Απαντάς ή όχι;
Ήταν η Δ.
- "Παρακαλώ;"
Άκουσα κλάματα.
- "Παρακαλώ;"
- "Γ. η Δ. είμαι."
- "Γιατί κλαις; Σου έκανε τίποτα ο Ν;"
Αυτό ήταν, θα τον έγδερνα ζωντανό με τα ίδια μου τα νύχια και θα τον ξεκοίλιαζα με τα ίδια μου τα δάχτυλα. Είχα πάρει τον πιο βαρύ μου όρκο.
- "Γ. έγινε κάτι... δεν ξέρω..."
- "Δ. σε παρακαλώ ηρέμισε και πες μου τι συμβαίνει και πες στο Ν. αν δεν έχει κλείσει τάφο να το κάνει άμεσα, προλαβαίνει δεν προλαβαίνει."
- "Γ. ο Ν..."
- "Τι σου έκανε ΓΤΧΜ μέσα;"
- "Ο Ν..." είπε μέσα σε λυγμούς "σκοτώθηκε σε τροχαίο."
Ο χρόνος πάγωσε ξαφνικά.
ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ!!!!
Οι τύψεις... οι ερυνίες μου που με κατατρέχουν από μικρό παιδί... γύρισαν... with vengeance.
Δεν τον μισούσα. Μπορεί να μην ήθελα να τον ξαναδώ στα μάτια μου αλλά δεν τον μισούσα. Μπορεί... μπορεί να φανταζόμουν ένα σωρό σενάρια εκδίκησης αλλά δεν τον μισούσα.
Δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο, μόνο την εικόνα του, το σαρδόνιο χαμόγελό του. Ακόμα και στο θάνατό του μας σάδιζε... μας σάδιζε όλους...
- "Γ; Μ' ακούς;"
- "Ναι, σε ακούω" είπα προσπαθώντας όσο μπορούσα να έχω σταθερή φωνή, δεν ήταν καθόλου εύκολο. "Πότε έγινε αυτό;"
- "Πριν μια ώρα. Με ειδοποίησαν... με ειδοποίησαν από την Τροχαία. Δεν... "
- "Γιατί ειδοποίησαν εσένα και όχι την κόρη του;"
- "Γιατί... ήταν με την κόρη του."
ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ!!!!
- "Πώς είναι η Κ;"
- "Σκοτώθηκε ακαριαία. Ο... ο Ν. ξεψύχησε στο ασθενοφόρο..."
JESUS FUCKING CHRIST, JESUS FREAKING FUCKING CHRIST!!!
- "Πήρες τηλέφωνο τον Μ; (τον γιο του)"
- "Όχι... τι... τι να του πω του παιδιού; Θεέ μου τι θα κάνω; Τι θα του πω;"
- "Έχεις... έχεις το τηλέφωνό του;"
- "Όχι..."
- "Στο Stanford δεν σπουδάζει;"
- "Ναι."
- "Μηχανολόγος, σωστά;"
- "Ναι... μηχανολόγος... Τι θα κάνουμε; Θεέ μου τι θα κάνουμε;"
- "Θα τον βρω εγώ."
- "Πώς;"
- "Έχω μια παλιά γνωστή."
- "Πώς... πώς θα του το πεις; Θεέ μου..."
- "Ειλικρινά... δεν έχω ιδέα. Πού είσαι τώρα;"
- "Ετοιμάζομαι... ετοιμάζομαι να πάω για... για αναγνώριση."
- "Που τον έχουν;"
- "Στο ΚΑΤ."
- "Θα προσπαθήσω να βρω το γιο του... θα έρθω από εκεί σε καμιά ώρα, εντάξει;"
- "Σ' ευχαριστώ" είπε κλαίγοντας.
- "For what it matters... και παρόλο τον τρόπο που... που... λυπάμαι. Λυπάμαι. Κουράγιο."
Τι να της πω; Τι μπορούσα να της πω;
Είχα να κάνω πολύ δύσκολο τηλεφώνημα και αυτό πριν καν βρω το τηλέφωνό του.
Στο San Francisco ήταν 6:50 το πρωί. Άνοιξα το Skype και κάλεσα. Ξανά... και ξανά... και ξανά...
Ένα ξανθό πρόσωπο εμφανίστηκε στην οθόνη και η καρδιά μου έχασε κάμποσους χτύπους.
