσει τίποτα για διακοπές;»

- «Πέρσι το καλοκαίρι το είχα περάσει στην Ιρλανδία, έλειπα άλλωστε τόσα χρόνια. Φέτος δε σκοπεύω να το επαναλάβω. Πότε είπες ότι θα φύγεις με τη Βασιλική;»

- «Θα έρθει 26 Ιούλη αλλά θα φύγουμε στις 28 και θα επιστρέψουμε στις 5 Αυγούστου όπου την επόμενη θα πάει για διακοπές με τη μάνα της και τον πατριό της στη Θάσο, έχει καταγωγή από εκεί η Χριστίνα.»

- «Ωραία, θα κανονίσω τότε αυτό το διάστημα να πω στους δικούς μου να κατέβουν να τους δω κιόλας.»

- «Αθήνα θα κάτσετε μωρέ;»

- «Όχι βέβαια, φέτος έλεγα να πάμε Κεφαλονιά!»

- «Πολύ καλή επιλογή! Αλήθεια, με τους δικούς σου πού είχατε πάει όσο ήσουν παιδί;»

- «Σε διάφορα μέρη, κυρίως Σποράδες, μας αρέσει πολύ εκεί, και εδώ που τα λέμε από εκεί κατάγεται και η προ-γιαγιά μου, απ’ την Αλόννησο. Έχουμε πάει ωστόσο και Μήλο και Σαντορίνη και Ρόδο. Κρήτη δεν είχαμε πάει ποτέ και ήθελα να πάω οπότε… ναι, θα πάω φέτος!» μου είπε χαμογελαστή.

- «Είναι υπέροχη η Κρήτη αλλά είναι μεγάλη… Δε μου λες, έλεγα για δέκα μέρες, τι λες κι εσύ;»

- «Ακόμα καλύτερα! Έτσι κι αλλιώς την πρώτη εβδομάδα που θα είναι εδώ οι δικοί μου δε θα φύγω από Αθήνα, οπότε δεν θα κρεμάσω και κανέναν αν λείψω μερικές μέρες παραπάνω. Αλήθεια, εσείς που θα πάτε;»

- «Φέτος θα μείνουμε Ελλάδα, θα πάμε Χαλκιδική, να είναι με την κολλητή της, έχουν εξοχικό εκεί, οπότε γιατί όχι;»

Με το που επέστρεψε ο Cato συνεχίσαμε τη βόλτα μας και παίρνοντας τον πάνω δρόμο γυρίσαμε από εκεί. Ήταν τόσο όμορφα που περπατούσαμε χεράκι-χεράκι, είχα να κάνω κάτι τέτοιο πολλά-πολλά χρόνια, και δεν ήμουν καν εγώ που το ξεκίνησε, η Eileen με πήρε από το χέρι σχεδόν με το που βγήκαμε από το σπίτι. Ήταν αυτά τα μικρά πράγματα που μου είχαν λείψει, όχι το σεξ, να περπατάς χεράκι-χεράκι, να πίνεις μαζί της το καφεδάκι σου, να βγαίνεις μαζί της για περπάτημα, να είσαι ρε παιδί μου μαζί με άλλους και να νιώσεις ότι είσαστε ζευγάρι, και ας ήμασταν μαζί μόλις δυο μέρες. Γιατί ένιωθα τόσο ασφαλής μαζί της; Έψαχνα μέσα μου να καταλάβω μα η ίδια η απάντηση ήταν μπροστά στα μάτια μου. Η Eileen δεν έπαιζε παιχνίδια, αν επιθυμούσε κάτι,  προσπαθούσε να το αποκτήσει στα ίσια, μου το είχε δείξει με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Μεταξύ μας, για μένα είναι εξίσου σημαντικό  το γεγονός πως οικονομικά η Eileen στέκεται πολύ καλά· το οικονομικό ήταν ανέκαθεν μεγάλο αγκάθι για μένα, καθώς πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου το φόβο μη με βλέπουν σαν πορτοφόλι και, όσο πεζό και αν ακούγεται, για μένα ήταν ένα άγχος λιγότερο. Μπορεί η οικογενειακή της περιουσία να ήταν κατά πάσα πιθανότητα αρκετά μικρότερη από την αντίστοιχη προσωπική μου, αλλά, επαγγελματικά τουλάχιστον, ήξερα ότι βγάζει πολλά περισσότερα απ’ όσα εγώ, και είμαι από τους πολύ καλοπληρωμένους. Δεν είναι εικασία, είναι από γκρίνιες που είχαν ακουστεί, και που είχαν φτάσει μέχρι και στα δικά μου αφτιά· καθαρίζει περισσότερα από κάμποσους executives.

- «Να σου πω, πρέπει να κατέβεις γραφείο οπωσδήποτε; Έλεγα… αν δεν χρειάζεται ντε και σώνει να πας γραφείο, να κάναμε αύριο home office.»

- «Μπορώ να κατέβω και την Τρίτη, δε χάλασε ο κόσμος!»

- «Σίγουρα;»

- «Αμέ! Απλά να ξέρεις πως έχω να κάνω κάμποση δουλειά οπότε θα σου φάω την οθόνη!»

- «Κανένα πρόβλημα, εγώ τη δουλειά μου μια χαρά μπορώ να την κάνω και από το laptop. Αμάν, τ’ ακουστικά σου τα έχεις μαζί;»

- «Ναι, τα έχω στην τσάντα του laptop.»

Λίγη ώρα αργότερα επιστρέψαμε στο σπίτι και πήγα να καθαρίσω την άμμο του Cato, ο οποίος φρόντισε να την εγκαινιάσει πριν προλάβω καλά-καλά να τελειώσω.

- «Λοιπόν, πάω για ντουζάκι, θα μου κάνεις παρέα;»

- «Θα με βράσεις;»

- “Actually no, I want a cold shower!”

- «Ή καυτό ή κρύο; Χλιαρό, μπα;»

- “Don’t be a pussy!”

- «Εντάξει, αλλά μην παραπονιέσαι που μετά θα τον ψάχνουμε με το φακό, να εξηγούμαστε!» της είπα και έβαλε τα γέλια.

- «Μην ανησυχείς, θα στον κάνω εγώ να εμφανιστεί ξανά στο πι και φι!» μου υποσχέθηκε.

Τελικά παρά την …απειλή της ότι ήθελε να κάνει κρύο ντουζ, το νερό ήταν χλιαρό, βασικά στη θερμοκρασία που το προτιμώ, οπότε της είπα αν ήθελε μπορούσε να ανοίξει το κρύο ακόμα περισσότερο, και καλά να πάθω, γιατί κατά βάση για μένα είχε επιλέξει αυτή τη θερμοκρασία το κορίτσι μου. Σε κάθε περίπτωση έκανα την πάπια και δεν έβγαλα άχνα. Πάντως, να τα λέμε αυτά, με την Eileen δίπλα μου, δεν υπήρξε καμία εξαφάνιση, ακριβώς το αντίθετο.

- “Hey, somebody’s happy to see me!”

- «Αυτό θα του έλειπε να μην ήταν και χαρούμενος, θα τον έκοβα σύριζα!»

- “Well, I can bite him off!” μου είπε γονατίζοντας.

- «Καλά, μη το παίρνεις κι εσύ της… ααααααχ» κι εκεί μου κόπηκε η μιλιά οπότε το «μετρητοίς» δεν είδε ποτέ το φως του ήλιου… ή έστω του ντουζ.

Δε θα κουραστώ να το λέω, πίπα σαν της Eileen δε μου είχε κάνει ποτέ καμιά στη ζωή μου, αλλά σάμπως αυτό που ακολούθησε το είχε ξανακάνει καμιά; Χωρίς να διστάσει, αρχικά ξεκίνησε να με χαϊδεύει στην κωλοτρυπίδα και εκεί με έκπληξη διαπίστωσα ότι η αίσθηση δεν ήταν καθόλου άσχημη, μα δεν έμεινε εκεί. Όπως είχε γονατίσει άνοιξε ελαφρά τα πόδια της και άρχισε να χαϊδεύεται χωρίς να σταματήσει ούτε στιγμή να με παίρνει σχεδόν μέχρι το λαιμό, κάνοντάς με να τα δω όλα κωλυόμενα.

Πού να καταλάβω ο φουκαράς εκείνη τη στιγμή τι είχε στο ραδιούργο, σατανικό της μυαλουδάκι; Σταμάτησε να χαϊδεύεται και παίρνοντας το χέρι της από το μουνάκι της μου το έβαλε στον κώλο χωρίς περιστροφές και παρόλο το αρχικό μου ξάφνιασμα ήταν τέτοια η αίσθηση που ούτε λεπτό δεν άντεξα, και σας το ορκίζομαι, η αίσθηση που ένιωσα την ώρα που τελείωνα στο στόμα της σε συνδυασμό με το δάχτυλό της που έπαιζε τον κώλο μου ήταν κάτι που δε θα μπορούσα να το φανταστώ ούτε σε χίλια χρόνια!

- «ΑΑΑΑΑΑΧ ΑΑΑΑΑΑΑΧ ΑΑΑΑΑΑΑΑΧ» φώναξα με το όργανό μου να κάνει σπασμούς μέσα στο στόμα της και πραγματικά απορώ που ζω ακόμα. Μαλάκα μου, τι έχανα όλα αυτά τα χρόνια; Ούτε μπορούσα να διανοηθώ πως υπήρχε κάτι τόσο ηδονικό!
- “Well, you’re acquainted now!” μου είπε με το που κατάπιε, κλείνοντάς μου ταυτόχρονα πονηρά το μάτι και προσπαθώντας να βρω τις ανάσες μου και να θυμηθώ ποιος είμαι και τι κάνω, ούτε να γελάσω δεν κατάφερα. «Hmmm… I want you to do something!”

- “Anything!” της είπα χωρίς καν να το σκεφτώ.

Αντί απάντησης βγήκε από τη ντουζιέρα και πήγε στο υδρομασάζ και το έβαλε να γεμίσει. Όταν γέμισε πήρε κάτι από το τσαντάκι της και το έριξε στο νερό με αποτέλεσμα μερικές στιγμές αργότερα η επιφάνειά του να γεμίσει αφρό.

- «Θες να σε τρίψω όπως το απόγευμα;» τη ρώτησα χαμογελαστός.
- «Και αυτό, αλλά πρώτα θέλω κάτι άλλο. Θέλω να με τραβήξεις μια φωτογραφία. Θέλω να την ανεβάσουμε στο 4chan και να κάνουμε χαβαλέ.»

Μεταξύ μας η ιδέα δε μου άρεσε ιδιαίτερα αλλά από την άλλη δεν ήθελα να της χαλάσω και το χατίρι οπότε θέλοντας και μη πήγα να φέρω το κινητό μου. Τράβηξα τη φωτογραφία και της την έδειξα.

- «Σ’ αρέσει;» τη ρώτησα δείχνοντάς της την.

- «Όχι, τράβα ξανά» είπε παίρνοντας πόζα.

Τελικά καταλήξαμε να τραβήξω πάνω από πέντε φωτογραφίες μέχρι να βρούμε μια να της αρέσει.

- «Ωραία, άστο στην άκρη και έλα κι εσύ στο νερό!»
- «Εχμ… θα γίνω βραστός!» της παραπονέθηκα.
- «Όρθιος θα είσαι έτσι κι αλλιώς!» μου είπε και ένα δίκιο το είχε.

Μπήκα μέσα και βούτηξα το σφουγγάρι μέσα στο νερό. Τη βοήθησα να σηκωθεί και άρχισα να την τρίβω απαλά με το σφουγγάρι από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Για να της κάνω και τις πατούσες κάθισα στην άκρη, έξω από το νερό εννοείται, και την έβαλα να ξαπλώσει και να μου δώσει ένα-ένα τα πόδια της, και αν δεν ήταν με αφρούς όπως βγήκαν από το νερό θα τα είχα πάρει στο στόμα μου, τι ποδολαγνεία με είχε πιάσει στα καλά καθούμενα μαζί της ούτε που το είχα καταλάβει. Όπως και να έχει τις έτριψα στην αρχή τις πατούσες με το σφουγγάρι και στη συνέχεια της έκανα απαλό μασάζ, κάνοντάς τη σχεδόν να μου λειώσει. Χμμμ! Καλή ιδέα!

Την έβαλα να έρθει προς τα μένα και αυτή τη φορά άρχισα να της κάνω μασάζ στους ώμους, στην πλάτη και στα μπράτσα, και αν ήταν γάτα θα είχε αρχίσει να χουρχουρίζει. Και επειδή είμαι και αγοράκι που τρελαίνεται για βυζάκια -που στην περίπτωσή της δεν είναι απλά βυζάκια, είναι βυζάρες που σκοτώνουν- ασχολήθηκα αρκετή ώρα μαζί τους, κάνοντάς τη να στενάζει ακόμα πιο δυνατά, και φυσικά να μου γίνει κι εμένα κάγκελο.

Όταν τέλειωσα με το μασάζ την βοήθησα να σηκωθεί και την ξέπλυνα προσέχοντας να μην πέσει νερό πάνω μου γιατί στη θερμοκρασία που της άρεσε εγώ θα πάθαινα έγκαυμα, να πούμε. Όταν τελειώσαμε συμπλήρωσα κρύο νερό γιατί για τα επόμενα που ήθελα να της κάνω θα χρειαζόταν να μπω κι εγώ στο νερό, και δε θα περνούσα καθόλου καλά στη θερμοκρασία που ήταν αυτή τη στιγμή.

Την έβαλα να κάτσει με την πλάτη προς τα μένα και, ξεκινώντας από το σβέρκο, πότε φιλώντας, πότε πιπιλώντας, πότε δαγκώνοντας ελαφρά και γλείφοντας, έφτασα μέχρι το κωλαράκι της και εκεί έκανα κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ με καμία, χουφτώνοντας και με τα δυο μου χέρια τους γλουτούς της βύθισα τη γλώσσα μου μέσα του κάνοντάς τη να της φύγει η ούγια, προφανώς της άρεσε πολύ αυτό. Κανένα πρόβλημα, με την Eileen άρεσε και σε μένα, οπότε καλά να ήμασταν και θα της έκανα… λείανση!

-“George” μου είπε με φωνή που σχεδόν δεν έβγαινε από την καύλα. “Go get the lube, babe!”
-“Ehm… you want…?” πήγα να πω αλλά μ’ έκοψε.
-“Yes… after all, a bet is a bet!”
-“You sure?”
-“Yes babe, I really want it… just take it slow!”
- “I will!” της υποσχέθηκα και πήγα να φέρω το λιπαντικό.

Αν αυτό που ζούσα μαζί της ήταν όνειρο, πολύ θα μου κακοφαινόταν το ξύπνημα… πολύ όμως!

Μέρος 16ᵒ - España cañí

Πήρα το μπουκαλάκι με το λιπαντικό και έβαλα μπόλικο στο μεσαίο δάχτυλο του δεξιού μου χεριού. Επέστρεψα στη μπανιέρα και χαϊδεύοντάς την το άπλωσα πίσω της, πριν βυθίσω μέσα της το δάχτυλό μου, κάνοντας την Eileen να βογκήξει απαλά, γέρνοντας ελαφρά το κεφάλι της πίσω. Με το δάχτυλό μου βυθισμένο τέρμα μέσα της ξεκίνησα να την παίζω, όπως θα την έπαιζα αν το είχα βάλει μπροστά της, κάνοντάς την να βογκήξει ακόμα πιο δυνατά, ενώ ταυτόχρονα το άλλο μου χέρι ήταν μπροστά παίζοντας το μουνάκι της.

- «Σ’ αρέσει μωρό μου;» τη ρώτησα ψιθυριστά.

- «Πολύ!» μου απάντησε τέρμα καυλωμένη. «Σε θέλω!»

- «Ό,τι θέλει η πριγκηπέσσα μου!» της είπα και τραβώντας το δάχτυλό μου από μέσα της πήγα να φορέσω το προφυλακτικό, πασαλείβοντάς τ’ όργανό μου με μια εξίσου γενναία δόση λιπαντικού.

Τέρμα καυλωμένος, την έβαλα να σκύψει και οδήγησα το όργανό μου στο κωλαράκι της. Το έτριψα για λίγο στην τρυπούλα της και, πολύ προσεκτικά, ξεκίνησα να σπρώχνω για να μπω μέσα της. Η Eileen βόγκηξε λίγο, και αυτή τη φορά ήταν πόνος, οπότε σταμάτησα. Έβαλα πάλι λιπαντικό στα δυο μου δάχτυλα και βύθισα μέσα της ξανά πρώτα το ένα και έπειτα και το άλλο μου δάχτυλο ενώ με το άλλο χέρι άρχισα και πάλι να παίζω με το μουνάκι της. Συνέχισα για λίγη ώρα έτσι και μετά έκανα νέα απόπειρα. Αυτή τη φορά το κεφαλάκι μπήκε μέσα της χωρίς να της προκαλέσει μεγάλη δυσφορία. Τραβήχτηκα έξω και επανέλαβα την ίδια κίνηση, αυτή τη φορά βυθίζοντάς το όργανό μου μέσα της λίγο περισσότερο.

- “AAAAH yes… like that… just like that…” μου είπε καυλωμένη δίνοντάς μου να καταλάβω ότι το πήγαινα καλά.

Μπορεί να ήταν ήδη …acquainted με το από πίσω ωστόσο δεν έπαυε να είναι πολύ σφιχτή και, θέλοντας να μειώσω τη δυσφορία της στο ελάχιστο, μου πήρε αρκετή ώρα μέχρι ο σφικτήρας της να μου παραδοθεί. Νιώθοντας ότι είναι έτοιμη, άρχισα να τον βυθίζω σιγά-σιγά μέσα της και η όλη αυτή η προετοιμασία που έκανα με δικαίωσε, κατάφερα να καρφωθώ μέσα της και αντί για βογκητό πόνου να ακούσω βογκητό ηδονής. Φέρνοντας τα χέρια μου μπροστά της και γραπώνοντάς την από τα στήθη, ξεκίνησα να κινούμαι με σταδιακά επιταχυνόμενο ρυθμό βιώνοντας την νιρβάνα. 

Αν και είχα κάνει και με άλλες κοπέλες σεξ με αυτό τον τρόπο, δεν το είχα κάνει ποτέ με χρήση λιπαντικού, και, πιστέψτε με, διαφορά δεν έκανε μόνο στην κοπέλα, έκανε και στην αίσθηση του οργάνου μου μέσα της· η αίσθηση ήταν σχεδόν ίδια με το να το είχα βάλει στο μουνάκι της, και, παρά την πίπα που είχε προηγηθεί, δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ότι θα αντέξω πάνω από μερικά λεπτά. Ναι, δεν έφτανε αυτό, το κορίτσι ήθελε κι άλλα!

- “Slap me!” με διέταξε. “Slap me hard!”

Το είχα ξανακάνει μαζί της και, όσο και αν δεν ήταν ιδιαίτερα του γούστου μου, δεν είχα καμία απολύτως διάθεση να πάω κόντρα στις ορέξεις της πριγκηπέσσας μου, οπότε άρχισα να της ρίχνω κλιμακούμενα δυνατές σφαλιάρες, εναλλάξ στο κάθε της κωλομέρι και, όπως ήταν και βρεγμένη, η αίσθηση ήταν ακόμα πιο έντονη, τόσο για την Eileen που το κωλαράκι της είχε αρχίσει σιγά-σιγά να γίνεται κόκκινο, όσο και για μένα που κάποια στιγμή άρχισαν να πονάνε οι παλάμες μου, ναι, τόσο δυνατές τις έριχνα!

- “Yes… yes… fuck me… rip my asshole… AAAAH YESSSS YESSS!!!!”

Εντάξει, είχε γίνει κουδούνι από την καύλα, αλλά σάμπως εγώ πήγαινα πίσω; Δεν ξέρω πως μου ήρθε αλλά σταμάτησα να της ρίχνω σφαλιάρες και τη γράπωσα από τα μαλλιά, τραβώντας την προς τα πίσω, και κρίνοντας από τους ηδονικούς της στεναγμούς και τα βογκητά της, εκεί και αν έχασε τ’ αυγά και τα πασχάλια! Καλά, όχι ότι εγώ πήγαινα πίσω, απ’ όλες τις κοπέλες που είχα πάει, μόνο η αχαΐρευτη η πρώην σύζυγός μου ήξερε να κάθεται καλά στα τέσσερα αλλά, ακόμα και έτσι, μπροστά στο πως είχε στηθεί η Eileen η Χριστίνα έμοιαζε με αδαής πρωτάρα. Επιτάχυνα το ρυθμό που κινούμουν μέσα της ενώ η Eileen στηριζόμενη μόνο στο ένα χέρι, έφερε το άλλο στο μουνάκι της και άρχισε να το παίζει.

- “Harder… harder motherfucker!!!!”

Πόσο πιο δυνατά ρε κοπελιά; Καρφωνόμουν μέσα της με τόση δύναμη που έκανε τα κωλομέρια της να πλαταγίζουν και, όπως έχω ξαναπεί, μπορεί να μην είμαι ο John Holms αλλά τ’ όργανό μου δεν το λες και μικρό! Συνέχισα έτσι, μα δε μπορούσα να κινηθώ και πιο γρήγορα ή πιο βαθιά, και παρόλο που ένιωθα ότι είμαι στο τσακ να τελειώσω, μου πήρε τελικά πάνω από δέκα λεπτά, και μ’ αυτό το ρυθμό κόντεψα να φτύσω τα πνευμόνια μου! Τραβώντας την από τα μαλλιά δυνατά και φέρνοντάς την όσο πιο πίσω γινόταν, καρφώθηκα για τελευταία φορά μέσα της και δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας φώναξε πιο δυνατά, αυτό που ξέρω είναι ότι μου πήρε κάμποση ώρα, αφενός να βεβαιωθώ ότι είμαι ζωντανός και δεν έχω πεθάνει και βρίσκομαι στον παράδεισο, και αφετέρου για να βρω τις ανάσες μου, είμαι και γέρος άνθρωπος, να πούμε!

- “I take you enjoyed it!”

- “I did, but between me and you I don’t know who of us enjoyed it more!” την πείραξα.

- “I surely did! Now, off you go!” μου είπε.

- “OK!” της είπα χαμογελώντας και πέταξα το προφυλακτικό στο δοχείο με τ’ απορρίμματα και την άφησα μόνη της, κατεβαίνοντας στο μικρό WC κάτω για να ξεπλυθώ κι εγώ, και φυσικά με το που με πήρε πρέφα ο κόπρος ότι είχα βγει από το μπάνιο, ήρθε να μου τριφτεί στα πόδια και να με δαγκώσει, τα γνωστά του δηλαδή.

Κοίταξα το ρολόι μου, κόντευε να πάει δύο και μπορεί αύριο να κάναμε home office αλλά είχαμε και το daily scrum. Πω-πω, είχαν γίνει τόσα πολλά το τελευταίο σαρανταοκτάωρο που η Παρασκευή το πρωί θαρρείς ότι ήταν πριν κανένα μήνα να πούμε. Επέστρεψα στο δωμάτιο συνοδεία του Cato και φορώντας ένα απλό μποξεράκι ξάπλωσα στο κρεββάτι να την περιμένω. Για ακόμα μία φορά αναρωτήθηκα αν αυτά που ζούσα ήταν όντως αληθινά και όχι κανένα πυρετικό παραλήρημα. Δευτέρα την είδα πρώτη φορά μέσω Teams, την Τρίτη πρώτη φορά από κοντά και από την Παρασκευή το βράδυ ήμασταν μαζί, με μένα ερωτευμένο μέχρι τα μπούνια!

- «Μ’ αγαπάς πολύ-πολύ αγόρι μου;» είπα τρυφερά στον Cato που κάθισε πάνω στο στέρνο μου και άρχισε να μου κάνει πατουσάκια. 

Του χάιδεψα τρυφερά το κεφάλι ανάμεσα στ’ αφτιά και μόλις αποφάσισε ότι αρκετά με τα πατουσάκια, ξάπλωσε πάνω μου σαν χαλίφης, και μου γύρισε την κοιλιά του για να τον χαϊδέψω χουρχουρίζοντας σαν τρακτέρ στην ανηφόρα.

- «Να σε δω αν θα μ’ αγαπάς και μεθαύριο που θα σου φέρω την αρκούδα.»

- «Με ποιον μιλάς;» με ρώτησε η Eileen που ήρθε στο δωμάτιο τυλιγμένη σε μια πετσέτα.

- «Με τον κύριο που έχει ξαπλώσει πάνω μου και μου κάνει αγαπουλινιές, να δούμε αν θα μου τις κάνει και μεθαύριο ή θα με φυτέψει στο παρτέρι κάτω από τις τριανταφυλλιές!»

Φόρεσε ένα απλό καθημερινό εσώρουχο από κάτω και τίποτε από πάνω και με το που ήρθε στο κρεββάτι άνοιξα την αγκαλιά μου και χώθηκε μέσα της.

- «Άνοιξε το 4-chan και πήγαινε στο /b/catalog» με διέταξε, και, τι να την κάνω, πήρα το κινητό μου από το κομοδίνο και ανοίγοντας τον browser πήγα εκεί που μου ζήτησε. «Ωραία, για κάνε scroll να δούμε τα topics.»

- «Τι ψάχνουμε;»

- «Αν τα δεις θα τα καταλάβεις…»

- «Αυτό;» τη ρώτησα δείχνοντάς της ένα topic με τίτλο “rate tits thread.”

- «Ναι, μια χαρά! Λοιπόν, κόψε τη φωτογραφία από το ύψος της μύτης και πάνω και πόσταρέ την!»

- «Οκ…» της είπα και άνοιξα το gallery για να βρω τη φωτογραφία και όταν τη βρήκα την έκανα crop όπως μου ζήτησε. «Πώς ποστάρω;»

- «Άνοιξε το thread και πάτα το ‘[Post a Reply]’ που έχει στην κορυφή της σελίδας» μου είπε και όπως μου είπε έκανα. «Και τώρα περιμένουμε τα σχόλια» συνέχισε,  χασκογελώντας σκανδαλιάρικα.

- «Είσαι λίγο επιδειξίας, ε;»

- «Πρώτη εγώ το είπα αυτό!»

Εντάξει, έγινε της πουτανάρας από σχόλια, είχαν ποστάρει και άλλες φωτογραφίες στο εν λόγω thread και παρόλο που κάμποσες κοπέλες είχαν όμορφα στήθη κανένα ζευγάρι δεν έφτανε αυτό της Eileen. Όσον αφορά τα σχόλια… ήταν από πιπεράτα μέχρι εμετικά, εμένα η αλήθεια είναι ότι μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι με κάμποσα από δαύτα, ωστόσο η ίδια φάνηκε να το διασκεδάζει.

- “Hey! That’s me!!!” είπε δείχνοντάς μου μια φωτογραφία η οποία είχε μαζέψει και αυτή ένα σωρό σχόλια.

- «Από πότε είναι αυτή;»

- «Πρέπει να είναι από τις πρώτες που είχαμε τραβήξει με την Abi… Ναι, από τότε είναι, μόλις είχα κόψει τα μαλλιά μου, παλιότερα ήταν μέχρι τη μέση της πλάτης. Απάντησέ τους ότι είναι η ίδια κοπέλα με αυτή που πόσταρες πριν λίγο και πως είναι ξαπλωμένη πλάι σου!»

- «Τι;»

- “OOOh that’s very exciting!” μου είπε κάνοντας σαν παιδάκι.

- «Δε θα μας πιστέψουν!»

- “Post it! And then get me a paper and a marker!”

Τι να την κάνω, πόσταρα αυτό που μου ζήτησε και σηκώθηκα να πάω κάτω να της φέρω μια λευκή κόλλα A4 και ένα μαύρο μαρκαδόρο. Τον πήρε και έγραψε “/b/ 17/06/2024” και μετά μου πόζαρε.

- “Take a pic and post it!”

Την τράβηξα φωτογραφία και, αφού την έκανα crop ώστε να μη φαίνεται από τα χείλη και πάνω, την πόσταρα, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει νέος γύρος σχολίων, και αν και πολλά από αυτά ήταν εμετικά, θα ήμουν ψεύτης αν δεν παραδεχόμουν ότι πήρα πάνω μου. Το γεγονός αυτό από τη μία με έκανε να φουσκώνω σα διάνος και από την άλλη να ντρέπομαι. «Πώς κάνεις έτσι, λες και είσαι κανένα παιδάκι να σε φτιάχνουν τα bragging rights» μάλωσα τον εαυτό μου. Όπως και να έχει, αυτή τη φορά τουλάχιστον, κατάφερα να αποφύγω τον ειρμό των σκέψεων που ξεκινάει από το «τι μου βρίσκει» και καταλήγει στο άγχος και την αβεβαιότητα. Μου βρίσκει, κι εδώ τελειώνει η συζήτηση.

- “A penny for your though!” μου είπε συλλαμβάνοντάς με στα πράσα.

- “It’s kinda complicated!”

- “I’m all ears” μου είπε και της είπα χωρίς κανένα απολύτως φίλτρο όσα μου περνούσαν από το μυαλό. “Awwwww!” μου έκανε όταν τελείωσα και ανασηκώθηκε και μου έδωσε ένα τρυφερό φιλί. “See how easier it is when you stop overthinking it?”

- «Είναι… οφείλω να παραδεχτώ ότι είναι. Τέλος πάντων, πάμε να δούμε τι έγραψαν;»

- «Χαχαχα, σε κόλλησα;»

- «Λίγο!»

Επιστρέψαμε στα σχόλια αλλά το thread είχε γεμίσει, στο 4-chan υπάρχει το όριο των 150 posts/thread οπότε όσες απαντήσεις λάβαμε, λάβαμε. Στο μεταξύ με τούτα και με κείνα κόντευε να πάει δυόμιση και δεδομένου του πρωινού ξυπνήματος αποφασίσαμε να την πέσουμε για ύπνο. Αφού μου έδωσε ένα φιλάκι γύρισε στο πλάι και την πήρα αγκαλιά κουτάλα, με τον Cato να ξαπλώνει ανάμεσα στα διπλωμένα πόδια της Eileen και τα δικά μου. Εκείνη την πήρε ο ύπνος σχεδόν αμέσως, εμένα μου πήρε λίγο περισσότερο αλλά τελικά η κούραση με νίκησε και με πήρε κι εμένα ο ύπνος.

Με το daily να ξεκινάει στις 09:15 και δεδομένου ότι δε χρειαζόταν σήμερα να κατέβουμε στα κεντρικά, έβαλα το ξυπνητήρι στις 08:30 ώστε να έχουμε το χρόνο μας να σηκωθούμε και να πιούμε με την ησυχία μας τους καφέδες μας πριν ξεκινήσει η μέρα. Άφησα την Eileen να κοιμάται και αφού έκανα την πρωινή μου ρουτίνα, κατέβηκα κάτω να μας φτιάξω πρωινό και φυσικά καφέ. Αυτή τη φορά άφησα τις ομελέτες στην άκρη και έκοψα μια απλή φρουτοσαλάτα την οποία θα συνοδεύαμε με ένα ποτήρι φρέσκο χυμό μήλο-πορτοκάλι-καρότο, τους καφέδες μας, και αν ήθελε φρυγανιές με μέλι, μου είχε πει ότι δεν της άρεσαν ιδιαίτερα οι μαρμελάδες αλλά το μέλι το λάτρευε. Εγώ, απ’ την άλλη, προτιμούσα να τρώω φρυγανιά με μερέντα αλλά η Eileen είχε σκοπό να με βάλει σε πρόγραμμα οπότε… και τα σκυλιά δεμένα!

Όταν τελείωσα με την ετοιμασία του πρωινού, το έβαλα σ’ ένα δίσκο και, αφού τον άφησα στη βεράντα του δεύτερου ορόφου, πήγα να ξυπνήσω την Eileen η οποία, όπως και τις προηγούμενες, φορές ξύπνησε σχεδόν με το πρώτο ελαφρό άγγιγμα.

- «Καλημέρα κοριτσάρα μου.»

- “Good morning, babe. What time is it?”

- «Είναι 08:45, σήκω να ετοιμαστείς και πάμε στη βεράντα να φάμε το πρωινό μας και να πιούμε τα καφεδάκια μας!»

- “Awww… I love to be spoiled” μου είπε και με αγκάλιασε δίνοντάς μου ένα πεταχτό φιλάκι.

- «Λοιπόν, πήγαινε να ετοιμαστείς με την ησυχία σου και σε περιμένω!»

Φάγαμε το πρωινό μας και ήπιαμε το καφεδάκι μας και μετά κατεβήκαμε κάτω για να μπούμε στο daily scrum. Η Eileen κάθισε στο γραφείο μου ενώ εγώ πήρα το laptop και πήγα και κάθισα παρέα με τον Cato στη βεράντα του κήπου. Μετά το daily ξεκινήσαμε να κάνουμε ο καθένας τις δουλειές του και η μέρα μου πέρασε μεταξύ διαβάσματος e-mail, δημιουργίας παρουσιάσεων και φυσικά calls με διάφορους. Στο επόμενο sprint θα είχαμε και features που αφορούν καθαρά την υποστήριξη πελατών από το κινητό, στο πρώτο ασχολούμαστε αποκλειστικά με παραγγελίες.

Έστειλα mail στην προϊστάμενη του Call Center στο τμήμα εξυπηρέτησης πελατών, ζητώντας της πόρους για να βοηθήσουν την ομάδα στο testing και όπως ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα κάνει έβαλε στο loop τη Μαριλίζα, με την οποία προγραμμάτισα ένα σύντομο call προκειμένου να της εξηγήσω τι είδους βοήθεια θα χρειαζόμασταν. Το call το κάναμε στις 15:30 και ήρθε και η Eileen να πει κι εκείνη ένα ‘γεια’. Δεν μας πήρε πολύ ώρα, η Μαριλίζα είναι σαΐτα, και μας υποσχέθηκε ότι θα μας έδινε το κατάλληλο άτομο και ότι στη χειρότερη περίπτωση θα έμπαινε να τεστάρει η ίδια.

- «Τι θες να φάμε;» ρώτησα την Eileen με το που τελείωσα το call.

- «Χμμμ… Ιδέα. Αν αντέχεις να περιμένεις, πάμε το απόγευμα στο σπίτι μου να μας φτιάξω μακαρονάδα από μια συνταγή που μου είχε δώσει η Abi! Και ξέρεις κάτι; Μιας και αύριο θα πάμε γραφείο, πάρε εσύ τα πράγματά σου μαζί να κάτσουμε σπίτι, αν δεν πειράζει τον Cato να κάτσει ένα βράδυ μόνος του.»

- «Αμέ!» της απάντησα ενθουσιασμένος. «Δε θα πάθει τίποτα να μείνει μόνος του, όταν πήγαμε διακοπές πέρσι με την Βασιλική μόνος του είχε κάτσει δεκαπέντε μέρες, θα ζήσει, άλλωστε όπως είδες με τα σχολεία να έχουν κλείσει και την Michelle όλη την ώρα στον κήπο μας έχει γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι!»

- «Α, στους γείτονες έχει πάει και τον έχω χάσει;»

- «Εμ τι σου λέω; Φαγητό θα έχει, καθαρισμένη θα είναι η άμμος του, δε θα πάθει τίποτα να κάτσει μια μέρα μόνος του. Τι μακαρονάδα θα φτιάξεις;»

- «Θα δεις!» μου είπε αινιγματικά. «Πάντως, να σου πω την αλήθεια, θα ήθελα να κάνουμε και μια βουτιά στην πισίνα όταν τελειώσουμε με τη δουλειά, αντέχεις;»

- «Ναι κοριτσάρα μου αντέχω. Να σου πω; Θέλεις να μας φτιάξω ένα τοστάκι για να μας κρατήσει;»

- «Αμέ!»

- «Απλό θα είναι, τυρί, γαλοπούλα και ντομάτα, και αν θες μπορώ να βάλω και τη sauce που αρέσει στη Βασιλική, μαγιονέζα, κέτσαπ και μουστάρδα.»

- «Δε θα έλεγα όχι… αλλά μη φτιάξεις πολλή και σου μείνει!»

- «Σιγά που θα μου μείνει, μεθαύριο έρχεται το θηρίο μου και τρώει κάθε πρωί δύο τέτοια τοστ, και καμιά φορά τρώει και ένα το βράδυ!»

- “Sold!” μου είπε χαμογελαστή και έσκυψε και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλάκι. «Λοιπόν, πάω μέσα να συνεχίσω τις δουλειές μου και στις 18:00 θα έρθω να σε πάρω από το τσουλούφι αν χρειαστεί!»

- «Όχι βία στα γήπεδα!»

- «Κάνε ότι δεν σηκώνεσαι και θα σου πω εγώ, φουκαρά μου!»

- “No ma’am!”

- «Έτσι μπράβο! Λοιπόν, πάω!»

- «Κι εγώ πάω να μας φτιάξω τα τοστάκια!»

Αφού έφτιαξα τα τοστ πήγα στο γραφείο της… ‘της’, τέλος πάντων, και κάτσαμε να τα φάμε και μετά την άφησα στην ησυχία της και επέστρεψα και εγώ στην κατάρα της ύπαρξής μου, τα meetings, και έχω να το λέω ότι παρά τις απειλές της, εγώ ήμουν που τελείωσα πρώτος στις 17:30. Πήγα μέσα και τη βρήκα να είναι εκείνη σε call και με έπιασε το διαβολάκι, έπεσα στα τέσσερα και χώθηκα κάτω από το γραφείο της.

- “Hey, what are you doing?” με ρώτησε βάζοντας σε mute το call της.

- “What am I looking like doing?” της απάντησα, και μιας και από κάτω ήταν μόνο με το κιλοτάκι της έχωσα τη μούρη μου ανάμεσα στα πόδια της.

- “Ooooh… a naughty challenge! Me like-y!” μου είπε παιχνιδιάρικα.

Ομολογώ ότι δεν είχα ευχαριστηθεί στη ζωή μου αιδοιολειχία τόσο πολύ όσο σήμερα, από τη μία η Eileen να προσπαθεί να συγκρατηθεί στο call της και από την άλλη εγώ να προσπαθώ να της κάνω τη ζωή κόλαση. Ευτυχώς να λέει που το call ήταν χωρίς ανοιχτές κάμερες γιατί όσο και κατάφερνε με τα χίλια ζόρια να κρατήσει τη φωνή της σταθερή, οι μορφασμοί που έκανε το πρόσωπό της θα την πρόδιδαν με την μία.

Προσπαθήστε να το κάνετε εικόνα, η Eileen να έχει χυθεί στην κυριολεξία στην καρέκλα με τα πόδια ανοιχτά πάνω στους ώμους μου, εγώ να τρώω του μουνάκι της και να της βάζω δάχτυλο, και ταυτόχρονα να προσπαθεί να κρατήσει και σταθερή τη φωνή της για να μην την πάρουν χαμπάρι. Ε, κέρδισα και αυτό το challenge, όταν της έβαλα δάχτυλο και στο κωλαράκι της δεν κατάφερε να πνίξει ένα “OH FUCK” με αποτέλεσμα να τη ρωτήσουν τι έγινε.

- “Nothing, I spilled my coffee, give me 5 mins” τους είπε και μπήκε σε σίγαση, και αρπάζοντάς με από τα μαλλιά με κόλλησε πάνω της, αφήνοντας επιτέλους τον εαυτό ελεύθερο. “AΑAAAAAAH! AAAAAAAH!!! YES BABE!!! ΑΑAAAAAAAH!!! AAAAAAH!!! ΑΑAAAAAAAAAAAAH!!!” σχεδόν ούρλιαξε πάνω στην κορύφωσή της, και ευτυχώς που η καρέκλα είναι δερμάτινη γιατί άντε να δούμε πως θα την καθαρίζαμε.

- “Well, your ass is already mine and truth be told we didn’t make a bet…”

- “But…?” με ρώτησε όταν βρήκε επιτέλους τις ανάσες της.

- “I… I would love to …titty fuck you!”

- “AHAHAHAHAHA” έκανε βάζοντας τα γέλια. “We don’t need to make it a challenge, dummy, all you have to do is ask, who told you that I don’t like to please you?”

- “I know babe… but it’s… it’s spicier this way!” της απάντησα.

- “Be that as it may, I mean it George, if you want something from me, just ask me to, what I’ve said is true, I *do* like pleasuring you!”

- «Το έχω καταλάβει κοριτσάρα μου, απλά, είναι αυτό που σου είπα· όταν είναι ‘πιπεράτο’ είναι ακόμα πιο νόστιμο! Λοιπόν, σ’ αφήνω να κάνεις τη δουλειά σου, θα σε περιμένω στην πισίνα!»

Σηκώθηκα και τη φίλησα και την άφησα να συνεχίσει το call της. Έβαλα στον Cato Fong να φάει και του καθάρισα και την άμμο και μετά από ένα γρήγορο ντουζ, έβαλα το μαγιό μου και πήγα και βούτηξα στην πισίνα. Ο σκοπός μου ήταν να χαζολογήσω περιμένοντάς την αλλά εκεί με έπιασε το φιλότιμο και άρχισα να κολυμπάω πάνω-κάτω. Μέχρι τις 18:00, που έκλεισε τον υπολογιστή της και ήρθε να με βρει, είχα κάνει κάμποση άσκηση.

- “Oh! You ‘re swimming already!” μου είχε ενθουσιασμένη.

- «Θα μ’ έβαζες που θα μ’ έβαζες να κολυμπήσω, είπα να το ξεκινήσω από μόνος μου.» 

Βούτηξε και εκείνη και ξεκινώντας αργά, άρχισε σταδιακά να αυξάνει την ταχύτητα που κολυμπούσε, και κολυμπούσε σα δελφίνι η ρουφιάνα, δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο να την κερδίσω σε αγώνα κολύμβησης. Επιπλέον, και σε αντίθεση με την αφεντιά μου, η Elieen δεν κολυμπούσε μόνο σ’ ελεύθερο στυλ, έκανε και ύπτιο και πρόσθιο. Όπως και να έχει, όπως και χθες, στην μια ώρα είχα αρχίσει να φτύνω τα πνευμόνια μου, οπότε σταμάτησα αποφασίζοντας ότι ως εδώ για σήμερα.

- «Τελείωσες;» με ρώτησε σταματώντας δίπλα μου για μερικές στιγμές.

- «Ναι κοριτσάρα μου, κολυμπάω κοντά στην μία ώρα!»

- «Εντάξει τότε, αλλά να ξέρεις, σήμερα θα έχει και jogging, οπότε να έχεις μαζί σου και τα κατάλληλα παπούτσια!»

- «Θα τα έχω! Δε μου λες, θέλεις να σου φέρω τίποτα να πιείς;»

- «Όχι μωρό μου, απλά μάζεψε τα πράγματά σου ώστε όταν τελειώσω να φύγουμε κατευθείαν γιατί έχω αρχίσει και πεινάω!»

- «Εντάξει κοριτσάρα μου!» της είπα και αφήνοντάς τη να συνεχίσει πήγα κι εγώ να μαζέψω αυτά που θα έπαιρνα μαζί μου.

Πέραν αυτών που θα φορούσα αύριο στο γραφείο, πήρα μαζί μου και μια αθλητική βερμούδα, τ’ αθλητικά μου παπούτσια για περπάτημα και τρέξιμο και φυσικά μια αλλαξιά εσώρουχα. Πιτζάμες δε φοράω ποτέ, ούτε χειμώνα, ούτε καλοκαίρι, και για την απίθανη περίπτωση που κρύωνα πήρα μαζί μου και ένα ελαφρύ t-shirt. Το laptop και τ’ ακουστικά τα είχα ήδη μέσα στην τσάντα, οπότε, μην έχοντας τι άλλο να κάνω, βγήκα στον κήπο με το tablet μου για να χαζολογήσω όσο περίμενα την Eileen αλλά δεν πρόλαβα καθώς με πήρε το καμάρι μου τηλέφωνο.

- «Βρε βρε βρε… Καλώς τη μου!»

- «Μπαμπουίνε μου!!!!!»

- «Τι έχεις πάθει εσύ μαντάμ και εδώ και λίγες μέρες με παίρνεις κάθε μέρα τηλέφωνο; Μίλα ξεκάθαρα Βίρνα, που να πάρει οργή!»

- «Παίρνω να σε ελέγξω γιατί είσαι ατάσθαλος και γκομενίζεις αριστερά και δεξιά!»

- «Μπα; Άλλαξες γνώμη και θέλεις να με δεις κοσμοκαλόγερο;»

- «Όχι, αλλά δεν είναι να τ’ αφήνεις αυτά στην τύχη τους με όλα αυτά που έχουν τραβήξει από τις μητριές τους οι πριγκίπισσες των παραμυθιών!»

- «Α, εσύ το πήγες πολύ μακριά!»

- «Προσέχουμε για να έχουμε, εξ ου και οι αιφνιδιαστικοί έλεγχοι!» μου είπε κάνοντάς με να βάλω τα γέλια, είναι απίθανο το κωλοπαίδι!

- «Η κακιά μητριά αυτή τη στιγμή κολυμπάει πάνω-κάτω την πισίνα σαν Φελπς σε μικρογραφία!»

- «Καλά κάνει, κι εσύ πρέπει να αρχίσεις να ξεκουνιέσαι, στα έχει πει ο γιατρός σου!»

- «Μην ανησυχείς, φρόντισε γι’ αυτό η …μητριά σου, μια ώρα πάνω-κάτω έκανα, μου έφυγε η ούγια!»

- «Εντάξει, τώρα την αγάπησα λίγο περισσότερο!»

- «Για πες, πώς περάσατε το τριήμερο;»

- «Θα στα πω αναλυτικά την Τετάρτη, ισχύει έτσι;»

- «Φυσικά και ισχύει, τι ερώτηση είναι αυτή;»

- «Βασικά γι’ αυτό σε πήρα… να δεις πως το λέει ο μπαμπάς μου… α, ναι, trust but verify!»

- «Σου πάρει ο διάολος τον πατέρα!» της είπα κάνοντάς τη να βάλει τα γέλια.

- «Λοιπόν, σ’ αφήνω, έχω να βγω με το Χαρουλίνι μου, τρεις μέρες έχουμε να τα πούμε!»

- «Τον Χρήστο… μπα;»

- «Γιατί, το έχεις άγχος;»

- «Όχι, να σου πω την αλήθεια!»

- «Έλεγα… λοιπόν, φιλάκια! Σμουτς σμουτς σμουτς σμουτς!»

- «Φιλάκια!» της είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.

Εκείνη τη στιγμή βγήκε η Eileen από την πισίνα και μου είπε ότι ήθελε να κάνει ένα γρήγορο ντουζ, οπότε ανέβηκα κι εγώ και πήγα στο δωμάτιο να την περιμένω να τελειώσει για να της κάνω παρέα που θα ετοιμαζόταν. Ναι, δεν είχε ακριβώς αυτό στο νου της, γιατί με το που ήρθε στο δωμάτιο, πέταξε το μπουρνούζι με το οποίο είχε τυλιχτεί και γονάτισε μπροστά μου και χωρίς πολλά-πολλά με έβαλε να κατεβάσω το σορτς μου και με πήρε στο στόμα της. Μα όπως είπα, δεν είχε αυτό στο νου της και έτσι, όταν καύλωσα για τα καλά, ανασηκώθηκε πιο ψηλά παγιδεύοντας τ’ όργανό μου ανάμεσα στα στήθη της.

- “I haven’t done this before!”

- “Well… I have, but… not with boobs like yours!”

Μας πήρε λίγη ώρα να βρούμε την καλύτερη στάση, με μένα καθισμένο ή ξαπλωμένο δε μας βόλευε ιδιαίτερα, οπότε στο τέλος σηκώθηκα όρθιος, και κάπως προς τα πίσω, με την Eileen γονατισμένη αλλά με τα πόδια της σε Γ, και εκεί όχι απλά καταφέραμε να βρούμε το ρυθμό μας, του δώσαμε να καταλάβει! Εντάξει, η αίσθηση αυτή δεν είχε καμία σχέση με τις απόπειρες για ισπανική που είχα κάνει στο παρελθόν. Παρόλο που και η Ελένη και η Χριστίνα είχαν μεγάλα στήθη, μεγαλύτερα απ’ αυτά της Eileen, καμιάς δεν ήταν τόσο σφιχτά, οπότε η αίσθηση του οργάνου μου στα στήθη της ήταν κλάσεις ανώτερη.

Φροντίζοντας να πιέζει με τα χέρια της τα στήθη της να κλείσουν γύρω απ’ τ’ όργανό μου, δεν έμεινε εκεί, είχε σκύψει το κεφάλι της και όταν το όργανό μου ήταν στο πιο ψηλό του σημείο μου έγλειφε το κεφαλάκι. Άλλες φορές το σταματούσε και μ’ έπαιρνε στο στόμα της όλο για λίγη ώρα και μετά συνεχίζαμε και πάλι από εκεί που είχαμε σταματήσει. Έτσι όπως ήμουν γερμένος πίσω ωστόσο άρχισα να κουράζομαι, οπότε αλλάξαμε και πάλι τακτική, ξάπλωσα με ανοιχτά πόδια στην άκρη του κρεββατιού και παγιδεύοντας ξανά το όργανό μου μέσα στα στήθη της άρχισε να κινείται πάνω κάτω, καταφέρνοντας με να δω και πάλι αστεράκια.

- «ΑΑΑΑΧ ΑΑΑΑΑΧ ΑΑΑΑΧ» άρχισα να φωνάζω προς το τέλος και εκείνη, καταλαβαίνοντας ότι έρχεται, με πήρε στο στόμα της· και ευτυχώς να λέω, τόσο έντονα που έχυσα θα είχε χρειαστεί και νέο ντουζ!

Τύφλα να’χουν οι Σπανιόλες!

Μέρος 17ᵒ - Το κούνημα της αχλαδιάς

Όπως κάθε φορά που μου έκανε πίπα, δεν αρκέστηκε να καταπιεί, μου τον γυάλισε σε βαθμό που …έτριζε από καθαριότητα, όπως έλεγε και η παλιά διαφήμιση. Ξαπλωμένος ανάσκελα και κοιτάζοντας το ταβάνι, ακόμα προσπαθούσα να βρω τις ανάσες μου, οπότε η κοριτσάρα μου γελώντας σκανταλιάρικα ανέβηκε στο κρεββάτι και κάθισε πάνω μου.

- “Ooooh! You liked it!!! Eileen is very happy!”
- «Αν μου άρεσε λέει; Έχεις καταφέρει και μου έχεις τινάξει την ιεραρχία των ηδονών μου στον αέρα, μαντάμ! Εντάξει, στην κορυφή είναι το να σε τρώω, αυτό δεν πρόκειται ν’ αλλάξει στον αιώνα των αιώνων, αλλά για τη δεύτερη θέση έχει αρχίσει και γίνεται κανονική σφαγή!»
- “HAHAHAHAHAHA” μου έκανε γελώντας.
- «Αμέ, δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω!»
- “Well, there is one thing left…”
- «Χμμμ… πονήρω!!!» της είπα καταλαβαίνοντας τι είχε στο μυαλό της.
- “Hehehe… guilty as charged! Embrace the dark side!”
- «Αλήθεια, αυτό το έχω απορία. Εννοώ ότι οκ, αυτοί που τους το κάνεις την τρίζουν την όπισθεν, οπότε καταλαβαίνω γιατί το γουστάρουν, εσένα γιατί σ’ αρέσει; Από που αντλείς απόλαυση όταν πηδάς με strap-on;»
- “They do what?”
- “Yeah, you’re right… it’s slang, they enjoy getting their ass fucked.”
- “For the same reason you enjoy muff diving though you don’t climax; the concept of the activity is more significant than the physical feeling.”
- «Το έχεις κάνει και σε άντρες αυτό ή μόνο σε γυναίκες;»
- «Και σε γυναίκες και σε άντρες, αν και οι δεύτεροι ήταν λιγότεροι από τις πρώτες.»
- «Εσύ, πέρα φυσικά από το Nigel, το είχες ξανακάνει παθητικά;»
- «Ναι, το κάναμε μερικές φορά με την Abi και το είχα κάνει μια φορά και με την Ειρήνη. Με άλλους άντρες, πέραν από το Nigel κι εσένα, δεν το έχω κάνει.»
- “I hope not because you lost the bet!”
- “Of course not, silly, the bet was just the spice; I did it because I wanted to; and, as you witnessed firsthand, I thoroughly enjoyed the experience!”
- «Ξέρεις τι; Δεν ξέρω αν θα μ’ αρέσει και αν θα θελήσω να το κάνω ποτέ ξανά, αλλά μια φορά θα το δοκιμάσω!»
- “You sure? You know, you don’t have to!”
- “But I do! It’s something you enjoy, so, at least, I have to try!”
- “You really don’t!”
- “I really do, and this is the end of discussion!”
- “Or else?”
- “Or I’m gonna tell my girlfriend to beat the shit out of you; and she has Sam dan in kung fu!”
- “HAHAHAΗΑΗΑΗΑΗΑ” έκανε βάζοντας τα γέλια, και γέρνοντας πάνω μου έδωσε ένα ενθουσιώδες, βαθύ φιλί.

Φιληθήκαμε για λίγη ώρα και μετά σηκώθηκε να ντυθεί, έβαλα κι εγώ σορτσάκι και μποξεράκι που τα είχα πετάξει όπως-όπως στο πάτωμα, και, αφού πήραμε τα πράγματά μας, κατεβήκαμε στο αυτοκίνητο να πάμε στο σπίτι της. Φτάσαμε λίγα λεπτά αργότερα και όταν ανεβήκαμε πάνω έκανε λίγο ζέστη, και με τον κλιματισμό κλειστό τρεις μέρες, λογικό ήταν. Όπως και στο δικό μου, έτσι και στο δικό της, ο κλιματισμός ήταν κεντρικός και σε όλους τους χώρους, οπότε λίγη ώρα αργότερα άρχισε σιγά-σιγά να δροσίζει. Αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο πήγαμε να μαγειρέψουμε· μια πείνα την έκανε, μπορεί και δύο!

- «Για πες, τι θα φτιάξεις;»

- «Έλεγα να φτιάξω σπαγγέτι alla puttanesca. Θέλεις;»

- «Αν θέλω λέει;» Εντάξει, είχε βρει το αδύναμο σημείο μου, η puttanesca είναι *Η* αγαπημένη μου σάλτσα για μακαρόνια.

Το μόνο πρόβλημα ήταν πως δεν είχε ψωμί, αλλά αυτό λύθηκε σε χρόνο dt, κατέβηκα στο Βενέτη της Τατοΐου και δέκα λεπτά αργότερα ήμουν πίσω. Όσο η Eileen ετοίμαζε τα μακαρόνια εγώ έκοψα στα γρήγορα μια Caprese, που, για όποιον δεν γνωρίζει απ’ αυτά, είναι μια υπέροχη δροσερή σαλάτα με ντοματίνια, mozzarella, βασιλικό, παρθένο ελαιόλαδο, αλάτι και ρίγανη. Τα μακαρόνια γενικά δεν παίρνουν πολλή ώρα και έτσι, περίπου είκοσι λεπτά αργότερα, σέρβιρε τη μακαρονάδα σε δυο βαθιά πιάτα, και πέσαμε πάνω στο φαγητό σα λύκοι συνοδεία μπύρας, τι άλλο, Guiness.

Αφού φάγαμε, τη βοήθησα να μαζέψει το τραπέζι κι έπλυνα τα πιάτα ενώ εκείνη τα σκούπισε. Αμέσως μετά πήγαμε στο δωμάτιό της και ξαπλώσαμε βάζοντας να δούμε μια σαχλαμάρα στο Netflix, και η αλήθεια είναι ότι εμένα κάπου εκεί με πήρε και ο ύπνος. Η κοριτσάρα μου με άφησε να κοιμηθώ και με ξύπνησε γύρω στις 21:30 για να πάμε για jogging.  Κατεβήκαμε προς τη Βενιζέλου και φτάσαμε μέχρι και το Σκλαβενίτη και από εκεί, παίρνοντας τους πίσω δρόμους, επιστρέψαμε μπροστά απ’ το σπίτι της κάνοντας τον κύκλο, διαδρομή λίγο πάνω από τα 1300 μέτρα σύμφωνα με τον tracker του ρολογιού.

Παρόλο που η Eileen μπορούσε να πάει πιο γρήγορα, ακολούθησε το δικό μου ρυθμό, που πάντως δεν ήταν αργός. Όταν φτάσαμε μπροστά από το σπίτι, σταματήσαμε για λίγα λεπτά ώστε να βρω της ανάσες μου, και μετά ξεκινήσαμε και πάλι. Συνολικά κάναμε αυτό το γύρο τέσσερις φορές, αλλά κάπου εκεί έφτασα στα όριά μου, όσον αφορά το τρέξιμο δηλαδή. Έχοντας ακόμα δυνάμεις, κάναμε ακόμα ένα γύρο με περπάτημα, στην αρχή πιο χαλαρό και στη συνέχεια πιο γρήγορο, και στο τελευταίο μισό το γυρίσαμε και πάλι στο ελαφρύ jogging. Εξίμισι χιλιόμετρα, για πρώτη φορά δεν το λες καθόλου άσχημο!

- «Πάμε να κάνουμε ντουζάκι; Εντάξει, η δική μου μπανιέρα δεν είναι σαν τη δική σου αλλά είναι αξιοπρεπώς μεγάλη!»

- «Δε θα με βράσεις, έτσι;»

- «Όχι μωρό μου, δε θέλω καυτό μπάνιο τώρα!»

- «Ούτε θα με παγώσεις, έτσι;»

- «Ισχυρό φύλο σου λέει!» μου είπε πειρακτικά.

- «Τι να κάνω, με έκανε χαλβά η μάνα μου!»

- «Αχ! Μ’ αρέσει ο χαλβάς! Θέλω χαλβά!»

- «Χαχαχα, αύριο το πρωί στο σουπερμάρκετ!»

- «Όχι ο μακεδονικός, αυτός δε μ’ αρέσει!»

- «Τον σιμιγδαλένιο λες;»

- «Ναι, αυτόν!»

- «Να πω στην κυρά-Βασιλική να μου φτιάξει τότε!»

- «Φτιάχνει η μητέρα σου χαλβά;»

- «Αμέ! Γενικά είναι πολύ καλή ζαχαροπλάστισσα, και χαλβά φτιάχνει, και τιραμισού που σκοτώνει φτιάχνει, και black forest, για να μη σου πω για τα μελομακάρονά της, και αργούν και τα Χριστούγεννα, τρομάρα τους!»

- “Yummy!!!” μου είπε γλείφοντας τα χείλη της.

- «Ωραία, έκλεισε! Θα ζητήσω από την κυρά-Βασιλική να μου φτιάξει χαλβά να τον έχουμε το Σάββατο, που θα σου κάνουμε και το τραπέζι, μαζί με το μουσακά που σου έταξα.»

- «Αμέ!!!! Σ’ ευχαριστώ πολύ μωρό μου!!!!» μου είπε και παίρνοντάς με αγκαλιά μου έδωσε ένα ενθουσιώδες φιλί.

Πήγαμε στο μπάνιο και κάναμε το ντουζάκι μας με χλιαρό προς δροσερό νερό και η αλήθεια είναι ότι στη θερμοκρασία αυτή ήταν υπέροχο. Με πήρε αγκαλιά κάτω από το ντουζ και αρχίσαμε να φιλιόμαστε και γρήγορα πήγαμε στο μπαλαμούτιασμα, και κάπως έτσι, με το νερό να τρέχει πάνω μου, βρέθηκα γονατισμένος να τρώω το μουνάκι της, και ομολογώ ότι είχε την πλάκα του! Από τη μια να προσπαθήσω να την ικανοποιήσω όσο καλύτερα μπορούσα με τα χείλη και τη γλώσσα μου, και από την άλλη με το νερό να μου πέφτει στα μούτρα και να μου δυσκολεύει την ανάσα, θα έλεγα ότι ήταν άκρως ενδιαφέρουσα πρόκληση!

Σήκωσα για λίγο το βλέμμα μου να τη δω, είχε ακουμπήσει την πλάτη της στον τοίχο με το κεφάλι ψηλά, τα μάτια κλειστά, και δαγκώνοντας τα χείλη της, έχοντας πιάσει και πάλι γραμμή με Βαλχάλα. Κατέβασα το βλέμμα μου και πάλι και επικεντρώθηκα με ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό στο muff diving, που λέει και η Πριγκηπέσσα, και αν και το νερό που μου έπεφτε στη μούρη μου το έκανε πιο δύσκολο, κρίνοντας από τις αντιδράσεις του κορμιού της, αλλά και από τα βογγητά της, το πήγαινα πολύ καλά!

Ακόμα καλύτερα πήγε όταν, αφού βούτηξα το μεσαίο μου δάχτυλο στο μουνάκι της, το πήρα και το έβαλα στο κωλαράκι της, εκεί να δείτε βογγητά και τινάγματα, και όταν το κορμί της άρχισε να τρεμουλιάζει κατάλαβα ότι το τέλος ήταν κοντά, οπότε ενέτεινα και το παιχνίδι της γλώσσας μου στην κλειτορίδα της, και του δάχτυλου μου – που μέχρι τότε το κρατούσα ακίνητο – μέσα στο κωλαράκι της. Όπως κάθε φορά, με άρπαξε από το μαλλί και με κόλλησε πάνω της.

- “AAAAΑΑΑΑΑAAH OH GODS!!!! AAAAAH AΑΑΑΑΑΑAΑΑΑΑΑΑΑΑAH BABE I’ M CUMING! AAAAAH!!! AAΑΑAAAAAAAH!!!! AAAAAAAAΑΑΑΑAAAAAAAAAAAH!!!!” σχεδόν ούρλιαξε πάνω στην κορύφωσή της, και στο νερό που έτρεχε στο πρόσωπό μου προστέθηκαν και τα υγρά της, τα οποία ίσα που πρόλαβα να γευτώ. “Oh babe… oh my god… Stand up! Now!”

- “Yes ma’am” της είπα και σηκώθηκα εγώ και γονάτισε εκείνη, παίρνοντάς με το στόμα της. Όπως και χθες, ενώ με τσιμπούκωνε, και αφού έπαιξε για λίγο το μουνάκι της, βούτηξε το δάχτυλό της μέσα του, και από εκεί στον κώλο μου, κάνοντάς με και πάλι να δω αστεράκια. Ρε μου άρεσε!!!! «Eileen, θες… θες να δοκιμάσουμε το άλλο;»

- “You want my ass again, babe?” με ρώτησε χαμογελαστή, χωρίς να έχει καταλάβει ότι εννοούσα ακριβώς το αντίθετο.

- “I meant the other way around!” της είπα και γούρλωσε τα μάτια της.

- “You sure?”

- «Τι να σου πω… θα δείξει! Πάντως, όταν μου βάζεις δάχτυλο την ώρα που με κάνεις πίπα, την ακούω στέρεο!»

- “Ok… baby steps!” μου είπε και βγήκε από το μπάνιο και τυλίχτηκε σε μια πετσέτα.

- «Πού πας;»

- «Να φέρω το μικρό butt plug!» μου είπε ενθουσιασμένη και βγήκε από το μπάνιο.

Αναστέναξα, αυτή τη φορά παρασύρθηκα απ’ τον ενθουσιασμό μου και της ζήτησα να κάνουμε κάτι το οποίο δεν ήμουν καθόλου σίγουρος πως ήθελα να κάνω. Δεν της είχα πει ψέματα, ήθελα να το δοκιμάσω γιατί μου είχε πει ότι της άρεσε να το κάνει, αλλά δεν είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου. Τέλος πάντων, τώρα ήταν πολύ αργά για δάκρυα, το κορίτσι μου είχε ενθουσιαστεί και δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο να της τη χαλάσω. Επέστρεψε, δυο λεπτά αργότερα, με ένα μικρό butt plug και το λιπαντικό.

Πέταξε την πετσέτα και μπήκε μέσα στο μπάνιο, και όπως και πριν, γονάτισε και με πήρε στο στόμα της, αλλά αυτή τη φορά δεν έπαιξε με το μουνάκι της. Σταμάτησε ίσα για να βάλει λιπαντικό στο δάχτυλό της, και μετά επέστρεψε επί το έργο. Η αλήθεια είναι πάντως ότι το λιπαντικό ήταν ανώτερο από τα κολπικά υγρά που είχε χρησιμοποιήσει πριν, κάνοντας την αίσθηση ακόμα καλύτερη. Χωρίς να σταματήσει στιγμή την πίπα, άρχισε να με γαμάει με το δάχτυλό της, και αν την είχα ακούσει μια φορά πριν, τώρα την άκουσα δέκα.

Σταμάτησε και μου ζήτησε να σκύψω προς τον τοίχο. Ξεροκατάπια και έκανα αυτό που μου ζήτησε, έσκυψα και της τούρλωσα τον κώλο μου. Άπλωσε μια γενναία ποσότητα λιπαντικού στο butt plug και μου το έτριψε στην πίσω μου τρυπούλα και παρόλο που μου άρεσε η αίσθηση, έκλεισα τα μάτια και έσφιξα τα δόντια στην αναμονή αυτού που ήξερα ότι ακολουθεί. Η Eileen, όπως κι εγώ χθες, ήταν πολύ προσεκτική, στην αρχή μου το έβαλε λίγο μέσα, το τράβηξε και πάλι πίσω, και ξανά πάλι μέσα, κάθε φορά λίγο και πιο βαθιά, και η αρχική μου ενόχληση – και προς μεγάλη μου έκπληξη – άρχισε να μεταμορφώνεται σε καύλα, και όταν τελικά μου το έχωσε όλο μέσα μου, το βογγητό μου ήταν ηδονής και μόνο.

- “Do you like it babe?”

- “I love it!” της είπα έκπληκτος. Πίστευα ότι θα έπρεπε να το αντέξω μόνο και μόνο για εκείνη αλλά η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε, μου άρεσε πολύ!

Με αγκάλιασε από πίσω και άρχισε να μου τον παίζει με το δεξί της χέρι, και παρόλο που το handjob δεν υπήρχε καν στη λίστα μου – καμιά γυναίκα δεν μπορεί να στον παίξει καλύτερα από τον ίδιο, λόγο! – αυτή τη φορά ήταν το κάτι άλλο. Που και που με το άλλο της χέρι μου πίεζε το butt plug και έχω να το λέω, τέτοια αίσθηση ούτε στην καλύτερη μαλακία που είχα τραβήξει! Την άκουσα και πάλι στέρεο, Dolby Surround, THX, και ό,τι άλλη μαλακία υπάρχει, δε μου πήρε ούτε τρία λεπτά να χύσω, και όταν έχυσα… ω θεοί… νομίζω ότι πρέπει να το κατάλαβε όλη η γύρω περιοχή, που να ήμουν δηλαδή και κανένας φωνακλάς.

- «Σ’ άρεσε μωρό μου;» με ρώτησε βγάζοντάς μου αργά και προσεκτικά το butt plug, και δεν ξέρω, σα να ένιωσα μέσα μου ένα κενό! Δεν είμαστε με τα καλά μας!

- «Νομίζω ότι το κατάλαβαν από το Άγιο Στέφανο μέχρι και την Κηφισιά!» της είπα και έβαλε τα γέλια. «Γελάς ε; Να δω με τι μούτρα θα αντικρύσεις τους γείτονές σου!»

- «Με τα ίδια που τους αντικρύζω κάθε φορά!»

- «Κοίτα ρε τι έχανα όλα αυτά τα χρόνια!» είπα ακόμα μη μπορώντας να χωνέψω το πόσο απίστευτα το είχα ευχαριστηθεί.

- «Στο είπα, δε στο είπα; Αν γίνει προσεκτικά είναι οργασμικό!»

- «Απλά οργασμικό; Τ’ αυγά και τα πασχάλια έχασα!»

Βγήκαμε από το μπάνιο και αφού σκουπιστήκαμε πήγαμε στο δωμάτιό της και ξαπλώσαμε και πάλι αγκαλιά.

- «Τι θες να κάνουμε;» με ρώτησε.

- «Δε μου λες, μιας και σου αρέσει η επιστημονική φαντασία, το Battlestar Galactica, τη σειρά του 2002 εννοώ, την έχεις δει;»

- «Το έχω δει και μου άρεσε πολύ, αν και στο τέλος μου τα χάλασε.»

- «Το Mandalorian?»

- “I’ve seen it, but truth be told, I don’t particularly like Star Wars’ universe, too much mysticism for my taste.”

- “BSG was very heavy on mysticism!”

- “True, but, on the other hand, it was hard sci-fi, though the end left things to be desired, as I said, I don’t particularly enjoy mysticism.”

- «Έχω ακούσει τα καλύτερα για το Andor, και παρόλο που είναι star wars μου έχουν πει ότι δεν έχει force και τέτοια. Έχεις Disney+;»

- «Έχω… δε βαριέσαι, πάμε να το δούμε, αν δεν μας αρέσει το κόβουμε.»

Εμένα μου λες; Είδαμε τρία σερί επεισόδια και αν δεν είχαμε το πρωί να ξυπνήσουμε για να πάμε γραφείο, θα ξενυχτούσαμε όλο το βράδυ κάνοντας binge watching όλη την πρώτη σαιζόν, δεν ήταν απλά καλό, ήταν… ήταν αριστουργηματικό. Για μένα κλάσεις ανώτερο από το Mandalorian, ακόμα και αν ήξερες την κατάληξη του Andor από το Rogue One που, πάλι για μένα, είναι η κορυφαία ταινία του franchise, καλύτερη και από τις πρώτες τρεις. Σε βύθιζε στο ζοφερό σύμπαν της αυτοκρατορίας και σου έδειχνε για ποιο πραγματικά λόγο ήταν evil, όχι γιατί ο αυτοκράτορας ήταν dark Sith, αλλά γιατί ήταν φασιστικό καθεστώς, και απορώ πώς έδωσε η Disney το πράσινο φως για μια σειρά με τόσο ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα!

- “Woah! Just woah!” είπε η Eileen με το τέλος και του τρίτου επεισοδίου. “Totally not expected!”

- «Δε λες τίποτα!» της είπα συμφωνώντας μαζί της. «Λοιπόν, η συνέχεια αύριο, έχουμε και πρωινό ξύπνημα. Να σου πω, θες να πάμε με το δικό μου ή με το δικό σου;»

- «Δεν έχω θέμα! Μόνο που μετά θέλω να πάω super market, οπότε αν πάμε με το δικό μου θα πρέπει πρώτα να σ’ αφήσω σπίτι σου!»

- «Κι εγώ θέλω να πάω για ψώνια, έρχεται και το καμάρι μου μεθαύριο. Ωραία, με το δικό μου που έχει και χώρο, και γυρνώντας από το γραφείο πάμε στο Βασιλόπουλο ή στο Μεγάλο Σκλαβενίτη για ψώνια.»

- «Αμέ!» μου είχε χαμογελαστή. «Κάτσε, δεν έχεις να πας και στο pet shop?»

- «Θα πάω την Τετάρτη με τη Βασιλική αφού παραλάβουμε τη Barkie.»

Αφού φιληθήκαμε, κούρνιασε στην αγκαλιά μου, και πέσαμε για ύπνο. Δηλαδή εκείνη έπεσε, εγώ και πάλι βυθίστηκα στις σκέψεις μου. Από την Παρασκευή και μετά ήμασταν όλη τη μέρα μαζί, θα μου έλειπε πολύ από την Τετάρτη που θα ερχόταν η κόρη μου, κι ήλπιζα με όλη την καρδιά μου να πάει καλά το Σάββατο και να συμπαθήσουν η μία την άλλη, γιατί από τη στιγμή που η Eileen μπήκε στη ζωή μου δεν ήθελα να βγει. «Όλα καλά θα πάνε» προσπάθησα να καθησυχάσω τον εαυτό μου, και γιατί άλλωστε να μην πηγαίνανε; 

Αν το καλοσκεφτείς οι δυο τους έμοιαζαν πολύ στο χαρακτήρα. Φοβερά εξωστρεφείς, πεισματάρες, γεμάτες χιούμορ, και πάνω απ’ όλα πανέξυπνες,  δεν τους ξέφευγε το παραμικρό, αντιμετώπιζαν τη ζωή με αισιοδοξία, χωρίς φόβο, και σίγουρες πως θα καταφέρουν όποιο στόχο βάλουν. Για να μου λέει ότι πήρε μια απόφαση για το μέλλον της για την οποία ήθελε να μου μιλήσει από κοντά, μάλλον είχε αποφασίσει ότι την κέρδισε η φυσική. Παρά το πείραγμα που της έκανα, ό,τι και να επέλεγε, το ίδιο περήφανος πατέρας θα ήμουν.

Ο ύπνος με πήρε χωρίς να το καταλάβω και η αλήθεια είναι πως όταν χτύπησε το ξυπνητήρι δυσκολεύτηκα αρκετά να σηκωθώ. Όπως και να έχει, κάναμε παρέα το πρωινό μας ντουζάκι, και, αφού ετοιμαστήκαμε, πήραμε το δρόμο για τα κεντρικά. Πριν ανέβουμε στην αίθουσά μας, πήγαμε να πάρουμε τα καφεδάκια μας και εκεί πετύχαμε την Ευαγγελία και τον Φάνη, και αφού η πρώτη έκανε το τσιγάρο της, ανεβήκαμε όλοι μαζί για να ξεκινήσουμε τη μέρα μας με το Daily. Στο μεταξύ, μιας αύριο το απόγευμα θα πήγαινα να πάρω την Βασιλική, κάποια στιγμή έστειλα μήνυμα στην Eileen και τη ρώτησα αν ήθελε να κάνουμε home office, ώστε τουλάχιστον το πρωί να είμαστε μόνοι μας μαζί στο σπίτι μου, και μου απάντησε με ένα ενθουσιώδες “YES!!!!!!!!!!!!!!!!!”

Το απόγευμα, όταν σχολάσαμε, πήγαμε από το mega Βασιλόπουλο και γεμίσαμε τα καρότσια μας και την πήγα σπίτι της, και αφού ανεβάσαμε τα πράγματα πάνω και τα τακτοποιήσαμε, έβαλε στην τσάντα της μια αλλαξιά ρούχα για αύριο, και γυρίσαμε σπίτι μου όπου μας υποδέχτηκε με χαρές και πανηγύρια ο Cato Fong. Μαγειρέψαμε παρέα, σήμερα είχε φασολάκια λαδερά, και όσο να ετοιμαστεί το φαγητό, πήγαμε στην πισίνα και κάναμε και το κολύμπι μας, και σήμερα έκανα πάνω από μια ώρα, με διακοπή ίσα για να κατεβάσω το φαγητό απ’ τη φωτιά.

Όταν τελειώσαμε, κάναμε το ντουζάκι μας, και, αφού φάγαμε και κάτσαμε να δούμε ένα επεισόδιο του Andor, βγήκαμε να περπατήσουμε με τον Cato παρέα. Γυρίσαμε, και αφού κάναμε ένα ντουζάκι ξανά, καθάρισα την άμμο στο μαύρο τριχωτό κάθαρμα και του έβαλα να φάει, και στη συνέχεια ανέβηκα στο δωμάτιο όπου με περίμενε η Eileen. Γυμνή! Oh boy, oh boy, oh boy!!!!!

- “Lie down!” με διέταξε και μόλις το έκανα, μου κατέβασε σορτσάκι και μποξεράκι και με πήρε στο στόμα της.

Αφού μου τον έκανε κατάρτι για τα καλά, άνοιξε ακόμα ένα πακέτο από τα προφυλακτικά – τα οποία επιτέλους προμηθεύτηκα με τον …τόνο – και αφού μου το φόρεσε, κάθισε πάνω μου και ξεκίνησε το ροντέο, αν και ο εν λόγω ταύρος, μόνο να την πετάξει από πάνω του δεν ήθελε! Με την Eileen να κάνει χορευτικές επιδείξεις με το όργανό μου καρφωμένο βαθιά μέσα της, εγώ ασχολήθηκα με το αγαπημένο μου σπορ, τα στήθη της.

- “Harder!” με διέταξε όταν άρχισα να της τσιμπάω τις ρώγες, και σιγά που θα της χαλούσα το χατίρι και τα “AAAAAAH!!! YES!!!!” και  “OOOOH GAWD!!!” πήγαν σύννεφο στο δρόμο προς τη νιρβάνα της. Εγώ πάλι είχα βρει τη δική μου με το να χουφτώνω και να μαλάζω και να τσιμπάω τα απίστευτα στήθη της, και σε συνδυασμό με τα χορευτικά της πάνω μου, απορώ πώς άντεξα να κρατηθώ για τόση ώρα, και, όχι τίποτε άλλο, αλλά και το lady on top είναι και η αγαπημένη μου στάση.

Διόρθωση, ήταν! Κάποια στιγμή …ξεπέζεψε και στήθηκε στα τέσσερα. Εκεί άρχισε νέος γύρος των επικλήσεων προς τους Θεούς, συνοδευόμενες από δυνατά χαστούκια στον κώλο, και γαλλικά τύπου “Harder bitch!”, όταν η σφαλιάρα δεν ήταν της αρεσκείας της. Με τον κώλο της κόκκινο και τις παλάμες μου να πονάνε από τη δύναμη με την οποία της έριχνα τις ξυλιές, την άρπαξα από το μαλλί και την τράβηξα προς τα πίσω, μπαινοβγαίνοντας μέσα της με τόση δύναμη που έκανε τα σώματά μας να πλαταγίζουν. Δεν είχε τελειώσει ακόμα και όπως και άλλες φορές άρχισα να σκέφτομαι ότι πιο άκυρο μου ερχόταν στο μυαλό προκειμένου να κρατηθώ περισσότερο, αλλά ευτυχώς το τέλος της δεν άργησε να έρθει γιατί η σκέψη της τριχωτής πλάτης του Γκάλη κάπου είχε αρχίσει να κουράζει!

- “AAAAAH!!!! I’M CUMMING!!! OH GAWD!!! AAAAAH! AAAAAAH!” έκανε πάνω στην κορύφωσή της, απελευθερώνοντας κι εμένα, και καρφώθηκα μέσα της για τελευταία φορά, με το όργανό μου να κάνει σπασμούς και τα μάτια μου να γυρίζουν λες και μετρούσαν λίτρα, να πούμε!

Ξαπλώσαμε τάβλα και οι δύο κοιτάζοντας το ταβάνι και προσπαθώντας να βρούμε τις ανάσες μας. Άνοιξα τα χέρια μου και κουλουριάστηκε και πάλι στην αγκαλιά μου χαϊδεύοντάς μου αφηρημένα το στέρνο. Ανασηκώθηκε ελαφρά και με κοίταξε στα μάτια.

- “A penny for your thought” της είπα χαϊδεύοντάς την τρυφερά.

- “Eileen is happy. No! Actually, Eileen is more than happy, she’s in love!”

- «George, who’s madly in love with his fiery princess, welcomes her to the club!” της είπα και έγειρα και τη φίλησα τρυφερά.

- “Make love to me, babe!”

Μιας και μόλις είχαμε κάνει σεξ, και δεν είμαι πλέον εικοσάρης, ξεκίνησα να τη φιλάω και να τη χαϊδεύω αλλά όταν το χέρι μου έφτασε ανάμεσα στα πόδια της κατάλαβα ότι δε χρειαζόταν άλλη προετοιμασία, ήταν έτοιμη για μένα. Εγώ βέβαια ήθελα λίγο χρόνο ακόμα, οπότε συνέχισα να τη φιλάω και να τη γλείφω, και όταν μου σηκώθηκε, έβαλα το προφυλακτικό μου και ανέβηκα πάνω της. Έγειρα και τη φίλησα και, χωρίς να σταματήσω στιγμή το φιλί, έπιασα το όργανό μου και το οδήγησα μέσα της, και ήταν σα να βύθιζα μαχαίρι σε λιωμένο βούτυρο. Έκλεισε τα πόδια της γύρω απ’ τη λεκάνη μου αγκαλιάζοντάς με, και άρχισα να κινούμαι απαλά μέσα της.

Σταμάτησα για λίγο και μένοντας ακίνητος αγκάλιασα τα μάγουλά της στις παλάμες μου. Κοιταχτήκαμε στα μάτια μα όταν άρχισα να κινούμαι και πάλι, έκλεισε ασυναίσθητα τα δικά της, δαγκώνοντας το κάτω χείλος της. Δεν πήρα ούτε στιγμή τα μάτια μου από πάνω της, άρχισα να και πάλι να κινούμαι απολαμβάνοντας τις εκφράσεις του προσώπου της, και όσο ο ρυθμός μου αύξανε, οι ανάσες της γινόντουσαν όλο και πιο κοφτές και οι μορφασμοί απόλαυσης στο πρόσωπό της όλο και πιο έντονες.

- «Κοίτα με μωρό μου, θέλω να με κοιτάς!»

Άνοιξε τα μάτια της αλλά βυθισμένη στην απόλαυση στον ερωτικό μας χορό, δεν ήμουν σίγουρος ότι μ’ έβλεπε. Έγειρα ξανά και τη φίλησα και αυτή τη φορά δεν σταματήσαμε ούτε στιγμή το φιλί μας, συνέχισα στον ίδιο, σχεδόν υπνωτικό ρυθμό για αρκετή ώρα, μέχρι που τ’ αντανακλαστικά μου ξύπνησαν και πήραν αυτά τον έλεγχο. Άρχισα να κινούμαι ολοένα και πιο γρήγορα, με την Eileen να με σπρώχνει με πόδια της προς τα κείνη, έτσι όπως με είχαν αγκαλιασμένα απ’ τη λεκάνη, και με τα νύχια των χεριών της να μου χαράζει απαλά την πλάτη, και το τέλος ήρθε σχεδόν απ’ το πουθενά. Καρφώθηκα για τελευταία φορά μέσα της με τις εκρήξεις να διαδέχονται η μία την άλλη, και έμεινα ακίνητος μέχρι να καταλαγιάσουν.

Δεν τραβήχτηκα αμέσως, κάθισα για ακόμα λίγη ώρα μέσα της, μόνο που σταματήσαμε να φιλιόμαστε και απλά κοιταζόμασταν στα μάτια χωρίς να μιλάμε, και άλλωστε τι θα μπορούσαμε να πούμε που δεν το έλεγαν οι ματιές μας; Τα μάτια της έλαμπαν, ποια ανθρώπινη γλώσσα θα μπορούσε να αποδώσει τα αισθήματα που αντάλλασσαν οι ματιές μας;

- «Τι θες να κάνουμε τώρα;» τη ρώτησα μετά από λίγη ώρα και αφού κοίταξα το ρολόι, ήταν ακόμα 22:30.

- «Θέλω να μου διαβάσεις ιστορίες που έχεις ανεβάσει στο Reddit. Έχεις γράψει κι άλλες, έτσι;»

- «Ναι, έχω γράψει αρκετές! Ωραία, θα σου διαβάσω ιστοριούλες!»

- «Θέλω κρύα σοκολάτα! Πάμε να φτιάξουμε;»

- «Αμέ!»

Αμ έπος, αμ έργο, πήγαμε στην κουζίνα. Έβγαλα μια σακούλα με παγάκια από την κατάψυξη, ένα γάλα από το ψυγείο και ένα κουτί κρέμα γάλακτος. Πέταξα καμιά δεκαριά παγάκια στο γυάλινο δοχείο του μίξερ, άδειασα δυο ποτήρια γάλα, και δυο κουταλιές της σούπας σοκολάτας γάλακτος και μια κουταλιά σκέτο κακάο. «Η σοκολάτα γάλακτος είναι γλυκιά και το βάζω για να σπάσει η γεύση» της εξήγησα, καθώς αμφότεροι δεν ήμασταν ιδιαίτερα φαν του γλυκού. Πήγα και πάλι στο ψυγείο και πήρα ένα αβγό και το έσπασα προσεκτικά στο δοχείο, προσέχοντας να πέσει μόνο το ασπράδι.

- “Ooooh, eggnog!” είπε καταλαβαίνοντας.

- «Περίπου» της είπα χαμογελώντας.

- «Ουίσκι δε θα βάλεις;» με ρώτησε αθώα.

- «Όχι, χωρίς αλκοόλ, γι’ αυτό σου είπα ‘περίπου’»

- “Party pooper!” με κατηγόρησε βγάζοντάς μου τη γλώσσα της.

- «Κι αυτό περίπου…» της απάντησα πειρακτικά.

Άδειασα την κρέμα γάλακτος και αυτή στο μίξερ, και το έβαλα στην αρχή στη χαμηλή ταχύτητα, μέχρι να θρυμματιστεί για τα καλά ο πάγος, και μετά ανέβασα στροφές και το άφησα για κανένα πεντάλεπτο. Η Eileen έφερε τα δυο θεόρατα ποτήρια θερμός που έχω, και, αφού μου τα έδωσε, μοίρασα το περιεχόμενο του μίξερ μέσα του, γεμίζοντας το καθένα πάνω από τα ¾. Επιστρέψαμε στο δωμάτιο, και βάζοντας το μαξιλάρι πλάτη έγειρα πάνω του. Εκείνη προτίμησε να κάτσει οκλαδόν απέναντί μου, αποσυντονίζοντάς με τελείως έτσι όπως ήταν γυμνή.

- “What!” με ρώτησε όπως την έτρωγα με τα μάτια!

- “You’re not making easy!” της είπα και κοιτάζοντας πρώτα προς τα κάτω της, έβαλε τα γέλια. “I don’t want any excuses, start reading!”

- “Or else?”

- “I’m gonna introduce you to a bigger butt plug!”

- “Considering how the introduction with the first one went, it’s not exactly a threat…” της απάντησα, κάνοντάς τη να γελάσει ακόμα πιο δυνατά.

-  “Oh my God, I’ve created a monster!”

- «Και είναι ακόμα Τρίτη!» της είπα κλείνοντάς της το μάτι.

- “Well, the night is still ours!”

- «Εχμ, δουλεύουμε αύριο!»

- «Θα γαμηθούμε στη δουλειά!» μου είπε στα ελληνικά και αυτή τη φορά ήμουν εγώ που έβαλα τα γέλια. “Come on, start reading!”

- «Εντάξει, ξεκινάω!» της είπα και με το κινητό στα χέρια άνοιξα το Reddit. Ποια να της διάβαζα; Α, ναι! «Λοιπόν, η ιστορία που θα σου διαβάσω λέγεται ‘Show me your friends’» της είπα και ξεκίνησα να διαβάζω. “Arguably; the war with the Zars didn't go well for both. The lizards have been proved to be a very tough nut to crack. We had grossly underestimated their technological advantage, and they had grossly underestimated our numbers, so the war was driven to an extremely expensive stalemate… Then humans happened…”

- “They are like angry mini t-rexes that after having a bad day at work catch their spouses cheating on them with their best friend and yet when they don't want to rip you apart, they are gentle and generous and most importantly trustworthy’ was the answer given” μου είπε γελώντας, επαναλαμβάνοντας λέξη προς λέξη – ούτε κόμμα δεν έχασε η ρουφιάνα – αυτό που μόλις της είχα διαβάσει. “OOOOH, I LOVE THE ZARS!!!!!”