- "Γ;" με ρώτησε αγουροξυπνημένη και σαφώς απορημένη.
- "Χ. σου ζητώ χίλια συγνώμη για την ώρα αλλά χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Καταρχήν τι κάνεις; Τι κάνει ο T."
- "Καλά είμαστε όλοι... αλλά εσύ... εσύ δε φαίνεσαι καλά. Τι σου συμβαίνει;"
- "Άκου... έχω... είχα ένα... φίλο που... που πριν καμιά ώρα σκοτώθηκε με την κόρη του σε τροχαίο."
- "Ω! ... λυπάμαι... αχ βρε Γ.... λυπάμαι..."
- "Ο... ο φίλος μου αυτός... έχει... είχε ένα γιο που σπουδάζει στο Stanford. Πρέπει να τον βρω, δεν έχω ιδέα πως θα του το πω του παιδιού αλλά πρέπει να τον βρω. Γι αυτό... γι αυτό σε πήρα... Είναι στη σχολή μηχανικών και λέγεται Μ. Κ. Δεν έχω αυτή τη στιγμή τα κουράγια να κάθομαι να ψάξω για γραμματείες και δεν είμαι σίγουρος ότι θα μου δώσουν τα στοιχεία του αν τους τα ζητήσω."
- "Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα περισσότερο. Μ.Κ. είπες ότι τον λένε;"
- "Ναι... χρειάζομαι ένα κινητό, ένα σταθερό... οτιδήποτε."
- "Βεβαίως. Θα το βρω, μην ανησυχείς θα το βρω."
- "Σ' ευχαριστώ Χ. μου"
- "Τίποτα... για όνομα του Θεού... Δεν ξέρω... δεν ξέρω τι να πω... κουράγιο..."
- "Χίλια ευχαριστώ. Πρέπει να κλείσω, πρέπει να πάω στο ΚΑΤ... Δώσε τους χαιρετισμούς μου στον Τ."
- "Α ρε Γ... και... και..."
- "Χ. τι συμβαίνει;"
- "Τίποτα κακό... ίσα-ίσα... αλλά... θα σου έστελνα μήνυμα... Αλλά τώρα... τι να σου πω τώρα..."
- "Χ. σε παρακαλώ πες το μου, ειδικά αν είναι κάτι καλό. Χρειάζομαι πραγματικά να ακούσω κάτι καλό."
Πρόσεξε τι εύχεσαι... καριόληδες Θεοί
- "Να... Είμαι... είμαι έγκυος. Δεν... δεν ήθελα να στο πω έτσι..."
Εντάξει, όταν γαμιέται, γαμιέται.
Με πολύ κόπο κατάφερα να μην πετάξω το κινητό στον τοίχο. Είχα τη δική μου ευκαιρία και την άφησα. Θα μπορούσε να ήταν δικό μου αυτό το παιδί.
I couldn't say the things I should have said
refused to let my heart control my head.
But I was made to see the price I paid
And as I lost your love the music played...
Σκάσε και ρούφα το αυγό σου κύριε Μ., οι επιλογές έχουν το τίμημά τους. Έκανες την επιλογή σου, τώρα και σκάσε ρούφα τ' αυγό σου.
- "Γ;"
- "Συγχαρητήρια Χ. μου συγχαρητήρια. Πότε..."
- "Συγνώμη."
- "Τι... τι είναι αυτά που λες; Τι συγνώμη; Τι λες;"
- "Που το έμαθες έτσι..."
- "Ξέρεις κάτι; Η ζωή συνεχίζεται κι εσύ έκανες ακριβώς αυτό που έπρεπε να κάνεις, τη συνέχισες. Χαίρομαι, πραγματικά χαίρομαι για σένα και τον Τ."
- "Σ' ευχαριστώ."
- "Χ... δεν... τώρα δεν είναι η στιγμή. Θα χαρώ πολύ να τα πούμε άλλη στιγμή αλλά τώρα..."
- "Ναι, φυσικά, έχεις δίκιο" με διέκοψε. "θα βρω τα στοιχεία επικοινωνίας που μου ζήτησες ακόμα και αν χρειαστεί να φέρω τον κόσμο ανάποδα."