Κι εγώ εσένα πριγκηπέσσα μου… κι εγώ εσένα…

Μέρος 18ᵒ - Μια Χαρά!

Την Τετάρτη το πρωί, όπως είχαμε πει, καθίσαμε σπίτι, και επειδή το πρόγραμμα και των δυο μας ήταν αρκετά χαλαρό, βρήκαμε αρκετά κενά να χαζολογήσουμε παρέα, και κάνοντας πράξη το ‘γαμηθήκαμε στη δουλειά’ – αμφότεροι είχαμε τρελές ορεξούλες, οπότε… ναι, τα βγάλαμε τα ματάκια μας δυο φορές. Έχοντας από την Παρασκευή το απόγευμα περάσει όλο τον χρόνο μας μαζί, όχι απλά δεν υπήρχε ούτε δείγμα κόπωσης ή βαρεμάρας, δεν μου είχε έρθει ούτε στο παραμικρό η ανάγκη για το ‘alone time’, κάτι το οποίο μέχρι τότε για μένα ήταν περίπου ιερό. Με την Eileen δεν ένιωθα ότι το χρειάζομαι ούτε στο μικρότερο βαθμό.

Δεν μιλούσε ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών, υπήρξαν και άλλες πρώτες ημέρες αλλά καμία σχέση με το παρόν. Από τη μια φοβόμουν πως είχα ξεμυαλιστεί τελείως μαζί της, και από την άλλη, why the hell not, εννοώ πώς μπορούσες να είσαι μαζί της και να μη σου κάνει τα μυαλά πουρέ, με την καλή έννοια; Αεικίνητη, μαζί της δεν υπήρχε νεκρός χρόνος, πάντα είχε κάτι να προτείνει, για παράδειγμα χθες το βράδυ, αφού τελειώσαμε την ανάγνωση της ιστορίας που της έκανα, πέταξε την ιδέα να τραγουδήσουμε καραόκε και καταλήξαμε να μας πονέσει η κοιλιά μας από τα γέλια, το τραγούδι σίγουρα δεν ανήκε στα ταλέντα κανενός εκ των δυο μας.

Και μετά με κατέβασε κάτω το κωλόπαιδο και μιας και χθες δεν είχε jogging, μέχρι τις 01:00 κάναμε δεύτερο γύρο κολύμβησης, και όταν πήγαμε στο ντουζ, βγάλαμε ξανά τα μάτια μας, παίρνοντάς την πισωκολλητά. Καλά, το τελευταίο δε μπορώ να πω ότι με χάλασε, φωτιά θα πέσει να με κάψει. Το θέμα ήταν ότι με τούτα και με κείνα πέσαμε και πάλι στις 02:00 για ύπνο με αποτέλεσμα το πρωί να ήμαστε αμφότεροι σα βραστά χταπόδια και να χρειαστούμε και δεύτερο καφέ για να ξυπνήσουμε.

Πριν λίγη ώρα την άφησα στο σπίτι της και στο αποχαιρετιστήριο φιλί δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε ο ένας απ’ τον άλλον. Δεν ήμουν μόνο εγώ ερωτευμένος μέχρι τα μπούνια, μέσα σε αυτές τις μέρες είχε προλάβει να κάνει το ίδιο και εκείνη, και ακόμα και αν το πίσω μέρος του μυαλού μου το τριβέλιζαν οι ανασφάλειές μου, και οι ερωτήσεις τύπου ‘μα τι μου βρήκε’, το ίδιο το γεγονός έκανε την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, σπρώχνοντας στο βάθος τις ανασφάλειες και γεμίζοντάς με αισιοδοξία.

Αφού άφησα την Eileen σπίτι της, και όπως είχα συμφωνήσει με την προκομμένη μου, πήγα να την πάρω από το σταθμό της Κηφισιάς. Πρώτα θα πηγαίναμε να πάρουμε τη Barkie από τον Αρίστο, και μετά θα πηγαίναμε στο pet shop που ήταν δίπλα απ’ το μεγάλο Σκλαβενίτη στον Άγιο Στέφανο για να ψωνίσουμε τα απαραίτητα. Αν και στην Τατοΐου είχε αρκετή κίνηση, κατόρθωσα να είμαι στην ώρα μου, και η Βασιλική, όπως πάντα, με περίμενε στην πίσω μεριά του σταθμού.

«Μπαμπακουλίνι μουυυυυυ!!!!!!!» φώναξε ενθουσιασμένο το καμάρι μου, ανοίγοντας την πίσω πόρτα και πετώντας τα πράγματά της. Όλα καλά αυτό το κορίτσι, αλλά με την τάξη ήταν τσακωμένη, το δωμάτιό της ήταν μόνιμα σα βομβαρδισμένο και αυτό ήταν και ο μόνιμος τσακωμός της με τη μάνα της. Εγώ, από την άλλη, είχα παρατήσει την προσπάθεια.

- «Καλώς το μου!» κατάφερα να της πω όπως με είχε αγκαλιάσει σφιχτά, κατσιάζοντάς με στα φιλιά. «Λοιπόν, πάμε να πάρουμε την …τριχωτή σου αδερφή από τον Αρίστο, και άντε να δούμε πως θα πάει με τον τραμπούκο τριχωτό αδερφό σου!»

- «Να λες καλά που δεν είμαι κι εγώ τριχωτή, ούτε τα λεφτά του παππού και της γιαγιάς δε θα σ’ έφταναν, φουκαρά μου!»

- «Ναι, για μαϊμού σε λες και άτριχη!» την πείραξα.

- «Μπαμπουίνος εσύ, μαϊμού εγώ, καρακάξα η μαμά – και μη μου κάνεις τον αθώο, σε έχω ακούσει πως την αποκαλείς – θηριοτροφείο είμαστε έτσι κι αλλιώς!»

- «Βρε κωλόπαιδο, τι είναι αυτά που λες; Πότε είπα τίποτα για τη μάνα σου, μπροστά σου!»

- «Σε άκουσα τις προάλλες που μιλούσες με τη γιαγιά και της είπες ότι ήμουν στην καρακάξα τη μανούλα μου, κακούργε!»

Μωρέ αν ήξερες τι χουνέρι μου είχε κάνει, πρώτη εσύ θα την έφτυνες στα μούτρα, αλλά έχε χάρη…

- «Το είπα με πολλή αγάπη!»

- «Μα τι, παιδιά είμαστε, όλος ο κόσμος ξέρει ότι το αγαπημένο πτηνό του κυρίου Καρλάτου είναι οι καρακάξες!»

- «Και όμως, οι καρακάξες είναι από τα ευφυέστερα πτηνά!»

- «Κάτι μου λέει ότι δεν είχες αυτό στο μυαλό όταν είπες στη γιαγιά ‘που να είναι, ρε μάνα, στην καρακάξα τη μάνα της είναι’.»

- “I’m pleading the fifth!”

- «Αυτά στους φίλους σου τους Αμερικάνους… και μιας μιλάμε και για δαύτους, τι κάνει η μητριά μου;»

- «Μπα που να σου πάρει ο διάολος τον πατέρα! Αφενός το κορίτσι είναι Ιρλανδέζα, όχι Αμερικάνα…»

- «…και αφετέρου;»

- «Τι, θες και συνέχεια;»

- «Χαχαχα, έχεις κοκκινήσει! Μπαμπακουλίνι μου, σιγά με τη λαμαρίνα, έτσι όπως την έχεις δαγκώσει θα πάθουν τα δοντάκια σου!» συνέχισε το ψιλό γαζί το κωλόπαιδο. «Για μολόγατα όλα τώρα, πώς, που, πότε, με ποιον, και γιατί; Καλά, άσε το με ποιον και το γιατί!»

- «Σάμπως και το κατάλαβα;» της εξομολογήθηκα.

- «ΙΙΙΙΙ! Σε τύλιξε χωρίς να το καταλάβεις; Θα την κρεμάσω!»

- «Σιγά ρε Νίντζα!»

- «Θα την κρεμάσω είπα, όχι να της πετάξω αστεράκια!»

- «Εγώ θα έλεγα μην το προσπαθήσεις, έχει μαύρη ζώνη στο kung-fu και τρία νταν!»

- «Εχμ… όχι, αν είναι να φάω κανένα νταν στο κεφάλι θα είμαι φρόνιμη!» μου είπε και βάλαμε τα γέλια και οι δύο. «Μπαμπά; Σοβαρά τώρα… είσαι… λάμπεις! Δε σ’ έχω δει ποτέ έτσι, λάμπεις!»

- «Δεν θα την κρεμάσεις;»

- «Θα σας κρεμάσω με άλλο τρόπο!» μου είπε κλείνοντάς μου το μάτι.

- «Βασιλική… σοβαρά κι εγώ τώρα, να ξέρεις ότι δεν βάζω τίποτα στη ζωή μου πάνω από εσένα.»

- «Το ξέρω μπαμπακουλίνο μου, λες να μην το ξέρω; Κι εγώ τι νομίζεις, δε θέλω να σε βλέπω χαρούμενο; Και μόνο που σε βλέπω να λάμπεις έτσι, την έχω αγαπήσει και ας την έχω δει μόνο μια φορά!»

- «Αμοιβαία τα αισθήματα… δήλωσε τον έρωτά της για την πάρτη σου όταν της είπα πώς πήγαινε το δούλεμα σύννεφο, προχθές που μας είδες στην τηλεόραση!»

- «ΧΑΧΑΧΑΧΑ, θα πέσει φωτιά να με κάψει που στο λέω, αλλά μπαμπά, έπρεπε να είσαι από κάποια μεριά να δεις το βλέμμα της μαμάς, της ήρθε κόλπος όταν σας είδαμε στην τηλεόραση και στο τέλος την πλήρωσε ο φουκαράς ο Γιάννης, που ανάθεμα και αν κατάλαβε τι τον βρήκε!»

- «Εσύ τι έκανες;»

- «Προσπαθούσα να πνίξω τα γέλια μου! Αν τα μάτια πετούσαν κεραυνούς θα είχα γίνει κάρβουνο όπως με κοίταζε η μαμά!»

- «Βρε κωλόπαιδο!» της είπα μη μπορώντας να συγκρατήσω τα γέλια μου.

- «Καλά, θα τα πούμε μετά αυτά. Για πες μου τώρα για τη Barkie! Πώς, πού;»

- «Την Κυριακή. Μας είχαν καλέσει για καφέ και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού έχει μια θηλυκιά που την είχε ζευγαρώσει με τον σκύλο του Αντώνη… τον κύριο Στεργίου λέω, τον ξέρεις!»

- «Ναι, κατάλαβα ποιον λες… με την μακαρίτισσα την κυρία Αγγελική… Είχαν σκύλο; Δεν το θυμάμαι.»

- «Όχι μωρό μου δεν είχαν σκύλο, τον πήρε ο Αντώνης μετά…»

- «Κατάλαβα… για συνέχισε!»

- «Τι έλεγα…; Α, ναι. Ναι, λοιπόν… όπως σου είπα ο Αρίστος, ο ιδιοκτήτης της Sadie τη ζευγάρωσε με τον Ράντι και του έκανε εφτά κουτάβια. Τέσσερα πήρε ο Αντώνης…»

- «Να τα κάνει τι; Σκοπεύει να ανοίξει κυνηγετικό όμιλο;»

- «Όχι βρε όργιο» της είπα γελώντας. «Κράτησε ένα για εκείνον καθώς ήθελε να έχει παιδί του Ράντι και τα άλλα τρία τα έδωσε. Λοιπόν, για να συνεχίσω, από τα υπόλοιπα τρία, ο Αρίστος κράτησε το ένα, έδωσε το ένα σε μια φίλη του, και το τρίτο ήταν να το δώσει στην αδερφή του αλλά τον πρόλαβε ο ανιψιός του!»

- «Τι εννοείς;»

- «Βρήκε ένα κουτάβι στο δρόμο και το περιέθαλψαν και η αδερφή του Αρίστου δεν μπορούσε να πάρει και δεύτερο, και έτσι τους ξέμεινε. Το Barkie δεν βγήκε επειδή γαυγίζει, από το ξέμπαρκη βγήκε!» της είπα κάνοντάς την να βάλει τα γέλια. «Για να μην στα πολυλογώ την Κυριακή που είχαμε πάει εκεί, η Barkie έπαθε έρωτα με την πάρτη μου, και… αυτό-υιοθετήθηκε!»

- «Τι ράτσα είναι;»

- «Η μαμά της είναι Καυκάσια και ο μπαμπάς της διασταύρωση αρσενικού ελληνικού τσομπάνη και καυκάσιας. Βασιλική μου, δεν είχα δει μεγαλύτερο σκύλαρο στη ζωή μου, στο μέγεθος είναι σα γάιδαρος, και είτε το πιστεύεις είτε όχι, ο Ράντι είναι ακόμα μεγαλύτερος. Φαντάσου η Barkie, πενήντα ημερών σκατό και ζυγίζει 13 κιλά, ο Αρίστος μου είπε ότι το πιθανότερο είναι η Barkie να φτάσει τη μάνα της ή ακόμα και να την ξεπεράσει, και η μάνα της είναι 95 κιλά!»

- «Ο Χριστός και η Παναγία!»

- «Όπως καταλαβαίνεις σκυλιά τέτοιου μεγέθους, όχι απλά σε διαμέρισμα, ούτε καν σε μεσαίο κήπο δεν μπορούν να ζήσουν, για τον Αρίστο ήμουν περίπου θεόσταλτος. Να ξέρεις όμως μαντάμ ότι τα σκυλιά αυτά θέλουν πολύ περπάτημα και ΔΕ θα είμαι ο μόνος που θα φροντίζει τη Barkie!»

- «Σου δίνω το λόγο της τιμής μου μπαμπά, με ξέρεις άλλωστε» μου είπε η κόρη μου, η οποία παρά το χαβαλεδιάρικο στυλ της, είναι πολύ υπεύθυνο παιδί, ο λόγος της είναι συμβόλαιο.

- «Εσύ τι ήθελες να μου ανακοινώσεις, νεαρή;»

- «Θα τα πούμε στο σπίτι αυτά, μπαμπά»

- «Δε θα μου δώσεις καν μια ιδέα;»

- «Σε παρακαλώ μπαμπακούλη μου, στο σπίτι» μου είπε τερματίζοντας εκεί τη συζήτηση και ανάβοντάς μου φωτιές σχετικά με το τι μπορούσε να είναι αυτό για το οποίο ήθελε να μιλήσουμε.

Στην υπόλοιπη διαδρομή μου είπε πως πέρασαν το Σαββατοκύριακο και πως της φάνηκε το rafting, και ο θεός να με βοηθήσει γιατί στη μικρή άρεσε πολύ και είμαι 1000% σίγουρος πως αν το έλεγα στην Eileen, κάπως την επόμενη μέρα θα ήμασταν και οι τρεις στο Βοϊδομάτη. Φτάσαμε στο σπίτι του Αρίστου λίγο μετά τις 18:30, και όπως είχαμε συμφωνήσει, τον πήρα τηλέφωνο, ενώ το καμάρι μου σχεδόν πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητο για να πάει να χαζέψει τη λίμνη που ήταν ακριβώς απέναντι και από την οποία τη μάζεψα με τα χίλια ζόρια.

- “What the fuck!!!!” της ξέφυγε μόλις είδε τη Sadie. «Καλέ τι είναι αυτό το πράγμα;»

- «Καλώς τους!» μας είπε χαμογελαστός ο Αρίστος. Δεν τον ρώτησα που είναι η Μαριλίζα, ήξερα πως αυτή την εβδομάδα είχε απογευματινή βάρδια στο Call Center.

- «Ήρθαμε να παραλάβουμε την τριχωτή μας κόρη. Να σου γνωρίσω και την άτριχη μαϊμού, την κόρη μου. Βασιλική, από εδώ ο κύριος Σαμιωτάκης, και να ξέρεις κυρία μου ότι δεν είναι ο πρώτος τυχόντας, ο κύριος που βλέπεις εδώ είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Google… ναι, της γνωστής Google, κλείσε το στόμα σου, κυκλοφορούν μυγάκια!»

- «Αρίστος» της είπε χαμογελώντας και δίνοντάς της το χέρι. «Μην τον ακούς, δεν ήμουν στους ιδρυτές της Google, απλά ήμουν μία από τις πρώτες τους προσλήψεις!»

- «Χαίρω πολύ κύριε Αρίστο!» του είπε σφίγγοντάς του θερμά το χέρι. «Αν επιτρέπεται, ήσασταν προγραμματιστής;»

- «Όχι Βασιλική μου, ως επιστημονικούς σύμβουλος πήγα εκεί, γνώριζα τους ιδρυτές καθώς ήμουν, όπως και εκείνοι τότε, διδακτορικός φοιτητής στο Berkeley.»

- “Woah!” έκανε η Βασιλική εντυπωσιασμένη. «Ποιος είναι ο τομέας σας;»

- «Θεωρία αυτομάτων» της απάντησε κάνοντας τη σχεδόν να χοροπηδήσει ενθουσιασμένη.

- «Αυτόματα!!!! Μπαμπά!!!! Δεν αναφέρεται σε ρομπότ! Τα αυτόματα, ή αλλιώς αφηρημένες μηχανές, είναι μαθηματικά αντικείμενα και η θεωρία αυτομάτων εξετάζει τα υπολογιστικά προβλήματα που μπορούν να λυθούν με τη χρήση τους!»

- «Ακριβώς!» της απάντησε εντυπωσιασμένος ο Αρίστος. «Ενδιαφέρεσαι για επιστήμη υπολογιστών;»

- «Είμαι μεταξύ επιστήμης υπολογιστών, μαθηματικών και φυσικής, δεν έχω αποφασίσει ακόμα… Εσείς… είστε καθηγητής;»

- «Ναι, εδώ και αρκετά χρόνια διδάσκω στο Μετσόβιο, ηλεκτρολόγους-μηχανικούς.»

- «Τι διδάσκετε;»

- «Αλγόριθμους, υπολογισιμότητα και πολυπλοκότητα, και μην σε γελάει ο τίτλος, δεν είναι ένα μάθημα, δύο είναι!»

- «Το πρώτο λογικά είναι ‘Αλγόριθμοι και πολυπλοκότητα’ και το δεύτερο ‘Υπολογισιμότητα και Πολυπλοκότητα’, σωστά;»

- «Σωστά!» της απάντησε χαμογελώντας ακόμα πιο πλατιά. «Αν επιλέξεις επιστήμη υπολογιστών για που σκέφτεσαι; Ηλεκτρολόγων στο Μετσόβιο; Πληροφορικής Αθήνα; Επιστήμης Υπολογιστών Κρήτη;»

- «Το τρίτο!» του δήλωσε.

- «Τότε πρέπει να σου γνωρίσει ο πατέρας σου την κυρία Φοίβη!»

- «Ποια είναι αυτή;»

- «Η Φοίβη, η Δρ. Μαρτίνου, είναι καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Κρήτης.»

- «Ώπα μάγο στάσου! Μαρτίνου είπατε; Έχει καμία σχέση με τη Μαρτίνου του λαρεντέινο;» μας ρώτησε και την κοίταξα σαν χαζός, δεν είχα ιδέα τι είναι αυτό το πράγμα.

- “The one and only!” της απάντησε ο Αρίστος χαμογελώντας ακόμα πιο πλατιά.

- «Τι είναι αυτό το Λαρεντέινο;» ρε παιδιά;

- «LRDEINO λέγεται…» είπε η Βασιλική λέγοντας ένα-ένα τα γράμματα του αρκτικόλεξου· αρκτικόλεξο είναι. «… και είναι μια ελαφριά βιβλιοθήκη SQL σχεσιακής βάσης δεδομένων που χρησιμοποιείται παντού! Παντού όμως, μέχρι και στο smartwatch σου, μπαμπά!» συνέχισε σχεδόν τρέμοντας από τον ενθουσιασμό της.

- «Καλά, πού το ξέρεις μωρέ αυτό;» τη ρώτησα εντυπωσιασμένος.

- «Το έχω διαβάσει στο Wikipedia!!!!»

- «Ε, αν πας στο πανεπιστήμιο Κρήτης θα την έχεις καθηγήτρια!»

- «Και είναι και φανατική σκακίστρια έχω μάθει» της είπα «αν και μάλλον δεν είναι για τα δόντια σου!»

- «Ερωτεύτηκα! Αυτό ήταν!» δήλωσε σοβαρή-σοβαρή, κάνοντάς μας να γελάσουμε. Που να ήξερα ο φουκαράς ότι σε αυτή ακριβώς τη συζήτηση της φυτεύτηκε ο σπόρος της επιλογής της επιστήμης υπολογιστών ως τελικής για τις σπουδές της.

Στο μεταξύ η Barkie και ο Shadow που μέχρι στιγμής δεν τους είχαμε δει, έκαναν την εμφάνισή τους και η Barkie σχεδόν όρμισε πάνω μου κουνώντας με τόση δύναμη την ουρά της που μ’ έκανε να απορήσω πως κατάφερε να μείνει στη θέση της. Ο Shadow από την άλλη, αν και κούναγε και εκείνος την ουρά του, δεν ξεκόλλησε από το πλάι της μαμάς του.

- «ΤΙ ΚΟΥΚΛΙ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ!!!!!!!» σχεδόν τσίριξε η Βασιλική, σκύβοντας προς τη Barkie, που άφησε εμένα και πήγε στην κόρη μου κάνοντας τις ίδιες χαρές.

- «Μωρή άπιστη, με ξέχασες κιόλας;» την ψευτομάλωσα ενώ η Barkie είχε κυλιστεί στο γκαζόν με την Βασιλική να της χαϊδεύει την κοιλιά λέγοντάς της ένα σωρό γλυκόλογα.  «Αρίστο, τι φαγητό πρέπει να της δίνουμε; Πίνει ακόμα γάλα;»

- «Ναι, θα πρέπει να της πάρεις γάλα, θα σου στείλω σε δυο λεπτά τη μάρκα που έχω επιλέξει, και θα πρέπει σιγά-σιγά να την αρχίσεις και στην ξηρά τροφή. Θα σου δώσω και το βιβλιάριό της, έχουμε κάνει το πρώτο μας εμβόλιο αλλά δεν τους είχα βάλει ακόμα τσιπάκι, καθώς ήλπιζα να μου κάτσει το τζόκερ… οπότε θα πρέπει να το κάνετε εσείς. Από ξηρά τροφή θα σου πρότεινα Magnuson JR για μεγαλόσωμες ράτσες, αλλά μεταξύ μας, εγώ στη Sadie, και θα το κάνω και στο Shadow, έδινα και BARF.»

- «Τι είναι το BARF?» ρώτησα, μην έχοντας ιδέα από σκυλιά.

- «Αρκτικόλεξο είναι και αυτό, Biologically Appropriate Raw Food, και είναι διατροφή που βασίζεται στη φυσική ωμοφαγική δίαιτα των σκύλων, στην πραγματικότητα είναι η διατροφή που θα έκαναν αν ήταν ελεύθερα στη φύση.»

- «Ωμό κρέας; Δεν θα το κάνει επιθετικό;»

- «Δεν είναι σκέτο ωμό κρέας, τα σκυλιά δεν είναι hyper carnivores όπως οι γάτες, το BARF έχει και φρούτα, και λαχανικά και δημητριακά, αλλά για ν’ απαντήσω στην ερώτησή σου, δεν είναι η τροφή που κάνει τα σκυλιά επιθετικά, η ανατροφή είναι.»

- «Μωρέ δίκιο έχεις… Τι λέω, το βλέπω και από τον Τζέθρο, το σκυλί των γειτόνων. Είναι ένα τεράστιο μαύρο ροτβάιλερ που αν το δεις από κοντά θα σου κοπούν τα ήπατα και το οποίο αγαπάει όλο τον κόσμο! Όλον όμως, μεγαλύτερα ζόρια τραβάω εγώ όταν βγαίνω για βόλτα και έρχεται μαζί μου ο Cato Fong παρά όταν οι γείτονες τον βγάζουν βόλτα.»

- «Αχ, το Τζεθρουλίνι!!!!» είπε η κόρη μου, η οποία τον λάτρευε. «Είναι όπως σας τα λέει κύριε Αρίστο, πιο χαζοχαρούμενο σκυλί δεν έχετε δει!»

- «Αν ήταν επιθετικός δεν έχω ψευδαισθήσεις πως θα έπαιρνα τον Cato Fong σε τεύχη όταν μανουριάζουν για τα μάτια της Michelle» συμπλήρωσα με τη σειρά μου. «Ουσιαστικά ο Τζέθρο ζει μαζί τους στο σπίτι και όχι μόνος του στον κήπο, μπαινοβγαίνει όποτε γουστάρει. Τον έχουν μεγαλωμένο σαν άνθρωπο και είναι πολύ κοινωνικός και φιλικός. Βέβαια τις υπόλοιπες γάτες τις κυνηγάει ή τουλάχιστον προσπαθεί να τις κυνηγήσει, μόνο με τον Cato τα πηγαίνει καλά.»

- «Ρε παιδιά, γαϊδουριά μου τόση ώρα, θέλετε κανένα χυμό; Αναψυκτικό;»

- «Όχι, Αρίστο μου, ευχαριστούμε, απλά ήρθαμε να πάρουμε την τσούπρα, πρέπει να πάμε και από το Pet Shop, γιατί δεν έχω τίποτα για σκύλο.»

- «Που θα κοιμάται;»

- «Προς το παρόν όπου γουστάρει και αγαπά, έχω ειδικό άνοιγμα για τον Cato για να μπαινοβγαίνει ελεύθερα από τον κήπο, αν και για τη Barkie με βλέπω να γκρεμίζω κανένα τοίχο. Θα της φτιάξω και ένα σπιτάκι, δόξα το θεώ από χώρο να φάνε και οι κότες, αλλά αν το κορίτσι προτιμάει σπίτι, σπίτι!»

- «Το καλοκαίρι θα σου γίνει θαμώνας, το χειμώνα δε θα μπαίνει μέσα μήτε σουβλάκι να της τάξεις, είναι σκυλιά που λατρεύουν το κρύο. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που είδε χιόνι η Sadie, είχε χεστεί από τη χαρά της, έκανε σαν τρελή!»

- «Μέχρι και πισίνα διαθέτουμε αν το κορίτσι γουστάρει κολύμπι.»

- «Αν πέσει μέσα μπορεί να βγει;»

- «Ναι, από τη μία άκρη μπορεί να βγει πολύ εύκολα, είναι χαμηλά σκαλοπάτια.»

- «Τότε όταν μεγαλώσει λίγο ακόμα δε θα έχεις κανένα πρόβλημα. Για τον πρώτο καιρό ωστόσο καλό θα ήταν να έχει ένα μικρό φράχτη.»

- «Έχει φράχτη η πισίνα, κάποτε είχα και ένα ζουζούνι να τριγυρνάει στον κήπο, μην την κοιτάς που έχει γίνει ολόκληρη γαϊδάρα!»

- «Ακούτε τι λέει κύριε Αρίστο για το ίδιο του το σπλάχνο; Κανένα σεβασμό ο… teddyfather!» του είπε κάνοντάς τον να βάλει τα γέλια.

- «Βλέπω και φρίττω!»

- “Et tu, Brute?”

- «Του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ!» μας είπε κάνοντάς να βάλουμε με τη σειρά μας τα γέλια.

- «Πάμε και θα σε δείρω σπίτι, καθότι ευγενής!» μου είπε το νιάνιαρο, κατάλαβες φίλε μου;

- «Εγώ θα έλεγα πάντως να κάτσετε να πιούμε ένα χυμό. Θα της δώσω ένα χαπάκι για τη ναυτία, για να μη σας κάνει εμετό στο αυτοκίνητο, και θέλει λίγη ωρίτσα.»

- «Εντάξει τότε!»

- «Ωραία, πηγαίντε στο αίθριο και έρχομαι. Τι χυμό θέλετε;»

- «Δεν έχω προτίμηση, ότι σας είναι πιο εύκολο, κύριε Αρίστο» είπε η Βασιλική και το ίδιο είπα κι εγώ.

Τελικά καθίσαμε μέχρι της 19:30, και με τη Barkie ζαβλακωμένη, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, με τη Βασιλική να κάθεται μετά από αρκετό καιρό στο πίσω κάθισμα για να κρατάει τη Barkie. Πήγαμε από το pet shop και …το σηκώσαμε, με τη Barkie ακόμα ζαβλακωμένη ώστε να χαρεί που έγινε το επίκεντρο της προσοχής, γιατί με το που μπήκαμε μέσα, πελάτες και ιδιοκτήτες έπαθαν λαλά με την πάρτη της. Τώρα μας έμελλε και το τελευταίο δύσκολο βήμα, το introduction του Cato με τη Barkie, το οποίο ομολογώ ότι το είχα μεγάλο άγχος.

Τελικά πήγε πολύ καλύτερα απ’ όσο ήλπιζα, θες το γεγονός ότι ήταν κουτάβι; Θες το ότι η Barkie ήταν ακόμα ζαβλακωμένη; Θες το ότι ο Cato ήταν πολύ χαρούμενος που ξαναέβλεπε τη Βασιλική για να την ασχοληθεί με το κουτάβι, που πενήντα ημερών ή όχι, του έριχνε σε μέγεθος, και ας είναι και ο Cato τέρας για γάτα; Παραγγείλαμε πίτσα και στο μεταξύ η Βασιλική, αφού άφησε τα πράγματά στο δωμάτιό της, άλλαξε στα γρήγορα και πήγε και βούτηξε στην πισίνα.

- «ΑΑΑΑΑΧ… μου είχε λείψει!» είπε βγαίνοντας από ένα μακροβούτι. «Εσύ δε θα μπεις;»

- «Όχι μωρό μου, εγώ αρκετά κολύμπι για σήμερα, με ξεθέωσε το μεσημέρι ο drill sergeant!»

- «ΑΧΑΧΑΧΑΧΑ, καημενούλη μου, σε καταπιέζει το κορίτσι; Καλά σου κάνει!»

- «Λοιπόν, για έλα τώρα να μου πεις τι είναι αυτό που ήθελες να μου πεις.»

- «Να φάμε πρώτα!»

- «Γιατί, θα μου κοπεί η όρεξη;» τη ρώτησα πειρακτικά.

- «Μπορεί!» μου απάντησε σοβαρή και εδώ ομολογώ πως τα χρειάστηκα.

- «Βασιλική, τι συμβαίνει;»

- «Πάντως, σε διαβεβαιώ πως δεν είμαι έγκυος!»

- «Ωραία…έλα έξω σε παρακαλώ.»

- «Ναι, μπαμπά, βγαίνω» μου είπε και αφού έριξε ένα γρήγορο σκούπισμα κάθισε δίπλα μου.

- «Τι είναι ματάκια μου;»

- «Θέλω να σου πω κάτι ρε μπαμπά… αλλά… δεν ξέρω πως να στο πω.»

- «Στη μητέρα σου το έχεις πει;»

- «Όχι και δεν πρόκειται!» μου δήλωσε ορθά-κοφτά.

- «Γιατί;» τη ρώτησα απορημένος, μπορεί οι σχέσεις μου με τη Χριστίνα να ήταν τυπικές αλλά ήξερα ότι η μεταξύ τους σχέση ήταν εξαιρετική.

- «Γιατί… γιατί φοβάμαι πως η μαμά δε θα καταλάβει.»

- «Εδώ και κάμποση ώρα, ούτε εγώ σε καταλαβαίνω, θα μου πεις τι θέλεις να μου πεις ή θα με αφήσεις να καρκινιάσω;»

- «Έλα δε θέλω αηδίες! Ουφ… μπαμπά, το ξέρεις πως εδώ και τρεις μήνες τα έχω με το Χρήστο.»

- «Εγώ φταίω που δε σ’ έκλεισα στο κάστρο να σε φυλάει ο δράκος!» πήγα ν’ αστειευτώ. «Ωραία, τι συμβαίνει με το Χρήστο;»

- «Μπαμπά… δεν… δεν τα έχω με το Χρήστο, ο Χρήστος είναι gay…»

- «Ok…» είπα αβέβαιος, μην ξέροντας που το πηγαίνει. «Θες… θες να μου πεις ότι τα έχετε για το θεαθήναι; Για να τον καλύπτεις; Αν ναι γιατί δε μπορείς να το πεις στη μητέρα σου βρε κορίτσι μου, δε νομίζω ότι θα σου έκανε σκηνικό…» είπα και πάγωσα καθώς ξαφνικά το μυαλό μου έκανε το 1+1. «Γιατί δεν είναι παραπέτασμα μόνο για το Χρήστο και το Μανώλη, είναι και για σένα και τη Χαρά…» συνέχισα, και δεν ήταν ερώτηση. Η Βασιλική κατέβασε τα μάτια της στο γκαζόν μη τολμώντας να με κοιτάξει. «Βασιλική; Κοίτα με μωρό μου» της είπα τρυφερά και με τα χίλια ζόρια σήκωσε τα μάτια της πάνω μου. «Το μόνο που μ’ ενδιαφέρει για σένα είναι να είσαι χαρούμενη και πλήρης, κάνοντας αυτά που θέλεις, αυτά που σε γεμίζουν. Λογαριασμό δεν έχεις να δώσεις παρά μόνο στον ίδιο σου τον εαυτό και σε κανέναν άλλο, μ’ ακούς; Σε κανέναν άλλο!»

- «Μπαμπακούλη μου» μου είπε και ήρθε τρέχοντας στην αγκαλιά μου βάζοντας τα κλάματα με λυγμούς.

Την πήρα στην αγκαλιά μου και την κράτησα όπως την κρατούσα όταν ήταν ακόμα μικρούλα. Την έσφιξα πάνω μου χωρίς να της μιλάω, την άφηνα να ξεσπάσει τη συσσωρευμένη ένταση και αγωνία, δείχνοντάς της, με τον πιο εμφατικό τρόπο, ότι εγώ θα ήμουν πάντα εδώ για εκείνη.

- «Και θα γλιτώσω και το ενοίκιο του δράκου, αυτό που το πας;» της είπα μετατρέποντας μέσα σε μια στιγμή το κλάμα σε κλαυσίγελο και στη συνέχεια σε δυνατό γέλιο, τόσο δυνατό που στο τέλος την έπιασε βήχας. «Εντάξει, μη μου μείνεις κιόλας!»

- «Σ’ αγαπάω!!!!»

- «Κι εγώ μωρό μου σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω όσο δε φαντάζεσαι και άλλο τόσο και ακόμα άλλο τόσο. Και άκου… έχω μια ιδέα! Αύριο το απόγευμα να κάνουμε ένα ιδιωτικό pool party με καλεσμένους εσένα, τη Χαρά, το Χρήστο και το Μανώλη. Σε μένα, τουλάχιστον, δεν χρειάζεται να κρατάτε τίποτα κρυφό.»

- «Μιλάς σοβαρά;» με ρώτησε με γουρλωμένα μάτια χωρίς να πιστεύει στ’ αφτιά της.

- «Εσύ τι λες, θα αστειευόμουν σε κάτι τέτοιο; Ιδέα έριξα, έτσι; Δε σημαίνει ότι επειδή το είπα ντε και σώνει να το κάνετε!»

- «ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ; Θα τους το πω αμέσως!!!! Θεούλη μου… Αχ μπαμπάκα μου, σ’ αγαπάω! Σ’ αγαπάω!!!!» είπε και παίρνοντας το κινητό στο χέρι άρχισε να γράφει με ρυθμό οπλοπολυβόλου.

- «Να τους το πεις» της είπα χαμογελώντας με το χαμόγελό της. «Όμως κάποια στιγμή, όταν θα νιώσεις κι εσύ πιο άνετα, θέλω να το πεις και στη μητέρα σου, γιατί εδώ την αδικείς πραγματικά, και δεν το αξίζει.»

- «Φοβάμαι πως η μαμά δε θα καταλάβει!»

- «Και στο λέω μετά λόγου γνώσης πως την αδικείς και πως αν της μιλήσεις θα σου πει λέξη προς λέξη τα ίδια. Εντάξει, μπορεί να μη νοίκιαζε δράκο, αλλά δε θέλει λιγότερο το καλό σου απ’ ότι εγώ.»

- «Θα το κάνω.»

- «Βρες το χρόνο σου, δε χρειάζεται να το πιέσεις, αλλά βρες τον όμως. Και… Βασιλική; Μην της πεις ότι το είπες πρώτα σε μένα.»

- «Ξέρεις κάτι; Η μαμά έκανε μαλακία που σ’ άφησε να φύγεις απ’ τη ζωή της, και η Eileen είναι απίστευτα τυχερή που μπήκες στη δική της. Μακάρι να αξιωθώ κι εγώ στο μέλλον να γνωρίσω κάποια που να σε φτάνει έστω και στο ένα σου νυχάκι» μου είπε, κάνοντάς με να δακρύσω.

- «Με τη μαμά δεν ταιριάζαμε, Βασιλική μου, δεν είχε νόημα να κάθονται δυο άνθρωποι που δε θέλουν να είναι μαζί, μόνο και μόνο γιατί έκαναν λάθος. Τα λάθη δε διορθώνονται με άλλα λάθη, και άλλωστε, όσα και αν κάναμε, έχουμε εσένα, κάτι κάναμε κι εμείς σωστά. Κι εγώ, και η μάνα σου.»

- «Μου απάντησαν!» είπε παίρνοντας το κινητό στα χέρια της. «Λένε ναι και οι τέσσερεις!»

- «Υπέροχα! Σκεφτείτε τι θέλετε να φάτε να το παραγγείλουμε!»

- «Αμέ… Και… μπαμπά;»

- «Τι μωρό μου;»

- «Κάλεσε και την Eileen…»

Μέρος 19ᵒ - The party gets groovy

Το βραδάκι, παρέα με την Barkie που έχοντας ξεπεράσει αρχικό σοκ του νέου μέρους με ακολουθούσε κατά πόδας, πήγα στο γραφείο μου να κάνω video κλήση στην Eileen. Η Βασιλική, τρισευτυχισμένη που είχα πάρει τόσο καλά το outing of the closet, και αφού κανόνισε για το αυριανό pool party, πήρε την κοπέλα της τηλέφωνο και σχεδόν τσίριζε από τη χαρά της καθώς πλέον μπορούσαν να μιλήσουν ανοιχτά, μπροστά μου τουλάχιστον. O Cato Fong δεν ξέρω τι ένστικτο είχε, αλλά μάλλον κατάλαβε πως η Barkie δεν είναι κάτι προσωρινό, οπότε έκανε πέτρα την καρδιά του, όχι βέβαια στο σημείο να παίξει και μαζί της όταν η μικρή πήρε θάρρος, αλλά τουλάχιστον δεν έγινε της Κορέας.

- “Hiya!” μου είπε γελαστή με το που απάντησε την κλήση.

- «Καλησπέρα κοριτσάρα μου, τι κάνεις;»

- «Εδώ, χαζολογώ στο insta… εσύ τι κάνεις; Την πήρατε την Barkie?»

- «Ναι, την πήραμε… κάτσε!» της είπα και σήκωσα τη Barkie πάνω μου. «Πες γεια στην Eileen!!!» της είπα, για να κερδίσω γλείψιμο στη μούρη, το οποίο, θέλω να δηλώσω, ήταν πολύ προτιμότερο από το δάγκωμα στα πόδια· και και τα δόντια της ήταν σαν καρφίτσες π’ ανάθεμά τη.

- “Barkie! Who’s a good girl? You’re a good girl?” είπε χαζογελώντας κάνοντας τη Barkie να στρίψει το κεφάλι της με περιέργεια. “Yes! You’re a good girl!”

- «Εμένα μου λες; Ούτε μια ώρα αφού ξεζαβλακώθηκε έκανε την πρώτη της αταξία, το παλιoκόριτσο!» είπα, μαλώνοντάς την τρυφερά, για να λάβω ως απάντηση ακόμα ένα γλείψιμο στη μύτη.

- «Χαχαχα, τι έκανε;»

- «Μου έφαγε τη μια παντόφλα και τώρα κάνω τον μονοσάνδαλο!» της είπα κάνοντάς τη να βάλει τα γέλια. «Λοιπόν, μαντάμ, εσύ κάτω και να αφήσεις τα ποδάρια του μπαμπά ήσυχα!» είπα στη Barkie και την ακούμπησα κάτω. Εμένα μου λες; Πάρε άλλη μια δαγκωνιά να’χεις!

- «Για πες, τι κάνει η Βασιλική; Τα είπατε; Τι ήθελε να σου πει;»

- «Κρατιέσαι; Ξέρεις τι με ήθελε, μπορείς να φανταστείς;»

- «Αποφάσισε να γίνει φυσικός;»

- «Όχι, δόξα τω Θεώ, τέτοιο κακό δε με βρήκε… ακόμα δηλαδή!» της είπα κάνοντάς τη να βάλει τα γέλια. “She came out of the closet!”

- “She did what?” με ρώτησε ξαφνιασμένη.

- «Αυτό που σου λέω… Θυμάσαι που ανησυχούσα για το Χρήστο; Ε, για τη Χαρά έπρεπε να ανησυχώ, ο Χρήστος είναι παραπέτασμα, η Βασιλική τα έχει με τη Χαρά και ο Χρήστος με το Μανώλη! Και… και δεν είναι σαν εσένα, μου το ξεκαθάρισε ότι τ' αγοράκια δεν είναι καθόλου του γούστου της.»

- “Woah! Πώς το πήρες;”

- «Πώς να το πάρω; Της είπα ότι το μόνο που με ενδιαφέρει σε σχέση με εκείνη είναι να είναι πάντοτε χαρούμενη κάνοντας πράγματα που γεμίζουν πρώτα απ’ όλα την ίδια, και πως εκτός από τον εαυτό της δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν άλλο.»

- “YOU! REALLY! ARE! SOMETHING!” μου είπε δακρυσμένη, τονίζοντας την κάθε λέξη χωριστά. “I wish my folks were like you, my outing didn’t go well, at least not at the beginning. Vasiliki is very lucky to have you as a father, she really is. George… I’m so fucking proud of you…”

- «Σ’ ευχαριστώ καρδούλα μου… Τι… Τι έγινε με τους γονείς σου;»

- «Τι να γίνει, στην αρχή έπαθαν σοκ… Το συνήθισαν βέβαια αλλά η αρχική τους αντίδραση ήταν κάτι που δεν μπορώ να ξεχάσω… ή να συγχωρήσω. Ξέρεις ποια είναι η ειρωνεία; Ότι αυτή που τους έκραξε πρώτη είναι η προ-γιαγιά μου, που, αν μη τι άλλο λόγω ηλικίας, θα περίμενες να είναι η πιο συντηρητική.»

- «Εντάξει, την αγάπησα τώρα!»

- «Εγώ να δεις! Αν… Αν κάνω ποτέ κόρη, το δικό της όνομα θα δώσω!»

- «Και πολύ καλά θα κάνεις!!! Κάτσε τώρα να σου πω και τα καλύτερα!»

- «Για πες!» μου είπε με προσμονή.

- «Είπα στην Βασιλική αύριο να κάνουμε ένα pool party και να καλέσει και την παρέα της, να μπορούν να είναι για πρώτη φορά δημοσίως όπως οι ίδιοι επιθυμούν!»

- “AWWWWW!” μου έκανε συγκινημένη. “YOU DA BEST, END OF DISCUSSION!”

- «Ναι αλλά δεν σου είπα ακόμα το καλύτερο!!!»

- «Έχει και ακόμα καλύτερο;»

- «Αμέ! Ξέρεις τι μου είπε η Βασιλική όταν η παρέα της τής απάντησε ότι τους άρεσε η ιδέα;»

- «Τι;;;»

- «Κάλεσε και την Eileen!»

- “What???”

- «Αυτό που άκουσες!!!! Λοιπόν… θέλεις;»

- “ARE YOU FUCKING KIDDING ME? OF COURSE I WOULD LOVE TO!!!!” μου είπε σχεδόν χοροπηδώντας από τον ενθουσιασμό της, και κάπου εκεί ήρθε στο γραφείο μου και το καμάρι μου.

- «Με ποιον μιλάς εσύ μεσιέ;»

- «Με τη θεια σου την Αμβερσούδα!» της είπα για να πάρω ως απάντηση ένα μεγαλοπρεπέστατο «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡ». Τι διάολο, μόδα είχε γίνει αυτό;

- “ΟΟΟΗ!!! HELLO EILEEN!!!!” είπε ερχόμενη από τη μεριά μου.

- “Hello Vasiliki!” της απάντησε η Eileen χαμογελώντας και ανταποδίδοντας τον ενθουσιασμό της.

- “Have daddy told you what happened?”

- “Yes! Yes, he did! You are really blessed to have him as father!”

- “Yes, I am! Oh, Eileen… I'm so excited! I was so afraid… And he understood that Hara is my girlfriend without me having to say it outright. And the time just stopped… as if the whole universe was holding its breath. I didn't even dare to look at him. Then he said, ‘Vasiliki, look at me, sweetie’ I was terrified… but when I looked up, he was smiling! Just smiling! No disbelief, no anger, no disappointment, just his warm, sweet goofy smile! He said that all that matters to him is my happiness, by making my own choices, and to hell with anyone else's opinion! I just broke down… I cried like a child, but they were tears of pure joy, pure happiness. I know I'm blessed! I truly am!”

- “I’m so proud of him… You weren’t the only one that broke down in tears, you know… so did I, when he shared what happened!”

- “He is the best, period!” 

- “Just what I told him, five minutes earlier!”

- “Did he mention his plan to throw a pool party for me and my friends?”

- “He did! And he said I'm invited as well!”

- “Absolutely, you are! So, are we going to see you there tomorrow?”

- “Of course, sweetie!!! I’m very excited to meet you all! You, your girlfriend, and your cover-boyfriends!”

- “Ok, I’m leaving you because George is getting antsy!” είπε στην Eileen, κάνοντάς τη να γελάσει και πάλι. “See you tomorrow!”

- “See you tomorrow, sweetie!”

- «Ορίστε, σταμάτα να με αγριοκοιτάς!»

- «Πότε σε αγριοκοίταξα βρε ψευταρού;»

- «Για σένα δουλεύω!!!» μου είπε και μου έκλεισε συνωμοτικά το μάτι, κάνοντάς με να βάλω τα γέλια… Η σουσουράδα! «Barkie, άσε το μπαμπά και πάμε να σπάσουμε τα νεύρα του Cato!!!» είπε και πήρε τη Barkie να πάνε να παρενοχλήσουν τον μαύρο τριχωτό τραμπούκο, και καλά να πάθει!

- «Οπότε όπως καταλαβαίνεις από την ώρα εκείνη και μετά είναι μέσα στην τρελή Χαρά… pun intended!»

- «Λογικό δεν είναι; Στη μητέρα της το έχει πει;»

- «Όχι γιατί φοβόταν πως δε θα τό ‘παιρνε καλά η Χριστίνα, και δεν έχω ιδέα γιατί. Αφενός γιατί οι δυο τους έχουν πολύ καλή σχέση, και αφετέρου η Χριστίνα…» είπα και χαμήλωσα τη φωνή μου «…ό,τι μαλακίες και αν έχει κάνει στη ζωή της, bigot *ΔΕΝ* είναι. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως όταν της το πει, θα λάβει λέξη προς λέξη την ίδια απάντηση που της έδωσα κι εγώ. Και… και της είπα όταν το πει στη μητέρα της, να μην της πει ότι το είπε πρώτα σε μένα.»

- «Γιατί; Γιατί είσαι τόσο καλός μαζί της;»

- «Δεν το κάνω για την Χριστίνα, για τη Βασιλική το κάνω.»

- «Δεκτό. Για να αλλάξουμε κουβέντα, θα έρθεις στο γραφείο αύριο, έτσι;»

- «Ναι φυσικά, με τη Βασιλική ή χωρίς, το carpooling ισχύει!»

- «Ωραία! Να περάσω να σε πάρω εγώ αύριο το πρωί τότε;»

- «Αμέ! Να πούμε γύρω στις 08:15?»

- «Ναι! Α, και έχουμε και τρέξιμο το βράδυ, μη νομίζεις ότι το ξέχασα!»

- «Αυτό θα έλειπε!» της είπα γελώντας. «Τι ώρα;»

- «Να πούμε γύρω στις 23:00? Σε βολεύει;»

- «Εντάξει, θα πάω μέχρι το Βασιλόπουλο και θα γυρίσω πίσω, είναι 3,5 χιλιόμετρα. Θα προσπαθήσω δύο φορές, με διαλείμματα για περπάτημα, γιατί το γύρνα είναι ανηφόρα, ή μία φορά συνεχές ελαφρύ τρέξιμο.»

- «Θα κάνουμε το εξής, θα κάνεις μια φορά τη γύρα με τρέξιμο, και όταν φτάσεις σπίτι σου, τρέξιμο μέχρι την Εκκλησία, που έχεις κατηφόρα, και στο γύρισμα γρήγορο περπάτημα στην ανηφόρα προς το σπίτι σου!»

- «Αφού κλείσουμε θα πάρω και τους δικούς μου να τα πούμε και μετά θα συνεχίζω να χαζεύω insta και tik-tok. Εσύ;»

- «Θα κάτσω με τη Βασιλική. Εσύ έχεις φάει; Εννοώ εκτός από το μεσημέρι που έφαγες στο γραφείο.»

- «Ναι, έφαγα μια σαλάτα. Λοιπόν, babe, σε κλείνω για να πάρω τηλέφωνο και τους δικούς μου και τα λέμε στις 23:00.»

- «Φιλάκια κοριτσάρα μου!»

Πήγα στη βεράντα και τη βρήκα, και κάτσαμε παρέα με τον Cato Fong και την Barkie στη βεράντα του κήπου, πίνοντας εκείνη το αναψυκτικό της κι εγώ τη μπύρα μου. H Βασιλική ήταν σε ευχάριστη υπερένταση και η γλώσσα της πήγαινε ροδάνι, οπότε περιορίστηκα στο ρόλο του ακροατή. Γύρω στις 22:30 πήρε τηλέφωνο και τη μητέρα της, και μετά επέστρεψε στη βεράντα και αμφότεροι χαζολογήσαμε στα tablet μας.

Στις 23:00, και όπως είχαμε συμφωνήσει, πήρα τηλέφωνο την Eileen και ξεκινήσαμε μαζί το τρέξιμο, και με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι μπόρεσα να βγάλω και την επιστροφή από το Βασιλόπουλο χωρίς να μου βγει η ανάσα. Κοίτα να δεις! Τελικά οι έστω και λίγες μέρες που με τρέχει το κορίτσι μου άρχισαν να αποδίδουν καρπούς. Αποφάσισα να δω αν μπορώ να κάνω και δεύτερο γύρο και κατάφερα να φτάσω μέχρι την αρχή της Πάρνηθος πριν αναγκαστώ να σταματήσω το τρέξιμο και να συνεχίσω με περπάτημα. All-in-all επτά ολόκληρα χιλιόμετρα, πεντέμισι εκ των οποίων τρέχοντας. Not bad, not bad at all!

Στο σπίτι επέστρεψα λίγο πριν τα μεσάνυχτα, και αφού έκανα ένα ντους, κάθισα λίγο ακόμα με την Βασιλική, και λίγο μετά τις 00:30, και αφού έκανα μια τελευταία κλήση με την Eileen, έπεσα για ύπνο, και μάλιστα χωρίς τον Cato να κάθεται στη μέση του κρεβατιού. Βέβαια μου έλειπε το κορίτσι μου, πρώτη φορά κοιμόμουν μόνος από την Παρασκευή και μετά, αλλά με τη Βασιλική εδώ, ήταν ακόμα νωρίς για να κοιμάται μαζί μας η Eileen. Πάντως στο δωμάτιο δεν ήμουν μόνος μου, η Barkie είχε πάθει μπαμπακίαση και με ακολουθούσε κατά πόδας, και επειδή ήταν ακόμα μικρούλα για ν’ ανέβει τα σκαλιά από μόνη της, αναγκαστικά την πήρα αγκαλιά.

Και φυσικά πήρα την ανταμοιβή μου με τη μορφή μιας τούρτας που μου άφησε δώρο, και σηκώθηκα από το κρεβάτι, πάνω που κόντευε να με πάρει ο ύπνος, κι έτρεχα νυχτιάτικα με τις σφουγγαρίστρες. Όπως μου είχε πει ο Αρίστος, έστρωσα μια πάνα εκεί που τα είχε αμολήσει, και άντε να δούμε πως θα πήγαινε κι αυτό, όντας καλομαθημένος από τον Cato που από την πρώτη μέρα που του έβαλα την άμμο του δεν ασχολήθηκα ξανά με το που θα τα κάνει.

Το πρωί που σηκώθηκα η Barkie είχε κατουρήσει, τα μισά στην πάνα και τα μισά έξω. Καλά ξεκινήσαμε… Η Βασιλική κοιμόταν του καλού καιρού και τέτοια ώρα, ειδικά στις διακοπές της, δε θα ξυπνούσε ακόμα και αν έριχνα κανονιές πάνω από το κρεββάτι της. Της άφησα ένα σημείωμα ότι θα έβγαζα την Barkie στον κήπο, και παίρνοντας αγκαλιά την τριχωτή τσούπρα την κατέβασα κάτω, και αφού βεβαιώθηκα πως ο φράχτης της πισίνας ήταν κλειστός, την άφησα κάτω υπό τις έντονες αποδοκιμασίες της, οι οποίες κόπηκαν μαχαίρι όταν της έβαλα το γάλα της και λίγη ξηρά τροφή. Στις 08:15 ακριβώς – όπως είχαμε συμφωνήσει – η Eileen ήρθε με το αυτοκίνητο και με περίμενε κάτω από το σπίτι.

- “Hiya!” μου είπε χαμογελώντας μέχρι τ’ αυτιά.

- «Κοριτσάρα μου!» της είπα και πήγα από τη μεριά της και σκύβοντας της έδωσα ένα πεταχτό φιλάκι. «Πώς κοιμήθηκες;» τη ρώτησα αφού πέρασα μέσα.

- «Μοναχούλα!» μου είπε παραπονιάρικα, κάνοντας με να χαμογελάσω σα χαζός. «Εσύ;»

- «Αν εξαιρέσεις ότι σηκώθηκα πάνω που με είχε πάρει ο ύπνος να μαζέψω μια τούρτα που μου αμόλυσε το κοπρόσκυλο, μια χάρα!»

- «Από νωρίς στα βάσανα, ε;» μου είπε χαχανίζοντας.

- «Ναι, το βλαμμένο. Όπως μου είπε ο Αρίστος της έβαλα εκεί που μου τα έκανε πάνα, και το πρωί είχε κατουρήσει τα μισά πάνω στην πάνα και τα μισά κάτω. Να γιατί κατέληξα να προτιμώ τις γάτες, στον Cato απλά του έβαλα άμμο και ήξερε με τη μία τι έπρεπε να κάνει, δεν ασχολήθηκα ποτέ ξανά με αυτό, πέραν φυσικά με το να του καθαρίζω την άμμο!»

- «Θα μάθει και το κορίτσι!»

- «Μωρέ θα μάθει, αλλά μέχρι να μάθει θα ρίξω πιο πολύ σφουγγάρισμα απ’ ότι είχα ρίξει στο στρατό – και είχα ρίξει μπόλικο!»

- «Δες το θετικά, θα σου ρίξει λιγότερη γκρίνια η miss Altin!»

- «Ναι καλά… κάτσε να δει πως θα έχει γίνει η …αποθήκη μετά από μία εβδομάδα με τη Βασιλική εδώ και θα σου πω!»

- «Δε βαριέσαι, έτρωγες το ξύλο stereo, θα το τρως πλέον και σε 5-1!»

- «5-1?»

- «Αμέ! Η Βασιλική, εγώ, η miss Altin, ο Cato και η Barkie!»

- «Η Barkie δεν μ’ έχει δείρει… ακόμα!»

- “Yet… is the keyword!” μου είπε κάνοντάς μου μουσουνίτσα.

- «Με βρήκατε καλό και μου έχετε πάρει τον αέρα, αυτό έχω να πω!»

- «Ή είσαι χαλβάς ή δεν είσαι!» μου είπε στα ελληνικά κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.

- «Γι’ αυτό λένε καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά τ’ όνομα!»

Η Eileen κατέβαινε στη δουλειά από την Κηφισίας αλλά η διαδρομή που ακολούθησα χθες, από τους πίσω δρόμους, της άρεσε πολύ περισσότερο καθώς έτσι απέφευγε όλη την κίνηση. Πήρε τον ίδιο ακριβώς δρόμο χωρίς να χάσει ούτε μια στροφή, χωρίς να χρειαστεί να κάνει ούτε μια ερώτηση. Διάολε, τι μνήμη έχει αυτή η κοπέλα; Της το είπα κιόλας!

- «Λες και κάνεις χρόνια τη διαδρομή!»

- «Με βοηθάει που έχω καλή μνήμη αλλά η αλήθεια είναι ότι έκανα και την προετοιμασία μου, δηλαδή μελέτησα και τη διαδρομή που ακολουθήσαμε χθες από τους χάρτες στο κινητό μου, και στο πήγαινε και στο έλα.»

- «Εγώ πάντως, που δε με λες και περιπετειώδη, έμαθα το δρόμο the hard way, πήγα ψάχνοντας!»

- «Ναι, αλλά εσύ δεν είχες κάποιον που ήξερε το δρόμο, εγώ είχα!»

- «Άσχετο… την Κυριακή το καμάρι μου έχει τα γενέθλιά του, κλείνει τα δεκάξι και μπαίνει στα δεκαεπτά!»

- «Awww!!! Να τη χαίρεσαι!!!»

- «Πώς πέρασαν έτσι δεκάξι χρόνια, ούτε που το κατάλαβα. Ήταν Δευτέρα πρωί, δε θα το ξεχάσω ποτέ. Το καμάρι μου, όπως σε όλα της, ήταν ανάποδα μέσα στη Χριστίνα οπότε γεννήθηκε με καισαρική. Εκείνο το πρωί, όσο περίμενα, πρέπει να κάπνισα ίσα με δυο-τρία στρέμματα καπνό, κάπνιζα τότε. Όταν… όταν την είδα για πρώτη φορά… Eileen μου… δεν υπάρχουν λόγια… απλά δεν υπάρχουν.»

- «Φαντάζομαι… ή μάλλον… προσπαθώ να φανταστώ!»

- «Εσύ… εσύ θέλεις να κάνεις παιδιά;»

- «Ναι!» μου είπε χαμογελαστή. «Όχι τώρα βέβαια αλλά κάποια στιγμή στο μέλλον θέλω, και είμαι σίγουρη ότι μπορώ να ισορροπήσω και την καριέρα μου και το ρόλο μου ως μητέρα.»

- «Αν υπάρχει κάποια στον κόσμο για την οποία θα τον έκοβα ότι μπορεί να το κάνει χωρίς καν να ιδρώσει, αυτή είσαι εσύ!»

- «Anyway… της έχεις πάρει δώρο;»

- «Φυσικά… σήμερα θα πάμε να το παραλάβουμε από κάτω!»

- «Τι της πήρες;»

- «Laptop. Της το είχα τάξει ότι αν βγάλει και φέτος πάνω από 18,5 μισό.»

- «Σκληρός!»

- «Ο χαμηλότερος βαθμός που έχει πάρει όλα αυτά τα χρόνια είναι 19,5, οπότε… ναι, για την τιμή των όπλων ήταν περισσότερο!»

- «Α, είναι καλή!!!»

- «Κατά βάση καλύτερη από μένα, κι εγώ ήμουν αριστούχος! Μπήκα τρίτος στη σχολή μου και αποφοίτησα στα 3 χρόνια πρώτος. Έχω ακούσει – δεν ξέρω αν ισχύει – ότι τα παιδιά κληρονομούν τη νοημοσύνη τους από τη μητέρα τους. Αν είναι έτσι, χρωστώ ευγνωμοσύνη στη Χριστίνα! Και, μεταξύ μας, όχι μόνο γι’ αυτό, μπορεί γενικά να είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν αλλά σα μητέρα είναι πολύ καλή· μπορεί γενικά να μην τα βρίσκαμε στο παραμικρό, αλλά σε ό,τι αφορά τη Βασιλική ήμασταν πάντα η καλύτερη ομάδα. Αυτός ήταν κι ο λόγος που μου έκανε φοβερή εντύπωση που η μικρή φοβήθηκε να της ανοιχτεί, και αυτός είναι και ο λόγος που της είπα να μην πει στη Χριστίνα ότι το είπε πρώτα σε μένα.»

- «Καλά το λέω, είναι τυχερή η Βασιλική που έχει εσένα πατέρα!»

- «Κι εγώ τυχερός που έχω ένα τέτοιο παιδί σαν κόρη!»

- «Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει, που λέει και η προγιαγιά μου!» μου είπε στα ελληνικά. «Τι laptop της πήρες;»

- «Lenovo Legion Pro 7, με i9-14900HX και GeForce RTX 4090. Ναι, ξέρω, θα μου πεις με τα χρήματα που κάνει, γιατί να μην της έπαιρνα ένα mac… εδώ διαφέρετε με τη Βασιλική, εσύ ορκίζεσαι στην Apple αλλά εκείνη ούτε ν’ ακούσει δε θέλει, πρέπει να είναι από τα ελάχιστα παιδιά που μπορούσε να είχε όποιο κινητό θέλει, και αντί γι’ αυτό μου ζήτησε να της δώσω το δικό μου, τότε είχα ένα Galaxy Note 9, και είναι κινητό του 2018! Και όχι μόνο αυτό, δεν το αλλάζει και με τίποτα, της είπα φέτος να της πάρω το S24 Ultra και μου έριξε χυλόπιτα. Και μεταξύ μας, του κάνει και πολύ καλύτερη χρήση απ’ ότι έκανα εγώ, που το πενάκι ανάθεμα και αν το είχα βγάλει μια φορά για να το χρησιμοποιήσω…»

- «Ό,τι αρέσει στο κορίτσι!»

- «Βέβαια το laptop της το είχα τάξει, οπότε θα ήθελα να της πάρω και κάτι πιο προσωπικό… Δε μου λες, θέλεις να την κοπανίσουμε νωρίτερα σήμερα να πάμε στο The Mall να με βοηθήσεις να της πάρω δώρο; Και αν έχεις και καμιά καλή ιδέα μου τη λες!»

- «Αμέ!!!! Πολύ!!!!» μου είχε χαρούμενη. “Hey, watch where you are going, dumbass!!!” φώναξε σε κάποιον που ναι μεν σταμάτησε στο stop, αλλά σταμάτησε ο μισός μέσα στο δρόμο, αναγκάζοντας την Eileen να κάνει μανούβρα για να τον αποφύγει.

Φτάσαμε στο γραφείο χωρίς άλλα απρόοπτα και η μέρα κύλισε και αυτή γρήγορα. Γύρω στο μεσημέρι κατέβηκα κάτω στο κατάστημα για να πάρω το laptop της Βασιλικής και, όπως είπαμε και το πρωί, κατά τις 16:00 την κοπανίσαμε για να πάμε στο the mall για να της πάρω και πιο προσωπικό δώρο. Της είχα πει ότι η μικρή είναι μεγάλη fan του Star Wars και εκεί η Eileen είχε μια ιδέα που τη βρήκα καταπληκτική, και ειλικρινά θύμωσα με τον εαυτό μου που δεν τη σκέφτηκα πρώτα ο ίδιος.

- «Της αρέσουν οι κατασκευές;»

- «Lego!» είπα κάνοντας palm face που θα ζήλευε και ο Pickard! «Φύγαμε!»

- «Πού πάμε;»

- «Στο Μουστάκα, δίπλα από το mega Βασιλόπουλο!»

Από εκεί φύγαμε με μια τεράστια κούτα που αναγκαστήκαμε τελικά να τη βάλουμε στο πίσω κάθισμα, καθώς με το που είδα το μοντέλο του Venator έπαθα έρωτα και η Βασιλική θα το *λάτρευε*. Δωράκι της πήρε και η Eileen, πιο μικρό και συμβολικό, αλλά δωράκι nonetheless. Φτάσαμε σπίτι μου, οπότε κατέβασα τις δύο κούτες στο πεζοδρόμιο και να δω πως στο διάολο θα τις πήγαινα πάνω. Μαζί μου βγήκε από το αυτοκίνητο για να με βοηθήσει και η Eileen. 

- «Τι ώρα να έρθω;» με ρώτησε αφού ακουμπήσαμε τα πράγματα κάτω.

- «Γύρω στις 19:00… και θα έρθεις με το μαγιό σου, είναι pool party!»

- «Θέλεις να φέρω τίποτα;»

- «Όχι, έχουμε κανονίσει τα του catering… με μένα μιλάς!»

- «Χαχαχα, ήμουν σίγουρη… Εντάξει, τα λέμε στις 19:00» μου είπε και αφού φιληθήκαμε φόρα παρτίδα, και όποιος είχε πρόβλημα, ξυδάκι!

Άνοιξα την πόρτα και πήρα τις κούτες μία-μία και τις έβαλα μέσα. Ούτε ο Cato ήρθε, ούτε η Barkie, ούτε η Βασιλική, υπέθεσα πως θα ήταν έξω στον κήπο, πράγμα που με βόλευε για να κρύψω τα δώρα της, τα οποία τα πήγα πάνω, στο δωμάτιο αποθήκη. Πριν πάω να κάνω ένα γρήγορο ντουζάκι, βγήκα στη βεράντα του δεύτερου για να δω αν είναι κάτω η Βασιλική. Τι το ήθελα; Ήταν με την Χαρά, ξαπλωμένες ανάσκελα και τελείως τσίτσιδες, και κάνανε τις λιαστές ντομάτες, με τη Barkie να έχει πέσει τάβλα ανάμεσά τους και τον Cato να έχει σκαρφαλώσει πάνω στη σκεπή του αίθριου, βασικά γιατί μπορούσε!

«Που να σου πάρει ο διάολος τον πατέρα!» βλαστήμησα μέσα απ’ τα δόντια μου, αδιαφορώντας για το γεγονός πως όντως της είχε πάρει ο διάολος τον πατέρα, τον βιολογικό, τουλάχιστον. Πώς είχε μεγαλώσει έτσι το νιάνιαρο; Ούτε καν προχθές δεν ήταν παρά ένα τόσο δα σκατό! Αμ η Χαρά; Αυτή και αν είχε μεγαλώσει… Ένιωσα προς στιγμή ντροπή με τη σωματική μου αντίδραση στη θέα της Χαράς, και αυτή από κοριτσάκι την ξέρω, και πήγα και χώθηκα στο ντουζ ανοίγοντας τέρμα το κρύο νερό για να έρθω στα ίσια μου. Και το νερό δεν είναι της ΕΥΔΑΠ, έρχεται από γεώτρηση και είναι παγωμένο, όχι μαλακίες. Κάθισα αυτοτιμωρία για κανένα δεκάλεπτο κάτω από το παγωμένο νερό, και άνοιξα ξανά το ζεστό μόνο ο προδόταρος εξαφανίστηκε σε σημείο που θα χρειαζόμουν μετά τη …Νικολούλη για να το βρω. Ναι, λάθος, η σκέψη της Νικολούλη θα το έκανε να κρυφτεί ακόμα πιο βαθιά!

- «Έλα καμάρι μου, πού βόσκεις;» της είπα παίρνοντάς την τηλέφωνο, τι να’ κανα;

- «Ήρθες κιόλας;» με ρώτησε ταραγμένη.

- «Ναι, είπα να κάνω ένα ντουζάκι πρώτα. Δε σε είδα μέσα και υπέθεσα ότι είσαι στον κήπο! Κατεβαίνω!»

- «Είμαι… είμαι με τη Χαρά!» μου είπε.

- «Γιατί μου το λες έτσι;» τη ρώτησα με προσποιητή καχυποψία.

- «Κάναμε… κάναμε ηλιοθεραπεία…»

- «Ε, ωραία, δε θα σας κρύψω τον ήλιο!»

- «Μπαμπα!!! Μην… μην κατέβεις ακόμα…»

- «Πρόσεξε τι θα μου πεις, είμαι σε επικίνδυνη ηλικία και έχω ήδη ένα έμφραγμα στο ιστορικό μου!»

- «Απλά… κάναμε ηλιοθεραπεία χωρίς τα μαγιό μας, τίποτα περισσότερο, στ’ ορκίζομαι! Δώσε μας… δώσε μας δυο λεπτά!»

Αναστέναξα, προσπαθώντας απεγνωσμένα να αποφύγω να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να είναι το «περισσότερο», γιατί σιγά που την πίστεψα, έχω κάνει κι εγώ έφηβος και ας ήμουν χαλβάς. Τους έδωσα παραπάνω από τα δύο λεπτά που ζήτησαν και παίρνοντας μερικές βαθιές ανάσες κατέβηκα στον κήπο και τις βρήκα ντυμένες, όχι απλά με το μαγιό τους. Η Barkie ήρθε καταπάνω μου προσπαθώντας κατά τα φαινόμενα να ξεριζώσει την ουρά της και από πίσω της ακολούθησε ο άσπρος σίφωνας που έχω για κόρη.

- «Μπαμπακουλίνι μουυυυυυ!!!» τσίριξε τρέχοντας κατά πάνω μου όπως έκανε όταν ήταν μωράκι.

- «Σιγά βρε, θα με διαλύσεις!»

- «Καλά θα σου κάνω, που έρχεσαι απρόσκλητος στο σπίτι σου και ούτε ν’ αμαρτάνουμε με την ησυχία μας δε μπορούμε!»

- «Μη ζορίζεις την τύχη σου!» της είπα κάνοντάς τη να βάλει τα γέλια.

- «Κ…Κύριε Γιώργο…» μου είπε διστακτικά η Χαρά.

- «Κεριά και λιβάνια! Πότε με είπες ποτέ σου κύριο Γιώργο μωρή σουραύλω για να με λες τώρα στα γεροντάματα; Το “Γιόγιο” είναι από τις πρώτες λέξεις που έμαθες. Κανονικά πρέπει να σου ζητήσω τα ρέστα, μικρή μου είχες τάξει και γάμο!» της είπα κάνοντάς τη να γελάσει ντροπαλά. Ομολογώ ότι βρήκα την αντίδραση πολύ χαριτωμένη, αν λάβεις υπόψη σου ότι γενικά η Χαρά κάθε άλλο παρά ντροπαλή είναι, ο τσαμπουκάς της είναι stuff of legends!

- «Τουλάχιστον έμεινε στην οικογένεια!» είπε η Βασιλική, κάνοντάς με να γελάσω κι εγώ με τη σειρά μου, ενώ η Χαρά έγινε ακόμα πιο κόκκινη!

- «Κοίτα να δεις, έζησα να το δω και αυτό, τη Χαρά να κοιτάει αμίλητη το πάτωμα! Σε τι κόσμο ζούμε, ω Θεοί;» είπα με ψεύτικη απόγνωση και αυτή τη φορά κατάφερα να την κάνω να γελάσει δυνατά. «Έτσι μπράβο Χαρούλα μου!» της είπα χαμογελώντας της γλυκά. «Δε μου λες, εσύ το έχεις πει στους δικούς σου ή μόνο η Βασιλική έχει αποντουλαποποιηθεί;»

- «Όχι… δεν το έχω πει… ήξερα ότι θα το κάνει η Βασιλική, δεν την πήρε μόνη της την απόφαση… αλλά… βασικά σε αυτό το θέμα έχω περισσότερη εμπιστοσύνη σε σένα και τη Χριστίνα παρά στους δικούς μου.»

- «Όπως η Βασίλω αδίκησε τη μητέρα της, νομίζω ότι κι εσύ αδικείς τους δικούς σου, βάζω στοίχημα ότι αν το πεις στον Μανώλη και τη Μαρίζα θα σου πουν λέξη προς λέξη αυτά που είπα και στο καμάρι μου.»

- «Μη με λες Βασίλω!»

- «Όπως θέλω θα σε λέω!»

- «Ορίστε, κάνε γονείς να δεις καλό!»

- «Αφήστε τα αυτά τώρα, οι έτεροι καππαδόκηδες τι ώρα θα έρθουν;» 

- «Στις επτά, όπως είχαμε πει. Η Eileen, θα έρθει, έτσι;»

- «Φυσικά και θα έρθει, θα σου φέρει και το δωράκι σου!»

- «Μου πήρε και δωράκι; Αχ αχ!!!»

- «Αμέ, αλλά τα δικά μου θα τα δεις την Κυριακή, μέχρι τότε να σκάσεις!»

- «ΓΚΡΡΡΡΡΡΡ!»

- «Γκρούξις και ξερός!»

Στις 19:00 όπως είχαμε πει, ήρθανε σχεδόν μαζί, και ο Χρήστος με τον Μανώλη και η Eileen και αφού κάναμε τις συστάσεις περάσαμε όλοι στον κήπο.

- «Λοιπόν, αγαπητοί, μαζευτήκαμε όλοι την σήμερον, αφενός για να πούμε τα χρόνια πολλά στο καμάρι μου, που εδώ και 16 χρόνια παρά τρεις μέρες μου τρώει τα συκώτια, και αφετέρου να γιορτάσουμε και επισήμως την αποντουλαποποίησή σας! Και μπράβο σας!» είπα και πάτησα το play, και ο κήπος πλημμύρισε με τις πρώτες νότες του Party, του Henri Manchini, από την ομώνυμη ταινία, κάνοντας την Eileen και τη Βασιλική, που έχουν δει την ταινία, να βάλουν τα γέλια και να χειροκροτήσουν μ’ ενθουσιασμό.

The party gets groovy, and everyone here loses control, yeah!

Our minds fly away, as the band starts to play, we rock and roll!

Come on, baby, listen to me here now, no time for meditations,

just feel the wild vibrations, we' ll learn some new sensations

Tonight!

All night long!

All night long!

Στο “Yeah” βουτήξαμε και οι έξι με τα ρούχα στην πισίνα…

Μέρος 20ᵒ - Μιας και μιλάμε για χαλβάδες

Ήταν αυθόρμητο! Εκεί που χορεύαμε γελώντας κι έχοντας γυρίσει στα ‘60s, με το που τέλειωσε η πρώτη στροφή, λες και ήμασταν συνεννοημένοι, βουτήξαμε στην πισίνα όπως ήμασταν με τα ρούχα μας. Εντάξει, δεν είχαμε βάλει και σακάκια, ωστόσο εγώ και τα δύο αγόρια ήμασταν με βερμούδες, ενώ τα τρία κορίτσια με τα καλοκαιρινά τους φορέματα. Της Barkie καθόλου δεν της άρεσε που βουτήξαμε στο νερό, και ήρθε στην άκρη της πισίνας και άρχισε να μας γαυγίζει, να κάνει κίνηση να μας ακολουθήσει στο νερό, ούτε λόγος!

- “YOU THE BEST!” φώναξε ενθουσιασμένη η Eileen και με άρπαξε αγκαλιά και με φίλησε χωρίς να το σκεφτεί, κερδίζοντας τα χειροκροτήματα και τα σφυρίγματα των υπόλοιπων.

- «Και η ιστορία επαναλαμβάνεται!» είπε η κόρη μου, αναφερόμενη στην παράσταση που είχαμε δώσει μπροστά σε όλο το πανελλήνιο. «Μπαμπά, κλείσε τα μάτια σου!» συνέχισε, και πήρε με τη σειρά της αγκαλιά τη Χαρά και της έδωσε ένα τρυφερό φιλί, ενώ το ίδιο έκανε και ο Χρήστος με τον Μανώλη.

Η αλήθεια είναι ότι μου ήρθε κάπως βλέποντας την κόρη μου να φιλιέται με τη Χαρά, αλλά ήταν η πρώτη κρυάδα. Δε βαριέσαι, παρηγορήθηκα στη σκέψη ότι αν είχε φιλήσει το Χρήστο θα μου είχε έρθει ακόμα πιο βαρύ, αλλά τι να κάνεις, αυτή είναι η φύση των πραγμάτων, τα παιδιά μας μεγαλώνουν κι εκεί που είναι ήμασταν κι εδώ που είμαστε θα έρθουν και αυτά με τη σειρά τους. Η Eileen, με ένα χαμόγελο από το ένα αυτί μέχρι το άλλο, με χάιδεψε τρυφερά στο πρόσωπο.

- «Τι σκέφτεσαι;»

- «Πώς πέρασαν τα χρόνια… μέχρι χθες ήταν κοριτσάκια που τα πήγαινα στην παιδική χαρά να παίξουν… Είναι πολλά χρόνια φίλες…»

- «Πλέον είναι και κάτι παραπάνω…»

- «Ο μόνος μου φόβος» είπα χαμηλόφωνα «είναι να μη χαλάσει η φιλία τους… γιατί όμορφοι και καλοί οι πρώτοι έρωτες, αλλά εξαιρετικά σπάνια είναι και οι τελευταίοι.»

- «Αυτό, George μου, είναι κάτι που θα πρέπει να το βρουν μόνες τους...»

- «Το ξέρω κοριτσάρα μου, το ξέρω… τέλος πάντων, δεν είναι ώρα να τα σκεφτόμαστε αυτά, σήμερα θα γιορτάσουμε!»

- “That’s the spirit!” μου είχε χαμογελώντας.

Στις 20:00 ήρθαν και οι πίτσες μας, και για μια φορά έκανα τα στραβά μάτια και τους άφησα να πιούν μια μπύρα, ορκίζοντάς τους να μην πουν τίποτα στους δικούς τους, ή η Βασιλική στη Χριστίνα, γιατί θα μ’ έπαιρνε και θα με σήκωνε. Η Eileen, όπως και στο σπίτι του Αρίστου, έγινε χωρίς πολλά-πολλά το κέντρο της προσοχής. Τους είπε και τη δική της ιστορία, πώς είχε πει στους γονείς της ότι είναι bi και πώς σε αντίθεση με μένα δεν το είχαν πάρει καθόλου καλά στην αρχή. Τους είπε για τη ζωή της στην Αμερική, για τις σπουδές της, για το San Fransisco και για την απόφαση να γυρίσει στην Ευρώπη και την Ελλάδα.

Εγώ τα περισσότερα τα ήξερα οπότε, με τη Barkie στα πόδια μου, ήπια το ποτό μου παρατηρώντας τα δύο ζευγάρια. Ένιωθαν άνετα πλέον και δεν το έκρυβαν, στις ξαπλώστρες που καθόμασταν η Βασιλική είχε πάρει αγκαλιά τη Χαρά, που είχε γείρει πάνω της, ενώ το ίδιο έκανε και ο Χρήστος, έχοντας γείρει στην αγκαλιά του Μανώλη. Στην ίδια ξαπλώστρα ήμασταν και με την Eileen, μόνο που εγώ είχα κάτσει γερμένος στην πλάτη ενώ η Eileen είχε καθίσει οκλαδόν. Τις βρεγμένες μπλούζες και βερμούδες των αγοριών, καθώς και τα φορέματα των κοριτσιών, τα είχα βάλει στο στεγνωτήριο, και έξω καθόμασταν με τα μαγιό μας, η βραδιά άλλωστε ήταν πολύ ζεστή.

Τους είπα να το διαλύσουμε γύρω στις 23:00 καθώς Χαρά, Χρήστος και Μανώλης θα έπρεπε να πάρουν τραίνο για να κατέβουν στο Μαρούσι που μένουν, ωστόσο η Eileen είπε ότι δεν είχε κανένα πρόβλημα να τους πάει και τους τρεις σπίτια τους, οπότε καθίσαμε σχεδόν μέχρι τις 01:00. Εντάξει, τι δεν κάναμε, από πόλεμο μέσα στην πισίνα, ποιος θα πετάξει ποιον μέσα στο νερό, με τ’ αγόρια να κάνουμε τ’ άλογα και τα κορίτσια τους ιππότες, μέχρι και καραόκε με αποτέλεσμα να κινδυνέψουμε να φάμε σάπια λάχανα από κανένα γείτονα, και οι έξι ήμασταν για τα πανηγύρια. All-in-all ήταν μια υπέροχη βραδιά, και τα χαμόγελα της κόρης μου και της Eileen ήταν για μένα η μεγαλύτερη ανταμοιβή.

- «Είσαι ο καλυτεροτεροτερότερος μπαμπακουλίνος όλου του κόσμου!»

- «Ε, ναι λοιπόν, είμαι!» τη διαβεβαίωσα. «Λοιπόν, καλά μου παιδιά, έχω ακόμα μια ιδέα! Όπως γνωρίζετε, και όποιος δεν γνωρίζει μαύρο φίδι που τον έφαγε, το καμάρι μου την Κυριακή κλείνει τα δεκάξι. Τι θα λέγατε να επαναλάβουμε το σημερινό; Θα ψήσουμε, θα κόψουμε τούρτα, θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε!»

- «Ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!!!!!!» φώναξε ενθουσιασμένη η Βασιλική.

- «Λοιπόν, κυρίες και κύριοι;»

- «Δυστυχώς εμείς δεν μπορούμε κύριε Γιώργο» μου απάντησε ο Χρήστος. «Είχαμε κανονίσει με το Μανώλη εδώ και καιρό το Σ/Κ να πάμε Μύκονο.»

- «Εντάξει, δεν πειράζει! Χαρά; Eileen;»

- «Αυτό θα έλειπε να έλειπα στα γενέθλιά της!» μας είπε χαμογελώντας ντροπαλά η Χαρά.

Η Eileen δεν πρόλαβε να απαντήσει, την πρόλαβε το καμάρι μου.

- «Και οι δύο θα έρθουν, τι το κάναμε εδώ, δημοκρατία;» είπε κάνοντάς μας όλους να γελάσουμε. “So let it be written, so let it be done!” συνέχισε.

- «Μη μου κάνεις εμένα το Yul Brynner!»

- “She has spoken!” απάντησε χαμογελαστή η Eileen.

- «Πού να σου άρεσε και το Mandalorian” την πείραξα με αποτέλεσμα να κερδίσω ένα μεγαλοπρεπέστατο «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!!!!!!!» που έκανε εμένα σύχριστο και όλους τους υπόλοιπους να βάλουν τα γέλια.

Γύρω στις 01:00 το διαλύσαμε και αφού υπενθύμισα στην Eileen ότι το πρωί θα περνούσα να την πάρω στις 08:15 για να κατέβουμε με το δικό μου αυτοκίνητο, μπήκαν και οι τέσσερεις μέσα και έφυγαν, αφήνοντάς μας μόνους.

- «Λοιπόν, πάω να κάνω με τον Cato τη βόλτα μας και ερχόμαστε σε κανένα μισάωρο!» είπα στη Βασιλική.

- «Κάτσε, θα έρθω να σου κάνω κι εγώ παρέα. Δε μου λες, να πάρουμε και τη Barkie;»

- «Εξαιρετική ιδέα!» της είπα και πήγαμε μέσα.

Ναι, στη θεωρία η ιδέα ήταν εξαιρετική αλλά στην πράξη το κοπρόσκυλο μας έβγαλε την Παναγία, στη αρχή τουλάχιστον. Μουλάρωσε και στύλωσε τα ποδάρια της κάτω χωρίς διάθεση να το κουνήσει ρούπι. Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, τον ανένδοτο το κωλόσκυλο. Πάνω που είχα απογοητευτεί και πάρει απόφαση ότι δε θα την κάναμε αυτή τη ρημάδα τη βόλτα, έδωσα στην Βασιλική τη Barkie και άρχισα να περπατάω προς τα κάτω. Αυτό ήταν, μπροστά στον κίνδυνο να της φύγει ο μπαμπάς, που του έχει αδυναμία, η Barkie κούνησε επιτέλους τον κώλο της και ήρθε μαζί μας. Κατηφορίσαμε με την ησυχία μας, κι εκεί που το κοπρόσκυλο μας έκανε τη ζόρικη, στο τέλος δε μαζευόταν να μπει σπίτι, κατάλαβες φίλε μου;

Εννοείται πως όλο αυτό το μίνι δράμα το περνούσα μονάχος καθώς το έτερο κωλόπαιδο διασκέδαζε με την ψυχή του τα μαρτύρια που περνούσε ο μπαμπάς με τα τριχωτά του τέρατα, καθώς στο δρόμο έτυχε να δούμε και ένα φουκαριάρικο κοπρόσκυλο που έκανε τον Cato να μανουριάσει και να τον στρώσει στο κυνήγι, π’ ανάθεμά τον και δαύτον που μου κάνει την ψυχή να φτάνει στα πόδια, γιατί καμιά μέρα φοβάμαι ότι θα πετύχει κανένα σκύλο που δε θα του κάνει τη χάρη να το βάλει στα πόδια και θα έχουμε άλλα, και δεν είμαι για τέτοια!

Όταν μεγαλώσει η Barkie θα νιώθω καλύτερα βγαίνοντας βόλτα με τον μαύρο τραμπούκο καθώς δεν φαντάζομαι να υπάρχει σκυλί με σώας τας φρένας που θα την έπεφτε στην αρκούδα μας. Και μιας και μιλάμε για το αρκουδοκοπρόσκυλο, ο ταραξίας βρήκε και συμπαραστάτη στη μανούρα, ο έτερος θηλυκός Καππαδόκης άρχισε και αυτός τα γαυγίσματα, πενήντα ημερών σκατό. O Cato γύρισε γεμάτος αυταρέσκεια δυο λεπτά αργότερα και πήρε το δρόμο προς το σπίτι σηματοδοτώντας το τέλος της βόλτας, γιατί σιγά μην αποφασίζαμε εγώ ή η Βασιλική.

- «Θα το στραγγαλίσω το κοπρόγατο!»

- «Ναι, σε πιστέψαμε τώρα…»

Είναι να μη σου ‘χει βγει τ’ όνομα… 

- «Άσχετο, μιας και μιλάμε για χαλβάδες…» της είπα κάνοντάς την να βάλει τα γέλια «…πρέπει να θυμηθώ να πάρω αύριο τηλέφωνο τη γιαγιά σου γιατί έταξα χαλβά στο κορίτσι, οπότε ευκαιρία είναι να τους δούμε κιόλας!»

- «Αμέ!»

- «Για το Σάββατο έχω τάξει και μουσακά…»

- «Ωωωω!!! Εντάξει, στα καλύτερα έχουμε πέσει!»

- «Και πού να δεις τι σου έχω για την Κυριακή!»

- «Αααχ… θα με σκάσεις τώρα!»

- «Καλά θα σου κάνω! Λοιπόν, πάω για νάνι γιατί έχω και πρωινό ξύπνημα, και μην ξεχάσεις όταν ξυπνήσεις να βάλεις τη Barkie μέσα, θα έχει πολλή ζέστη!»

- «Θα το κάνω!» μου υποσχέθηκε και δίνοντάς μου ένα φιλί χωριστήκαμε και πήγαμε ο καθένας στο δωμάτιό του.