- "Σ' ευχαριστώ... Πρέπει... πρέπει να σε αφήσω. Και πάλι θα θερμά μου συγχαρητήρια και μακάρι όλα να σας πάνε καλά."
- "Ευχαριστώ Γ. μου"
Μου...
Μου Θεοί γαμιέστε.
ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ! ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ!
Κίνησα για το ΚΑΤ. Το μυαλό μου ήταν ακόμα μουδιασμένο από τις αλλεπάλληλες κατραπακιές. Η Δ. ήταν ράκος, δεν ρώτησα τι έκανε η Γ. και δε με ενδιέφερε. Την πήγα σπίτι της. Είχε σταματήσει να κλαίει, ήταν κατατονική, δεν ήξερα τι να την κάνω, το μόνο που ήξερα είναι ότι σε καμία περίπτωση δε μπορούσα να την αφήσω μόνη της. Την έβαλα και ξάπλωσε, με ακολουθούσε σα ρομπότ. Πήρα το γραφείο κηδειών στο τηλέφωνο που μου είχαν δώσει. Κλειστά φέρετρα και για τους δύο. Η... Η Κ, ένας κορίτσαρος 1.80, αθλήτρια είχε γίνει αλοιφή. Ο Ν. δεν ξέρω πως είχε βγει ζωντανός, έστω και γι αυτή τη μισή; μία; ώρα παραπάνω. Αυτός που τους τράκαρε ήταν σε κώμα, στην εντατική.
Το τηλέφωνό μου βούηξε, η Χ. είχε βρει τα στοιχεία του και μου τα είχε στείλει.
Μία ώρα προσπαθούσα να πάρω τηλέφωνο και όλο πάταγα ακύρωση πριν καλέσω. Τι να του πω; Πώς να του το πω; Πώς λες σε έναν άνθρωπο ότι μέσα σε μια στιγμή έχασε την οικογένειά του;
Αυτή τη φορά δεν υπήρχε επιστροφή.
- "Hello"
- "Καλημέρα. Είσαι ο Μ. Κ;"
- "Ναι, παρακαλώ ποιος είναι;"
- "Μ. είμαι ένας φίλος του πατέρα σου."
- "Τι συμβαίνει; Είναι καλά ο πατέρας μου; Ποιος είσαι εσύ;"
- "Μ. φοβάμαι ότι έχω δυσάρεστα, πολύ δυσάρεστα νέα."
- "Πείτε μου, για όνομα του Θεού."
- "Ο Ν... ο πατέρας σου... είχε ένα ατύχημα σήμερα το μεσημέρι."
- "Τι;;;; Πώς είναι, είναι καλά;"
- "Όχι... Ξεψύχησε στο ασθενοφόρο."
άκουσα μια κραυγή στο τηλέφωνο... Θεέ μου, και δεν είχα τελειώσει...
- "Η Κ το ξέρει; Γιατί με πήρατε εσείς;"
FUCKING GODS, FREAKING FUCKING GODS!!!
Δεν ήξερα πως να του το πω... Πώς να του πω τέτοιο πράγμα, ΓΤΧΜ;
- "Γιατί δε μιλάτε; Γιατί δε με πήρε η Κ; Είναι καλά; Τι συμβαίνει;"
- "Μ... η Κ. ήταν στο... στο αυτοκίνητο μαζί του... Ήταν... ήταν ακαριαίο."
- "Όχιιιιιιιι"
Αυτό το σπαρακτικό όχι... Θεέ μου...
- "Δεν... δεν έχω λόγια... δεν έχω λόγια να σου πω πόσο λυπάμαι... Μ... πρέπει... πρέπει να πάρεις τηλέφωνο τη μητέρα σου... και πρέπει να γυρίσεις για... για..."
ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ! ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ!
Μου έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν ξαναπήρα πίσω.
- "Γ;"
- "Συγχαρητήρια Χ. μου συγχαρητήρια. Πότε..."
- "Συγνώμη."
- "Τι... τι είναι αυτά που λες; Τι συγνώμη; Τι λες;"
- "Που το έμαθες έτσι..."
- "Ξέρεις κάτι; Η ζωή συνεχίζεται κι εσύ έκανες ακριβώς αυτό που έπρεπε να κάνεις, τη συνέχισες. Χαίρομαι, πραγματικά χαίρομαι για σένα και τον Τ."