Λίγη ώρα αργότερα, και όπως είχαμε συμφωνήσει, με πήρε τηλέφωνο και η Eileen που λίγο πριν είχε γυρίσει σπίτι της, έχοντας αφήσει την υπόλοιπη τριάδα στα δικά τους. Με τη Barkie στα πόδια του κρεββατιού, γιατί πού αλλού θα πήγαινε, έπεσα να ξεραθώ και τουλάχιστον δε χρειάστηκε να σηκωθώ μέσα στη μαύρη νύχτα να μαζέψω τούρτα. Δε βαριέσαι, το έκανα το πρωί, πάλι μου είχε κάνει τα μισά πάνω στην πάνα και τα μισά από κάτω, μα τι διάολο, η πάνα ήταν μεγαλύτερη απ’ αυτήν, πόσο δύσκολο ήταν να ευστοχήσει π’ ανάθεμά την;

Το πρωί πέρασα και πήρα την Eileen και πήγαμε στο γραφείο και είπαμε όλοι μαζί την ερχόμενη Παρασκευή να κάναμε αυτή τη ρημάδα την έξοδο που τους είχα πει από τις πρώτες μέρες. Στο μεταξύ βρήκα ευκαιρία και πήρα τηλέφωνο και τη μητέρα μου και της είπα ότι θα περάσουμε το βράδυ με τη μικρή και να μου φτιάξει αν γίνεται και χαλβά. Αφού παραπονέθηκε ότι της τα λέω όπως κάθε φορά τελευταία στιγμή, μου υποσχέθηκε ότι θα έχει το χαλβά έτοιμο.

Στο μεταξύ γύρω στο μεσημέρι με πήρε τηλέφωνο η Χαρά, η γραμματέας του Αντώνη, και μου είπε ότι με ήθελε ο Γιαννακουδάκης. Παραξενεύτηκα, είναι η αλήθεια, πέρα από το Γιάννη που είναι ο CIO δεν είχα πάρε-δώσε με άλλους executives, αλλά ο νους μου δεν πήγε στο κακό.

- «Έχω ένα call τώρα αλλά μπορώ να το αλλάξω.»

- «Δώσε μου μισό να τον ρωτήσω, λείπει σήμερα και η Βάσω και με έχουν κάνει ping-pong!»

Χασκογέλασα στη σκέψη, η Χαρά – τό’χει το όνομα μάλλον – είναι μεγάλη μορφή· κοντούλα, nerdy, δεν την πιάνει το μάτι σου, αλλά ουαί και αλίμονο αν σε πάρει από στραβό μάτι, μέχρι και ο Γιαννακουδάκης με το σεις και με το σας την είχε, λόγο! 

- «Σε δέκα λεπτά μου είπε.»

- «Εντάξει, σε δέκα λεπτά θα είμαι πάνω, ευχαριστώ!»

- «Κι εγώ!» μου είπε και έκλεισε.

Πράγματι, δέκα λεπτά αργότερα ήμουν στο γραφείο του Γιαννακουδάκη. Μέσα ήταν δυο executives, ο Γιάννης από την πληροφορική, και ο Γρηγόρης από το εμπορικό. 

- «Καλώς τον, περιμένουμε και τον Αντωνίου και ξεκινάμε. Καφεδάκι δεν έχει, την έχω κάνει λάστιχο σήμερα τη Χαρά και δεν είναι για να ζορίζω την τύχη μου με δαύτη!» μας είπε και βάλαμε και οι τρεις τα γέλια.

Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα και ο Αντωνίου, είχα ακούσει το όνομά του αλλά δεν τον γνώριζα προσωπικά.

- «Λοιπόν, Γιώργο και Μίλτο…» ξεκίνησε ο Βασίλης «…όπως γνωρίζετε πριν ένα μήνα δόθηκε η έγκριση εξαγοράς μας από την Best Buy που θέλει να επιστρέψει στην Ευρώπη. Πέραν της κερδοφορίας μας το άλλο δυνατό μας σημείο είναι τα logistics μας και η μητρική θέλει να μας κάνει κεντρικό hub στην Ευρώπη. Είμαστε ήδη Κύπρο, Βουλγαρία, Ρουμανία και Τουρκία, και τέλος του χρόνου θα είναι έτοιμη και η νέα μεγάλη μας αποθήκη στο Θριάσιο, η οποία θα έχει απευθείας ζεύξη με το λιμάνι μέσω τραίνου.»

Ναι, τα ήξερα όλα αυτά, εγώ τι σχέση είχα;

- «Γιατί είστε εδώ…Όπως πιθανώς να γνωρίζετε εδώ και καιρό θέλουμε να αλλάξουμε πλατφόρμα Last Mile γιατί η εταιρία που την έφτιαξε το έχει πλέον εστιάσει στη διακίνηση τροφίμων και η νέα cloud έκδοση δεν υποστηρίζει τίποτε σχεδόν από αυτά που χρειαζόμαστε. Θα τρέξει λοιπόν project ώστε να χρησιμοποιήσουμε την Last Mile πλατφόρμα τους, η οποία στηρίζεται στη Google. To project θα έχει sponsor τον Αντώνη, και θα το τρέξετε οι δυο σας, εσύ Γιώργο ως technical project manager και εσύ Μίλτο ως business. Γιατί εσείς; Γιατί οι ομάδες του Supply Chain και του Distribution, τόσο από το business, όσο και από το IT, είναι σχεδόν κάτω από το νερό με το έργο της νέας αποθήκης, μπορούν να διαθέσουν πόρους αλλά όχι να τρέξουν έργο τέτοιου μεγέθους. Αναγκαστικά θα χρειαστούμε ανθρώπους με το seniority σας, δεν έχουμε άλλους και δεν προλαβαίνουμε να φέρουμε άλλους.»

- «Ναι, το καταλαβαίνω» απάντησα εγώ πρώτος. «Θα με αντικαταστήσει κάποιος στο app?»

- «Όχι, ούτε το agile μας παίρνει να πάει πίσω, οπότε μέχρι να πάρουν μπρος φουλ οι μηχανές, θα συνεχίσεις εσύ και αν χρειαστεί θα σε βοηθήσει η O’Reilly.»

- «Εντάξει, κανένα πρόβλημα. Πότε ξεκινάμε;»

- «Αφού γυρίσει ο Αντώνης από την Αμερική, έφυγαν χθες με την Βάσια για να πάνε στα κεντρικά, στη Μινεσότα» είπε αναφέροντας και την COO.

Όταν είχα πάει πάνω η Eileen είχε πεταχτεί σε κάποια συνάντηση, με το που γύρισα στο γραφείο τη βρήκα εκεί.

- «Eileen, πάμε να πάρουμε καφεδάκι, και θέλω και κάτι να σου πω.»

- «Ναι, πάμε… Τι αφορά;»

- «Τη δουλειά αφορά, θα σου πω…»

- «Εντάξει, πάμε!» μου απάντησε και κατεβήκαμε να πάμε στην καφετέρια που προτιμάμε. «Για πες…»

- «Φορτώθηκα τεράστιο project ως technical project manager και ενδέχεται σοβαρά να χρειαστώ τη βοήθειά σου. Η χωστική ήρθε κατευθείαν από τον Γιαννακουδάκη οπότε, όπως καταλαβαίνεις, δεν έχω περιθώρια. Ρώτησα κιόλας αν θα με αντικαταστήσουν και μου είπε in no uncertain terms ότι δεν παίζει σε αυτή τη χρονική συγκυρία και ότι αν χρειαστεί βοήθεια θα την πάρω από εσένα. Δεν ξέρω αν σε έχουν ενημερώσει, οπότε ήθελα να στο πω εγώ πρώτος.»

- «Όχι… όχι, δε μου έχουν πει τίποτα.»

- «Όπως και να έχει όταν ξεκινήσει το νέο project θα πρέπει να μοιράζω το χρόνο μου, και φυσικά θα κάνω ό,τι μπορώ για να μη σε χώσω, αλλά αν χρειαστεί, θα πρέπει να βοηθήσεις. Απ’ ότι κατάλαβα θα παίζουν και πήγαινε-έλα στην Αμερική οπότε όταν είμαι εκεί θα πρέπει κάποιος να κάνει το Scrum Master.»

- “Sure babe, I will help you any way I can!”

- «Σ’ ευχαριστώ κοριτσάρα μου!»

Πράγματι, λίγη ώρα αφού επιστρέψαμε στο γραφείο, της έκανε κλήση η γραμματέας του Γιάννη, να πάει στο γραφείο του, και όταν γύρισε μου έγραψε στο chat ότι της είπε αυτά που της είχα πει κι εγώ, και φυσικά του είχε απαντήσει ότι θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να βοηθήσει και εμένα και την ομάδα. Άλλες συγκινήσεις δεν είχε η μέρα, οπότε γύρω στις πέντε αποφασίσαμε να το διαλύσουμε και να πάμε ο καθένας σπίτια μας.

- «Τι θα κάνεις απόψε;» τη ρώτησα με το που μπήκαμε στ’ αυτοκίνητο.

- «Δεν έχω κανονίσει κάτι.»

- «Γιατί δε βγαίνεις με κανένα φίλο ή φίλη;»

- «Γιατί δεν έχω προλάβει να κάνω, με έφαγε η δουλειά τον πρώτο χρόνο εδώ. Έκανα κάποιες γνωριμίες αλλά meh.»

- «Την Ειρήνη πώς τη γνώρισες;»

- «Από το FetLife.»

- «Τι είναι πάλι αυτό;»

- “Social network for the fetish community.”

- «Υπάρχει και τέτοιο;» ρώτησα νιώθοντας σα να έχω πέσει από τον Άρη με αλεξίπτωτο.

- «Πολλά χρόνια. Εκεί γνώρισα και την Abi αλλά και σχεδόν όλους μου τους play partners όσο ήμουν Αμερική. Γνώρισα και κάμποσους και κάμποσες στην Ελλάδα αλλά όχι σε σημείο να τους θεωρώ φίλους. Αλλά ξέρεις τι; Δεν είναι κακή ιδέα… θα στείλω μήνυμα στη Μαριλίζα, μου έδωσε το messenger της, αν ενδιαφέρεται να πάμε για ποτάκι, αν δεν έχει κανονίσει δηλαδή!»

- «Εξαιρετική ιδέα, να το κάνεις!» 

Πράγματι, της έστειλε μήνυμα στο messenger και λίγη ώρα αργότερα έλαβε κλήση από την Μαριλίζα.

- “Hiya! How are you? Fine! Yeah, I’, with George, we are returning home…No we don’t, actually George is gonna take his daughter to her grandparents. That’s why I called you, I wondered if you are free to go for a drink… You are? With Anastasia? No, of course I don’t mind… yes, call her. Hi Anastasia, how are you? Yeah, I know Tony is abroad. Of course I can… Yes, just send me the address… Ten o’ clock? Yeah, that’s great! Ok, see you then! No, why would I mind? Hahaha, the more the merrier! Ok, see you tonight! Kisses!”

- «Κανόνισες;»

- «Ναι! Θα είναι και η Αναστασία, θα περάσω να την πάρω από το σπίτι της και θα κατέβουμε Χαλάνδρι και εκεί θα βρούμε την Μαριλίζα, θα είναι με το φίλο της το Μιχάλη!»

- «Μπράβο κοριτσάρα μου!» είπα νιώθοντας καλύτερα που η Eileen δε θα περνούσε το βράδυ μόνη της, και δεν ήμουν ο μόνος, και η δική της διάθεση βελτιώθηκε, και η υπόλοιπη διαδρομή κύλισε με χαρούμενη φλυαρία.

- «Θα κατέβεις για λίγο;» με ρώτησε όταν φτάσαμε σπίτι της.

- «Ό,τι θέλει το κορίτσι!» της είπα και αμ έπος αμ έργο ανεβήκαμε πάνω.

- «Θέλεις μια μπύρα;» με ρώτησε όταν ανεβήκαμε πάνω.

- «Θα αναπληρώσω τα υγρά μου με άλλο τρόπο!» της είπα χαμογελώντας της πονηρά. 

- “Now you’re talking!” μου είχε χαμογελαστή, πιάνοντας το υπονοούμενο.

Πήγαμε στην κρεβατοκάμαρά της σχεδόν κουτρουβαλώντας, γεμίζοντας το διάδρομο με πεταμένα ρούχα, εσώρουχα και παπούτσια! Την έβαλα να κάτσει στο κρεββάτι και βάζοντας τα πόδια της πάνω στους ώμους μου ρίχτηκα με τα μούτρα στο αγαπημένο μου άθλημα των καταδύσεων. Για να την παιδέψω λίγο, δεν ξεκίνησα αμέσως με την κλειτορίδα της, αντιθέτως ξεκίνησα να τη γλείφω και να την πιπιλάω περιμετρικά γύρω-γύρω και κάθε φορά που πλησίαζα και την ένιωθα να κρατάει την ανάσα της από την προσμονή, απομακρυνόμουν και πάλι. Αυτό το ιδιότυπο παιχνίδι γάτας και ποντικιού κράτησε μέχρι που την έκανα τελείως κουδούνι, και αφήνοντας τις περιττές ευγένειες με άρπαξε από το κεφάλι και μου το κόλλησε πάνω στο μουνάκι της.

Χαζογελώντας άρχισα να της πιπιλάω απαλά την κλειτορίδα βάζοντάς της ταυτόχρονα και δάχτυλο, αλλά εκεί είχα ιδέα και της ζήτησα να μου δώσει το μικρό της δονητή, ήξερα ότι έχει. Σταματήσαμε για λίγο, ίσα για να μου τον φέρει, και αυτή τη φορά την έβαλα αυτή να ξαπλώσει κανονικά στο κρεββάτι. Ξάπλωσα κι εγώ μπρούμητα ανάμεσα στα πόδια της και έπαιξα λίγο με το διακόπτη του δονητή μέχρι να βρω τη ρύθμιση που ήθελα. Ανέβηκα προς τα πάνω και άρχισα να της πιπιλάω και να της δαγκώνω τις ρώγες, ενώ ταυτόχρονα έπαιζα την κλειτορίδα της με το δονητή.

Κάπου εκεί άλλαξα τροπάριο, άρχισα να τη γαμάω με το δονητή ενώ ταυτόχρονα άρχισα να κατεβαίνω σιγά-σιγά προς τα κάτω, δαγκώνοντάς τη δυνατά, και κάνοντας τη να ξεφωνίσει από τον πόνο και την καύλα. Όταν έφτασα ξανά ανάμεσα στα πόδια της, παγίδεψα την κλειτορίδα της μεταξύ του δονητή και της γλώσσας μου κάνοντας την Eileen να χάσει τ’ αυγά και τα πασχάλια, ούτε δυο λεπτά δεν μου πήρε να την κάνω να χύσει ποτάμια, ποτάμια όμως! Ρούφηξα αχόρταγα τα υγρά της ενώ το κορίτσι μου πάσχιζε να βρει τις ανάσες της.

- “You gonna be the death of me!” μου είπε ξεψυχισμένη.

- «Να σταματήσω να στο κάνω τότε!» την πείραξα.

- “I’m gonna be the death of you!” μου δήλωσε, κάνοντάς με να βάλω τα γέλια. “Now lie down!”

- «Δε χρειάζεται καρδούλα μου…»

- “Shut up and lie down, I want to take you into my mouth!”

- “Yes ma’am!”

Με πήρε στο στόμα της σα να μην υπάρχει αύριο και με την τέχνη που το έκανε – και με τις καύλες που είχα – απορώ πως κατάφερα να κρατηθώ αυτά τα πέντε λεπτά που κρατήθηκα, και είμαι κι απ’ αυτούς που δεν το έχουν εύκολο να τελειώσουν στην πίπα. Ή τουλάχιστον δεν το είχα εύκολο μέχρι που γνώρισα την Eileen, και μπορεί η σκέψη του Nigel –  και όσων της είχε κάνει – να με έκανε να θέλω να τον πνίξω, στην απίθανη περίπτωση που τον πετύχαινα πουθενά μπροστά μου, αλλά μάγκα μου, την έμαθε να κάνει πίπες, όχι αστεία. Βάλε και το ότι η ίδια απολάμβανε να τσιμπουκώνει, ήρθε κι έδεσε.

Και να ήταν μόνο ότι μπορούσε να τον πάρει όλο μέσα στο στόμα της; Ακόμα και όταν με ρούφαγε παίζοντας το όργανό μου, *ήξερε* να το παίζει σχεδόν τόσο καλά όσο ο ίδιος, κάνοντας την όλη διαδικασία ακόμα πιο απολαυστική. Όταν μάλιστα προστέθηκε και το κωλοδάχτυλο που στα γεράματα ανακάλυψα ότι μ’ αρέσει, ήρθε κι έδεσε! «ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ» μου ξέφυγε νιώθοντας το τέλος να έρχεται, και η Eileen καταλαβαίνοντάς το, ενέτεινε το ρυθμό της, και ακριβώς τη στιγμή που άρχισα να τη χύνω, τράβηξε το δάχτυλό της απότομα από τον κώλο μου, κάνοντάς με να δω για ακόμα μία φορά αστεράκια.

- «Πολύ πράγμα!» μου είπε στα ελληνικά όταν τελείωσε το …γυάλισμα.

- «Μαζεύτηκε, το παραδέχομαι!»

- «Θα πρέπει να σε αρμέγω πιο συχνά, να με πνίξεις κόντεψες!»

- «Μετά χαράς αλλά αυτή την εβδομάδα έχουμε τεχνικές δυσκολίες!»

- «Καλά, αυτή τη φορά στη χαρίζω!»

Την πήρα στην αγκαλιά μου και καθίσαμε κανένα δεκάλεπτο και μετά σηκωθήκαμε να μαζέψουμε τα ρούχα που είχαμε σκορπίσει σε όλη τη διαδρομή από το σαλόνι μέχρι το δωμάτιο, εκείνη για να βάλει τα δικά της στ’ άπλυτα και να αλλάξει για να πάει στο κολυμβητήριο, εγώ για να ντυθώ και να επιστρέψω σπίτι μου. Φάγαμε και άλλα πέντε λεπτά να φιλιόμαστε, μη μπορώντας να ξεκολλήσουμε ο ένας από τον άλλον, και με τούτα και με κείνα, έφτασα στο σπίτι γύρω στις 18:30 και αυτή τη φορά δεν είχε εκπλήξεις όπως η χθεσινή.

- «Καλώς τον, τώρα τελείωσες;» με ρώτησε η κόρη μου που καθόταν στο σαλόνι και χάζευε στην τηλεόραση.

- «Ναι!» της απάντησα χαμογελώντας από μέσα μου. Και τι τελείωμα!

- «Σήμερα θα φας και φαγητό παραγγελμένο από τα χεράκια μου, όχι για να δεις τι κόρη έχεις!»

- «Η αλήθεια είναι ότι κάνεις τις καλύτερες παραγγελίες!»

- «Με δουλεύεις μεσιέ;»

- «Αν είναι δυνατόν!» της είπα ειρωνικά. «Τι καλό μου πήρες;»

- «Σαλάτα, για να μη λυσσάξεις μέχρι το βράδυ που θα φάμε στον παππού και την γιαγιά, είπε θα φτιάξει σνίτσελ Hoffman.»

- «Η γιαγιά είπε ή εσύ της είπες, πονήρω;»

- «Βασικά ήταν ιδέα του παππού όταν μιλούσαμε με ανοιχτή ακρόαση και σιγά που θα έλεγα όχι!»

- «Χαχαχα, ήμουν σίγουρος!»

Πήγα πάνω στα γρήγορα να αλλάξω και να κάνω ένα ντουζάκι και μετά κατέβηκα, εννοείται με τη Barkie να μπλέκεται στα πόδια μου, στην κουζίνα για να φάω τη σαλάτα, γιατί η αλήθεια είναι ότι είχα λυσσάξει της πείνας και ήταν ακόμα 18:30 και μέχρι τις 21:00 που συνήθως τρώμε όταν πηγαίνουμε επίσκεψη στους δικούς μου, ποιος ζει ποιος πεθαίνει! Στην παρέα μας ήρθε και ο Cato Fong, και σιγά που δε θ’ ανέβαινε στο τραπέζι για να δει τι θα φάμε, λες και του τρώμε τις μπουκιές του, να πούμε. Σαλάτα φυσικά δεν τρώει, αλλά πήρε το πλαστικό καπάκι και άρχισε να το μασουλάει.

- «Βρε παπάρα άσε κάτω το καπάκι!» τον μάλωσα και φυσικά μ’ έγραψε εκεί που δεν παίρνει μελάνι, αλίμονο.

- «Έτσι σε θέλω, σκληρό, μη σου παίρνουν τον αέρα!» άρχισε το δούλεμα το καμάρι μου.

- «Θα σού ’λεγα τώρα τίποτα για τον πατέρα σου αλλά έχε χάρη που ήρθε από τη δουλειά κουρασμένος! Για πες, τι έκανες σήμερα όσο εγώ μοχθούσα στη δουλειά;»

- «Σιγά ρε Νταλάρα που έφαγες τα νιάτα σου στη βιοπάλη!»

- «Γιατί ρε κωλόπαιδο, νομίζεις ότι δε δουλεύω;»

- «Ίσα-ίσα, το παρακάνεις χωρίς να το έχεις πραγματικά ανάγκη.»

- «Και τι ήθελες να κάνω, καμάρι μου; Να κάθομαι σπίτι και να κωλοβαράω ολημερίς;»

- «Μπαμπά, αυτό που θα σου πω θα σου γκρεμίσει τον κόσμο που ήξερες, οπότε θέλω να δείξεις ψυχραιμία. Όσο και αν σου φανεί απίστευτο, μεταξύ άσπρου και μαύρου – κρατήσου – υπάρχουν και άλλα χρώματα!»

- «Ρε δεν αφήνεις το δούλεμα;»

- «Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη!»

- «Χίλιες φορές να με φάει η δουλειά παρά να κάθομαι αργόσχολος σαν πανελίστας σε πρωινάδικο.»

- «Ενδιάμεσα χρώματα… μπα;»

- «Αγοράκι είμαι, έχω περιορισμένο χρωματολόγιο!»

Έφαγα την υπόλοιπη σαλάτα, συνεχίζοντας το ping-pong – που είναι η αγαπημένη μας ενασχόληση – μέχρι και τις 19:30, οπότε αφού ταΐσαμε τους δύο κόπρους, κατεβήκαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε στους γονείς μου. Οι δικοί μου μένουν Πολιτεία και η απόσταση δεν είναι μεγάλη, οπότε λίγη ώρα αργότερα ήμασταν εκεί. Μιας και το σπίτι είναι αρκετά ψηλά στην Πεντέλη η ζέστη παλευόταν περισσότερο απ’ ότι στην Εκάλη, οπότε αποφασίσαμε να κάτσουμε στον κήπο.

Άνθρωποι της ρουτίνας – από που την κονόμησα εγώ, άλλωστε – στις 21:00 ακριβώς καθίσαμε να φάμε, το ομολογουμένως εξαιρετικό σνίτσελ Hoffman που είχε φτιάξει η μητέρα μου, και φλυαρώντας περί ανέμων και υδάτων κάτσαμε μέχρι περίπου τις 23:00 καθώς στις 23:30 είχε απαρέγκλιτα σιωπητήριο. Ανέκαθεν ήταν λίγο σφιχτόκωλοι αλλά – και όπως ήταν φυσικό – ο χαμός του Κώστα, ό,τι και αν μου είχε κάνει, τους στοίχησε πολύ και ήρθε και έδεσε το γλυκό. Λογικό είναι, όσο μαλάκας και ρέμπελος και αν ήταν δεν έπαυε να είναι γιος τους. Τέλος πάντων, δεν θέλω να τα σκέφτομαι αυτά, ό,τι και αν έγινε έχω τη Βασιλική μου, οπότε στο τέλος της ημέρας, κάτι καλό έφερε και ο μαλάκας ο αδερφός μου σ’ αυτό τον κόσμο.

- «Τον πήραμε το χαλβά, έτσι;» με ρώτησε με το που μπήκαμε στο αμάξι για να γυρίσουμε σπίτι.

- «Φυσικά! Άσχετο, αύριο το πρωί θα κατέβω στο μανάβη δίπλα από τον Βενέτη. Θες να σου πάρω κανένα φρούτο;»

- «Θα έρθω κι εγώ μαζί, τι ώρα θα πας;»

- «Γύρω στις 10:00.»

- «Ο Χριστός και η Παναγία, με τα κοκόρια θα πάμε;»

- «Θέλω να ψωνίσω και μετά να μαγειρέψω με την ησυχία μου. Λοιπόν, άμα είσαι καλό παιδί και έρθεις, μέχρι και για Μικέλο θα σε πάω.»

- «Προσπαθείς να δωροδοκήσεις με σοκολάτα-μπανάνα;»

- «Ταιριάζει, τέτοια μαϊμού που είσαι!»

- «Μαϊμού αγόρασε!»

- «Μαϊμού θα κάνει παρέα στον πατέρα της που θα βγει για jogging για να μην τρέχει μοναχούλης;»

- «Μαϊμού θα δώσεις τις καλύτερες ευχές στο μπαμπάκα της και θα πάει να μιλήσει με το Χαρουλίνι της!»

Τι να την κάνω, όταν φτάσαμε σπίτι πήγα και άλλαξα και ετοιμάστηκα για τρέξιμο και δεν είχα δράματα με το κοπρόγατο καθώς η Βασιλική πήρε και αυτόν και τη Barkie και πήγαν στη βεράντα του κήπου. Ακολούθησα το ίδιο πρόγραμμα που είχα κάνει προχθές με την Eileen, αν και ομολογώ το ότι να τρέχεις μόνος σου είναι βαρετό και η μουσική, εμένα τουλάχιστον, δε με βοηθάει ιδιαίτερα. Όπως και να έχει κατάφερα να κάνω τον ένα γύρο χαλαρά, ενώ στον δεύτερο μου βγήκε λίγο η γλώσσα, ούτε στην αρχή της Πάρνηθος δεν κατάφερα να φτάσω τρέχοντας από το Βασιλόπουλο, οπότε αναγκαστικά το πήγα περπατώντας.

Μιας και η Eileen ήταν έξω δεν είχε νόημα να την περιμένω, οπότε απλά της έστειλα ένα μήνυμα αν ήθελε να την πάρω για να πούμε καληνύχτα και ένα λεπτό αργότερα χτύπησε το τηλέφωνό μου.

- “Hiya babe!” μου είπε πριν προλάβω να της απαντήσω.

- «Καλώς τη μου! Τι κάνεις κοριτσάρα μου, πώς τα περνάτε;»

- «Περνάμε πολύ όμορφα! Έχεις χαιρετισμούς από τα κορίτσια! Χαχαχα και από το Μιχάλη, λέει γιατί όχι χαιρετίσματα από εμένα… στο… πώς το είπες; Στο πηγάδι λέει κατούρησε; Χαχαχα είναι όργιο! Την επόμενη φορά θα έρθεις κι εσύ, λέει δε μας αντέχει τρεις… πως; Καρακάξες! Τι είναι αυτό;»

- «Magpies! Πες του αυτό που θα σου πω! “Δικέ μου την πάτησες ε; Έκλεισες τάφο ρε; Εμένα έναν που με είπε καρακάξα τον έκανα αφίσα, ακόμα τον ξεκολλάνε απ’ τον τοίχο!”, στα ελληνικά, όπως στο είπα!»

- «Σκάσανε και οι τρεις στα γέλια! Τι τους είπα;»

- «Θα σου εξηγήσω αύριο, θυμάσαι που σου είχα αναφέρει το The Kopanoi; Ε, από αυτή την ταινία είναι! Λοιπόν, κοριτσάρα μου, σε αφήνω με τους φίλους σου και σε παρακαλώ στείλε μου ένα μήνυμα όταν επιστρέψεις! Φιλάκια του!» 

Αφού έκλεισα με το κορίτσι μου, και μετά από ένα γρήγορο ντουζάκι, κατέβηκα στον κήπο όπου βρήκα τη Βασιλική ξαπλωμένη στο γκαζόν με τον Cato στο στέρνο της και τη Barkie ανάμεσα στο χέρι της και τον κορμό της και με τη μουσούδα στην μασχάλη της. Με το που με πήρε χαμπάρι, σηκώθηκε και ήρθε τρέχοντας σαν ξεκούρδιστη κατά πάνω μου!

- «Σου έλειψε ο μπαμπάς, κοριτσάρα μου;» της είπα σκύβοντας να τη χαϊδέψω και πήγα και ξάπλωσα κι εγώ στο γκαζόν δίπλα από την κόρη μου. «Τι κοιτάμε; Περιμένουμε τους δικούς σου να κατέβουν με τον ιπτάμενο δίσκο να σε πάρουν στον πλανήτη σου;»

- «Με λες UFO, μπαμπά;»

- «Αν είναι δυνατόν…»

Μέρος 21ᵒ - Famous Greek “Moussaka”

Καθίσαμε με τη Βασιλική περίπου μέχρι τις 02:00 και μετά ανεβήκαμε όλη η τετράς στα δωμάτιά μας για να κοιμηθούμε, και φυσικά ο Cato πήγε στην κόρη μου και η Barkie ήρθε μαζί μου να μου κάνει το θαλαμοφύλακα. Κάποια στιγμή που σηκώθηκα για να πάω στο μπάνιο είδα το κινητό μου, όπως μου είχε υποσχεθεί μου έστειλε μήνυμα ότι έφτασε σπίτι της, το είχε στείλει πριν καμιά ώρα οπότε απλά της απάντησα με ένα χαμογελάκι και με το που γύρισα στο κρεββάτι ξεράθηκα και πάλι.

Ξύπνησα γύρω στις 09:00, και αυτή τη φορά με χαρά διαπίστωσα ότι η Barkie ήταν πιο εύστοχη, τουλάχιστον η τούρτα ήταν πάνω στην πάνα, αν και στην άκρη της. Βέβαια πάλι είχε κατουρήσει τα μισά έξω, οπότε είχε για μια φορά ακόμα σκούπα-μάπα εμπλοκή. Και όχι τίποτε άλλο αλλά είχα να ξυπνήσω και την κόρη μου, και τι καλά που πήγαινε αυτό κάθε φορά, μου έβγαζε την ψυχή ανάποδα!

Πήρα και πάλι αγκαλιά τη Barkie, που ακόμα φοβόταν να κατέβει τα σκαλιά, και πήγαμε στην κουζίνα για να φτιάξω καφέ για μένα και πρωινό για τη Βασιλική, κι εκεί εμφανίστηκε και ο Cato Fong, που πρώτα ήρθε και τρίφτηκε σε μένα και μετά – θαύμα θαυμάτων – πήγε στη Barkie και αποφάσισε ότι ήθελε καθάρισμα και άρχισε να τη γλείφει. Βέβαια, όταν το κουτάβι του ανταπέδωσε το γλείψιμο δεν του άρεσε καθόλου, οπότε την έκανε με ελαφρά χοροπηδηματάκια, αφήνοντας τον καθαρισμό της Barkie στη μέση.

Για πρωινό στο καμάρι μου έφτιαξα δύο περιποιημένα τοστ και επειδή κοντά στη Βασιλική ποτίζεται και ο …γλάστρος, έφτιαξα κι ένα για μένα. Έστυψα και χυμό μήλο, πορτοκάλι, καρότο και με το δίσκο ανά χείρας ανέβηκα να τ’ αφήσω στην πάνω βεράντα. Καλά το λένε πως η ανάγκη είναι η μητέρα της εφευρετικότητας, το καμάρι μου μού βγάζει την ψυχή κάθε φορά που πρέπει να την ξυπνήσω, οπότε σήμερα επιστράτευσα τα μεγάλα μέσα! Κατέβηκα κάτω, και με τη Barkie στη μια μασχάλη και με τον Cato – που καθόλου δεν του άρεσε – στο άλλο, πήγα στο δωμάτιό της και τους αμόλησα αμφότερους στο κρεββάτι της.

Υπό Κ/Σ ο Cato θα έριχνε ένα πήδο και εξαφανιζόλ, με τη Barkie ωστόσο να έχει σκαρφαλώσει πάνω στη Βασιλική και να της γλείφει τη μούρη, ζήλεψε και ανέβηκε και αυτός πάνω της, και με 22 κιλά να χοροπηδάνε πάνω σου και να σε γλείφουν στη μούρη, αν μπορείς μείνε ξύπνιος.

- «Καλημέρα!» της είπα όταν άνοιξε τα μάτια της.

- «Παίζεις βρώμικα!» μου είπε προσπαθώντας να κάνει τα διαβολάκια να σταματήσουν – ναι, καλή τύχη!

- «Σου έχω φτιάξει πρωινό και μετά μαϊμού πάει με το μπαμπά για ψώνια, που της έχει τάξει και παγωμένη σοκολάτα-μπανάνα!»

- «Σιγά βρε διαόλια!» τα μάλωσε τρυφερά και με λίγο κόπο κατάφερε να σηκωθεί. «Πήγαινε έξω κι έρχομαι!» είπε και σηκώθηκε κατεβάζοντας την Barkie από το κρεββάτι και με τον κούταβο να με ακολουθεί κατά πόδας πήγα στη βεράντα, ενώ ο Cato αποφάσισε να πάει για φρέσκα. 

- «Για πες, τι ώρα έχεις πει στην Eileen;» με ρώτησε μασουλώντας το ένα από τα δύο τοστ της.

- «Το απόγευμα έλεγα.»

- «Καλά χριστιανέ μου, τι με ξύπνησες από τα άγρια χαράματα τότε;»

- «Γιατί αν σε άφηνα θα κοιμόσουν μέχρι το μεσημέρι και ο μπαμπάς θέλει παρέα!»

- «Ακούς Barkie;» ρώτησε τον κούταβο που μας κοιτούσε σαν το φτωχό συγγενή. «Μη με κοιτάς εμένα έτσι, έφαγες το φαγητό σου!»

Ναι, καλά, τελικά το μισό τοστ της Βασιλικής το έφαγε το κοπρόσκυλο και μετά κοίταξε κι εμένα, και πάρε και άλλο μισό τοστ. Τι να πεις, μας ήταν αδύνατο οικογενειακώς να αντισταθούμε στο κουταβίσιο βλέμμα του τριχωτού ζήτουλα. Αφού φάγαμε και οι τρεις, κατεβάσαμε τη Barkie στον κήπο, και αφού ετοιμαστήκαμε στα γρήγορα κινήσαμε να πάμε για τα ψώνια μας. Πρώτα πήγαμε στο μανάβικο δίπλα από το Βενέτη της Άνοιξης και αφού πήραμε αυτά που θέλαμε πήγαμε μέχρι το Μικέλ στον Άγιο Στέφανο να πάρω στη μαϊμού τη σοκολάτα-μπανάνα που της έταξα. Κι εκεί, μου ήρθε άλλη μια σατανική ιδέα στο μυαλό.

- «Έχω μια ιδέα! Πάρε τηλέφωνο τη Χαρά και ρώτα την αν έχει κανονίσει κάτι για το μεσημέρι!»

- «Απόγευμα δεν είπες;»

- «Άλλαξα γνώμη! Πάρε τηλέφωνο!»

- «Θα κοιμάται τέτοια ώρα!»

- «Να ξυπνήσει! Πάρε βρε κέρατο!»

- «Ουφ καλά!» είπε και πήρε τηλέφωνο τη Χαρά. Την πρώτη φορά δεν της απάντησε, της απάντησε ωστόσο τη δεύτερη. «Καλημερούδια του!» της είπε μέσα στα μέλια. «Ναι, το κατάλαβα, αλλά ο μπάρμπα-Γιώργος λύσσαξε να σε πάρω τηλέφωνο να σε ξυπνήσω, λέει ότι έχει μια ιδέα!»

- «Μπαρμπαριά και τούνεσι!»

- «Μου γκρινιάζει που τον λέω μπάρμπα! Ρωτάει αν έχεις κανονίσει τίποτα για το μεσημέρι.»

- «Και το απόγευμα!»

- «Το απόγευμα είχαμε κανονίσει να βγούμε!» μου απάντησε χωρίς να ρωτήσει τη Χαρά.

- «Να ξεκανονίσετε! Να της πεις να έρθει το μεσημέρι να φάμε μαζί και το απόγευμα… σας έχω έκπληξη! Πες της να πάρει το μαγιό της και αυτά που θα φορέσει το βράδυ… απλά να ντυθεί!»

- «Τι θα κάνουμε;»

- «Θα δείτε!»

- «Ο μπαμπάς λέει να έρθεις το μεσημέρι να φάμε μαζί και να πάρεις μαζί σου μαγιό και ό,τι σκόπευες να φορέσεις το βράδυ, λέει να ντυθείς απλά. Δεν έχω ιδέα τι σκαρώνει ο Μακιαβέλλι! Έκπληξη μου λέει. Εντάξει…» είπε και μετά γύρισε σε μένα. «Τι ώρα να της πω;»

- «Ε, στις δύο το πολύ να είναι εδώ… αν θέλει να έρθει και νωρίτερα να κάνετε καμιά βουτιά στην πισίνα, ακόμα καλύτερα!»

- «Χαρουλίνι μου, σηκώνεσαι και έρχεσαι όπως είσαι, χωρίς μα-μου!» της είπε τελείως δημοκρατικά η Βασιλική. «Όχι, καφέ θα πιούμε εδώ! Μισό, έχω μια ιδέα!» της είπε. «Μπαμπά… μπορεί… μπορεί η Χαρά να κοιμηθεί εδώ απόψε, μην ανεβοκατεβαίνει, αφού έτσι κι αλλιώς πάλι από το πρωί εδώ θα είμαστε.»

Την κοίταξα για λίγο με το μυαλό μου να δουλεύει στις δέκα χιλιάδες στροφές, για προφανείς λόγους. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα κοιμόταν μαζί μας η Χαρά, και το ίδιο έχει κάνει και η κόρη μου στο σπίτι της, αλλά τότε ήταν απλά φίλες. Από την άλλη… αν θέλανε να βγάλουνε τα μάτια τους, σιγά που δε θα βρίσκανε μέρος και χρόνο. Τι να της πω; Από τη μια αισθανόμουν άβολα και από την άλλη… δεν ήθελα να δημιουργηθεί ούτε η παραμικρή υπόνοια ότι αυτό το outing of the closet που μου έκανε προχθές θα άλλαζε κάτι.

- «Εντάξει, αν την αφήνουν οι δική της, πες της ότι μπορεί.» 

- «Χαρά, ο μπαμπάς λέει ότι μπορείς να κοιμηθείς εδώ απόψε. Ναι, ρώτα στους δικούς σου, περιμένω… Εντάξει;;;» είπε και τσίριξε ενθουσιασμένη. «Ωραία, άντε, σήκω να ετοιμαστείς και σε περιμένουμε. Μουσακά! Από τα χεράκια του! Οκ, μωρό μου! Ναι, τα λέμε σε καμιά ώρα! Φιλάκια του!» είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. «Θα μου πεις ή θα με σκάσεις;»

- «Θα σας πω μετά το φαγητό!»

- «Τέτοιος είσαι!»

- «Και χειρότερος!»

Με το που φτάσαμε σπίτι έβαλα τις μελιτζάνες στο νερό να ξεπικρίσουν ενώ η Βασιλική πήγε να φορέσει το μαγιό της για να βουτήξει στην πισίνα. Έλεγξα τον κιμά που είχα βγάλει από εχθές το απόγευμα από την κατάψυξη, είχε ξεπαγώσει. Κοίταξα το ρολόι μου, ήταν λίγο μετά τις δέκα, η Eileen μου είχε στείλει μήνυμα γύρω στις 03:00 ότι είχε γυρίσει, οπότε, σε αντίθεση με τη Χαρά, αποφάσισα να την αφήσω να κοιμηθεί λίγο παραπάνω. Ανέβηκα κι εγώ στα γρήγορα πάνω και φορώντας το μαγιό μου κατέβηκα στην πισίνα, η Βασιλική είχε βουτήξει ήδη με την Barkie να της γκρινιάζει από την άκρη του νερού, να μπει μέσα ούτε λόγος!

- «Μπρρρ» είπα βγαίνοντας στην επιφάνεια του νερού.

- «Έτσι σε θέλω, σκληρό!» μου είπε πειράζοντάς με. «Ε, ρε φουκαρά μου να σε είχα στο rafting!»

- «Αν το ποτάμι δεν είναι θερμαινόμενο εγώ δεν κάνω τέτοια!»

- «Ναι, σε είδαμε και στην Ισλανδία!»

- «Θερμαινόμενο είπα, όχι βραστό!»

- «Μόνο εσύ γκρίνιαζες!»

- «Ναι, αλλά είδες; Έδειξα χαρακτήρα!»

- «Ναι, αυτό να λέγεται, τη δεύτερη φορά δεν έκλαιγες σαν κοριτσάκι!»

- «Θα σού λεγα τώρα τίποτα για τον πατέρα σου αλλά έχε χάρη!»

- «Ο μπαμπακουλίνος μου είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου και πρόσεχε τα λόγια σου γιατί η κοπέλα του είναι Νίντζα, θα σε κάνει τ’ αλατιού φουκαρά μου!»

- «Θα; Ακόμα πονάνε τα πόδια μου και τα χέρια μου από το κολύμπι και το τρέξιμο!»

- «Καλά σου κάνει! Τώρα θα μου πεις τι σχέδια έχεις κάνει στο σατανικό σου μυαλό για απόψε;»

- «Όχι! Θέλω να δω τα μούτρα και των τριών σας!»

- «Σηκώνεις πολύ ψηλά τον πήχη!»

- «Εδώ θά’σαι κι εδώ θά’μαι!»

Γύρω στις 11:00 ήρθε και η Χαρά και αφού παραγγείλαμε καφέδες – και πήρα και για την Eileen – τις άφησα στον κήπο να πιούνε τους καφέδες τους και να τα πούνε και πήγα να ξυπνήσω την κοριτσάρα μου για να της πω να έρθει τώρα και όχι το απόγευμα που είχαμε πει αρχικά, και ελπίζω να μην της έκανα καμιά χαλάστρα στο πρόγραμμα.

- “Good morning, babe!” μου είπε νυσταγμένα. “What time is it?”

- «Καλημέρα κοριτσάρα μου! Είναι λίγο μετά τις 11:00. Άκου, είπα στη μικρή να φωνάξει και τη Χαρά να φάμε όλοι μαζί μεσημέρι γιατί το απόγευμα θέλω να σας πάω κάπου και τις τρεις!»

- «Αμέ!» μου είπε με ενθουσιασμό. «Τι ώρα να έρθω;»

- «Τώρα, με το μαγιό σου και αυτά που θα φορέσεις το βράδυ, θα σου πρότεινα παντελόνι αντί για φόρεμα!»

- «Χμμμ… τι έχεις στο μυαλό σου;»

- «Θα δεις!» της είπα. «Πριν λίγο ήρθε η Χαρά, οπότε παραγγείλαμε καφέ και πήρα και για σένα ελπίζοντας ότι θα έρθεις όσο νωρίτερα γίνεται!»

- “I will!!! I’ll make a quick shower and I’ll be there in a jiffy!”

- «Ωραία, σε περιμένουμε! Φιλάκια!» της είπα και αφού κλείσαμε πήγα έξω να βρω τις τσούπρες, είχαν βουτήξει και οι δύο στο νερό και είχαν τους καφέδες στην άκρη. «Τι κάνετε τσούπρες;»

- «Προσπαθούμε να μαντέψουμε τι σκαρώνεις!»

- «Χιχιχι, να σκάσετε!» τους είπα και εκεί η Βασιλική με πιτσίλησε και για κανένα πεντάλεπτο έγινε της κακομοίρας, πετούσαμε νερά ο ένας στον άλλο γελώντας σαν τα βλαμμένα. «Μη τους καφέδες!» πήγα να στρίψω διά του αρραβώνος όταν με στρίμωξαν… ναι καλά, από αυτές που χαρίζουν κάστανα είναι η κόρη μου και η Χαρά.

Μισή ώρα αργότερα ήρθε και η Eileen και κοίτα να δεις που βγήκαν και οι δυο τους από την πισίνα να την αγκαλιάσουν τσιρίζοντας από τη χαρά, και άλλο που δεν ήθελε, εδώ που τα λέμε. Τους υποσχέθηκε ότι αφού πιει λίγο καφέ θα έρθει να βουτήξει κι εκείνη στο νερό, και μετά γύρισε προς εμένα, δίνοντάς μου ένα τρυφερό φιλί.

- “Good morning, babe!” μου είπε χαϊδεύοντάς μου τα μαλλιά.

- «Φιλιούνται! Αγκαλιάζονται!» μας πείραξε η Χαρά.

- «Εμείς πάμε να βουτήξουμε …babe!” συνέχισε το δούλεμα η κόρη μου.

- «Ορίστε, κάνε παιδιά να δεις καλό!» είπα στην Eileen και πήγαμε και καθίσαμε στις ξαπλώστρες για να πιούμε τα καφεδάκια μας, ενώ οι δύο τσούπρες προσπαθούσαν να πείσουν την τρίτη – τριχωτή – τσούπρα να μπει και αυτή στο νερό. «Που πήγατε και πώς περάσατε χθες το βράδυ, μωρό μου;»

- «Σε μια pub στο Χαλάνδρι! Αχ George, θέλω να πάμε εκεί και μαζί! Είναι σε κήπο και έχει απίθανη rustic αισθητική και παίζει σχεδόν μόνο Rock!»

- «Τον Θίασο λες;»

- «Ναι!!! Το ξέρεις;»

- «Ναι, έχω πάει κι εγώ δυο-τρεις φορές, είναι όντως πολύ όμορφο! Για πες τώρα, πως τα περάσατε;»

- «Πολύ όμορφα! Εκτός από την Μαριλίζα και την Αναστασία είχε έρθει και ο κολλητός της ο Μιχάλης και είναι απίθανος, μέχρι και την Αναστασία, που συνήθως είναι σοβαρή-σοβαρή, την έπιασε η κοιλιά της από τα γέλια. Να βγούμε μια φορά και μαζί, θα τον συμπαθήσεις!»

- «Ορίστε, θα ζηλέψω στο τέλος!» της είπα πειρακτικά.

- «Μπα, είμαι μεγάλη για τα γούστα του, αυτός μέχρι 25άρες… και τις έχει και τρεις-τρεις!»

- «Σοβαρά μιλάς;»

- «Ναι! Και δεν το κάνει κρυφά! Και δεν σου είπα και το καλύτερο, τόσο η Μαριλίζα όσο και ο Μιχάλης έχουν FetLife, εκεί γνωρίστηκαν!»

- «Ώπα;!;!»

- «Και δεν είναι απλά φίλοι, είναι και fuck buddies!!!»

- «Ώπα, κάτσε! Δεν τα έχει με τον Αρίστο;»

- «Έχουν πολυερωτική σχέση! Εγώ δεν μπορώ να λειτουργήσω έτσι αλλά αφού αυτοί μπορούν, με γεια τους με χαρά τους!»

- «Δεν είμαστε με τα καλά μας! Καλά, και στα είπαν αυτά φάτσα-φόρα;»

- «Γιατί, είναι τίποτα κακό για να ντρέπονται;»

- «Όχι ρε παιδί μου… αλλά ξέρω γω; Τα λες έτσι αυτά;»

- «Γιατί να μην τα πεις; Και στην τελική εγώ το ξεκίνησα, τους είπα για την Abi και ότι την είχα γνωρίσει στο FetLife.»

- «Τι να πω, είμαι μεγαλωμένος άλλες εποχές… εγώ για να καταλάβεις το πρώτο μου χαμούρεμα το έκανα στο λύκειο… σεξ έκανα για πρώτη φορά στο πανεπιστήμιο! Τέλος πάντων…»

- «Α, και μου είπαν ότι υπάρχει και bdsm forum, η Μαριλίζα και ο Αρίστος είναι και μέλη και η πλάκα είναι ότι το forum το γνωρίζει και η Αναστασία!»

- “What???”

- “It seems that Tony has a side that you didn’t know!”

- “So, it seems!”

- “Did you know his late wife?”

- “Yes, I knew her. She was a gorgeous woman, full of life, I was kinda jealous of these two, in a good way I mean. Even when I didn’t know about my ex-wife’s extramarital affairs, I knew deep in my heart that our relationship was nothing compared to Tony’s and Angeliki’s.”

- “Well, according to Anastasia, it was Angeliki that introduced Tony to this way of life. Βefore meeting her he was more or less like you!”

- “Ouch!”

- “I don’t mean it in a bad way, babe. I meant that he didn’t know about S/m and such.”

- «Μάλιστα, κοίτα να δεις τι γίνεται στον κόσμο κι εγώ χαμπάρι!»

- «Ο Μιχάλης μας έδειξε και φωτογραφίες, έχει ειδικό playroom!»

- «Της Μαριλίζας;;;;»

- «Όχι, άλλες κοπέλες. Η Μαριλίζα δεν μίλησε για το δικό της λογαριασμό οπότε φαντάζομαι ότι πρέπει να έχει ανεβάσει και εκείνη φωτογραφίες και να μην νιώθει ακόμα άνετα να τις μοιραστεί, μαζί μου τουλάχιστον. Εγώ πάντως τις δικές μου τους τις έδειξα!»

- «Κάτσε, έχεις κι εσύ φωτογραφίες;»

- «Αμέ! Αλλά δεν είναι της παρούσης, αν μ’ εννοείς!»

- «Αχ θα με πεθάνεις εσύ!»

- “You ‘ll always be one blowjob away from resurrection” μου είπε κάνοντάς μου μουσουνίτσα.

- «Η αλήθεια είναι ότι αυτό που κάνεις ανασταίνει και νεκρούς!»

Καθίσαμε λίγη ακόμα ώρα χαζολογώντας και αφού ήπιαμε τους καφέδες μας πήγαμε και βουτήξαμε κι εμείς στην πισίνα με τα κορίτσια, που δεν είχαν καταφέρει να πείσουν τη Barkie να τους ακολουθήσει στο νερό, μέχρι το πρώτο σκαλοπάτι και μετά δεν κουνιόταν μήτε σουβλάκι να της έταζες. Πλατσουρίσαμε για λίγη ώρα και μετά ο λοχίας μας έβαλε και τους τρεις να κολυμπήσουμε, και κοίτα να δεις που τελικά δεν ήμουν ο μόνος που κάθεται σούζα στην Eileen, εδώ στο τέλος μέχρι και τη Barkie έπεισε να κάνει το δεύτερο βήμα, φυσικά κρατώντας την από την κοιλιά.

Γύρω στις 12:30, και κάτω από τις έντονες διαμαρτυρίες και των τριών, τις άφησα για να πάω να μαγειρέψω το μουσακά, ξεκαθαρίζοντάς και στις τρεις ότι δε θέλω βοήθεια. Πραγματικά δε χρειαζόμουν βοήθεια και έπειτα ήθελα να κάτσουν λίγη ώρα μαζί χωρίς ανδρική παρουσία ώστε αν ήθελαν να μιλήσουν ελεύθερα να το έκαναν, και έχοντας περάσει και έμφραγμα, είναι μερικά πράγματα που απλά δεν ήθελα, όχι απλά να ξέρω, ούτε καν να τα φαντάζομαι.

Ο famous Greek Moussaka παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα είναι αρκετά εύκολο φαγητό, το πιο δύσκολο σημείο για μένα είχε αποδειχτεί πως είναι η μπεσαμέλ. Τις δύο πρώτες φορές δεν είχε πάει καλά, ωστόσο με τα πολλά έμαθα, και όχι να το παινευτώ αλλά ο μουσακάς μου είναι καλύτερος και από της μητέρας μου και από της Χριστίνας, και δεν το λέω μόνο εγώ, μου το έχει πει και η Βασιλική και ο πατέρας μου, στη ζούλα βέβαια, μπροστά στη γυναίκα του ο ένας και στη μάνα της η άλλη, κοτάρες! Δε βαριέσαι, το ήξερα τουλάχιστον εγώ!

Αφού έβαλα το φαγητό στο φούρνο επέστρεψα στον κήπο, και οι τρεις ήταν ακόμα στην πισίνα, χωρίς τη Barkie, και το είχαν ρίξει στις καταδύσεις. Είχε την πλάκα του, οι δύο τσούπρες βουτάνε σε αυτή την πισίνα από πιτσιρίκια, οπότε μέχρι και κωλοτούμπες μπορούσαν να κάνουν, και όχι μόνο από το βατήρα των τριών μέτρων, μπορούσαν και από αυτόν του ενός. Η Eileen από την άλλη, ενώ ήξερε να βουτάει σωστά, δεν έκανε φιγούρες, οπότε Βασιλική και Χαρά αποφάσισαν να τη μάθουν και η Eileen είναι από αυτές που δεν λένε ποτέ όχι στις προκλήσεις.

Μια-δυο φορές έσκασε με την πλάτη, καθώς από το χαμηλό βατήρα δεν πρόλαβε να γυρίσει ολόκληρη, αλλά οι αντοχές της στον πόνο είναι σαφώς μεγαλύτερες από τις δικές μου· δεν παράτησε την προσπάθεια, και τελικά κατάφερε να κάνει πλήρη περιστροφή. Τις άφησα να βουτάνε, οι μικρές από τον βατήρα των τριών μέτρων και την Eileen από αυτό του ενός, και πήρα το kindle μου για να χαζολογήσω λίγο στο internet, ωστόσο δεν έμεινα πολλή ώρα μόνος καθώς λίγο μετά ήρθε και με βρήκε η Eileen.

- «Ωραία ήταν!» μου είπε χαμογελώντας μέχρι τ’ αφτιά.

- «Η πλάτη σου πως είναι;»

- «Well… έχω δοκιμάσει και χειρότερα πράγματα στην πλάτη!»

- «Μη μου το θυμίζεις!» της είπα και μου έκανε «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!!!!!»

- «Χαχαχα, είσαι λατρεία!»

Λίγη ώρα αργότερα ήρθαν να κάτσουν μαζί μας και οι τσούπρες που κατά τα φαινόμενα βαρέθηκαν να κάνουν άλλο καταδύσεις.

- «Λοιπόν, θα μας πεις τι σχεδιάζεις για το βράδυ;» με ρώτησε ξανά η κόρη μου.

- «Έλεγα να πάμε στο ‘Αλλού’!»

- «ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ;;;;;;» ούρλιαξε η Χαρά από …τη χαρά της. «ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!!»

- «Μπαμπακουλίνο μουυυυυυυυυυυ!!!!!» φώναξε η κόρη μου και ήρθε κατά πάνω μου και παραλίγο να με διαλύσει.

- «Σιγά βρε διάολε!» της είπα γελώντας.

- “I don’t know what this ‘Allou’ is but I’m in!” είπε και η Eileen ξεσηκωμένη από τον ενθουσιασμό που έδειξαν η κόρη μου και η Χαρά.

- “It’s the biggest amusement park in Greece!” της εξήγησε η Βασιλική τελείως ξαναμμένη. “Ok, it’s not as big as those in America, but is so much fun, dad used to take us when we were younger, but we haven’t tried the good stuff! Today is the day!”

- «Αυτή είναι η ιδέα, να πάμε να ξελυσσάξετε!»

- «Εσύ;;;» με ρώτησε η κόρη μου.

- «Εγώ για προφανείς λόγους θα απέχω από τις μεγάλες συγκινήσεις αλλά όλο και κάτι θα βρούμε που θα μπορώ να λάβω κι εγώ μέρος!»

- “Oooh!!! It has go-kart!!!” είπε η Eileen ενθουσιασμένη. “That’s something that we can do all together!”

- «Δε χρειάζεται να διαλέξετε δραστηριότητες μόνο και μόνο για να λάβω μέρος κι εγώ!» τους είπα. «Η ιδέα είναι να το κάψουμε απόψε, όπου μπορώ θα συμμετέχω κι εγώ, όπου δε μπορώ θα πάτε οι τρεις σας κι εγώ θα σας περιμένω κάτω! Άλλωστε ακόμα και αν δεν είχα το ιστορικό με την καρδιά μου δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να συμμετέχω σε όλα τα παιχνίδια, οπότε μη το έχετε άγχος!»

- “You da best, period!”

- “He is! He really is!” είπε η κόρη μου

Τις άφησα και τις τρεις να σχεδιάσουν τι ήθελαν να κάνουν στο ‘Αλλού’ και πήγα μέσα να δω το φαγητό. Άνοιξα το φούρνο, ο μουσακάς ήταν έτοιμος, οπότε τον έβγαλα από το φούρνο και τον άφησα σκεπασμένο με μια πετσέτα πάνω στον πάγκο για να κρυώσει, θα το έπαιρνε το μισάωρο. Αποφάσισα να κόψω και μια περιποιημένη χωριάτικη που την έβαλα στο ψυγείο όσο να κρυώσει το φαγητό. Βγήκα έξω όπου και οι τρεις ήταν πάνω από το κινητό της Eileen και έκαναν πρόγραμμα ποια παιχνίδια θα παίξουν τσιρίζοντας σαν παιδάκια.

Κάθε ανησυχία που είχα για το πως θα πάρει η κόρη μου τη σχέση μου με την Eileen είχε διαλυθεί, ήταν φανερό ότι η Eileen είχε καταγοητεύσει τη Βασιλική και ότι η ίδια, με τη σειρά της, συμπαθούσε πολύ την κόρη μου. Το πως της όρμισαν και οι δύο για να τη χαιρετήσουν με το που ήρθε στο σπίτι αλλά και η γνήσια χαρά με την οποία αντιμετώπιζε τον ενθουσιασμό τους μου έλεγε ό,τι χρειαζόταν να μου πει.

- “George” μου είπε κάποια στιγμή που οι μικρές πήγαν πάνω ν’ αλλάξουν, “Do you mind if we also invite Anastasia to come with us? She is alone, Tony is abroad and her bestie, Stefanos, has to take his brother and sister to a concert and… you know…”

- «Δεν έχω κανένα πρόβλημα, ωστόσο σε παρακαλώ προσέξτε να μην αναφερθεί η σχέση της με τον Αντώνη. Η Βασιλική τον γνωρίζει από τριών χρονών και την Αγγελική τη λάτρευε, δεν ξέρω πως θα το πάρει αν το μάθει στο ξαφνικό. Και πες με συντηρητικό αλλά… η Αναστασία είναι μόλις τρία χρόνια μεγαλύτερή της.»

- «Αν δε θέλεις δεν υπάρχει πρόβλημα!»

- «Όχι, δεν είπα ότι δεν θέλω… απλά μόνο μη γίνει αναφορά στον Αντώνη, αυτό μόνο.»

- “Ok, I ‘ll call her to ask her if she’s interested!”

- «Να το κάνεις μωρό μου… λοιπόν, όταν μιλήσεις με την Αναστασία, πήγαινε κι εσύ ν’ αλλάξεις για να κάτσουμε να φάμε!»

Τελικά η Αναστασία δεν θα ερχόταν μαζί μας, μας πρόλαβε η Μαριλίζα με τον Αρίστο και τον φίλο της το Μιχάλη, μιας και ο πρώτος είχε πισίνα, τους είχε καλέσει το απόγευμα για pool party και μαζί θα ερχόταν και η κοπέλα του Μιχάλη που είχε έρθει από Πάτρα. Κανόνισαν ωστόσο μέσα στην εβδομάδα για πάνε για καφέ οι δυο τους και θα το έλεγαν και στη Μαριλίζα. Αφού έκλεισε το τηλέφωνο πήγε πάνω στο δωμάτιό μου για ν’ αλλάξει, ενώ εγώ όσο τις περίμενα πήγα και έστρωσα το τραπέζι με το θηλυκό ζήτουλα να μπλέκεται στα πόδια μου, και που και που να μου τραβάει και καμιά δαγκωνιά, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Και όχι τίποτε άλλο αλλά είχα ξεχάσει να πάω να πάρω σαγιονάρες, που μου έφαγε τη μία το κοπρόσκυλο, και ήμουν ακόμα ξυπόλυτος.

Καθίσαμε και οι τέσσερεις και φάγαμε στην κουζίνα, και για μπορέσουμε να φάμε με την ησυχία μας πήρα το μικρό τριχωτό ζήτουλα και παρά τις έντονες διαμαρτυρίες της την έβγαλα έξω, αφού της έβαλα κι εκείνης λίγο γάλα και ξηρά τροφή. Εντάξει, έσκισα πάλι και μπράβο μου, αφού δεν φάγαμε και τα πιάτα καλά να λέω. Βασιλική και Χαρά κάθισαν να μαζέψουν το τραπέζι και να βάλουν τα πιάτα στο πλυντήριο, ενώ εγώ με την Eileen πήγαμε να καθίσουμε στις ξαπλώστρες, και ήλπιζα να μη μου κάνει κανένα χουνέρι το κοπρόγατο να πηδήσει πάνω στην κοιλιά μου γιατί θα γινόταν του meaning of life, να πούμε.

- “George, αν δεν σε πειράζει θα κάνω ηλιοθεραπεία» μου δήλωσε.

- «Να κάνεις μωρό μου!»

Με το που ήρθαν οι τσούπρες η Eileen τις ρώτησε αν τις πείραζε να κάνει ηλιοθεραπεία χωρίς το από πάνω της και την διαβεβαίωσαν αμφότερες ότι δεν είχαν κανένα πρόβλημα και ευτυχώς ο Θεός ήταν στις καλές του σήμερα και με λυπήθηκε, καθώς ούτε η μία ούτε η άλλη ακολούθησαν την Eileen. Πώς το λένε οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι; Thank God for small favors! Καλά, όχι ότι αν τα είχαν πετάξει θα προλάβαινα να πάθω και πάλι κόλπο, ούτε που κατάλαβα για πότε με πήρε ο ύπνος. Ευτυχώς, φρόντισε το κορίτσι μου να μου φτιάξει την ομπρέλα ώστε να είμαι στη σκιά όταν γύρισε ο ήλιος, γιατί θα είχα γίνει παρανάλωμα, και αρπάζω κι εύκολα τρομάρα μου. Όταν ξύπνησα και οι τρεις έκαναν τις λιαστές ντομάτες, ξαπλωμένες μπρούμητα, κι ευτυχώς να λέω, γιατί καμιά δε φορούσε το πάνω μέρος του μαγιό. Κοίταξα το ρολόι μου, κόντευε να πάει πέντε, μιλάμε κοιμόμουν πάνω από δύο ώρες!

- “You woke up, babe?” με ρώτησε η Eileen παίρνοντάς με χαμπάρι.

- «Δεν είμαι σίγουρος αν έχω ξυπνήσει, ακόμα προσπαθώ να θυμηθώ ποιος είμαι, πού είμαι, και γιατί βρίσκομαι εδώ!» της απάντησα, κάνοντάς την να χαχανίσει. «Πάω να βουτήξω λίγο στο νερό να ξυπνήσω!»

- “Let’s go together!” μου είπε και σηκώθηκε και βουτήξαμε και οι δυο στην πισίνα. “Did you wake?”

- «Όχι, βλέπω ακόμα όνειρο ότι είμαι στην πισίνα παρέα με μια πανέμορφη κοκκινομάλλα!»

- “Awww!!!!” μου είπε και με πήρε αγκαλιά σταυρώνοντας τα χέρια της πίσω απ’ το σβέρκο μου. Έσκυψα και της έδωσα ένα τρυφερό φιλί. “And it gets better, it’s not a dream!”

- “No, it’s not!” της απάντησα με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.

- «Τι ώρα θα πάμε στο Αλλού;»

- «Λέω να ξεκινήσουμε κατά τις έξι, να πιούμε και τα καφεδάκια μας εκεί και μετά να ξελυσσάξουμε!»

- «Χειρομβίδααααααα» ακούσαμε να φωνάζουν και οι δυο τους βουτώντας στο νερό με βόμβα. «Σας τσακώσαμε!» είπε η Βασιλική.

- «Μας πιάσατε στα πράσα να συζητάμε για το τι ώρα θα ξεκινήσουμε για να πάμε στο Αλλού, έλεγα κατά τις έξι.»

- «Και μετά pajama party!» είπε η κόρη μου. “Eileen, η Χαρά θα κοιμηθεί εδώ απόψε, θα κάτσεις κι εσύ μαζί μας, έτσι;» τη ρώτησε με τόση λαχτάρα που πραγματικά διέλυσε τις ελάχιστες ανησυχίες που μου είχαν σχετικά με το πως θα έπαιρνε την παρουσία της Eileen στη ζωή μου.

- «Θέλεις;» τη ρώτησα χαμογελώντας, ελπίζοντας να μη τη φέραμε άθελά μας σε δύσκολη θέση. Το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να τρομάξει και να έχουμε άλλα.

- «Πολύ!» μου απάντησε και το χαμόγελό της σκόρπισε όλους μου τους φόβους στον αέρα. «Να περάσουμε μόνο μετά από το σπίτι μου να πάρω τις πιτζάμες μου και ρούχα για αύριο!»

- «Και το ρωτάς;» της είπα με την καρδιά μου να βαράει σαν ξεκούρδιστη.

- «Λοιπόν, κανονίστηκε! Πίτσα και ταινία αφού γυρίσουμε;»

- «Ναιιι!» απάντησαν με μια φωνή και οι τρεις.

Μέρος 22ᵒ - I got chills that multiplying

Λίγο μετά τις έξι, και όπως είχαμε πει, μπήκαμε στη μαούνα και κινήσαμε να κατέβουμε στο Αλλού. Είχα κλείσει από το internet  super pass και για τους τέσσερίς μας, αν και απ’ ότι κατάλαβα για extra συμμετοχές στα karts ή στα συγκρουόμενα θα έπρεπε να πάρουμε και άλλα εισιτήρια. Όπως και να έχει περίπου μισή ώρα αργότερα ήμασταν στου Ρέντη. Με την Eileen πήγαμε στα Everest να πάρουμε να πιούμε τα καφεδάκια μας, ενώ οι δύο τσούπρες αμολήθηκαν να πάνε να χαζέψουν και να επιλέξουν τα παιχνίδια που θέλανε να πάνε.

- «Κοριτσάρα μου, ελπίζω να μη σε έφερε σε δύσκολη θέση η Βασιλική που σου ζήτησε να κάτσεις το βράδυ.»

- “George, will you stop worrying, please? Do you really think that I would do something if I didn’t want to? I know how to say no without hurting feelings, not that I have such intentions with Vasiliki or, for what it matters, Hara. I really like them; they remind me at their age… And let’s not forget that I like Vasiliki’s father even more!”

- “Lucky bastard!” είπα αναπνέοντας πιο ήσυχος.

- “You are, so stop worrying, will you please?”

- «Δεν μπορώ να σταματήσω να ανησυχώ για διάφορα πράγματα μωρό μου… δεν… δεν μου έχει τύχει γυναίκα σαν και σένα… δεν μου έχει τύχει να ερωτευτώ τόσο γρήγορα, δε μου έχει τύχει να γνωρίσω κάποια σχέση μου στη Βασιλική… πώς να μην ανησυχώ; Είσαι… είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια!»

- “I’m also in love with you, dumdum, and I really like your daughter, so, for the love of God, stop worrying!”

- “You are?”

- “That doesn’t mean that I won’t kick your ass!!!”

Αντί απάντησης έγειρα και την πήρα στην αγκαλιά μου και τη φίλησα τρυφερά στα χείλη. Τραβήχτηκα και την κοίταξα για μερικές στιγμές, μου χαμογελούσε και το πρόσωπό της έλαμπε. «Τι άλλο θες μωρέ μαλάκα για να δεις ότι το κορίτσι σου σε θέλει πραγματικά;» μάλωσα τον εαυτό μου.

- «Τι ταινία θέλεις να δούμε το βράδυ;»

- “Hmm…” είπε σκεπτική… “Oh! George! Billie is here!”

- “What?” έκανα έκπληκτος αλλά η Eileen σηκώθηκε από το τραπέζι και την ακολούθησα με τα μάτια μου, και πράγματι, ήταν η Μπίλι μαζί με δύο παιδιά, δηλαδή έφηβοι ήταν αλλά τέλος πάντων.

Μας είχαν πει ότι είχαν δύο δίδυμα κοντά στα δεκατέσσερα, και, κρίνοντας από την ομοιότητα του κοριτσιού με τη μητέρα της, δεν μπορεί να παρά να ήταν αυτά. Εντάξει, δεν υπήρχαν οι δυο τους, ήταν σα να βλέπεις μπροστά σου τη βασίλισσα των ξωτικών με την κόρη της. Εννοείται φυσικά ότι η Eileen τους κάλεσε να έρθουν να κάτσουν μαζί μας. Δεν είδα το Μάριο, είτε η Μπίλι είχε έρθει μόνη της με τα παιδιά, είτε ο Μάριος τους είχε αφήσει για να πάει να παρκάρει και θα τους έβρισκε αργότερα.

- «Καλώς τους! Ο Μάριος;» είπα και σηκώθηκα και έδωσα το χέρι μου στη Μπίλι.

- «Καλώς σας βρήκαμε!» απάντησε χαμογελαστή. «Είναι έξω και ψάχνει να παρκάρει, γινόταν λίγο της τρελής. Να σας συστήσω και τα καμάρια μας, ο …μεγάλος είναι ο Ηλίας και η …μικρή είναι η Ανδριανή, γεννήθηκαν με διαφορά πέντε λεπτών!»

- «Χαίρω πολύ, Γιώργος! Την Eileen φαντάζομαι τη γνωρίσατε, και κάπου εδώ τριγυρνάει και η κόρη μου με τη φίλη της.»

- «Χαίρω πολύ» μας είπαν ντροπαλά και οι δυο τους.

Μπορεί να ήταν δίδυμα αλλά δεν έμοιαζαν καθόλου, ο Ηλίας έμοιαζε του πατέρα του, απ’ όσο δηλαδή θυμόμουν το Μάριο, ενώ η Ανδριανή έμοιαζε με …βελτιωμένη φωτοτυπία της Μπίλι – και ναι, μιλάμε για τη Μπίλι που έκανε τη Theron να φαίνεται μπροστά της ως η μικρή ασχημούλα αδερφή. Στα μόνα που έμοιαζαν τα δίδυμα ήταν στα μάτια και στα μαλλιά, και οι δυο τους είχαν πράσινα μάτια και σκούρο ξανθό μαλλί. Τα μαλλιά της Ανδριανής έφταναν περίπου μέχρι τη μέση της πλάτης της, σε αντίθεση με αυτά της μητέρας της που ήταν σχετικά κοντά. Ο Ηλίας ήταν πιο ψηλός από τη Μπίλι και κατά τα φαινόμενα και η Ανδριανή θα ξεπερνούσε τη μητέρα της, ήταν ήδη λίγο πιο ψηλή – κάπου στο 1,70 – και δεν είχε κλείσει ακόμα καλά-καλά τα δεκατέσσερα. Η κόρη μου, η οποία είναι 1,64, μόλις φέτος στα δεκάξι της, είχε σταματήσει να ψηλώνει.

- «Καθίστε, ή τουλάχιστον καθίστε μέχρι να έρθει και ο Μάριος!» τους είπα μη θέλοντας να χαλάσω το πρόγραμμά τους.

- «Εντάξει!» είπε χαμογελαστά η Μπίλι και καθίσαμε όλοι στο τραπέζι να περιμένουμε να έρθει να μας βρει και ο Μάριος. «Λοιπόν, πηγαίνετε να δείτε τι παιχνίδια θέλετε να παίξετε και θα μας βρείτε εδώ!» τους είπε.

- «Εντάξει μαμά!» είπε χαμογελώντας η Ανδριανή, και παίρνοντας από το χέρι τον αδερφό της έγιναν μπουχοί.

- “So, Billie, how it’s going?” ρώτησε η Eileen

- “Very well more or less, but between work, school and Andriani’s training regimen and competitions all over Greece, there’s no rest for the wicked!”

- «Σε ποιο άθλημα;» τη ρώτησα στα Ελληνικά, υπενθυμίζοντάς της ότι η Eileen καταλάβαινε ελληνικά.

- «Στο άλμα εις μήκος και σε ένα μήνα έχουμε και τους πανελλήνιους στην Καβάλα, δεν σας το είχαμε πει στην Κρύπτη;»

- «Όχι, μόνο με μπάσκετ είχαμε ασχοληθεί! Στον Ερασιτέχνη αγωνίζεται, έτσι;»

- «Πού αλλού; Παναθηναϊκός και τα μυαλά στο μίξερ!»

- «Το μήλο κάτω απ’ τη μιλιά θα πέσει. Μακάρι και πρωταθλήτρια, και θα το έλεγα ακόμα και αν αγωνιζόταν στον γαύρο!»

- «Μη τα λες αυτά και συγχίζομαι!» μου είπε και έβαλα τα γέλια. «Όσο για το άλλο, well, είναι πλέον πρωταθλήτρια στο διασυλλογικό, συντρίβοντας μάλιστα και το παγκόσμιο ρεκόρ στην κατηγορία των παγκορασίδων!» είπε με περηφάνια.

- «What???» τη ρώτησα μην πιστεύοντας στ’ αφτιά μου

- «Ναι η ελαφίνα μας! Να φανταστείς πως η επίδοση αυτή, εκτός από παγκόσμιο ρεκόρ στις παγκορασίδες, είναι ταυτόχρονα και πανελλήνιο σε άλλες δυο κατηγορίες, κορασίδων και νεανίδων. Ο προπονητής της πιστεύει ότι αν συνεχίσει έτσι, και δεν έχει τραυματισμούς, μέχρι τα 17 της θα σπάσει το παγκόσμιο των νεανίδων που είναι 6,88 και κρατάει από το 1976!»

- “Woah!” κάναμε και οι δύο. «Μακάρι Μπίλι μου, μακάρι, να της πάνε όλα κατ’ ευχή και να τη δούμε μέχρι και στους Ολυμπιακούς!»

Τη στιγμή που το είπα δεν ήταν παρά μια φιλοφρόνηση, γιατί πού να το ξέραμε; Έχοντας ξεκινήσει μόλις πριν ένα χρόνο το στίβο και το άλμα εις μήκος, κανείς απολύτως δεν είχε προλάβει να το συνειδητοποιήσει, ούτε καν ίδιος της ο προπονητής· η Ανδριανή δεν ήταν απλά μια καλή αθλήτρια, ήταν αδιανόητη, once-in-a-century, και δεν υπερβάλλω στο παραμικρό, και που έμελλε να γίνει η απόλυτη κυρίαρχος στο αγώνισμα, διαλύοντας τον ανταγωνισμό για δεκατρία ολόκληρα χρόνια. Δεν ήταν μόνο τα τέσσερα σερί χρυσά στους Ολυμπιακούς αγώνες, τα δεκατρία σερί πρωταθλήματα Diamond League και τα αναρίθμητα, χρυσά, σε όλα τα υπόλοιπα εθνικά και διεθνή meetings, ανοιχτού και κλειστού στίβου. Τον Αύγουστο του 2028, στους Ολυμπιακούς του Brisbane, κάνοντας ένα απίστευτο, ένα αδιανόητο, ένα εξωφρενικό, ένα ανεπανάληπτο άλμα στα 7,74, το “Ιπτάμενο Ξωτικό”, όπως την είχαν ονομάσει και την αποκαλούσαν τα  ΜΜΕ και τα Social, πήδησε εικοσιδύο ολόκληρα εκατοστά μακρύτερα από το προηγούμενο ρεκόρ, ένα ρεκόρ που κρατούσε 44 χρόνια, περνώντας έτσι στην ιστορία ως μύθος· η GOAT, η κορυφαία άλτρια όλων των εποχών, με όλα τα παγκόσμια ρεκόρ, από U-16 και πάνω, δικά της. Μέχρι και σήμερα που μιλάμε, παραμένει και η μοναδική γυναίκα που έχει πηδήξει μακρύτερα από τα 7,60, μια επίδοση που επανέλαβε άλλες δώδεκα φορές κατά τη διάρκεια της χρυσής αθλητικής της καριέρας, με δεύτερη κορυφαία το 7,72 στο παγκόσμιο του 2030, και τρίτη το 7,70 που έκανε το 2032 στη Ζυρίχη, σε αγώνα του Diamond league. Ακόμα και στα 30 της, κατάφερε να βρει άλμα στα 7,40, και ήταν αυτό που της χάρισε και το τέταρτο χρυσό σε Ολυμπιακούς αγώνες. Και, ποιος ξέρει, αν δεν είχε τον τραυματισμό που της στέρησε τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του 2044, ίσως να είχε γίνει και η μοναδική αθλήτρια με πέντε συνεχόμενα χρυσά σε ολυμπιακούς αγώνες, ακόμα και στα 34 της τα 7 μέτρα τα είχε για πλάκα.

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο της Μπίλι, ήταν ο Μάριος που λογικά είχε βρει να παρκάρει και είχε μπει μέσα και τους έψαχνε.

- «Έλα αγάπη μου, στο Everest είμαι. Βρήκαμε εδώ την Eileen και το Γιώργο, που τους γνωρίσαμε στην Κρύπτη. Ναι… ναι, έλα, σε περιμένουμε» του είπε και γύρισε προς εμάς. «Μακάρι, στο χέρι της είναι… Δεν φαντάζεστε πάντως πόσο χάρηκα που σας βρήκαμε εδώ!» μας είπε η Μπίλι. «Δεν είμαι ιδιαίτερα φαν αυτών των παιχνιδιών αλλά τι να κάνω που έχω τρία παιδιά; Και πάλι καλά να λέω που οι μεγάλες δεν έχουν πάρει από τους μπαμπάδες τους!» 

- «Τέσσερα παιδιά έχετε, σωστά; Εννοώ εκτός από το μεγάλο» τη ρώτησα κάνοντάς την να χαχανίσει.

- «Ναι, τέσσερα. Η Χριστίνα, η μεγάλη, είναι η κόρη του Μάριου από τον πρώτο του γάμο. Η Μαριάννα, η δεύτερη, είναι δική μου κόρη από τον δικό μου πρώτο γάμο. Ηλίας και Ανδριανή είναι και των δυο μας. Α, να και ο καλός μου!» μας είπε καθώς εκείνη τη στιγμή ήρθε και ο Μάριος.

- “Hello all!” μας είπε.

- «Καλώς τον» του είπα και με την Eileen σηκωθήκαμε να τον χαιρετίσουμε.

- “So, how are you?”

- «Μάριε, δε χρειάζεται να μιλάμε στα αγγλικά, η Eileen καταλαβαίνει καλά τα ελληνικά, απλά δεν μπορεί να τα μιλήσει» του υπενθύμισα.

- «Εντάξει τότε! Λοιπόν, τι κάνετε;»

- «Μια χαρούλα!» απάντησα εγώ και πάλι. «Εδώ μας έλεγε η Μπίλι για το ρεκόρ της Ανδριανής.»

- «Και ρεκόρ και πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό. Τι άλλο να ζητήσει ένας πατέρας;» μας είπε κάνοντάς μας να γελάσουμε. «Εσείς τι κάνετε;»

- «Αύριο έχει τα γενέθλιά της η κόρη μου, και έφερα και τις τρεις τσούπρες εδώ… αν κι εγώ δεν μπορώ ν’ ακολουθήσω σε όλα τα παιχνίδια!»

- «Καταρχάς να χαίρεσαι την κόρη σου. Κατά δεύτερον, ζαλίζεσαι; Μη νομίζεις, ούτε κι εγώ μπορώ να μπω σε όλα…»

- «Και αυτό… αλλά έχω και ένα ιστορικό με την καρδιά μου και δεν κάνει να τη ζορίζω με εκρήξεις αδρεναλίνης.»

- «Ω… Είσαι καλά τώρα;»

- «Ναι, καλά είμαι, αλλά προσέχουμε για να έχουμε!»

- «Μωρέ καλά κάνεις!»

Εκείνη τη στιγμή ήρθαν και οι δύο τσούπρες και προς στιγμή σκάλωσαν βλέποντας τον Μάριο και τη Μπίλι.

- «Α, να και το καμάρι μου με τη φίλη της. Βασιλική, Χαρά, να σας γνωρίσω τον Μάριο και τη Μπίλι. Θυμάσαι τη Φοίβη που ο Αρίστος σου είπε πως θα έχεις καθηγήτρια αν περάσεις στην Κρήτη; Τα παιδιά είναι συμμαθητές της από το σχολείο!»

- «Γεια σας!» έκαναν ντροπαλά και οι δύο τους. «Βασικά μπαμπά είδαμε τι θέλουμε να κάνουμε και ήρθαμε να πάρουμε την Eileen για αρχή. Δε νομίζω ότι κάνουν για σένα ούτε το shock and drop, ούτε το booster, ούτε και το top spin.»

- «Να πάτε, αγάπη μου, αν θέλει και η Eileen!»

- “Are you kidding me? Of course I want!” είπε και πετάχτηκε σαν σούστα από την καρέκλα της, κάνοντας και τις δυο τσούπρες να τσιρίξουν από τη χαρά τους. “Guys, please excuse me, girl want to play! See you later all!!!” είπε και πήρε τις μικρές και φύγανε.

- «Ναι, αν Ηλίας και Ανδριανή τα θέλουν αυτά θα πάτε μόνοι σας!» είπε στο Μάριο η Μπίλι. «Κανένα συγκρουόμενο και πολύ μου είναι!»

Πάνω στην ώρα ήρθαν και τα δίδυμα που και αυτά επέλεξαν αρχικά τα ίδια παιχνίδια, και μπορεί ο Μάριος να μην ψηνόταν ιδιαίτερα με το top spin αλλά έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και τα πήρε να πάνε στα παιχνίδια, και καλή του τύχη!

- «Εσείς πότε και πού θα πάτε διακοπές;» ρώτησα τη Μπίλι όταν μείναμε μόνοι μας.

- «Τον Αύγουστο, προς τα τέλη του Ιούλη έχουμε τους πανελλήνιους στην Καβάλα. Κρήτη θα πάμε φέτος, έχουμε να πάμε από το 2008. Ο ετεροθαλής αδερφός της Μαριάννας, ο Πάρης, σπουδάζει στο Ηράκλειο, στην ίδια σχολή που θέλει να πάει και η κόρη σου. Θα είναι ήδη εκεί και η Μαριάννα με τη Χριστίνα, οπότε θα κατέβουμε κι εμείς να τους βρούμε, αν και την επόμενη και οι τρεις τους θα επιστρέψουν Αθήνα. Εσείς;»

- «Εμείς θα το πάμε σπαστά. Τέλη Ιούλη με αρχές Αυγούστου θα πάρω μια εβδομάδα τη Βασιλική και θα πάμε Χαλκιδική, η φίλη της η Χαρά έχει σπίτι εκεί, οπότε έκλεισα κι εγώ για εκεί. Το ίδιο χρονικό διάστημα οι γονείς της Eileen θα κατέβουν Ελλάδα και θα κάτσουν μια εβδομάδα Αθήνα και μετά θα πάνε Κεφαλλονιά. Μέσα στο Σεπτέμβρη λέμε να κατέβουμε κι εμείς με την Eileen Κρήτη για κανένα δεκαήμερο.»

- «Να πάτε, είναι πολύ όμορφη η Κρήτη!»

- «Εγώ δε χρειαζόμουν ψήσιμο, πέρασα σχεδόν πέντε χρόνια στο νησί. Της Eileen πρόλαβε και της έκανε ψηστήρι το συμμαθητούδι σου!» της είπα κάνοντάς τη να χαχανίσει.

- «Η Φοίβη, ε;»

- «Ποια άλλη!»

- «Έχουμε κι άλλο συμμαθητή στο Ηράκλειο, και δεν εννοώ τον Ανδρέα! Είναι μάλιστα και αυτός καθηγητής στην ίδια σχολή με τη Φοίβη. Για την ακρίβεια, όταν πήγαμε στην Κρήτη το 2008, δεν είχαμε ιδέα πως εκεί ήταν και η Φοίβη με τον Ανδρέα. Ο Νίκος – ο οποίος δεν ήταν απλά συμμαθητής μας, κάναμε μαζί του παρέα από την πρώτη γυμνασίου – ήταν που μας είπε για τους δυο τους!»

Συνεχίσαμε την πάρλα μέχρι που επέστρεψαν οι τσούπρες μου και η Eileen, με τη Χαρά άσπρη, να ορκίζεται ότι δε θα έμπαινε ποτέ ξανά στη ζωή της στο top spin. Την φουκαριάρα την είχε πιάσει ναυτία και χρειάστηκε να κάτσει κάμποση ώρα για να έρθει στα ίσια της. Την κόρη μου και την Eileen δεν τις πείραξε τόσο πολύ πάντως. Λίγη ώρα αργότερα ήρθαν και ο Μάριος με τα δίδυμα, και ο φουκαράς ήταν και αυτός άσπρος, ούτε σ’ εκείνον είχε κάτσει καλά το top spin. Τελικά δεν κάναμε κάτι από τα υπόλοιπα extreme, καθώς με τη ναυτία που είχε χτυπήσει Μάριο και Χαρά, αποφασίσαμε να κάνουμε πιο απλά πράγματα, Μάριος και Μπίλι πήγαν οικογενειακώς στα συγκρουόμενα, ενώ εμείς διαλέξαμε ομόφωνα τα go-karts.

Συναντηθήκαμε ξανά στη ρόδα, όπου τα τέσσερα παιδιά μπήκαν στο ένα καλαθάκι και οι μεγάλοι στο άλλο. Μετά από μερικούς γύρους με τη ρόδα πήγαμε όλοι μαζί να φάμε τα παγωτά μας και ο φουκαράς ο Ηλίας δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από την Χαρά αλλά έπεσε στην περίπτωση· αν και πολύ όμορφο αγόρι – ακόμα και αν δεν ήταν εξωπραγματικός όπως η μάνα του και η αδερφή του – έπεφτε της Χαράς και πολύ μικρός και πολύ …αγόρι. Από την άλλη συνέλαβα και το καμάρι μου να γλυκοκοιτάζει την Ανδριανή, και ήλπιζα να μην το είχε πάρει χαμπάρι η Χαρά και είχαμε άλλα, γιατί ήμουν σχεδόν σίγουρος πως το γλυκοκοίταγμα ήταν αμοιβαίο!

Όπως και να έχει, αυτά τα μίνι δράματα μας τελείωσαν λίγο μετά τις δέκα καθώς Μάριος και Μπίλι μας αποχαιρέτησαν και πήραν τα παιδιά τους και έφυγαν. Καλά, όχι ότι εμείς κάτσαμε πολύ παραπάνω, μισή ώρα και αν. Πήραμε το δρόμο του γυρισμού, και αφού περάσαμε από το σπίτι της Eileen για να πάρει αυτά που ήθελε, επιστρέψαμε σπίτι για το πιτζάμα πάρτι. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα, αλλά με το λοχία μαζί δεν είχε τέτοια, αφήσαμε τις μικρές σπίτι και βγήκαμε για να κάνουμε το jogging μας.

- «Λοιπόν, πώς σου φάνηκε;» τη ρώτησα με το που ξεκινήσαμε με χαλαρό περπάτημα.

- «Ωραία ήταν, αν και τη Χαρά την πείραξε το top spin, και ελπίζω να μην έπιασε πως κοιταζόντουσαν η Βασιλική με την Ανδριανή γιατί θα τη χαλάσει ακόμα περισσότερο!»

- «Καλά το πρόσεξα δηλαδή, δεν έκαναν πουλάκια τα μάτια μου!»

- “Pardon me?”

- “I mean, I also noticed the same, it wasn’t my imagination!”

- “No, it wasn’t, as it seems Andriani also likes girls. Well, so does her brother, he couldn’t take his eyes from Hara!”

- “I saw that too! Well… though very pretty, he’s too… male for her taste!”