- "Σ' ευχαριστώ."
- "Χ... δεν... τώρα δεν είναι η στιγμή. Θα χαρώ πολύ να τα πούμε άλλη στιγμή αλλά τώρα..."
- "Ναι, φυσικά, έχεις δίκιο" με διέκοψε. "θα βρω τα στοιχεία επικοινωνίας που μου ζήτησες ακόμα και αν χρειαστεί να φέρω τον κόσμο ανάποδα."
- "Σ' ευχαριστώ... Πρέπει... πρέπει να σε αφήσω. Και πάλι θα θερμά μου συγχαρητήρια και μακάρι όλα να σας πάνε καλά."
- "Ευχαριστώ Γ. μου"
Μου...
Μου Θεοί γαμιέστε.
ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ! ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ!
Κίνησα για το ΚΑΤ. Το μυαλό μου ήταν ακόμα μουδιασμένο από τις αλλεπάλληλες κατραπακιές. Η Δ. ήταν ράκος, δεν ρώτησα τι έκανε η Γ. και δε με ενδιέφερε. Την πήγα σπίτι της. Είχε σταματήσει να κλαίει, ήταν κατατονική, δεν ήξερα τι να την κάνω, το μόνο που ήξερα είναι ότι σε καμία περίπτωση δε μπορούσα να την αφήσω μόνη της. Την έβαλα και ξάπλωσε, με ακολουθούσε σα ρομπότ. Πήρα το γραφείο κηδειών στο τηλέφωνο που μου είχαν δώσει. Κλειστά φέρετρα και για τους δύο. Η... Η Κ, ένας κορίτσαρος 1.80, αθλήτρια είχε γίνει αλοιφή. Ο Ν. δεν ξέρω πως είχε βγει ζωντανός, έστω και γι αυτή τη μισή; μία; ώρα παραπάνω. Αυτός που τους τράκαρε ήταν σε κώμα, στην εντατική.
Το τηλέφωνό μου βούηξε, η Χ. είχε βρει τα στοιχεία του και μου τα είχε στείλει.
Μία ώρα προσπαθούσα να πάρω τηλέφωνο και όλο πάταγα ακύρωση πριν καλέσω. Τι να του πω; Πώς να του το πω; Πώς λες σε έναν άνθρωπο ότι μέσα σε μια στιγμή έχασε την οικογένειά του;
Αυτή τη φορά δεν υπήρχε επιστροφή.
- "Hello"
- "Καλημέρα. Είσαι ο Μ. Κ;"
- "Ναι, παρακαλώ ποιος είναι;"
- "Μ. είμαι ένας φίλος του πατέρα σου."
- "Τι συμβαίνει; Είναι καλά ο πατέρας μου; Ποιος είσαι εσύ;"
- "Μ. φοβάμαι ότι έχω δυσάρεστα, πολύ δυσάρεστα νέα."
- "Πείτε μου, για όνομα του Θεού."
- "Ο Ν... ο πατέρας σου... είχε ένα ατύχημα σήμερα το μεσημέρι."
- "Τι;;;; Πώς είναι, είναι καλά;"
- "Όχι... Ξεψύχησε στο ασθενοφόρο."
άκουσα μια κραυγή στο τηλέφωνο... Θεέ μου, και δεν είχα τελειώσει...
- "Η Κ το ξέρει; Γιατί με πήρατε εσείς;"
FUCKING GODS, FREAKING FUCKING GODS!!!
Δεν ήξερα πως να του το πω... Πώς να του πω τέτοιο πράγμα, ΓΤΧΜ;
- "Γιατί δε μιλάτε; Γιατί δε με πήρε η Κ; Είναι καλά; Τι συμβαίνει;"
- "Μ... η Κ. ήταν στο... στο αυτοκίνητο μαζί του... Ήταν... ήταν ακαριαίο."
- "Όχιιιιιιιι"
Αυτό το σπαρακτικό όχι... Θεέ μου...
- "Δεν... δεν έχω λόγια... δεν έχω λόγια να σου πω πόσο λυπάμαι... Μ... πρέπει... πρέπει να πάρεις τηλέφωνο τη μητέρα σου... και πρέπει να γυρίσεις για... για..."
ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ! ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ!
Μου έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν ξαναπήρα πίσω.