- “Well, maybe Hara is like me, because trust me, she liked Elias!”

- “I hadn't noticed that, to be honest. But it doesn't really matter; there's a slim chance they'll meet again.”

- “Never say never, babe. Anyway, are you ready to start running?”

- “Go! Go, Johnny go, go!” της είπα και αρχίσαμε το χαλαρό τρέξιμο.

Όπως και τις προηγούμενες φορές φτάσαμε μέχρι το Βασιλόπουλο και μετά γυρίσαμε σπίτι, όπου κάνοντας διάλειμμα μερικών λεπτών για να βρω τις ανάσες μου, ξεκινήσαμε και πάλι την ίδια διαδρομή, αλλά αυτή τη φορά ο ρυθμός που έδωσε η Eileen ήταν λίγο πιο γρήγορος με αποτέλεσμα μετά το Βασιλόπουλο να γυρίσουμε με γρήγορο περπάτημα. Όταν επιστρέψαμε τα κορίτσια ήταν στον κήπο και μας περίμεναν, είχαν μάλιστα φτιάξει και ποπ-κορν για να έχουμε στην ταινία που θα βλέπαμε. Ανεβήκαμε πάνω ίσα για να κάνουμε ένα γρήγορο ντουζ, και με τα κορίτσια εδώ, αν και κάτω, μπήκαμε ένας-ένας. Είχα τρελές καύλες αλλά κατά τα φαινόμενα θα έμενα με την όρεξη, well, such is life.

Αφού κατεβήκαμε κάτω, και μετά από μια σύντομη διαβούλευση με τα κορίτσια, αποφασίσαμε να δούμε ρομαντικό θρίλερ, το let the right one in, και το οποίο τελικά αποδείχτηκε – παρά τους φόβους μου- παραδόξως καλό. Μετά το τέλος της ταινίας, και μιας και κόντευε να πάει δύο, το λήξαμε για την ημέρα και ανεβήκαμε πάνω για να πάμε για ύπνο, ή τουλάχιστον, αυτό ήλπιζα – χωρίς να το πολυπιστεύω – ότι θα κάνουν η κόρη μου με τη Χαρά. Ναι, είχα ξεχάσει ότι υποτίθεται πως ήταν πιτζάμα πάρτι, οπότε οι τρεις τους με άφησαν στα κρύα του λουτρού και πήγαν στο δωμάτιο της κόρης μου, αφήνοντάς με μέ τις καλύτερες ευχές τους.

- «Εσύ τουλάχιστον δε με άφησες μόνο μου!» είπα στην Barkie και για πρώτη φορά την ανέβασα στο κρεββάτι μαζί μου, κάνοντάς την να πάθει λαλά από τη χαρά της για λίγα λεπτά, και μετά να ξεραθεί με τη μουσούδα της στο μαξιλάρι. Πήρα το Kindle για να διαβάσω και ούτε που κατάλαβα πως κατάφερα και με πήρε ο ύπνος, γιατί όταν ήρθε η Eileen στο δωμάτιο με βρήκε με το tablet στο στομάχι.

- “Hey babe!” μου είπε τρυφερά, καθώς με το που ήρθε στο δωμάτιο την πήρε χαμπάρι η Barkie και άρχισε να χοροπηδάει στο κρεββάτι.

- «Τι ώρα έχει πάει;» τη ρώτησα νυσταγμένος.

- «Τέσσερις, πριν από λίγο έπεσαν τα κορίτσια για ύπνο!»

- «Καλά, τι κάνατε δυο ώρες;»

- «Τα κορίτσια δε λέμε τα μυστικά μας!» μου είπε συνοδεύοντάς το με μια από της υπέροχες μουσουνίτσες της. H Barkie αποφάσισε ότι δεν ήθελε άλλο κρεββάτι αλλά ήταν πολύ ψηλό για εκείνη, και έτσι πήγε στην άκρη και μας έδειξε κλαψουρίζοντας ότι ήθελε να κατέβει.

Να κατουρήσει ήθελε το κορίτσι, κάνοντας το μπαμπά υπερήφανο, και αφού στριφογύρισε μερικές φορές στην πάνα, μου τα έκανε τα μισά πάλι απ’ έξω, ο μπούφος! Σκούπα-μάπα εμπλοκή vol. #n, για μεγάλες τιμές του n, αλλά τι να την κάνω; Και όχι τίποτε άλλο αλλά δε με άφηνε να καθαρίσω και με την ησυχία μου έτσι όπως κυνηγούσε συνεχώς τη σφουγγαρίστρα.

- «Αμάν!» είπα καθώς μου έκοψε ξαφνικά ότι η Altin δεν είχε ιδέα πως θα πάρω σκύλο. - «Δεν το έχω πει στην Altin… ως Παναγία μου, ποιος την ακούει τώρα!» είπα με απελπισία, κάνοντας την Eileen να ξεκαρδιστεί.

- «Ἀνδρῶν γὰρ ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος, καὶ οὐ στηλῶν μόνον ἐν τῇ οἰκείᾳ σημαίνει ἐπιγραφή, ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ μὴ προσηκούσῃ ἄγραφος μνήμη παρ᾽ ἑκάστῳ τῆς γνώμης μᾶλλον ἢ τοῦ ἔργου ἐνδιαιτᾶται» μου είπε με ερασμιακή προφορά, και πώς στο διάολο μπορούσε και θυμόταν όλο αυτό το κατεβατό;

- «Είναι να την έχεις σκίσει τη γάτα!» είπα τρολλάροντας τον εαυτό μου.

- “You ‘re the best halva ever made!” με πείραξε σιγοντάροντας. “My my my, it looks like I’ ve been missed” συνέχισε το πείραγμα, αναφερόμενη στον όχι ιδιαιτέρως κρυφό ερεθισμό μου.

- “That’s an understatement!”

- “You could say that!” μου είπε κοιτάζοντάς με πονηρά. “No worries, babe, I will be quiet… not that I’ll be able to talk!” είπε και χαμηλώνοντας μου κατέβασε το μποξεράκι και με πήρε στο στόμα της.

- «Μη μου λες μετά ότι πήγα πάλι να σε πνίξω!» την πείραξα.

- “Cross my heart!” μου είπε και επέστρεψε στο θεάρεστο έργο της.

Εντάξει, έλιωσα, αλλά μιλάμε έλιωσα. Είχα που είχα απίστευτες καύλες, βάλε και την τέχνη της πίπας που μου έκανε η πριγκηπέσσα μου, ούτε δυο-τρία λεπτά δε μου πήρε για να τελειώσω, δεν πρόλαβε καλά-καλά ν’ αρχίσει να τον παίζει με το χέρι της, για τέτοια ταχύτητα μιλάμε. Και ναι, πρέπει να κόντεψα να την πνίξω και πάλι, γιατί έχυνα, και έχυνα, και έχυνα, και τελειωμό δεν είχα αλλά την Eileen δεν φάνηκε να την απασχολεί, δεν άφησε σταγόνα, και όπως πάντα με έγλειψε από την κορυφή μέχρι τη βάση, κάνοντάς μου το όργανο λαμπίκο. Καλά, όχι ότι χρειαζόταν να μου το κάνει για να τη βάλω να ξαπλώσει και να ορμίξω στο μουνάκι της, αλλά ειδικά μετά από τέτοια πίπα, δεν υπήρχε ούτε μία στο δισεκατομμύριο ν’ αφήσω το κορίτσι μου έτσι.

Ανάσανα για λίγο την απίστευτη θηλυκή της ευωδιά, και κατεβάζοντας το κιλοτάκι της, χύμηξα στο υπέροχο μουνάκι της, με την ίδια λαχτάρα που θα χυμούσε στο νερό της όασης κάποιος χαμένος μέσα στην έρημο. Όπως πάντα ενάλλασσα το παιχνίδι στην κλειτορίδα της, πότε με τη γλώσσα μου, πότε με τα χείλη μου, και πότε και με τα δύο μαζί, και η Eileen, που είναι και σχετικά φωνακλού, αναγκάστηκε να δαγκώσει το χέρι της για να μην ακουστεί, γιατί όπως κι εκείνη πριν λίγη ώρα, έτσι κι εγώ τώρα, την έκανα να πιάσει γραμμή με Βαλχάλα. Πολύ πράγμα, δεν ήμουν ο μόνος, και όπως κι εκείνη, έτσι κι εγώ, τα ρούφηξα όλα και την καθάρισα με τη γλώσσα μου μέχρι που την έκανα να …τρίζει από καθαριότητα.

Αφού – για τον φόβο των Ιουδαίων – η Eileen έβαλε το νυχτικό της και εγώ το μποξεράκι μου, την πήρα στην αγκαλιά μου και ένα φιλάκι αργότερα ξεραθήκαμε και οι δύο. Ξύπνησα πρώτος γύρω στις 11:00 το πρωί, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για μένα, το να ξυπνάω μετά τις 08:30 εννοώ. Άφησα την Eileen να κοιμάται και αφού έκανα την πρωινή μου ρουτίνα και έπλυνα τα δόντια μου κατέβηκα στην κουζίνα παρέα με τον Cato και τη Barkie για να φτιάξω τον καφέ μου καθώς και το πρωινό για τους τέσσερίς μας. Χθες το πρωί, και πριν πάμε στο μανάβη, είχα βγάλει τα παϊδάκια απ’ την κατάψυξη, οπότε πριν φτιάξω το πρωινό, και αφού τα πασπάλισα με αλάτι, πιπέρι και ρίγανη, τα έβαλα ξανά στο ψυγείο σκεπάζοντάς τα με μια στρώση από κομμένο κρεμμύδι. Πάνω που τελείωσα και ξεκίνησα να φτιάξω το πρωινό κατέβηκε στην κουζίνα, κουτουλώντας ακόμα από τη νύστα της, το καμάρι μου. Πώς περάσανε έτσι δεκάξι χρόνια; Πότε πρόλαβε και έγινε ολόκληρη γυναίκα το σκατό;

- «Μωρό μου!» της είπα και πήγα και την πήρα αγκαλιά. «Χρόνια σου πολλά αγάπη μου.»

- «Μπαμπακουλίνο μου! Σ’ ευχαριστώ πολύ!» μου είπε και μου έσκασε ένα φιλάκι στο μάγουλο.

- «Αλήθεια, εσύ πως και ξύπνησες τόσο νωρίς;»

- «Με πήρε τηλέφωνο η μαμά με το Γιάννη για να μου ευχηθούν τα χρόνια πολλά.»

Με τη βοήθεια της Βασιλικής που κάθισε να μου κάνει παρέα ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε το πρωινό, εγώ ετοίμασα την ομελέτα, ενώ εκείνη έκοψε φρούτα και έφτιαξε ανάμεικτο χυμό. Όταν τελειώσαμε τα πήγαμε στη βεράντα και μετά ανεβήκαμε πάνω να ξυπνήσουμε Eileen και Χαρά.

- «Ξύπνα μωρό μου» είπα στην Eileen χαϊδεύοντας την απαλά.

- “Good morning, babe!” μου απάντησε χαμογελώντας νυσταγμένα. “What time is it?”

- «Έχει πάει 11:30. Σήκω να ετοιμαστείς, σας έχουμε φτιάξει και πρωινό με τη Βασιλική. Λοιπόν πάω και σε περιμένω κάτω.»

- “Ok babe” μου είπε και σηκώθηκε να πάει στο μπάνιο.

Κατέβηκα κάτω στη βεράντα που με περίμενε ο τριχωτός ζήτουλας αλλά είχα κάνει τα κουμάντα μου και για δαύτη, οπότε της έβαλα στο πιάτο της το ένα αυγό που της είχα βράσει. Του Cato, παραδόξως, δεν του αρέσουν τ’ αυγά, οπότε σ’ εκείνον έδωσα ένα φακελάκι σούπα για γάτες. Η Barkie άφησε το αυγό της και πήγε να μυρίσει τη σούπα προκαλώντας τον κίνδυνο να γίνει της Κορέας αλλά παραδόξως ο Cato δεν έκανε μανούρα αλλά εδώ που τα λέμε δεν του πείραξε και το φαγητό, μάλλον δεν ήταν της αρεσκείας της, οπότε γύρισε στο δικό της.

Λίγα λεπτά αργότερα κατέβηκαν χαχανίζοντας και οι τρεις σουσουράδες μαζί και κάτσαμε όλοι μαζί στο τραπέζι να φάμε. Δεν είναι μόνο η Eileen από εκείνες που δεν ντρέπονται, οπότε καλού-κακού μάζεψα τα χέρια μου από το τραπέζι, καθώς – και όπως τελικά δεν είχαμε φάει χθες βράδυ – και οι τρεις τους είχαν λυσσάξει στην πείνα. Όταν τελειώσαμε η κόρη μου με τη Χαρά μάζεψαν το τραπέζι, και αφού επιστρέψανε καθίσαμε άλλη μια ώρα να χωνέψουμε με χαλαρή κουβεντούλα. Η Βασιλική πρότεινα να πάμε να πάρουμε από το Μικέλ σοκολάτα ή καφέ με παγωτό, και έτσι πήγαμε παρέα και οι τέσσερεις. Με το που γυρίσαμε βάλαμε τα μαγιό μας και πήγαμε και βουτήξαμε στην πισίνα.

Την τούρτα την κόψαμε το απόγευμα, καθώς η αλήθεια είναι ότι το αρνί είναι βαρύ κρέας και έχοντας φάει μισό κιλό παϊδάκια ο καθένας, χώρια τις πατάτες και τη σαλάτα, πέσαμε σε καταληψία σα δράκοι Κομόντο μετά από γεύμα. Τα κορίτσια κάθισαν για ηλιοθεραπεία αλλά εγώ ήθελα τη δροσιά του air-condition, και έτσι παίρνοντας μαζί την τριχωτή τσούπρα, που ούτε κείνη βρίσκει τη ζέστη της αρεσκείας της, ανεβήκαμε στο δωμάτιο και πέσαμε αγκαλίτσα ξεροί. Εκ των υστέρων το να ανεβάζω τη Barkie στο κρεββάτι αποδείχτηκε εξαιρετικά κακή ιδέα, καθώς όταν έφτασε στο τελικό της μέγεθος, έπιανε το μισό κρεββάτι, με μένα και την Eileen να στριμωχνόμαστε στο άλλο μισό, χώρια που πολλές φορές ήθελε αγκαλιά, και έφτασε να ζυγίζει κοντά εκατό κιλά, τρομάρα της!

- «Να ζήσεις Βασίλω…»

- «Μη με λες Βασίλω!!!!»

- «Σιωπή! Λοιπόν, πάμε! Να ζήσεις Βασίλω και χρόνια πολλά, μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά…»

- «Σιγά που δε θα τα βάφω!» μας διέκοψε.

- «Βρε θα μας αφήσεις να τραγουδήσουμε;»

- «Τραγούδι θέλετε πουλάκια μου; Καραόκε μετά!»

- «Καλά, δεν τους λυπάσαι τους γείτονες;»

- «Καθόλου!»

- «Που είχαμε μείνει; Μεγάλη να γίνεις να βάφεις μαλλιά… καλύτερα έτσι;» τη ρώτησα με τη Βασιλική και τη Χαρά να έχουν βάλει τα γέλια και την Eileen να γελάει με τα καμώματά μου. «Παντού να σκορπίζεις της νιότης το φως και όλοι να λένε να μία σοφός!»

- «ΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ» έκανε σβήνοντας το θηρίο με τη μία και τα δεκαέξι κεριά!

- «Να ζήσεις αγάπη μου, χρόνια σου πολλά!» της είπα και την πήρα στην αγκαλιά μου και τη σήκωσα, όπως όταν ήταν κοριτσάκι, και με κίνδυνο να πάθω κανένα λουμπάγκο γέρος άνθρωπος.

Ευτυχώς με τη Χαρά έδειξαν την δέουσα συγκράτηση, και ναι μεν φιληθήκανε στο στόμα, αλλά δεν ήταν και κανένα γλωσσόφιλο… Και γέρος και καρδιακός, όλα τα καλά του κόσμου! Μετά σειρά είχε η Eileen, και η Βασιλική από τον ενθουσιασμό της, και όπως είναι και σχεδόν δεκαπέντε πόντους ψηλότερη, σήκωσε την Eileen και την έκανε σβούρα, κάνοντας την τελευταία να τσιρίξει ενθουσιασμένη λες και ήταν κανένα τρίχρονο. Εννοείται βέβαια ότι ο πιο χαμογελαστός ήμουν εγώ βλέποντας τα κορίτσια μου πραγματικά να γουστάρουν η μία την άλλη.

Μιας και είπα για τσιρίγματα, έπρεπε ν’ ακούσετε πως έκανε η Βασιλική, όταν άνοιξε τα μάτια της και είδε τα δώρα της, μέχρι και ο Τζέθρο από δίπλα άρχισε τα γαυγίσματα ξαφνιασμένος. Όχι, δεν έκανε έτσι για το laptop, με το μοντέλο του Venator ήταν που έπαθε παράκρουση, ειδικά όταν της είπα πως η Eileen ήταν που με την ερώτησή της για τα παιχνίδια κατασκευών με έκανε να θυμηθώ ότι η κόρη μου τρελαίνεται για Lego.

- «Και τώρα καραόκε!» μας είπε επιστρέφοντας στον κήπο, αφού πήγε μέσα να αφήσει τα δώρα της. «Και έχω και μια καταπληκτική ιδέα, να τραγουδήσουμε σε ζευγάρια και το ένα θα επιλέξει τι θα τραγουδήσει το άλλο! Θα πάμε που θα πάμε στην κόλαση με αυτό που θα κάνουμε στους γείτονες, να πάμε και οι τέσσερις μαζί και σαν legends!»

- «Χαρά, σου υπενθυμίζω ότι στη δημοκρατία υπάρχει το δικαίωμα του veto!»

- «Ναι, καλά, τραγούδα… pun intended» μου απάντησε γελώντας. «Τι να τους βάλουμε να τραγουδήσουν;» ρώτησε τη Βασιλική.

- «Χμμμ… Eileen, το ξέρεις το “You’re the one that I want?” από το Grease?»

- “Of course I do!”

- «Λοιπόν, Τραβόλτα» είπε προς εμένα! «Go-go-go!»

- “Let’s show them babe how it’s done!” μου είπε η Eileen.

Βρήκαμε το τραγούδι σε εκτέλεση για karaoke στο YouTube και το βάλαμε να παίξει στα ηχεία του κήπου, και κρατώντας ο καθένας το κινητό του στο χέρι, για να βλέπουμε τους στίχους ξεκινήσαμε, και ως …Travolta ξεκίνησα πρώτος.

(Εγώ) “I got chills that multiplying and I’ m losing control, because the power you’re supplying… it’s electrifying”

(Eileen) “You better shape up, cause I need a man and my heart is set on you. You better shape up, you better understand, to my heart I must be true”

(Εγώ) “Nothing left, nothing left for me to do”

(Μαζί) “You ‘re the one that I want, oooh oooh oooh, honey, the one that I want, oooh oooh oooh, honey, the one that I want oooh oooh, the one I need, oh yes indeed”

(Eileen) “If you filled with affection, you’re too shy to convey, meditate to my direction, feel your way”

(Εγώ) “I better shape up, cause you need a man”

(Eileen) “I need a man who can keep me satisfied”

(Εγώ) “I better shape up, if I’m gonna prove”

(Eileen) “You better prove that my faith is satisfied”

(Εγώ) “Are you sure?”

(Μαζί) “Yes, I’m sure down deep inside. You ‘re the one that I want, oooh oooh oooh, honey, the one that I want, oooh oooh oooh, honey, the one that I want oooh oooh, the one I need, oh yes indeed…”

Για πρώτη φορά, και μετά από πολλά-πολλά, χρόνια ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος… και είχε και συνέχεια, γιατί καμιά φορά ξέρετε, δεν υπάρχει μόνο το χειρότερο, υπάρχει και το καλύτερο. Ακόμα και αν δεν το γνώριζα εκείνη τη στιγμή, τα καλύτερα ήταν μπροστά μας, όχι πίσω μας.

Μέρος 23ᵒ - Το Ιπτάμενο Ξωτικό

Με την Eileen συγκατοικούσαμε από την αρχή της χρονιάς, ενώ η κόρη μου πλέον είχε κατέβει Κρήτη, καθώς έκανε την επιλογή της για τη σχολή Επιστήμης Υπολογιστών, στην οποία πέρασε και μάλιστα πρώτη, και η οποία είχε βάλει στόχο να περάσει όλα τα μαθήματα για το πτυχίο της στα τρία χρόνια, όπως είχα κάνει εγώ. Well, στο χέρι της ήταν, και μέχρι στιγμής ήταν σε καλό δρόμο. Με τη Χαρά είχαν χωρίσει όταν η Βασιλική πέρασε Κρήτη και η Χαρά Θεσσαλονίκη,  αλλά – σε αντίθεση με τους φόβους μου – είχαν καταφέρει να μη χαλάσουν τη φιλία τους.

Κατά τα άλλα, το αρκούδι μας, η Barkie, ξεπέρασε για λίγο τη μάνα της σε μέγεθος, φτάνοντας τελικά τα 97 κιλά, αν και μετά την πρώτη της περίοδο τη στείρωσα καθώς με την παρέα που έκανε με το Τζέθρο, δεν ήταν για να παίρνουμε τέτοια ρίσκα. Βέβαια ο Τζέθρο, καίτοι τεράστιος για Rottweiler, εβδομήντα κιλά παρακαλώ, μπροστά στη Barkie έμοιαζε με κουτάβι, αλλά δεν ήμουν διατεθειμένος να πάρω τέτοια ρίσκα. Από την άλλη ο Cato ήταν ο γνωστός τραμπούκος που γνώριζα και αγαπούσα εδώ και πεντέμισι χρόνια, και που για ένα περίεργο λόγο δεν έκανε ποτέ τσαμπουκά με την Barkie, και δεν ήταν λόγου του μεγέθους της, γιατί και ο Τζέθρο για τα κυβικά του γίγαντας ήτανε. Τι να πεις, άγνωσται αι βουλαί…

Τη δεύτερη μέρα του Πάσχα, και λόγω της γιορτής μου, και φυσικά επί τη ευκαιρία που θα ανέβαιναν για το Πάσχα η Φοίβη με τον Ανδρέα, τους είχα καλέσει όλους να έρθουν σπίτι για να σουβλίσουμε. Μέχρι και ο Αντώνης με την Αναστασία θα ερχόντουσαν από την Αμερική που είχαν από την αρχή της χρονιάς, η μικρή για το μεταπτυχιακό της και ο Αντώνης έχοντας αναλάβει COO στη μητρική. Eileen, Μαριλίζα και Αναστασία είχαν γίνει κολλητές και η χαρά τους που βρέθηκαν ξανά, δεν περιγράφεται!

Εννοείται πως είχαμε καλέσει τον Αρίστο με τη Μαριλίζα, αλλά φυσικά και το Μιχάλη με την Αντιγόνη, καθώς ο Μιχάλης είχε προαχθεί και σε δικός μου κολλητός, και ας μην είμαι περιπετειώδης! Από την Κρήτη είχε ανέβει φυσικά και η κόρη μου, και παρόλο που τους βλέπαμε μόνο όταν ανέβαιναν η Φοίβη με τον Ανδρέα από Κρήτη, καλέσαμε και την Μπίλι με το Μάριο που μας απάντησαν ότι θα ερχόντουσαν με τα δίδυμα.

Ο προπονητής της Ανδριανής είχε προφητέψει πως μέχρι τα δεκαεπτά της θα σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ των 6,88 μέτρων, και έπεσε ταυτόχρονα και μέσα και έξω. Μέσα, γιατί όντως το έκανε πριν τα δεκαεπτά της, και έξω, γιατί το έκανε πριν καν κλείσει τα δεκάξι της. Έχοντας αρχίσει να σαρώνει τα χρυσά σε πανευρωπαϊκούς και παγκόσμιους αγώνες κορασίδων, είχαμε αρχίσει όλοι να αντιλαμβανόμαστε ότι η Ανδριανή δεν ήταν απλά μια καλή άλτρια, ήταν one of the kind· το 6,90, το ρεκόρ της, ήταν αδιανόητη επίδοση γι’ αυτές τις ηλικίες, μόλις ένα πόντο κάτω από το ρεκόρ under-18!

Στους διασυλλογικούς αγώνες του 2027, ένα μήνα πριν τα δέκατα έβδομα γενέθλιά της, έγινε η πρώτη γυναίκα κάτω των 17 που έσπασε το φράγμα των 7 μέτρων, κάνοντας ένα ανεπανάληπτο άλμα στα 7,05, και διαλύοντας με 14 ολόκληρα εκατοστά διαφορά το under-18 παγκόσμιο ρεκόρ, που ήταν στα 6,91 μέτρα και κρατούσε από το 1981. Οι εξωφρενικές της επιδόσεις έφεραν για πρώτη φορά την πρόσκληση στο Diamond League, ο πρώτος φετινός αγώνας του οποίου έγινε πριν από δυο εβδομάδες στη Doha. Εκεί τρέλανε και πάλι τον αθλητικό πλανήτη, όχι μόνο για τη δια περιπάτου επικράτησή της, αλλά και γιατί κάνοντας ένα ασύλληπτο 7,36, διέλυσε για 22 ολόκληρα εκατοστά το παγκόσμιο ρεκόρ κάτω των 20, που, όπως και το αντίστοιχο του κάτω των 18, ήταν της Heike Drechsler και κρατούσε από το 1983. Ήταν κάτι μοναδικό, για πρώτη φορά στην ιστορία των αγωνισμάτων στίβου οι κατηγορίες under-18 και under-20 μοιράζονταν το ίδιο ρεκόρ.

Θυμάμαι το «Μακάρι να τη δούμε στους Ολυμπιακούς» που είχα πει στη μητέρα της και γελάω, φυσικά και θα λάμβανε μέρος στους Ολυμπιακούς του Los Angeles και μάλιστα ως το απόλυτο φαβορί του αγωνίσματος και η δεύτερη – μετά τον Τεντόγλου – ελπίδα της Ελλάδας για χρυσό μετάλλιο. Το μόνο άγχος, εντός εισαγωγικών, ήταν αν θα άντεχε αυτό το βάρος, καθώς μιλάμε για ένα κορίτσι που όταν θα γινόντουσαν οι αγώνες θα είχε μόλις κλείσει τα δεκαοχτώ της. Εντωμεταξύ, π’ ανάθεμά τη, είχε γίνει ακόμα πιο όμορφη από τη μητέρα της, κι έχω γράψει επανειλημμένως πόσο αδιανόητα όμορφη γυναίκα είναι η Μπίλι, οπότε δεν ήταν έκπληξη που τα MME και τα Social την είχαν ερωτευτεί. Παρά την εξωτική της εμφάνιση, ή ίσως εξαιτίας της, η Ανδριανή είναι πολύ ντροπαλή και ο χαριτωμένα αδέξιος τρόπος της όταν βρισκόταν μπροστά από κάποια κάμερα, έκανε MME και Social να την ερωτευτούν ακόμα περισσότερο.

Πάντως, τον τρόπο με τον οποίο αλληλοκοιταζόντουσαν με τη Βασιλική ντροπαλό δεν θα τον έλεγες με την καμία, η Βασιλική δεν είναι από εκείνες που χαρίζονται. Κι εγώ και η Eileen είχαμε ψυλλιαστεί ότι η Ανδριανή μπορεί να είναι gay από εκείνη την ημέρα που τους είχαμε πετύχει στο Αλλού, και που δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια της από την κόρη μου, κόρη μου η οποία πλέον ήταν και ελεύθερη, εκτός από ωραία, και, που όπως είπα και πριν, δε χαρίζει κάστανα όταν βάλει στο μάτι το οτιδήποτε.

Γεγονός είναι ότι αισθάνθηκα μεγάλη αμηχανία καθώς η Βασιλική της την έπεσε στην ψύχρα, ζητώντας της να πάνε αμέσως μετά για καφέ οι δυο τους, μια πρόσκληση η οποία έγινε αποδεκτή με μεγάλο ενθουσιασμό, κάνοντάς με να δαγκωθώ. Πείτε ό,τι θέλετε για τη σφιχτοκωλίαση μου, αλλά Μάριος και Μπίλι ήταν καλεσμένοι μας και η Ανδριανή είναι κόρη τους. Ήταν η ίδια η Μπίλι που μ’ έβγαλε από τη δύσκολη θέση, λέγοντάς μας ιδιωτικά ότι γνώριζαν από καιρό πως την κόρη της την ελκύουν μόνο οι γυναίκες, τους το είχε ξεκαθαρίσει in no uncertain terms η ίδια.

Τέλος πάντων, ήταν πρόταση, ποιου άλλου; του Μιχάλη, να πάμε Βόρεια Αμερική για να είμαστε εκεί στην πρώτη συμμετοχή της Ανδριανής στους Ολυμπιακούς που γινόντουσαν στο Los Angeles. Η Ανδριανή δεν μπορούσε να πιστέψει στ’ αφτιά της και έβαλε τα κλάματα όταν το άκουσε. Δεν είναι και λίγο, πέραν της οικογένειάς της, έντεκα άτομα θα πηγαίναμε στο Los Angeles μόνο και μόνο για να είμαστε μαζί της. Βέβαια το να πάμε Αμερική δεν ήταν για κανέναν πρόβλημα, αλλά για το πού θα βρίσκαμε εισιτήρια των αγώνων ήταν, κάτι που τελικά αντιμετωπίστηκε με τη βοήθεια των διασυνδέσεων τόσο του Αντώνη όσο και του Αρίστου. 

Έτσι, αρχές Αυγούστου του 2028, βρεθήκαμε όλοι μαζί στην Καλιφόρνια, όπου γνωρίσαμε από κοντά και την κουμπάρα της Φοίβης και του Ανδρέα, την οποία είχαμε γνωρίσει μέσα από την απίστευτη για τα χρόνια εκείνα ιστορία που είχαν μαζί της στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν ήταν φοιτητές και σπούδαζαν και οι τρεις τους στο πανεπιστήμιο. Η Ανδριανή εννοείται ότι κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών διέμενε στο Ολυμπιακό χωριό, αλλά την βλέπαμε κάθε μέρα στον ελεύθερο της χρόνο, που είτε μας έκανε επίσκεψη, είτε της κάναμε εμείς, καθότι από το Μάη τα είχε με την κόρη μου, και παρόλο που η σχέση τους ήταν εξ’ αποστάσεως, ήταν τρελά και παλαβά ερωτευμένες μεταξύ τους, και η αλήθεια είναι πως ήταν πολύ όμορφο ζευγάρι!

Είπα και πριν ότι ο Μιχάλης, εκτός από κολλητός της Μαριλίζας, είχε γίνει εδώ και πολύ καιρό και δικός μου, και με την πριγκηπέσσα μου, τη Φοίβη και φυσικά το καμάρι μου, είχαν γίνει χαλαρά το επίκεντρο της παρέας, μην αφήνοντας όλους τους υπόλοιπους σε χλωρό κλαρί, και δεν εννοώ μόνο το δούλεμα, το οποίο πήγαινε σύννεφο έτσι και τους έδινες την παραμικρή ευκαιρία. Με την ζωντάνια και το κέφι τους μας τραβούσαν να κάνουμε από τα πιο νορμάλ ως και τα πιο παλαβά πράγματα. Ακόμα δε θα ξεχάσω εκείνο το βράδυ στο San Fransisco που, κατόπιν επιμονής Φοίβης, Χριστιάνας και Μιχάλη, πήγαμε σε καραόκε μπαρ, και απορώ που έφυγα με νεφρά, γιατί κάποια στιγμή ήμουν σίγουρος ότι θα τ’ αφήσω εκεί, μαζί με τα πνευμόνια μου, και πιθανώς και καμιά σπλήνα και ίσως και λίγο συκώτι.

Βέβαια τα πιο πολλά κανονίσαμε να τα κάνουμε μετά το τέλος των αγώνων, ώστε να μπορεί να είναι μαζί μας και η Ανδριανή, η οποία μαζί με τον απίθανο Μίλτο Τεντόγλου – ναι, τον γνωρίσαμε και αυτόν από κοντά – ήταν οι ελπίδες της χώρας μας για κάποιο χρυσό μετάλλιο. Ο Τεντόγλου είναι φύσει αχάμπαρος, οπότε δεν ανησυχούσαμε για λογαριασμό του, για την Ανδριανή είχαμε άγχος, καθώς παρότι είναι αδιανόητη αθλήτρια, δεν παύει να είναι και ένα δεκαοχτάχρονο κορίτσι, και όσο κι αν η ίδια είναι πολύ προσγειωμένη, σε αυτές τις ηλικίες ποτέ δεν ξέρεις…

Ο Τεντόγλου είχε δηλώσει επανειλημμένα ότι του άρεσε η πίεση και αυτή τη φορά οι Θεοί άκουσαν τις προσευχές του. Ο τελικός που έγινε στο Los Angeles πέρασε ως ο κορυφαίος τελικός στην ιστορία του αγωνίσματος, πιο πολύ ακόμα και από αυτόν του Τόκιο, παρά το γεγονός ότι δεν σημειώθηκε παγκόσμιο ρεκόρ. Ήταν ένας τελικός στον οποίο το χρώμα των μεταλλίων άλλαξε δέκα ολόκληρες φορές και κρίθηκε στα τέσσερα τελευταία άλματα και στον οποίο επίδοση στα 8,68, που έδινε χρυσό σε κάθε ολυμπιάδα από το 1992 κι έπειτα, άφησε τον Ιταλό αθλητή που την έκανε τέταρτο και εκτός βάθρου. Ο Μίλτος, που πρόπερσι είχε καταφέρει να σπάσει το φράγμα του 8,70, πηδούσε τελευταίος καθώς μετά την τρίτη προσπάθεια ήταν πρώτος με 8,67. Πριν όπως κάνει το τελευταίο του άλμα βρέθηκε από το πουθενά εκτός μεταλλίων, καθώς η τελευταία προσπάθεια των αθλητών ήταν αυτό που λέμε staff of legends.

Ο Ιταλός, που μετά τις τρεις πρώτες προσπάθειες ήταν τέταρτος, πήδηξε στα 8,69 στέλνοντας τον Τεντόγλου στη δεύτερη θέση με το 8,67 που είχε στην τρίτη προσπάθεια. Και εκεί που λέγαμε ότι χειρότερα δε γίνεται, ο επόμενος, ο Τζαμαϊκανός, πηδάει στα 8,72, κάνοντας ατομικό ρεκόρ και ισοφαρίζοντας το πανελλήνιο του Μίλτου, στέλνοντάς τον στο χάλκινο. Και εκεί που κλαίγαμε τη μοίρα μας, ήρθε ο Κουβανός και μας αποτελείωσε, πηδώντας 8,75 και αφήνοντας το Μίλτο εκτός βάθρου.

Πίεση ζητούσε ο Μίλτος, και να που του έγινε το χατίρι. Το χρυσό πλέον έμοιαζε με παλαβό όνειρο, για να το χτυπήσει θα έπρεπε να υπερβάλλει εαυτόν, ακόμα και η ισοφάριση του ρεκόρ του θα τον άφηνε δεύτερο. Μεταξύ μας, ακόμα και το χάλκινο πλέον φαινόταν να έχει χαθεί, κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να γίνει κάποιο θαύμα, ή, για να είμαστε ακριβείς,  κανείς εκτός της Ανδριανής, που καθόταν και παρακολουθούσε τον αγώνα μαζί μας. 

- «Πάει το χρυσό…» είπα μοιρολογώντας, και η Eileen μου χάιδεψε τρυφερά το χέρι προσπαθώντας να με παρηγορήσει.

- «Τίποτα δεν τελειώνει μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή,» είπε η Ανδριανή προσπαθώντας να αλαφρύνει τη διάθεση. «Εγώ δεν θα τον ξέγραφα το Μίλτο ακόμα, αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να τα καταφέρει, είναι αυτός!»

- «Μακάρι μωρό μου!» είπε η κόρη μου, χωρίς πάντως να φαίνεται να το πολυπιστεύει και η ίδια.

- «Μακάρι, αλλά πολύ δύσκολο» συμφώνησε και η Μαριάννα

- «Από το στόμα σου και στου Θεού τ’ αυτί» απάντησε αυτή τη φορά η Χριστίνα, η μεγάλη αδερφή των διδύμων και της Μαριάννας.

- «Το έχει μέσα του! Το έχει!» επέμεινε η Ανδριανή. Τι να πω, μακάρι…

Ο Μίλτος πήρε θέση για να κάνει το τελευταίο του άλμα και μαζί με το υπόλοιπο στάδιο χτυπήσαμε παλαμάκια δίνοντάς του ρυθμό. Έχουμε όλοι σηκωθεί από τις θέσεις μας· τα βλέμματα καρφωμένα πάνω του, οι καρδιές μας να χτυπούν σαν να συγχρονίζονται με τον ήχο των παλαμακίων. Η αλήθεια είναι ότι η μόνη που δείχνει να έχει πραγματική πίστη είναι η Ανδριανή· στέκεται όρθια, με τα μάτια της καρφωμένα πάνω του, σαν να προσπαθεί να του μεταδώσει τη σιγουριά της με τη σκέψη.

Ο Μίλτος ξεκινάει με το χαρακτηριστικό του τρόπο, οι πρώτες του δρασκελιές σταθερές και μεθοδικές, αλλά μετά επιταχύνει, το σώμα του γεμάτο ένταση και στόχο. Σαν να πυροδοτείται κάτι μέσα του, να αντλεί δύναμη από έναν αθέατο κόσμο, και τότε κάνει το άλμα. Ένα άλμα στο Θεό. Ο χρόνος μοιάζει να παγώνει. Το στάδιο κρατάει την ανάσα του. Εμείς, στις θέσεις μας, παγωμένοι. Στα matrix βλέπουμε τον ίδιο να αιωρείται, το σώμα του σαν να αρνείται τη βαρύτητα. Είναι καθαρά πάνω από δέκα εκατοστά από τη νοητή γραμμή του άλματος του Κουβανού. Κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε. Δεν έχει σημασία αν είναι ενθουσιασμός ή αγωνία· όλοι περιμένουμε με την ίδια λαχτάρα το αποτέλεσμα. Είναι έγκυρο; Ο κόσμος έχει σταματήσει να κινείται μέχρι να μάθουμε.

Είναι! Θεέ μου, είναι!

Έχει κάνει το τέλειο πάτημα, μόλις μισό εκατοστό από το όριο. Βασιλική και Ανδριανή χοροπηδάνε ενθουσιασμένες ενώ η Eileen μου σφίγγει το χέρι. 8,87! Το λέω και δεν το πιστεύω, 8,87! Ο Μίλτος μας, ο Μίλτος της Ελλάδας, κάνει στη τελευταία του προσπάθεια το άλμα της ζωής του. Ο αέρας είναι στα 2 m/s, το άλμα του θα μετρήσει ως πανευρωπαϊκό ρεκόρ, ένα πόντο πιο μακριά από το στοιχειωμένο του Emmiyan, και μάλιστα στο επίπεδο της θάλασσας! Ο Μίλτος είναι νικητής στον τελικό, όχι απλά του αιώνα, αλλά του αιώνα των αιώνων, αμήν!

- “HE DID IT!” ουρλιάζει δίπλα μου η Eileen που το έχει πάρει πατριωτικά παρότι ιρλανδέζα στην καταγωγή.

Έχω πέσει ξερός στο κάθισμά και παίρνω βαθιές ανάσες προκειμένου να κατεβάσω σφυγμούς, ενώ γύρω μου γίνεται πανζουρλισμός, και όχι μόνο από τους Έλληνες. Όλοι οι θεατές τρίβουν τα μάτια τους μην μπορώντας να πιστέψουν τι ήταν αυτό που έζησαν λίγη ώρα πριν.

- «Σας το έλεγα! Σας το έλεγα!» λέει ξανά και ξανά η Ανδριανή, κλαίγοντας από τη χαρά της μέσα στην αγκαλιά της Βασιλικής. «Μωρό μου, πρέπει να πάω κάτω!» της λέει και η Βασιλική της γνέφει. Η Ανδριανή γίνεται πύραυλος και κατεβαίνει μέχρι κάτω, και ο Τεντόγλου έρχεται και την αγκαλιάζει, και μετά πάει και χτυπάει το καμπανάκι, κάτι που είχε καθιερωθεί από τους αγώνες του Παρισιού. Είναι μοναδικό, είναι απίστευτο, τρίτο συνεχόμενο χρυσό στο άλμα εις μήκος, μόνο ο μυθικός Lewis το είχε κάνει ως τώρα.

- «Και στα δικά μας!» λέμε όλοι αναφερόμενοι στην Ανδριανή, η οποία θα αγωνιζόταν μεθαύριο, και την οποία θεωρούμε πλέον δικό μας άνθρωπο. 

Την παραμονή του προκριματικού ήταν και η μόνη φορά που η Ανδριανή δεν κάθισε πολύ μαζί μας, και υποψιάζομαι πως αν δεν ήταν για τη Βασιλική δε θα έβγαινε καν από το ολυμπιακό χωριό. Όπως και να έχει, σήμερα είναι ο προκριματικός και, πέραν της οικογένειάς της και της Βασιλικής, για την οποία εξασφάλισαν πάσο ώστε να μπορεί να βρίσκεται κάτω-κάτω, όλοι οι υπόλοιποι είμαστε στις θέσεις μας, με την αγωνία να έχει χτυπήσει κόκκινα, και με την ελπίδα η Ανδριανή να δικαιώσει τον τίτλο του φαβορί.

Ναι, ποιο άγχος; Στην πρώτη της κιόλας προσπάθεια πήδηξε 7,15, τριάντα πόντους πάνω από το όριο που ήταν 6,85. Δεν έκανε άλλη προσπάθεια, και ούτε είχε λόγο, μόνο άλλη μία αθλήτρια κατόρθωσε να πηδήξει πάνω από 6,85, η συμμετοχή στον τελικό κρίθηκε στις επιδόσεις, η τελευταία πέρασε με 6,67, μήκος που η Ανδριανή είχε ξεπεράσει κατά 23 εκατοστά πριν καν κλείσει τα δεκάξι της. Μακάρι να κυλούσε έτσι χωρίς αγωνία και ο αυριανός της τελικός, καθότι είμαι και καρδιακός και ο τελικός του Τεντόγλου με είχε φέρει στα όρια μου.

Η υπόλοιπη μέρα κύλισε χαλαρά και όπως και χθες είδαμε την Ανδριανή για λίγο μόνο, αυτή τη φορά πηγαίνοντας εμείς στο Ολυμπιακό χωριό για να τη συναντήσουμε απ’ έξω. Στα Social είχε γίνει του Κουτρούλη ο γάμος με τα βίντεο που είχαν ανεβάσει Τεντόγλου και Καραλής, οι οποίοι τρόλλαραν ανελέητα, τόσο ο ένας τον άλλον, όσο και οι δυο μαζί την Ανδριανή, που πάντως δεχόταν το πείραγμά τους με γέλιο, ένα γέλιο που είχε ερωτευτεί όλος ο πλανήτης, γιατί – δε θα κουραστώ να το λέω – η Ανδριανή δεν είναι απλά όμορφή, είναι η βασίλισσα των ξωτικών· εξωπραγματική.

Και αν νομίζετε ότι υπερβάλω είστε γελασμένοι· τα ΜΜΕ ήταν που της έδωσαν τον τίτλο “The Flying Elf”, και σήμερα οι κάμερες δεν ξεκολλούσαν από πάνω της. Η Βασιλική, έχοντας εξασφαλίσει πάσο, ήταν και πάλι κάτω μαζί με την οικογένεια της Ανδριανής. Οι υπόλοιποι, όπως και χθες, είχαμε κάνει τη δική μας εξέδρα, και με τις διασυνδέσεις του Αντώνη και του Αρίστου, οι θέσεις μας ήταν εξαιρετικές. Έχοντας περάσει πρώτη στον τελικό, στις τρεις πρώτες προσπάθειες, τουλάχιστον, η Ανδριανή θα πηδούσε τελευταία. Η αγωνία και η υπερένταση όλων μας είχε χτυπήσει κόκκινο, με την Eileen να προσπαθεί απεγνωσμένα να με ηρεμίσει καθότι δεν είμαι και για πολλά. Ό,τι πάντως δεν κατάφερε η πριγκηπέσσα μου χαϊδεύοντάς μου το χέρι το κατάφερε η Ανδριανή που κάνοντας άλμα στα 7,36 ισοφάρισε το ατομικό της ρεκόρ και ουσιαστικά τέλειωσε τον τελικό, σε ό,τι τουλάχιστον αφορούσε το χρυσό, στρέφοντας το ενδιαφέρον του κόσμου στη μάχη για το αργυρό και το χάλκινο.

Στη δεύτερή της προσπάθεια έκανε και πάλι μεγάλο άλμα αλλά δυστυχώς βγήκε άκυρο για δύο εκατοστά. Όχι ότι ένιωσε και καμιά απειλή, μετά το τέλος της δεύτερης προσπάθειας, η δεύτερη, κουβανέζα και αυτή, ήταν με άλμα στα 7,17 και η τρίτη η Τουρκάλα στο 7,06, με όλες τις υπόλοιπες κάτω από το φράγμα των επτά μέτρων. Μέχρι να κάνει και την έκτη προσπάθεια δεν είχε γίνει κάποια αλλαγή, που ν’ αφορά την Ανδριανή δηλαδή, γιατί η τρίτη βρέθηκε ξαφνικά τέταρτη, καθώς η Ιταλίδα πήδησε 7,08, αφήνοντας την Τουρκάλα εκτός μεταλλίων, για να το ανατρέψει η ίδια στο έκτο και τελευταίο δικό της κάνοντας άλμα 7,19 και παίρνοντας το αργυρό από την Κουβανέζα, αφήνοντας την Ιταλίδα, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν τρίτη, εκτός βάθρου. Το αστείο είναι πως η ίδια Ανδριανή πανηγύρισε αυτό το άλμα πιο πολύ και από το δικό της! Η Aysel, έτσι την λένε την Τουρκάλα, είναι συνομήλική της, είχαν γνωριστεί μεταξύ τους σε κάποιο διεθνή αγώνα κορασίδων, και είναι κολλητές από τα δεκάξι τους. Η Ιταλίδα δεν μπόρεσε να κάνει μεγαλύτερο άλμα και η Ανδριανή με την Aysel την πήραν αγκαλιά όπως έκλαιγε απαρηγόρητη. Η Κουβανέζα πήρε φόρα για το τελευταίο της άλμα χωρίς ωστόσο να αλλάξει κάτι στέφοντας και τυπικά την Ανδριανή ως χρυσή Ολυμπιονίκη. Δεν υπήρχε καν λόγος να κάνει το τελευταίο της άλμα, αλλά η ίδια δε σκόπευε να το αφήσει. Η προσπάθειά της δεν ήταν για το μετάλλιο, ο αντίπαλός της πλέον ήταν η ίδια η Ιστορία.

Πήρε μερικές βαθιές ανάσες και σήκωσε τα χέρια της κάνοντας νόημα στον κόσμο να της κάνει ρυθμικά παλαμάκια, σηκώνοντας όλο το στάδιο στο πόδι.   Παίρνει φόρα και όλοι κρατάμε την ανάσα μας. Πατάει καλά, πολύ καλά, και απογειώνεται, στο matrix του σταδίου φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχει πηδήξει παραπάνω από τη νοητή γραμμή του 7,36, αρκετά κιόλας! Το άλμα της είναι έγκυρο, έχει πατήσει μισό εκατοστό πριν από το όριο. Βλέπουμε τον πίνακα και ένα ολόκληρο στάδιο ξεσπάει σε φωνές και χειροκροτήματα, 7,43! Το λέω και δεν το πιστεύω, μόλις έκλεισε τα δεκαοκτώ της και πέταξε στα 7,43, κάνοντας παρελθόν το ολυμπιακό ρεκόρ της Joyner, το οποίο είχε κρατήσει σαράντα ολόκληρα χρόνια. Είναι απίστευτο, είναι εξωπραγματικό, είναι αδιανόητο! Δεν μιλάμε απλά για ένα κορίτσι που μόλις πριν ένα μήνα έκλεισε τα δεκαοχτώ της, μιλάμε για ένα άθλημα του οποίου το παγκόσμιο ρεκόρ γυναικών κάτω των είκοσι – και μέχρι την εμφάνιση της Ανδριανής στα παγκόσμια αθλητικά δρώμενα – ήταν σχεδόν τριάντα εκατοστά κοντύτερο, για να μην αναφέρω πως η Drechsler το είχε κάνει στα δεκαεννιά της. 

Θυμάστε το φιλί μου με την Eileen μετά τον τελικό που το είχε θαυμάσει το πανελλήνιο σε απευθείας μετάδοση; Ναι, η κόρη μου με ξεπέρασε και σε αυτό. Η Ανδριανή, με τις κάμερες να την κυνηγάνε από πίσω, και άντε να την προφτάσουν όπως καλπάζει σαν γαζέλα, έτρεξε προς στην κερκίδα που την περίμεναν τ’ αδέρφια της, οι γονείς της και η Βασιλική, και οι έξι μαζί στα κάγκελα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πρώτα πήγε στη Βασιλική, και το παθιασμένο φιλί που αντάλλαξαν το θαύμασαν εννιά δισεκατομμύρια θεατές, καθώς, και για όσους δεν το πρόλαβαν σε ζωντανή μετάδοση, έγινε και viral, κάνοντας τους bigot ανά τον κόσμο να φρυάξουν από το κακό τους.

Στην εξέδρα είχαμε πάει και καθόμασταν μαζί δώδεκα άτομα: Η Eileen, εγώ, ο Μιχάλης, η Αντιγόνη, ο Αντώνης, η Αναστασία, ο Αρίστος, η Μαριλίζα, η Φοίβη, ο Ανδρέας, η Χριστιάνα και η Jude. Έχετε δει δώδεκα άτομα στη σειρά, πέντε εκ των οποίων μαντράχαλοι, να κλαίνε σαν κοριτσάκια; Αν δεν το έχετε δει, μπορείτε να πάτε  στο YouTube και να μας θαυμάσετε το κλάμα μας σε πρώτο πλάνο, δεν έγινε μόνο το βίντεο του φιλιού Ανδριανής και Βασιλικής viral, κάποιος από τους θεατές μας τράβηξε βίντεο και κάπως έτσι γίναμε και εμείς εφήμερες διασημότητες, κάποιοι εξ ημών, ονόματα δεν λέμε, υπολείψεις δε θίγουμε, για δεύτερη φορά…

- «Ξέρετε τι δε μ’ αρέσει σ’ όλα αυτά;» μας ρώτησε η Ανδριανή το ίδιο βράδυ που βγήκαμε όλοι μαζί να το γιορτάσουμε. «Το ότι θα πρέπει να χαμογελάω και κάθομαι να βγω φωτογραφίες με όλους αυτούς τους γλοιώδεις τύπους που μας θυμούνται μόνο στις διακρίσεις. Εγώ είμαι από τις τυχερές που δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα, ξέρετε τι ζόρια τραβάνε οι υπόλοιποι αθλητές; Και δε μιλάμε για εξοπλισμό και προπονήσεις, μιλάμε για τα στοιχειώδη, όπως φαγητό. Υπάρχουν φορές που αν δεν πληρώσουμε από τις τσέπες μας, ή δεν βρούμε εστιατόριο να μας λυπηθεί και να μας κεράσει, θα μείνουμε νηστικοί, για να μην αναφέρω καν το συλλογικό. Το ξέρετε ότι αν δεν είχε αναλάβει τελικά ο Δημήτρης…» είπε εννοώντας το Γιαννακόπουλο «… θα είχε βαρέσει διάλυση ο ερασιτέχνης Παναθηναϊκός; Το ξέρετε ότι πέρσι το μισθό του προπονητή μου τον πλήρωσαν ολόκληρο ο μπαμπάς με τη μαμά;» μας είπε αφήνοντας όλο το τραπέζι παγωτό.

- «Αλήθεια είναι» μας είπε ο Βασίλης, ο προπονητής της, «Μάριε και Μπίλι δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω!»

- «Αν κάποιος είναι να ευχαριστήσει κάποιον άλλον είναι εμείς εσένα που την έπεισες να ασχοληθεί με το άλμα εις μήκος αντί για τα sprints και φυσικά που την έκανες την αθλήτρια που είναι» του απάντησε ο Μάριος.

- «Δεν την έκανα εγώ…» ξεκίνησε να λέει ο Βασίλης αλλά η Ανδριανή δε σήκωνε κουβέντα.

- «Έτσι ακριβώς είναι!» είπε διακόπτοντάς τον. «Έχω την ταχύτητα αλλά δυστυχώς δεν έχω τα αντανακλαστικά, και αυτό – και πάλι δυστυχώς – είναι κάτι που δε μαθαίνεται. Είτε τα έχεις, είτε όχι. Βέβαια ακόμα και αν τα είχα δε θα ήμουν σήμερα εδώ γιατί υπάρχουν αρκετές αθλήτριες ταχύτερες από εμένα. Ωστόσο ακόμα και έτσι, δε θα είχα γίνει αυτή που έγινα αν δεν είχα εσένα! Εσύ με ανέδειξες, εσύ με πίστεψες, εσύ μ’ έμαθες να πως πηδάω, εσύ μ’ έμαθες πως να προσγειώνομαι, εσύ μ’ έσπρωχνες όταν μ’ έπιαναν οι μαύρες μου. Μπορεί η φύση να με προίκισε αλλά ξέρεις κάτι; Αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Εσύ μ’ έκανες αυτό που είμαι σήμερα, Βασίλη, είμαι δικό σου δημιούργημα. Ο άνθρωπος Ανδριανή είναι δημιούργημα των γονιών και της οικογένειάς της. Η αθλήτρια Ανδριανή είναι δικό σου δημιούργημα. Δικό σου και κανενός άλλου» του δήλωσε κάνοντάς τον να δακρύσει, «Τέλος πάντων, για να επιστρέψουμε σε αυτό που έλεγα στην αρχή, ελπίζω να βρω τη δύναμη να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να μη στείλω κανέναν στο γερο-διάολο κι έχουμε άλλα. Θυμάστε τι είχε γίνει με το Μίλτο που ο άλλος ο σάλιαγκας πήγε να χωθεί μπροστά από τον παππού του; Το θυμάμαι και μου ανάβουν τα λαμπάκια!»

- «Αυτό λύνεται εύκολα» είπε η Βασιλική.

- «Πώς; Και μη μου πεις ότι θα βάλουμε την Eileen να τους ρίξει κανένα νταν στο κεφάλι!» τη ρώτησε, κάνοντάς μας να γελάσουμε.

- «Δεν θα ήταν και άσχημη ιδέα εδώ που τα λέμε!» της απάντησε. «Αλλά όχι, έχω κάτι πολύ πιο απλό στο μυαλό. Στην επιστροφή μας να περπατάμε χεράκι-χεράκι, και να δούμε ποιοι από δαύτους έχουν τ’ αρχίδια να έρθουν να χαιρετήσουν την ολυμπιονίκη και την κοπέλα της!»

Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό, είχαμε φτάσει στο 2028 και ακόμα και τώρα οι δημόσιες περιπτύξεις μεταξύ gay ζευγαριών, ακόμα και οι τόσο απλές, όσο το να περπατάει το ζευγάρι χέρι-χέρι, αποδοκιμάζονταν, έστω και στη ζούλα, από την πλειοψηφία των Ελληναράδων.

- «Θα έχετε πρόβλημα με τον Κασελάκη» παρατήρησα ξερά. «Δε νομίζω ότι θα έχει τέτοιο θέμα, ίσα-ίσα!»

- «Δε βαριέσαι, και μόνο που θ’ αποφύγω κανένα Βελόπουλο για μένα είναι win» ανταπάντησε η Ανδριανή.

- «Καλά εντάξει, μετά το γύρο του θριάμβου που κάνατε αγκαλίτσα με την Eisel αυτός θα σε απέφευγε ακόμα και αν ήσουν πιο straight και από ευθεία γραμμή» της είπε η Αναστασία, κάνοντάς μας να ξεραθούμε στα γέλια.

- “So, what now?” τη ρώτησε αλλάζοντας θέμα η Eileen. “I mean, after your vacation!”

- «No rest for the wicked, που λέει η μαμά. Τέλη Αυγούστου συνεχίζονται οι αγώνες του Diamond League. Εντάξει, δε λέω, θα ξεκουραστώ λίγο, έχουμε άλλωστε κανονίσει με τη Βασιλική να κατέβουμε και ένα δεκαήμερο Κρήτη, αλλά μετά στο τρέξιμο και πάλι.»

- «Είναι σκληρή η ζωή του αθλητή… σκληρή και πολλές φορές μοναχική» είπε ο Βασίλης.

- «Μη με παρεξηγείτε, δεν παραπονιέμαι, ξέρω ποιος είναι ο δρόμος που επέλεξα να πάρω. Ναι, είναι σκληρή και μοναχική, αλλά κάθε φορά που βλέπουμε ξανά η μία την άλλη, ξεπληρώνεται και με το παραπάνω!» είπε κοιτάζοντας στα μάτια τη Βασιλική που την έσφιξε στην αγκαλιά της και τη φίλησε τρυφερά στο στόμα, και έχω να δηλώσω ότι αυτή η νεολαία δεν έχει κανένα σεβασμό πλέον! «Και επιπλέον, και συγχωρήστε με για τον κυνισμό μου, αλλά σε αυτό που επέλεξα να κάνω, ό,τι κάνω – αν είμαι τυχερή και δεν έχω τραυματισμούς – το πολύ μέχρι τα τριάντα, ο στίβος δεν είναι ποδόσφαιρο και μπάσκετ, ούτε τα χρήματά τους έχει, ούτε μπορείς να αγωνίζεσαι σε αυτό το επίπεδο μετά τα τριάντα. Δηλαδή τι τριάντα, ο κάθε χρόνος μετά τα εικοσιοκτώ είναι σχεδόν σαν θαύμα. Οπότε ναι, μπροστά μου έχω δέκα, άντε δώδεκα χρόνια· ό,τι προλάβω να μαζέψω μέχρι τότε γιατί μετά… sic transit gloria mundi, που λέγανε και οι Λατίνοι.»

Ναι, δεν πείνασε. Οι αδιανόητες αθλητικές της επιδόσεις σε συνδυασμό με την εξωπραγματική της ομορφιά – το “Flying Elf” που της είχαν κολλήσει ΜΜΕ  και Social δεν ήταν τυχαίο, το 2028, πέρα από το πρώτο της ολυμπιακό χρυσό, ψηφίστηκε από διάφορα media και ως η ομορφότερη γυναίκα στον πλανήτη – της άνοιξαν δρόμους που πολύ σπάνια ανοίγονται σε αθλητές του στίβου, στην Ελλάδα τουλάχιστον. Τα τέσσερα συνεχόμενα χρυσά στους Ολυμπιακούς, οι δεκατρείς συνεχόμενοι τίτλοι στο Diamond League, και τ’ αμέτρητα παγκόσμια και ευρωπαϊκά, για να μην αναφέρουμε τις χορηγίες, έσοδα από διαφημίσεις, φωτογραφίσεις, Tik-Tok και τα ρέστα, τη βοήθησαν να λύσει το οικονομικό της πρόβλημα, και η Ανδριανή, δεν διαθέτει μόνο εξωφρενικό αθλητικό ταλέντο. Από τη μητέρα της δεν είχε κληρονομήσει μόνο την εξωτική της ομορφιά, είχε πάρει και το κοφτερό της το μυαλό.

Το ίδιο βράδυ στο ξενοδοχείο με την Eileen είχαμε αυτή την κουβέντα και το πόσο ώριμο και προσγειωμένο παιδί ήταν η Ανδριανή, παρά το ότι καλά-καλά δεν είχε κλείσει τα δεκαοχτώ της. Η αλήθεια είναι πως μέσα μου δεν περίμενα πως ο έρωτας της με την κόρη μου θα αντέξει στο χρόνο. Η μία με τα διαβάσματα και τις εργασίες, η άλλη με τους αγώνες, τις προπονήσεις και τους αγώνες σε ολόκληρη την υφήλιο, η σχέση τους ήταν στο μεγαλύτερο της μέρος εξ αποστάσεως. Αν και το internet τα είχε αλλάξει όλα, και πλέον ήσουν μια κλήση μακριά από τον οποιοδήποτε άνθρωπο στον πλανήτη, οι παλιοί έλεγαν “Μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται” και για μένα δεν είχαν άδικο.

- “I don’t agree” μου είπε η πριγκηπέσσα μου. “For starters they manage their schedule to see each other when Andriani is back in Greece, and of course Vasiliki has the financial means to follow Andriani in some events abroad” μου είπε αναφερόμενη στην οικονομική μας επιφάνεια. “Furthermore, these kids differ even from me, who I’m not much older. And don’t forget that it was Hara who couldn’t manage the long-distance relationship, not Vasiliki.”

- «Το ξέρω μωρό μου» της απάντησα. «Τέλος πάντων, ενήλικες είναι και οι δύο πλέον, στο χέρι τους είναι να συνεχίσουν να είναι μαζί!

Μπορεί πλέον να μην πηδιόμασταν όλη την ώρα σαν τα κουνέλια, όπως τον πρώτο μας καιρό, ωστόσο αυτό δεν σήμαινε ότι δεν κάναμε συχνά σεξ, ίσα-ίσα. Σήμερα, λόγω της διάθεσης που μας είχαν προκαλέσει όλα αυτά που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες, μας έκαναν να νιώθουμε πιο έντονη την ανάγκη για συντροφικότητα, οπότε κάναμε τρυφερό έρωτα, παρόλο που πλέον αρέσουν και στους δυο μας τα έντονα σαδομαζοχιστικά παιχνίδια.

Ναι, έμαθα να απολαμβάνω να της ρίχνω τις ξυλιές στον κώλο, μέχρι και ζώνη βάλαμε σιγά-σιγά στην ζωή μας. Και να ήταν μόνο αυτό; Διαπίστωσα με τεράστια έκπληξη, πως γούσταρα τρελά να τις τρώω στα κωλομέρια, και όχι μόνο με τη ζώνη, ειδικά αν αυτό συνοδευόταν από μπινελίκια και μετά γαμήσι με strap-on. Τα crops και οι βίτσες της γνώρισαν νέες μέρες δόξας, απογειώνοντας την σεξουαλική μου ζωή σε βαθμό που δεν μπορούσα καν να διανοηθώ μέχρι που τη γνώρισα.

Σ’ αυτό που μοιάζαμε και οι δύο πάντως, και σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα ζευγάρια του κύκλου που κάναμε –  Μπίλι και Μάριος εξαιρούνται καθότι σύμφωνα με την Φοίβη είναι εξαιρετικά συμβατικό ζευγάρι – είναι πως αμφότεροι είμαστε αυστηρά μονογαμικοί. Όλοι οι υπόλοιποι έβγαζαν τα μάτια τους κατά καιρούς με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς, και όχι μόνο μεταξύ τους. Για παράδειγμα, ακόμα και ο κολλητός της Αναστασίας, ο Στέφανος, ήταν παραπάνω από κολλητός, ήταν fuck buddy, και όχι απλά δεν τον πείραζε αυτό τον Αντώνη, ίσα-ίσα είχαν κάνει πολλές φορές τρίο μεταξύ τους. Βέβαια αυτό όσο ήταν Ελλάδα, στην Αμερική, με την εργασία του Αντώνη και τις σπουδές της Αναστασίας, ήταν και του λόγου τους από απόσταση, αλλά ξέρετε τι; Αν θέλει η νύφη και ο γαμπρός…

Χαμογέλασα και για πρώτη φορά άρχισα να νιώθω αισιοδοξία για το μέλλον της σχέσης της κόρης μου και της Ανδριανής. Η πριγκηπέσσα μου είχε δίκιο όπως πάντα· στο χέρι τους ήταν, στο χέρι τους και μόνο.  

Μέρος 24ᵒ - Και κοκκινομάλλα και φωνακλού

Σιγά που θα μου έκανε τη ζωή εύκολη, τα νερά της σπάσανε μέσα στη μαύρη νύχτα δυο βδομάδες νωρίτερα απ’ όσο το υπολογίζαμε, και ευτυχώς να λέω που κατόπιν δικής μου επιμονής είχαμε έτοιμη την τσάντα με τα πράγματα που θα της χρειαζόντουσαν στο μαιευτήριο. Έβαλα την Eileen στο αυτοκίνητο, την γυναικολόγο της θα την έπαιρνα απ’ το δρόμο και το καλό που της ήθελα ήταν να τη βρούμε εκεί όταν φτάσουμε. Αυτή τη νύχτα δε θα κοιμόταν κανείς! Μετά τη γιατρίνα πήρα στα καπάκια την κόρη μου και χτύπησε κάμποσες φορές πριν απαντήσει.

- «Μπαμπά;» με ρώτησε ελαφρά ανήσυχη και εδώ που τα λέμε, έτσι όπως την πήρα μέσα στη μαύρη νύχτα, λογικό ήταν.

- «Πάμε στο μαιευτήριο, έσπασαν τα νερά της Eileen!»

- «Τι;;;;» μου είπε με σπασμένη φωνή.

- «Έρχεται η αδερφούλα σου και, όπως η μαμά της, είπε να μου κάνει τη ζωή δύσκολη!»

Φυσικά αστειευόμουν, η ζωή μου με την Eileen κάθε άλλο παρά δύσκολη ήταν, πέντε χρόνια μαζί και τα συναισθήματά μας ήταν τόσο δυνατά όσο τις πρώτες μέρες, μα πλέον στον έρωτα είχε προστεθεί και η αγάπη. Πάντα μου φαινόντουσαν ρομαντικές σαχλαμάρες αυτά τα περί άλλου μισού και soul mates και τ’ αρχίδια μου κουνιούνται, ωστόσο με την πριγκηπέσσα μου είχα αναγκαστεί να παραδεχτώ ότι κάτι ήξεραν όσοι τα έλεγαν.

Μαζί της το να κάνω και τα πιο κουλά ήταν περίπου το πιο φυσιολογικό πράγμα, από ταξίδια στα πιο απίθανα σημεία της υδρογείου, μέχρι και νότιο πόλο είχαμε πάει, μέχρι και να ξεκινήσω πολεμικές τέχνες στα γεράματα, πράγμα που όχι απλά με βοήθησε να φτάσω γρήγορα στα κιλά που ήθελα, και λίγο παρακάτω, πλέον ήμουν 72, αλλά ταυτόχρονα με βοήθησε και να τα κρατήσω και να νιώθω ευεξία. Εννοείται φυσικά ότι φρόντιζα να μην το παρακάνω, και ήρθα στα λόγια του καρδιολόγου μου, η άσκηση μόνο καλό θα μπορούσε να μου κάνει.

Μέχρι και κατάδυση με καρχαρίες πήγαμε και κάναμε, και μπορεί να μας είχαν διαβεβαιώσει ότι αν ακολουθούσαμε πιστά τις οδηγίες δεν πρόκειται να μας πειράξουν, αλλά ξέρω γω; Ακόμα και αν ακολουθούσαμε πιστά τις οδηγίες, ποιος μας διαβεβαίωνε ότι θα έκαναν το ίδιο και αυτοί; Ευτυχώς λόγω της καρδιάς μου αποφύγαμε να κάνουμε κάποια πιο extreme, όπως κατάδυση μέσα σε γυάλα βυθισμένη σε δεξαμενή με ένα τεράστιο θαλάσσιο κροκόδειλο, η κατάδυση με κλουβί μέσα σε περιοχή με λευκούς καρχαρίες· όποιος έχει πάθει έμφραγμα δε θέλει να το ξαναπεράσει!

Εντωμεταξύ, όπως και της Βασιλικής, της άρεσαν κι εκείνης τα ταξίδια και παρόλο που εγώ κατά βάση είμαι σπιτόγατος, θέλοντας και μη, συνοδεία των δύο, εκτός από κρουαζιέρα στον Ανταρκτικό κάναμε και πιο νορμάλ ταξίδια και μέσα στα πέντε χρόνια που ήμασταν μαζί δεν αφήσαμε ήπειρο απάτητη, από την Αφρική και Ασία ως Νότια Αμερική και την  Ωκεανία και φυσικά πέρσι, με αφορμή τη συμμετοχή της Ανδριανής στους Ολυμπιακούς αγώνες του Los Angeles πήγαμε και βόρεια Αμερική, όπου ήμασταν και παρόντες στον τελικό του άλματος εις μήκος γυναικών, και του πρώτου της Ολυμπιακού χρυσού.

Τέλος πάντων, για να επιστρέψω στα δικά μας, τη ζωή μου μαζί της τα τελευταία έξι χρόνια μόνο δύσκολη δεν τη έλεγες· ήταν ένα απίθανο ροντέο, και το μόνο που επιθυμούσα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου ήταν να μην τελειώσει ποτέ, ήταν η πιο όμορφη περίοδος της ζωής μου.

Επτά μήνες πριν

Συγκατοικούσαμε από πέρσι, και εδώ και κάμποσο ήθελα να το πάμε ακόμα παρακάτω, όχι γιατί μας πίεζε κανείς, απλά γιατί το ήθελα ο ίδιος, μέχρι και δαχτυλίδι είχα αγοράσει, και αν δεν της είχα κάνει πρόταση ακόμα ήταν επειδή φοβόμουν. Φοβόμουν μη μου πει όχι, μα πάνω απ’ όλα τι θα μπορούσε να σημαίνει το όχι της. Δε μπορούσα να φανταστώ για ποιο λόγο θα μπορούσε να μου αρνηθεί, άλλωστε η σχέση μας κυλούσε όμορφα, αλλά ξέρω ‘γω; Απλά φοβόμουν. Και όχι τίποτε άλλο, σήμερα μου είπε κάποια στιγμή στο τηλέφωνο ότι ήθελε κάτι να μου πει, και η ψυχή μου πήγε στην Κούλουρη, παρόλο που με διαβεβαίωσε ότι δεν ήταν κάτι κακό. 

 

H Eileen σήμερα είχε κάτσει να εργαστεί από το σπίτι γιατί το πρωί ένιωσε αδιαθεσία, οπότε το απόγευμα που γύρισα με είχε φάει η αγωνία. Με το που μπήκα μέσα ήρθαν να με υποδεχτούν ο τραμπούκος με την αρκούδα μας. Η Barkie είχε πάρει από ενός χρόνου το μήνυμα ότι δεν πρέπει να πηδάει πάνω στο μπαμπά και τη μαμά γιατί κάθε φορά που το έκανε βρισκόμασταν και οι δυο με τον κώλο στο πάτωμα, του λόγου της ήταν σχεδόν εκατό κιλά, πώς να αντέξεις αυτό τον όγκο πάνω σου όταν εσύ είσαι 72 κιλά και η μαμά 50? Ο Cato από την άλλη δεν είχε τέτοια θέματα, σκαρφάλωνε και στους δυο μας χωρίς να δίνει δεκάρα για τέτοιες ασήμαντες λεπτομέρειες. 

 

- «Πού είναι η μαμά;» τα ρώτησα, για να μην λάβω φυσικά καμιά απάντηση. «Που είσαι μωρό μου;» φώναξα πιο δυνατά.

- «Έξω είμαι μωρό μου, στη βεράντα!» μου απάντησε στα ελληνικά.

 

Εδώ και ένα χρόνο είχε αρχίσει να μιλάει τη γλώσσα, στ’ αγγλικά γύριζε μόνο αν ήθελε να πει κάποια περίπλοκη φράση ή δεν ήξερε την λέξη στα ελληνικά. Στην αρχή τα ελληνικά της ήταν αρκετά σπαστά αλλά σιγά-σιγά έφτιαξε και η προφορά της, και αν και δε θα μπορούσες να την περάσεις για native speaker, τα μιλούσε αξιοπρεπέστατα.

 

- «Βρε γιατί κάθεσαι χειμωνιάτικα έξω, θες να μου κρυώσεις;» τη ρώτησα ανήσυχος.

- «Έχω ανάψει την εξωτερική σόμπα και άλλωστε σιγά το κρύο, δώδεκα βαθμούς έχει σήμερα κι εγώ μεγάλωσα Ιρλανδία και έζησα κάμποσα χρόνια στο Long Island!»

- «Είπες ότι κάτι ήθελες να μου πεις!» 

- «Ε, μπορεί να περιμένει μερικά λεπτά! Πήγαινε να κάνεις ένα ντουζάκι και ν’ αλλάξεις!»

- «Αυτό μπορεί να περιμένει, εγώ δεν μπορώ να περιμένω, δε με λυπάσαι γέρο άνθρωπο με καρδιακά προβλήματα;»

- «Αφενός δεν είσαι γέρος, ούτε καν πενήντα δεν είσαι ακόμα, και κατά δεύτερον η καρδιά σου είναι μια χαρά. Λοιπόν, πήγαινε και σε περιμένω! Θες να σου φτιάξω μια σοκολάτα;»

- «Εντάξει, πάω να κάνω ντουζάκι και έρχομαι. Ναι, θα την έπινα μια ζεστή σοκολάτα, αν έχεις όρεξη να μου τη φτιάξεις!»

- «Για σένα πάντα έχω όρεξη!» μου είπε χαμογελώντας μου και κάνοντάς την καρδιά μου να επιστρέψει μερικώς στη θέση της, ό,τι και αν ήταν αυτό που ήθελε να μου πει μάλλον δεν ήταν αυτό που φοβόμουν μην ακούσω εδώ και τεσσεράμισι και βάλε χρόνια.

 

Έκανα το ντουζάκι μου και αφού στέγνωσα για τα καλά, φόρεσα μια φόρμα, ένα t-shirt και από πάνω footer και πήγα να τη βρω. Όντως, με τη σόμπα υγραερίου αναμμένη δεν έκανε και πολύ κρύο. Ο Cato δεν ήθελε να βγει έξω αλλά το αρκούδι μας ήρθε μαζί μου, ήταν στο στοιχείο της με το κρύο, παρόλο που ήταν ελεύθερη να μπαινοβγαίνει όποτε της καπνίσει. Από το φθινόπωρο που τέλειωναν οι ζέστες μέχρι και τα τέλη άνοιξης που άρχιζαν και πάλι, σπίτι έμπαινε μόνο για την παρέα, προτιμούσε να κοιμάται έξω, και με την τρίχα που είχε, τη δικαιολογώ απόλυτα!

 

«Καλώς τον μου» μου είπε και σηκώθηκε και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλάκι στα χείλη.

«Πώς είσαι ματάκια μου; Είσαι καλύτερα;»

«Ναι μωρό μου, μη μου ανησυχείς, καλά είμαι!»

«Ωραία… για πες μου τώρα αυτό που ήθελες να μου πεις!»

«Δεν ξέρω πως να στο πω, οπότε θα στο πω χωρίς περιστροφές» μου είπε και γι’ ακόμα μια φορά έφτασε η ψυχή μου στα γόνατα. «Είμαι έγκυος!» συνέχισε, αφήνοντάς με άγαλμα.

 

Την κοίταξα για μερικές στιγμές σα χαζός μην μπορώντας να πιστέψω στ’ αφτιά μου. Για λόγους οικογενειακού προγραμματισμού σεξ κάναμε σχεδόν πάντα με χρήση προφυλακτικού, χωρίς αυτά μόνο όταν την έπαιρνα από πίσω, καθώς και τις μέρες που θεωρούσαμε – δηλαδή εκείνη θεωρούσε – ότι είναι ασφαλές.

  

- “Well… you can say I told you so…”

- “Oh my God! Oh my God!” είπα απαντώντας, κι εγώ δεν ξέρω για ποιο λόγο, στ’ Αγγλικά. “Am I… Am I going to be a father…? Do you…? do…?” ήθελα να ρωτήσω αν σκόπευε να το κρατήσει και από την ταραχή μου ούτε καν αυτό δεν μπορούσα να  πω.

- “That’s what I wanted to discuss with you. We didn’t plan for it… but George,  I… I would love us to be parents! Do… do you?” με ρώτησε με αγωνία που δεν μπορούσε να κρυφτεί. Το ότι σωριάστηκα στο πάτωμα βάζοντας τα κλάματα σαν κοριτσάκι ήταν η απάντηση που ήλπιζε να λάβει. “Oh baby, I love you so much” μου είπε με δάκρυα στα μάτια και φωνή που έτρεμε, “I love you so, so much…”

- «Κι εγώ μωρό μου! Πολύ-πολύ-πολύ!» είπα και σηκώθηκα και την πήρα στην αγκαλιά μου. «Θα γίνουμε γονείς! Θα γίνουμε γονείς!» επανέλαβα και άρχισα να χοροπηδάω σαν κατσίκι, κάνοντας την Barkie  να γαυγίσει και την Eileen να βάλει τα γέλια.

Σήμερα

Η Βασιλική που εδώ και τέσσερα χρόνια σπούδαζε στο Ηράκλειο, στη σχολή της Επιστήμης Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Κρήτης, κατάφερε τον αρχικό της στόχο, να περάσει δηλαδή όλα τα απαραίτητα μαθήματα για το πτυχίο με το τέλος του τρίτου έτους. Έδωσε εξετάσεις για να τη δεχτούν στο μεταπτυχιακό και σιγά και δε θα τα κατάφερνε, φέτος τελείωσε και το πρώτο έτος του μεταπτυχιακό. Δεν θα κουραστώ να το λέω πόσο μοιάζει στο χαρακτήρα με την πριγκηπέσσα μου, δεν υπάρχει κάτι που θα βάλουν στο μυαλό τους και δε θα το καταφέρουν.

Σε αντίθεση με μένα, και προς μεγάλη χαρά Φοίβης και Αρίστου, έβρισκε τη θεωρία πολυπλοκότητας της αρεσκείας της και είχε αποφασίσει πως θα ακολουθούσε τα βήματα της Φοίβης, την οποία θεωρούσε περίπου μέντορα της, και μεταξύ μας δεν είχε και άδικο. Η Φοίβη είχε ερωτευτεί το μυαλό της και όχι μόνο την καθοδηγούσε επιστημονικά, της θύμισε και την ξεχασμένη της αγάπη για το σκάκι, και ήταν σκακίστρια που μπορούσε να δώσει το challenge στην Βασιλική, κάτι που για μένα, από τα δώδεκα της κιόλας, ήταν υπεράνω των δυνατοτήτων μου.

Παρά τις αμφιβολίες που είχα στις αρχές, τα είχε ακόμα με την Ανδριανή, και ακόμα και μετά από δυο χρόνια οι δυο τους δήλωναν ερωτευμένες όσο ποτέ. Δεν ξέρω, ίσως να είχε δίκιο η Eileen, ίσως η νέα γενιά μεγαλωμένη με τα social networks σημαντικό κομμάτι της ζωής τους, να είχε μεγαλύτερη αντοχή στις εξ αποστάσεως σχέσεις. Στα μέσα Ιούλη, και εν όψει της γέννας που κανονικά ήταν για αρχές Αυγούστου, η Βασιλική είχε ανέβει Αθήνα ώστε να είναι κοντά μας. Ακόμα καλύτερα, Αθήνα ήταν εδώ και μερικές μέρες και η Ανδριανή, που μετά το τέλος των υποχρεώσεών της στο Diamond League, θα έκανε εδώ την προετοιμασία της για το παγκόσμιο του Μόντρεαλ που θα γινόταν τέλη Αυγούστου, οπότε μπορούσαν να είναι μαζί για σχεδόν ένα ολόκληρο μήνα, κάτι που δεν συμβαίνει και πολύ συχνά και φυσικά δεν εννοούσαν να αφήσουν τέτοια ευκαιρία να χαθεί.

- «Ντυνόμαστε κι ερχόμαστε!»

- «Βρε άσε το κορίτσι στην ησυχία του να ξεκουραστεί!»

- «Αφενός σιγά που θα την αφήσω στην ησυχία της και αφετέρου θα μ’ έγδερνε ζωντανή αν της ζητούσα να μ’ αφήσει μόνη τέτοια μέρα. Δεν ακούω κουβέντα, θα τα πούμε στο μαιευτήριο!»

- «Εντάξει αγάπη μου… αν και εμείς θα είμαστε μάλλον μέσα!»

- «Ναι, ναι, λοιπόν, σε κλείνω, πάω να ξυπνήσω την Ανδριανή.»

- «Εντάξει καρδούλα μου» της είπα και έκλεισα το τηλέφωνο. «Πώς είσαι εσύ μωρό μου, πονάς;» ρώτησα την Eileen

- «Καλά είμαι μωρό μου, αντέχω!» μου απάντησε χαϊδεύοντάς μου το χέρι.

Πριν μάθουμε το φύλο του μωρού είχαμε συμφωνήσει πως αν ήταν αγόρι θα το ονομάζαμε Μαρίνο, όπως τον πατέρα μου, αλλά αν ήταν κοριτσάκι θα του δίναμε το όνομα της προ-γιαγιάς της, η οποία ζούσε και βασίλευε και τον κόσμο κυρίευε, και μάλιστα είχε δηλώσει πως θα έρθει μαζί με τους γονείς της Eileen να δει το τρισεγγονάκι της από κοντά. Δυστυχώς η μπέμπα μας χάλασε τα σχέδια όπως αποφάσισε να κάνει του κεφαλιού της! Καλά το λένε, κατά μάνα κατά κύρη! Ωραία, θα έπρεπε να πάρουμε και τους δικούς της, αφενός για τους το πούμε, και αφετέρου για να επισπεύσουν το ταξίδι τους που αρχικά ήταν προγραμματισμένο για τα τέλη Ιούλη.

- «Κάτσε να πάρουμε τηλέφωνο και τους δικούς σου!»

- «Όχι Γιώργο μου, μη τους αναστατώσουμε μέσα στη μαύρη νύχτα, τους τα λέμε αν όλα πάνε καλά το πρωί.»

- «Χωρίς αν! Όλα θα πάνε καλά!»

- «Ναι μωρό μου, όλα θα πάνε καλά!» μου είπε χαμογελαστή σφίγγοντάς μου το χέρι.

Και δικαιώθηκα! Το ξέρετε αυτό που λένε μ’ ένα πόνο; Η γυναικολόγος της έχει να το λέει, πιο εύκολη γέννα δεν είχε κάνει στη ζωή της. Επίσης θέλω να δηλώσω για τους κακεντρεχείς ότι δεν λιποθύμησα, αλλά σάμπως και πρόλαβα; Καλά-καλά δεν προλάβαμε να βάλουμε την Eileen να ξαπλώσει στο κρεβάτι και τσουπ, ήρθε στον κόσμο η κοριτσάρα μας, και από φωνή καμπάνα! Καλά, όχι ότι ο μπαμπάς της έριξε λιγότερο κλάμα…

Αφού τη δώσανε στην Eileen να την κρατήσει για λίγο στην αγκαλιά της, και εντελώς για προληπτικούς λόγους, μιας και μας ήρθε δυο εβδομάδες βιαστική, μας την πήραν και την πήγαν μέσα. Η μπεμπούλα μας είναι ένα υγιέστατο κοριτσάκι, κοκκινομάλλα σαν τη μαμά της, 2700 στο βάρος και, όπως είπα και πριν, με φωνή… καμπάνα! Στο μεταξύ, και μέχρι να πάνε την Eileen στο δωμάτιό της, βρήκα την ευκαιρία να πάρω τηλέφωνο την κόρη μου για να την καθησυχάσω.

- «Έλα καρδούλα μου, που είστε;»

- «Μπαμπά; Μόλις μπήκαμε, είμαστε στη ρεσεψιόν. Πώς είναι η Eileen, την έχουν πάρει μέσα;» με ρώτησε με το που σήκωσε το τηλέφωνο.

- «Μια χαρά είναι, κατεβαίνω κάτω να σας βρω!»

Κατέβηκα στα γρήγορα στη ρεσεψιόν, η Βασιλική καθόταν σ’ αναμμένα κάρβουνα και η Ανδριανή την χάιδευε προσπαθώντας να την ηρεμίσει. Ευτυχώς τέτοια ώρα δεν είχε κόσμο γιατί η Ανδριανή, όπως είναι φυσικό, δε βρίσκει εύκολα την ησυχία της, και το μέρος και η ώρα δεν ήταν για τέτοια. Η διασημότητα είναι δυστυχώς δίκοπο μαχαίρι, και αν και η Ανδριανή με την Βασιλική κάπου είχαν αρχίσει να αποδέχονται, εγώ δεν το είχα κάνει, όπως διαπίστωσα με το χειρότερο τρόπο το περασμένο καλοκαίρι.

Αυτό που δεν είχε καταφέρει το Playboy προσφέροντάς στην Ανδριανή ένα εξωφρενικό ποσό, το κατάφερε τελικά ένα μαλακιστήρι με drone, και ακόμα χειρότερα, μαζί της στις ξαπλώστρες, αυτές μπροστά από την πισίνα  του σπιτιού, έκαναν ηλιοθεραπεία, εξίσου γυμνόστηθες, και η κόρη μου και η Eileen. Το original video δεν ήταν καλής ποιότητας, άλλωστε το drone δεν ήταν επαγγελματικό, αλλά δυστυχώς βρέθηκαν πολλοί καλοθελητές που έκαναν το βίντεο να φαίνεται σα να τραβηχτεί από επαγγελματική κάμερα, πιθανότατα με χρήση AI, π’ ανάθεμά τη κι αυτή.

Το video, όπως ήταν αναμενόμενο, γκρέμισε το internet, και παρόλο που κυνήγησα νομικά τους γονείς του – βλέπετε το μαλακιστήρι ήταν ανήλικο τότε – έκανα τελικά μια τρύπα στο νερό. Από τη στιγμή που είχε ανέβει στο Internet – και εκτός και αν πέσει κανένας μετεωρίτης σαν αυτόν που θέρισε τους δεινόσαυρους – θα μείνει για πάντα. Η αλήθεια είναι πάντως ότι αυτός που είχε εξοργιστεί περισσότερο απ’ όλους ήμουν εγώ, η Βασιλική με την Ανδριανή το είχαν πάρει ψύχραιμα, ενώ η Eileen περισσότερο είχε θυμώσει για λογαριασμό των κοριτσιών παρά για δικό της.

Τέλος πάντων, μέρα που ήταν δεν ήθελα να το θυμάμαι αυτό και να συγχίζομαι. Με το που με είδαν τα κορίτσια να κατεβαίνω έτρεξαν και οι δύο προς το μέρος μου και κοντοστάθηκα να τις περιμένω.

- «Όλα πήγαν καλά» τους είπα και τα πρόσωπά τους φωτίστηκαν από την ανακούφιση. «Η γέννα ήταν πολύ εύκολη, να φανταστείτε δεν πρόλαβα καν να λιποθυμήσω!» τους είπα κάνοντάς τες να βάλουν τα γέλια. «Η Eileen δεν υπέφερε καθόλου, τώρα την πάνε στο δωμάτιο και σε λίγο θα μπορέσουμε να πάμε να τη δούμε. Όσο για τη Κρινιώ O’Reilly-Καρλάτου, είναι υγιέστατη, κοκκινομάλλα σαν τη μαμά της, και φωνακλού σαν την αδερφή της.»

Τέλος